UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W.

z 21 września 2021 r.

Pozwem z 15 lipca 2019 r. skierowanym przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej, jako (...)) powodowie A. Z. i K. Z. wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 2.183,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. Na kwotę tę składa się kwota 2.032,25 zł za utracony dzień pobytu, stanowiącą równowartość 1/8 kosztów wyjazdu i kwota 151,60 zł stanowiącą równowartość kosztów poniesionych na lotnisku w czasie oczekiwania na lot w dniach 1 lutego do 2 lutego 2019 r. Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za utracony dzień urlopu wypoczynkowego, doznany stres, niedogodności związane z 24 godzinnym opóźnieniem lotu i utraconym dniem pobytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanej łącznie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym ewentualnych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że wykupili w (...) sp. z o.o. wycieczkę na Dominikanę w terminie od 1 lutego do 9 lutego 2019 r. Zgodnie z rozkładem lotu wylot miał się odbyć 1 lutego 2019 r. o godz. 10.00 z L. F. C. w W., a przylot do P. wyznaczony był na godz. 16.15 czasu lokalnego, co dawało możliwość wykorzystania na miejscu znacznej części pierwszego dnia pobytu. Lot był kilkukrotnie przekładany, a otrzymywane komunikaty nie dawały jednoznacznej odpowiedzi co do rzeczywistego czasu wylotu. Po wielogodzinnym pobycie na lotnisku lot został przesunięty na kolejny dzień.

2 lutego 2019 r. powodowie ponownie stawili się do odprawy, jednak lot ponownie został opóźniony, a w konsekwencji także termin rozpoczęcia pobytu na Dominikanie. Na skutek tej sytuacji powodowie zostali pozbawieni możliwości skorzystania z opłaconej podróży w pełnym wymiarze czasu, z przyczyn przez nich niezawinionych wypoczynek został skrócony o ponad dobę. Powodowie wywodzą roszczenie z art. 48 ust. 1 i 50 ust. 2 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Powodowie wskazali, że oprócz strat finansowych związanych ze zmarnowanym na lotnisku dniem urlopu wypoczynkowego i utraconą dobą pobytu na Dominikanie, domagają się zadośćuczynienia w związku z ujemnymi doznaniami psychicznymi związanymi z przykrościami i zakłóceniem spokoju, będącymi wynikiem „zmarnowanego urlopu”. (pozew k. 1-3)

W odpowiedzi na pozew pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 1.252,27 zł, wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części oraz wniósł o zasądzenie od powodów na swoją rzecz koszów procesu według norm przepisanych.

Pozwany potwierdził fakt zawarcia umowy o świadczenie usług turystycznych na organizacją imprezy turystycznej o nr rezerwacji (...). Pozwany nie zgodził się jednak ze sposobem obliczenia kwoty odszkodowania za jedną straconą dobę hotelową. Odszkodowanie powinno być liczone nie od całej kwoty imprezy, ale od kwoty konkretnej usługi, które są przedmiotem zaskarżenia. Powodowie wykupili usługi dodatkowe, które nie wchodzą w pakiet imprezy turystycznej, tj. gwarancję niezmienności ceny, rezerwacją miejsc w samolocie, usługę najtaniej w first minute, które łącznie kosztowały 340 zł. Dlatego też kwota odszkodowania powinna być obliczona od rzeczywistej kwoty zaskarżonej usługi, tj. zakwaterowania. Łączny koszt zakwaterowania powodów wynosił 9.906 zł, a doba 1.100,67 zł. Pozwany uznał zarzut utraconej jednej doby hotelowej oraz koszty poniesione przez powodów w wysokości 151,60 zł, to jest w sumie 1.252,27 zł. Odnośnie zadośćuczynienia pozwany podnosił, że Sąd jest władny ustalić samodzielnie odpowiednią wysokość zadośćuczynienia, mając na względzie by z jednej strony kwota ta zapewniała kompensatę doznanej krzywdy, a z drugiej nie doprowadziła do wzbogacenia się osoby, która została skrzywdzona, powołując się przy tym na przepisy art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz 363 § 1 k.c. Zdaniem pozwanego, zadośćuczynienie po 5.000 zł zdecydowanie doprowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powodów. Utracenie jednej doby hotelowej nie ma zdaniem pozwanego wpływu na zmarnowanie całego wyjazdu, zwłaszcza, że powodowie nie skarzą się na sam pobyt w hotelu. (odpowiedź na pozew k. 43-44v.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie rezerwacji nr (...) powodowie A. Z. i K. Z. zawarli z (...) umowę o świadczenie usług turystycznych, której przedmiotem miał być ich pobyt na Dominikanie w okresie od 1 do 9 lutego 2019 r. Przelot z W. do P. miał odbyć się liniami TUI F. Nederland nr lotu OR 3230 - 1 lutego 2019 r. o godz. 10:00 a przylot do P. miał nastąpić tego samego dnia o godz. 16:15. W czasie pobytu powodowie mieli być zakwaterowani w (...) Hotel (...) w opcji all I. . Lot powrotny miał odbyć się liniami TUI F. Nederland nr lotu OR 3240 9 lutego 2019 r. o godz. 19:25. Powodowie zostali poinformowani, że w przypadków wylotów do m in. Dominikany na lotnisko powinni przybyć na 180 minut przed odlotem. ( okoliczności niesporne, dowód: dokument podróży – program k. 5-6, informacja dotycząca przelotu – k. 7-8, voucher na zakwaterowanie – k. 9)

Powodowie w ramach imprezy turystycznej zakupili usługi dodatkowe takie jak: „gwarancja niezmienności ceny. Zima”, „karta turystyczna Dominikana, najtaniej w F. M.. Zima”, „rezerwacja miejsca w samolocie, dalekie kraje, przelot tam”, „rezerwacja miejsca w samolocie, dalekie kraje, powrót” oraz „turystyczny fundusz gwarancyjny, pakiet lotniczy 2 osoby”. ( okoliczności niesporne, dowód: dokument podróży – program – k. 5-6, bon na dodatkowe świadczenia – karta turystyczna – k. 12, bon na dodatkowe świadczenia – najtaniej w first minute – k. 13)

Na koszt imprezy turystycznej powodów złożyły się:

- koszt przelotu 1 lutego 2019 r. za 2 osoby na trasie W. – P. w wysokości 4.562 zł;

- koszt zakwaterowania oraz wyżywienia w T. T. Hotel (...) w okresie 1-9 lutego 2019 r. za 2 osoby w wysokości 9.906 zł (uwzględnieniem zniżki w wysokości 1.748 zł) oraz unterkunft B. w wysokości 340 zł;

- koszt świadczenia dodatkowego: gwarancja niezmienności ceny za 2 osoby w wysokości 20 zł,

- koszt świadczenia dodatkowego: dalekie kraje, karta turystyczna Dominikana za 2 osoby w wysokości 80 zł,

- koszt świadczenia dodatkowego: rezerwacja miejsca w samolocie dalekie kraje, powrót za 2 osoby w wysokości 140 zł,

- koszt świadczenia dodatkowego: rezerwacja miejsca w samolocie dalekie kraje, przelot tam za 2 osoby w wysokości 140 zł,

- opłata dodatkowa na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny. Pakiet lotniczy za 1 osobę w wysokości 30 zł;

- przelot 9 lutego 2019 r. na trasie P. – W. za 2 osoby wysokości 1.000 zł.

Łączna cena imprezy turystycznej wyniosła 16.258 zł, w tym 1.937,76 zł podatku VAT. ( okoliczności niesporne, dowód: wyciąg kosztów usługi dla rezerwacji (...) – k. 50)

Powodowie w dniu wylotu punktualnie stawili się na odprawę. Już przy zdawaniu bagażu zostali poinformowani, że ich lot jest opóźniony. Początkowo został on przesunięty na godz. 11:50. Następnie lot ten był jeszcze kilkukrotnie przekładany, a otrzymywane komunikaty nie dawały jednoznacznej odpowiedzi co do rzeczywistego czasu wylotu. Powodowie nie zostali poinformowani o przyczynie zaistniałej sytuacji. Po wielogodzinnym pobycie na lotnisku, około godz. 17-18, powodowie zostali poinformowani, iż wylot został przesunięty na kolejny dzień. W związku z przełożeniem wylotu powodom zaproponowano nocleg w hotelu, co wiązało się z obowiązkiem odebrania bagażu. Powodowie nie wiedzieli, czy lot ten w ogóle się odbędzie. Będąc w hotelu powodowie musieli czekać na otrzymanie pokoju, gdyż nie był on przygotowany na ich przyjazd. O godzinie wylotu mieli zostać poinformowani w wiadomości sms. Taka informacja została im przekazana dopiero o godz. 23. Wskazano w niej, iż mają stawić się na lotnisko o godz. 6 rano, a sama godzina wylotu może ulec zmianie. Następnego dnia powodowie wstali o godz. 4 rano, aby móc się spakować, zjeść posiłek i dotrzeć na czas na lotnisko. Na lotnisku powodowie ponownie stawili się do odprawy. Początkowo lot miał odbyć się o godz. 9, ale został ponownie przełożony. Ostatecznie samolot wystartował 2 lutego 2019 r. o godz. 10:00. ( dowód: karty pokładowe – k. 14, zeznania powoda – k. 70v.-71 wraz z nagraniem na płycie CD k. 72)

Sytuacja związana z opóźnieniem lotu oraz jego przełożeniem na następny dzień była dla powodów bardzo stresująca. Powyższa wycieczka stanowiła ich długo wyczekiwaną podróż poślubną. Termin samego wyjazdu był przez powodów uzgodniony już na kilka miesięcy wcześniej, tak aby można było w tym czasie zapewnić opiekę ich dzieciom. W związku ze zmianą terminu wylotu powodowie zmarnowali jeden dzień urlopu, który spędzili na lotnisku. Sytuacja ta generowała dodatkowe nerwy i stres. W związku ze zmianą terminu wylotu powód utracił również możliwość zarobkowania przez jeden dzień. W tym okresie miesięczne dochody powoda wynosiły około 65.000 zł miesięcznie. ( dowód: zeznania powoda – k. 70v.-71 wraz z nagraniem na płycie CD k. 72)

Powodowie, związku z długim oczekiwaniem na wylot 1 i 2 lutego 2019 r., ponieśli dodatkowe koszty, gdyż dokonywali zakupów produktów spożywczych m.in. kanapek i wody w sklepach na lotnisku na łączną kwotę 151,60 zł. ( dowody: paragony fiskalne – 15)

Powodowie otrzymali kwoty po 500 euro (tj. łącznie 1.000 euro) tytułem odszkodowania od linii lotniczej – TUI F. Nederland. ( dowód: zeznania powoda – k. 70v.-71 wraz z nagraniem na płycie CD k. 72)

Pismem z 18 lutego 2019 r. powodowie wezwali (...) do zapłaty odszkodowania w łącznej wysokości 2.183,85 zł, na które składają się kwota 2.032,25 zł za utracony dzień pobytu, stanowiący równowartość 1/8 kosztów wyjazdu oraz kwotę 151,60 zł z tytułu poniesionych kosztów na lotnisku w czasie oczekiwania na lot 1 lutego 2019 r. i 2 lutego 2019 r. Ponadto wezwali do zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł tytułem rekompensaty za doznany stres, niedogodności związane z 24-godzinnym opóźnieniem lotu, braku należytego wypoczynku nocnego i utraconego dnia pobytu. Zaznaczyli, że w przypadku nierozpatrzenia reklamacji w terminie 14 dni, sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. ( dowód: wezwanie z 18 lutego 2019 r. k. 16-17)

W piśmie z 5 marca 2019 r. (...) wskazało, że nie uznaje reklamacji za zasadną. Pozwany wyjaśnił, że za opóźnienie lotu z W. do P. przysługują powodom świadczenia wynikające z Dyrektywy unijnej (...) a odpowiedzialnym za zagwarantowanie tych praw jest linia lotnicza. ( dowód: pismo pozwanego z 18.02.2019 r. k. 18)

Kolejnym pismem z 22 marca 2019 r. powodowie wezwali (...) do zapłaty łącznie kwoty 2.183,85 zł oraz łącznie zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł, tj. po 5.000 zł na rzecz każdego z podróżnych. ( dowód: pismo z 22 marca 2019 r. k. 19-21)

Pismem z 8 kwietnia 2019 r. (...) przekazało, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie i odmówiło uznania roszczeń finansowych wskazując, że nie doszło do powstania szkody niemajątkowej z tytułu zmarnowanego urlopu. ( dowód: pismo pozwanego z 8 kwietnia 2019 r. – k. 22)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przywołanych w treści uzasadnienia, których prawdziwość i treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, jak również Sąd nie powziął wątpliwości wobec wartości dowodowej tychże dokumentów. W tym miejscu należy wskazać, iż co prawda powód K. Z. zakwestionował przedstawiony przez pozwanego wyciąg zawierający zestawienie kosztów wycieczki turystycznej (k. 44) powodów jako że został on sporządzony w języku angielskim, ale w sposób wyraźny nie zakwestionował wskazanych w tym dokumencie kwot za świadczenia dodatkowe opisanych już w języku polskim. Należy zaznaczyć, że informacje zawarte w tym zestawieniu znalazły swoje potwierdzenie w przedstawionym przez powodów dokumencie podróży (k. 5). W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania faktów wynikających z treści tych dowodów. Za wiarygodne należało również uznać zeznania złożone przez powoda K. Z., korespondowały one bowiem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym pochodzącym z dokumentów i uzupełniały go. Nadto czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił, zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 k.p.c. oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie przeczył w trybie art. 230 k.p.c.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania powódki A. Z. w związku z jej nieusprawiedliwionym niestawiennictwem na rozprawie, na którą została ona wezwana pod rygorem pominięcia dowodu z jej zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

Wywiedzione przez powodów powództwo o odszkodowanie i zadośćuczynienie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W niniejszej sprawie źródłem zobowiązania, łączącego strony postępowania, była umowa o świadczenie usług turystycznych, zawarta na podstawie rezerwacji nr (...).

Roszczenie powodów znajduje swoją podstawę prawną w art. 50 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2361 – dalej jako u.i.t.).

Wskazać należy, ze zgodnie z art. 48 w/w ustawy organizator turystyki ponosi odpowiedzialność za wykonanie usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, bez względu na to, czy usługi te mają być wykonane przez organizatora turystyki, czy przez innych dostawców usług turystycznych. Podróżny ma obowiązek zawiadomić organizatora turystyki niezwłocznie, w miarę możliwości w trakcie trwania imprezy turystycznej, z uwzględnieniem okoliczności danej sprawy, o stwierdzeniu niezgodności.

Jeżeli którakolwiek z usług turystycznych nie jest wykonywana zgodnie z umową o udział w imprezie turystycznej, organizator turystyki usuwa niezgodność, chyba że jest to niemożliwe albo wiąże się z kosztami, które są niewspółmiernie wysokie w stosunku do zakresu niezgodności i wartości usług turystycznych, których one dotyczą. Organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w umowie o udział w imprezie turystycznej usług stanowiących istotną część tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania podróżnego dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze, również w przypadku, gdy uzgodniony w umowie o udział w imprezie turystycznej powrót podróżnego do miejsca rozpoczęcia podróży nie został zapewniony. Jeżeli jakość świadczeń zastępczych jest niższa od jakości usługi określonej w programie imprezy turystycznej, organizator turystyki przyznaje podróżnemu odpowiednie obniżenie ceny imprezy turystycznej. Podróżny może odrzucić zaproponowane świadczenia zastępcze tylko wtedy, gdy nie są one porównywalne z tym, co zostało uzgodnione w umowie o udział w imprezie turystycznej, lub jeżeli przyznana obniżka ceny jest nieodpowiednia.

Jeżeli nie jest możliwe zaproponowanie świadczeń zastępczych lub podróżny je odrzuci, wówczas podróżny jest uprawniony do uzyskania obniżenia ceny lub odszkodowania, lub zadośćuczynienia, bez rozwiązywania umowy o udział w imprezie turystycznej. Stosownie do przepisu art. 50 ust. 1 u.i.t. podróżnemu przysługuje obniżka ceny za każdy okres, w trakcie którego stwierdzono niezgodność, przez co należy rozumieć niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług turystycznych objętych imprezą turystyczną (art. 4 pkt 16 u.i.t.), chyba że została ona spowodowana wyłącznym działaniem lub zaniechaniem podróżnego. W myśl art. 50 ust 2 u.i.t. podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności. Organizator turystyki niezwłocznie wypłaca odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

W przypadku zatem niewykonania lub nienależytego wykonania przez organizatora turystyki usług turystycznej organizator turystyki powinien naprawić szkodę i krzywdę wyrządzoną przez nienależyte wykonanie usług turystycznych. Okoliczności wyłączające odpowiedzialność organizatora turystyki określa art. 50 ust 3 u.i.t. i są to sytuacje, gdy: winę za niezgodność ponosi podróżny; winę za niezgodność ponosi osoba trzecia, niezwiązana z wykonywaniem usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, a niezgodności nie dało się przewidzieć lub uniknąć; niezgodność została spowodowana nieuniknionymi i nadzwyczajnymi okolicznościami.

W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości to, że pozwany nie wykonał należycie usługi turystycznej zgodnie z umową jaką zawarł z powodami. Niesporny w sprawie był fakt, opóźnienia o całą dobę wylotu samolotu z lotniska w W., którego pasażerami byli powodowie. Tym samym powodowie utracili jeden dzień pobytu. Spór natomiast koncertował się na sposobie ustalenia i wysokości należnego powodom odszkodowania.

Uznając żądanie powodów zapłaty odszkodowania z racji stwierdzonej niezgodności za zasadne, Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, zgodnie z którym powodowie niezasadnie domagają się obniżenia kosztu całej imprezy turystycznej, gdy tymczasem cena obejmowała świadczenia, co do których nie zgłaszali oni żadnych zastrzeżeń, oraz że obniżeniu powinna podlegać cena pobytu w hotelu i wyżywienia, a nie również m.in. koszt zakupu biletów lotniczych. W tym zakresie Sądowi znane jest orzecznictwo cytowane przez pozwanego. Sąd przychyla się natomiast do stanowiska, znajdującego oparcie w nowszym orzecznictwie. Niewątpliwie umowa o imprezę turystyczną została zawarta jako pewien pakiet usług. Cenę określono jako całkowity koszt wszelkich usług, a nie jej poszczególnych składników. Co więcej, na etapie zawierania umowy, jak również jej wykonywania, pozwany nie informował powodów o cenie poszczególnych usług składających się na koszt wycieczki. Cena za wycieczkę ujęta została holistycznie, jako za całość usługi. Należy też podkreślić, że powodowie nie byli zainteresowani przelotem samym w sobie. Służył on jedynie dotarciu przez nich do miejsca docelowego, w którym mieli spędzić urlop. W tych okolicznościach brak jest zdaniem Sądu do „rozbijania” uiszczonej ceny na poszczególne składniki świadczonej usługi i dopiero w dalszej kolejności wyliczanie odszkodowania. Potwierdzeniem takiego stanowiska jest to, że ustawa turystyczna nie stanowi o obniżeniu ceny za poszczególne usługi, ale o obniżeniu całej ceny.

W toku niniejszego postępowania ustalono, iż koszt imprezy, w która zakupili powodowie wynosiła 16.258 zł brutto, zaś wartość usług dodatkowych tj. dobrowolnych wliczonych w tę cenę wynosiła 370 zł. Powodowie zaś dochodzili odszkodowania za utraconą jedną dobę pobytu w wysokości 2.032,25 zł oraz kwotę 151,60 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na lotnisku co dawało łącznie kwotę 2.183,85 zł. W związku z niewłaściwym wykonaniem umowy przez pozwanego powodowie nie mogli korzystać z opłaconego wypoczynku przez jeden dzień. Biorąc pod uwagę, iż koszt imprezy turystycznej pomniejszonej o dodatkowe usługi, które zdaniem Sądu nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu odszkodowania, wyniósł 15.888 zł, a sam wyjazd miał trwać 8 dni, to stawka pobytu za jeden dzień wyniosła 1.986 zł. W ocenie Sądu należne powodom odszkodowanie winno wynieść zatem 2.137,60 zł, na którą to kwotę składała się kwota 1.986 zł za jedną dobę utraconego pobytu i 151,60 zł tytułem poniesionych wydatków na lotnisku, których pozwany nie kwestionował.

Odnośnie żądania zadośćuczynienia Sąd stanął na stanowisku, iż roszczenie powodów jest również częściowo uzasadnione. W zakresie zadośćuczynienia należy wskazać, że orzecznictwo Sądu Najwyższego podkreśla kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, które z jednej strony ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, z drugiej zaś nie może być źródłem wzbogacenia (vide orzeczenie Sądu Najwyższego z 29 maja 2008 r., sygn. II CSK 78/08). Proces określenia kwoty zadośćuczynienia nie jest oparty na sztywnych schematach i w tym zakresie ustawodawca pozostawia swobodę uznaniu sędziowskiemu (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 5 lipca 2005 r., sygn. akt II KK54/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 9 sierpnia 2006 r., sygn. akt I ACa 161/06).

W ocenie Sądu orzeczenie na rzecz K. Z. i A. Z. zadośćuczynienie w wysokości po 5.000 zł nie jest adekwatne do doznanych przez powodów dolegliwości i jest rażąco wygórowane.

Ustalając kwotę należnego zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę, iż opisywana sytuacja, w której znaleźli się powodowie spowodowała dla nich dodatkowe, nieoczekiwane, zaskakujące i negatywne przeżycia, które spowodowały, iż urlopu tego nie zapamiętają z dobrej strony. Konieczność całodniowego koczowania na lotnisku tylko po to, aby pod koniec dnia dowiedzieć się o przełożeniu lotu na następny dzień, był dla powodów źródłem stresów. Z zeznań przesłuchanego w niniejszej sprawie powoda wynika, iż powodowie martwili się, czy tak długo wyczekiwany przez nich wyjazd w ogóle dojdzie do skutku. Oprócz tego powodowie byli zmęczeni koniecznością wielogodzinnego oczekiwania na informację o czasie wylotu. Brak rzetelnych informacji o godzinie planowanego wylotu oraz o przyczynach opóźnienia powodował, iż powodowie czuli, że są traktowani bez należnego im szacunku. Te negatywne przeżycia, których doznali w związku z nieprawidłowym wykonaniem umowy zasługują na to, by je zrekompensować. W związku z tym, powodowie niewątpliwie winni otrzymać rekompensatę – zadośćuczynienie.

Zdaniem Sądu, adekwatną kwotą, choć trudno oczywiście wyrazić to w pieniądzu, wydaje się być kwota 1.000 zł dla każdego z powodów. Oprócz tego w przypadku powoda K. Z., Sąd wziął pod uwagę, iż wyniku przełożenia wylotu stracił on możliwość zarobkowania przez jeden dzień. W tym okresie zarobki miesięczne powoda kształtowy się na poziomie 65.000 zł, co stanowi, że średni dzienny dochód powoda kształtował się na poziomie 3.250 zł (65.000 zł/średnio 20 dni roboczych w miesiącu). Stąd też Sąd uznał, iż łącznie należne powodowi zadośćuczynienie powinno kształtować się na poziomie 4.250 zł. Powódka A. Z. natomiast, w toku niniejszego postępowania, nie wykazała, aby doznała dodatkowej szkody w postaci utraty zarobków. Tym samym w ocenie Sądu powódce należy się zadośćuczynienie w wysokości 1.000 zł.

Ustalone w sposób wskazany powyżej kwoty należnego powodom odszkodowania oraz zadośćuczynienia podlegały odpowiedniemu obniżeniu na podstawie art. 50 ust. 7 u.i.t. o uzyskane przez nich odszkodowanie, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.Urz. UE L 46 z 17.02.2004, str. 1).

Zgodnie z twierdzeniami powoda otrzymali oni od przewoźnika – linii lotniczych TUI F. Nederland kwoty po 500 euro tytułem odszkodowania za opóźnienie lotu. W toku niniejszego postępowania nie udało się jednak ustalić, kiedy dokładnie powodowie otrzymali powyższe kwoty, dlatego też Sąd dokonał przeliczenia wskazanej kwoty stosując stawkę 4 zł za 1 euro, przyjmując rozwiązanie bardziej korzystne dla konsumenta. Tym samym przyznane powodom odszkodowanie i zadośćuczynienie podlegało obniżeniu o łączną kwotę 4.000 zł (po 2.000 zł na osobę).

Po dokonaniu powyższego obniżenia odszkodowania i zadośćuczynienia należało więc uznać, iż powodom należy się odszkodowanie w łącznej wysokości 1.137,60 zł (2.137,60 zł – 1.000 zł, o których mowa powyżej, pozostałych po skompensowaniu kwoty 500 euro przyznanej powódce), a powodowi K. Z. zadośćuczynienie w łącznej wysokości 2.250 zł (4.250 zł – 2.000 zł, o których mowa powyżej, stanowiących równowartość 500 euro). W przypadku powódki A. Z. doszło do pełnej kompensacji zadośćuczynienia z otrzymanym odszkodowaniem za opóźnienie lotu (należne zadośćuczynienie wyniosło 1.000 zł, a powódka otrzymała odszkodowanie od linii lotniczej w kwocie 500 euro, tj. 2.000 zł) i tym samym jej powództwo o zapłatę zadośćuczynienia podlegało oddaleniu.

W tym miejscu należy przypomnieć, iż w zakresie roszczenia powodów o zapłatę odszkodowania pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 1.252,27 zł.

Zgodnie z brzmieniem art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie. Jest to stanowcze, bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego (zob. wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., sygn. akt III CRN 188/83). Oświadczenie pozwanego w przedmiotowym zakresie skutkuje pominięciem postępowania dowodowego w zakresie okoliczności objętych uznaniem i wydaniem wyroku uwzględniającego powództwo w części objętej uznaniem. Związanie Sądu uznaniem przez pozwanego powództwa nie może być jednak rozumiane w sposób bezwzględny. Jego ocena wymaga indywidualnej oceny w sprawie in concreto. Innymi słowy Sąd zobowiązany jest każdorazowo dokonać oceny czy czynność uznania powództwa nie jest sprzeczna z granicami rozporządzalności określonymi w art. 213 § 2 k.p.c.

W ocenie Sądu uznanie przez pozwanego powództwa nie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierzało do obejścia prawa. Tym samym Sąd uznał, iż tytułem odszkodowania powodom należy się kwota 1.252,27 zł w miejsce kwoty 1.137,60 zł, wynikającej z przedstawionych powyżej wyliczeń.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Sąd finalnie zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.252,27 zł tytułem odszkodowania oraz zasądził na rzecz powoda K. Z. kwotę 2.250 zł tytułem zadośćuczynienia. W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako niezasadne (pkt. I - III wyroku).

Orzeczenie o odsetkach wynika z treści art. 481 § 1 i § 2. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 zdanie pierwsze). Powodowie dochodzili odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 10 kwietnia 2019 r., to jest od dnia otrzymania od pozwanego ostatecznego stanowiska o odmowie spełnienia świadczenia i wobec nie kwestionowania przez pozwanego roszczenia odsetkowego, będąc związany żądaniem pozwu, Sąd uwzględnił roszczenie odsetkowe w całości zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału kosztów. Powód K. Z. dochodził zapłaty kwoty 6.091,93 zł, na która składała się ½ z kwoty 2.183,85 zł z tytułu odszkodowania za utraconą dobę pobytu i poniesione wydatki na lotnisku i kwota 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód wygrał proces co do kwoty 2.876,14, na którą składa się ½ z kwoty 1.252,27 zł zasądzonej z tytułu odszkodowania za utraconą dobę pobytu i poniesione wydatki na lotnisku i kwota 2.250 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód poniósł koszty procesu w wysokości 305 zł tytułem połowy opłaty od pozwu. Powód wygrał proces w 47,21 %, a pozwany w 52,78 %. Mając na uwadze stosunkowe rozliczenie kosztów należy przyjąć, że pozwany powinien zwrócić powodowi K. Z. koszty procesu w wysokości 144 zł, o czym orzeczono w punkcie IV. wyroku.

Powódka A. Z. dochodziła zapłaty kwoty 6.091,93 zł, na która składała się ½ z kwoty 2.183,85 zł z tytułu odszkodowania za utraconą dobę pobytu i poniesione wydatki na lotnisku i kwota 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powódka wygrała proces co do kwoty 626,14 na którą składa się ½ z kwoty 1.252,27 zł zasądzonej z tytułu odszkodowania za utraconą dobę pobytu i poniesione wydatki na lotnisku. Powódka poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 2.122 zł, na którą składa się kwota 1.800 zł (podstawie § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), kwota 17 zł z tytułu opłaty za pełnomocnictwo i kwota 305 zł tytułem połowy opłaty od pozwu. Powódka wygrała proces w 10,28 %, a pozwany w 89,72 %. Mając na uwadze stosunkowe rozliczenie kosztów należy przyjąć, że pozwany powinien zwrócić powódce A. Z. koszty procesu w wysokości 218,10 zł o czym orzeczono w punkcie V. wyroku.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego. Wobec uznania powództwa przez pozwanego sąd nadał wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności (punkt VI. wyroku)

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Łukasz Baranowski

Sygn. akt I C 3725/19

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE