Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 319/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2021r., sygn. akt VIII K 220/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty:

1-3

Zarzuty apelacji obrońcy:

1.  naruszenie przepisów procesowych, mające wpływ na

treść orzeczenia, polegające na obrazie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, w szczególności: wyjaśnień M. P. (1), zeznań K. P., D. P., noty uznaniowej, którą oskarżony otrzymał od pokrzywdzonego, bez zachowania zasady obiektywizmu oraz z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania, dokonaną przez Sąd z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a polegającą na przyjęciu, że M. P. (1), pełniąc funkcję prezesa spółki (...) przywłaszczył mienie znacznej wartości,

2.  naruszenie przepisów procesowych mające wpływ na

treść kwestionowanego orzeczenia, polegające na obrazie art. 344a § 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., poprzez błędne niezastosowanie i sporządzenie skrótowego, sygnalnego uzasadnienia wyroku, wydanego na podstawie aktu oskarżenia, sporządzonego bez uzasadnienia, podczas gdy naczelnym prawem oskarżonego jest dokładne uzasadnienie, z jakiego powodu został skazany, zaś w sprawach, gdzie sąd okręgowy jest pierwszą instancją, prowadzone jest śledztwo, a posteriori akt oskarżenia powinien mieć uzasadnienie,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 284 § 2

k.k. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że wina za nienależyte wykonanie umowy jest dorozumiana z winą umyślną w rozumieniu prawa karnego, podczas gdy dla przyjęcia realizacji znamion przywłaszczenia konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia cudzą rzeczą przez sprawcę, jego działaniu towarzyszył zamiar bezpośredni kierunkowy, aby zatrzymać rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu.

☐zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy podnieść, że wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się obrazy wymienionych w zarzutach przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Nie można zaakceptować stanowiska skarżącego, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k., zwłaszcza w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego M. P. (1) oraz zeznań świadków: K. P. i D. P., a także noty uznaniowej, którą oskarżony otrzymał od pokrzywdzonego oraz uznać, że ocena tych dowodów jest dowolna. Zdaniem Sądu odwoławczego twierdzenia obrońcy oskarżonego w omawianym zakresie są gołosłowne, bezpodstawne i mają charakter wyłącznie polemiczny i nie zostały poparte merytorycznymi argumentami wykazującymi rzeczywistą dowolność Sądu meriti w zakresie oceny wymienionych dowodów. Skuteczne zakwestionowanie oceny określonego dowodu wymaga bowiem od skarżącego wykazania, że Sąd pierwszej instancji przy tej ocenie dopuścił się błędu natury faktycznej lub logicznej lub też że nie respektowano zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się również obrazy art. 410 k.p.k., gdyż dokonał analizy i oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie, które miały znaczenie dla jej rozstrzygnięcia i te dowody, które zostały uznane za wiarygodne, stały się podstawą dokonanych ustaleń faktycznych.

Apelacja obrońcy nie doprowadziła zatem do zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji, że działaniu oskarżonego M. P. (1) towarzyszył animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu. Zasadnie wskazał Sąd Okręgowy, że oskarżony M. P. (1) dopuścił się sprzeniewierzenia powierzonego mu mienia, gdyż po tym jak nie wywiązywał się z umowy leasingu poprzez zaprzestanie płacenia rat, czego skutkiem było wypowiedzenie umowy - które zostało przez niego odebrane w dniu 17 lutego 2019r., nie zwrócił sprzętu, nie skontaktował się w żaden sposób z leasingodawcą ani firmą windykacyjną, nie wskazał miejsca przechowywania tych rzeczy, więcej – uniemożliwił nawiązanie kontaktu, nie można było ustalić gdzie przebywa, a w siedzibie firmy nie było żadnego z jego pracowników, następnie w toku postępowania przygotowawczego podawał miejsca pozostawienia przedmiotów leasingu, w których jak się okazywało nie było tych przedmiotów. Nie inaczej także należy ocenić zachowanie oskarżonego, który pod koniec roku 2019 (listopad-grudzień), prowadząc już inną firmę - C. polecił swojemu pracownikowi D. P. ustalenie w S. gdzie aktualnie stoi sprzęt, który był przedmiotem tego leasingu, ile trzeba zapłacić za przechowanie. Nie ma racji skarżący, podnosząc aprioryczne założenie Sądu w zakresie dalszego przeznaczenia ewentualnie odnalezionych przedmiotów leasingu do użytkowania na budowie oskarżonego, bez oparcia w materiale dowodowym. Bowiem z zeznań świadka D. P. jednoznacznie wynika, że te ustalenia były prowadzone właśnie po to aby sprzęt wykorzystać na prowadzonej przez oskarżonego budowie, gdyż gdyby je odnalazł miał je przetransportować do W., właśnie na teren tej inwestycji, którą wówczas oskarżony prowadził. Świadek wskazał przecież także, że oskarżony wynajmował taki sprzęt do wykonywania robót, zatem był mu potrzebny i chciał z niego skorzystać jak ze swojego. Podnieść należy, że niepewność oskarżonego co do losów pozostawionego przez niego sprzętu była uzasadniona chociażby tym, że musiał mieć wiedzę o toczącym się postępowaniu windykacyjnym - bo przecież takie są konsekwencje wypowiedzenia umowy leasingowej, którą przecież zawarł, w sytuacji gdy sprzętu nie zwrócił. Z zeznań W. S., które skarżący pomija, wynika, że to właśnie oskarżony M. P. (1), jako prezes Spółki, zajmował się wszystkimi kwestiami dotyczącymi umów. Natomiast unikając kontaktu z windykatorem nie mógł przecież mieć pewności, czy sprzęt nie został przez leasingodawcę odnaleziony i zabrany z miejsca gdzie go pozostawił. Skarżący pomija, że oskarżony, po wypowiedzeniu umowy nie podjął żadnych działań umożliwiających właścicielowi odzyskanie rzeczy bowiem z zeznań K. P. – windykatora wynika, że oskarżony – leasingobiorca zerwał kontakt z leasingodawcą – podjęte próby kontaktu telefonicznego, sms-y, maile były bezskuteczne, windykator nie mógł odnaleźć pod żadnym z adresów nikogo z pracowników firmy oskarżonego, a tym samym ustalić gdzie są przedmioty wypowiedzianego leasingu. Wbrew zarzutom skarżącego obrońcy zamiar oskarżonego, aby zatrzymać rzecz bez żadnego ku temu tytułowi został udowodniony, należy bowiem pamiętać, że o zamiarze przywłaszczenia może świadczyć analiza okoliczności przedmiotowych – gdy sprawca nie podejmuje żadnych działań zmierzających do umożliwienia właścicielowi odzyskania rzeczy, zabranie rzeczy itp. (vide Duże Komentarze Becka pod red. Prof. A. Wąska, 2 wydanie). ”Istotą przywłaszczenia jest zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku. Skutek zaś w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy.” (vide wyrok SA w Katowicach z dnia 8.05.2014r. II AKa 83/14). Zatem nie można zgodzić się ze skarżącym, że z zeznań świadków nie wynika, że oskarżony miał zamiar trwałego włączenia przedmiotów leasingu do swojego majątku, ani że nie nawiązanie kontaktu z leasingodawcą po wypowiedzeniu umowy, może co najwyżej świadczyć o naruszeniu tej umowy. Skarżący pomija przy tym odstęp czasowy jaki upłynął od wypowiedzenia umowy leasingu w dniu 17 lutego 2019r., następnie uniemożliwienie kontaktu, ukrycie przedmiotów przed właścicielem, do jesieni 2019 r. (listopad - grudzień) - kiedy oskarżony wysłał swojego pracownika, aby przetransportować urządzenia z S. do W., co nie pozostaje bez znaczenia dla oceny jego zamiaru. Bowiem wskazuje, że uniemożliwiając właścicielowi odebranie rzeczy, kiedy nie powidła się inwestycja przy której pracował, chciał je zatrzymać do wykorzystania przez siebie w dalszej perspektywie, co wskazuje, że w ten sposób dążył do definitywnego „przejęcia” prawa do tych rzeczy. Tak ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności wskazują, że oskarżony obejmował zamiarem nie tylko skorzystanie z cudzego prawa majątkowego, ale zamierzał też pozbawić leasingodawcę definitywnie możliwości korzystania z nich w przyszłości. Natomiast fakt, że oskarżony M. P. (1) w toku dochodzenia na początku 2020r. nie wskazał prawdziwych miejsc, gdzie znajdowały się przedmioty leasingu, a wskazał miejsca gdzie ich nie było, nie świadczy przecież o tym, że nie wiedział wówczas gdzie się znajdują. Ponadto te wskazania nie mogły być szczere, skoro kilka miesięcy wcześniej na jego polecenie pracownik D. P. weryfikował wskazane mu przez oskarżonego miejsca postoju tych urządzeń i ich nie odnalazł.

Nie znalazły akceptacji Sądu odwoławczego zarzuty dotyczące błędnego ustalenia wartość sprzeniewierzonego mienia. Zasadnie bowiem Sąd Okręgowy ustalił jego wartość na podstawie dokumentów pozyskanych wprawdzie od pokrzywdzonego, ale dotyczących umów, będących przedmiotem niniejszego postępowania, co nie było nigdy kwestionowane i co wynika z ich treści. Nieuprawnione są dywagacje skarżącego, że „ ceny przedmiotów leasingu są często zawyżane, w związku ze zwiększeniem rat leasingowych. Różnicę pomiędzy ceną deklarowaną w umowie, a ceną rzeczywistą wykazuje choćby nota uznaniowa, którą przedstawił pokrzywdzony. Skoro sprzedał on (...) za cenę niższą o 98 800 zł, niż wynosiła pierwotna wycena, to nie ulega wątpliwości, że ceny przyjęte przez Sąd Okręgowy są zawyżone.” Skarżący nie dostrzega przy tym upływu znacznego czasu od wypowiedzenia umowy - do sprzedaży tego pojazdu, jak też braku ustaleń co do innych czynników, które mogły mieć wpływ na zmniejszenie wartości tego przedmiotu (jak chociażby sposób jego przechowywania czy użytkowania w tym okresie), co jednak nie musiało być badane w tym postępowaniu. Natomiast fakt, że pokrzywdzona Spółka sprzedała w dniu 19 lutego 2021r. jeden z odzyskanych przedmiotów leasingu, może mieć znaczenie dla wzajemnych rozliczeń finansowych z tytułu tej umowy. Wiadomo bowiem, że choć pokrzywdzona Spółka uzyskała tytuł egzekucyjny w wyniku postępowania o zapłatę przed Sądem Okręgowym w Warszawie XX Wydział Gospodarczy - nakaz zapłaty z dnia 22 lipca 2019r. w sprawie o sygn. akt XX GNc 951/19, to egzekucja na dzień 10 maja 2021r., była bezskuteczna (k. 248). Wbrew temu co twierdzi skarżący, pomniejszenie ogólnej wartości przywłaszczonego mienia – 317 340 zł, ustalonej przez Sąd pierwszej instancji, (obejmującej także wartość później odzyskanego i sprzedanego pojazdu - przyjętej przez Sąd Okręgowy na kwotę 172 200 zł) o kwotę z noty uznaniowej, tj. 78 400 zł, nie mogłoby mieć wpływu na zmianę kwalifikacji prawnej czynu albowiem i tak wartość przywłaszczonego, powierzonego mienia byłaby znacznej wartości, w rozumieniu art. 115 § 5 k.k.

Nie znalazł akceptacji Sądu odwoławczego zarzut dotyczący niezastosowania przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 344a § 1 k.p.k. w związku z brakiem uzasadnienia do aktu oskarżenia albowiem brak ten nie był tego rodzaju o jakim stanowi ten przepis, gdyż przekazanie sprawy prokuratorowi w celu uzupełnienia śledztwa lub dochodzenia, na ww. podstawie znajduje zastosowanie „ jeżeli akta sprawy wskazują na istotne braki tego postępowania, zwłaszcza na potrzebę poszukiwania dowodów, zaś dokonanie niezbędnych czynności przez sąd powodowałoby znaczne trudności.” Skarżący nie wykazał przy tym jakie skutki skierowania aktu oskarżenia bez uzasadnienia, mogą wynikać dla niniejszego postępowania. Nie przekonuje argument, że pozbawienie oskarżonego możliwości zapoznania się z pisemnymi motywami oskarżenia, w okolicznościach tej sprawy, osłabiało realność prawa oskarżonego do obrony. Należy bowiem mieć na uwadze, że jedynym dowodem osobowym przeprowadzonym w postępowaniu przygotowawczym (w którym oskarżony M. P. korzystał z pomocy obrońcy) były wyjaśnienia oskarżonego, który nota bene odmówił ich składania, a sam skarżący obrońca we wniosku o przekazanie sprawy prokuratorowi podnosił, że akt oskarżenia oparto na zaledwie kilku dowodach z dokumentów.

Odnosząc się do wskazywanych wad uzasadnienia – uchybień treści art. 424 k.p.k., także nie można podzielić ich zasadności. Skarżący nie dostrzega bowiem, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe: - wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, - wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku, a tym wymogom Sąd Okręgowy zdecydowanie sprostał.

Reasumując, należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy, rozpoznający niniejszą sprawę w pierwszej instancji, spełnił stojące przed nim zadanie w sposób, którego nie można kwestionować. Przede wszystkim dokładnie i wnikliwie zbadał wszystkie zaoferowane dowody, a następnie – stojąc w obliczu ich wzajemnej sprzeczności – uwzględnił tylko te, które wedle jego oceny, osadzonej na tle materiału, brzmiały najbardziej wiarygodnie. Należy jednocześnie podkreślić, że zarówno metody pozwalające Sądowi na rekonstrukcję stanu faktycznego, jak i poszczególne jego odniesienia do konkretnych dowodów, zostały przedstawione w pisemnym uzasadnieniu, przy czym Sąd również wyjaśnił, którym dowodom - i dlaczego – odmawia mocy.

Apelujący posłużył się ww. argumentami i podjął próbę wykazania, że to wersja przebiegu zdarzeń proponowana przez skarżącego, a nie ustalona przez Sąd Okręgowy powinna stanowić podstawę rozstrzygnięcia co do istoty sporu, co nie znalazło akceptacji Sądu Apelacyjnego. Skarżący obrońca zdaje się nie brać pod rozwagę, że o ile ocena i ustalenia Sądu stanowią efekt wszechstronnego ujęcia całości materiału dowodowego, o tyle oskarżony M. P. (1) prezentuje najkorzystniejszy dla niego obraz stanu faktycznego. Poza tym nie może przekonywać wywód, który – oparty na zarzucie stronniczości oceny – sam nie jest wolny od tych właściwości.

Reasumując, Sąd Apelacyjny nie podzielił zasadności żadnego z wyżej powołanych zarzutów skarżącego obrońcy.

Końcowo należy wskazać, że także rozstrzygnięcia o karze nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu odwoławczego.

Wnioski apelacji

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐zasadne

☐ częściowo zasadne

☒niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Trafność i prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu w zakresie winy i kary oraz bezpodstawność podniesionych w apelacji zarzutów skutkowała uznaniem zawartych w apelacji wniosków końcowych za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2021r. sygn. akt VIII K 220/20 w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku w mocy są tożsame z tymi, które stanowiły podstawę nieuwzględnienia zarzutów i wniosków apelacji, o czym w części 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., a o opłacie na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych. Oskarżonego M. P. (1) obciążono obowiązkiem uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem powstały one w związku z jego udziałem w sprawie, a oskarżony pozostaje na wolności, jest zdolny do pracy i brak jakichkolwiek podstaw do zwolnienia go od ich uiszczenia.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak Przemysław Filipkowski Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana