Sygnatura akt VI Ka 399/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Ewa Trzeja-Wagner

Sędziowie Marcin Schoenborn

Piotr Mika

Protokolant Dominika Smyrak

przy udziale Małgorzaty Wasielke - Podleszańskiej

Prokuratora Prokuratury Okręgowej w G.

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2021 r.

sprawy

1.  A. P. (1) ur. (...) w G.

syna H. i J.

oskarżonego z art. 230§1 kk, art. 271§3 kki art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk
i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk art. 270§1 kk, art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk,

2.  M. F. ur. (...) w Z.

syna J. i S.

oskarżonego z art. 230§1 kk

3.  W. K. ur. (...) w Z.

córki M. i U.

oskarżonej z art. 230a§1 kk

4.  P. L. ur. (...) w miejscowości S.

syna J. i W.

oskarżonego z art. 230§1 kk

5.  P. M. (2) ur. (...) w C.

syna R. i D.

oskarżonego z art. 271§3 kki art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk

6.  J. P. (1) ur. (...) w P.

syna B. i W.

oskarżonego z art. 230a§1 kk

7.  H. P. ur. (...) w G.

syna K. i M.

oskarżonego z art. 271§3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk, art. 270§1 kk

8.  A. R. ur. (...) w C.

syna S. i M.

oskarżony z art. 230§1 kk, art. 18§3 kk w zw. z art. 230a§1 kk

9.  M. S. (1) ur. (...) w P.

córki Z. i B.

oskarżonej z art. 230§1 kk, art. 271§3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk

10.  K. S. ur. (...) w B.

syna E. i G.

oskarżonego z art. 230§1 kk, art. 271§3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 273 kk
i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk

11.  P. S. ur. (...) w Z.

syna S. i J.

oskarżonego z art. 230§1 kk, art. 271§3 kk i art.18§3 kk w zw. z art. 273 kk
i art. 272 kk przy zast. art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionych: przez Prokuratora, obrońców oskarżonych: A. P. (1), W. K., P. L., J. P. (1), H. P., A. R., K. S., P. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 17 lipca 2020 r. sygnatura akt IX K 984/15

na mocy art. 437, 438, 439 § 1 pkt 7, 435, 624 § 1 kpk

1.  uchyla zaskarżony wyrok:

-.

-

w odniesieniu do A. P. (1) – punkty 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 53, 61;

-

w odniesieniu do M. F. – punkty 12, 13, 14, 55, 61;

-

w odniesieniu do P. L. – punkty 21, 22, 56, 61;

-

w odniesieniu do P. M. (2) – punkty 23, 24, 61;

-

w odniesieniu do niewnoszącego apelacji D. N. – punkty 25, 26, 61;

-

w odniesieniu do J. P. (1) – punkty 27, 28, 61;

-

w odniesieniu do H. P. – punkty 29, 30, 31, 61;

-

w odniesieniu do A. R. – punkty 32, 33, 34, 35, 57, 61;

-

w odniesieniu do K. S. – punkty 36, 37, 38, 39, 40, 58, 61;

i przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach sprawę wyżej wymienionych oskarżonych o wszystkie zarzucane im aktem oskarżenia czyny;

2.  uchyla zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego P. S. co do czynu opisanego w punkcie 187 części wstępnej i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania;

3.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-.

-

uchyla rozstrzygnięcie o karze z punktu 48 i na mocy art. 230 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu P. S. za przestępstwo w tym punkcie przypisane a opisane w pkt 189 części wstępnej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

-

uchyla rozstrzygnięcie z pkt 50 i na mocy art. 91 § 2 k.k. orzeka oskarżonemu P. S. karą łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, ustalając, że rozstrzygnięcie z pkt 52 dotyczy orzeczonej niniejszym wyrokiem kary pozbawienia wolności;

-

uchyla rozstrzygnięcie z pkt 46 i za czyn przypisany oskarżonej M. S. (1) w punkcie 43 obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 (czterdzieści) złotych, za czyny przypisane oskarżonej w pkt 44 obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonej karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 (czterdzieści) złotych, na mocy art. 91 § 2 k.k. łączy orzeczone kary grzywny i wymierza oskarżonej karę łączną grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

-

uchyla pkt 16 w odniesieniu do oskarżonej W. K.
i w miejsce orzeczonej w pkt 15 kary pozbawienia wolności na mocy art. 230a § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r. i art. 33 § 1 k.k. wymierza jej karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 25 (dwadzieścia pięć) złotych;

4.  w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

5.  zwalnia oskarżonych W. K., M. S. (1) i P. S. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 399/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

10

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. akt IX K 984/15

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. P. (1)

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5595

2.

M. F.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5598

3.

P. L.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5597

4.

P. M. (2)

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5599

5.

J. P. (1)

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5600

6.

H. P.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5594

7.

A. R.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5593

8.

M. S. (1)

oskarżona nie była karana sądownie

dane o karalności oskarżonej

k. 5592

9.

K. S.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k. 5601

10.

W. K.

oskarżona nie była karana sądownie

dane o karalności oskarżonej

k. 5596

11.

P. S.

oskarżony nie był karany sądownie

dane o karalności oskarżonego

k.5602

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dane o karalności oskarżonego A. P. (1)

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

2.

Dane o karalności oskarżonego M. F..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

3.

Dane o karalności oskarżonego P. L..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

4.

Dane o karalności oskarżonego P. M. (2).

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

5.

Dane o karalności oskarżonego J. P. (1).

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

6.

Dane o karalności oskarżonego H. P..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

7.

Dane o karalności oskarżonego A. R..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

8.

Dane o karalności oskarżonej M. S. (1).

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

9.

Dane o karalności oskarżonego K. S..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

10.

Dane o karalności oskarżonej W. K..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

11.

Dane o karalności oskarżonego P. S..

Dokument nie budził wątpliwości co do swojej autentyczności i prawdziwości.

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Apelacja prokuratora w odniesieniu do oskarżonego A. P. (1) zawierała następujące zarzuty:

- sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiającą jego wykonanie oraz obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 k.p.k. polegającą na jednoczesnym uniewinnieniu i skazaniu oskarżonego za czyn wskazany w punkcie XXXII sentencji zaskarżonego orzeczenia;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż brak jest dowodów wskazujących na winę oskarżonego A. P. (1) w zakresie czynów wymienionych w pkt V, VI, VII, XII-XVII, XIX-XXXIII, co doprowadziło do uniewinnienia w tym zakresie;

- obraza prawa materialnego innego rodzaju niż wskazana w art. 438 pkt 1 k.p.k., a to art. 91 § 2 k.k., poprzez jego niezastosowanie przy wymiarze kary łącznej w stosunku do oskarżonego, w sytuacji gdy wyżej wymieniony został skazany za czyny jednostkowe w warunkach art. 91 § 1 k.k.

- rażącej niewspółmierności kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu za przypisane mu przestępstwa.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. P. (1) zawierała następujące zarzuty:

- sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiającą jego wykonanie poprzez jednoczesne uznanie oskarżonego winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w zarzucie z aktu oskarżenia pod numerem XXXII w pkt 1) wyroku oraz jego uniewinnienie od popełnienia tego czynu w pkt 4) wyroku, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.;

- obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.; art. 5 § 2 k.p.k., 424 § 1 pkt 1 oraz 2 w zw. z art. 410 k.p.k.; 630 k.p.k. i art. 632 k.p.k.

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu w pkt 2) wyroku czynów w postaci opisanej w części wstępnej wyroku tj. działania”wspólnie i w porozumieniu z inną osobą”, jednocześnie uznając, że oskarżony dodatkowo „podżegał inną ustaloną osobę do tego, aby ta osoba popełniła czyn z art. 270 § k.k. w celu użycia dokumentu za autentyczny, gdy tymczasem nie jest możliwe jednoczesne przypisanie oskarżonemu dwóch odmiennych form zjawiskowych popełnienia tego samego czynu zabronionego;

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak rozstrzygnięcia w zakresie czynu opisanego w zarzutach aktu oskarżenia pod numerami LXIV oraz LXXIII pomimo faktu, iż czyny te zostały opisane w części wstępnej wyroku, objęte były postępowaniem w niniejszej sprawie oraz, jak wynika z uzasadnienia wyroku Sąd I instancji czyny te przypisał oskarżonemu i ujął je przy wymiarze kary;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż oskarżony wypełnił wszystkie znamiona czynów zabronionych przypisanych mu w pkt 1, 2, 3 zaskarżonego wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. to taki stan, gdy co najmniej dwa jego poszczególne rozstrzygnięcia pozostają do siebie w takiej relacji, że ich obu naraz nie da się wykonać. Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie – jako przyczyna uchylenia orzeczenia – odnosi się do jego wewnętrznej sprzeczności. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

- W punkcie 1 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia czynów z aktu oskarżenia nr: I – IV, VIII – XI, XVIII i XXXII, co stanowić miało odpowiednik liczb arabskich w części wstępnej wyroku czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. i za to na mocy art. 230 § 1 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W punkcie 4 części dyspozytywnej uniewinniono oskarżonego A. P. (1) od czynów opisanych w zarzutach z aktu oskarżenia o numerach: V, VI, VII, XII – XVII, XIX – XXXIII, co stanowić miało odpowiednik liczb arabskich w części wstępnej wyroku. Z zestawienia tego wynika, że w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XXXII części wstępnej wyroku w części dyspozytywnej wydano dwa sprzeczne rozstrzygnięcia: skazujące i uniewinniające.

- W punkcie 2 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m. in czynu z aktu oskarżenia nr: LIV co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. przy zast. art. 270 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. W punkcie 3 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m.in. czynu opisanego w zarzutach z aktu oskarżenia o nr. LIV, co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 273 § 3 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 1 roku pozbawienia wolności Z zestawienia tego wynika, że w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie LIV części wstępnej wyroku w części dyspozytywnej wydano dwa sprzeczne rozstrzygnięcia skazujące w oparciu o inne kwalifikacje prawne.

- W punkcie 2 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m. in czynu z aktu oskarżenia nr: LXXII co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. przy zast. art. 270 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. W punkcie 3 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m.in. czynu opisanego w zarzutach z aktu oskarżenia o nr. LXXII, co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 273 § 3 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 1 roku pozbawienia wolności. Z zestawienia tego wynika, że w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie LXXII części wstępnej wyroku w części dyspozytywnej wydano dwa sprzeczne rozstrzygnięcia: skazujące w oparciu o inne kwalifikacje prawne.

- W punkcie 2 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m. in czynu z aktu oskarżenia nr: CXXVII co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. przy zast. art. 270 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. W punkcie 3 części dyspozytywnej uznano oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia m.in. czynu opisanego w zarzutach z aktu oskarżenia o nr. CXXVII, co stanowić miało odpowiednik liczby arabskiej w części wstępnej wyroku tj. czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 273 § 3 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 91 § 1 k.k. skazano go na jedną karę 1 roku pozbawienia wolności. Z zestawienia tego wynika, że w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie CXXVII części wstępnej wyroku w części dyspozytywnej wydano dwa sprzeczne rozstrzygnięcia: skazujące w oparciu o inne kwalifikacje prawne.

- W części wstępnej wyroku opisano w punkcie 73 czyn zarzucany oskarżonemu A. P. (1) z kwalifikacją z art. 271 § 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., w części dyspozytywnej nie ma żadnego rozstrzygnięcia w odniesieniu do tego czynu. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd przypisał ten czyn oskarżonemu i tym samym wziął pod uwagę przy wymiarze kary.

- W części wstępnej wyroku opisano w punkcie 64 czyn zarzucany oskarżonemu A. P. (1) z kwalifikacją z art. 271 § 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k., w części dyspozytywnej nie ma żadnego rozstrzygnięcia w odniesieniu do tego czynu. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd przypisał ten czyn oskarżonemu i tym samym wziął pod uwagę przy wymiarze kary.

Wobec zaistnienia powyższych sprzeczności zaskarżony wyrok należało uchylić w oparciu o przepis art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. w odniesieniu do punktów 1, 2 , 3 oraz czynu XXXII ujętego w punkcie 4. Wypowiadanie się co do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego, a dotyczących tej części wyroku jest przedwczesne wobec konieczności uchylenia wyroku w oparciu o bezwzględną przyczynę odwoławczą.

Sąd Rejonowy błędnie stwierdził, iż czyn opisany w pkt 22 części wstępnej wyroku jest powtórzeniem czynu z pkt 15, wskazane w zarzutach zachowania dotyczyły dwóch zdarzeń faktycznych podjętych w różnych okresach czasowych. Czyn wymieniony w pkt 19 części wstępnej wyroku nie jest związany jak to błędnie przyjął Sąd Rejonowy z M. F., a z prawomocnie skazanym M. S. (2). Błędnie Sąd Rejonowy przyjął, iż zarzuty opisane w punktach 21, 25, 30, 33 i 31 części wstępnej wyroku są związane z zarzutami przedstawionymi M. F..

Sąd Rejonowy przyjął, iż z uwagi na zeznania świadków: S. G., K. P., I. M., D. P., M. Ś., R. R. (2), A. W., M. D. i K. K., którzy nie potwierdzili, iż przekazali wymienione w zarzutach kwoty oskarżonemu A. P. (1) i nie znali go, w związku z tym należy go od tych czynów uniewinnić. Z takim stanowiskiem Sądu I instancji nie sposób się zgodzić. Pomiędzy w/w świadkami a oskarżonym byli pośrednicy np. K. S., któremu to Sąd przypisał czyn związany z S. G., P. L., któremu to Sąd przypisał czyn związany z I. M..

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie całego orzeczenia w stosunku do A. P. (1) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. P. (1) wniósł o uchylenie wyroku co do zarzutu XXXII i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania i uniewinnienie w pozostałej części oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacje okazały się zasadne, w takim zakresie, w jakim skutkowały uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

W zakresie punktów 1, 2, 3 i częściowo 4 części dyspozytywnej zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.

Oskarżyciel zasadnie kwestionuje trafność ustaleń faktycznych. Argumenty apelacji w tym zakresie uznać należy za uprawnione. Bardzo pobieżna i wybiórcza analiza materiałów niejawnych doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych.

Lp.

Zarzut

3.2

Apelacja prokuratora w odniesieniu do M. F. zawierała następujący zarzut:

- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k.art. 69 § 1 k.k. poprzez zastosowanie zawieszenia wykonania kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy przepis art. 69 § 1 k.k. umożliwia zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej kary w wymiarze nieprzekraczającym roku bez jednoczesnego przywołania art. 4 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. F. zawierała następujące zarzuty:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k.,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności zeznania świadków złożone w toku postępowania sądowego nie potwierdzają dokonania przez oskarżonego tych czynów,

- rażącą surowość orzeczonej wobec oskarżonego kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego M. F. obarczony był poważną, rażącą wadliwością w postaci przypisania oskarżonemu czynów, które nie były mu zarzucane. Wystąpiła w rozpatrywanym przypadku okoliczność, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., tj. zaistniała sprzeczność uniemożliwiającą wykonanie tego orzeczenia. W części wstępnej wyroku czyny zarzucane oskarżonemu M. F. zostały opisane w punkach od 154 do 165. W części dyspozytywnej orzeczenia w punkcie 12 przypisano oskarżonemu M. F. popełnienie czynów opisanych w punktach CLXIX – CLXXX i za te czyny wymierzono mu karę. Przestępstwa opisane w części wstępnej w punktach CLXIX – CLXXX zostały zarzucone innym oskarżonym, a to P. L., P. M. (2), D. N., J. P. (1), H. P., A. R. i częściowo K. S..

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego M. F. i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacjach.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. F. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o wymierzenie kary w granicach najniższego ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2.

Prokurator wniósł o wskazanie przy podstawie zastosowania wobec oskarżonego M. F. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności normy art. 4 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski sformułowane przez skarżących są przedwczesne wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Lp.

Zarzut

3.3

Apelacja obrońcy oskarżonego P. L. zawierała następujące zarzuty:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k., 410 k.p.k. 424 § 1 k.p.k.,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyn zarzucany oskarżonemu P. L. został opisany w punkcie 169. W części dyspozytywnej w punkcie 21 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego P. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu za ten czyn karę. Jednocześnie w części dyspozytywnej ten sam czyn został przypisany oskarżonemu M. F. i również została mu za ten czyn wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano ten sam czyn.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego P. L. i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji.

Wniosek

Obrońca oskarżonego P. L. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany przez skarżącego jest przedwczesny wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Lp.

Zarzut

3.4

Apelacja prokuratora w odniesieniu do P. M. (2) zawierała następujący zarzut:

- rażącej niewspółmierności kary, poprzez zaniechanie orzeczenia wobec niego kary grzywny za przypisane mu przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy posiada on dobrą sytuację finansową, na skutek czego orzeczona kara nie spełnia wymogów prewencji indywidualnej i generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyn zarzucany oskarżonemu P. M. (2) został opisany w punkcie 170. W części dyspozytywnej w punkcie 23 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego P. M. (2) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu za ten czyn karę. Jednocześnie w części dyspozytywnej ten sam czyn został przypisany oskarżonemu M. F. i również została mu za ten czyn wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano ten sam czyn.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego P. M. (2) i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji.

Wniosek

Prokurator wniósł o wymierzenie P. M. (2) za czyn wymieniony w punkcie CLXXXV aktu oskarżenia, na podstawie art. 33 § 2 k.k. obok kary pozbawienia wolności grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru jednej stawki dziennej kwotę 30 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany przez skarżącego jest przedwczesny wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Lp.

Zarzut

3.5

Apelacja obrońcy oskarżonego J. P. (1) zawierała następujące zarzuty:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k., 4 k.p.k. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyn zarzucany oskarżonemu J. P. (1) został opisany w punkcie 172. W części dyspozytywnej w punkcie 27 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego J. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu za ten czyn karę. Jednocześnie w części dyspozytywnej ten sam czyn został przypisany oskarżonemu M. F. i również została mu za ten czyn wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano ten sam czyn.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego J. P. (1) i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie J. P. (1) od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego J. P. (1) i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Gliwicach.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany przez skarżącego jest przedwczesny wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Lp.

Zarzut

3.6

Apelacja obrońcy oskarżonego H. P. zawierała następujące zarzuty:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., 630 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Apelacja prokuratora w odniesieniu do oskarżonego H. P. zawierała następujące zarzuty:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia polegający na niesłusznym uznaniu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, iż H. P. współdziałał w sfałszowaniu dokumentacji szkolenia K. N., podczas gdy analiza relacji tego świadka, zeznań świadka J. N. oraz regulacji obowiązujących w zakresie wystawiania zaświadczeń o ukończeniu szkolenia dodatkowego, prowadzi do wniosku, iż oskarżony zlecając sporządzenie takiego zaświadczenia, bez przeprowadzenia szkolenia zlecił także spreparowanie koniecznej dokumentacji szkolenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyny zarzucane oskarżonemu H. P. zostały opisane w punkcie 173 i 174. W części dyspozytywnej w punkcie 29 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego J. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt CXC części wstępnej wyroku czynu i wymierzył mu za ten czyn karę. Jednocześnie w części dyspozytywnej czyny opisane w pkt 173 i 174 części wstępnej zostały przypisane oskarżonemu M. F. i również została mu za te czyny wymierzona kara. W pkt 30 części dyspozytywnej uniewinniono oskarżonego H. P. od popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano ten sam czyn.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego H. P. i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie orzeczenia w zakresie czynu z art. 270 § 1 k.k. wskazanego w punkcie CLXXIV i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach.

Obrońca oskarżonego H. P. wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu i rozstrzygnięcie o kosztach procesu poniesionych przed Sądem I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski sformułowane przez obrońcę oskarżonego są przedwczesne wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza. Wniosek prokuratora w został uwzględniony, jednakże uchylenie orzeczenia nastąpiło z innych przyczyn.

Lp.

Zarzut

3.7

Apelacja obrońcy oskarżonego A. R. zawierała następujący zarzut:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k., 4 k.p.k., 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyny zarzucane oskarżonemu A. R. zostały opisane w punkcie 175, 176 i 177. W części dyspozytywnej w punkcie 32 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego A. R. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt 175 - 176 części wstępnej wyroku czynów, w punkcie 33 uznał go za winnego czynu z pkt 177 i wymierzył mu za te czyny kary. Jednocześnie w części dyspozytywnej czyny opisane w pkt 175, 176 i 177 części wstępnej zostały przypisane oskarżonemu M. F. i również została mu za te czyny wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano te same czyny.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia należało uchylić w całości w odniesieniu do oskarżonego A. R. i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji.

Wniosek

Obrońca oskarżonego A. R. wniósł o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie sformułowany przez skarżącego jest przedwczesny wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza. Alternatywnie złożony wniosek został uwzględniony jednakże z innych przyczyn.

Lp.

Zarzut

3.8

Apelacja prokuratora w odniesieniu do oskarżonej M. S. (1) zawierała następujący zarzut:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k. tj. art. 33 § 2 k.k. polegającą na orzeczeniu kary grzywny w stosunku do M. S. (1) bez wskazania którego czynu kara ta dotyczy, podczas gdy zarzucono czyny z art. 271 § 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 43 części dyspozytywnej wyroku uznano oskarżoną M. S. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w zarzucie 184 części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 230 § 1 k.k. i skazano ją na karę 6 m-cy pozbawienia wolności. W punkcie 44 części dyspozytywnej wyroku uznano oskarżoną M. S. (1) za winną popełnienia w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności zarzucanych jej w punktach 185 i 186 części wstępnej wyroku czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i skazano ją na karę 7 m-cy pozbawienia wolności. W punkcie 45 części dyspozytywnej połączono orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i orzeczono karę łączną w rozmiarze 10 m-cy pozbawienia wolności. W punkcie 46 części dyspozytywnej na mocy art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonej karę grzywny w wysokości 70 stawek dziennych po 40 zł każda. W punkcie 47 wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby lat 3. Sąd Rejonowy nie wskazał, którego z przestępstw dotyczy orzeczona oskarżonej kara grzywny. Art. 33 § 2 k.k. stanowi, że sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął. Przypisane oskarżonej zarówno w punkcie 43 jak i 44 przestępstwa zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Z redakcji wyroku nie wynika w odniesieniu do którego z czynów przypisanych oskarżonej została orzeczona kara grzywny, orzeczenie o tej karze zostało zamieszczone po rozstrzygnięciu o karze łącznej pozbawienia wolności. Zatem należało dokonać zmiany orzeczenia w ten sposób by wymierzyć oskarżonej kary grzywny za czyny przypisane jej punktach 43 i 44, a następnie orzec karę łączną.

Wniosek

Prokurator w odniesieniu do oskarżonej M. S. (1) wniósł o zmianę wyroku i wymierzenie za czyn wymieniony w punkcie CCII kary 6 m-cy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł, za czyny wymienione w punktach CLXXXV i CLXXXVI przy zast. art. 91 § 1 k.k. kary 7 m-cy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł oraz na mocy art. 91 § 2 k.k. wymierzenie oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 10 m-cy oraz łącznej kary grzywny w wysokości 70 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru jednej stawki dziennej kwotę 40 zł, warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany przez skarżącego jest zasadny z przyczyn wskazanych wyżej.

Lp.

Zarzut

3.9

Apelacja prokuratora w odniesieniu do oskarżonego K. S. zawierała następujący zarzut:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia tj. art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k. tj. art. 33 § 2 k.k. polegającą na orzeczeniu kary grzywny w stosunku do K. S. bez wskazania którego czynu kara ta dotyczy, podczas gdy zarzucono czyny z art. 271 § 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k. i art. 272 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

Apelacja obrońcy oskarżonego K. S. zawierała następujący zarzut:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k., 4 k.p.k., 424 § 2 k.p.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku a polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów;

- rażącą niewspółmierność kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W części wstępnej wyroku czyny zarzucane oskarżonemu K. S. zostały opisane w punktach 178, 179, 180, 181 i 182. W części dyspozytywnej w punkcie 36 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego K. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt 178, 179, 181 części wstępnej wyroku czynów, w punkcie 37 uznał go za winnego czynów z pkt 180 i 182 i wymierzył mu za te czyny kary. Jednocześnie w części dyspozytywnej czyny opisane w pkt 178, 179 i 180 części wstępnej zostały przypisane oskarżonemu M. F. i również została mu za te czyny wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., w odniesieniu do tych czynów, ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano te same czyny.

Wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, wymieniona w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., zaskarżony wyrok niezależnie od granic zaskarżenia w odniesieniu do czynów z punktów 178, 179 i 180 opisanych w części wstępnej wyroku należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. Zaistnienie wskazanej przesłanki do wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym zwalnia sąd odwoławczy od odnoszenia się do pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji, a dotyczących tych czynów.

Konsekwencją wniesienia apelacji przez obrońcę oskarżonego i podnoszonego w niej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, jest uchylenie zaskarżonego wyroku również w odniesieniu do czynów opisanych w punktach 181 i 182 części wstępnej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, bowiem nie są zdaniem Sądu odwoławczego całkowicie pozbawionymi słuszności zastrzeżenia skarżącego co do oceny dowodów zaprezentowanej przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku i nie ustalenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy.

Co do czynu opisanego w punkcie 181 naczelnym dowodem są zeznania świadka W. Ż.. Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony K. S. na przełomie maja i czerwca 2009 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, powołując się na wpływy w instytucji samorządowej (...) w K. (...) w G. podjął się pośrednictwa w załatwieniu pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy kategorii (...)dla W. Ż. w zamian za obietnicę udzielenia korzyści majątkowej w nieokreślonej wysokości. Jednocześnie uznał, iż zeznania W. Ż. są jasne i rzetelne, brak podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Z zeznań W. Ż. wynika, że oskarżony K. S. miał znajomego w (...) G. i poprzez tą osobę został mu ustalony termin egzaminu. K. S. powiedział mu, że jest w stanie załatwić pozytywny wynik egzaminu na prawo jazdy, jednakże on z tej propozycji nie skorzystał. Zeznania W. Ż., którym Sąd Rejonowy dał wiarę, nie przystają do ustaleń faktycznych, a tym samym do opisu czynu przypisanego oskarżonemu K. S. który nie przyznał się do jego popełnienia. Sąd Rejonowy nie dokonał kompleksowej oceny wyjaśnień tego oskarżonego ani też nie rozpytał go na okoliczności, o których zeznał W. Ż.. Zebrany dotychczas materiał dowodowy był niekompletny do tego stopnia, iż dokonane rozstrzygnięcie nie ma dostatecznego uzasadnienia. Brak również wystarczających podstaw do korekty tego wyroku w ramach kontroli odwoławczej. Postępowanie przed sądem meriti zostało przeprowadzone więc w sposób wadliwy i doprowadziło Sąd do wniosków, cechujących się dowolnością - wbrew zasadom wyrażonym w art. 7 k.p.k. Błędu tego rodzaju nie da się konwalidować w II instancji, wykracza to bowiem poza ramy postępowania odwoławczego.

Co do czynu opisanego w punkcie 182 naczelnym dowodem są zeznania świadka A. S.. Sąd Rejonowy uznał, iż zeznania A. S. są jasne i rzetelne, brak podstaw do podważenia ich wiarygodności. Z taką oceną nie sposób się zgodzić. Zeznania A. S. złożone w toku postępowania przygotowawczego zasadniczo różnią się od tych, które przedstawił na rozprawie. Przed Sadem odczytano i okazano mu zeznania złożone na wcześniejszym etapie postępowania i świadek tyko w pewnych fragmentach je potwierdził. Po okazaniu protokołu przesłuchania stwierdził, iż fragmenty, które są sporządzone pogrubioną czcionką „nie zgadzają się”. Faktycznie w protokole przesłuchania świadka znajdują się fragmenty sporządzone pogrubioną czcionką, w których to częściach znajdują się informacje obciążające oskarżonego K. S.. Należało zatem wyjaśnić powyższe rozbieżności w oparciu o zeznania świadka przesłuchującego A. S. w toku postępowania przygotowawczego.

Ocena wiarygodności przeprowadzonych dowodów jest zarówno oceną każdego z dowodów z osobna, jak i oceną każdego dowodu w powiązaniu z innymi dowodami, a nadto oceną całokształtu materiału dowodowego, z którego wynikają określone ustalenia faktyczne (zob. Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166, pod red. R. A. Stefańskiego i S. Zabłockiego, WKP 2017, komentarz do art. 7, teza 11). W odniesieniu do wyżej wskazanych czynów te wymogi nie zostały spełnione. Z nader lakonicznego uzasadnienia wyroku Sądu wynika, że u podstaw orzeczenia legło uznanie, że wiarygodne zeznania A. S. zdecydowały o przypisaniu K. S. winy za zarzucany mu czyn. Taka argumentacja Sądu nie może zostać uznana za przekonującą. Nie poprzedziła jej bowiem rzetelna ocena całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym również treści złożonych przez oskarżonego wyjaśnień. Sąd Rejonowy nie zwrócił również uwagi na niekonsekwencje występujące w zeznaniach A. S., które mogą wskazywać, że jego zeznania były intencjonalnie nieprawdziwe. Świadek wszak, jest znajomym oskarżonego. Wnioski wysnute przez Sąd I instancji co do skazania oskarżonego za zarzucane mu przestępstwa były przedwczesne.

Wniosek

Prokurator w odniesieniu do oskarżonego K. S. wniósł o zmianę wyroku i wymierzenie za czyny wymienione w punktach CLXXVIII – CLXXIX i CLXXXI przy zast. art. 91 § 1 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł, za czyny wymienione w punktach CLXXX i CLXXXII przy zast. art. 91 § 1 k.k. kary 8 m-cy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł oraz na mocy art. 91 § 2 k.k. wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 m-cy oraz łącznej kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru jednej stawki dziennej kwotę 40 zł, warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3.

Obrońca oskarżonego K. S. wniósł o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o wymierzenie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski sformułowane przez skarżących są przedwczesne wobec stwierdzenia, że zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza oraz potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego.

Lp.

Zarzut

4.0

Apelacja obrońcy oskarżonej W. K. zawierała zarzut błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu, że oskarżona dopuściła się czynu z art. 230a § 1 k.k. podczas gdy występujące w sprawie okoliczności wskazywały na kwalifikację z art. 230a § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

O ocenie czynu jako wypadku mniejszej wagi decydują elementy składające się na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości. Wypadek mniejszej wagi charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości zmniejszonym w stosunku do typu podstawowego. Przedmiotem ochrony przepisu art. 230a § 1 k.k. jest działalność instytucji samorządowej. Mając na uwadze wartość korzyści majątkowej w dacie popełnienia czynu, rangę sprawy, o której załatwienie chodziło i rodzaj potrzeby – zdanie egzaminu na prawo jazdy należy uznać, iż czyn przypisany oskarżonej nie wypełnia wypadku mniejszej wagi.

Wniosek

Obrońca oskarżonej W. K. wniósł o zmianę wyroku poprzez przyjęcie kwalifikacji z art. 230a § 2 k.k. i warunkowe umorzenie postępowania i orzeczenie wobec oskarżonej okresu próby na 1 rok względnie o nadzwyczajne złagodzenie kary poprzez wymierzenie jej kary grzywny albo ograniczenia wolności ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W przypadku art. 230a § 1 k.k. niemożliwe jest warunkowe umorzenie postępowania. Ze względu na regulację zawartą w art. 60 § 8 k.k. niemożliwe jest zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary. Mając na uwadze fakt, iż oskarżona jest niekarana sądownie zmieniono orzeczenie o karze i wymierzono karę grzywny jako karę łagodniejszego rodzaju, w wymiarze 100 stawek dziennych po 25 zł.

Lp.

Zarzut

4.1

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S. zawierała następujące zarzuty:

- obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k., 4 k.p.k., 410 k.p.k., 5 § 2 k.p.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona zarzucanych mu w punktach 189 i 190 części wstępnej wyroku czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z części wstępnej apelacji sporządzonej przez adwokata wynika, że ten środek zaskarżenia dotyczył punktów 48 – 52, a więc całego rozstrzygnięcia zawartego w wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. S.. Natomiast formułując zarzuty w apelacji obrońca odniósł się jedynie do czynów z punktu 189 i 190, wnioski środka zaskarżenia również dotyczą tylko tych czynów. W uzasadnieniu apelacji zaś są zawarte argumenty, które związane są z całym rozstrzygnięciem dotyczącym oskarżonego. Mimo tych mankamentów apelacji została ona rozpoznana co do całego rozstrzygnięcia dotyczącego oskarżonego.

Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony P. S. na przełomie maja i czerwca 2009 r. w C., powołując się na wpływy w instytucji samorządowej (...) w K. podjął się pośrednictwa w załatwieniu sprawy, polegającej na bezprawnym wywarciu wpływu na pracownika (...) i uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy Kategorii (...) dla J. P. (2) w zamian za korzyść majątkową w wysokości 2000 zł. Powyższe ustalenia oparte zostały na zeznaniach A. P. (2) i J. P. (2), które uznał, za jasne i rzetelne.

Z zeznań świadka J. P. (2) wynika, że nie miała żadnego kontaktu z oskarżonym P. S. i w ogóle nie zna tego mężczyzny. Jej koleżanka A. P. (2) załatwiła jej zaświadczenie o odbyciu 5 godzin jazd, za które zapłaciła 200 zł, za pośrednictwem swojego znajomego o imieniu P.. A. P. (2) powiedziała jej również, że istnieje możliwość załatwienia zdania pozytywnego egzaminu na prawo jazdy za kwotę 2000 zł, jednakże ona z tej oferty nie skorzystała. Zeznania świadka były konsekwentne, jednakże nie rozpytano ani J. P. (2) ani A. P. (2) co do szczegółów propozycji zapłacenia 2000 zł za zdany egzamin na prawo jazdy. Należało A. P. (2) rozpytać czy jej znajomy o imieniu P. złożył jej propozycję zdania egzaminu na prawo jazdy za kwotę 2000 zł, czy ta oferta dotyczyła J. P. (2), czy też ona sama zapytała koleżankę czy skorzysta z takiej możliwości. A. P. (2) powinna wypowiedzieć się co do tego skąd wiedziała o tym, że mężczyzna o imieniu P. pracujący w komisie samochodowym ma takie możliwości, a następnie w miarę możliwości opisać dokładnie przebieg jej rozmów z oskarżonym. W tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego są przedwczesne i należy poszerzyć materiał dowodowy poprzez szczegółowe przesłuchanie w/w świadków. Bez poszerzenia materiału dowodowego nie można poczynić prawidłowych ustaleń faktycznych dlatego tez w odniesieniu do tego czynu wyrok został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Co do pozostałych czynów z punktów 188, 189 i 190 wyrok należało uznać, za prawidłowy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są akceptowalne. Zasadniczym dowodem wskazującym na sprawstwo oskarżonego P. S. są zeznania A. P. (2). Ocena dokonana przez Sąd I instancji, uznana być musi za ocenę swobodną, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Argumenty jakie powołał skarżący w pisemnych motywach apelacji w istocie sprowadzają się do odmiennej niźli to dokonał Sąd Orzekający oceny przeprowadzonych dowodów. W toku postępowania sądowego A. P. (2) nie rozpoznała oskarżonego P. S., jako tego mężczyznę o imieniu P., który załatwił jej zaświadczenie o odbyciu dodatkowych jazd. Okoliczność ta była głównym argumentem podnoszonym przez apelującego i w jego ocenie wskazującym na niewinność oskarżonego. Z taką wybiórczą oceną zeznań świadka zaprezentowaną w środku odwoławczym przez skarżącego nie sposób się zgodzić. W toku postępowania przygotowawczego A. P. (2) była przesłuchiwana w 2011 r., a więc po upływie 3 lat od zdarzenia, zeznała wówczas, że jej znajomy o imieniu P. pracował w auto – komisie mieszczącym się w C. przy ulicy (...). Współwłaścicielem tego komisu była jego dziewczyna B. K.. A. P. (2) nie pamiętała nazwiska mężczyzny o imieniu P.. Z kolei przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego B. K. zeznała, że w latach 2008 do 2010 r. prowadziła auto – komis w C. przy ulicy (...). Pomagał jej w prowadzeniu działalności jej konkubent – P. S.. Zeznania tych świadków są spójne i nie ma podstaw by nie dać im wiary. Wynika z nich, iż mężczyzną, który załatwiał A. P. (2) i J. P. (2) sprawy związane z uzyskaniem prawa jazdy był oskarżony P. S.. Okoliczność, że A. P. (2) nie rozpoznała oskarżonego po upływie ponad 10 lat nie może przesądzić o tym, że jej zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego są niewiarygodne. A. P. (2) przez ten czas nie miała kontaktu z oskarżonym, zatem wygląd oskarżonego się zmienił jak i jej pamięć co do wizerunku również. Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom skarżącego w sposób prawidłowy zgodny z zasadą zawartą w art. 7 k.p.k. ocenił zarówno wyjaśnienia oskarżonego jak również zeznania świadków J. P. (2), A. P. (2) i B. K.. Zdaniem Sądu odwoławczego autor apelacji nie wykazał aby ocena wymienionych dowodów zawierała błędy natury faktycznej lub logicznej, sprzeczna była z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Z kolei obraza art. 5 § 2 k.p.k., tj. tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego, ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy w oparciu o istniejące dowody nie da się rozstrzygnąć jakiejś kwestii faktycznej. Tam natomiast, gdzie zagadnienie to sprowadza się do dania wiary określonej grupie dowodów problem nie leży na płaszczyźnie zasady in dubio pro reo, ale utrzymania się sądu w ramach dyrektywy swobodnej oceny dowodów. Podniesienie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. staje się zasadne tylko wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości bądź powinien takie powziąć, a nie gdy wątpliwości takie zgłasza strona, doszukująca się ich pośród dowodów dla niej niekorzystnych, a uznanych przez sąd za miarodajne. Podnieść przy tym należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r., sygn. V KK 270/12). W konsekwencji podniesienie zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. wyklucza możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Za chybiony również uznać należy zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 4 k.p.k., skoro stanowi on ogólną regułę postępowania karnego, nakazującą sądowi orzekającemu dochować wymogu obiektywizmu i nie może stanowić samodzielnej podstawy zaskarżenia. O braku obiektywizmu sądu można by mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działał on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron. Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca, a sam obrońca nie wskazuje w treści uzasadnienia apelacji na argumenty popierające zarzut naruszenia zasady obiektywizmu. Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k., o którym to naruszeniu można mówić tylko wtedy, gdy Sąd I instancji bądź opiera swoje orzeczenie na materiale zgromadzonym w sprawie, ale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze natomiast dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2020 r., sygn. VKK 323/20

Wniosek

Obrońca oskarżonego P. S. wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w punktach 189 i 190 czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów apelacyjnych w odniesieniu do czynów z punktów 188, 189 i 190 nie są zasadne wnioski apelacji. Zasadne były zarzuty w odniesieniu do czynu z punktu 187.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wyrok w odniesieniu do oskarżonego D. N. nie został zaskarżony. W celu zachowania wewnętrznej sprawiedliwości orzeczenia w oparciu o przepis art. 435 k.p.k. uchylono zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego D. N. i w tym zakresie sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gliwicach. W części wstępnej wyroku czyn zarzucany oskarżonemu D. N. został opisany w punkcie 171. W części dyspozytywnej w punkcie 25 uznał Sąd Rejonowy oskarżonego D. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu za ten czyn karę. Jednocześnie w części dyspozytywnej ten sam czyn został przypisany oskarżonemu M. F. i również została mu za ten czyn wymierzona kara. Zaistniała sytuacja, która spowodowała zasadnicze wątpliwości co do intencji sądu wyrażonej w wyroku, skutkowała w rezultacie wystąpieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej – art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., ponieważ ujawniona sprzeczność uniemożliwia wykonanie zaskarżonego orzeczenia, bowiem dwóm oskarżonym przypisano ten sam czyn. Te same względy przemawiały za uchyleniem orzeczenia w zakresie dotyczącym oskarżonych: P. L., P. M. (2), J. P. (1), H. P., A. R. i częściowo K. S..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1.Wyrok utrzymano w mocy w odniesieniu do oskarżonego P. S. co do czynów opisanych w punktach 188, 189, 190.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ze względu na bezzasadność apelacji i brak okoliczności nakazujących dokonanie uchylenia bądź zmiany orzeczenia - zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1.W odniesieniu do oskarżonego P. S. uchylono rozstrzygnięcie o karze z punktu 48 i na mocy art. 230 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu za przestępstwo opisane w punkcie 189 części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Uchylono rozstrzygnięci z punktu 50 i na mocy art. 91 § 2 k.k. orzeczono karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności ustalając jednocześnie, że rozstrzygnięcie z punktu 52 dotyczy orzeczonej kary pozbawienia wolności.

0.0.2.Uchylono rozstrzygnięcie z pkt 46 i za czyn przypisany oskarżonej M. S. (1) w punkcie 43 obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonej karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł, za czyny przypisane oskarżonej w punkcie 44 obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzono oskarżonej karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł, na mocy art. 91 § 2 k.k. połączono orzeczone kary grzywny i wymierzono oskarżonej karę łączną w wymiarze 70 stawek dziennych przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 40 zł. W pozostały zakresie wyrok utrzymano w mocy.

W odniesieniu do oskarżonej W. K. uchylono rozstrzygnięcie z punktu 16 i w miejsce orzeczonej w punkcie 15 kary pozbawienia wolności na mocy art. 230a § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. r. i art. 33 § 1 k.k. wymierzono jej karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując za podstawę wymiaru stawki dziennej kwotę 25 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

W odniesieniu do oskarżonego P. S. orzeczona kara jednostkowa oraz kara łączna uwzględnia okoliczność łagodzącą w postaci dotychczasowej niekaralności oskarżonego.

W odniesieniu do oskarżonej M. S. (1) apelacja prokuratora była zasadna z przyczyn wskazanych wyżej.

W odniesieniu do W. K. mając na uwadze fakt, iż oskarżona jest niekarana sądownie zmieniono orzeczenie o karze i wymierzono karę grzywny jako karę łagodniejszego rodzaju, w wymiarze 100 stawek dziennych po 25 zł.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

W odniesieniu do oskarżonego:

- A. P. (1) - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 1, 2 , 3 oraz czynu XXXII ujętego w punkcie 4, 5, 6, 7, 53, 61;

- M. F. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 12, 13, 14, 55, 61;

- P. L. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 21,22, 56, 61;

- P. M. (2) - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 23, 24,61;

- D. N. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 25, 26, 61;

- J. P. (1) - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 27, 28, 61;

- H. P. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 29, 30, 31, 61;

- A. R. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 32, 33, 34, 35, 57, 61;

- K. S. - art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. co do punktów 36 (w odniesieniu do czynów z punktów 178, 179), 37 (w odniesieniu do czynu z punktu 180).

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W odniesieniu do oskarżonego A. P. (1) w zakresie orzeczenia o uniewinnieniu – błędne ustalenia faktyczne oraz wybiórcza i niepełna oraz pobieżna analiza materiałów niejawnych. Jeśli dowód został nieprawidłowo oceniony, to następstwem błędnej oceny są błędne ustalenia faktyczne. Z powyższymi nieprawidłowościami mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do oskarżonego K. S. co do czynów z punktów 181 i 182 części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego konieczność ponownego przesłuchania świadków W. Ż. i A. S. w zakresie przedstawionym wyżej.

W odniesieniu do oskarżonego P. S. co do czynu z punktu 187 części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego konieczność przesłuchania świadków J. P. (2) i A. P. (2) w zakresie przedstawionym wyżej.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponowionego postępowania sąd I instancji, po odpowiednim uzupełnieniu postępowania, winien przede wszystkim pamiętać, że warunkiem zaakceptowania oceny dowodów, jako mieszczącej się w granicach swobody zagwarantowanej art.7 k.p.k. jest to, aby przekonanie co do ich wiarygodności było oparte na wszystkich przeprowadzonych dowodach (naturalnie z wyłączeniem tych, które ex post okazały się nieistotne dla rozstrzygnięcia), ocenionych w sposób zgodny z regułami procedowania, logiką, doświadczeniem życiowym oraz - aby przekonanie to było należycie uzasadnione. By temu zadaniu sprostać należy dążyć do wyjaśnienia niejasności występujących w materiale dowodowym oraz wykorzystać zarówno niniejsze uwagi, jak i te zawarte w apelacjach z jednoczesnym uwzględnieniem bogatego dorobku doktryny i orzecznictwa. W tych zatem realiach, w postępowaniu ponownym, Sąd Rejonowy skupić się powinien na przedmiotowych i wszystkich podmiotowych okolicznościach czynów. Wreszcie będzie też zobowiązany do respektowania wszystkich powyższych uwag i uniknięcia uchybień, które stały się powodem wydania niniejszego rozstrzygnięcia kasatoryjnego.

Nie przesądzając w obecnej chwili ostatecznego rozstrzygnięcia nin. sprawy w żadnym kierunku, stwierdzić trzeba, że dla wydania trafnego orzeczenia koniecznym jest ponowne przeprowadzenie całego postępowania dowodowego i jego poszerzenie, a następnie dokonanie przez Sąd drobiazgowej analizy i oceny dowodów. Sąd Rejonowy powinien dokonać analizy materiałów niejawnych, które niewątpliwie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia. Przy sporządzaniu wyroku należy bardzo starannie odnosić się do numeracji poszczególnych zarzutów przedstawionych konkretnym oskarżonym. W razie wydania wyroku skazującego należy wskazać stan prawny będący podstawą rozstrzygnięcia.

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 5

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych W. K., M. S. (1) i P. S. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

7.  PODPIS

ZAŁĄCZNIKI

do uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15 października 2021 r.,

sygn. akt VI Ka 399/21

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w stosunku do:

- oskarżonego A. P. (1) w całości,

- oskarżonego H. P. w części dotyczącej orzeczenia o uniewinnieniu,

- oskarżonych M. F., P. M. (2), K. S., M. S. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwa zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwa zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwo zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwo zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego H. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwo zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwa zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej W. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kwalifikacja i kara

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwa zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie winy za przestępstwa zarzucane aktem oskarżenia

0.1.1.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art.439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana