UZASADNIENIE

Pozwem z 14 września 2018r. powódka J. S. wniosła o orzeczenie, iż umowa przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego zawarta w formie aktu notarialnego14 lutego 2017 roku pomiędzy stronami jest nieważna, nadto wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania ( pozew k. 5 i nast.)

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka J. S.

( dawniej J.) zawarła umowę pożyczki z pozwanym na kwotę 83.000,07 ( osiemdziesiąt trzy tysiące 07/100) złotych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła nieprawidłowości tej umowy, podniosła, że umówiła się z pozwanym na pożyczkę w kwocie 60.000 zł a pozwany dodał do umowy pożyczki § 1ust. 2pkt 1) umowy, stanowiący, iż przed podpisaniem umowy powódka otrzymała już od pozwanego kwotę 23.000,07 zł – co zdaniem powódki - jest nieprawdą.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka podpisała tak sformułowaną umowę z uwagi na trudną sytuację życiową, była bez pracy i środków do życia, nadto potrzebowała pieniędzy na rozkręcenie własnego biznesu – projektowanie i produkcja odzieży. Pozwany był świadomy przymusowego położenia powódki i wykorzystał jej położenie.

W dalszej kolejności powódka zawarła umowę przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego, zgodnie z którym powódka w trybie art. 777 § 1 pkt 5 k.p.c. poddała się egzekucji do kwoty 270.000 zł. W celu zabezpieczenia pożyczki przeniosła na pozwanego własność nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny numer (...) położony w K. , Osiedle (...).

Nadto w uzasadnieniu pozwu podniesiono, iż powódka miała na celu zawarcie umowy kredytu konsumenckiego, a biorąc pod uwagę obwarowania wynikające z ustawy o kredycie konsumenckim, pozwany nie miał prawa udzielić powódce takiego kredytu , nie był także uprawniony do zabezpieczenia w formie przewłaszczenia na zabezpieczenie. Zatem ta czynność prawna jako niezgodna z ustawą jest nieważna zgodnie z art. 58 § 1 k.c.

W uzasadnieniu pozwu wskazano również na podstawę stwierdzenia nieważności czynności prawnej na podstawie art. 58 § 2 k.c., w związku przewyższeniem wartości zabezpieczenia nad wartość długu.

Pozwany I. C. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu ( odpowiedź na pozew k. 90 i nast.)

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany w całości zakwestionował zarzuty przedstawione przez powódkę w pozwie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

31 stycznia 2017 r. powódka zwróciła się do pozwanego o udzielenie informacji w sprawie możliwości uzyskania pożyczki w kwocie ok. 70.000 zł pod zabezpieczenie w postaci nieruchomości. Następnie, w odpowiedzi na pytania pozwanego poinformowała , że wartość nieruchomości, która stanowiłaby przedmiot zabezpieczenia wynosi 135.000zł, że wobec powódki nie są prowadzone postępowania egzekucyjne, nie ma ona zaległości podatkowych i innych należności publicznoprawnych oraz, że ma zapewnione źródła finansowania spłaty pożyczki.

Dowód: korespondencja e-mail pomiędzy stronami z 31 stycznia 2017 r. i 8 lutego 2017 r. k.124-126; zaświadczenie z 6 lutego 2017 r. o braku zaległości z tytułu opłat za mieszkanie k. 127.

W kolejnych dniach powódka przesłała pozwanemu dokumenty dotyczące nieruchomości mającej stanowić przedmiot umowy. Strony ustaliły wysokość umowy pożyczki i pozostałe warunki tej umowy, w tym termin płatności rat pożyczki; powódka wskazała cel pożyczki jako inwestycję w działalność biznesową.

Dowód: korespondencja e-mail pomiędzy stronami z 10-12 lutego 2017 r., k. 128-136

Powódka wskazała Kancelarię Notarialną, w której doszło do zawarcia obu umów

Dowód: korespondencja e-mail pomiędzy stronami z 13 lutego 2017 r., k.137

13 lutego 2017 r. pozwany przesłał powódce projekt umowy pożyczki. Tego samego dnia pozwany przesłał notariuszowi wskazanemu przez powódkę projekt umowy zaznaczając, że pożyczka zostanie udzielona z majątku osobistego pozwanego, w zakresie niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Dowód: korespondencja e-mail z 13 lutego 2017 r., projekt umowy pożyczki, k.138-147

Sporządzony przez notariusza wskazanego przez powódkę projekt umowy przeniesienia własności został przedstawiony stronom przed zawarciem umowy, do zapoznania się.

Dowód: wiadomość e-mail z 14 lutego 2017 r., projekt umowy przeniesienia własności, k.149-171.

14 lutego 2017 r. strony zawarły umowę pożyczki.

Dowód: umowa pożyczki k. 13 i nast.

Pozwany jako pożyczkodawca udzielił powódce jako pożyczkobiorcy pożyczki pieniężnej w kwocie 83. 000,07 zł. ( § 1 pkt 1 umowy)

Kwota pożyczki miała być przekazana powódce:

a. gotówką w wysokości 23.000,07 zł do rąk powódki, przed podpisaniem umowy,

b. przelewem na kwotę 60.000 zł na rachunek bankowy wskazany przez powódkę, w terminie 3 dni od momentu ujawnienia w księdze wieczystej w dziale II i III wpisu dotyczącego zabezpieczenia na przedmiocie zabezpieczenia wymienionego w § 4 umowy.( § 1 pkt 2 umowy)

Poprzez podpisanie umowy pożyczkobiorca kwitował równocześnie odbiór kwoty pożyczki wypłaconej gotówką ( § 1 1 pkt 3 umowy).

W umowie postanowiono, iż przedmiotem zabezpieczenia umowy będzie prawo własności nieruchomości – lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K., Osiedle (...), dla której Sąd Rejonowy w K. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą a sposobem zabezpieczenia będzie zawarcie przez strony umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie ( § 4pkt 1 i 2 umowy).

Nadto powódka złożyła oświadczenie, iż jest świadoma konsekwencji nie spłacenia w terminie pożyczki, jest świadoma, że może utracić przedmiot zabezpieczenia, że akceptuje warunki umowy a forma zabezpieczenia została przez nią wskazana i zaakceptowana przez pozwanego (§ 4 pkt 3 umowy).

Ponadto w umowie powódka oświadczyła, że udzielana pożyczka nie jest jej niezbędna, nie wykorzystuje w żaden sposób jej sytuacji finansowej, że nie znajduje się w położeniu przymusowym , w szczególności w myśl art. 388 k.c. . Powódka bezwarunkowo oświadczyła , że rozumie i akceptuje bez protestu wszelkie zobowiązania wynikające z mowy (§ 6 pkt 9 umowy).

Podpisy stron pod umową jako własnoręczne potwierdziła notariusz ( k. 22).

14 lutego 2017 r, strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego ( umowa k.29 i nast.).

Tą umową powódka przeniosła na pozwanego prawo własności lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w K. Osiedle (...) o powierzchni 45,50 m2 , wraz z prawami z nim związanymi, celem zabezpieczenia spłaty długu w kwocie 83.000,07 zł, z tytułu umowy pożyczki zawartej miedzy stronami tego aktu, o której mowa w § 1 tej umowy (§ 4 umowy).

W przypadku braku zwrotu pożyczki wraz z wszelkimi kosztami, w tym kosztami dochodzenia wierzytelności, w umówionym terminie lub postawienia pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności powódka zobowiązała się do : przedstawienia pozwanemu dokumentu o wymeldowaniu z lokalu wszystkich osób, wydaniu lokalu pozwanemu. W przypadku niewykonania tych zobowiązań powódka zobowiązała się do zapłaty pozwanemu kar umownych za korzystanie z lokalu; powódka zobowiązała się do wydania pozwanemu lokalu w terminie 14 dni od daty postawienia umowy pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności, nie później niż 28 lutego 2019 r. i co do tego obowiązku poddała się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c., nadto powódka zobowiązała się pokryć wszelkie koszty związane z przedmiotowym lokalem należne do dnia wydania. (§ 5 umowy).

Strony określiły wartość rynkową nieruchomości na kwotę 135.000 zł (§ 11 umowy).

Strony uzgodniły, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości, uzyskana cena zostanie zaliczona na spłatę zobowiązań powódki z tytułu umowy pożyczki, a pozostała kwota uzyskana ze sprzedaży zostanie powódce zwrócona. Cenę sprzedaży nieruchomości wyznaczy powódka lub wskazany przez nią rzeczoznawca majątkowy ( § 6.1.2 umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego w zw z § 8 umowy pożyczki).

Pozwany dokonał wypłaty rat pożyczki zgodnie z umową.

Dowód: oświadczenie powódki, potwierdzenie przelewu (K.172,173)

Pismem z 12 czerwca 2017 r. pozwany postawił umowę pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności – wezwał powódkę do zapłaty kary umownej, do wydania nieruchomości, do wymeldowania zameldowanych osób. Poinformował, że z dniem 2 czerwca 2017 r. umowa pożyczki zawarta między stronami 14 lutego 2017 r. na podstawie § 8 pkt 2 umowy weszła w stan natychmiastowej wykonalności, w związku z zaległościami w płatnościach za dwa kolejne okresy rozliczeniowe, mimo stosownego wezwania .

Dowód : wezwanie k. 208

Od połowy 2017 r. pozwany ponosił wszelkie koszty utrzymania nieruchomości (niesporne).

Ojciec powódki zaczął uiszczać należności czynszowe za lokal od marca 2020 r.

Dowód : dowody uiszczenia opłat za lokal (k 302).

Powódka nie zwróciła pozwanemu pożyczki ( niesporne).

Nie wykonała również zobowiązań wynikających z umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego, nie wydała pozwanemu lokalu, korzysta z nieruchomości, nie ponosiła opłat za lokal do marca 2020 r ( niesporne).

Dowód: wezwania do zapłaty , projekt porozumienia, korespondencja między stronami, potwierdzenia przelewu.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo jest nieuzasadnione i nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zawarta między stronami umowa przeniesienia własności nieruchomości na zabezpieczenie oraz ustanowienie tytułu egzekucyjnego nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, a zatem nie zachodzi tu nieważność umowy w rozumieniu art. 58 § 2 k.c.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż pozwem powódka żąda unieważnienia tylko jednej umowy zawartej miedzy stronami tj. umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego zawartej w formie aktu notarialnego.

W uzasadnieniu pozwu powódka przywołuje zarzuty do obu umów zawartych między stronami, między innymi podnosi, iż pozwany w istocie nie wypłacił jej określonych umową 83.000,07 zł a jedynie 60.000 zł.

Okoliczność ta została zbadana przez Sąd, bowiem umowa przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego, której stwierdzenia nieważności żąda powódka jest ściśle związana z umową pożyczki zawartą przez strony.

W ocenie Sądu pozwany udowodnił, iż w całości wypłacił powódce umówioną kwotę. Dowodami na tę okoliczność są oświadczenie powódki z 14 lutego 2017 r. , którym pokwitowała odbiór kwoty 23.000,07 zł i odbiór kwoty 100 zł oraz potwierdzenie wykonania przelewu kwoty 60.000 zł przez pozwanego na rachunek bankowy wskazany przez powódkę w umowie pożyczki .

Zatem zarzut powódki w tym zakresie należy uznać za nieuzasadniony i nieudowodniony.

Zarzut powódki naruszenia zasad współżycia społecznego nie jest uzasadniony.

Kwota pożyczki była istotnym elementem umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego, powódka nie kwestionowała jej i dobrowolnie zawarła umowę.

Termin spłaty pożyczki został oznaczony wyraźnie. Umowa przeniesienia własności i ustanowienia tytułu egzekucyjnego została przedstawiona powódce przez notariusza najpierw jako projekt do zaakceptowania a następnie odczytana; wypis umowy notariusz wydał powódce.

Powódka nie kwestionowała ważności umowy do września 2018 roku , tj. do wniesienia pozwu. Nie kwestionowała ważności umowy nawet po postawieniu umowy pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności. Przeciwnie, korespondowała z pozwanym, zapewniając o woli spłacenia pożyczki.

Kwota 270.000 zł wskazana w umowie przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego jest maksymalną kwotą odpowiedzialności powódki, nie zaś sumą pieniężną, której może domagać się pozwany od powódki. Pozwany zabezpieczył zwrot pożyczki wraz z kosztami dodatkowymi, mogącymi powstać w związku z ewentualnym egzekwowaniem w całości należności z nieruchomości.

Na rozprawie 12 marca 2020 r. pełnomocnik pozwanego podniósł, iż powódka, mimo niespłacenia pożyczki nie wydała lokalu pozwanemu oraz, że od połowy 2017 r. pozwany ponosi wszelkie koszty utrzymania nieruchomości.

Ojciec powódki zaczął uiszczać należności czynszowe za lokal od marca 2020 r, pierwsza opłata nosi datę 25 marca 2020 r.

Umową przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego powódka przeniosła na pozwanego własność nieruchomości w celu zabezpieczenia wykonania zobowiązania; z treści umowy nie wynika możliwość nabycia własności w zamian za zabezpieczoną wierzytelność odpowiadającą jedynie części jej wartości, bez stosownego rozliczenia, ponad wartość zaspokajającą interes wierzyciela, w sposób zapewniający mu rażąco nadmierne i nieusprawiedliwione zyski. Konstrukcja praw zabezpieczających w tej umowie nie służy przejmowaniu przez pozwanego przedmiotu zabezpieczenia na własność w celu osiągniecia zysku z jego sprzedaży lub zachowania jego własności za cenę znacznie niższą od rynkowej wartości przejęcia.

Umowa pożyczki zapewniła mechanizm rozliczeń między stronami i obowiązek zwrotu powódce nadwyżki ponad wartość udzielonej pożyczki, zarówno w sytuacji sprzedaży przewłaszczonej nieruchomości jak i jej zatrzymania.

Umowa przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego stanowiła, że jeśli powódka zwróci pozwanemu pożyczoną kwotę z odsetkami i innymi kosztami przewidzianymi w umowie pożyczki, to pozwany przeniesie na powódkę prawo własności nieruchomości w terminie 14 dni od dnia zwrotu pożyczki (paragraf 6 umowy).

Paragraf 8 umowy pożyczki stanowi, iż powódka może wskazać nabywcę nieruchomości a pozwany przystąpi do transakcji na warunkach ustalonych przez powódkę, o ile cena sprzedaży przewyższałaby wartość zadłużenia.

Te zapisy umowy stanowią o niezasadności zarzutu naruszenia zasad współżycia społecznego

Intencją umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest samo przeniesienie własności rzeczy celem zaspokojenia zobowiązania (np. z umowy pożyczki), ale odpowiednia ochrona interesów wierzyciela na wypadek niewywiązania się przez dłużnika ze swoich obowiązków, by wierzyciel, pomimo braku świadczenia dłużnika, nie poniósł straty. By wierzyciel miał realną możliwość zaspokojenia swej wierzytelności, bez potrzeby prowadzenia skomplikowanych i czasochłonnych działań. W każdym wypadku zaspokojenie wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje z chwilą, gdy podejmuje czynności prowadzące do zaspokojenia się z tej rzeczy w celu umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności, a nie z chwilą , gdy nabywa on rzecz na własność, bo to ma miejsce w momencie zawarcia umowy przewłaszczenia.

Obowiązkiem dłużnika, który zdecydował się na taką formę zabezpieczenia, zgodnie z zasadą pacta sund servanda, jest wywiązanie się z zobowiązania, mimo utraty wskutek realizacji zabezpieczenia nieruchomości.

Sprawiedliwość kontraktowa może być naruszona, gdy dochodzi do istotnego naruszenia proporcji między obowiązkami dłużnika a potrzebą ochrony uzasadnionego interesu wierzyciela, co ma miejsce, gdy wysokość zabezpieczenia pozostaje w znaczącej dysproporcji do wartości zabezpieczonej wierzytelności.

Czynność prawna kreująca nadzabezpieczenie skonstruowana w sposób przynoszący wierzycielowi w wyniku realizacji zabezpieczenia rażąco nadmierne i niesprawiedliwe zyski, może być uznana za nieważną w świetle art. 58 § 2 k.c. Są to sytuacje, w których dłużnik nie jest w stanie zapobiec efektowi nadmiernego zaspokojenia wierzyciela, a wierzyciel nie ma prawnego obowiązku zwrotu nadpłaty ( tak Sąd Najwyższy w wyrokach z 28 października 2010 r II CSK 218/2010, z 9 lutego 2012 r. II CSK 181/11).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ustanowienie zabezpieczenia w postaci nieruchomości oznaczonej aktem notarialnym , nie doprowadziło do uzyskania przez pozwanego korzyści majątkowej naruszającej w sposób rażący ekwiwalentność świadczenia z tytułu pożyczki. Istotnym w sprawie jest, że zawarta między stronami umowa przewłaszczenia przewidywała rozliczenia między stronami w przypadku skorzystania przez pozwanego z zabezpieczenia. Strony uzgodniły, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości, uzyskana cena zostanie zaliczona na spłatę zobowiązań powódki z tytułu umowy pożyczki, a pozostała kwota uzyskana ze sprzedaży zostanie powódce zwrócona. Cenę sprzedaży nieruchomości wyznaczy powódka lub wskazany przez nią rzeczoznawca majątkowy.

Tym samym należało uznać, że postanowienia umowy nie są sprzeczne z właściwościami zabezpieczenia ( w tym stanie faktycznym nie można mówić o nadzabezpieczeniu) ani z zasadami współżycia społecznego ( zasadami uczciwego obrotu, lojalności wobec kontrahenta, sprawiedliwości i równości kontraktowej).

W umowie był przewidziany i zastrzeżony obowiązek dokonania rozliczeń nadwyżki. Pozwany mógł podjąć jedynie działania mające zagwarantować mu możliwość uzyskania zaspokojenia w ramach udzielonej pożyczki i w zbliżonym zakresie .

Niezasadny jest zarzut wyzysku.

W ocenie sądu w żadnej mierze nie wykazano w toku postępowania, by pozwany dopuścił się wobec powódki wyzysku. To powódka nawiązała z pozwanym relacje będąc zainteresowana pożyczką. Cel pożyczki, wyraźnie przez powódkę oznaczony – działalność biznesowa związana z projektowaniem i produkcją odzieży.

Korespondencja między stronami ( dołączona do akt) świadczy o chęci powódki uzyskania środków na przedsięwzięcie biznesowe, na zabieganie przez powódkę uzyskania pożyczki. Po zawarciu umów pozwany wielokrotnie umożliwiał powódce spłatę pożyczki a powódka doceniała te działania i od maja 2017 r. wielokrotnie deklarowała kolejne terminy spłat.

Przesłanką wyzysku jest wyzyskanie przymusowego położenia, niedołęstwa lub niedoświadczenia strony wyzyskanej (art. 388 § 1 k.c.). W tym przypadku nie może być mowy o którymkolwiek stanie. Powódka nie znajdowała się w przymusowym położeniu, nie była niedołężna ani niedoświadczona.

Nadto przepis stanowi, iż osoba wyzyskana może – w przypadku wykazania istnienia przesłanek wyzysku – żądać zmniejszenia swego świadczenia lub zwiększenia należnego jej świadczenia, a dopiero w wypadku gdy jedno i drugie byłoby nadmiernie utrudnione , żądać unieważnienia umowy. Żadnej z tych przesłanek powódka nie wykazała w toku postępowania.

Jak wskazano wyżej, powódka żąda stwierdzenia nieważności jedynie umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego.

Niemniej jednak w uzasadnieniu pozwu podnosi , że zawarta umowa pożyczki stanowi umowę kredytu konsumenckiego, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie z tym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie wyższej niż 255 550 zł , który kredytodawca udziela konsumentowi, a za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową ( art. 5 ust 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 22¹ k.c.)

Pozwany udzielił powódce pożyczki jako osoba fizyczna; powódce znana była treść tej umowy, nie kwestionowała jej zapisów.

Powódka uzyskała pożyczkę na cel działalności biznesowej; tak określiła cel pożyczki zarówno w korespondencji między stronami jak i w pozwie.

Te okoliczności stanowią, iż w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim ani pozwany nie był kredytodawcą ani powódka nie była konsumentem. Zawarta umowa zatem nie jest, jak twierdzi powódka, umową o kredyt konsumencki a umową pożyczki.

Chybiony jest zatem zarzut nieważności tej umowy jako sprzecznej z prawem

W toku postępowania powódka nie wykazała żadnej z podstaw do uznania którejkolwiek z umów za nieważną.

Powódka miała wpływ na treść postanowień umów; postanowienia mające wpływ na odpowiedzialność finansową powódki zostały wytłuszczone w umowie pożyczki.

Twierdzenia powódki, jakoby nie była świadoma konsekwencji zaciągniętych zobowiązań nie znajduje potwierdzenia w stanie faktycznym.

Pozwany niejednokrotnie informował powódkę, że może ona znaleźć nabywcę nieruchomości. Powódka nie podjęła działań w tym zakresie.

W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości przez okres trwania umowy pożyczki ujawnione było roszczenie powódki o zwrotne przeniesienie własności nieruchomości.

Wniosek pełnomocnika powódki o przesłuchanie powódki na odległość został oddalony.

W ocenie Sądu przedstawione przez strony dowody z dokumentów były wystarczającą podstawą do wydania wyroku; teza dowodowa dowodu z przesłuchania powódki w większości została wykazana dowodami z dokumentów . Co się tyczy tezy w zakresie zarzutu zastraszania powódki przez pozwanego – jak należy rozumieć, przed zawarciem umów- to ewentualny dowód z przesłuchania powódki na tę okoliczność i tak podlegałby konfrontacji z dowodem z dokumentów, a te świadczą o całkowitej dobrowolności zawarcia umowy przez obie strony. Jeśli idzie o tezę w zakresie naruszenia zasad współżycia społecznego podnieść należy, że jest to teza ogólnikowa, niesprecyzowana .

Powódka została prawidłowo zawiadomiona o terminach rozprawy 12 marca 2020 r i 10 września 2020 r. ( adres z pozwu), na żaden z terminów nie stawiła się. Na rozprawie 10 września 2020 r. pełnomocnik powódki oświadczyła, że powódka przebywa w L. , jest tam co najmniej od połowy marca 2020 r. ( jeszcze przed pandemią). Do daty rozprawy 10 września 2020 r. powódka, reprezentowania przez profesjonalnego pełnomocnika nie wniosła o przeprowadzenie przesłuchania powódki przed konsulem RP w L., nie złożyła listy pytań dla powódki.

W ocenie sądu w tej dacie sformułowany taki wniosek zmierzał do przewlekłości postępowania.

Zdaniem Sądu nie wykazano przesłanek do stwierdzenia nieważności czynności prawnej w postaci umowy przeniesienia własności oraz ustanowienia tytułu egzekucyjnego.

Na marginesie należy podnieść, że w ocenie Sądu po stronie powódki istniała pełna świadomość co do znaczenia i skutków prawnych zawartej umowy. Należy także podkreślić, że nie może zarzucać nadużycia prawa osoba, która sama to prawo narusza. Ten kto sam narusza zasady współżycia społecznego, nie może korzystać z ochrony przewidzianej w przepisie art. 5 k.c. Pozwany wywiązał się z zawartej umowy, powódka nie wywiązała się z przyjętych na siebie zobowiązań. Takie działania nie powinny podlegać ochronie prawnej..

Z przyczyn wyżej wskazanych powództwo, jako nieuzasadnione, należało oddalić.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE