UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 725/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Miliczu, II Wydział Karny, z dnia 19 grudnia 2019 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 218/15 dot. oskarżonego W. G. o czyny z art. 197 § 1 k.k., art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____________

_________________________________________

_________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

W. G.

Niestosowanie przemocy przez oskarżonego względem pokrzywdzonej i jego prawidłowe zachowanie

Zeznania świadków T. C., Z. W., Ł. W. i M. W..

k. 1437v.;

(...);

1438v.- (...);

1438v.

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

W. G.

Pobicie oskarżonego przez W. B. i uzasadnione tym złożenie zeznań o takiej a nie innej treści przez pokrzywdzoną

Zeznania świadków E. G., R. G. i D. P..

k. 1437v.- (...);

(...);

(...)-1462v.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

_______________________

_________________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka T. C.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie przekazał żadnych informacji związanych ze sprawą. Nie wiedział także czy pokrzywdzona zamieszkiwała z oskarżonym. Wskazał, że nie rozmawiał ze stronami, nie był świadkiem żadnej awantury. Nie wiedział także świadek nic na temat znajomości pokrzywdzonej ze świadkiem W. B.. Wobec treści zeznań nie sposób nie stwierdzić, że nie mają one żadnego znaczenia dla ustaleń w przedmiotowym postępowaniu. Świadek bowiem na temat oskarżonego i pokrzywdzonej nie wiedział nic.

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka Z. W.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie wiedział czy pokrzywdzona mieszkała u oskarżonego, nie rozmawiał z pokrzywdzoną, nie miał wiedzy na temat kontaktów oskarżonego z pokrzywdzoną ani pobicia oskarżonego. Przebywał w tym czasie w Niemczech.

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka Ł. W.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie słyszał o pobiciu oskarżonego, u W. G. bywał jedynie przejazdem. Ciężko mu nadto stwierdzić czy w latach 2013-2014 bywał w mieszkaniu oskarżonego, bo pracował za granicą. Kojarzy pokrzywdzoną, w jego obecności nie dochodziło do awantur, nie widział obrażeń ciała. Świadek nie przebywał dłuższy czas u oskarżonego, był tam, jak sam zaznaczył, jedynie przejazdem. Mógł zatem nie zaobserwować sytuacji opisywanych przez pokrzywdzoną.

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka M. W.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie znała oskarżonego w czasokresie objętym aktem oskarżenia, nie bywała u niego w mieszkaniu. Nie utrzymywała kontaktu także z pokrzywdzoną. Z tych względów zeznania świadka są nieprzydatne dla postępowania.

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka E. G.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie wiedziała nic na temat konfliktu oskarżonego z panem B. ani relacji między nimi panujących. To samo dotyczyło i związku oskarżonego z pokrzywdzoną. Potwierdziła świadek jedynie to, że oskarżony brał udział w szarpaninie.

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka R. G.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek nie miał żadnej wiedzy na temat zdarzeń ujętych w akcie oskarżenia. Nie był również obserwatorem szarpaniny pod sklepem między oskarżonym a W. B..

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zeznania świadka D. P.

Dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów. D. P. nie była świadkiem awantury z udziałem oskarżonego, wie również jedynie, że pokrzywdzona utrzymywała jakieś stosunki z oskarżonym. Nie słyszała również, by W. G. był pobity pod sklepem.

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego adw. S. B. (1) zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu, że W. G. dopuścił się gwałtu na A. W. W. wynikający z bezkrytycznego przyjęcia jej zeznań jako całkowicie wiarygodnych, podczas gdy są one niespójne, zmienne i nie mogą zasługiwać w całości na wiarę, także wobec braku śladów lub obrażeń na organach płciowych pokrzywdzonej, co miało wpływ na treść orzeczenia i przypisanie oskarżonemu winy za przest. z art. 197 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy spowodować musiał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k. Aby przyjąć, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu koniecznym jest jego udowodnienie w stopniu takim, by nie było co do tego wątpliwości. Na podstawie zaś przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego nie można w sposób jednoznaczny przypisać odpowiedzialności W. G.. Rację ma bowiem skarżący kwestionując ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy. Właściwa i prawidłowa ocena przeprowadzonych dowodów nie może w żadnej mierze prowadzić do wniosków do jakich doszedł Sąd Orzekający, a tym samym do uznania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k.

Zważyć bowiem trzeba na to, że Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonej i zeznaniach poszczególnych świadków. Zwrócić uwagę w tym miejscu trzeba na to, że owi świadkowie nie byli na miejscu zdarzenia i nie obserwowali go. Informację o czynie zabronionym posiedli poprzez pokrzywdzoną. Sąd meriti uznał zeznania A. W.-W. za wiarygodne, korespondujące z pozostałymi wiarygodnymi dowodami, w konkretny sposób przedstawiające wydarzenia. Dokładna analiza depozycji świadka taką ocenę czyni jednakże niemożliwą. Słuchana w dniu 20 sierpnia 2014 r. pokrzywdzona podała, iż w dniu 11 sierpnia 2014 r. była u oskarżonego, spożywała alkohol z nim i ze swoim ojcem. Następnie zasnęła, a gdy się ocknęła oskarżony „nachalnie” ją całował, wkładał rękę w jej majtki, miał zsuniętą bieliznę. Nie słuchał jej odmowy współżycia. „Zaczęliśmy się szarpać. Podejrzewam, że zostałam zgwałcona” (k. 23 v.). Uciekając została popchnięta i poszarpana, upadła na szybę. Zdarzenie całkiem inaczej opisywała świadek będąc słuchana przed Sądem. Podała tam bowiem, między innymi: „(…) budzę się i on już na mnie robi sobie dobrze, ja mówię co ty złaź ze mnie, co ty durny jesteś (…)” (k. 123v.). Oskarżony już był w niej. „(…) policjantom niby mówiłam o tym gwałcie niby nie, ja mówiłam ile razy można to samo, a oni mówili, że mam mówić prawdę i że mam się zdecydować, bo pijana jestem, mam na drugi dzień przyjechać na komendę jak wytrzeżwieję (…)” (k. 124). Porównanie szczegółów obu wersji skłania do wniosku, że są one rozbieżne i zmienne. Pokrzywdzona wprawdzie zauważyła owe rozbieżności, lecz tłumaczyła się dynamiką zdarzenia i utrzymywała nadal, że do gwałtu doszło. Tymczasem owe różnice są zasadniczej natury. Wedle pierwszej wersji (9 dni po zdarzeniu) świadek jedynie podejrzewała, że doszło do gwałtu, a opis sytuacji podany przez nią w żaden sposób o popełnieniu czynu zabronionego przez oskarżonego nie świadczy. Słuchana przed Sądem w listopadzie 2014 r., a więc trzy miesiące po zdarzeniu, podaje wiele nowych szczegółów. Wątpliwości w tym względzie nie rozwiewa opinia biegłej psycholog z dnia 19 grudnia 2014 r. Ta bowiem uznaje zeznania pokrzywdzonej za zbieżne i niezmienne, co przecież prawdą nie jest. W ekspertyzie tej czytamy także, że z uwagi na uzależnienie od alkoholu i zaburzenia adaptacyjne obniżona jest sprawność funkcjonowania procesów uwagi, pamięci i myślenia perspektywicznego, w tym planowania i przewidywania następstw indywidualnych i społecznych zachowań, co sprzyja konkretyzacji i relacji suchych faktów. Nadto u pokrzywdzonej możliwe są zakłócenia koncentracji uwagi polegające na zawężeniu zakresu uwagi i zmniejszeniu sprawności spostrzegania szczegółów w sytuacji będąc pod wpływem alkoholu oraz w wyniku napięcia emocjonalnego, które przeżywała będąc uczestnikiem zdarzenia. Pod wpływem silnych emocji może nastąpić u niej dezorganizacja spostrzegania wzrokowo-słuchowego oraz przypominania szczegółów sytuacji i opisywanych zdarzeń. Może to również mieć wpływ na wybiórcze osłabienie procesów pamięci. Biegła stwierdziła również, iż sposób przedstawienia wydarzeń jest konkretny, opisów sytuacji nie ubarwia, nie koloryzuje, nie wykazuje tendencji do uzupełniania luk w pamięci nagle przypominanymi szczegółami by wypaść lepiej. Wypowiedzi spójne, logiczne, a w porównaniu z zeznaniami składanymi wcześniej w ogólnym zarysie zbieżne i niezmienne w sprawach zasadniczych z opisem sytuacji przedstawianym w różnych odstępach czasu. Jest wysoce prawdopodobne iż Opiniowana odwołuje się do pamięci przeżyć z zastrzeżeniami w/w dotyczącymi szczegółów opisywanych zdarzeń które ulegają zatarciu pod wpływem upływającego czasu (k. 102). Skoro zatem szczegóły zdarzenia miałyby się deformować to z jakich względów pokrzywdzona podaje po upływie czasu jeszcze więcej szczegółów. Porównanie treści depozycji nie pozwala także na stwierdzenie, by były one stałe i niezmienne. Określenie „jest wysoce prawdopodobne” również nie jest kategoryczne i pozostawia pole do domniemań, zwłaszcza biorąc pod uwagę odmienne relacje. Zważyć również trzeba, że w dniu zdarzenia pokrzywdzona znajdowała się pod wpływem alkoholu, co również mogło mieć wpływ na jej zapamiętanie poszczególnych sytuacji. Wynik pomiaru nie był przy tym nieznaczny i wynosił 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (k. 11). Sprawozdanie z badania w Szpitalu w M. z dnia 20 sierpnia 2014 r. również nie potwierdza w żaden sposób wersji pokrzywdzonej. Wynika z niego bowiem, iż zdarzenie miało miejsce 9 dni wcześniej, brak obrażeń w okolicy narządu rodnego, brak śladów obrażeń w innych częściach ciała (k. 25-26). Nie są pomocne w rozwianiu przedstawionych wątpliwości, a to natury przecież zasadniczej, bo decydującej o przypisaniu oskarżonemu popełnienia przestępstwa, zeznania przedstawionych przez Sąd Rejonowy świadków. Zaznaczyć przy tym trzeba, iż organ orzekający uznał za wiarygodne zeznania E. M., jednocześnie oceniając je jako mało istotne z uwagi na niepamięć świadka i to, że potwierdziły fakt zranienia się pokrzywdzonej podczas ucieczki w dniu zdarzenia. Tymczasem świadek, choć istotnie nie pamiętała szczegółów to jednakże dość wyraźnie kojarzyła interwencję w dniu 11 sierpnia 2014 r. Wskazała również, że pokrzywdzona „(…) mówiła, że leżała w jednym łóżku z G. i on dawał sygnały, że chce żeby doszło do zbliżenia, ona nie chciała, uciekła przez okno, nie zauważyła, że jest zamknięte i się pokaleczyła o szybę” (k. 753v.), a także: „Ona wtedy nie oświadczała, że miało dojść do gwałtu” (k. 753v.). Co więcej świadek była pewna tych słów, nie zasłaniała się w tym zakresie niepamięcią. Świadczy to zresztą również o zmienności treści wypowiedzi pokrzywdzonej, które ewoluują. Z zeznań G. G. (2) wynika jedynie to, że pokrzywdzona była zakrwawiona i prawdopodobnie oskarżony ją pobił, świadek wiedziała to z relacji W. J. (1). Ten z kolei opisywał, iż pokrzywdzona wielokrotnie była „gwałcona” przez oskarżonego, a ten chwalił mu się tym. Wypowiedzi świadka są jednakże nader ogólne, brak w nich określenia czasowego. Zważyć również należy, że przecież A. W. (1) żyła w związku z oskarżonym. Nie ma natomiast w zeznaniach świadka doprecyzowania kiedy miały miejsce owe „gwałty”, skoro nawet pokrzywdzona peroruje o jednym w dniu 11 sierpnia 2014 r. Także zeznania W. B. nie są w tym względzie pomocne. Świadek mówi o tym, że pokrzywdzona opowiadała mu o gwałcie, ale nie pamięta żadnych szczegółów. Znamienne, że owa informacja pojawia się dopiero podczas przesłuchania świadka na rozprawie, zaś dwukrotnie słuchany w postępowaniu przygotowawczym mężczyzna mówi o innych sytuacjach oraz ogólnie wspomina o zmuszanie pokrzywdzonej do odbycia stosunków seksualnych przez oskarżonego. Brak w przedstawionych zeznaniach szczegółów, a nawet przytoczenia słów pokrzywdzonej. Są one nader ogólne i nie zawierają konkretnych informacji. To samo dotyczy i relacji składanych przez C. W.. Abstrahując już od zmienności jego zeznań i ich niespójności, wskazać należy, że świadek wskazywał jedynie, iż córka mówiła mu, że G. się do niej „dobierał”. C. W. nie widział zdarzenia, przypuszczał jedynie, że mogło dojść do szarpaniny. Żaden z przedstawionych dowodów nie przemawia zatem za sprawstwem i winą oskarżonego. W sprawie bowiem, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, brak jednoznacznych dowodów na to, by oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Faktem jest bowiem to, że oskarżona doznała obrażeń ciała w dniu 11 sierpnia 2014 r., w wyniku uderzenia o szybę. Ani jednak zeznania świadków ani, przede wszystkim, niespójne i ewoluujące zeznania pokrzywdzonej, nie dają pełnego i jednoznacznego obrazu sytuacji i roli oskarżonego. Zachodziły więc przesłanki do zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. Z tego względu koniecznym stało się uniewinnienie oskarżonego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Miliczu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Choć zarzut obrońcy okazał się zasadny to jednakże nie można z tego względu uchylić zaskarżonego wyroku. Zachodziły bowiem przesłanki do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego adw. S. B. (1) zarzucił również rażącą niewspółmierną surowość kary wymierzonej za czyn z art. 197 § 1 k.k., a tym samym kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej na podst. art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zważyć należy, że oskarżony został przez Sąd II instancji uniewinniony od popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k., zatem zarzut niewspółmiernej surowości kary nie ma racji bytu skoro W. G. żadnej odpowiedzialności z tego tytułu nie poniesie. Uniewinnienie oskarżonego spowodować musiało jednakże obniżenie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności. Oskarżonemu przypisano bowiem, trafnie i prawidłowo, sprawstwo i winę w zakresie czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k. Wymiar orzeczonych kar, odpowiednio – 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności nie budzi wątpliwości. Sąd Rejonowy należycie ocenił stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy oskarżonego. Sąd I instancji w sposób czytelny wskazał, jakie przesłanki legły u podstaw rozstrzygnięcia o wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kar jednostkowych za popełnione czyny. Przeanalizował i ocenił całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności (obciążających, łagodzących), zaś swoje stanowisko oraz argumentację towarzyszącą mu przy ferowaniu wyżej wymienionego rozstrzygnięcia przedstawił następnie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone przez Sąd Rejonowy mają na względzie stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz stopień zawinienia sprawcy. Wszystko to nie pozwala na obniżenie wymierzonych kar. Przy ustalaniu wysokości kary łącznej sąd musi mieć natomiast na uwadze zarówno warunki i właściwości osobiste skazanego, jak i rodzaj oraz ilość popełnionych przez niego przestępstw. To właśnie na podstawie tych uwarunkowań udzielana jest odpowiedź na pytanie, czy konkretna kara łączna spełni cele określone w przepisie. Ważne jest przy tym, by Sąd Orzekający miał na względzie relacje zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, a więc łączący je związek przedmiotowo-podmiotowy, a także dzielące je odstępy czasowe. Kara łączna musi bowiem zawierać w sobie całościową ocenę przestępczej działalności skazanego i w odpowiedni sposób miarkować zastosowaną wobec niego represję. Wszystkie wymienione okoliczności składają się na decyzję o tym jaką zasadę przy wymiarze kary łącznej zastosować. Priorytet winna stanowić zasada asperacji. Tak też postąpił Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Ukształtowana wobec oskarżonego represja karna stwarza realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do niego i nie nosi cech nadmiernej dolegliwości. Wymierzona oskarżonemu kara stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów represję karną za popełnione przestępstwa i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze, jak i wychowawcze zostaną zrealizowane. Poza tym kara w określonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Miliczu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok Sądu Rejonowego musiał zostać zmieniony, także w zakresie kary łącznej, jednakże nie zachodziła potrzeba jego uchylenia.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego adw. A. W. (2) zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

- ustaleniu, że do stosunku płciowego oskarżonego z pokrzywdzoną w dniu 11 sierpnia 2014 r. doszło przemocą, wbrew woli pokrzywdzonej, podczas gdy A. W. (1) była konkubiną oskarżonego, łączyły ich intymne relacje, nadto pokrzywdzona jest osobą uzależnioną od alkoholu – niewiarygodną, a będąc w związku z W. B., z którym oskarżony był silnie skonfliktowany, miała podstawy, aby kierować zarzuty pod adresem oskarżonego;

- ustaleniu, że oskarżony, będąc pod wpływem alkoholu znęcał się psychicznie i fizycznie nad pokrzywdzoną i niszczył jej odzież, podczas gdy szereg świadków, przesłuchanych w niniejszej sprawie, w tym kuratorzy sądowi, wypowiadało się przychylnie o oskarżonym, wskazywało, że jest on osobą pomocną, na którą można liczyć, nie nadużywa on alkoholu, a będąc w związku z pokrzywdzoną traktował ją dobrze;

- ustaleniu, że w okresie od 13 czerwca 2014 r. do 9 września 2014 r. oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną, co wzbudziło w niej uzasadnione poczucie zagrożenia, podczas gdy w tym okresie pokrzywdzona sama często kontaktowała się z oskarżonym w celu uzyskania informacji o swoim ojcu oraz deklarując powrót do życia z oskarżonym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Niezbędnym jest więc wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie może się on natomiast sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II AKa 329/12, LEX nr 1217695). Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się jedynie na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Nadto błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, a więc jeśli Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych.

Wskazać należy, że zarzut obrońcy oskarżonego o tyle odniósł pożądany skutek o ile skutkiem postępowania odwoławczego stało się uniewinnienie W. G. od czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k. Nie da się bowiem, na podstawie przeprowadzonych dowodów, jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości, wypowiedzieć się na temat sprawstwa oskarżonego. Istnieją w tej mierze bowiem luki i domniemania, a brak konkretnych i spójnych dowodów, które by w niekwestionowany sposób świadczyły o wypełnieniu przez oskarżonego znamion zarzucanego mu czynu. Szczegółowa analiza owych dowodów znajduje się w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, nie ma zatem powodów po temu, by jeszcze raz je powtarzać. Zważyć jedynie należy, co do uwag zawartych w apelacji, że fakt pozostawania pokrzywdzonej w związku z oskarżonym sam przez się nie świadczy o tym, że do gwałtu nie doszło. Okoliczność pozostawania we wspólnym pożyciu nie oznacza bynajmniej przyzwolenia na stosunek seksualny nawet wówczas, gdy jedna ze stron nie ma na to ochoty i woli. W przedmiotowej sprawie mowa jest natomiast o jednorazowym zdarzeniu jakim miał być gwałt, a na to nie ma dowodów w stopniu wystarczającym do przypisania oskarżonemu sprawstwa. Sam fakt uzależnienia od alkoholu również nie może automatycznie przemawiać za niewiarygodnością zeznań pokrzywdzonej, lecz oczywiście ma znaczenie dla ich oceny poprzez to jak zapamiętała ona owo zdarzenie. Z zeznań pokrzywdzonej natomiast wynika, że mogła ta okoliczność wywrzeć jakiś wpływ, skoro jej relacje są zmienne i ewoluują. Biegła psycholog zaś do tej okoliczności w złożonej opinii w ogóle się nie odniosła. Nie ma podstaw do kwestionowania fachowości i wiedzy eksperckiej biegłej psycholog, co usiłuje czynić apelująca w uzasadnieniu apelacji, lecz wątpliwości co do jej opinii są widoczne, a co zostało uwypuklone w poprzednim punkcie uzasadnienia. Motywacja pokrzywdzonej do zgłoszenia przestępstwa zgwałcenia pozostaje natomiast, w świetle uniewinnienia oskarżonego, bez znaczenia, nie ma natomiast żadnych dowodów na przedstawiony przez obrońcę wpływ związku pokrzywdzonej z W. B. na kierowanie zarzutów przeciwko oskarżonemu.

Nie mają uzasadnienia w materiale dowodowym natomiast dalsze zarzuty obrońcy, które dotyczą czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k. Świadkowie, którzy wypowiadali się pozytywnie o oskarżonym i nie zauważyli niepokojących zachowań względem pokrzywdzonej są to osoby przebywające w miejscu zamieszkania oskarżonego sporadycznie, z okazyjnymi wizytami, będący tam z wizytą na kawę lub alkohol. Naturalnym jest, że przy krótkotrwałym obcowaniu mogli oni nie zauważyć sytuacji niepokojących. Zeznania kuratorów także o niczym nie świadczą. Wizyty te miały charakter służbowy, ograniczały się do opisu oskarżonego, nic nie mówią o jego stosunku czy zachowaniu w stosunku do pokrzywdzonej, nie odnoszą się także do stawianego zarzutu. O wypełnieniu przez oskarżonego znamion czynu kwalifikowanego z art. 207 § 1 k.k. świadczy natomiast materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków, którzy albo spędzali czas w większym wymiarze u oskarżonego bądź to zaobserwowali u pokrzywdzonej ślady zachowań przemocowych. I tak, z zeznań złożonych przez pokrzywdzoną wynika, iż od marca 2013 r. do marca 2014 r. była konkubiną oskarżonego. Doznawała przemocy psychicznej i fizycznej. „W tym okresie byłam bita z początku rękami po ciele, po twarzy, rzucał mnie o meble, drzwi, o kant ławy powodując otwarte rany i krwawienia, zasinienia twarzy, rąk, nóg, na ciele. Wiele razy tak mnie trzasnął o ścianę, że przez trzy dni nie mogłam wstawać z łóżka z powodu ciągłego bólu głowy, zawrotów głowy, odruchów wymiotnych” (k. 23). Oskarżony bił pokrzywdzoną, gdy nie chciała pić wódki. Ciągnął ją także za włosy, wyciągał za nie z domu nie bacząc na pogodę. Później już pokrzywdzona piła z oskarżonym, wciągnęła się przez to w picie. „Rzadko bywało, że tydzień miałam spokoju” (k. 23). Była wyzywana przez oskarżonego słowami wulgarnymi i poniżającymi. Zmuszał ją, by z nim była, mówił, iż zrobi tak, żeby syna pokrzywdzonej wzięto do (...) Dziecka. Składając zeznania przed Sądem świadek podtrzymała te uprzednio złożone, podała także szereg szczegółów dotyczących zachowania oskarżonego, a które odpowiadają wcześniejszej relacji. Doprecyzowała przy tym, iż zachowania agresywne zaczęły się od wakacji – lipiec, sierpień 2013 r. Zeznania pokrzywdzonej w tej materii są spójne i konsekwentne, brak w nich sprzeczności czy niejasności. Dodatkowo znajdują one oparcie w relacjach świadków, którzy nie tylko wiedzieli o nich, ale nadto niektórzy z nich byli ich bezpośrednimi obserwatorami. W. B. wskazał, między innymi, „Za każdym razem zastawałem ją poturbowaną, widziałem u niej siniaki na ciele, na nogach, świeże i gojące się, strupy, świeże razy, krwawiące, na głowie strupy” (k. 34v.). Na początku nie chciała pokrzywdzona powiedzieć, tłumaczyła się, że poślizgnęła się, przeleciała przez płot itp. Potem mówiła, że oskarżony ją bije. Była zmuszana do picia alkoholu, zamykana w piwnicy. Słuchany na rozprawie świadek potwierdził te spostrzeżenia. W. J. (2) z kolei podał, iż przybiegała do niego pokrzywdzona, gdy G. ją pobił, opisywała, że bije ją rękami, kopie ją po ciele, głowie i twarzy. „Nie raz widziałem siniaki na jej rękach, siniaki na twarzy, na całej twarzy” (k. 44v.). Świadek widział jak oskarżony na siłę leje alkohol, zmusza pokrzywdzoną do jego picia. Gdy się opierała to uderzał ją w głowę, wyzywał ją. Wskazał także świadek: „Ja byłem wiele razy świadkiem, jak G. ją bił, szarpał, wyrzucał na dwór” (k. 149v.). Świadek zasadniczo tożsamo podawał na rozprawie, lecz pewnych zdarzeń już nie pamiętał, co jest naturalne z uwagi na upływ czasu. Potwierdzeniem jego słów są zeznania J. J. (1), który wskazywał, że brat opowiadał mu o sytuacji pokrzywdzonej. G. G. (2) z kolei podała, że podczas spotkania z pokrzywdzoną ta powiedziała, że oskarżony ją wyrzucił. Zauważyła u niej siniaki na nogach, udach i jednej ręce. Pokrzywdzona pokazała jej jeszcze siniaki na brzuchu. Siniaki były starsze. Ogólnie na wiosce mówiło się o tym, że oskarżony bije pokrzywdzoną. „Nie wiem jakie to było bicie, A. mówiła mi wtedy przy bramie, że ją kopał” (k. 40v.). Na rozprawie świadek nie pamiętała treści zeznań, lecz podtrzymała te złożone uprzednio. D. S. (1) natomiast wskazywała, że poszła do G. tylko na chwilę wraz z pokrzywdzoną, bo ta chciała zabrać stamtąd swoje ubrania. Okazało się, że jej odzież była pocięta, całkowicie zniszczona, co stanowi potwierdzenie depozycji składanych przez A. W.-W.. D. S. (2) zeznała, że pokrzywdzona mówiła jej, że oskarżony ją bije, pokazywała siniaki. Raz sama widziała jak oskarżony bił pokrzywdzoną. Na rozprawie świadek podtrzymała swoje depozycje, choć nie pamiętała już szczegółów. N. S. natomiast poszła z pokrzywdzoną i swoją siostrą do mieszkania G. po rzeczy W., bo ta bała się iść sama. „Tam w mieszkaniu był G. i mówił, że nie da jej żadnych ciuchów, bo wszystko jej zniszczył” (k. 39v.). Większość odzieży była pocięta, nie nadawała się do użytku. „Widywałam ją nieraz przez okno jak siedziała na podwórku, widziałam wtedy u niej siniaka na ręce, to był mały siniak i widziałam to tylko raz (…)” (k. 39v.). Świadek nie rozmawiała z pokrzywdzoną o tym. Świadek G. G. (4) w postępowaniu przygotowawczym podała, że oskarżony „tłukł” pokrzywdzoną. „Sam W. G. nawet mnie wyzywał, że A. pomogę radą” (k. 41v.). „Nieraz z początku weszłam do W. G. gdy szłam do wnuka, to widziałam jak G. jej tylko wódkę wlewał żeby ona siedziała w domu, a A. sama mi mówiła, że ją upija” (k. 41v.). Na rozprawie świadek zeznawała odmiennie, choć podtrzymała uprzednio złożone zeznania. Zważyć należy, że relacja złożona przez świadka w postępowaniu przygotowawczym jest spójna z pozostałym materiałem dowodowym. Ta z kolei złożona przed Sądem fragmentaryczna i niespójna i nie zasługuje na wiarę. Świadek nie potrafiła przy tym wytłumaczyć rozbieżności. D. W. zeznał z kolei, że widział jak oskarżony szarpie pokrzywdzoną, łapał ją za ręce, odzież, popychał, szarpał, ona upadała, a ten dalej ją popychał i szarpał. Pokrzywdzona próbowała się bronić, mówiła żeby przestał. Widywał świadek siniaki u pokrzywdzonej na rękach i na nogach. Raz słyszał jak oskarżony krzyczał, że jak od niego ucieknie to ją zabije. Na rozprawie świadek podawał wprawdzie odmiennie, ale jednocześnie podtrzymał zeznania złożone uprzednio. Nadto jego relacja z rozprawy nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. M. S. wskazał, że pod sklepem słyszał wyzwiska G. i to, że kazał pokrzywdzonej wracać. K. S. z kolei podał: „Ja raz widziałem, że A. miała siniaki na nodze i na ręce” (k. 101). „Ja słyszałem jak on się na nią darł, wiele razy, on gadał nawet o gorszych rzeczach” (k. 101). Kilka razy słyszał jak G. wyzywał pokrzywdzoną, w tym również pod sklepem. Na rozprawie świadek zasłaniał się niepamięcią, lecz podtrzymał uprzednio złożone depozycje. Także świadek L. W. słuchana na rozprawie w dniu 10 grudnia 2018 r. wskazała: „Ona miała siniaki na rękach, na twarzy, nie pytałam skąd” (k. 889v.). Widywała siostrę pijaną, oskarżonego również. C. W. również twierdził o zmuszaniu pokrzywdzonej do picia, w tym zakresie jego zeznania są spójne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Mało prawdopodobne są przy tym słowa świadka o tym, że nie zaobserwował zachowań przemocowych, a przecież mieszkał ze stronami pod jednym dachem. Skoro zatem osoby postronne zaobserwowały takie działania to również świadek musiał to widzieć.

Jeśli chodzi natomiast o ustalenia dotyczące czynu kwalifikowanego z art. 190a § 1 k.k. to te dokonane przez Sąd Orzekający uznać należy za trafne. O popełnieniu przez oskarżonego przypisanego mu czynu świadczą nie tylko zeznania pokrzywdzonej, lecz również dowody obiektywne w postaci protokołów oględzin płyt (...) z danymi telekomunikacyjnymi i wydrukiem informacji operatora (...) sp. z o.o. dotyczących danych abonenta (k. 161b). Nadto potwierdzeniem relacji pokrzywdzonej w tym względzie są zeznania innych świadków. W. B. podał, że gdy pokrzywdzona odeszła od oskarżonego to zaczęło się ciągłe wydzwanianie, pokazywała pokrzywdzona smsy od oskarżonego. W. J. (2) z kolei wskazał, że pokrzywdzona opowiadała świadkowi, że G. nęka ją telefonami, dawała mu nawet smsy do poczytania. O relacji A. W.-W. w tym zakresie zeznał także jej ojciec C. W.. O tym, że telefony i smsy wzbudzały u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia świadczą jej depozycje. Wskazała, między innymi: „Czuję się zagrożona tym ciągłym wydzwanianiem, smsowaniem, nie wiadomo jak się zachować, nie wiadomo co mu odwali. Naruszana jest moja prywatność, nie dociera do niego gdy proszę aby dał mi spokój, przestał dzwonić, czuję się cały czas obserwowana, śledzona, jakby wszystko wiedział co ja robię” (k. 33). Liczba wykonywanych połączeń wynikająca z informacji operatora telekomunikacyjnego istotnie jest bardzo duża i świadczy o ciągłości i uporze oskarżonego. Należy odróżnić komunikowanie się pokrzywdzonej z oskarżonym, która chciała wiedzieć co dzieje się u jej ojca, od zachowania W. G.. Telefony pokrzywdzonej wynikały z troski o zdrowie ojca, brak też jakichkolwiek dowodów na to, by chciała ona wrócić do oskarżonego. Wszak po 11 sierpnia 2014 r. nie pojawiała się u niego w domu, nie wynika to bowiem z materiału dowodowego. To natomiast, że istotnie działanie oskarżonego wzbudzało u pokrzywdzonej niepokój i poczucie zagrożenia ilustrują zeznania M. L., który wskazał na podjętą interwencję w domu rodziców pokrzywdzonej z uwagi na anonimowy telefon, a dotyczący gróźb odebrania dziecka formułowanych przez W. G..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy zasadny jeśli idzie o uniewinnienie oskarżonego od czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.4.

Oskarżony, w apelacji z dnia 17 lutego 2020 r. (k. 1306-1311), zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu opisanego w pkt I, II i III wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu wyjaśnień pokrzywdzonej (alkoholiczki w kilkuletnim ciągu alkoholowym przedstawiającej zeznania sprzecznie z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie) jako w pełni wiarygodnych przy jednoczesnym odmówieniu tego waloru zeznaniom oskarżonego oraz innych świadków, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak również notatki policyjnej oraz zeznań innych świadków wynika, że brak jest dowodów wskazujących bez wątpienia na winę i sprawstwo oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut uznać należało za częściowo zasadny, a to z tego względu, iż uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie I wyroku. Szczegółowe rozważania na ten temat przedstawione są w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, nie ma potrzeby ich ponownego przytaczania. Istotnie bowiem zeznania pokrzywdzonej co do zarzutu gwałtu są zmienne i rozbieżne, nie ma w nich precyzji i konsekwencji. Nie ma także i innych dowodów, które potwierdzałyby jej wersję zdarzenia. Z pewnością pokrzywdzona uderzyła w szybę, doznała też na skutek tego obrażeń ciała. Nie można jednak zasadnie twierdzić, że było to spowodowane ucieczką przed oskarżonym związaną ze zgwałceniem. Materiał dowodowy nie pozwala bowiem na takie ustalenie.

Nie można natomiast zgodzić się z oskarżonym, by ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy co do czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k. były błędne. Szczegółowe przedstawienie materiału dowodowego o tym świadczącego znajduje się zaś w punkcie 3.3. przedmiotowego uzasadnienia. Nie można uznać za wiarygodne w tym względzie wyjaśnienia oskarżonego. Przeczy temu bowiem całokształt materiału dowodowego. Istotnie niektórzy ze świadków twierdzą, że nie dostrzegli niczego niepokojącego w zachowaniach oskarżonego podczas odwiedzania go, lecz zważyć należy, że były to wizyty krótkotrwałe, niejako okazyjne. Nie można zaś na tej podstawie wyciągać dalekosiężnych wniosków skoro pojawiają się także bezpośredni świadkowie zdarzeń, którzy albo widzieli jak oskarżony zwraca się do oskarżonej czy bije ją, albo zaobserwowali obrażenia na ciele A. W.-W.. Także w zakresie przestępstwa stalkingu materiał dowodowy przedstawia się jednoznacznie. Pokrzywdzona wskazała, że kontaktowała się z oskarżonym jedynie po to, by dowiedzieć się co się dzieje z jej ojcem. Materiał obiektywny w postaci danych telekomunikacyjnych jednoznacznie zaś wskazuje na ilość połączeń telefonicznych wykonywanych przez W. G.. W zeznaniach pokrzywdzonej widnieją także smsy. To niewątpliwie wzbudzało w pokrzywdzonej poczucie zagrożenia. Zważyć należy, że mówiła o tym sama, jak i potwierdzali to świadkowie. Poczesne miejsce zajmują tutaj zwłaszcza zeznania świadka M. L.. Nie ma także żadnych dowodów na to, by pokrzywdzona po dniu 11 sierpnia 2014 r. chciała wrócić do oskarżonego. Przeczy ona temu sama, z wyjaśnień oskarżonego taki powrót również nie wynika.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie – zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu oraz umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny – uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny, wobec nieuwzględnienia zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.5.

Oskarżony zarzucił także, w apelacji z dnia 17 lutego 2020 r. (k. 1306-1311), na podstawie art. 2 § 2 k.p.k., niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy a w szczególności:

- czy pokrzywdzona A. W. (1) cierpi na skazę krwotoczną (choroba) co powoduje występowanie na jej ciele obrażeń w postaci siniaków i innych niekoniecznie na skutek pobicia, a jeśli tak to czy możliwe jest aby rzekomej szamotaninie z oskarżonym i gwałcie w dniu 11/12 sierpnia 2014 r. pokrzywdzona nie miała żadnych śladów;

- czy szyba w domu oskarżonego została wybita w całości na skutek rzucenia pokrzywdzoną przez szybę czy może stłuczona wyłącznie od środka gołymi rękoma przez pokrzywdzoną;

- czy powrót pokrzywdzonej do oskarżonego w sierpniu 2014 r., był prawdziwy czy był wyłącznie prowokacją ze strony pokrzywdzonej;

- czy pokrzywdzona bała się odebrania syna czy syn był jej już odebrany i oskarżony twierdził, że jak się nie uspokoi to nie odzyska syna nigdy;

- czy świadek B. miał motyw i cel w skazaniu oskarżonego;

- czy pokrzywdzona zeznawała okoliczności, które pamięta czy zostały one uzupełnione informacjami od świadka B. i J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z art. 2 § 2 k.p.k. podstawę wszelkich rozstrzygnięć mają stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne. Przepis ten, stanowiący normę o charakterze ogólnym, określającą cele postępowania karnego, znajduje rozwinięcie w dalszych przepisach k.p.k. i to one winny stać się podstawą zarzutu apelacyjnego a nie norma ogólna. Zauważyć również należy, iż naruszenie art. 2 § 2 k.p.k. nie może stanowić podstawy zarzutu albowiem przepis ten formułuje jedną z zasad procesowych, której realizacja następuje w drodze stosowania odpowiednich szczegółowych przepisów procesowych. Oznacza to zaś tyle, że zarzut naruszenia zasady ogólnej może zostać uznany za trafny, jeśli skarżący wykaże naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie owej zasady. Oskarżony nie jest wszak profesjonalnym podmiotem, zasadnym zatem będzie odniesienie się do jego zarzutu zwłaszcza, że podał on okoliczności go konkretyzujące.

Nie można uznać, by Sąd Rejonowy „nie wyjaśnił” wszystkich okoliczności sprawy. To czy pokrzywdzona cierpi na skazę krwotoczną nie ma znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego za czyn kwalifikowany z art. 207 § 1 k.k. Okoliczności podawane przez świadków (między innymi: W. B., W. J. (2), G. G. (2), D. S. (2), D. W., K. S.) wskazują na bezpośrednią obserwację zachowań oskarżonego bądź zauważone obrażenia i relację pokrzywdzonej. Co więcej zeznania A. W.-W. nie są w tym zakresie dowolne, ale znajdują oparcie i w innych relacjach. Bez znaczenia dla przedmiotowego postępowania są również okoliczności rozbicia szyby, wszak oskarżony z braku przekonujących i jednoznacznych w swej wymowie dowodów został uniewinniony od czynu z art. 197 § 1 k.k. Materiał dowodowy nie wskazuje także na to, by powrót pokrzywdzonej do oskarżonego w sierpniu 2014 r. był prowokacją. Zeznania pokrzywdzonej w tej materii są bowiem dość jednoznaczne, brak także dowodów przeciwnych. Jest to natomiast kwestia marginalna dla przedmiotowego postępowania i odpowiedzialności oskarżonego. Groźby odebrania dziecka miały miejsce, o czym świadczą choćby zeznania świadka M. L., interweniującego na skutek anonimowego telefonu. W zeznaniach pokrzywdzonej widoczne są także poszczególne smsy od oskarżonego, w których wyraźnie napisane jest o tym, że jej syn pojedzie do domu dziecka. Postępowanie przedmiotowe toczyło się względem oskarżonego, a nie dotyczyło tego czy W. B. miał motyw i cel w skazaniu oskarżonego. Postępowanie wszak prowadziły niezależne od świadka organy. Nie można także twierdzić o udziale świadka albowiem to nie on zawiadamiał organy ścigania, także z materiału dowodowego rola jaką usiłuje przypisać mu oskarżony nie wynika. Zeznania pokrzywdzonej zostały ocenione zarówno przez Sąd Rejonowy jak i Okręgowy. Istotne jest bowiem to jak przedstawiają się zeznania świadka pod względem jego wypowiedzi, czy są one spójne wewnętrznie, czy przedstawiają przebieg zdarzenia logicznie, czy w końcu mają odniesienie do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów. Takiej oceny treści depozycji świadków w niniejszym postępowaniu dokonano. Innymi słowy, gdyby istotnie pokrzywdzona składała nieprawdziwe zeznania zostałoby to wychwycone poprzez rozdźwięk w ich treści bądź ich niespójność.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny – uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny, wobec nieuwzględnienia zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.6.

Oskarżony zarzucił również, w apelacji z dnia 17 lutego 2020 r. (k. 1306-1311), obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 6 k.p.k. poprzez naruszenie prawa do obrony oskarżonego i niedopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłych specjalistów, na okoliczności wskazane poniżej, oraz prowadzenie przewodu sądowego w dniu 13.10.2016 r. pod nieobecność obrońcy, podczas gdy na rozprawie przesłuchiwana była pokrzywdzona bez obecności oskarżonego i w ten sposób uniemożliwienie oskarżonemu obrony, zadawania pytań co do wypowiedzi z uwagi na okoliczność, że oskarżony nie posiada umiejętności odniesienia się do odczytanych zeznań a co za tym idzie nie mógł zadać pytań koniecznych do wyjaśnienia sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazać należy, iż nie było w niniejszym postępowaniu potrzeby dopuszczenia opinii biegłych, o jakich w apelacji peroruje skarżący. Takie opinie nie miałyby bowiem znaczenia dla przedmiotowego postępowania. Uzależnienie od alkoholu samo w sobie nie wyklucza bowiem możliwości zmuszania do picia przez inną osobę. Dowody w przeprowadzonym postępowaniu są w tej kwestii zaś dość jednoznaczne. Powstania siniaków i podbiegnięć krwawych u pokrzywdzonej na skutek działania oskarżonego wynika natomiast z zeznań świadków, którzy widzieli zachowanie W. G. i w tej mierze wspierają zeznania pokrzywdzonej. Od przestępstwa z art. 197 § 1 k.k. oskarżony został zaś uniewinniony przez Sąd II instancji. Zgodnie z art. 193 § 1 k.p.k. biegłego powołuje się wtedy, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Opinia biegłego dotyczy zatem kwestii, których poznanie bezpośrednio przez organ procesowy ze względu na konieczność posiadania wiadomości specjalnych albo w ogóle nie byłoby możliwe albo byłoby znacznie utrudnione. Potrzebę sięgnięcia po dowód z opinii biegłego bądź biegłych wskazuje konieczność ustalenia kwestii, których zrozumienie wymaga wiadomości spoza sfery przeciętnej, ogólnej wiedzy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1999 r., sygn. akt V KKN 440/99, OSNKW 1999/11-12/76). Opinia jest więc zbędna, gdy stwierdzenie owych okoliczności może nastąpić bez takich wiadomości, a w oparciu o analizę akt sprawy i doświadczenie życiowe. Na gruncie niniejszej sprawy dla czynienia ustaleń faktycznych istotnych dla orzeczenia wystarczające było dokonanie oceny dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego.

Z pewnością także niepowołanie dowodu z biegłego nie było naruszeniem prawa do obrony oskarżonego. Choć bowiem należy je rozumieć bardzo szeroko to nie jest ono absolutne i nie rozciąga się na wszystkie możliwe do wyobrażenia sytuacje. Prawo to przysługuje bowiem każdemu od chwili wszczęcia przeciwko niemu postepowania karnego aż do wydania prawomocnego wyroku, rozciąga się także na etap postępowania wykonawczego. W k.p.k. prawo do obrony reguluje art. 6. Zauważyć należy, iż zasada ta występuje w dwóch aspektach: materialnym – prawo do bronienia się przed oskarżeniem oraz formalnym – prawo do korzystania z pomocy obrońcy. Odnośnie obu tych aspektów przepisy procesowe regulują zasady udziału obrońcy i korzystania z jego pomocy oraz dokonywania czynności procesowych przez oskarżonego. Nie sposób uznać, by niepowołanie biegłego naruszało prawo do obrony oskarżonego skoro Sąd Orzekający takiej potrzeby nie widział, a oskarżony takiego wniosku nie formułował. Nie może być uznane za naruszenie prawa do obrony także przesłuchanie pokrzywdzonej pod nieobecność oskarżonego. Apelujący podaje przy tym błędną datę 13 października 2016 r. Wówczas jednak rozprawa została odroczona z powodu usprawiedliwionego niestawiennictwa oskarżonego (k. 406). Wnikliwa lektura akt sprawy wskazuje, iż w dniu 15 września 2016 r. pokrzywdzona była słuchana przed Sądem, a na rozprawie był obecny oskarżony (k. 394-399). Przesłuchanie odbyło się jednakże pod jego nieobecność, o co wnioskowali zarówno oskarżyciel publiczny, jak i A. W. (1). Zeznania świadka zostały następnie oskarżonemu odczytane. Nie jest to absolutnie naruszenie prawa do obrony, a znajduje oparcie w przepisach – art. 390 § 2 k.p.k. W aktach sprawy widnieje również protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2016 r. (k. 415) podczas którego odtworzono zapis obrazu i dźwięku przesłuchania pokrzywdzonej oraz odczytano stosowny protokół. Oskarżony nie stawił się na rozprawę a Sąd przeprowadził rozprawę bez udziału oskarżonego na podstawie art. 377 § 3 k.p.k. Oskarżony nie stawił się bowiem na nią i nienależycie usprawiedliwił swoje niestawiennictwo. W żadnym razie nie naruszało to prawa do obrony jako, że W. G. uczestniczył w dalszych rozprawach, miał także ustanowionego obrońcę z urzędu. Mógł zatem, jeśli jakiekolwiek wątpliwości zrodziły się u niego, wystosować stosowne wnioski czy złożyć oświadczenia.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny – uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny, wobec nieuwzględnienia zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.7.

Oskarżony zarzucił nadto, w apelacji z dnia 17 lutego 2020 r. (k. 1306-1311), obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. oraz 5 § 2 k.p.k. poprzez nienależyte rozważenie całokształtu okoliczności i materiału dowodowego, pominięcie a także nie uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasługuje na częściowe uwzględnienie, jeśli idzie o czyn kwalifikowany z art. 197 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w niedostatecznym stopniu bowiem rozważył okoliczności sprawy, orzekając na niekorzyść oskarżonego, choć w sprawie zaistniały wątpliwości, o czym była już mowa. Co do pozostałych dwóch czynów zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Wobec ogólności zarzutu i braku twierdzeń na jego poparcie stwierdzić należy, że ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, a naruszenia zarzucane przez oskarżonego nie miały w tym wypadku miejsca. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). Nie sposób w co do czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k. perorować o obrazie art. 7 k.p.k. Przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia przekonuje bowiem o nietrafności sformułowanego przez apelującego zarzutu. Upoważnia to zarazem do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy wykonał dwa podstawowe obowiązki orzecznicze: przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z przepisami postępowania karnego oraz dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego. Dla skutecznego podniesienia zarzutu art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nie obiektywizmie Sądu Orzekającego, wynikające w szczególności z odmiennej oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron, co należy wykazać w środku odwoławczym. Zarzut naruszenia zasady obiektywizmu, jako naczelnej zasady procesu karnego, może zostać uznany za słuszny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 334/18, LEX numer 2699140). Wprawdzie apelujący wskazał naruszenie art. 4 k.p.k. obok naruszenia art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., to jednak analiza przedmiotowej sprawy nie doprowadziła do konstatacji o tym, iż nastąpiło naruszenie art. 7 k.p.k. Nie można zatem mówić skutecznie o naruszeniu zasady obiektywizmu. Zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. wchodzi w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni przepisów prawa. Natomiast nie są miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez strony czy obrońcę. O ile twierdzenie skarżącego jest zasadne co do zarzutu „gwałtu” to co do pozostałych dwóch czynów skoro Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości, i nie występują one także obiektywnie, to zarzut skarżącego jest bezprzedmiotowy.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny – uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny, wobec nieuwzględnienia zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.8.

Oskarżony zarzucił, w apelacji z dnia 14 lutego 2020 r. (k. 1316), zarzucił także:

- „błąd w ustaleniach faktycznych gdzie to miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, że doszło czynów zabronionych w pkt I, II, III”;

- „obrazę prawa materialnego gdzie to miało wpływ na treść orzeczenia co do punktu I, II, III w/w wyroku w uzasadnieniu że doszło do czynów zabronych”;

- „obraza prawa postępowania gdzie to miało wpływ na treść wyroku o orzeczenia w pkt I, w pkt II, w pkt III”;

- „naruszenie art. 6 k.p.k. i art. 42 Konstytucji RP (prawo do obrony) oraz naruszenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka prawa do obrony podczas postępowania przygotowawczego przez policję i prokuraturę, oraz w postępowaniu sądowym”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zważyć trzeba na poziom ogólności stawianych przez oskarżonego zarzutów. Z tego względu apelacja oskarżonego z dnia 17 lutego 2020 r. wydaje się być ich ukonkretyzowaniem. Ze względu na abstrakcyjność i nie odniesienie się przez skarżącego do konkretnych dowodów czy ustaleń niemożliwym jest szczegółowe poruszenie poszczególnych kwestii. Apelujący zarzuca każdą możliwą przyczynę odwoławczą, prócz niewspółmierności kary i przesłanek bezwzględnych, tak że w rzeczywistości nie wiadomo co kwestionuje. Można jedynie wskazać, że Sąd Okręgowy na kanwie innych zarzutów oskarżonego, jak i jego obrońców odniósł się do poszczególnych naruszeń. W tym miejscu wypada jedynie wskazać, iż oskarżonego uniewinniono od czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k. z uwagi na zauważone uchybienia w materiale dowodowym. Ustalenia faktyczne a także ocena dowodów są w pełni trafne i prawidłowe, co uwypuklone zostało w poprzednich punktach uzasadnienia. Kwalifikacja prawna ostatecznie przypisanych czynów i ich opis dokonany został w sposób prawidłowy, zaś zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na sprawstwo i winę oskarżonego w tym względzie. Także ostatni zarzut formułowany przez skarżącego, a dotyczący naruszenia jego prawa do obrony, nie zasługuje na uwzględnienie. Oskarżony oprócz wymienienia artykułów nie wskazał na czym owo naruszenie miałoby polegać. Uważna analiza akt sprawy także nie wskazuje na wystąpienie takiego uchybienia. Oskarżony miał możliwość obrony, uczestniczył w poszczególnych czynnościach, od pewnego etapu był także reprezentowany przez obrońcę. Uwagi zawarte w punkcie 3.6. niniejszego uzasadnienia także i tutaj zachowują aktualność.

Wniosek

Uchylenie wyroku i uniewinnienie od zarzucanych czynów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Miliczu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny – uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. W pozostałym zakresie bezzasadny, wobec nieuwzględnienia zarzutu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

______________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana wyroku Sądu Rejonowego w Miliczu, II Wydział Karny, z dnia 19 grudnia 2019 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 218/15 dot. oskarżonego W. G. o czyny z art. 197 § 1 k.k., art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k.:

0.0.2I. w ten sposób, że:

a) uchylono orzeczenie zawarte w pkt IV części dyspozytywnej;

b) uniewinniono oskarżonego W. G. od popełnienia czynu z art. 197 § 1 k.k. i w tej części kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

II. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu W. G. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zaskarżony wyrok ulec musiał zmianie.

O przyczynach uniewinnienia oskarżonego była już mowa choćby w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia. Sąd Okręgowy wskazuje, że zasada prawdy materialnej wprowadza w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione. Obowiązek udowodnienia odnosić jednak należy tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że korzysta on z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.). Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt III KK 484/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/10). Podstawą wyroku skazującego mogą być wyłącznie fakty, które zostały udowodnione. Udowodnienie zaś oznacza to, że fakt przeciwny dowodzonemu jest realnie niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Dopóki przeciwieństwo tego faktu nie może zostać wykluczone, dopóty nie można przyjąć, że został on udowodniony. Udowodnienie następuje wówczas, gdy przeprowadzone dowody są obiektywnie przekonywalne i wywołują subiektywnie przekonanie sądu o ich zaistnieniu, czyli o prawdziwości ustaleń. W przedmiotowej sprawie wydanie wyroku skazującego co do czynu kwalifikowanego z art. 197 § 1 k.k. w oparciu o posiadany materiał dowodowy stanowiłoby oczywistą obrazę zasady domniemania niewinności i zasady obiektywizmu. Bez wątpienia na organach procesowych, a więc również na Sądzie rozstrzygającym przedmiotową sprawę spoczywał obowiązek przestrzegania zasady domniemania niewinności wyrażonej w art. 5 § 1 k.p.k. oraz zasady in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.). Konsekwencją zaś baczenia na wskazane normy, było stwierdzenie niemożności przypisania oskarżonemu sprawstwa inkryminowanego mu czynu. Wina oskarżonego W. G. powinna zatem zostać ustalona na podstawie nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych co do okoliczności dokonania przestępstwa. Skoro jednak nie można tego dokonać oskarżonego należało uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Korekcie – wobec uniewinnienia oskarżonego od jednego z czynów – ulec musiała także kara łączna pozbawienia wolności, o czym wywodził się Sąd Odwoławczy w punkcie 3.2. uzasadnienia. Kara łączna 2 lat pozbawienia wolności orzeczona przez Sąd Okręgowy uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości przypisywanych czynów oraz realizuje wystarczająco cele kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych.

W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie czynów kwalifikowanych z art. 207 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

_____________

_____________________________________________________________________

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7. PODPIS

SSO Ewa Mokrzysz SSO Stanisław Jabłoński SSO Zbigniew Moska

ZAŁĄCZNIK NR 1 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego adw. S. B. (2)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☐		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 2 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego adw. A. W. (2)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 3 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						3
Podmiot wnoszący apelację						Oskarżony (dwie apelacje)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana