Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 102/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2020 r.

Podmiot wnoszący apelację

☐ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do uznania, że oskarżony Z. T. dopuścił się zarzucanego mu czynu określonego w art. 55 ust 1 i ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas, gdy okoliczności sprawy, jak również całokształt zebranych w sprawie dowodów ocenianych zgodnie z dyspozycją art 7 k.p.k. nie daje podstaw do przypisania mu winy w tym zakresie zwłaszcza, że istnieją w tej sprawie wątpliwości szczególności wynikające z depozycji S. J., których to wątpliwości Sąd I instancji nie rozstrzygnął i tym samym winien je tłumaczyć na korzyść oskarżonego Z. T.;

2. rażąca obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a w szczególności:

2.1. art. 92, art. 410 oraz art. art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności ujawnionych w postępowaniu, jak i częściowe jedynie uwzględnienie dowodów ujawnionych na rozprawie, a w konsekwencji dokonanie dowolnej oceny dowodów, poprzez przyznanie waloru wiarygodności wyłącznie zeznaniom S. J. przy pominięciu faktu, iż nie zostały one potwierdzone w postępowaniu sądowym jakimkolwiek innym dowodem, co w konsekwencji spowodowało oparcie orzeczenia w sprawie na jednym tylko dowodzie obciążającym nota bene nieznajdującym poparcia w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie, a tym samym błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że oskarżony Z. T. dopuścił się czynu określonego w 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.2. art. 424 § 1 pkt 1 i 2 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, nieuwzględniającej całokształtu materiału dowodowego oraz sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów, w szczególności czynienie przez Sąd I instancji błędnych ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego Z. T. w ramach zarzucanego mu czynu, podczas gdy za wyjątkiem zeznań złożonych przez S. J. brak jest jakichkolwiek dowodów bezpośrednich wskazujących na sprawstwo i winę Z. T. w ramach zarzuconego mu czynu, co przejawia się w szczególności w:

a) dokonaniu wybiórczej oceny zeznań S. J. w zakresie dotyczącym oskarżonego Z. T. i bezpodstawne danie im wiary w zakresie rzekomego przemytu do Polski środków odurzających w postaci 100 kg marihuany, w którym uczestniczyć miał ten oskarżony, zwłaszcza wobec istniejących wątpliwości co do zeznań oraz pominięcie okoliczności świadczących o niemożności uznania przedmiotowych depozycji za wiarygodne, w zakresie sprawstwa czynu zarzuconego oskarżonemu Z. T.;

b) uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego Z. T. kwestionującego swą winę w zakresie czynu określonego w art 55 ust 1 i ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji, gdy jedynym dowodem przeciwnym są zeznania S. J., a więc osoby mającej osobisty interes w złożeniu określonych depozycji, zaś w sprawie brak jest jakichkolwiek innych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, co w konsekwencji spowodowało oparcie orzeczenia o winie oskarżonego Z. T. tylko na jednym dowodzie obciążającym i pominięcie - bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska - dowodów dlań korzystnych;

c) wydaniu orzeczenia z naruszeniem zasady obiektywizmu polegającym na pominięciu przez Sąd I instancji - bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska — depozycji samego S. J. złożonych na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 roku, w których wskazał on, iż nie wie, czy oskarżony Z. T. wiedział co przewozi w transporcie z Holandii, zaś Sąd I instancji okoliczności tych w ogóle nie wziął pod uwagę przy wydawaniu swojego rozstrzygnięcia w sprawie i kategorycznie uznał, że oskarżony wiedział, iż w paczce przekazanej mu do dostarczenia na terytorium Polski znajdują się narkotyki;

d) wydaniu orzeczenia z naruszeniem zasady obiektywizmu polegającą na pominięciu przez Sąd I instancji - bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska - istotnych i korzystnych dla oskarżonego Z. T. okoliczności, które zostały ujawnione w toku przewodu sądowego, w szczególności wynikających z treści zeznań R. K. i M. K. złożonych na rozprawie przed Sądem Okręgowym, co niewątpliwie potwierdzało wersję przedstawioną przez oskarżonego Z. T., czyniąc tym samym wersję tego oskarżonego wiarygodną w tym zakresie;

e) całkowitym pominięciu przez Sąd I instancji sprzecznością pojawiających się w zeznaniach S. J., które to sprzeczności dotyczyły zasadniczych i najistotniejszych kwestii w ramach zarzutu postawionego oskarżonemu Z. T., a mianowicie dotyczyły okresu, w jakim rzekomo oskarżony miał przewozić do Polski środki odurzające opisane w akcie oskarżenia, miejsca rozładunku, ilości i opakowania, w jakich przedmiotowe środki odurzające były przewożone, składu osób dokonujących rozpakowania rozładunku oraz sposobu rozpakowywania paczki zawierającej środki odurzające, w konsekwencji czego Sąd I instancji okoliczności tych nie wziął pod rozwagę, a co więcej - nie dokonał ich oceny i nie odniósł do nich w ogóle się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, choć niewątpliwie miały one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu Z. T., bowiem podważały bezinteresowność S. J., a przede wszystkim wiarygodność i rzetelność składanych przezeń depozycji;

2.3. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. polegające na nieuzasadnionym odstąpieniu od rozstrzygnięcia na korzyść oskarżonego Z. T. występujących w depozycjach świadka S. J. rozbieżności, zgodnie z zasadą domniemania niewinności i zasadą in dublo pro reo, pomimo istnienia szeregu wątpliwości w tym zakresie
co do winy oskarżonego Z. T.;

2.4. art. 7 w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i art. 4 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego polegające na nieobiektywnym uznaniu, że pomówienia S. J. złożone w prowadzonym postępowaniu były wystarczającym dowodem winy Z. T., podczas gdy nie stanowią one dowodu pełnowartościowego, ponieważ nie były złożone bezinteresownie, zostały złożone w celu złagodzenia własnej odpowiedzialności i nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, co doprowadziło do skazania osoby niewinnej;

2.5. art. 424 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez zbyt lakoniczne odniesienie się do przeprowadzonych dowodów, a nawet brak oceny niektórych z nich uniemożliwiające dokładne prześledzenie toku rozumowania Sadu I instancji, co do oceny przeprowadzonych dowodów i wysnutych z tych dowodów wniosków, co w konsekwencji uniemożliwia przeprowadzenie właściwej kontroli instancyjnej wydanego przez ten Sąd wyroku i powoduje niemożność jakiejkolwiek weryfikacji orzeczenia.

3. rażąca obraza przepisów prawa materialnego, mająca istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie przepisu art. 63 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w sprawie spełnione były przesłanki obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonej oskarżonemu kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 25 września 2017 roku oraz tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 26 września 2017 roku do dnia 12 października 2017 roku.

zarzucił także na podstawie przepisu art. 438 pkt 3 k.p.k.:

4. błąd w ustalenia faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na niezastosowaniu wobec oskarżonego Z. T. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w przepisie art. 60 § 2 k.k., pomimo iż spełniona została przesłanka określona w tym przepisie, albowiem na tle wszystkich okoliczności przedmiotowej sprawy orzeczona kara w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności (choć najniższa jaka przewidziana jest za przestępstwo zarzucone oskarżonemu w akcie oskarżenia), jest karą niewspółmiernie surową, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego Z. T. kary nadmiernie surowej w okolicznościach niniejszej sprawy, nie spełniającej dyrektyw wymiaru kary określonych w przepisie art. 53 k.k. jak również niesprawiedliwej na tle okoliczności sprawy oraz sylwetki oskarżonego, w konsekwencji nieadekwatnej także do stopnia zawinienia, a także nieuwzględniającej właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia oraz faktu znacznego upływu czasu od zdarzeń objętych aktem oskarżenia (przeszło 15 lat), które to okoliczności gdyby zostały wzięte pod rozwagę winny dawać wystarczające podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Jako niezasadne ocenić należało zarzuty odnoszące się do oceny dowodów kwestionujące prawidłowość zastosowania przepisów statuujących normy określające dyrektywy tej oceny, a szczególnie jej kanon w postaci art.7 k.p.k.

Zarzut 2.

Niezasadne jest oczekiwanie skarżącego, aby orzeczenie, a tym samym ustalenia, oprzeć na wszystkich okolicznościach wynikających z treści przeprowadzonych dowodów, gdy zawierają one sprzeczne treści.

2.1.Sąd Okręgowy dokonał oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, w zgodzie z treścią przepisów wskazanych w zarzucie 2 apelacji obrońcy. Jakkolwiek fakt i okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa przemytu marihuany wynikają w całości z zeznań świadka S. J., to nie są to depozycje oderwane od kontekstu faktów wynikających z innych dowodów.

Kwestionowanie prawidłowości oceny poprzez naruszenie art. 424 §1 k.k. nie może być skuteczne, z uwagi na zakaz wynikający z treści art.455a k.p.k. Niewątpliwie uzasadnienie w niniejszej sprawie nie jest ani szczegółowe, ani obszerne. Wynika jednak z niego, że Sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości, co do oceny zeznań świadka S. J., którego bezpośrednio wielokrotnie przesłuchiwał. Także w ocenie Sądu Apelacyjnego, wiarygodność tych zeznań nie budzi wątpliwości.

Słusznie wskazał w uzasadnieniu Sąd Okręgowy na wielokrotność składania przez świadka zeznań i wyjaśnień, w toku których opisał on dokładnie schemat działania całej grupy przestępczej, która zajmowała się przestępstwami związanymi z przemytem i obrotem narkotykami. „Relacjonował szczegółowo przebieg przemytów, jak i osoby i środki zaangażowane w ten proceder.” (uzasadnienie str.7) Z treści protokołów jego przesłuchań zawartych w aktach sprawy wynika, że w każdym z nich odnosił się do szeregu czynów i szeregu osób określając wzajemne relacje pomiędzy poszczególnymi zdarzeniami i osobami. „Ponadto rozpoznał członków grupy i opisał ich role w jej ramach”. (str.7) Odnośnie osób związanych z przestępstwem będącym przedmiotem osądu, jak M. K. i D. O., to świadek dokładnie określił ich zaangażowanie w proceder narkotykowy trwający przez wiele lat i dokładnie przedstawił powiązania pomiędzy nimi. Opis zdarzenia stanowiącego przypisany oskarżonemu czyn, stanowi element działalności tak powiązanych opisywanych przez świadka osób. Dodać trzeba, że w niniejszej sprawie, drugi z oskarżonych P. N., potwierdził depozycje świadka w zakresie jemu przypisanej działalności przestępczej.

Nie sposób więc abstrahować od tych faktów, aby prawidłowo odnieść się do depozycji S. J., jak czyni skarżący, konstruując zarzuty wskazujące pojedyncze wypowiedzi świadka w oderwaniu od pełnego kontekstu jego relacji. Do tego należy dodać, że świadek opisywał przebieg zdarzeń, w tym stanowiącego przedmiot osądu w tej sprawie, w toku różnych przesłuchań, na różnych etapach postępowania, przed różnymi organami i osobami. Słusznie i w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia Sąd Okręgowy uznał, że świadek konsekwentnie opisał udział Z. T. w jednym zdarzeniu. Bardzo konkretny jest podany przez niego kontekst udziału w przestępstwie. Świadek jednoznacznie wskazał, że oskarżony dopuścił się czynu będąc zatrudnionym w firmie żony M. K. R. K. w charakterze kierowcy, u których zamieszkiwał i zajmował się przewozem towarów, w tym za granicę. Świadek wielokrotnie określał rolę oskarżonego, jako jednego z tzw. „wozaków”, którzy zajmowali się przewozem narkotyków (k.65). Konsekwentnie podawał fakt przywiezienia z Holandii przez oskarżonego wraz z zapakowaną w worki ziemią 100 kg marihuany. Co więcej, także konsekwentnie twierdził, że była to marihuana typu „alban”, i podawał jej charakterystyczne cechy, jak to, że był to susz z nasionami. Tłumaczył, że ilość przywiezionej marihuany podał mu M. K., obecny na miejscu zdarzenia, gdzie świadek widział ową marihuanę, gdyż pomagał przy jej rozpakowaniu. Konsekwentnie zeznawał, że pakowana była w formie kostek po jednym kilogramie i choć ich nie liczył, to wyglądało to na ilość podaną mu przez M. K.. Powyższe okoliczności były w jego relacjach niezmienne. Z punktu widzenia osoby związanej z takim procederem, jaką był świadek, zapewne były one najistotniejsze w tym zdarzeniu. Nie może więc dziwić, że pytany o szczegóły dotyczące sposobu podziału owych 100 kg za ilość kartonów, mógł tego nie zapamiętać. Stąd podnoszone różnice, wybiórczo prezentowane przez skarżącego, nie mogą podważyć wiarygodności jego zeznań.

2 2 e. Eksponując wyabstrahowane zarówno z zeznań, jak i przytoczonego wyżej kontekstu różnice, dotyczą kwestii nie tylko całkowicie drugorzędnych, jak i nieistotnych z punktu widzenia osoby zaangażowanej w proceder, czyli ogniw pośredniego pomiędzy ilością 100 kg marihuany zapakowanych w 100 cegiełek foliowych przewożonych wraz z transportem ziemi pakownej w worki, co podawał kategorycznie. Sposób dalszego opakowania owych cegiełek w kilka osobnych kartonów, także jest stały. Nie może natomiast dziwić, że świadek nie pamiętał dokładnie na ile 3 czy 6 lub nawet na 10 kartonów rozdzielono owe kilogramowe kostki z suszem marihuany.

Nie podważa wiarygodności świadka J., twierdzącego, że przemyt dokonany z Holandii do Polski zakończył się w obszarze miejscowości R., zeznanie R. K.. Z treści złożonego na rozprawie zeznania z dnia 6 grudnia 2019 r. k. 952-953 wynika, że nieruchomość jej ojca znajduje się w miejscowości o nazwie G. przy ul. (...). Faktem natomiast jest, że grunty tej miejscowości graniczą z gruntami trzech miejscowości o nazwie R.. Świadek nazwę tę podawał konsekwentnie, jako miejsce przywozu. Natomiast R. K. nie wskazała konkretnego, odmiennego od świadka J. miejsca, gdyby charakter czynu wymagał precyzyjnego wskazania czynności wypełniającej znamię czynu, a zaprzeczała kategorycznie, aby podobne zdarzenie w ogóle miało miejsce.

Natomiast słusznie zarzuca skarżący uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak odniesienia się do różnic w zeznaniach świadka S. J. w zakresie charakteru udziału w zdarzeniu D. O.. Z zeznań świadka złożonych w dniu 23 stycznia 2019 r k.778 istotnie wynika, że podał on inny, niż we wcześniejszych zeznaniach przedział czasowy, bo 2003-2004, gdy wcześniej podawał, tak jak to Sąd ustalił przedział 2004 -2005. Skoro jako podstawy ustaleń tego faktu Sąd nie podał karty 778, to uznał wiarygodność wcześniejszych depozycji w tym zakresie.

Jakkolwiek świadek konsekwentnie określał charakter udziału w zdarzeniu D. O., jako organizatora wszystkich transportów, jak i tego z zawartością 100 kg marihuany z Holandii, to fakt uczestnictwa w rozładunku wraz ze Z. T., M. K. i S. J. ma znaczenie drugorzędne.

2 2 c. Nie podważa ustaleń sądu zarzut odwołujący się do zeznania świadka J. złożonego na rozprawie z dnia 23 stycznia 2019r., stwierdzający: „wskazał on, że nie wie, czy oskarżony Z. T. wiedział co przewozi w transporcie z Holandii” (str. 2 apelacji), z czego skarżący próbuje wywieść brak wiedzy oskarżonego o przewożonych narkotykach, w sposób dowolny, bo intencjonalnie deformujący zeznanie świadka.

Z treści zeznania, na które się powołuje, wynika natomiast dokładnie: „Ja nie wiem, czy T. wiedział, co przewozi, nie byłem przy rozmowie, ale skoro był cały samochód ziemi i całe kartony duże to chyba wiedział, co wiezie. (…) T. był zaufanym kierowcą, mieszka u K. w domu” k.778. Przytoczony fragment wskazuje jasno, że skarżący wybiórczo prezentuje zeznania świadka, także i z tej przyczyny, że we wcześniejszych depozycjach, których nie zauważa, - z 5 grudnia 2016 r., po obszernym opisie zdarzenia stanowiącego przedmiot osądu, świadek stwierdził „Z. ps. (...) dobrze wiedział, co przewozi, bo sam to pakował” k.68. Także w dniu 13 czerwca 2019 r. świadek stwierdził, że oskarżony dobrze wiedział, co wiezie – k.821.

2 3 Nietrafnie podnosi skarżący obrazę normy art. 5§2 k.p.k. W realiach niniejszego postępowania nie zaistniała bowiem sytuacja, której skutkiem oceny dowodów było stwierdzenie istotnych, niedających się usunąć wątpliwości. Jakkolwiek uzasadnienie Sądu Okręgowego wskazuje, że analizowane rozbieżności w odtwarzaniu wyżej przytoczonych szczegółów, nie zostały wystarczająco wyeksponowane, to odniesienie się do nich Sądu Odwoławczego unaocznia, że dotyczyły, jak to wskazano, okoliczności drugorzędnych, na które świadek nie zwracał uwagi, które go nie zajmowały jako mało istotne, lub które zapomniał. Te kwestie zostały rozstrzygnięte na gruncie oceny dokonanej na gruncie art.7 k.p.k. i zgodnie z normą tego przepisu.

2 4 Tym samym nie jest też zasadny zarzut kwestionujący ocenę materiału dowodowego w sposób postulowany w apelacji obrońcy.

2 2 b Nie sposób kwestionować zeznania świadka na tej postawie, że ma osobisty interes w obciążeniu oskarżonego. Skarżący takiego interesu nie wykazał w sposób przekonujący a Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że brak było w bezpośrednim kontakcie ze świadkiem i sposobie, w jaki relacjonował zdarzenia podejrzenia, aby kierował się chęcią bezpodstawnego obciążania oskarżonego. Dodać trzeba, że jakkolwiek określił go jako jednego z „wozaków” i opisał ogólnie charakter jego relacji z M. K., to rzetelnie podał, że bezpośrednio uczestniczył tylko w jednym zdarzeniu z osobistym udziałem oskarżonego – będącym przedmiotem osądu w tej sprawie. Zgodzić należy się więc z twierdzeniem Sądu meriti, że gdyby świadek chciał bezpodstawnie obciążyć oskarżonego, to opisałby jego udział w sposób szerszy a rolę jako bardziej znaczącą.

2 2 a Tym samym nie jest zasadny i ten zarzut, skoro skarżący nie wykazał, aby Sąd oparł się wybiórczo na części materiału dowodowego. Oparł się natomiast na dowodach, którym dał wiarę a skarżący oceny tej nie podważył. Jeśli nadto zważyć na treść wyjaśnień oskarżonego Z. T. na temat relacji zarówno zawodowych, jak i dotyczących kilku transportów towarów z Holandii, to częściowo potwierdzają one relacje świadka J..

2 2 d. Także zatem ocena zeznań świadków małżeństwa R. i M. K. w zestawieniu z oceną zeznań świadka nie rodzi sprzeczności, ani wątpliwości co do tych ocen. Fakty zatrudnienia oskarżonego i jego pobytu na ich posesji są zgodne z zeznaniami świadka J.. Natomiast sprzeczność twierdzeń, co do udziału Z. T. i M. K. w zdarzeniu, została przez Sąd Okręgowy jednoznacznie rozstrzygnięta.

2 5 Odnosząc się do tego zarzutu nie można nie przyznać racji skarżącemu odnoszącemu się do jakości sporządzonego uzasadnienia. Kontrola instancyjna nie jest jednak równoznaczna z oceną kwalifikacyjną sędziego i oceną jakości sporządzania uzasadnień. Jakkolwiek uzasadnienie w tej sprawie nie wskazuje wszystkich niuansów w zeznaniach świadka, to w pewnym zakresie przesadna lapidarność twierdzeń istotnie graniczy z lakonicznością. Nie ma jednak, w zestawieniu z treścią dowodów znaczenia takiego, jak przypisuje mu obrońca. Podniesione kwestie zostały rozstrzygnięte przez Sąd odwoławczy w zestawieniu z wiarygodnymi zeznaniami świadka J..

Zarzut 1. Jako niezasadny zatem ocenić należało zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wywodzonych z kwestionowanej oceny dowodów. Jednoznacznie bowiem wynika z nich zarówno sprawstwo, jak i wina Z. T. odnośnie przypisanego mu czynu.

Zarzut 3 Pominięcie obligatoryjnego zaliczenia na poczt orzeczonej kary tymczasowego aresztowania w sprawie, skutkowało uznaniem zasadności zarzutu i orzeczeniem w oparciu o art.63§1 k.k.

Zarzut 4. Niezasadny jest zarzut obrońcy sformułowany jako błąd w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do okoliczności mających ukształtować wymiar kary, stanowiący w istocie zarzut rażącej niewspółmiernej jej surowości.

Taką konstatację uzasadnia fakt, że orzeczona została w wymiarze równym dolnemu progowi ustawowego zagrożenia, czyli 3 lat pozbawienia wolności, gdy sankcja przepisu pozwala na orzeczenie jej w wymiarze do lat 15.

Słusznie zatem nie znalazł Sąd I instancji podstaw, by karę orzec w wymiarze niższym od dolnego progu ustawowego zagrożenia, w wyniku zastosowania instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia.

Okoliczności podniesione w zarzucie apelacyjnym, jak i przytaczane w uzasadnieniu środka odwoławczego zostały przez Sąd Okręgowy uwzględnione w sposób prawidłowy i we właściwym zakresie. Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby jakakolwiek okoliczność nie została rozważona, bądź w należyty sposób określona. Nawet suma okoliczności łagodzących nie mogła skutkować zastosowaniem postulowanej przez obrońcę instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Wskazany przez Sąd fakt uprzedniej niekaralność oskarżonego, rola w zdarzeniu, upływ czasu od zdarzenia, zachowanie przed i po popełnieniu czynu w postaci posiadania stałej pracy i dobrej w niej opinii, posiadania na utrzymaniu rodziny - skutkowały orzeczeniem najniższej przewidzianej przez sankcję przepisu kary.

Czyn oskarżonego polegał na udziale w przemycie znacznej ilości, bo 100 kg marihuany. Niezależnie więc od sankcji przepisu i roli oskarżonego, społeczna szkodliwość tego czynu jest znaczna.

Okoliczności czynu, nawet przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności łagodzących nie pozwalają na zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jej zastosowanie, z uwagi na znaczne negatywne społeczne skutki tego przestępstwa stanowiłaby orzeczeniem kary rażąco niewspółmiernie łagodnej.

Także sytuacja dotycząca warunków osobistych rodzinnych, majątkowych i zarobowych została uwzględniona przy orzeczeniu kar majątkowych w postaci grzywy i nawiązki.

Wnioski

- o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego Z. T. i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego.

ewentualnie,

- o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze pozbawienia wolności poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lat przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, określonej w przepisie art. 60 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji kwestionujących sposób oceny dowodów, dokonanych ustaleń faktycznych, jak i wymiar kary powoduje, że niezasadne są także wnioski apelacyjne, tak odnoszące do kwestii sprawstwa, winy, jak i orzeczonej kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego z dnia 19 sierpnia 2020 r. sygn. akt XVIII K 241/18. W punkcie 4, - orzeczona kara w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności i grzywny 200 stawek po 100 zł oraz punkt 5 w zakresie oskarżonego Z. T. odnośnie nawiązki w kwocie 10 000 zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Uznano trafność rozstrzygnięcia w zgodzie z materiałem dowodowym, jak i niezasadność zarzutów wskazanych w apelacji. Nie stwierdzono także bezwzględnych przyczyn odwoławczych, ani okoliczności, jaki należałoby uwzględnić z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

II

Pominięcie obligatoryjnego zaliczenia na poczt orzeczonej kary tymczasowego aresztowania w sprawie, skutkowało orzeczeniem w oparciu o art.63§1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Z. T.

3

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych z uwagi na sytuację majątkową i wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności, jak i orzeczenie kar o charakterze majątkowym- kary grzywny i nawiązki.

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński Ewa Jethon Katarzyna Capałowska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana