Sygn. akt III AUa 110/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2021 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o przywrócenie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 21 grudnia 2020 r. sygn. akt IV U 2735/19

oddala apelację.

Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 30.09.2019r. znak (...) odmówiono wnioskodawcy Z. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik i Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, po przeprowadzeniu badań kontrolnych uznali wnioskodawcę za osobę zdolną do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wnioskodawca Z. S. w odwołaniu skierowanym do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i uznania, że jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy wywodząc, że stan jego zdrowia ulega ciągłemu pogorszeniu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wniósł o oddalenie odwołania powołując się na ustalenia dokonane przez lekarzy orzeczników.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2020 r. zmieniono zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznano odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 sierpnia 2019 r. do 31 grudnia 2020 r.

U podstaw powołanego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Wnioskodawca Z. S. urodzony (...), bez zawodu, na dzień zgłoszenia wniosku o rentę uprawniony był do zasiłku dla bezrobotnych.

W dniu 01.08.2019r. wnioskodawca złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W 10-leciu poprzedzającym datę zgłoszenia wniosku o rentę, wnioskodawca legitymuje się wymaganym 5-letnim okresem ubezpieczenia. Ogółem udokumentował staż pracy w wymiarze 39 lat, 7 miesięcy i 29 dni.

Wnioskodawca poddany został badaniu przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 03.09.2019r. stwierdził, że wnioskodawca nie jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy. W związku ze złożeniem sprzeciwu przez wnioskodawcę, sprawę przekazano do rozpoznania Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 24.09.2019r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy. (dowód: orzeczenia lekarzy ZUS k. 98 i k. 101 akt orzeczniczych).

Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 30.09.2019r. Znak (...) odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (dowód: decyzja ZUS k. 12 akt rentowych)

Po złożeniu przez wnioskodawcę odwołania do Sądu, postanowieniem z dnia 30.01.2020r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza medycyny pracy, na okoliczność ustalenia, czy wnioskodawca jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy (k. 25 akt).

Biegły lekarz sądowy z zakresu chorób wewnętrznych i medycyny pracy, w opinii z dnia 17.03.2020r. rozpoznał u wnioskodawcy następujące schorzenia:

- stan po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu z niedowładem połowiczym prawostronnym i afazją leczony trombolitycznie w maju 2017r. z dobrym efektem, przemijające niedokrwienie mózgu w czerwcu 2017r., przewlekła niewydolność naczyń mózgowych w obserwacji, nadciśnienie tętnicze bez powikłań narządowych w dokumentacji, zawroty głowy i szumy uszne w wywiadzie i dokumentacji medycznej, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy korzeniowy odcinka lędźwiowo-krzyżowego w wywiadzie, organiczne zaburzenia nastroju typu depresyjnego w dokumentacji.

Biegły sądowy stwierdził, że na podstawie zebranego wywiadu, analizy dostępnej dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania wnioskodawcy należy stwierdzić, że jest on osobą częściowo niezdolną do pracy od daty zgłoszenia wniosku do 31.12.2020r. Przyczyną niezdolności do pracy są następstwa schorzeń układu ruchu dotyczące (...).

Biegła nie zgodziła się z orzeczeniami lekarza orzecznika i Komisji Lekarskiej ZUS. Szczegółowo uzasadniła swoje stanowisko w sprawie. (dowód: opinia biegłego k. 34-36 akt)

W piśmie procesowym z dnia 08.06.2020r. pozwany organ rentowy polemizował z ustaleniami biegłego, wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego specjalisty medycyny pracy, jak również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurologa (k. 44 akt).

Postanowieniem z dnia 22.07.2020r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza neurologa (k. 51 akt).

W opinii z dnia 29.08.2020r. biegły lekarz sądowy neurolog rozpoznał u Z. S. następujące schorzenia:

- przewlekłe zaburzenia krążenia mózgowego, stan po udarze mózgu (2017). Dyskretny niedowład połowiczy prawostronny, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, zaburzenia funkcji błędnika, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa i stawów.

Biegła po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, podmiotowego oraz po analizie dokumentacji medycznej stwierdziła, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 31.12.2020r. Biegła szczegółowo uzasadniła swoje stanowisko w sprawie, powołując się na dokumentację medyczną. (dowód: opinia biegłego k. 62 akt)

W piśmie procesowym z dnia 16.10.2020r. pozwany organ rentowy nie złożył żadnych merytorycznych zastrzeżeń do opinii 2 biegłych lekarzy sądowych. Wniósł o uzupełnienie przez Sąd postępowania dowodowego poprzez: dopuszczenie dowodu z dokumentacji medycznej z Gabinetu Neurologicznego dr S., dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego neurologa na okoliczność jak w postanowieniu Sądu. Podtrzymał wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego lekarza medycyny pracy na okoliczność jak w postanowieniu Sądu (k. 69 akt).

Postanowieniem z dnia 21.12.2020r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze pominął dowód z opinii uzupełniających biegłych lekarzy sądowych (k. 74 akt).

Sąd I instancji wskazywał, że w przedmiotowej sprawie kwestią sporną było to, czy wnioskodawca Z. S. jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r. poz. 93).

Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl art. 13 cyt. ustawy – przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji

2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Biegli lekarze sądowi w sposób kategoryczny wskazali, iż wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy, na okres od daty zgłoszenia wniosku do dnia 31.12.2020r.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020r., poz. 53), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11–12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 okresy nieskładkowe pkt 1–3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Sąd w całości przychylił się do ustaleń biegłych z zakresu medycyny pracy i neurologii.

Podniósł, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r., V ACa 139/09, LEX nr 551993, wyrok SN z dnia 15 czerwca 1970r. ICR 224/70, LEX nr 6750).

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opiniach biegłych sądowych.

W ocenie Sądu sam fakt, że pozwany organ rentowy kwestionuje zasadność jednoznacznych i należycie uzasadnionych opinii dwóch biegłych sądowych, nie przemawia za uwzględnieniem wniosku o dalsze prowadzenie postępowania, jeżeli we wniosku tym nie wskazano przesłanek pozwalających na powstanie uzasadnionych wątpliwości co do merytorycznej strony obu opinii. Opinie dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów właściwych do rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń, są logiczne, spójne i odpowiadają kryteriom przewidzianym w art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. – zdaniem Sądu – nie jest prawidłowa i dlatego, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w wyroku.

Apelację od powołanego orzeczenia wywiódł pozwany organ rentowy, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia odwołania, ewentualnie- uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzuty apelacji objęły:

-naruszenie art.233§1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodów oraz naruszenie granic ich swobodnej oceny przez przyjęcie, że odwołujący jest niezdolny do pracy;

-naruszenie art.278 k.p.c. w związku z art.286 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego neurologa oraz medycyny pracy po dołączeniu dokumentacji medycznej prowadzonej przez lekarza wystawiającego zaświadczenie (...)

-naruszenie art.12 ust.1 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez przyznanie odwołującemu prawa do świadczenia rentowego.

W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia apelujący wskazywał, że biegły z zakresu medycyny pracy stwierdził częściową niezdolność do pracy od daty wniosku do 31 grudnia 2020 r. z powodu schorzeń (...), nie odnosząc się do poprzedniej negatywnej kwalifikacji rentowej dokonanej przez organ rentowy. Z kolei biegły neurolog opowiadał się za częściową niezdolności do pracy od 11.11.2018 r. do 31.12.2020 r. bez wskazania na „obiektywne powody medyczne”. Zdaniem apelującego biegli nie uwzględnili efektów leczenia trombolitycznego z maja 2017 r., wycofania się objawów neurologicznych, wyników badań z 19.10.2018 r., badania (...) z 2017 i 2018 - analizowanych przez lekarza konsultanta ZUS.

Apelujący akcentował także istotne rozbieżności w ocenie niezdolności do pracy pomiędzy biegłymi a organami orzeczniczymi ZUS. Powyższe w pełni uzasadniało – w jego opinii - wnioski o uzupełnienie postępowania dowodowego, oddalone finalnie przez sąd orzekający.

Ubezpieczony Z. S. nie zajął wobec wniesionej apelacji merytorycznego stanowiska.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna.

Na wstępie Sąd Apelacyjny wskazuje, że w pełni akceptuje ustalenia poczynione na etapie postępowania pierwszo instancyjnego przez co zbędne jest ich ponowne w tym miejscu szczegółowe przywoływanie.

Materialno prawne podstawy wniosku rentowego Z. S. stanowią następujące normy:

W myśl art.57 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art.13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Całkowicie chybione, a częściowo także niezrozumiałe są zarzuty podniesione w apelacji, zwłaszcza zarzut sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego. Jak naprowadza apelujący ocena stanu zdrowia ubezpieczonego w aspekcie zdolności do pracy dokonana na etapie postępowania sądowego jest wadliwa.

Odnosząc się do tych zarzutów Sąd II instancji stwierdza, że prawidłowo sąd I instancji oparł się na opinii biegłych sądowych o specjalnościach odpowiednich do zgłaszanych przez odwołującego schorzeń to jest neurologa i specjalisty medycyny pracy.

Opinie biegłych – jak słusznie wskazał sąd a co kontestuje apelujący– ocenione winny być jako logiczne, spójne i zasadne. Wydane zostały – jak wynika z ich treści - po zebraniu niezbędnego wywiadu, zapoznaniu się z przedłożoną dokumentacją lekarską oraz po badaniach przedmiotowych. Biegli w sposób przekonywujący uzasadnili swoje stanowisko, podpierając się w tym względzie dokumentacją medyczną i wynikami przeprowadzonych badań. Stąd brak więc zdaniem także Sądu II instancji podstaw do kwestionowania opinii biegłych.

Opinie – odmiennie niż podnosi apelujący – nie są ze sobą wzajemnie sprzeczne.

Biegły z zakresu medycyny pracy podobnie jak biegły neurolog wyraźnie stwierdził częściową niezdolność do pracy z powodu stanu (...), przyjmując jedynie późniejszą datę niezdolności (data wniosku), co w żaden sposób nie przeczy konkluzji biegłego neurologa- ten bowiem odniósł się do trwającej nieprzerwanie niezdolności do pracy , nadal po ustaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Świadczenie to – ponad wszelką wątpliwość także związane jest z koniecznością wykazania niezdolności do pracy, z tą tylko różnicą, że przyjmuje się rokowanie odzyskania zdolności do pracy w wyniku rehabilitacji. Praktyka orzecznicza wykazuje, że w wielu przypadkach rokowania te są jednak negatywne, co prowadzi ostatecznie do przyznania świadczenia rentowego po wyczerpaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Zaakcentowania wymaga także fakt orzekania o 8 miesiącach, a następnie o kolejnych 4 miesiącach świadczenia rehabilitacyjnego, co także wskazuje na występowanie obiektywnych przyczyn niezdolności do pracy, choć przy założeniu pozytywnych rokowań (które ostatecznie się nie potwierdziły).

Wbrew zarzutom apelacji, biegły medyk pracy jak i biegły neurolog wyraźnie wskazali na skuteczne leczenie trombolityczne i ustąpienie objawów niedowładu i afazji, (przy nadal istniejącym śladowym niedowładzie kończyn prawych i utykania po stronie prawej) wykluczenie świeżej zmiany niedokrwiennej w badaniu (...)w czerwcu 2017 r., wyniki obserwacji (...).

Biegli wskazali natomiast – co pomija apelujący - na utrzymujące się zawroty głowy i szumy uszne jako objawy zaostrzenia przewlekłej niewydolności naczyń mózgowych na podłożu miażdżycowym, co wykazuje także dodatnia próba R.. Biegła z zakresu medycyny pracy wskazała dodatkowo na wpływ rozpoznanej w maju 2017 r. cukrzycy i problemów depresyjnych. W opinii neurologicznej wskazano, iż badania (...) z grudnia 2017 r. i maja 2018 r. wykazały zwapnienia w tętnicach szyjnych i kręgowych. Obecność miażdżycy w tych tętnicach przy współistnieniu cukrzycy i nadciśnienia powoduje częściową niezdolność do pracy albowiem nawracające zawroty głowy są objawem zaostrzenia przewlekłej niewydolności krążenia mózgowego.

Stanowczo także biegły specjalista medycyny pracy wskazał na ograniczenie zdolności do pracy przy maszynach w ruchu, ale także ciężkiej pracy fizycznej oraz wymagającej pełnej zdolności psychomotorycznej.

Co istotne- odmiennie niż organ rentowy – obaj biegli odnosili się do rzeczywistych kwalifikacji odwołującego jako osoby, która niemal (...) lat bo od roku 1982 pracował na stanowisku kierowcy ciągnika rolniczego( traktorzysta z obsługą maszyn). Organy orzecznicze ZUS w sprawie rentowej konsekwentnie błędnie przywoływały kwalifikacje wyłącznie pracownika gospodarczego („bez zawodu, szkoła podstawowa, pracownik gospodarczy”), co daje obraz pracy stosunkowo lekkiej i nie związanej zasadniczo z obsługą maszyn, w tym z prowadzeniem pojazdów rolniczych. Prawidłowe kwalifikacje przyjmowano natomiast w postępowaniu orzeczniczym w zakresie świadczenia rehabilitacyjnego, co prowadziło do pozytywnych decyzji ZUS.

Ostatnio powołane rzeczywiste kwalifikacje odnotowano dopiero na etapie sprzeciwu od orzeczenia LO z 3.09.2019r., albowiem w orzeczeniu Komisji Lekarskiej przyjęto :”bez zawodu, pracował jako traktorzysta”. Odnotowano jednak jedynie lakonicznie brak objawów neurologicznych w badaniu, dobrze kontrolowane nadciśnienie tętnicze i cukrzycę ( zapisy o dokładnie tej samej treści jak w orzeczeniu Komisji z 21 maja 2019 r.).

Apelujący podnosił naruszenie art.278 i 286 k.p.c . W myśl art.241 k.p.c. sąd może zarządzić powtórzenie lub uzupełnienie postępowania dowodowego.

W sprawie niniejszej – jak słusznie argumentował sąd orzekający – nie zaistniała taka potrzeba, stąd zarzut także uznać należy za bezzasadny. Opinia biegłych była stanowcza oraz obiektywna, oparta nie tylko na wynikach badania przedmiotowego ale i na analizie wyników badań .

Apelujący w środku zaskarżenia nie naprowadził zarzutów mogących zanegować ustalenia biegłych, powtarzając w sposób dosłowny zgłaszane już na etapie postępowania pierwszo instancyjnego uwagi. Jak wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1974 r. I CR 562/74 (LEX 7607) samo niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego. Podobnie wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1974 r. II CR 5/74 :”Okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy wypowiadało się kilka kompetentnych pod względem fachowym zespołów biegłych, nie może uzasadniać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Za nieuzasadnione należy uznać stanowisko, według którego nie wolno zaniechać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli dotychczas opracowane opinie biegłych nie dają podstaw do rozstrzygnięcia sprawy w sensie stwierdzonym przez stronę. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona”. LEX nr 7407.

Nie doszło więc w sprawie do naruszenia art.286 k.p.c. - nie można przyjąć, iż sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych ( w tym konkretnym wypadku z opinii kolejnego biegłego neurologa) w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, LEX nr 7404; wyrok SN z dnia 18 lutego 1974 r., II CR 5/74, Biul. SN 1974, nr 4, poz. 64; wyrok SN z dnia 15 listopada 2001 r., II UKN 604/00, PPiPS 2003, nr 9, poz. 67). Potrzeba powołania innego biegłego powinna zatem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii – por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, LEX nr 7607; uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 807; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2001 r., II CKN 639/99, LEX nr 53135. Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok SN z dnia 27 czerwca 2001 r., II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182).

Sąd Okręgowy – co istotne – dokonywał kontroli legalności decyzji na datę jej wydania, zmierzał także do pogłębionej oceny stanu zdrowia odwołującego w aspekcie wstrzymania świadczenia rentowego. Z taką pogłębioną, rzetelną oceną nie mieliśmy jednak do czynienia na etapie postępowania orzeczniczego przed organem rentowym, co ma decydujące znaczenie wobec powtarzania przez pozwanego zarzutu odmiennych ocen dokonanych na tym etapie i w fazie postępowania przed sądem, przy założeniu błędu po stronie biegłych sądowych. I tak - Sąd Apelacyjny wskazuje, że na etapie postępowania rentowego przed ZUS nie powołano lekarza konsultanta neurologa. Ten bowiem wydawał opinię tylko raz – przy orzekaniu o świadczeniu rehabilitacyjnym na kolejne 4 miesiące. Co istotne- w orzeczeniu z 27 lipca 2018 r. odnotowano istotne dla sprawy zawroty głowy, wskazując na zakaz prac min. przy maszynach w ruchu, zaznaczając jednak iż ubezpieczony „pracuje jako pracownik gospodarczy i takie prace może wykonywać”. Konsultant neurolog powołany przy okazji wcześniejszego wniosku rentowego także powielił zapis o kwalifikacjach odwołującego (wykształcenie podstawowe, pracownik gospodarczy) ale wskazał na brak odchyleń neurologicznych mimo skarg badanego na zawroty głowy. I w tym wypadku Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z 18.10.2018 r. wskazał na „zdolność do wykonywania prostych prac/ szkoła podstawowa/ w tym pracownik gospodarczy”. Takie zapisy powielano w kolejnych orzeczeniach (23.04.2019 r., 3.09.2019r.). Okoliczności te świadczą o nieprawidłowym określeniu kwalifikacji zawodowych i praktycznych odwołującego na etapie postępowania rentowego, co ostatecznie przełożyło się na odmienne od biegłych sądowych orzeczenie o zdolności do pracy. Muszą one być brane pod uwagę z urzędu przez sąd II instancji z uwagi na fakt, że poprzednia pozytywna kwalifikacja ( na etapie postępowania o świadczenie rehabilitacyjne) ZUS zawierała odniesienie się do prawidłowo opisanych kwalifikacji odwołującego (traktorzysta, kierowca ciągnika), jak również poprzedzona była opinia konsultanta z zakresu neurologii, czego później już ostatecznie zaniechano.

Mając na uwadze całość zaprezentowanej argumentacji orzeczono w tej mierze o oddaleniu apelacji pozwanego w oparciu o art.385 k.p.c.

sędzia Marta Sawińska