Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 350/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r. w sprawie o sygn. akt III K 509/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. G.

Sytuacja materialna oskarżonego

Dotychczasowa niekaralność

Dotychczasowe przestrzeganie przepisów ruchu drogowego

Obrażenia, jakich doznała pokrzywdzona były następstwem przedmiotowego wypadku, mogąc być uznane za naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk

Informacja z e - (...)

Karta karna

Informacja

KSP

Opinia biegłego

k.549

k.550, 605

k.551, 630-632

k.578-585, 636-637

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja z e - (...)

Karta karna

Informacja KSP

Opinia biegłego

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie będąc kwestionowane i nie budząc żadnych wątpliwości.

Z kolei opinia biegłego - tak pisemna, jak i ustna - była pełna, rzetelna i jednoznacznie odpowiadała na pytania wymagające wiedzy specjalnej. Biegły w sposób dokładny, obszerny i wyczerpujący ustosunkował się do wszelkich istotnych w niniejszej sprawie kwestii. W szczególności nie miał wątpliwości co do obrażeń pokrzywdzonej, ich zakwalifikowania i związku z przedmiotowym wypadkiem.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 177 § 1 k.k. (z uwzględnieniem treści art. 157 § 1 kk) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do ustalonego stanu faktycznego sprawy polegające na przyjęciu, że pokrzywdzona B. M. doznała obrażeń ciała skutkujących rozstrojem zdrowia na czas powyżej 7 dni, pomimo wątpliwości co do tego wynikających z załączonej dokumentacji lekarskiej oraz opinii biegłego lek. med. S. M., które ostateczne nie zostały wyjaśnione wobec oddalenia wniosków obrony w tym zakresie;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na oparciu ustaleń co do winy oskarżonego M. G. na bezkrytycznie przyjętych za wiarygodne w całości zeznaniach pokrzywdzonej B. M. i św. A. J. i A. W. i błędnej ocenie dokumentacji lekarskiej znajdującej się w aktach sprawy, z pominięciem okoliczności korzystnych dla obwinionego, których ustalenie było możliwe za pomocą innych środków dowodowych, jak też w wyniku prawidłowego rozumowania zgodnego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co uniemożliwiło ustalenie prawdy obiektywnej, a w szczególności tego, czy oskarżony M. G. w ogóle uczestniczył w przedmiotowej kolizji drogowej i w ogóle dopuścił się czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia;

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 434 § 1 pkt 1 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów odnośnie wiarygodności dowodu z zeznań pokrzywdzonej B. M., świadków A. J. i A. W. oraz wyjaśnień oskarżonego M. G. oraz błędną ocenę dowodów z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej i opinii biegłego lek. med. S. M., skutkujące pełną dowolnością ustaleń co do stanu faktycznego sprawy w zakresie uczestnictwa oskarżonego M. G. w przedmiotowym zdarzeniu, a w szczególności charakteru i znaczenia prawnego obrażeń odniesionych w zdarzeniu z dnia 06 listopada 2017 r. przez pokrzywdzoną B. M. i pominięcie w uzasadnieniu motywów dla których Sąd uznał, że obrażenia te skutkują rozstrojem zdrowia określonym w art. 157 § 1 kk, co pozostawało w oczywistej sprzeczności z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, co do których Sąd Rejonowy praktycznie w ogóle się nie odniósł w uzasadnieniu wyroku;

b) art. 198 § 1b, § 2 i § 3 kpk w zw. z art. 201 kpk polegające na pominięciu przez biegłego badania pokrzywdzonej oraz uwag i zastrzeżeń obrony co do wątpliwości wynikających z opinii biegłego S. M. i zaniechanie wezwania biegłego na rozprawę celem wydania opinii uzupełniającej lub zlecenie sporządzenia takiej opinii na piśmie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich łącznym omówieniem, Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd meriti w sposób prawidłowy zgromadził i ocenił materiał dowodowy, czyniąc to zgodnie z regułami art. 7 kpk, a następnie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając winę oskarżonego.

Nie ulega wątpliwości, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego sprawstwo oskarżonego nie budziło żadnych wątpliwości. Jego twierdzenia, że zatrzymał się za potrzebą fizjologiczną i opuścił pojazd, zostawiając w nim tak cenne rzeczy jak kluczyki, dokumenty, pieniądze, karty bankomatowe czy laptop, a pod jego nieobecność wsiadła do niego nieustalona osoba, której wcześniej nie widział, a która jest sprawcą tego zdarzenia są skrajnie nielogiczne. Gdyby tak było, to oskarżony od razu zadzwoniłby na policję i zawiadomił o popełnionym przestępstwie. Podszedłby też do miejsca zdarzenia i sprawdził, co się stało, że odbywa się tam wzmożony ruch pojazdów, po czym ujawnił się jako właściciel samochodu i poinformował o jego kradzieży. Postąpiłby tak każdy dorosły, uczciwy i nie mający nic na sumieniu człowiek. Tymczasem oskarżony uciekł, myśląc tylko o sobie i kompletnie nie interesując się stanem osób znajdujących się w drugim pojeździe, które mogły przecież potrzebować pilnej pomocy medycznej. Następnie schował się w pobliżu i zadzwonił do osób trudniących się usuwaniem uszkodzonych w wypadkach samochodów, chcąc żeby pomogli mu go odholować.

Wbrew jego twierdzeniom nie zrobił tego w celu uzyskania informacji o ewentualnym wypadku czy kolizji, w której mógł uczestniczyć jego pojazd. Jak bowiem wynika z zeznań świadka A. W., będącego osobą, która miała wykonać usługę holowania, oskarżony był zdenerwowany i zachowywał się dziwnie, mogąc być pod wpływem alkoholu. Kiedy przyjechał na miejsce i do niego zadzwonił, to powiedział mu, że nie wie gdzie jest, bo ucieka i odwołał holowanie, twierdząc że na miejscu jest już policja i nie może tam podejść. Z powyższego jednoznacznie wynika, że oskarżony chciał uniknąć odpowiedzialności karnej, zabierając stamtąd swój samochód jeszcze przed przyjazdem policji. Nie zdążył tego zrobić, albowiem ta pojawiła się tam pierwsza. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, Sąd meriti zasadnie dał wiarę świadkowi A. W., który nie miał absolutnie żadnego powodu, żeby składać obciążające go zeznania. Jego depozycje były nie tylko spójne i logiczne, ale też spontaniczne i wyważone, nie budząc żadnych wątpliwości.

Znamienne jest też to, że oskarżony zawiadomił policję o rzekomo dokonanej kradzieży dopiero następnego dnia. Jego tłumaczenia, że była to już kolejna taka sytuacja, a poprzednio doszło do porzucenia samochodu w pobliżu jego miejsca zamieszkania i liczył, że tym razem też tak będzie były niezgodne z rzeczywistością. Tym bardziej, że wraz z pojazdem miały być skradzione tak szczególne rzeczy jak dokumenty i karty bankomatowe, które mogły być przecież wykorzystane do popełnienia kolejnych przestępstw. Oskarżony nie obawiał się tego, bo doskonale wiedział, że znalazły się one w posiadaniu nie rzekomego złodzieja, ale policji, która wykorzysta je co najwyżej do ustalenia danych osobowych i adresowych sprawcy wypadku. Podnoszone przez obrońcę oskarżonego zeznania pokrzywdzonej i świadka A. J. nie miały w tym aspekcie większego znaczenia. Pokrzywdzona nie widziała bowiem kierowcy i nie potrafiła nic o nim powiedzieć. Z kolei świadek rozmawiał z oskarżonym zaledwie przez chwilę, odsyłając go do świadka A. W.. Dla stwierdzenia sprawstwa oskarżonego decydująca była skrajnie irracjonalna linia obrony oskarżonego i zeznania osoby, której chciał zlecić holowanie należącego do niego pojazdu z miejsca wypadku, skąd zbiegł. Oskarżony twierdził, że był bardzo zdenerwowany kradzieżą samochodu, ale mimo to nie zawiadomił wówczas policji, tłumacząc się zmęczeniem bezskutecznością poszukiwań.

Co do skutków zaistniałego zdarzenia, decydujących o możliwości przypisania oskarżonemu czynu z art. 177 § 1 kk, to niewątpliwie pokrzywdzona doznała naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk, które pozostawały w związku przyczynowo - skutkowym z zaistniałym wypadkiem. Pokrzywdzona była pasażerem pojazdu i siedziała po prawej stronie, a w wyniku tego zdarzenia pojazd przewrócił się właśnie na prawy bok. Z pewnością uderzyła wówczas w okolice obręczy brakowej prawej o wewnętrzne, twarde elementy pojazdu, a jej ciało znalazło się w nienaturalnej pozycji, co skutkowało niekontrolowanym ruchem odcinka kręgosłupa szyjnego. Była to sytuacja nagła i nieprzewidziana, a stwierdzone u niej obrażenia miały ewidentnie źródło urazowe, a nie inne, w szczególności zwyrodnieniowe. Stwierdzone zarostowe zapalenie torebki stawowej stawu ramiennego jest naturalnym następstwem tego typu urazu. Pokrzywdzona cały czas odczuwa skutki wypadku, cały czas, a więc od ponad 4 lat, korzystając z pomocy lekarskiej i będąc poddawana rehabilitacji niwelującej skutki tego, co się stało. Powyższe wprost wynika zarówno z jej z jej zeznań, jak i dokumentacji medycznej.

Gdyby było inaczej, to oczywistym jest, że pokrzywdzona nie poświęcałaby na ten cel tyle czasu i środków. Idąc tokiem rozumowania obrońcy oskarżonego, z którym nie można się zgodzić, pokrzywdzona akurat po tym zdarzeniu wymyśliła sobie podnoszone dolegliwości i leczy się na coś, co jej nie dolega albo powstało kiedy indziej i w innych okolicznościach. Powyższe znajdowało potwierdzenie zarówno w dokumentacji medycznej i zeznaniach zarówno pokrzywdzonej, jaki i świadka R. K., które nie budziły żadnych wątpliwości, ale również w opiniach biegłego, które były pełne, rzetelne i jednoznacznie odpowiadały na pytania wymagające wiedzy specjalnej. Zgłaszane przez obrońcę oskarżonego zastrzeżenia zmierzały jedynie do uzyskania opinii określonej, korzystnej dla niego treści, będąc pozbawione jakichkolwiek podstaw. Jak wskazał biegły w opiniach uzupełniających, ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym dokumentacji medycznej, nie wynika, żeby pokrzywdzona miała wcześniej uszkodzone narządy ruchu i z tego powodu się leczyła. Będąc w szoku mogła nie wykazywać objawów klinicznych. Zgłosiła się na ostry dyżur w nieodległym czasie, odczuwając dolegliwości, które pozostają w związku z zaistniałym wypadkiem. Zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania opinii. Badanie przedmiotowe i podmiotowe korespondowało z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy. Wykonując ruch bierny biegły czuł ograniczenie przy ruchu wykonywanym przez niego, a nie pokrzywdzoną.

Obrońca oskarżonego zarzucił brak opinii uzupełniającej, która wyjaśniłaby rzekomo istniejące wątpliwości. Sąd Okręgowy uzyskał taką opinię. Wezwał też biegłego na rozprawę. Tym samym obrońca oskarżonego miał możliwość zadawania mu pytań i wyjaśnienia wszelkich kwestii, które budziły jego zastrzeżenia. Ponadto Sąd Okręgowy zobowiązał biegłego do przeprowadzenia badania podmiotowego i przedmiotowego pokrzywdzonej. W tej sytuacji część zarzutów apelacji stała się automatycznie bezprzedmiotowa. Wprawdzie nie wykonano wskazywanych przez obrońcę oskarżonego badań obrazowych, jednak przedmiotem opinii było ustalenie, jakie następstwa spowodowało zdarzenie, które miało miejsce w dniu 6 listopada 2017 r., a więc ponad 4 lata wcześniej. Tym samym obecny stan zdrowia pokrzywdzonej, w tym ewentualne badania przedstawiające aktualną sytuację, powinny być traktowane pomocniczo i z dużą ostrożnością. Jak wynikało z opinii biegłego, zgromadzony materiał dowodowy, w tym dokumentacja medyczna sporządzona bezpośrednio bądź w krótkim czasie po zdarzeniu, był w pełni wystarczający.

Wątpliwości nie budziły też pozostałe rozstrzygnięcia, to jest kara, nawiązka i zakaz prowadzenia pojazdów. Skoro oskarżony postąpił w taki sposób, to jest doprowadził do wypadku i zbiegł z jego miejsca, nie licząc się ze zdrowiem i życiem innych osób, to musiał być czasowo wyeliminowany z grona użytkowników ruchu drogowego. Powinni do niego należeć ludzie odpowiedzialni i uczciwi. Oskarżony wykazał, że takich cech nie posiada. W interesie społeczeństwa jest, żeby uchronić je przed skutkami działania takich kierowców.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. G. od stawianego mu zarzutu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i zwrot sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów na uwzględnienie nie zasługiwały też związane z nimi wnioski.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r. w sprawie o sygn. akt III K 509/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z opisanych wyżej względów brak było podstaw do zmiany, a tym bardziej uchylenia zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II - III

Mając na uwadze wynik procesu, oskarżony powinien ponieść wszelkie koszty, jakie wygenerowało jego postępowanie. Dotyczy to nie tylko zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem przez oskarżycielkę posiłkową pełnomocnika z wyboru - z tego tytułu zasądzono na jej rzecz kwotę 1.008 złotych - ale również kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym - z tego tytułu zasądzono na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i obciążono go pozostałymi wydatkami.

7.  PODPIS

0.1.1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana