UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VII K 565/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. B.

w dniu 27 czerwca 2021 roku w P. na skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, co do którego materiał wyłączono do odrębnego postępowania, dokonał rozboju na Ł. R. w ten sposób, że uderzał pokrzywdzonego rękoma po głowie i kopał po całym ciele, a następnie z kieszeni spodni pokrzywdzonego zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...)+ wraz z kartą SIM o wartości około 700złotych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 26 czerwca 2021 roku około godz. 22.00 - 23.00 Ł. R. wraz z P. P. udał się do pubu (...) w P. przy ul. (...). Tam mężczyźni pili alkohol. Ł. R. wyszedł przed lokal, kiedy usłyszał jakiś hałas. Przed lokalem dostrzegł grupę mężczyzn i kolegę, który leżał na ulicy. Próbował rozmawiać z mężczyznami sądząc, że mężczyźni ci mogli przyczynić się do upadku kolegi.

Zeznania świadka Ł. R.

Zeznania świadka P. P.

7, 221

72v, 223v

2. Ł. R. zrobił mężczyznom zdjęcie telefonem. W pewnym momencie, około godz. 3.10 jeden z mężczyzn uderzył bądź kopnął Ł. R. w twarz. W efekcie czego Ł. R. wypadł mu z ręki telefon. Ł. R. podniósł aparat i wrócił w okolice ogródka przed pubem. Po upływie około 2 minut Ł. R. ponownie został uderzony przez nieustaloną osobę. W dalszym ciągu był w posiadaniu telefonu komórkowego, przechadzał się w okolicach pubu. Skierował się w stronę ulicy (...), uciekając przed dwoma nieustalonymi mężczyznami. Około godz. 03.16 Ł. R. ponownie pojawił się na ulicy (...), przechadzał się, siedział na słupku ogrodzeniowym. Po upływie około 3 minut do Ł. R. podeszła grupa trzech mężczyzn, w grupie tej był M. B.. Jeden z mężczyzn zadał Ł. R. zdecydowany cios w tył głowy, w wyniku którego utracił czapkę typu bejsbolówka, która spadła mężczyźnie z głowy. Ł. R. oddalił się szybkim krokiem w głąb ulicy (...). M. B. nie brał czynnego udziału w tej części zdarzenia. Ł. R. wrócił na ulicę (...), podniósł czapkę i założył na głowę. Ponownie udał się w kierunku pubu przy ulicy (...), aby wrócić w kierunku ulicy (...). W tym samym kierunku podążali M. B. wraz z innym nieustalonym mężczyzną.

Częściowo zeznania świadka Ł. R.

Płyta – kamera 61

3. Do Ł. R. dołączył P. P.. Wyznaczonym przejściem dla pieszych mężczyźni udali się przed bramę kościoła (...) B. w P. Zatrzymali się, nawiązali rozmowę z M. B., któremu towarzyszył inny nieustalony mężczyzna. Następnie wszyscy skierowali się ulicą (...) w stronę przejazdu kolejowego. Nie ustalono, w którym momencie mężczyźni rozstali się.

4. Około godziny 3.49 Ł. R. kontynuował spacer w kierunku przejazdu kolejowego. W nieznacznej odległości za nim podążał M. B. wraz innym nieustalonym mężczyzną. Po przekroczeniu torów M. B. zaczął biec za Ł. R., ten zorientowawszy się, zaczął uciekać.

5. Ł. R. wbiegł w ulicę (...), za nim pobiegł M. B.. Na krótko po tym na ulicy (...) pojawił się także nieustalony mężczyzna, towarzyszący uprzednio M. B..

6. Około godz. 3.58 Ł. R. oraz M. B. zatrzymali się na chodniku ul. (...), na wprost budynku opatrzonego logo (...). Rozmawiali, doszło między nimi do drobnej konfrontacji, po czym przeszli w wyznaczonym miejscu na drugą stronę ulicy. W tym czasie M. B. kopnął Ł. R. w korpus. Ten próbował uciec, ale M. B. przetrzymywał Ł. R., szarpał, uderzył w głowę. Wówczas podszedł nieustalony mężczyzna, który jako ostatni znalazł się na ulicy (...).

7. Ł. R. wyrwał się M. B. i pobiegł w dół ulicą (...) w kierunku ulicy (...). M. B. pobiegł za nim. Mężczyźni zatrzymali się u szczytu bloku przy ul. (...), ponieważ M. B. schwytał Ł. R. w tym miejscu. Podszedł do nich nieustalony mężczyzna, towarzyszący uprzednio M. B. i uderzył Ł. R. w głowę. Ten osunął się na chodnik. Nieustalony mężczyzna oddalił się w kierunku ulicy (...). M. B. pozostał przy leżącym na chodniku Ł. R.. Przeszukał kieszenie leżącego i zabrał z tylnej kieszeni spodni telefon marki S. (...)+ o numerze (...) i numerze abonenta (...) Telefon ten pracował w sieci zagranicznej, został kupiony w 2019 roku w Luksemburgu. W dacie zaboru telefon przedstawiał wartość 700 złotych.

Częściowo zeznania świadka Ł. R.

Płyta – kamera 67

Płyta – kamera 58

Protokół oględzin rzeczy

Płyta – plik 002

Płyta – plik 003

Płyta – plik 004

Protokół oględzin rzeczy

7-7v, 130v, 221v

55-56

51-52

8. U Ł. R. stwierdzono uraz głowy z raną tłuczoną i złamaniem kości nosa oraz przegrody nosowej. Tak opisane obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała Ł. R. na okres krótszy niż 7 dni.

Opinia sądowo-lekarska

9. M. B. nie był uprzednio karany

Karta karna

118

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-3

Zeznania świadka Ł. R.

Płyta CD – kamera 61

Płyta CD – kamera 67

Płyta CD – kamera 58

Płyta CD – plik 002

Płyta CD – plik 003

Płyta CD – plik 004

Relacja wskazanego świadka zasługuje na przymiot wiarygodnej, chociaż pewne szczegóły zdarzenia poprzedzającego zasadniczą część zajścia z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego zatarły się w pamięci świadka. Intencje świadka ten wyartykułował na rozprawie głównej, nie domagając się surowego traktowania oskarżonego, przyjmując przeprosiny oskarżonego. Intencjonalnie świadek jest zainteresowany podzieleniem się z organami wymiaru sprawiedliwości o zdarzeniu zgodnie z zapamiętanym stanem rzeczy. Zeznania wskazanego świadka należy mieć na uwadze łącznie z zapisem monitoringu miejskiego (płyta k. 33), oraz monitoringu zewnętrznego zabezpieczonego w toku śledztwa (płyta k. 28), w miejscach gdzie doszło do zasadniczej fazy zdarzenia. Prowadzenie dowodu z nagrania nie narusza żadnego z zakazów dowodowych znanych Kodeksowi postępowania karnego. Nie ma podstaw do uznania dowodu za niedopuszczalny w trybie art. 168a kpk. Zestawienie wskazanych dowodów pozwala na odtworzenie przebiegu zdarzenia od momentu kiedy pokrzywdzony wyszedł z pubu, po pobicie i zabór telefonu.

Zeznania świadka P. P.

Zeznaniom wskazanego świadka należy przyznać walor wiarygodnych, aczkolwiek mają znaczenie drugorzędne w sprawie. Traktują bowiem o okolicznościach pobocznych, poprzedzających zdarzenie. Wspierają jednak w tym zakresie przekaz pokrzywdzonego Ł. R..

Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej

Dokumentacja medyczna

Sąd podzielił wnioski opinii biegłego. W ocenie Sądu jest ona jasna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna oraz kompletna, spełnia wszystkie wymogi o jakich mowa w treści ar. 201 kpk. Nadto pochodzi od osoby fachowej i bezstronnej nie zainteresowanej korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek ze stron procesu.

Karta karna

Dowód nie budzi wątpliwości, pochodzi od organów wymiaru sprawiedliwości, wydany w ramach kompetencji.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

Należy odmówić waloru wiarygodnych wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim kwestionuje zabór rzeczy, przenosząc odpowiedzialność na inną osobę, a swój udział i rolę w zdarzeniu marginalizuje i sprowadza do zadania pokrzywdzonemu jednego uderzenia. Odnosząc się do ostatniego z wątków, mianowicie stosowanie przemocy wobec pokrzywdzonego, zgromadzone dowody wskazują na aktywność oskarżonego poczynając od zdecydowanego pościgu za pokrzywdzonym zapoczątkowanego tuż za przejazdem kolejowym przy ul. (...). Ustalenia te poczyniono na podstawie dowodu obiektywnego, bo monitoringu miejskiego, w kamerze którego zarejestrowano tę fazę zdarzenia. Następnie pościg oskarżonego za pokrzywdzony był kontynuowany ul. (...), aby na ulicy (...) przekształcić w zdecydowany atak na pokrzywdzonego, polegający na zadaniu kopnięcia w korpus pokrzywdzonego, po przetrzymywanie wskazanego, uderzenie w głowę, utrudnianie pokrzywdzonemu ucieczki. Tak ujawniona aktywność jest dalece większa od deklarowanej przez oskarżonego. Ta faza zdarzenia, podobnie jak kolejna została uchwycona okiem kamery zamontowanej na budynku, zlokalizowanym obok parkingu, gdzie miał miejsce opisany wyżej atak na pokrzywdzonego, aby następnie przenieść się w ulicę (...), po tym, jak pokrzywdzonemu udało się wyswobodzić z uścisku oskarżonego, aby doszło do jego zatrzymania także przez oskarżonego. Istotnie w tej części zdarzenia uaktywnił się inny nieustalony mężczyzna, który uprzednio towarzyszył oskarżonemu w pogoni za pokrzywdzonym, aby zadać pokrzywdzonemu zdecydowany cios w głowę, po którym pokrzywdzony utracił równowagę i upadł na chodnik. Zapis z monitoringu zewnętrznego nie pozostawia wątpliwości, że po zadaniu ciosu mężczyzna też oddalił się w kierunku ul. (...). Przy leżącym pokrzywdzonym pozostał oskarżony, pochylał się na nim, po czym po krótkiej chwili oddalił się w kierunku analogicznym, jak nieustalony mężczyzna. Pokrzywdzony jest stanowczy w oświadczeniu o przeszukaniu jego kieszeni i zaborze telefonu komórkowego, co więcej wskazuje na rozprawie, już utrata telefonu była zasadniczym argumentem dla zawiadomienia organów wymiaru sprawiedliwości o zdarzeniu. Przy czym to waga informacji znajdujących się w urządzeniu skłoniła do poszukiwania pomocy w służb porządkowych. Oględziny miejsca w jakim doszło do zdarzenia nie przyczyniły się do ujawnienia telefonu. Próba zlokalizowania urządzenia podejmowana w toku śledztwa nie powiodła się, urządzenie było wyłączone. Urządzenia nie ujawniono wprawdzie w miejscu zamieszkania oskarżonego. To jednak dowody zgromadzone w sprawie, ujmowane w wzajemnej korelacji wskazują na oskarżonego, jako tego uczestnika zdarzenia, który przeszukiwał kieszenie pokrzywdzonego, a należy odwołać się ponownie do zarejestrowanego zdarzenia. To oskarżony, a nie inny mężczyzna, jak przekonuje na rozprawie oskarżony, pozostał przy leżącym pokrzywdzonym, pochylając się nad nim, co z jednej strony czyni rzeczowym przekaz pokrzywdzonego o przeszukaniu jego kieszeni, z drugiej strony wyklucza przekaz oskarżonego, jakoby to on utrzymywał dystans od pokrzywdzonego, w momencie kiedy ten otrzymał cios od innego napastnika, po którym to uderzeniu osunął się na chodnik. Zgromadzone dowody, a to zapis z monitoringu miejskiego, rejestrującego w rejonowe ul. (...) nie pozostawia żadnych wątpliwości, że w noc zdarzenia, w okresie poprzedzającym aktywność oskarżonego i innego towarzyszącego mu mężczyzny, pokrzywdzony był w posiadaniu telefonu, o czym wspomina także świadek P. P.. Zapis z kamery nr 61 wskazuje, iż pokrzywdzony trzymał w ręku rozświetlony, przedmiot w kształcie prostokąta. Przedmiot ten został wskazanemu wytrącony przez nieustalonego mężczyznę podczas ataku na pokrzywdzonego jeszcze w rejonie pubu, ale pokrzywdzony podniósł rzecz, ponownie wszedł w jej posiadanie. Można wnioskować , zestawiwszy ten fragment zapisu z monitoringu z przekazem pokrzywdzonego, że ten pierwszy atak na pokrzywdzonego, z udziałem innych osób nie zaangażowanych w tę część zdarzenia, która jest w zainteresowaniu w przedmiotowej sprawie, był wynikiem tego, że pokrzywdzony nagrywał kamerą w telefonie mężczyzn znajdujących się w rejonie pubu. Zachowanie takie spotkało się z odpowiedzią ze strony jednego z rejestrowanych mężczyzn poprzez zadanie ciosu pokrzywdzonego i wytrącenie telefonu, bo tak należy zinterpretować opisany wyżej przedmiot w kształcie rozświetlonego prostokąta. Rozważania te są o tyle istotne, że już w tej fazie zdarzenia na zapisie z monitoringu miejskiego widać mężczyznę w białej bluzce z krótkim rękawem, średniego wzrostu, krępej budowy, jako biernego obserwatora tej części zdarzenia i świadka wytrącenia telefonu pokrzywdzonego, a następnie odzyskania przez zainteresowanego urządzenia. Na rozprawie głównej, podczas odtwarzania zapisu oskarżony rozpoznał siebie w tak opisanym mężczyźnie. Jak już zaznaczono, oskarżony nie był aktywnym uczestnikiem tej części zdarzenia, kiedy to pokrzywdzony, znajdując się na ul. (...), w tym w pobliżu pubu, otrzymał trzy ciosy. Uderzenia te pochodzą od innych, nieustalonych osób, niezaangażowanych w ostatnią decydującą fazę zdarzenia. Powracając do oskarżonego, jakkolwiek ten przejawiał wówczas żadnej agresji fizycznej wobec pokrzywdzonego, to niewątpliwie miał sposobność obserwacji, a w następstwie tego powzięcia informacji, iż pokrzywdzony jest w posiadaniu telefonu. Osobę pokrzywdzonego zlokalizowano na odtwarzanych w toku rozprawy zapisach na podstawie oświadczeń świadka Ł. R., który podobnie jak oskarżony opisał postać, w której rozpoznaje własną osobę (wysoki, szczupły mężczyzna, w jasnej bejsbolówce, jasnej koszuli i ciemnej kamizelce). Wskazane wyżej dowody, tak zeznania pokrzywdzonego, po części świadka P. P., ale zasadniczo zapis z monitoringu, uprawniają do oceny, iż opisane wyżej wyjaśnienia oskarżonego nie polegają na prawdzie.

Zeznania świadka S. F.

Nie wnoszą do sprawy istotnych okoliczności, nie czyniono na ich podstawie ustaleń faktycznych.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Rzecznik oskarżenia stawia M. B. zarzut popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 kk.

Dla przypisania sprawcy przestępstwa rozboju konieczne jest ustalenie, iż sprawca kradnie rzecz, używając taksatywnie wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą i polegających na użyciu przemocy wobec osoby lub użyciu groźby natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Znamię czynności wykonawczej ma charakter złożony, wskazujący na etapy aktywności sprawcy: zastosowanie jednej z wymienionych w art. 280 § 1 kk form oddziaływania wobec osoby oraz zabór rzeczy w celu przywłaszczenia. Istota rozboju polega na tym, że sprawca stosuje przemoc lub groźbę użycia przemocy na osobie po to, aby niesłusznie zawładnąć rzeczą i ją przywłaszczyć. Przesądza to, że posłużenie się przez sprawcę jednym z wymienionych w art. 280 § 1 k.k. sposobów oddziaływania na osobę musi mieć miejsce przed lub co najmniej w chwili dokonywania zaboru rzeczy (por. wyrok SA w Katowicach z 26 czerwca 2003 r., II Aka 164/03, KZS 2003, z. 11, poz. 44). Dla bytu przestępstwa nie jest więc obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru rzeczy. Zabór rzeczy musi być albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować jednocześnie z nim (wyrok SA w Łodzi z dnia 6 czerwca 2001 r. II AKa 42/01, Prok.i Pr. 2002/9/26). W literaturze oraz w orzecznictwie wskazuje się na tzw. podwójną kierunkowość rozboju. Sprawca musi działać w celu przywłaszczenia rzeczy używając wymienionych w tym przepisie sposobów oddziaływania na osobę władającą rzeczą. Warunkiem przypisania sprawcy przestępstwa rozboju jest udowodnienie, że jego zamiarem było objęte dążenie do zagarnięcia rzeczy (jej kradzieży) poprzez użycie przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia bądź doprowadzenie pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności lub bezbronności (wyrok SN z 27 września 1979 r., I KR 235/79, niepubl). Działanie sprawcy popełniającego rozbój składa się z dwóch części, z których pierwsza obejmuje zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, druga zaś zastosowanie środków prowadzących do dokonania zaboru. W świadomości sprawcy musi więc znaleźć odzwierciedlenie fakt zmierzania do celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia, oraz fakt zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu określonych sposobów. Oba te elementy muszą być objęte wolą sprawcy w postaci chęci uzyskania zarówno finalnego rezultatu w postaci zaboru rzeczy, jak i środków do niego prowadzących (M.Dąbrowska-Kardas Komentarz do art. 280 kk – wersja elektroniczna – baza Lex). Zgromadzone w tej sprawie dowody wskazują, iż tak przez oskarżonego, jako inicjatora zdarzenia, ale także innego nieustalonego mężczyznę była zastosowana wobec pokrzywdzonego przemoc polegająca na zadawaniu kopnięć, uderzeń, przetrzymywaniu, a po upadku pokrzywdzonego oskarżony przeszukał jego kieszenie, zabierając telefon komórkowy. Czynem tym oskarżony zrealizował znamiona występku z art. 280 § 1 kk. W świetle zgromadzonych, a wyżej opisanych dowodów, nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co uzasadnia przyjęcie działania w warunkach współsprawstwa. Jego istotą jest „oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu przestępnego. To porozumienie jest tym szczególnym elementem podmiotowym, który zespalając zachowania się poszczególnych osób, pozwala przypisać każdej z nich tę akcję sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca w popełnieniu przestępstwa (OSNKW 1972/3/54). Porozumienie może nastąpić chociażby w sposób dorozumiany, najpóźniej w momencie realizacji zadań sprawczych. Nawet nagłe i spontaniczne działanie jednego ze sprawców, akceptowane przez pozostałych umożliwia przyjęcie, że każdy ze sprawców wykonał czyn zabroniony w całości (postanowienie SN z dnia 05.05.2003 r., V KK 346/02, LEX nr 78912, wyrok S.Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.10.1998 r., II AKa 15/98, Prok. I Pr. 1999/7-8/25, wyrok S.Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30.12.2004 r., II AKa 435/04, LEX nr151782). Przy przestępstwie rozboju nie jest ważne to, który ze współsprawców używał lub groził natychmiastowym użyciem przemocy wobec osoby, bądź doprowadził do stanu bezbronności, a który zawierał mienie w celu przywłaszczenia. Wystarcza, że każdy z nich akceptował spełnienie wszystkich ustawowych znamion tego czynu (wyrok SN z dnia 06.12.1971r., Rw 1214/71, OSNKW 1972, Nr 5, wyrok SA w Krakowie z dnia 12.09.1991r., II Akr 86/91. KZS 1991, Nr 9, poz. 10). Charakteryzujące stronę podmiotową współsprawstwa porozumienie stanowi konstytutywny jego element, wyznaczający subiektywne granice odpowiedzialności karnej (por. A. Wąsek, Współsprawstwo..., s. 52 i n.; A. Marek, Prawo..., s. 210 i n.; K. Buchała, A. Zoll, Polskie..., s. 298; wyrok SN z dnia 15 maja 2001 r., V KKN 730/98, Prok. i Pr. 2001, z. 10, poz. 1). Decydujący dla odpowiedzialności za współsprawstwo jest zakres porozumienia, które obejmując całość akcji przestępnej spaja zachowania poszczególnych współdziałających w jedność (por. J. Satko, Glosa do wyroku SA w Krakowie z 8 maja 1992 r., II AKr 34/92..., s. 112 i n.; J. Satko, Glosa do wyroku SA w Krakowie z 4 czerwca 1996 r., II AKa 152/96..., s. 205 i n.). Ustawa nie wymaga żadnej szczególnej formy, w jakiej zawarte miałoby być porozumienie, co przesądza, że może mieć ono albo wyraźny, albo konkludentny charakter, co już wyżej podkreślano. Odwołując się ponownie do zapisu z monitoringu znajdującego się przy ul. (...), dowód ten wskazuje na aktywność oskarżonego, polegającą na zadawaniu ciosów i kopnięć pokrzywdzonemu, ale także innego nieustalonego mężczyzny, który zaangażował się nie tylko w pościg za pokrzywdzanym, ale także zdał pokrzywdzonemu co najmniej jeden cios. Uprawnione jest twierdzenie, iż zachowania napastników były zsynchronizowane tak co do czasu i miejsce, a porozumienie - jest czytelne, poprzez wspólną aktywność, co najmniej konkludentne.

Nie ulega wątpliwości, iż w dniu 27 czerwca 2021 roku pokrzywdzony doznał obrażeń ciała opisanych w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Ocenę opinii wyżej zaprezentowano. Wyżej wskazano dowody, czyniono rozważania o stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy, poprzedzającej bezpośrednio zabór telefonu. Zgromadzone dowody wskazują jednak, iż na krótko przed zdarzeniem będącym w zainteresowaniu w tej sprawie, doszło do ataku na pokrzywdzonego przez inne (nieustalone) osoby. Zdarzenie to rozegrało się na ulicy (...), w pobliżu pubu, gdzie tamtej nocy udał się pokrzywdzony w towarzystwie kolegi. Zapis z monitoringu miejskiego, po części także zeznania pokrzywdzonego wskazują, iż ten został potratowany ciosami, czy wręcz kopnięciem w głowę. O ile ostatni z ciosów został zadany w tył głowy, co wyklucza uraz nosa opisany i poddany ocenie prawnokarnej przez biegłego, to nie można wykluczyć, iż uprzednio zadane w okolice głowy mogły spowodować bądź co najmniej zapoczątkować omawiany uraz. Zapis z monitoringu, z uwagi na określoną odległość poddaje pod wątpliwość jednoznaczne przyporządkowanie urazu wyłącznie do tej fazy zdarzenia, która jest objęta tym postępowaniem, jako zarzucana oskarżonemu. Odwołując się w tym względzie do przepisu art. 5 § 2 kpk, sąd nie znalazł podstaw do przypisania oskarżonemu wskazanego przez biegłego urazu ujawnionego u pokrzywdzonego. Nie zmienia to faktu, iż zgromadzone dowody wskazują na stosowanie przez oskarżonego przemocy wobec pokrzywdzonego, co wyżej omówiono.

Wina oskarżonego co do zarzucanego mu czynu została udowodniona. Oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na zabór mienia i osiągnięcia w ten sposób korzyści majątkowej.

Stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu należy ocenić jako znaczny, w szczególności z uwagi na stopień zaangażowania oskarżonego i intensywności stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy – tak uderzenia, kopnięcia, jak i przetrzymywanie, blokowanie cieczki pokrzywdzonego.

Oskarżony jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak i pełną poczytalność. Oskarżony jest zdolny do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego lub jego winę.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. B.

Kara 2 lat pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a uwzględnia:

a/ jako okoliczności łagodzące:

- uprzednia niekaralność,

- postawa pokrzywdzonego, który nie domaga się surowego potraktowania oskarżonego,

- przeproszenie pokrzywdzonego;

b/ jako okoliczności obciążające:

- stopień i natężenie przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonego,

- działanie w warunkach współsprawstwa.

Wymiar kary czyni bezprzedmiotowe rozważania o podstawach prawnych instytucji polegającej na warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności.

5. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. B.

W oparciu o treść art. 63 § 1 kk Sąd zobligowany jest zaliczyć oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet orzeczonej kary aby dolegliwość związana z zatrzymaniem sprawcy nie pozostała poza nawiasem wymierzonej mu i podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności albo orzeczonej kary ograniczenia wolności lub kary grzywny. Tak więc zaliczenie okresu zatrzymania na poczet jednej z wymienionych kar stanowi ustawowe dobrodziejstwo dla oskarżonego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zgodnie wyrażany jest pogląd, iż okres rzeczywistego pozbawienia sprawcy wolności w sprawie podlega zaliczeniu na poczet kary podlegającej efektywnemu wykonaniu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1970 r., RNw 33/70, LEX nr 21325, wyrok SN z 24 sierpnia 1988 r., V KRN 161/88, OSNPG 1988, z. 12, poz. 129; wyrok SN z 18 stycznia 1993 r., III KRN 158/92). Okres tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie zaliczono na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W przedmiocie wynagrodzenia obrońcy ustanowionego oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, z uwzględnieniem stawki podatku vat.

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 624 § 1 kpk sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, albowiem oskarżony nie ma dochodów, co uzasadnia ocenę, iż uiszczenie kosztów sadowych (nawet w części) byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

6. 1Podpis