Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 101/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 166/19 z dnia 5.11.2020 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy pkt 1 A, B i C obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

A/ art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez dokonanie przez Sąd I instancji wybiórczej oceny dowodów, odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego D. L. T., które były spójne, zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz oparcie zaskarżonego orzeczenia głównie na dowodach z dokumentów kontroli podatkowych przeprowadzanych przez Urzędy Skarbowe;

B/ art. 167 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej wyrażającej się w oddaleniu wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę na terminie rozprawy 27.08.2020 r.;

C/ art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 kpk polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, a nadto brak zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania, w oparciu o jakie dowody Sąd poczynił konkretne ustalenia stanu faktycznego, wnikliwej oceny zebranych dowodów, a także brak odpowiedniego przedstawienia motywów rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

b/ Co do czynu z pkt II wyroku w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy zasadniczo – za wyjątkiem kwestii zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za sierpień 2017 r., o czym niżej - dokonał właściwej oceny materiału dowodowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego D. L. T., mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocenę tę można jedynie uzupełnić. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie pozostałych poczynionych ustaleń – poza w/w zaliczką - nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii, a nie wszystkich podnoszonych przez strony.

c/ Natomiast niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu odnośnie czynu z pkt II obrońca nie wykazała. Dodatkowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowo wykazano, jakie dowody stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Problematykę te przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk.

d/ Nie doszło do obrazy art. 7 kpk, art. 410 kpk ani innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie czynu z pkt II z art. 54 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks – za wyjątkiem braku wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za sierpień 2017 r., o czym niżej. Zatem wnioski obrońcy o uniewinnienie oskarżonego bądź o uchylenie wyroku w tej części - są w oczywisty sposób bezzasadne, natomiast niezbędna była zmiana zaskarżonego wyroku. Jedynie częściowo zasadne okazały się zarzuty apelacji z pkt 1A i pkt 1C.

e/ Generalnie nie doszło do błędnej oceny dowodów w postaci dokumentów, zeznań świadków czy wyjaśnień oskarżonego. Z logicznego i rzetelnego wyniku kontroli Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego z 20.03.2018 r. wypływa, że spółka (...) sp. z o.o. uchylała się od opodatkowania, nie składała deklaracji i nie wpłacała zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych mimo takiego obowiązku wynikającego z art. 25 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a osiągała znaczne przychody w postaci wpływów gotówkowych w złotych, euro i dolarach, które wynosiły łącznie 9.502.246,64 zł w czerwcu 2017 r., 55.101.689,27 zł w lipcu 2017 r., 41.777.274,72 zł w sierpniu 2017 r. /k.234v-243v t. II/. Jednoznacznie stwierdzono, że kosztami uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, że aby określony wydatek został uznany za koszt uzyskania przychodów, to podatnik musi wykazać nie tylko poniesienie wydatku, ale także istnienie zależności między tym wydatkiem a możliwością uzyskania przychodów z tego tytułu. To na podatniku ciąży obowiązek udokumentowania wydatków w sposób, który pozwoli na obiektywne ustalenie przesłanek pozwalających zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów a same rachunki bankowe i wykazane tam przelewy nie są do tego wystarczające. Przy tym spółka (...) sp. z o.o. w żaden sposób nie udokumentowała wydatków i nie wykazała ich poniesienia – w ogóle nie udostępniła podczas kontroli ksiąg rachunkowych dotyczących prowadzonej działalności czy innych dokumentów oraz nie wykazała kosztów /k.253v-254v/. Natomiast wydatki na prowadzenie 3 rachunków bankowych na sumy łącznie 30.720,44 zł w czerwcu 2017 r., 139.283,30 zł w lipcu 2017 r., 82.967,83 zł w sierpniu 2017 r. uwzględniono i zmniejszyły one przychody do kwot 9.471.526,20 zł w czerwcu 2017 r., 54.962.405,97 zł w lipcu 2017 r., 41.694.306,89 zł w sierpniu 2017 r. /k.254v-262 t. II/. W tej sytuacji nie budzi wątpliwości, że spółka nie wykazała żadnych innych kosztów, które zmniejszałby uzyskane przychody, czyli nie miała prawa do ich odliczenia i sama o to nie wnosiła. W rezultacie ustalone przychody nie podlegały zmniejszeniu o jakiekolwiek inne koszty. Pierwotnie zaliczki ustalono według stawki 19 % na kwoty 1.799.590 za czerwiec 2017 r., 10.442.857 zł za lipiec 2017 r., 7.921.918 zł za sierpień 2017 r. /k. 262-262v/, które były płatne każdorazowo do 20 dnia następnego miesiąca. Łącznie zaległość podatkową określono na 20.164.365 zł /k. 264 t. II informacja Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego/.

f/ W okresie od 7.06.2017 r. do 13.09.2017 r. jedynym udziałowcem i jedyną osobą reprezentującą jako prezes spółkę (...) sp. z o.o. był oskarżony D. L. T., a zatem to on ponosi odpowiedzialność karną za niezapłacenie w tym czasie przez spółkę w/w zaliczek na podatek dochodowy. Sąd I instancji dokonał właściwej i kompleksowej oceny wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z innymi zebranymi dowodami oraz zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, zaś to skarżąca subiektywnie przyjmuje za prawdziwe całe wyjaśnienia, pomijając oczywiste niedorzeczności. Tak więc stanowisko obrońcy stanowi jedynie polemikę. Niewątpliwie to oskarżony samodzielnie działał w imieniu spółki.

g/ Decyzją Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego nr 448000-CKK4-16.4103.1.2018.6 z 22.06.2018 r. określono wysokość należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych od (...) sp. z o.o. w niższych wysokościach na sumy 1.422.229 zł za czerwiec 2017 r., 8.244.360 zł za lipiec 2017 r., 6.254.146 zł za sierpień 2017 r. tj. łącznie na kwotę 15.920.735 zł /k. 291-326 t. II/. Przy tym ustalono niższe koszty za prowadzenie rachunków bankowych za czerwiec 2017 r. tj. na kwotę 20.720,44 zł i wobec tego wyższy o 10.000 zł dochód w tym miesiącu na sumę 9.481.526,20 zł, gdyż uprzednio w w/w wyniku kontroli popełniono w tym zakresie oczywistą omyłkę pisarską. Jednocześnie przyjęto podstawę opodatkowania dla tzw. małych podatników i podatników rozpoczynających działalność w wysokości 15 %, co wpłynęło na zmniejszenie należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych. Spółka nie zakwestionowała tej decyzji i brak jest podstaw do jej podważenia.

h/ Nie jest tak, jak podnosi obrońca, że wyliczając wysokość należnych zaliczek podatku dochodowego nie uwzględniono kosztów związanych z prowadzeniem 3 rachunków bankowych, co wykazano już wyżej. Nadto to spółka /a więc reprezentujący ją oskarżony/ powinna ewentualnie wykazać, że przekazane na rachunki środki finansowe stanowią np. darowizny, pożyczki, zaliczki czy depozyt – czego w ogóle nie uczyniła w ramach kontroli podatkowej i nawet nie podjęła takiej próby. Żaden dowód nie świadczy, aby chodziło tu o jakiekolwiek darowizny, pożyczki, zaliczki czy depozyt, które miałyby być opodatkowane w inny sposób. W istocie organ kontrolno-podatkowy określając wielkość przychodów, kosztów i dochodów oparł się na rzeczywistych danych wynikających z informacji bankowych oraz braku ksiąg rachunkowych czy innych dokumentów podatkowych.

i/ Wobec tego brak jest zastrzeżeń do ustalonych wyżej sum, a stanowisko skarżącej sprowadza się do polemiki. Potwierdza to prawidłowość czynu z pkt II wyroku odnośnie płatności należnych w lipcu i sierpniu 2017 r. Jednakże płatność zaliczki w kwocie 6.254.146 zł za sierpień 2017 r. upływała dopiero dnia 20.09.2017 r., a oskarżony przestał pełnić funkcję prezesa w dniu 13.09.2017 r., czyli przed upływem tego terminu. W zaskarżonym wyroku przypisano mu nadto działanie właśnie do dnia 13.09.2017 r. oraz wyeliminowano działanie wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonym. W tym stanie rzeczy brak jest możliwości przypisania oskarżonemu D. L. T. odpowiedzialności za kolejny okres tj. przyszłą płatność do 20.09.2017 r., którą powinien zapłacić jego następca C. N.. Dlatego też konieczna była zmiana opisu czynu i wyeliminowanie niezapłaconej zaliczki za sierpień 2017 r. W rezultacie należność z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych narażona na uszczuplenie przez oskarżonego wynosi 9.666.589 zł.

j/ Nie jest zasadny zarzut z pkt 1B. Nie doszło do naruszenia art. 167 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej wyrażającej się w oddaleniu wniosków dowodowych złożonych przez obrońcę na terminie rozprawy 27.08.2020 r. Sąd Okręgowy był w pełni uprawniony do oddalenia wniosków dowodowych w dniu 27.08.2020 r. i jasno uzasadnił swoje decyzje, które znajdowały oparcie w treści art. 170 § 1 pkt 2 i pkt 5 kpk. Nie było potrzebne uzyskanie dowodu z opinii biegłego antropologa odnośnie zdjęcia mężczyzny ani przesłuchanie jako świadków wskazanych pracowników Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego, skoro nie ustalono tożsamości tej osoby a określone okoliczności zostały szczegółowo wykazane w dokumentacji. Nakaz kierowania rozprawą przez Przewodniczącego i czuwania nad jej przebiegiem w celu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy w myśl art. 366 § 1 kpk, nie może być rozumiany w sposób, który sprowadzałby się do akceptowania wszelkich dowolnych wniosków stron.

k/ Odnośnie czynów z punktów I i III wyroku zauważyć trzeba, że z uwagi na poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne rozważanie zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania - jest bezprzedmiotowe.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy pkt 2 błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony D. L. T. dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego winna prowadzić do odmiennego wniosku.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Odnośnie czynu przypisanego w pkt II wyroku powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy generalnie dokonał prawidłowej oceny ujawnionych dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, przekonująco ją uzasadnił i słusznie uznał D. L. T. za winnego popełnienia przypisanego mu czynu z art. 54 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks – za wyjątkiem przypisania niewpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za sierpień 2017 r., o czym wyżej. Bez wątpienia oskarżony obejmował swoją świadomością podjęte działanie przestępcze. Zatem nie doszło do innych błędów w ustaleniach faktycznych, które miałyby wpływ na treść pkt II zaskarżonego wyroku. Odwołać się należy do powyższej oceny zarzutów obrońcy z pkt 1A, 1B i 1C apelacji.

b/ Dodać można, że Sąd I instancji właściwie uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu. Ustalone zachowanie oskarżonego stanowi przestępstwo skarbowe uchylania się od opodatkowania poprzez niewpłacanie zaliczek tj. nieujawnienie przedmiotu opodatkowania, przez co naraził on na uszczuplenie należność z tytułu podatku od osób prawnych /art. 54 § 1 kks/. Przypisane działanie stanowi zaś czyn ciągły /art. 6 § 2 kks/.

c/ Odnośnie czynu przypisanego w pkt I wyroku sytuacja jest odmienna. Słuszny jest zarzut obrońcy, że czyn ten jako kwalifikowany z art. 299 § 1 i 5 kk wymaga ustalenia, że najpierw zaistniało tzw. przestępstwo bazowe tj. w istocie czyn zabroniony, z popełnienia którego mają pochodzić przyjmowane, posiadane i przekazywane korzyści. Podzielić należy stanowisko orzecznictwa i doktryny, że dla przypisania wyczerpania znamion przestępstwa z art. 299 § 1 kk konieczne jest ustalenie poprzedzającego go czynu zabronionego oraz korzyści odniesionej przez sprawcę bezpośrednio lub pośrednio z niego, a znamię to powinno zostać udowodnione /porównaj np. Kodeks Karny Część Szczególna Komentarz, Lex Wolter Kluwer, Warszawa 2014 r. J. Giezek tezy nr 29-37 do art. 299 kk; wyrok Sądu Najwyższego z 2.02.2011 r. II KK 159/10, uchwała Sądu Najwyższego z 18.12.2013 r. I KZP 19/13/.

b/ W tym wypadku o ile nie budzi zastrzeżeń ustalenie przez Sąd Okręgowy, że środki pieniężne były przyjmowane przez oskarżonego D. L. T. a potem przekazywane innym podmiotom, to w ogóle pominięto kwestię ich pochodzenia. Zauważyć także należy, iż ustalenia faktyczne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku str. 1-7 wskazują tylko na przyjęcie na jeden z rachunków tj. nr (...) łącznie sumy 20.517.440 euro - co stanowi tylko część opisu czynu przypisanego w pkt I wyroku. Jednoznacznie pomija to wpłaty na 2 inne rachunki prowadzone w złotych i USD. Ponadto nie ustalono, aby wpłacone i następnie transferowane na rzecz różnych podmiotów pieniądze w ogóle pochodziły z nielegalnego źródła, a tym bardziej nie ustalono ewentualnego konkretnego czynu zabronionego, z którego miały pochodzić te środki. Korzyści mogą pochodzić z jakiegokolwiek czynu zabronionego wymienionego w kodeksie karnym czy innych ustawach, ale niezbędne jest jego wskazanie. Takich ustaleń w stanie faktycznym brak i wobec tego nie ustalono, aby kwoty wpłacane i następnie przelewane na inne rachunki pochodziły z czynu zabronionego. Także opis czynu przypisanego w zaskarżonym orzeczeniu nie świadczy, aby środki pochodziły z czynu zabronionego. Przy tym wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego i nie można czynić nowych ustaleń dla niego niekorzystnych /zakaz reformationis in peius z art. 434 kpk/.

c/ Brak ustaleń co do nielegalnego pochodzenia wpłacanych i następnie przelewanych na inne rachunki kwot świadczy o niewyczerpaniu wszystkich koniecznych znamion przestępstwa z art. 299 § 1 kk, co nakazuje uniewinnienie oskarżonego D. L. T. od tego czynu. Nie są wystarczające i nie zmieniają sytuacji rozważania Sądu co do kwalifikacji prawnej z art. 299 § 1 kk str. 11-13, w których nie określono czynu bazowego.

d/ Odnośnie czynu przypisanego w pkt III sentencji wyroku to ustalenia faktyczne w ogóle nie wskazują, aby doszło do jego popełnienia. Zarzut obrońcy jest zasadny. Przypisany czyn miał polegać na nie prowadzeniu księgi przez oskarżonego D. L. T. jako udziałowca i prezesa (...) sp. z o.o. w W. w okresie od 7 czerwca do 13 września 2017 r. wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Natomiast ustalenia faktyczne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku str. 1-7 wskazują tylko na nie prowadzenie działalności gospodarczej przez spółkę, rolę oskarżonego w spółce oraz dokonanie 30.10.2017 r. przeszukania pod adresem siedziby spółki, gdzie ujawniono korespondencję kierowaną do spółki. Nie wskazano tu na czyn przypisany w pkt III. Ponadto rozważania Sądu str. 15-16 co do kwalifikacji prawnej z art. 60 § 1 kks odwołują się do protokołu przeszukania z 30.10.2017 r. i sprawdzenia miejsca zamieszkania oskarżonego w trakcie kontroli podatkowej, a więc do innego późniejszego czasu. Wyrok został zaś zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego i nie można czynić nowych ustaleń dla niego niekorzystnych /zakaz reformationis in peius z art. 434 kpk/. W tej sytuacji konieczne jest uniewinnienie oskarżonego D. L. T. od tego czynu.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy pkt 3 rażącej niewspółmierności kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej wymierzonej D. L. T. w stosunku do stopnia winy oskarżonego, jego uprzedniej niekaralności, a także bardzo bliskiego związku czasowego, który winien skutkować wymierzeniem łagodniejszej kary.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Z uwagi na konieczność uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów z pkt I i III wyroku, w tej części zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej – jest bezprzedmiotowy. Rozważeniu podlegał jedynie powyższy zarzut w odniesieniu do czynu z pkt II wyroku.

b/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

c/ Zarzut apelacji jest częściowo zasadny. Znaczna szkodliwość społeczna czynu z pkt II wyroku, sposób działania i znaczny stopień winy oskarżonego D. L. T., jego ustalona rola, przy uwzględnieniu jego uprzedniej niekaralności oraz dokonanej zmiany opisu czynu – przemawiają za obniżeniem orzeczonej kary pozbawienia wolności do 2 lat. Wymierzona kara 3 lat nie odzwierciedla stopnia szkodliwości społecznej czynu, nie jest konieczna w realiach sprawy i należy ją uznać za nadmiernie surową.

d/ Natomiast apelacja nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 100 zł. Brak jest podstaw do przyjęcia, że taka kara nie jest właściwa i nie uwzględnia okoliczności sprawy.

e/ Reasumując, wymierzone kary 2 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł nie są nadmiernie łagodne ani surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa.

Wniosek

(...) L. T. wniosła o:

a/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych czynów;

b/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ Wniosek obrońcy o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie zasługiwał na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 1-3 rozważań co do zarzutów.

b/ Natomiast częściowo zasadny był wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów z pkt I i III, co wynika z powyższych rozważań w części 3 pkt 2.

c/ Dodać można, że analiza zebranych dowodów, a w tym dokumentacji, świadczy, że niezbędna była zmiana opisu czynu z pkt II wyroku poprzez wyeliminowanie zaliczki za miesiąc sierpień 2017 r. w wysokości 6.254.146 zł i ustalenie należności z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych narażonej na uszczuplenie w wysokości 9.666.589 zł. Konieczne było także obniżenie kary do 2 lat pozbawienia wolności. Przekonują o tym rozważania w części 3 pkt 1-3.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części tj. częściowo co do winy i kary grzywny co do czynu z pkt II.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. częściowe nieuwzględnienie apelacji obrońcy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego (...) L. T. w ten sposób, że:

1/ uchylono orzeczenie o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny z punktu IV;

2/ uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I i przypisanego w punkcie I z art. 299 § 1 i 5 k.k.;

3/ odnośnie czynu zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie II z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w opisie czynu wyeliminowano sformułowanie „za miesiąc sierpień 2017 r. w wysokości 6.254.146 zł” i ustalono należność z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych narażoną na uszczuplenie w wysokości 9.666.589 zł, a nadto obniżono wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności do 2 lat;

4/ uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III i przypisanego w punkcie III z art. 60 § 1 k.k.s.

Zwięźle o powodach zmiany

1/ uchylenie orzeczenia o karach łącznych pozbawienia wolności i grzywny z punktu IV – wynika z konieczności uniewinnienia oskarżonego od 2 czynów;

2/ uniewinnienie oskarżonego od czynu z punktu I – wynika z rozważań z części 3 pkt 2;

3/ zmiany w opisie czynu z punktu II– wynikają z rozważań z części 3 pkt 1, a obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 2 lat – wynika z rozważań z części 3 pkt 3;

4/ uniewinnienie oskarżonego od czynu z punktu III– wynika z rozważań z części 3 pkt 2.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6300 zł tytułem opłat za obie instancje oraz poniesione wydatki w części skazującej w sprawie - na podstawie art. 635 kpk i art. 627 kpk z uwagi na pozostawanie na wolności, możliwość uzyskiwania dochodów i brak powodów do zwolnienia od nich oskarżonego. Wydatkami w części uniewinniającej obciążono Skarb Państwa - w oparciu o treść art. 630 kpk.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Dorota Radlińska Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. D. L. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-IV i VII wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana