Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 899/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 października 2021 roku w sprawie II K 119/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego N. J. (1):

1. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

- art. 53 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 1 k.k. poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy prognoza kryminologiczna oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu wskazują, że orzeczenie jedynie kary grzywny w całości spełniłoby cele postępowania karnego;

- art. 37a § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zarzucane oskarżonemu przestępstwo zagrożone jest jedynie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającej 8 lat, a wymierzona przez Sąd I instancji kara pozbawienia wolności nie jest surowsza od 1 roku, co w związku z orzeczonym środkiem kompensacyjnym w postaci obowiązku naprawienia szkody, prognozą kryminologiczną oraz dyrektywami wymiaru kary czyni orzeczenie kary grzywny w miejsce kary pozbawienia wolności zasadnym oraz spełniającym wszystkie cele postępowania karnego;

2. rażącą niewspółmierność orzeczonej względem N. J. (1) kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, kary grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych ustalonych na kwotę 30 zł, w stosunku do społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, a także celów prewencyjnych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć względem oskarżonego

zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności zważyć należy, iż obraza prawa karnego materialnego może polegać na naruszeniu przepisów dotyczących sankcji karnej za przestępstwo, gdy jej wymiar lub rodzaj nie został przewidziany w zastosowanym przepisie. Może też polegać na orzeczeniu środka karnego nieprzewidzianego za dane przestępstwo lub nieorzeczeniu obligatoryjnego środka karnego, lub określeniu jego rozmiaru lub treści sprzecznie z przepisami prawa (por. D. Świecki, w: Świecki, KPK. Komentarz, t. 2, 2017, s. 150). Obrazy tej nie stanowi naruszenie zasad sądowego wymiaru kary. Zarzut nierespektowania zasad wymiaru kary (art. 53 k.k.) nie sytuuje go w kręgu uchybień prawa materialnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01.04.2009 r., III KK 314/08, Legalis). Wymierzenie kary sprzecznie z dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k. nie powinno być kwestionowanie w drodze zarzutu rażącej niewspółmierności kary (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27.04.2007 r., II KK 50/07, Legalis). Przepis art. 53 k.k. nie ma bowiem charakteru normy stanowczej, a dyrektywy w nim zawarte należą do swobodnej sfery sędziowskiego uznania, a zatem zakwestionowanie przyjętej na ich podstawie oceny sądu nie jest możliwe w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego (post. Sądu Najwyższego z dnia 05.06.2009 r., V KZ 36/09, Legalis). Norma prawna, której naruszenie może stanowić podstawę zarzutu obrazy prawa materialnego powinna być normą o treści stanowczej, zawierającą niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz, takiego zaś charakteru nie ma przepis art. 53 k.k., formułujący dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06.03.2008 r., III KK 345/07, Legalis). W kontekście zarzutów apelującego obrońcy oskarżonego wskazać zatem należy, iż nie stanowi obrazy przepisów prawa materialnego naruszenie przepisu dotyczącego instytucji o charakterze fakultatywnym, w tym właście te formułujące bądź doprecyzowujące dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary np. art. 53 k.k., art. 37a § 1 k.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.02.2007 r., IV KK 41/07, Legalis).

W aspekcie powyższego, Sąd Okręgowy nie miał najmniejszych zastrzeżeń do rodzaju i wysokości kary orzeczonej wobec oskarżonego N. N..

W pierwszej kolejności przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, przy uwzględnieniu karno-materialnych dyrektyw i zasad wymiaru kary. Wskazany przepis art. 53 § 1 k.k. wymienia cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich to współmierność kary do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, zaś kolejne dwie – realizujące cele kary – to dyrektywa oddziaływania kary na sprawcę oraz dyrektywa społecznego oddziaływania. Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla rażąca niewspółmierność kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2016 roku, sygn. akt II AKa 75/16, LEX nr 2171292). Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu N. J. (2) karę, w sposób należyty uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. W tym kontekście negatywnie również należy ocenić zarzut apelacji sprowadzający się do naruszenia przez sąd art. 37a § 1 k.k. Bowiem zauważyć trzeba, iż zastosowanie instytucji uregulowanej w art. 37a k.k. uzależnione jest od decyzji sądu. Co więcej norma z art. 37a k.k. stanowi pewnego rodzaju odstępstwo od zasady, zgodnie z którą - za przypisany czyn wymierzana jest kara, która przewidziana została jako sankcja karna za konkretne przestępstwo. Stąd też sięgając po uregulowanie z art. 37a k.k. sąd za każdym razem obowiązany jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku. W tym aspekcie odnosząc się do przypisanego oskarżonemu czynu trzeba mieć na względzie to, że nie miał on charakteru incydentalnego zdarzenia, lecz szeregu powtarzających się i rozciągniętych w czasie zachowań, które były przemyślane, zaplanowane, realizowane z premedytacją i w sposób zuchwały. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, co czyni, jak i z określonych skutków swojego działania. Poza tym oskarżony nie miał uzasadnionych i racjonalnych powodów do podejmowania inkryminowanych zachowań, bowiem jedyną jego motywacją było łatwe zdobycie dodatkowych pieniędzy. Zatem postępowanie podsądnego cechowało duże nasilenie złej, przestępczej woli. W tych okolicznościach stopień dolegliwości postulowanej przez skarżącego sankcji – wymierzonej poprzez zastosowanie art. 37a § 1 kk - nie byłby wystarczający. Kara taka nie odpowiadałaby w należyty sposób stopniowi zawinienia oskarżonego oraz stopniowi społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu Odwoławczego adekwatną, zasłużoną i sprawiedliwą karą, czyli taką, która bilansuje zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące, jest właśnie kara, która została wymierzona podsądnemu. Sankcja ta w żadnym razie nie powinna zostać odebrana jako surowa, pozbawiona odniesienia do charakteru przypisanego oskarżonemu zachowania. Odnosząc się do orzeczonej nieizolacyjnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności (bo z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat próby), należy zauważyć, że oscyluje ona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z sankcji przepisu, z którego zostało zakwalifikowane przestępstwo przypisane oskarżonemu, tak wiec nie można jej uznać za nadmiernie wygórowaną. O nadmiernie surowej dolegliwości nie stanowi również dodatkowo grzywna wymierzona oskarżonemu w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości po 30 złotych każda, jeśli uwzględnić, że stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych. Ponadto należy też wskazać, że wymierzona przez Sąd Rejonowy kara pozwoli na wypełnienie jej celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, oraz kształtowania prawidłowych postaw w społeczeństwie. A zatem, będzie stanowić dla oskarżonego asumpt do przemyślenia swego zachowania, co będzie miało przełożenie na jego przyszłe postępowanie. Sama świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary będzie skutkować powstrzymywaniem się przez oskarżonego w przyszłości od zachowań godzących w porządek prawny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego N. J. (1) kary grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych grzywny ustalonych na kwotę 30 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Naruszenie przepisów postępowania karnego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia końcowego, w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie jedynie powierzchniowej oceny wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za „wyraz linii obrony stworzonej jedynie na potrzeby procesu”, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym były istotne dla potrzeb niniejszego postępowania, a poza tym nie znajdowały się w sprzeczności z zeznaniami świadka B. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazał się niezasadny.

Przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził ocenę dowodów odpowiadającą zasadom logicznego rozumowania, z wykorzystaniem wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodną z wymogami płynącymi z art. 7 k.p.k. i na tej podstawie dokonał klarownych i pozbawionych uchybień ustaleń faktycznych. Analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych. Ocena wyjaśnień obwinionego poprzedzona została ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, zatem zarówno okoliczności korzystnych, jak i niekorzystnych dla obwinionego. Jednocześnie Sąd Rejonowy szczegółowo wykazał, czym kierował się dokonując takiej a nie innej oceny dowodów oraz co zdecydowało, iż jedne dowody obdarzył wiarygodnością, a innym tego waloru odmówił.

W przedmiotowej sprawie materiał dowodowy opierał się przede wszystkim na zeznaniach świadka B. P.. Słusznie Sąd Rejonowy obdarzył wiarą przedmiotowy dowód, albowiem stanowią doniosły i pełnowartościowy dowód w sprawie, są bowiem spójne, logiczne i przekonujące. Ponadto, Sąd Odwoławczy nie znalazł racjonalnych podstaw, dla których wskazany świadek miałby zeznawać nieprawdę, obciążając tym samym oskarżonego. B. P. opisała szczegółowo czynności mające miejsce w trakcie kontroli dotyczącej kradzieży paliwa, między przez N. J. (1), w tym również w dniu 16 września 2020 roku. W szczególności z depozycji w/w świadka wynikało, że - wbrew twierdzeniom oskarżonego - nie było wydawane polecenie kierowcom co do sposobu płatności za paliwo zatankowane w dniu 16 września 2020 roku. Poza tym relacja przedstawiona przez podsądnego - jakoby rzekomo miał zamiar zapłacić w dniu 16 września 2020 roku za paliwo wlane do pojazdu służbowego, swoją karta płatniczą jest w ocenie Sądu Odwoławczego nie tylko nieprzekonująca (w świetle pozostałych dowodów), ale wręcz absurdalna.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego N. J. (1) kary grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych grzywny ustalonych na kwotę 30 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Ustalenie, że czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 1 wyroku miał miejsce w okresie od dnia 08 stycznia 2020 roku do dnia 14 września 2020 roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W ocenie sądu odwoławczego oskarżony dopuścił się przestępstwa, ale (biorąc pod uwagę rozważania zaprezentowane w punktach 3.1 i 3.2) modyfikacji podlegała data przypisanego mu przestępstwa co w realiach niniejszej sprawy było niezbędne i dopuszczalne.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie co do zasady w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach od 1 do 5 wyroku, za wyjątkiem wskazanym w punkcie 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok we wskazanym zakresie słuszny. Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanego oskarżonemu w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

A zatem, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku, a także rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku w tym zakresie i wydał na tej podstawie co do zasady - poza korektą w zakresie czasu popełnienia przypisanego mu czynu - słuszne rozstrzygnięcie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Ustalenie, że czyn przypisany oskarżonemu N. J. (1) w punkcie 1 wyroku miał miejsce w okresie od 8 stycznia 2020 roku do dnia 14 września 2020 roku (tak też ustalił Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - vide k. 282 i verte). W ocenie sądu odwoławczego oskarżony dopuścił się przestępstwa, ale (biorąc pod uwagę powyższe rozważania) modyfikacji podlegała data przypisanego mu przestępstwa.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Rejonowy w ślad za aktem oskarżenia, błędnie przyjął, że czyn popełniony przez oskarżonego miał miejsce w okresie od 8 listopada 2020 roku do dnia 14 września 2020 roku (co oczywiście jest wewnętrznie sprzeczne). Tymczasem z postanowienia o przedstawieniu oskarżonemu zarzutu z dnia 21 grudnia 2020 roku (vide k. 98) wynika, że popełnienie przez wymienionego czynu miało miejsce w okresie od 08 stycznia 2020 roku do 14 września 2020 roku (taki też zarzut postawiono oskarżonemu w czasie przesłuchania w dniu 12 lutego 2021 roku (vide k. 131-132).

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd Okręgowy zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. 2013, poz. 663 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego N. J. (1) na rzecz na Skarbu Państwa kwotę 450 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków oraz od opłaty. Oskarżony jest młodym i zdrowym (brak informacji o przeciwskazaniach zdrowotnych) mężczyzną w wieku 32 lat i jakkolwiek z ostatnich informacji o nim wynikało, że nie pracuje zarobkowo (jest bezrobotny i pozostaje na utrzymaniu partnerki) i ma małoletnie dziecko w wieku 4 lat, niemniej jednak oskarżony posiadał w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. Dodatkowo, zważyć należy, iż aktualnie na rynku pracy w wielu dziedzinach (w sektorze budowlanym, rolniczym, transportowym) poszukiwani są pracownicy (osoba, która rzeczywiście chce podjąć zatrudnienie jest w stanie stosunkowo łatwo znaleźć pracę) W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżony winien i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego N. J. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 października 2021 roku w sprawie II K 119/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana