Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 122/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Orzeczenie z dnia (...) r., Komisja Dyscyplinarna przy Krajowej Radzie Komorniczej w W., (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony (obwiniony w postępowaniu dyscyplinarnym)

☒ inny Prezes Sądu Rejonowego we W.

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Odwołanie Obwinionego Komornika M. C.

1. Brak uwzględnienia wniosku o usprawiedliwienie nieobecności na rozprawie w dniu (...) r. i niemożność przedstawienia stanowiska końcowego obwinionego, gdzie przedłożono kserokopię zaświadczenia lekarskiego (...) z dnia (...) r.

Odwołanie Prezesa Sądu Rejonowego we W. – podmiotu składającego wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego

1. Rażąca niewspółmierność wymierzonej M. C. kary polegającej na orzeczeniu kary upomnienia, podczas gdy charakter i okoliczności popełnienia czynu karalnego przemawiają za wymierzeniem obwinionemu kary surowszej a mianowicie kary pieniężnej w wymiarze pięciokrotnej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia a wymierzona kara nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej oraz nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odwołanie Obwinionego

Ad. 1

Przed ustosunkowaniem się do zarzutu postawionego wprost w tym odwołaniu a dotyczącego uchybienia w zakresie procedowania pod nieobecność obwinionego, gdy usprawiedliwił swoją nieobecność zaświadczeniem lekarskim, należy wyjaśnić, co następuje:

Niniejsze postępowanie dyscyplinarne toczyło się z wniosku Prezesa Sądu Rejonowego we W., stawiającego Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym we W. M. C. zarzut, polegający na tym, iż w dniu (...) r. we W., woj. (...) w sprawie egzekucyjnej (...) dokonał zajęcia znajdujących się na rachunku bankowym dłużników B. i M. L. środków pieniężnych pochodzących z dotacji budżetu państwa do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych za okres począwszy od (...) r. nie umorzył z urzędu postępowania egzekucyjnego w tym zakresie, pomimo, że środki te nie podlegały egzekucji z mocy prawa, co zgodnie z treścią art. 71 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji winno być uznane jako rażące naruszenie przepisu art. 831 § 1 pkt 6 k.p.c. oraz art. 824 § 1 pkt 2 k.p.k.

Początkowo postępowanie dyscyplinarne toczyło się przed Komisją Dyscyplinarną w sprawie o sygn. akt (...) która orzeczeniem z dnia (...) r. uniewinniła obwinionego od zarzucanego mu deliktu dyscyplinarnego, bowiem w ocenie Komisji obwiniony w dniu (...) r., jak to wynikało z zarzutu, nie dokonał zajęcia jakiegokolwiek rachunku bankowego a tym samym nie zajął przedmiotowego rachunku o nr (...), co było powodem wydania takiego orzeczenia, jak również takim powodem było według tej Komisji prawidłowe zachowanie się obwinionego w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, które nie wyczerpywało znamion deliktu dyscyplinarnego, dokonując jednocześnie ustalenia, iż w dacie zajęcia rachunku bankowego dłużników z dniem (...) r. Komornik co do zasady nie posiadał wiedzy co do tożsamości środków zdeponowanych na rachunku bankowym dłużnika (k. 213-215, 262-266). Jednak orzeczenie to, na skutek odwołania wniesionego na niekorzyść obwinionego przez Prezesa Sądu Rejonowego we W. (k. 275-278) zostało wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia (...) r. w sprawie (...) uchylone i sprawę przekazano Komisji Dyscyplinarnej do ponownego rozpoznania (k. 306).

Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu tego wyroku wskazał na zasady, jakie dotyczą ram postępowania dyscyplinarnego zakreślonych we wniosku o ukaranie, wykazując w sposób zrozumiały, iż w niniejszym postępowaniu, mimo wynikającego z materiału dowodowego innego czasu popełnienia przez obwinionego deliktu dyscyplinarnego, niż to wynika z treści wniosku Prezesa Sądu Rejonowego we W. brak jest podstaw do przyjęcia, iż fakt ten oznacza wyjście poza ramy czasowe zdarzenia zaprezentowanego w skardze inicjującej niniejsze postępowanie. Poza tym Sąd Apelacyjny w sposób klarowny wyjaśnił istotę tej sprawy dyscyplinarnej, wskazując w oparciu o określone dokumenty na wiedzę obwinionego Komornika co do charakteru środków pieniężnych znajdujących się na rachunku dłużnika w czasie, gdy zajmował ten rachunek co do całości środków. Jednocześnie, mając na uwadze zebrany w toku postępowania przed Komisją Dyscyplinarną wystarczający materiał dowodowy, pozwalający na wydanie jednoznacznej decyzji merytorycznej w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej obwinionego, zalecił przy ponownym rozpoznaniu sprawy ograniczenie postępowania dowodowego do niezbędnego minimum procesowego, wskazując na konieczność przeprowadzeniu dowodu z akt sprawy (...) Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym we W., akt (...) Sądu Rejonowego we W. oraz dokonania ustaleń czy oraz kiedy komornik zajął środki pieniężne dłużników na rachunku bankowym, pochodzące z dotacji budżetu państwa do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych a także czy i kiedy zaniechał on umorzenia postępowania egzekucyjnego w odpowiednim zakresie (k. 308-312).

Komisja Dyscyplinarna przy ponownym rozpoznaniu sprawy uwzględniła wskazania Sądu Apelacyjnego co do dalszego postępowania, jak i przytoczone w treści w/w uzasadnienia zapatrywania prawne, które na podstawie art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (obecnie t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 850) były przy ponownym rozpoznaniu sprawy wiążące.

Komisja Dyscyplinarna na rozprawie w dniu (...) r. przeprowadziła więc w trybie art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 223 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych te dowody, jakie zostały przeprowadzone podczas pierwszego rozpoznania sprawy (k. 331), w tym także akta sprawy egzekucyjnej o sygn KM 573/18, akta spraw SR we W. (...) a także wydruki list spraw uczestnika i jego synonimów na k. 109-163 (k. 211), przy czym już na tejże rozprawie obwiniony cofnął swój wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodów z akt wskazanych w tym wydruku listy spraw (k. 211) i wydał orzeczenie.

Należy wskazać jednoznacznie, iż Komisja Dyscyplinarna przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie dopuściła się błędów proceduralnych, zaś wydane przez nią merytoryczne orzeczenie w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej obwinionego co do zasady odpowiada prawu a do tego sam fakt uznania winy obwinionego znajduje odzwierciedlenie w przeprowadzonym na rozprawie materiale dowodowym.

Należy więc stwierdzić, iż Komisja Dyscyplinarna orzeczeniem z dnia (...) r. uznała obwinionego M. C. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym we W. za winnego tego, że we W., woj. (...), dokonał zajęcia znajdujących się na rachunku bankowym dłużników B. i M. L. środków pieniężnych pochodzących z dotacji budżetu państwa posiłków sprzedawanych w barach mlecznych za okres począwszy od (...) r., dokonując zajęcia bankowego w dniu (...) r. a następnie nie umorzył z urzędu postępowania egzekucyjnego w tym zakresie pomimo, że środki te nie podlegały egzekucji z mocy prawa, przyjmując, iż to zaniechanie miało miejsce od (...) r., co stanowi delikt dyscyplinarny z art. 71 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych, polegający na rażącym naruszeniu przepisu art. 831 § 1 pkt 6 k.p.k. oraz art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. i za delikt ten na podstawie art. 72 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji wymierzyła mu karę upomnienia.

Komisja trafnie, mając na uwadze przebieg postępowania egzekucyjnego, wynikający z akt (...) ustaliła, odwołując się do pisma dłużników adresowanego do komornika dnia (...) r. wraz z załącznikami, w tym kopią stanowiska Urzędu Skarbowego we W. z dnia (...) r., iż obwiniony jeszcze przed datą dokonania zajęcia miał świadomość jakie środki znajdują się lub mogą znajdować na wskazanym w tym piśmie rachunku dłużników. Jednocześnie Komisja w treści uzasadnienia w sposób jednoznaczny wykazała, na jakiej podstawie była przyznawana przedmiotowa dotacja i jaki też był cel jej przyznawania, odwołując się do zapisów ustawy z dnia (...) r. o pomocy społecznej, jak i obszernego w tym względzie postanowienia Sądu Rejonowego we W. z dnia (...) r. w sprawie (...), w którym Sąd Rejonowy wyraził nie tylko istotę tejże dotacji, jaka została przyznana dłużnikom i przelana na przedmiotowy rachunek bankowy, ale i wykazał uchybienia, jakich dopuścił się obwiniony w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, w tym brak z jego strony odpowiedniej reakcji na powziętą wiedzą na temat środków pieniężnych znajdujących się na tym rachunku, do którego w dniu (...) r. skierował czynności egzekucyjne (k. 13-15 akt I Co 534/18).

Należy bowiem na podstawie akt (...) zauważyć, iż w dniu (...) r. dłużnicy złożyli do akt tej sprawy informację, iż w związku z już prowadzonymi zajęciami komorniczymi na rachunku (...) we W. o nr (...) bank nie chce im wypłacić środków pieniężnych pochodzących z Dotacji do Barów (...) przyznawanych z budżetu Państwa, odwołując się przy tym do stanowiska Urzędu Skarbowego we W., który wyraził zgodę na zwolnienie tych środków spod egzekucji i ich wypłatę (k. 19). Dłużnicy jednocześnie do tego pisma dołączyli kopię postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. z dnia (...) r., którym zwolniono składnik majątku znajdujący się na tym rachunku bankowym w postaci środków pieniężnych uzyskanych z tytułu dotacji przyznanej z budżetu państwa, wskazując w treści tego postanowienia na dwie konkretne decyzje administracyjne wydane przez Dyrektora I. Administracji Skarbowej w P., którymi przyznano z budżetu państwa w (...)r. dotacje w łącznej kwocie (...) (k. 20-21). Jednocześnie, działając na wezwanie komornika z dnia (...)r. (k. 25) pełnomocnik procesowy dłużników pismem z dnia (...) r. przedstawił stanowisko w sprawie, wyjaśniając istotę przyznanej dotacji a także dodatkowo dokumenty (decyzje administracyjne), z których przyznanie tej dotacji wynikało (k. 27-32).

Obwiniony Komornik więc na podstawie tych dokumentów posiadał wystarczającą wiedzę, z której jasno wynikało, iż na wskazanych wyżej rachunkach bankowych znajdowały się należności pieniężne na wskazaną wyżej kwotę, pochodzące z tejże dotacji celowej. Tym samym Komisja Dyscyplinarna w sposób uzasadniony stwierdziła, iż świadczenia z dotacji z budżetu państwa do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych są wyłączone spod egzekucji na podstawie art. 831 § 1 pkt 6 k.p.c. a tym samym nie było dopuszczalne prowadzenie egzekucji w tym zakresie, tj. co do kwot pochodzących z w/w dotacji od stycznia i lutego 2018 r., zaś skoro już komornik wszczął prowadzenie czynności egzekucyjnych do tego rachunku bankowego, to w świetle art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. w tym zakresie egzekucja ta winna ulec umorzeniu.

Należy przy tym podnieść, iż obwiniony komornik w ogóle w żaden merytoryczny sposób nie odniósł się do żądania dłużników (i ich pełnomocnika) o umorzenie w tejże części egzekucji a jedynie, kierując egzekucję do tego rachunku bankowego pismem z dnia(...) r. wyjątkowo enigmatycznie, praktycznie bez żadnego uzasadnienia, zwrócił wniosek dłużnika z dnia (...)r. (k. 39), co zresztą zostało obwinionemu wytknięte w w/w postanowieniu Sądu Rejonowego we W..

Obwiniony w treści odwołania nie zdołał skutecznie podważyć powyższych ustaleń faktycznych, jak i treści wskazanych dowodów. Powoływanie się przez obwinionego na prowadzenie wielu postępowań egzekucyjnych wobec dłużników nie ma w tej sprawie żadnego znaczenia, skoro to żądanie zwolnienia wskazanej wyżej kwoty spod egzekucji zostało skierowane do obwinionego w konkretnym postępowaniu egzekucyjnym i to tego postępowania ((...)) to żądanie dotyczyło. Na ocenę odpowiedzialności dyscyplinarnej obwinionego nie mogą więc mieć żadnego wpływu podnoszone przez obwinionego w odwołaniu okoliczności dotyczące tych innych postępowań egzekucyjnych, jak i żądanie przeprowadzenia dowodu z akt spraw postępowań przeciwko dłużnikom według załączonego wydruku z listy spraw uczestnika i jego synonimów. Zauważyć przy tym trzeba, iż w tym zakresie podczas poprzedniego rozpoznania sprawy obwiniony ten wniosek dowodowy cofnął, więc ponowne jego powtórzenie i to na etapie postępowania odwoławczego uznać należy jedynie za przejaw chęci przedłużenia niniejszego postępowania. Skarżący bowiem nawet nie starał się wyjaśnić jakie znaczenie dla oceny niniejszej sprawy miały wskazane licznie prowadzone postępowania dyscyplinarne. Takiego uzasadnienia trudno doszukiwać się w treści odwołania, zaś obwiniony nawet nie starał się stawić na rozprawę apelacyjną, by poprzeć to stanowisko procesowe. W takiej zaś sytuacji Sąd odwoławczy nie miał żadnych podstaw, by gromadzić w toku niniejszego postępowania akta spraw egzekucyjnych prowadzonych w innych sprawach, których przecież nie dotyczył zarzut postawiony w niniejszym postępowaniu.

Domaganie się przez obwinionego przeprowadzenia dowodu z akt (...) uznać należy za nieporozumienie, gdyż dowody z tych akt zostały przeprowadzone przez Komisję Dyscyplinarną i Sąd odwoławczy miał możliwość zapoznania się z tymi aktami.

Również niezasadne jest powoływanie się obwinionego na informację Banku (...) S.A. z dnia (...) r. o braku rachunku. Nie dość bowiem, iż w aktach egzekucyjnych o sygn. akt (...) brak jest takiej informacji, to jednak z pisma dłużnika z dnia (...) r. (k. 24 tych akt) oraz dokumentów uzyskanych od dłużników i ich pełnomocnika w toku tego postępowania jasno wynika, iż na ich podstawie obwiniony Komornik posiadał wiedzę, iż te środki z dotacji są przekazane na konkretny rachunek o nr (...). Tym samym więc próba przerzucenia „odpowiedzialności” na Bank w tym zakresie nie może w niniejszej sprawie przynieść obwinionemu szans powodzenia. Bez znaczenia więc w tych okolicznościach jest odwoływanie się przez skarżącego Komornika na brak dodatkowych informacji w tym zakresie, jakie obwiniony żądał od dłużnika czy też brak takowej informacji na temat rachunków bankowych w systemie (...). Tym samym, skoro obwiniony doskonale wiedział w toku postępowania egzekucyjnego w sprawie (...) o istniejących podstawach do zaniechania prowadzenia egzekucji z powyższego rachunku bankowego w części środków dotyczących przyznanej dotacji a mimo to wszczął egzekucję z tego rachunku w całości i, co najistotniejsze w tej sprawie, nie umorzył z urzędu częściowo egzekucji w zakresie w/w należności z dotacji, mimo przecież takiego obowiązku ustawowego, to w sposób oczywisty i zawiniony naruszył normy postępowania z art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 831 § 1 pkt 6 k.p.c. Obwiniony komornik bowiem prowadził postępowanie egzekucyjne w zakresie świadczenia z pomocy społecznej, wiedząc o tym fakcie, jak i wiedząc przecież z w/w przepisów procesowych, iż egzekucja w tym przedmiocie po prostu była niedopuszczalna i w tejże właśnie części, co jasno przecież wynika z treści art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. egzekucja ta powinna zostać z urzędu umorzona. Niezrozumiałe są więc twierdzenia skarżącego, jakoby przepis art. 824 k.p.k. nie przewidywał częściowego umorzenia postępowania egzekucyjnego. Odwołanie się zaś skarżącego do innego rozstrzygnięcia nie dotyczy sytuacji, jaka występuje w niniejszej sprawie. Obwiniony więc w sposób oczywisty i rażący naruszył przepisy prawa, zaś próba wykazania, iż we wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wnioskujący Prezes Sądu Rejonowego podnosił rażące naruszenie przepisów, co miałoby rzekomo stanowić zupełnie coś odmiennego, nie wytrzymuje żadnej krytyki.

Takie zaś okoliczności, jak fakt niedojścia w toku tego postępowania egzekucyjnego do przekazania Komornikowi przedmiotowych środków z dotacji, jak również bezzwłoczne wykonanie przez Komornika postanowienia Sądu Rejonowego we W. z dnia 25.07.2018 r. i brak w związku z tym odniesienia przez dłużnika realnej szkody majątkowej spowodował konieczność wymierzenia obwinionemu za to przewinienie dyscyplinarne najłagodniejszej kary z katalogu kar, tj. kary upomnienia.

W tych zaś oczywistych okolicznościach sprawy brak jest podstaw zarówno do uniewinnienia obwinionego od zarzucanego mu deliktu dyscyplinarnego, jak i do umorzenia niniejszego postępowania dyscyplinarnego, skoro ustalenia faktyczne dokonane przez Komisję Dyscyplinarną w toku powtórnego rozpoznania sprawy wskazują na sprawstwo i winę obwinionego w dopuszczeniu się w sposób rażący obrazy przepisów prawa (tu: procesowego) w rozumieniu art. 71 pkt 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz.U.2018, poz. 1309). Kwestie te zostały wyczerpująco omówione przez Komisję Dyscyplinarną w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia w sekcji 3 formularza, więc nie zachodzi tu potrzeba, by tę argumentację ponownie przytaczać, tym bardziej, iż Sąd Apelacyjny w pełni się z nią zgadza.

Komisja Dyscyplinarna również w sposób wystarczający uzasadniła konieczność wymierzenia obwinionemu najłagodniejszej z kar dyscyplinarnych, tj. karę upomnienia, odwołując się do dotychczasowej niekaralności dyscyplinarnej obwinionego, jak i do stopnia zawinienia i stopnia naruszenia obowiązków ciążących na komorniku a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu (sekcja 4 formularza uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia).

Na te okoliczności zresztą również wyżej wskazał Sąd Apelacyjny, przy czym także pamiętać należy, iż zachowanie się obwinionego naruszającego w sposób rażący w/w normy prawne dotyczyło jedynie jednego postępowania egzekucyjnego, co także prowadzi do prawidłowego wniosku, iż kara upomnienia będzie w pełni wystarczająca do osiągnięcia celów kary dyscyplinarnej.

Skoro zaś w procedowaniu Komisji Dyscyplinarnej nie można dopatrzyć się żadnych uchybień, zaś dokonane przez Komisję ustalenia faktyczne znajdują oparcie w treści dowodów, zaś wydane przez tę Komisję zaskarżone orzeczenie uznające winę obwinionego i wymierzające mu karę dyscyplinarną upomnienia odpowiada prawu (z małym wyjątkiem, na który Sąd Apelacyjny zwraca poniżej uwagę z urzędu), to brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu skarżącego, iż przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność mogło mieć jakikolwiek wpływ na treść rozstrzygnięcia. Zauważyć bowiem trzeba, iż stanowisko skarżącego w tej sprawie było znane od samego początku postępowania, a więc już na etapie pierwszego rozpoznania sprawy a następnie stanowisko to znalazło odbicie w treści odwołania, więc oczywistym jest, iż na rozprawie obwiniony nie przedstawiłby żadnej nowej a do tego istotnej argumentacji, która pozwoliłaby na odmienne spojrzenie na istotę sprawy. Zresztą taka bierna postawa obwinionego, przybrana podczas ponownego rozpoznania sprawy również widoczna była na etapie postępowania odwoławczego, skoro obwiniony nawet nie starał się w jakikolwiek sposób uczestniczyć w tym postępowaniu i przedstawić swoich racji na rozprawie apelacyjnej. Odpowiadając natomiast wprost na zarzut apelacyjny wskazać należy, iż jest on całkowicie nieuzasadniony. Abstrahując bowiem od samego sposobu usprawiedliwienia swojej nieobecności zaświadczeniem lekarskim wystawianym na potrzeby ZUS-u wskazać należy, iż przepis art. 247 ust. 1 ustawy z dnia (...) r. o komornikach sądowych (t.j. D..U. z 2021 r., poz. 850), która to ustawa weszła w życie w dniu (...) r. i miała zastosowanie do niniejszego postępowania dyscyplinarnego w czasie powtórnego rozpoznania sprawy przez Komisję Dyscyplinarną, jasno stanowi, iż rozprawa przed komisją dyscyplinarną odbywa się bez względu na niestawiennictwo stron prawidłowo zawiadomionych o terminie rozprawy, chyba, że strona usprawiedliwi swoją nieobecność, przedkładając zaświadczenie lekarza sądowego o niemożności udziału w rozprawie i wniesie o jej odroczenie. Tymczasem M. C. otrzymał wezwanie na rozprawę wyznaczoną na (...) r. w dniu (...) r. (k. 324) i w dacie rozprawy w dniu (...) r. nie wpłynęło do Komisji Dyscyplinarnej żadne usprawiedliwienie od obwinionego, stąd Komisja miała pełne prawo na podstawie wspomnianego wyżej art. 247 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych przeprowadzić rozprawę pod nieobecność obwinionego (k. 330-331). Należy zauważyć, iż po przeprowadzeniu rozprawy i wydaniu orzeczenia do Komisji Dyscyplinarnej w dniu następnym, tj. (...) r. wpłynęło pismo obwinionego – datowane na (...) r. a nadane w urzędzie pocztowym w dniu (...) r., w którym obwiniony wniósł o usprawiedliwienie niestawiennictwa na rozprawie z przyczyn zdrowotnych i w załączeniu przesłał kserokopię zaświadczenia lekarskiego (...) z dnia (...) r. (k. 336-338). Abstrahując od samego sposobu usprawiedliwienia nieobecności na rozprawie (zaświadczenie lekarskie nie zostało wystawione przez lekarza sądowego) obwiniony nie wnosił w tym piśmie o odroczenie rozprawy a tym samym, gdyby pismo to wpłynęło przed rozprawą do Komisji Dyscyplinarnej Komisja ta miałaby w świetle wskazanego przepisu pełne prawo do przeprowadzenia rozprawy pod nieobecność obwinionego. Tym samym więc nie doszło w tej sprawie do obrazy wspomnianego przepisu procesowego, co świadczy o oczywistej bezzasadności tego zarzutu apelacyjnego. Poza tym wspomnieć należy, iż sposób zachowania się obwinionego był nie do zaakceptowania w tej sprawie. Komornik bowiem przebywał na zwolnieniu lekarskim od (...) r. a więc miał dość sporo czasu, by usprawiedliwić swoją nieobecność przed Komisją Dyscyplinarną. Obwiniony natomiast nadając tę przesyłkę na poczcie w przeddzień rozprawy praktycznie zdawał sobie sprawę, iż nie dojdzie ona na czas, tj. przed terminem rozprawy do Komisji w W.. Taki zaś sposób zachowania się skazanego, nawet, gdyby w tym piśmie wnosił o odroczenie rozprawy, nie mógłby przynieść temu wnioskowi szans powodzenia, skoro Komisja przed wydaniem orzeczenia nie mogłaby dysponować tym dokumentem.

Odwołanie Prezesa Sądu Rejonowego we W. – podmiotu składającego wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego

Ad. 1

Wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu zawartego w odwołaniu obwinionego wyczerpująco wypowiedziano się na temat wymierzonej mu kary dyscyplinarnej, uznając, iż kara ta jest w pełni sprawiedliwa i uwzględnia wszystkie niezbędne okoliczności, jakie należało brać pod uwagę przy wyborze rodzaju kary.

Skarżący wnioskodawca (Prezes Sądu Rejonowego we W.) jedynie polemicznie do powyższych ustaleń stwierdził, iż wymierzona kara powinna być surowsza, tj. w postaci kary pieniężnej w wymiarze pięciokrotnej wysokości miesięcznego wynagrodzenia. W kategoriach nieporozumienia uznać należy dywagacje skarżącego, iż za surowszą karą przemawia rażący charakter samego naruszenia prawa. Rażące naruszenie przepisów prawa bowiem samo w sobie stanowi dopiero podstawę przypisania deliktu dyscyplinarnego a tym samym nie może ono stanowić o konieczności wymierzenia surowszej kary dyscyplinarnej. Tym samym próby wykazania poprzez pryzmat rażącego naruszenia przepisu prawa procesowego konieczności wymierzenia obwinionemu kary surowszej nie mogą przynieść odwołaniu szans powodzenia. Trzeba tylko przypomnieć, iż naruszenie to miało miejsce w jednym postępowaniu egzekucyjnym, nie doprowadziło do wyegzekwowania należności z zajętego rachunku z przedmiotowej dotacji i wskutek interwencji Sądu Rejonowego (na skutek skargi dłużnika) zostało przez obwinionego „naprawione”. Te zaś okoliczności wskazują, iż wymierzenie obwinionemu najłagodniejszej kary dyscyplinarnej było wystarczające dla osiągnięcia jej celów. Odwołanie się zaś przez skarżącego do toczącego się wobec obwinionego postępowania karnego o czyn z art. 231 § 1 k.k. uznać należy również za nieporozumienie, skoro obwiniony w tym postępowaniu karnym korzysta z zasady domniemania niewinności a tym samym nie można obecnie twierdzić, iż jest on osobą karaną za przestępstwo. Tak samo należy odnieść się do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec obwinionego za czyn z art. 231 § 1 k.k. na okres 1 roku wyrokiem z (...) r. w sprawie (...). Skoro okres próby minął pomyślnie i nie podjęto postępowania wobec M. C., to należy przyjąć, że umorzenie postępowania karnego przestaje być warunkowe, lecz ex lege staje się ostateczne, definitywne. Po upływie tego okresu oskarżony nie może więc ponosić żadnych negatywnych skutków popełnienia przestępstwa (patrz: postanowienie SN z dnia 29 października 2020 r., IV KK 262/19, LEX nr 3082196). Tym samym więc również i ten argument podniesiony w apelacji uznać należy za chybiony.

Wniosek

Odwołanie Obwinionego Komornika M. C.

1. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Komisji Dyscyplinarnej do ponownego rozpoznania;

2. zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie od zarzucanego czynu z art. 71 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji oraz art. 831 § 1 pkt 6 k.p.k. oraz art. 824 § 1 pkt 2 k.p.k.;

3. umorzenie postępowania dyscyplinarnego.

Odwołanie Prezesa Sądu Rejonowego we W. – podmiotu składającego wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego

1. zmiana zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie kary pieniężnej w wymiarze pięciokrotnej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(Uwaga: niezasadność dotyczy każdego z wniosków)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odwołanie Obwinionego Komornika M. C.

Ad. 1

Mając na uwadze niezasadność podniesionego zarzutu odwoławczego przez obwinionego Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Komisji Dyscyplinarnej do ponownego rozpoznania.

Ad. 2 i 3

Wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu odwoławczego wykazano prawidłowość ustaleń faktycznych, jak i prawidłowość uznania winy obwinionego w popełnieniu deliktu dyscyplinarnego i wymierzonej mu kary dyscyplinarnej upomnienia. Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw w tej sprawie do uniewinnienia obwinionego od popełnienia tego deliktu, jak i umorzenia postępowania dyscyplinarnego.

Odwołanie Prezesa Sądu Rejonowego we W. – podmiotu składającego wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego

Ad. 1

Wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu postawionego w tym odwołaniu wykazano niezasadność wymierzenia obwinionemu surowszej kary dyscyplinarnej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z urzędu poprawiono kwalifikację prawną: podstawę prawną przypisanego obwinionemu deliktu dyscyplinarnego a w konsekwencji i podstawę prawną wymierzonej mu kary dyscyplinarnej – art. 455 k.p.k. w zw. z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 22.03.2018 r. o komornikach sądowych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 850).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Poprawa wskazanej podstawy prawnej przyjętego deliktu dyscyplinarnego i podstawy wymierzonej kary dyscyplinarnej dotyczyła uzupełnienia ich o przepis art. 4 § 1 k.k. (stosowany odpowiednio poprzez art. 223 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych). Uzupełnienie to było niezbędne, bowiem Komisja Dyscyplinarna zasadnie, na korzyść obwinionego, przyjęła delikt dyscyplinarny (a więc i podstawę wymiaru kary) przewidziany w ustawie obowiązującej w czasie popełnienia przez obwinionego tego przewinienia, tj. w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1309). Należy bowiem zauważyć, iż skutki związane z przypisaniem wówczas deliktu dyscyplinarnego w postaci kar, z racji ich zawężonego katalogu (art. 72 ustawy) były znacznie łagodniejsze dla obwinionego, niż w przypadku skutków, jakie wynikają w tym względzie z art. 224 ustawy z dnia 22.03.2018 r. o komornikach sądowych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 850), która weszła w życie w dniu 01.01.2019 r. i obowiązuje w czasie orzekania. Dodatkowo uzupełniono podstawę prawną wymierzonej kary dyscyplinarnej o ustęp 1, bowiem w rzeczywistości Komisja Dyscyplinarna wymierzyła obwinionemu karę upomnienia na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy rozstrzygniecie skazujące obwinionego Komornika za popełnienie zarzucanego mu deliktu dyscyplinarnego, zmodyfikowanego co do czasu jego popełnienia (pkt 1) oraz o obciążeniu kosztami postępowania obwinionego (pkt 2).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia (art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 22.03.2018 r. o komornikach sądowych) było wynikiem uznania zasadności wydanego przez Komisję Dyscyplinarną orzeczenia skazującego, o czym szerzej wypowiedziano się wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu odwoławczego zawartego w odwołaniu obwinionego. Obciążenie obwinionego kosztami postępowania znajduje oparcie w treści art. 259 ust. 2 w/w ustawy o komornikach sądowych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana dotyczy podstawy prawnej skazania za delikt dyscyplinarny i podstawy prawnej wymierzonej za ten delikt kary upomnienia.

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach tego rozstrzygnięcia wypowiedziano się wyżej w sekcji 4.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Z uwagi na wywiedzenie odwołań przez obwinionego i podmiot wnioskujący (Prezesa Sądu Rejonowego we W. na niekorzyść obwinionego) i ich nieuwzględnienie nastąpiła konieczność obciążenia stosownych podmiotów kosztami sądowymi za postępowanie apelacyjne na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 22.03.2018 r. o komornikach sądowych po połowie. Z uwagi na to, iż koszty te obejmują jedynie wydatki określone w art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w wysokości 20 zł, stanowiące ryczałt za doręczenie pism – tu: zawiadomień o terminie rozprawy apelacyjnej, niezależnie od liczby doręczonych pism (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz.U.2013.663 j.t.), to należało te wydatki w kwocie 10 zł zasądzić od obwinionego, zaś w pozostałej części wydatki te obciążają Skarb Państwa.

7.  PODPIS

P. M. M. K. U. D.