Sygn. akt III Ca 1129/20
Wyrokiem z dnia 14 października 2019 r. w sprawie II C 1134/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził w punkcie I. od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz W. N. tytułem renty wyrównawczej następujące kwoty we wskazanych podpunktach:
a) 4892,80 zł tytułem skapitalizowanej renty wyrównawczej za okres od dnia 24 sierpnia 2009 roku do dnia 31 sierpnia 2015 roku z odsetkami ustawowymi (za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku)
- od kwoty 86,90 zł od dnia 14 września 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 180,44 zł od dnia 16 września 2012 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 163,06 zł od dnia 11 października 2012 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 163,06 zł od dnia 11 listopada 2012 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 163,06 zł od dnia 11 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 163,06 zł od dnia 11 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 163,06 zł od dnia 12 lutego 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 12 marca 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 maja 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 lipca 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 września 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 października 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 12 listopada 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 145,31 zł od dnia 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 marca 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 maja 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 lipca 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 12 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 września 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 października 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 91,80 zł od dnia 11 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 157,09 zł od dnia 11 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 157,09 zł od dnia 11 lutego 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 120,71 zł od dnia 11 marca 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 142,71 zł od dnia 11 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 142,71 zł od dnia 12 maja 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 142,71 zł od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 142,71 zł od dnia 11 lipca 2015 roku do dnia zapłaty,
- od kwoty 142,71 zł od dnia 11 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty,
b) po 142,71 zł miesięcznie za okres od dnia 1 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,
c) po 177,21 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 29 lutego 2016 roku,
d) 75,92 zł za marzec 2016 roku,
e) po 175,92 zł miesięcznie za okres od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku,
f) po 227,92 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia 28 lutego 2017 roku,
g) 223,87 zł za marzec 2017 roku,
h) 224,87 zł za kwiecień 2017 roku,
i) po 223,87 zł miesięcznie za okres od 1 maja 2017 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku,
j) po 258,87 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia 28 lutego 2018 roku,
k) 244,73 zł za marzec 2018 roku,
l) 246,15 zł za kwiecień 2018 roku,
ł) po 244,65 zł miesięcznie za okres od dnia 1 maja 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku,
m) po 296,65 zł miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2019 roku do dnia 28 lutego 2019 roku,
n) 267,80 zł za marzec 2019 roku,
o) 268,30 zł za kwiecień 2019 roku,
p) 185,20 zł za sierpień 2019 roku,
r) po 268,30 zł miesięcznie za okres od dnia 1 września 2019 roku i na przyszłość,
przy czym kwoty wskazane pod literami od b) do r) płatne do dnia 10-go danego miesiąca z ustawowymi odsetkami (za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku) w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. W punkcie drugim wyroku powództwo zostało oddalone w pozostałym zakresie, w punkcie trzecim nakazano pobranie od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi kwoty 1142 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, a punkcie czwartym odstąpiono od obciążenia powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.
(wyrok k. 272-274)
W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji.
(uzasadnienie k. 275-282)
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 14 października 2019 roku w sprawie II C 1134/15 złożył powód zaskarżając wyrok w części co do punktu drugiego wyroku tj. w zakresie, w jakim powództwo zostało oddalone.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego w sprawie, polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo i wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a także brak wszechstronnego rozważania materiału dowodowego polegające na:
a) błędnym przyjęciu, iż utracony na skutek wypadku przez powoda zarobek, który mógłby on osiągnąć z tytułu wykonywanej pracy to kwota 1249 zł netto miesięcznie w okresie od 08.2009 r. do 12.2014 r., a od 2015 r. kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę w sytuacji, gdy mając na uwadze dochody uzyskiwane przez powoda przed wypadkiem (w zakładach (...) w 2008 r. w wysokości średniomiesięcznej 1 523 zł netto oraz na umowie o pracę na okres próbny w wysokości 9 555 zł netto + premie= ok. 2 000 zł netto) odpowiednią kwotą w tym zakresie jest kwota 2 000 zł netto miesięcznie w okresie od 08.2009 r. do 06.2019 r., a po 06.2019 r. kwota 3 000 zł netto miesięcznie;
b) nieuzasadnionej odmowie dania wiary zeznaniom świadka J. N. w zakresie, w jakim wskazywała, że powód będący jej synem przed wypadkiem. Pracując na umowie na okres próbny zarabiał faktycznie kwotę 2 000 zł netto, pomimo, że zeznania te korelują z zeznaniami samego powoda, a nadto są spójne i logiczne;
c) nieuzasadnionej odmowie dania wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim wskazywał, że przed wypadkiem pracując na umowie na okres próbny zarabiał faktycznie kwotę 2 000 zł netto, pomimo że z treści umowy wynika, że oprócz zasadniczego wynagrodzenia w kwocie 955 zł netto, powód uprawiony był do premii uznaniowych, a także miał możliwość pracy w godzinach nadliczbowych;
d) pominięciu, że powód tuż przed wypadkiem podjął zatrudnienie na podstawie umowy na okres próbny, a jak wynika z doświadczenia życiowego, zwykle umowy na czas próbny gwarantują niższe wynagrodzenie niż docelowe, co konsekwencji oznacza, że gdyby powód został zatrudniony na stałe jego wynagrodzenie z pewnością uległoby zwiększeniu;
e) błędnym przyjęciu, że hipotetyczne wynagrodzenie powoda, które osiągnąłby począwszy od 2015 r. gdyby nie wypadek byłoby równe kwocie minimalnego wynagrodzenia, podczas gdy uwzględniając, że powód przed wypadkiem uzyskiwał dochody powyższej minimalnego wynagrodzenia (nawet wynoszące 180% tego wynagrodzenia), jego pensja rosłaby wraz z minimalnym i przeciętnym wynagrodzeniem co roku i z pewnością przekroczyłaby kwotę minimalną;
f) pominięciu, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracowników ogólnobudowlanych w okresie od I-V 2019 r. według informacji GUS (10 lat po upływie od zdarzenia powodującego szkodę) wynosiło 4441,86 zł brutto tj. 3219,91 zł netto, a tym samym powód pracując dalej w branży budowlanej osiągnął wynagrodzenie w wysokości co najmniej odpowiadającej ww. kwocie;
2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 444 § 2 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyznaniu powodowi renty uzupełniającej w wysokości nieadekwatnej do utraconych zarobków, jakie powód mógłby osiągnąć, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia na skutek wypadku z dnia 23 sierpnia 2009 r.
Mając na uwadze powyższe powód wniósł o:
a. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:
skapitalizowanej renty w wysokości 33 389,28 zł za okres od 24 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2015 r. z ustawowymi odsetkami wskazanymi w pkt. II pozwu lit. a) – kk),
renty w kwocie po 499,21 zł miesięcznie, począwszy od 1 września 2015 r. do 30 czerwca 2019 r. płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z rat,
renty w kwotach po 700 zł miesięcznie począwszy od 1 lipca 2019 r. i na przyszłość płatnej z góry do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z rat,
b. zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje wg norm prawem przepisanych.
Nadto na wypadek nieuwzględnienia apelacji w całości bądź części, powód wniósł o nieobciążanie go kosztami postępowania apelacyjnego na podstawie art. 102 k.p.c. z uwagi na sytuację osobistą i finansową powoda, gdyż po wypadku stał się osobą niepełnosprawną, niezdolną do pracy zarobkowej.
(apelacja k. 291-297)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje.
Odnosząc się w do zarzutu naruszenia prawa procesowego, za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten wyznacza ramy dla sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów, która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważania całego zebranego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925 – komentarz do art. 233 k.p.c., teza 10, dr hab. H. Doleckiego, wyd. Lex 2013). Nie czyni natomiast zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2008 r. VI ACa 306/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r. I ACa 180/08, OSA 2009/6/55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, nie publik., LEX 52753; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, nie publik., LEX 53136).
W przedmiotowej sprawie powód w podniesionym w apelacji zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niewątpliwie forsował właśnie przeciwstawną do przyjętej przez Sąd Rejonowy wizję stanu faktycznego, opartą o własne zeznania oraz w ocenie skarżącego także o zeznania jego matki J. N.. Wbrew jednak twierdzeniom skarżącego zeznania J. N. nie pozwalały na ustalenie, czy powód uzyskiwał wynagrodzenie za nadgodziny bądź też premie uznaniowe, która w tym zakresie wskazała jedynie o sposobie wypłacania wynagrodzenia „do ręki” oraz o jednorazowym świadczeniu, które miał powód uzyskać po wypadku. Tym samym wnioski dotyczące wyższych od ustalonych przez Sąd dochodów powoda w firmie (...) M. D. skarżący opierał wyłącznie na własnych zeznaniach nie popierając ich chociażby zeznaniami kierownika budowy, czy też pracodawcy z tego okresu. Z kolei Sąd Rejonowy w tym zakresie oparł się na niekwestionowanej przez strony umowy o pracę na okres próbny, gdzie została w sposób jasny, nie budzący wątpliwości wskazana wysokość wynagrodzenia powoda, a brak dokonania ustaleń w zakresie nadgodzin uzasadnił krótkim, nawet nie 2-miesięcznym, okresem wykonywania pracy w firmie (...), który nie pozwalał w tym zakresie oparcie się na zeznaniach powoda, a tym samym przyjęcie, iż powód przed wypadkiem uzyskiwał dochody wynoszące nawet 180% minimalnego wynagrodzenia. Wyprowadzone w wyżej wskazany sposób wnioski przez Sąd Rejonowy niewątpliwie są zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego – nie są dowolne, podlegają więc ochronie na gruncie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w oparciu o zasadę swobodnej oceny dowodów.
Także pozostałe zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. podniesione w apelacji w pkt 1.a. i 1.f. faktycznie związane z ustaleniem wysokości renty w poszczególnych latach w nawiązaniu do przywołanych w zarzucie określonych wskaźników ekonomicznych są bezzasadne. Należy bowiem zauważyć, iż zagadnienia dotyczące ustalenia wysokości rekompensaty przy ustalonych możliwościach zarobkowych powoda sprzed wypadku odnoszą się do stosowania prawa materialnego, a nie do wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów – nie mogą więc prowadzić do naruszenia wyżej wskazanego przepisu.
Pomimo bezzasadności zarzutów naruszenia prawa procesowego i dokonania prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji nieprawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego tj. art. 444 § 2 k.c. Należy podzielić pogląd skarżącego, iż renta uzupełniająca została ustalona po części w wysokości nieadekwatnej do utraconych zarobków, jakie powód mógłby osiągnąć, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia na skutek wypadku z dnia 23 sierpnia 2009 roku. Powyższa konstatacja Sądu Okręgowego opiera się, na sygnalizowanym także w apelacji przez skarżącego, błędnym założeniu Sądu I instancji, iż wysokość renty w kapitalizowanym okresie ustalona w określonej początkowo kwocie 1249 zł netto, winna być urealniana dopiero, gdy jej wysokość zrówna się z minimalnym wynagrodzeniem, co faktycznie zakładało stały systematyczny spadek wartości nabywczej tej renty aż do momentu osiągnięcia poziomu minimalnego wynagrodzenia. Powyższe założenia są sprzeczne ze słusznie przywołanym przez Sąd Rejonowy stanowiskiem, iż renta przewidziana w art. 444 § 2 k.c. nie może być ustalana w oderwaniu od rzeczywistych możliwości zarobkowych poszkodowanego, jakie miałby on, gdyby szkody mu nie wyrządzono (wyrok SN z dnia 4 lipca 2002 r., I CKN 837/00, niepubl.). Należy bowiem podkreślić, iż renta wyrównawcza jest odpowiednia wtedy, gdy rekompensuje faktyczną utratę możliwości zarobkowych poszkodowanego (wyrok SN z dnia 4 października 2007 r., I PK 125/07, LEX nr 447246, „Monitor Prawa Pracy” (...), poz. 170). Sąd I instancji prawidłowo ustalił potencjalne możliwości zarobkowe powodowa na kwotę 1249 złotych stanowiącą średni miesięczny dochód powoda z okresu od 2007 roku do chwili wypadku, jednakże błędnie przyjął, iż rzeczywiste możliwości zarobkowe powoda ostatecznie zostaną zrównane z minimalnym wynagrodzeniem. Zdaniem Sądu Okręgowego ustalając wysokość świadczenia odszkodowawczego Sąd Rejonowy od razu winien go powiązać z wysokością minimalnego wynagrodzeniem, co skutecznie rekompensowałoby pozwanemu faktyczną utratę jego możliwości zarobkowych. Tym samym ustalając, iż minimalne wynagrodzenie brutto w 2009 roku wynosiło 1276 zł (M.P. z 2008 r., nr 55 poz. 499), to wynagrodzenie powoda wynoszące 1246 zł netto stanowiło 0,98 części tej kwoty. Zdaniem Sądu Okręgowego możliwe było powiązanie zmiany wysokości brutto minimalnego wynagrodzenia i utraconych dochodów powoda w wysokości netto w przedmiotowej sprawie albowiem obciążenia fiskalne nie zmieniały się istotnie od 2009 roku do 2019 roku – proporcja w zachowaniu siły nabywczej renty została więc zachowana przez cały ten okres.
Uwzględniając powyższe należało więc stwierdzić, iż zauważyć, iż rzeczywiste możliwości zarobkowe powoda wynosiły:
1 291 zł w 2010 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 317 zł (0,98 x 1317 zł - M.P. z 2009 r., nr 48 poz. 709),
1 358 zł w 2011 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 386 zł (0,98 x 1386 zł – Dz.U z 2010 r., nr 194 poz. 1288),
1 470 zł w 2012 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 500 zł (0,98 x 1500 zł – Dz.U z 2011 r., nr 192 poz. 1141),
1 568 zł w 2013 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 600 zł (0,98 x 1600 zł – Dz.U z 2012 r., poz. 1026),
1 646 zł w 2014 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 680 zł (0,98 x 1680 zł – Dz.U z 2013 r., poz. 1074),
1 715 zł w 2015 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 750 zł (0,98 x 1750 zł – Dz.U z 2014 r., poz. 1220),
1 813 zł w 2016 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 1 850 zł (0,98 x 1850 zł – Dz.U z 2015 r., poz. 1385),
1 1960 zł w 2017 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 2 000 zł (0,98 x 2000 zł – Dz.U z 2016 r., poz. 1456),
2 058 zł w 2018 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 2 100 zł (0,98 x 2100 zł – Dz.U z 2017 r., poz. 1747),
2 205 zł w 2019 roku przy ustaleniu, iż minimalne wynagrodzenie było ustalone w kwocie 2 250 zł (0,98 x 2250 zł – Dz.U z 2018 r., poz. 1794).
Uwzględniając powyższe dla pełnego obrazu stanowiska Sądu Okręgowego, na tle przyjętego schematu wyliczeń Sądu Rejonowego, wysokość utraconych zarobków powoda winna się kształtować od 2010 roku (z uwagi na zmianę wysokości minimalnego wynagrodzenia), w następujący sposób:
1.2010: 1291 zł – 674,44 zł = 616,56 zł,
1.02.10 – 21.02.10: 1291 zł/30 dni = 43,03 zł/ dzień x 21 dni = 903,63 zł – 481,76 zł = 421,87 zł,
22.02.10 – 28.02.10: 1291 zł/30 dni = 43,03 zł x7 dni = 301,21 zł – 195,71 zł = 105,50zł,
1.03.10 – 31.01.2011: 1291 zł x 10 miesięcy plus (...) = 14 268 zł – 8236,53 zł = 6031,47 zł,
1.02.11 – 16.02.11: 1358 zł/30 dni = 45,27 zł/ dzień x 16 dni = 724,32 zł – 372,56 zł = 351,76 zł,
a w okresie od 17.02.11r. do 31.05.12 r., gdy powód nie otrzymywał żadnych świadczeń i nie osiągał dochodów, utracony przez niego zarobek winien wyrażać się następującymi kwotami:
17.02.11 – 28.02.11: 1358 zł/30 dni = 45,27 zł x 12 dni = 543,24 zł,
1.03.11 – 31.05.12: 1358 zł x 10 miesięcy i 1470 zł x 5 miesięcy = 20 930 zł,
1.06.12 – 31.08.12: 1470 zł x 3 miesiące = 4 410 zł – 2664,39 zł (tj. wysokość renty z ZUS za (...) z wyrównaniem za okres od 1.06.12 – 30.09.12: 3552,51 zł netto/ 4 miesiące = 888,13 zł/ miesiąc x 3 = 2664,39 zł) = 1754,61 zł.
Powyższe oznacza, że łącznie za okres od 24 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2012 r. powód utracił na skutek wypadku dochody w kwocie 33 201,10 zł, a uszczerbek ten pozwany – uwzględniając stopień przyczynienia się powoda do powstania szkody – winien zrekompensować do kwoty 16 600,55 zł. W postępowaniu likwidacyjnym wypłacona została skapitalizowana renta wyrównawcza w kwocie 14 724,09 zł, co oznaczało, iż do dopłaty na rzecz powoda pozostała kwota 1 876,46 zł w miejsce zasądzonej przez Sąd I instancji kwoty 86,90 zł.
Wyliczenie renty za kolejne okresy w oparciu o przedstawiony przez Sąd Rejonowy schemat ( kwota hipotetycznego wynagrodzenia powoda – kwota wypłaconej renty przez ZUS = różnica x 50% = wysokość świadczenia odszkodowawczego należnego od pozwanego) i coroczne urealnienie wysokości utraconych zarobków powoda wyglądało następująco:
9.2012: 1470 zł – 888,13 zł (1/4 z 3552,51 zł) = 581,87 zł x 50% = 290,94 zł,
1.10.12 – 31.12.12 (przeniesiono niżej do 28.02.13): 1470 zł – 922,88 zł = 547,12 zł x 50% = 273,56 zł,
od 01.01.13 - 28.02.13: 1568 zł – 922,88 zł = 645,12 zł x 50% = 322,56 zł
1.03.13 – 12.12.13: 1568 zł – 958,39 zł = 609,61 zł x 50% = 304,81 zł,
od 01.01.14 do 28.02.2014: 1646 zł – 958,39 zł = 687,61 x 50% = 343,81 zł,
1.03.14 – 31.12.14: 1646 zł – 1065,40 zł (średnie miesięczne świadczenie z ZUS: 972,82 zł x 9 miesięcy + 1898,65 zł = 10.654,03 zł/ 10 miesięcy = 1065,40 zł) = 580,60 zł x 50% = 290,30 zł,
1.01.15 – 28.02.15: 1715 zł – 972,82 zł = 742,18 zł x 50% = 371,09 zł,
3.2015: 1715 zł – 1045,58 zł = 669,42 zł x 50% = 334,71 zł,
1.04.15 – 31.08.15: 1715 zł – 1001,58 zł = 713,42 zł x 50% = 356,71 zł.
Powyższe oznaczało, iż łącznie tytułem skapitalizowanej renty z tytułu zmniejszonych widoków powodzenia na przyszłość za okres od dnia 24 sierpnia 2009 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. zasądzeniu na rzecz powoda podlegała kwota 13 132,26 zł w miejsce zasądzonej przez Sąd I instancji kwoty 4892,80 zł.
Wyliczenie świadczenia za okres po wytoczeniu powództwa przy zmienionych przez Sąd Okręgowy założeniach kształtuje się więc następująco:
01.09.15 – 31.12.15: 1715 zł – 1001,58 zł = 713,42 zł x 50% = 356,71 zł,
01.01.16 – 29.02.16: (...) – 1001,58 zł = 811,42 zł x 50% = 405,71 zł,
03.2016: 1813 zł – 1204,17 zł = 608,83 zł x 50% = 304,42 zł,
01.04.16 – 31.12.16: 1813 zł – 1004,17 zł = 808,83 zł x 50% = 404,42 zł,
01.01.17 – 28.02.17: 1960 zł – 1004,17 zł = 955,83 x 50% = 477,92 zł,
03.2017: 1960 zł – 1012,27 zł = 947,73 zł x 50% = 473,87 zł,
04.2017: 1960 zł – 1010,27 zł = 949.73 zł x 50% = 474,87 zł,
01.05.17 – 31.12.17: 1960 zł – 1012,27 zł = 947,73 zł x 50% = 473,87 zł,
01.01.18 – 28.02.18: 2 058 zł – 1012,27 zł = 1045,73 zł x 50% = 522,87 zł,
03.2018: 2058 zł – 1040,54 zł = 1017,46 zł x 50% = 508,73 zł,
04.2018: 2058 zł – 1037,70 zł = 1020,30 zł x 50% = 510,15 zł,
01.05.18 – 31.12.18: 2058 zł – 1040,70 zł = 107,30 zł x 50% = 508,65 zł,
01.01.19 – 28.02.19: (...) – 1040,70 zł = 1164,30 zł x 50% = 582,15 zł (przy uwzględnieniu 13-tki - 489,17 zł),
03.2019: 2205 zł – 1098,40 zł = 1106,60 zł x 50% = 553,30 zł (przy uwzględnieniu 13-tki - 489,17 zł),
01.04.2019 – 30.06.2019: 2205 zł – 1097,40 zł = 1107,60 zł x 50% = 553,80 zł (przy uwzględnieniu 13-tki - 489,17 zł za okres do czerwca 2019 roku),
01.07.2019: 2205 zł – 1097,40 zł = 1107,60 zł x 50% = 553,80 zł
z tym, że należy zauważyć, iż kwoty niektórych świadczeń za okres do marca 2016 roku zostały ustalone na niższym poziomie w wyroku – rozstrzygnięcie nie mogło bowiem wychodzić ponad żądanie pozwu. Odnośnie wysokości świadczenia wyrównawczego należnego powodowi w 2019 roku należało nadto uwzględnić uzyskaną tzw. 13-tą rentę co skutkowało tym, iż Sąd Okręgowy zsumował za okres I-VI 2019 roku wszystkie świadczenia ZUS uzyskane w tym okresie, co dało kwotę 6 758 zł i przy przyjęciu, iż utracił w tym okresie dochody w kwocie 13 230 zł (6x2205 zł) wyliczył wysokość świadczenia w ten sposób, iż ustaloną różnicę w kwocie 5870 podzielił przez 6 miesięcy, a uzyskaną kwotę 978,34 obniżył o 50% przyczynienia do kwoty 489,17 zł.
Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy w punkcie 1. wyroku, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił pkt I. zaskarżonego wyrok w sposób opisany powyżej, a nadto w punkcie III. zaskarżonego wyroku z uwagi na zmianę rozstrzygnięcia co do meritum sprawy podwyższył zasądzoną od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 1142 zł do kwoty 2 387,67 zł z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa. Sąd Okręgowy przyjął bowiem, iż przy określonej wartości przedmiotu sporu na kwotę 39 380 zł powód przed Sądem I instancji wygrał sprawę w 46% tj. co do kwoty 18 088,36 zł, która uwzględniała zasądzoną skapitalizowaną rentę w kwocie 13 132,36 zł i kwotę 4956 zł stanowiącej iloczyn z 12 miesięcy (art. 22 k.c.) i kwoty 413 zł stanowiącej średnią wysokość zasądzonej raty renty (najniższa rata renty to 273 zł, a najwyższa to 553 zł co pozwala przyjąć średnią w kwocie 413 zł (273/2+553/2). Z tych też względów pozwany winien zwrócić 46% kosztów poniesionych przez Skarb Państwa w kwocie 5 190,59 zł czyli kwotę 2 387,60 zł.
W punkcie 3. wyroku apelacja została oddalona w pozostałej części jako bezzasadna.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 4. na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. przy przyjęciu w pkt 1. wyroku, iż wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła 36 896,48 zł, na którą złożyła się kwota 28 496,48 zł (żądane 33 389,28 po odjęciu już zasądzonej kwoty 4 892,80 zł) i kwota 8 400 zł stanowiąca iloczyn z 12 miesięcy dochodzonej renty w wysokości 700 zł. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, iż powód wygrał apelację w 32% tj. w zakresie skapitalizowanej renty w kwocie 8 239,56 zł (13 132,36 zł -4892,80 zł) i w zakresie renty w kwocie 3 426 zł (12x285,50 zł) przy zasądzonej na przyszłość rencie w kwocie 553,80 zł w miejsce kwoty 268,30 zł czyli wyższej o 285,50 zł. Koszty poniesione przez powoda w postępowaniu apelacyjnym ograniczały się jedynie do wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 1800 zł w wysokości ustalonej na podstawie w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Pozwany nie składał odpowiedzi na apelację, nie wnosił o zwrot kosztów za postępowanie apelacyjnego, co skutkowało, iż był on zobowiązany do zwrotu 32% kosztów poniesionych przez powoda tj. kwoty 576 zł
W punkcie 5. wyroku Sąd Okręgowy rozstrzygnął o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztach sądowych w postępowaniu apelacyjnym na które składała się opłata od apelacji w kwocie 1845 zł nieuiszczona przez skarżącego. Koszty te w 32 % ich wysokości tj. w kwocie 590,40 zł obciążały pozwanego i z tych też względów Sąd Okręgowy nakazał je pobrać od pozwanego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 2257 t. jedn.).
W punkcie 6. wyroku Sąd odstąpił od obciążania powoda pozostałymi kosztami poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na względzie charakter sprawy i trudną sytuację majątkową i zdrowotną powoda.