Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 804/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie III K 1206/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. S. (1)

Oskarżony jest osobą niekaraną

Dane o karalności

k.205

2.

J. S. (1)

Stan majątkowy

Informacje z E-PUAP

k.204

3.

J. S. (1)

Organizacja ruchu na wskazanym odcinku drogi w dniu 6.07.2019 r.

Projekt czasowej organizacji ruchu dla potrzeb uruchomienia obiektu (...) obiektu prowadzącego ruch z ul. (...) w ul. (...) w W.

k.178

4.

J. S. (1)

Oskarżony nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

Informacja o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

k.207

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dane o karalności sądowej

Okoliczności wynikające ze wskazanego dokumentów nie budzą wątpliwości, więc należy uznać je za udowodnione.

2.

E-PUAP

3.

Projekt czasowej organizacji ruchu dla potrzeb uruchomienia obiektu (...) obiektu prowadzącego ruch z ul. (...) w ul. (...) w W.

4.

Informacja o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuca:

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zarzuca wyrokowi obrazę przepisów postępowania, czego skutkiem są błędy oraz dowolność w dokonanych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, co mogło mieć wpływ na jego treść:

1)  Art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 1 EKPCz- poprzez dokonanie błędnej, a zarazem dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w miejsce oceny swobodnej, wyciągnięcie na podstawie zgromadzonych dowodów, przedwczesnych a zarazem błędnych wniosków, kategorycznych ustaleń i ocen z niego wynikających, co nastąpiło niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc reguł obowiązujących w rzetelnym postępowaniu karnym, m.in. z uwagi na:

a)  nieustalenie, że oskarżony J. S. (1) w dniu 6 lipca 2019 r. nie wiedział o istniejących zmianach w organizacji ruchu na ulicy (...) w W. polegających na wyłączeniu zachodniej części tej drogi z użytkowania oraz tymczasowym przemianowaniu wschodniej dwupasmowej jezdni na drogę dwukierunkową,

b)  błędną ocenę, że w dniu zdarzenia oskarżony J. S. (1) miał realną możliwość zapoznania się z rzekomo prawidłowym oznakowaniem dotyczącym organizacji ruchu obowiązującej na ulicy (...), oraz że wystarczające w tej mierze miałyby być dwa znaki informacyjne pionowe z k. 26 i k. 27 umieszczone wyłącznie po prawej stronie drogi na dalszym fragmencie ulicy (...) w pewnej odległości od jej rozpoczęcia za zjazdem z ulicy (...) na ulicę (...),

c)  dowolne ustalenie, że wszelkie znaki drogowe w rejonie od ulicy (...) do ulicy (...) były umiejscowione w odpowiednich miejscach oraz, że w sposób należyty ostrzegały i informowały uczestników ruchu skręcających z ulicy (...) w ulicę (...), w tym oskarżonego J. S. (1), o tym, że rozpoczyna się ruch dwukierunkowy na jezdni służącej uprzednio do ruchu jednokierunkowego,

d)  nieustalenie, że do tymczasowej organizacji ruchu na ulicy (...) wymagane było zlokalizowanie znaków ostrzegawczych pionowych takie jak Znak A20 „odcinek jezdni o ruchu dwukierunkowym” oraz że w dniu zdarzenia takie znaki nie znajdowały się tuż przed zjazdem z drogi dwukierunkowej na ulicy (...) na drogę jednokierunkową na ulicy (...), a ponadto nieustalenie, że znaki informacyjne pionowe znajdowały się w nieodpowiednich miejscach dopiero na dalszym fragmencie ulicy (...), tym samym mogły być niewidoczne dla jadących lewym pasem, zaś pozostałe oznakowanie odnoszące się do jazdy na wprost mogło wprowadzać kierującego w błąd,

e)  nieustalenie, że do tymczasowej organizacji ruchu na ulicy (...) wymagane było użycie znaków poziomych w postaci żółtej podwójnej linii ciągłej znak P-4 „Linia podwójna ciągła”, natomiast na jezdni znajdowały się jedynie pojedyncze żółte linie przerywane, co nie dawało oskarżonemu podstaw do stwierdzenia, iż doszło do zmian kierunku jednego z pasów ruchu,

f)  błędne ustalenie, że wypadek drogowy z dnia 6 lica 2019 roku powstał w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania przez oskarżonego J. S. (1) w związku z naruszeniem szczególnych zasad ostrożności obowiązujących przy realizacji takiego właśnie manewru, takich jak zapewnienie wystarczającej widoczności i dostatecznego miejsca do wyprzedzania bez utrudniania komukolwiek ruchu, podczas gdy w rzeczywistości zdarzenie powstało już po zakończeniu wykonania takiego manewru przez oskarżonego, w wyniku kontynuacji jazdy na wprost przez oskarżonego pasem lewym, o niewłaściwym jak się okazało kierunku jazdy było wynikiem nieudanej ucieczki oskarżonego na prawy pas i odbiciem na pas lewy, w sytuacji usprawiedliwionej okolicznościami nieświadomości oskarżonego, że kontynuacja jazdy pasem lewym była niewłaściwa, to zaś był wynikiem braku odpowiedniego oznakowania pionowego oraz poziomego zmian w organizacji ruchu w odpowiednich miejscach drogi, w szczególności na ulicy (...) tuż przed wjazdem na ulicę (...),

g)  błędną ocenę, że oskarżony w sposób zawiniony naruszył przepisy ruchu drogowego i zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, że w sposób zawiniony jechał po lewej stronie jezdni, mimo obowiązywania ruchu dwustronnego oraz że nastąpiło to mimo rzekomo prawidłowych oznakowani drogi w wyniku niewłaściwej obserwacji ze strony oskarżonego, że oskarżony w sposób zawiniony nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania, że w sposób zawiniony nie upewnił się czy ma wystarczającą widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudniania komukolwiek ruchu, że w sposób zawiniony nie zachował prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem przy jednocześnie dowolnym ustaleniu, że jechał on z prędkością około 90 km/h, gdy brak było podstaw do formułowania takich kategorycznych ustaleń na niekorzyść oskarżonego,

h)  błędne uznanie za niewiarygodne części wyjaśnień oskarżonego J. S. (1), co do tego, że oznakowanie drogi w dniu zdarzenia było niewłaściwe, podczas gdy nieadekwatne i niewystarczające w tej mierze było odnoszenie się przez Sąd I instancji wyłącznie do protokołu oględzin nagrania oraz do zdjęć fragmentu drogi, które nie dawały wystarczających podstaw do usta-lenia, że wszystkie znaki na całym odcinku drogi były czytelne, prawidłowe i umieszczone we właściwym miejscu, podobnie jak nieadekwatne i niewystarczające było ustalenie o prawidłowości i czytelności wszelkich oznaczeń drogowych, z tego powodu, że rzekomo były one czytelne dla pozostałych uczestników ruchu poruszających się po prawej stronie,

i)  błędne ustalenie za niewiarygodne zeznań świadka M. S. w przedmiocie oznakowania fragmentu drogi już po zdarzeniu, mimo że oko­liczność ta mogła mieć posiłkowo znaczenie w kontekście znaków znajdują­cych się w momencie zdarzenia, jednocześnie brak jest dowodów wskazują­cych na prawidłowe umieszczenie znaków na początku ulicy (...),

j)  brak oparcia wyroku Sądu I instancji na całokształcie okoliczności wynikających ze zgromadzonych dowodów oraz oparcie się jedynie na części zgromadzonych dowodów, w tym niezasadne pominięcie w dokonanej analizie i ocenie wyjaśnień oskarżonego złożonych na piśmie na etapie postępowania przygotowawczego,

k)  nieprowadzenie przez Sąd I instancji adekwatnego postępowania dowodowego w przedmiocie ustalenia prawidłowości bądź nieprawidłowości organizacji ruchu oraz lokalizacji znaków drogowych na trasie na której doszło do wypadku drogowego,

l)  nieustalenie, że na moment zdarzenia z dnia 6 lipca 2019 r. nie można było przypisać oskarżonemu J. S. (1) winy czyli osobistej zarzucalności przy rzekomym popełnieniu czynu zabronionego w sposób nieumyślny, polegającego na spowodowaniu wypadku drogowego, gdy oskarżony nie naruszył reguły ostrożności, która była rzeczywistą przyczyną powstania określonego zdarzenia, oskarżony nie przewidywał i obiektywnie rzecz biorąc nie mógł przewidzieć możliwości popełnienia takiego czynu,

m)  nieustalenie, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów procesu w niniejszym postępowaniu byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na względy słuszności, w sytuacji gdy również jest on poszkodowany określonym zdarzeniem, jednocześnie mimo wyznaczenia w sprawie jednego terminu rozprawy zasądzono wysokie koszty zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego, zaś wobec oskarżonego zasądzono także wysoką grzywnę, w konsekwencji Sąd I instancji niesłuszne nie zastosował art. 624 § 1 k.p.k. mimo że istniały ku temu uzasadnione podstawy.

2)  art. 5 § 2 k.p.k. - poprzez nieustalenie, że w sprawie na ten moment występują niedające się usunąć wątpliwości, co do tego czy w dniu 6 lipca 2019 r. przed zjazdem z ulicy (...) na ulicę (...) prawidłowo zorganizowano oraz pionowych, co skutkowało niezasadnym niezastosowaniem przez Sąd I instancji zasady in dubio pro reo, nierozstrzyganiem niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, gdy po przeprowadzeniu całego postępowania dowodowego, pod względem procesowym, obiektywnie rzecz biorąc (z punktu widzenia niezależnego obserwatora), takie niedające się usunąć wątpliwości pozostały, albowiem zgromadzone dowody w szczególności protokół oględzin nagrania i zdjęcia dwóch znaków znajdujących się na dalszym fragmencie ulicy (...) po jej prawej stronie, nie pozwalały na dokonanie jednoznacznych, spójnych, obiektywnych i stanowczych ustaleń zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w szczególności, co do jednoznacznego ustalenia jak wyglądały wcześniejsze oznaczenia drogowe przed wjazdem na ulicę (...) oraz czy oskarżony jadąc lewym pasem rzeczywiście był w stanie dostrzec istniejące oznakowania, co skutkowało dowolnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy, przy jednoczesnym domniemaniu tych okoliczności na niekorzyść oskarżonego w tym dowolnym przyjęciu, że oskarżony działał w sposób nieostrożny,

3)  art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. art. 6 k.p.k., art. 4 k.p.k. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 1 EKPCz - z uwagi na niezasadne oddalenie przez Sąd I instancji na rozprawie w dniu 16 marca 2021 r. wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego złożonego uprzednio na piśmie o zwrócenie się przez Sąd rozpoznający sprawę do zarządcy drogi nr (...) Zarządu Dróg Wojewódzkich oraz o zobowiązanie tego podmiotu do udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytania, mimo tego, że okoliczności dowodzone przez obrońcę oskarżonego dotyczące organizacji ruchu w dniu zdarzenia w tym istniejącego oznakowania na trasie na której doszło do zdarzenia, nie zostały już udowodnione zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, jednocześnie organizacja ruchu oraz lokalizacja oznaczeń drogowych w dniu zdarzenia oraz ewentualne zmiany powstałe po tym dniu w rzeczywistości mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, mogą one bowiem wskazywać na brak winy oskarżonego przy rzekomym naruszeniu reguły ostrożności, która stanowiła rzeczywistą przyczynę powstania wypadku drogowego, zaś oddalenie tego wniosku dowodowego uniemożliwiło oskarżonemu podjęcie obrony swoich praw w toku niniejszego postępowania,

4)  art. 424 § 1 i 2 k.p.k. - poprzez niewskazanie w sposób precyzyjny w sporządzonym uzasadnieniu Sądu I instancji, adekwatnych przyczyn, dla których Sąd I instancji miałby nie dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom jego córki odnośnie braku właściwych oznaczeń drogowych przed zjazdem na ulicę (...). Dowolność przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń faktycznych oraz dowolność w dokonywaniu kolejnych ocen, skutkowała bezpodstawnym przypisaniem winy oskarżonemu J. S. (2) co do nieumyślnego popełnienia zarzucanego mu występku oraz skutkowało niewłaściwym zastosowaniem przepisów prawa karnego materialnego, w tym niezasadnym skazaniem oskarżonego w oparciu o art. 177 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji i przytoczone na ich poparcie argumenty nie zasługują na uwzględnienie. Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie okoliczności sprawy, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarzut obrazy art. 7 k.p.k., odnoszący się do naruszenia przez sąd orzekający zasady swobodnej oceny dowodów i dokonania ocen dowolnych, może być uznany za trafny tylko wtedy, gdy oceny i wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego, a nie ograniczenia się do zaprezentowania własnej oceny tego materiału, odmiennej od tej, którą przyjął sąd jako podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Nie sposób przyjąć, aby Sąd naruszał zasady wyrażone w art. 7 k.p.k., gdy w ramach swojej niezawisłości dokonuje ustaleń faktycznych poprzez danie wiary części dowodów, a innym odmawia waloru wiarygodności, należycie uzasadniając swoje rozumowanie. Tym samym zarzut niewłaściwej oceny dowodów nie może sprowadzać się do zaprezentowania przez skarżącego odmiennej wersji wydarzeń, jaka rysuje się na tle tych dowodów, jakie - w jego ocenie – powinny stać się podstawą czynionych ustaleń, o ile nie wykaże on konkretnych błędów, jakich przy analizie materiału dowodowego dopuścił się sąd orzekający. Błędem takim nie jest sama ocena odmienna od oczekiwań skarżącego, o ile nie zawiera ona luk w rozumowaniu, nie pomija żadnego dowodu czy też żadnej z okoliczności rysujących się na ich tle, a wreszcie – jest wyczerpująco uzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego analiza argumentacji skarżącego odnośnie ustaleń Sądu Rejonowego prezentowanymi w niniejszej sprawie wskazuje, że nie doszło do zarzucanej obrazy art. 7 k.p.k.- zwłaszcza w związku z art. 410 k.p.k.

Ponadto nie sposób zgodzić się z argumentacją przedstawioną przez skarżącego, że J. S. (1) nie wiedział o istniejącej zmianie w organizacji ruchu na wskazanym odcinku drogi, który polegał na wyłączeniu zachodniej części tej drogi z użytkowania oraz przemianowaniu wschodniej dwupasmowej jezdni na drogę dwukierunkową. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci nagrania z wideorejestratora samochodu marki M., który poruszał się po tej trasie w momencie kiedy doszło do zdarzenia i które zostało poddane oględzinom wynika w sposób jednoznaczny, iż oskarżony musiał sobie zdawać sprawę o zmianie organizacji ruchu na tym odcinku jezdni. Jak wynika z ujęcia z wideorejestratora (k.26) po prawej stronie jezdni- jadąc od strony ulicy (...) w stronę ulicy (...) umieszczony był znak informujący o zmianie organizacji ruchu wskazujący na to, że droga jest drogą dwukierunkową. Nagranie z wideorejestratora pojazdu M. trwa 03:01 minuty. Z oględzin nagrania wynika, iż w czasie 0:06 nagrania widać znak drogowy oznaczający koniec pasa ruchu na jezdni dwukierunkowej. Następnie na przeciwnym pasie ruchu widać jedenaście samochodów jadących w przeciwnym kierunku. Z kolei pomiędzy 00:20 sekundą nagrania a 01:00 na przeciwnym pasie ruchu widać 22 przejeżdżające samochody. W czasie nagrania 01:00 widać samochód oskarżonego, który wyprzedza samochód z którego pochodzi nagranie (k.24v). Wobec powyższego nie sposób przyjąć jakoby oskarżony nie widział samochodów jadących prawidłowo przeciwległym pasem, ruch na drodze był znaczny, z przeciwnego kierunku przejechało dużo samochodów. Nie można dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że nie widział on jadących z naprzeciwka prawidłowo samochodów i nie zdawał sobie sprawy, że ruch odbywa się w dwukierunkowo. Ponadto wskazać należy, iż remont ten trwał od kilku lat, nie była to sytuacja nagła, o której nie było wiadomo, czy do której użytkownicy drogi nie zdążyli by się przyzwyczaić. Okoliczność iż oskarżony rzadko korzystał z tej trasy nie ma znaczenia, ponieważ powinien on baczyć na oznakowanie zamieszczone przy drodze oraz na zachowanie pozostałych uczestników ruchu drogowego. Nie sposób również pominąć, iż jak wynika z załączonych wydruków z wideorejestratora z przeciwnego kierunku jechało kilkanaście samochodów pod rząd i w związku z tym nie można dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który stwierdził podczas rozprawy, iż na pasie ruchu którym się poruszał nie było żadnego samochodu (k.113) skoro z nagrania wynika zupełnie coś innego. Nie nie sposób dać wiary, że oskarżony nie widział samochodów, które wcześniej, przed wypadkiem poruszały się po sąsiednim pasie ruchu w przeciwnym kierunku niż on. Przedmiotowy odcinek drogi jest trasą ruchliwą, panuje na niej wzmożony ruch pojazdów, zwłaszcza w godzinach w których doszło do zdarzenia tj. w okolicach godziny 17 .

Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że znaki drogowe w okolicy ul. (...) do ul. (...) były ustawione w sposób prawidłowy i prawidłowo ostrzegały użytkowników drogi o zmianie ruchu na jezdni na ruch dwukierunkowy. Sąd Okręgowy pragnie również wskazać, że inni uczestnicy ruchu drogowego nie mieli wątpliwości co do zmiany organizacji ruchu na tym odcinku drogi i prawidłowo stosowali się do obowiązujących zasad ruchu. Ponadto Sąd Okręgowy na etapie postępowania odwoławczego uzupełnił postępowanie dowodowe i zwrócił się do zarządcy drogi o nr (...) Zarządu Dróg Wojewódzkich oraz do wykonawcy remontu powyższej drogi (...) S.A. Oddział w Polsce z prośbą o udzielenie informacji dotyczącej tego, jakie znaki drogowe pionowe oraz poziome oraz w jakich miejscach były zlokalizowane w dniu 6 lipca 2019 r. przed zjazdem z ul. (...) na ul. (...) w kierunku ul. (...) w W. oraz w kierunku przeciwnym, w jaki sposób w dniu 6 lipca 2019 r. oznakowany był zjazd z jednokierunkowej jezdni z ul. (...) na dwukierunkową jezdnię na ul. (...) oraz czy istniejące znaki wyraźnie ostrzegały i informowały o zmianie ruchu jednokierunkowego na ruch dwukierunkowy, jaka organizacja ruchu obowiązywała w dniu 6 lipca 2019 r. na dalszym fragmencie ul. (...) w kierunku ul. (...) i czy po dniu 6 lipca 2019 r. doszło do zmian w organizacji ruchu na ul. (...), a jeśli tak to kiedy oraz jakie znaki drogowe zostały zasłonięte/ odsłonięte. W odpowiedzi Sąd Okręgowy uzyskał dokumentację w postaci zatwierdzonego Projektu Czasowej Organizacji Ruchu, która obowiązywała w dniu zdarzenia i z której wynika jakie znaki były ustawione i na jakich odcinkach jezdni. Po przeanalizowaniu załączonej dokumentacji Sąd Okręgowy uznał, że oznakowanie było prawidłowe i nie sposób wykazać, aby oskarżony nie miał możliwości zauważenia go i dostosowania się do obowiązujących zasad ruchu drogowego. Ustalono również, iż zatwierdzony Projekt Czasowej Organizacji Ruchu nr (...) obowiązywał, w takim kształcie, co najmniej do dnia 31 lipca 2019 r., wobec czego nie doszło w tym czasie do umiejscowienia nowych czy zasłonięcia/ odsłonięcia dotychczasowych znaków drogowych.

Argumentacja przedstawiona przez obrońcę oskarżonego, że umieszczenie znaków było nieodpowiednie i uniemożliwiało ich dostrzeżenie nie zasługuje na uznanie. Należy mieć na uwadze to, że inni uczestnicy ruchu drogowego nie mieli problemu z zauważeniem znaków drogowych umiejscowionych w tych miejscach i zastosowaniem się do nich. Gdyby oskarżony prawidłowo obserwował jezdnię byłby w stanie bez większego problemu dostrzec znak informujący o zmianie organizacji ruchu. A jeśli nie dostrzegł znaku to powinien on zauważyć jak poruszają się inne pojazdy i dostosować się do nich.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt. 28 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym wyprzedzanie jest przejeżdżaniem (przechodzeniem) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku. Jak zostało ustalone w toku postępowania oskarżony poruszał się lewym pasem jezdni przejeżdżając obok pojazdów znajdujących się na prawym pasie jezdni- wobec czego prawidłowo zostało przyjęte przez Sąd Rejonowy, iż wykonywał on manewr wyprzedzania. Kwestionowanie przez skarżącego, ustaleń Sądu iż do wypadku doszło na skutek naruszenia przez oskarżonego szczególnych zasad ostrożności obowiązujących w trakcie manewru wyprzedzania nie zasługuje na uznanie. Okoliczność, iż do zdarzenia doszło w sytuacji kiedy oskarżony chciał w ostatnim momencie uciec przed jadącym z naprzeciwka samochodem i nie udało mu się to nie zmienia faktu, że całe zdarzenie miało miejsce na skutek nieumiejętnie przeprowadzonego przez oskarżonego manewru wyprzedzania. J. S. (1) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania tego manewru, nie zachował prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywał oraz nie upewnił się czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia innym uczestnikom ruchu poruszania się po jezdni. W ocenie Sądu przedstawiona przez skarżącego argumentacja jakoby do zdarzenia doszło na skutek nieprawidłowego oznakowania pionowego oraz poziomego zmian organizacji ruchu w odpowiednich miejscach drogi stanowi jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony i nie zasługuje na wiarę.

Co prawda Sąd Rejonowy poczynił ustalenia co do tego, że oznakowanie drogi w dniu zdarzenia było niewłaściwe jedynie na podstawie protokołu oględzin nagrania oraz do zdjęć fragmentu drogi, jednak Sąd Okręgowy na etapie postępowania odwoławczego uzupełnił materiał dowodowy o dokument wskazującym na organizację ruchu na danym fragmencie jezdni w okresie zdarzenia, niemniej jednak nie wpłynęło to na ocenę odpowiedzialności oskarżonego. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zeznań oskarżonego J. S. (1) dotyczących oznakowania drogi. Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie odnoszącym się do samego przebiegu zdarzenia były co do zasady spójne, logiczne i zasługiwały na wiarę, niemniej jednak nie zasługiwały na wiarę wyjaśnienia oskarżonego dotyczące niewłaściwego oznaczenia drogi. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowiły jedynie przyjęta przez niego linię obrony. Z zebranego materiału dowodowego w sposób bezsprzeczny wynika, że znaki drogowe były czytelne i prawidłowo umieszczone we właściwych miejscach na drodze. Należy również zwrócić uwagę, iż dla pozostałych użytkowników ruchu oznakowania drogi było czytelne i jasne, ponieważ żaden z nich nie poruszał się w sposób nieprawidłowy. Również zeznania świadka M. S. zostały przez Sąd Rejonowy ocenione w sposób prawidłowy. Sąd zasadne wskazał, że M. S. (córka oskarżonego) nie była uczestnikiem, ani świadkiem zdarzenia a informacje o jego przebiegu posiadała jedynie od oskarżonego, który jest jej ojcem, wobec czego nie mogły stanowić wiarygodnego materiału dowodowego.

Nie sposób podzielić twierdzenia skarżącego jakoby Sąd oparł się jedynie na części zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie i dokonał prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w sprawie.

Oskarżony wbrew twierdzeniu obrońcy miał możliwość prawidłowej obserwacji oznakowania drogi, którą się poruszał i uniknięcia naruszenia przepisów ruchu drogowego. J. S. (1) nie zachował odpowiedniej prędkości, która mogłaby mu zapewnić panowanie nad pojazdem i nie upewnił się czy ma dostateczne miejsce do wyprzedzenia pojazdu poruszające go się przed nim. Mając powyższe na uwadze nie można zgodzić się z autorem apelacji, że kolizja była niemożliwa do przewidzenia przez oskarżonego. Oskarżony miał możliwość zastosowania się do obowiązujących przy wykonywaniu manewru wyprzedzania zasad bezpieczeństwa, a tym samym uniknięcia wypadku. W ustalonych okolicznościach sprawy mógł przewidywać, że naruszenie wymaganych reguł ostrożności doprowadzi do wypadku, w którym inna osoba odniesie obrażenia.

Odnośnie argumentacji dotyczącej nie zastosowania przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości skarżącego co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych

dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. Sąd odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, które zostały dokonane na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego J. S. (1) odnośnie przypisanego mu czynu. Zarzut obrońcy jest zatem niezasadny.

Co zaś tyczy się zarzutu oddalenie przez Sąd I instancji na rozprawie dniu 16 marca 2021 r. wniosku dowodowego o zwrócenie się przez Sąd rozpoznający sprawę do zarządcy drogi nr (...) i odpowiedzi na sformułowane pytania wskazać należy, iż Sąd Okręgowy na etapie postępowania odwoławczego uzupełnił materiał dowodowy w tym zakresie niemniej jednak dowód ten nie wpłynął na zmianę zaskarżonego wyroku, ponieważ potwierdził jedynie ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy.

Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż oskarżony jest w stanie ponieść koszty postępowania i słusznie zasądził od niego koszty postępowania przed Sądem I instancji. W ocenie Sądu odwoławczego w sprawie nie zachodziły okoliczności do zastosowania względem oskarżonego art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnienia go z ponoszenia kosztów postępowania. Sąd prawidłowo uznał, iż sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala mu na uiszczenie kosztów procesu, ponieważ osiąga on dochody (k.204) wobec czego argumentacja przedstawiona przez skarżącego w tym zakresie nie zasługiwała na uznanie.

Wniosek

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 454 § 1-3 k.p.k. obrońca oskarżonego wnosi o zmianę w całości zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, zmianę punktu I poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. (1) od zawinionego popełnienia zarzucanego mu występku z art. 177 § 1 k.k. oraz zmianę punktu II i III poprzez uchylenie określonych rozstrzygnięć. Ewentualnie, wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na stwierdzoną wyżej niezasadność zarzutu apelacji, skorelowany z nim wniosek również nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Niezależnie od wskazanych powyżej zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 1, la k.p.k. i art. 427 § 2 k.p.k., obrońca zarzuca temu wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego oraz prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej:

1)  art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 3 ust. 1 i 24 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z § 3 ust. 1, § 10 ust. 2, § 86 ust. 5, § 35 ust. 1 pkt 5, § 44 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie zna­ków i sygnałów drogowych wraz z załącznikiem w zw. z art. 1 § 3 k.k. w zw. z art. 9 § 2 k.k. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie z uwagi na dokonanie błędnej wykładni pojęć „zawinionego' „nieumyślnego" popełnienia czynu zabronionego polegającego na spowodowaniu wypadku drogowego na skutek niezachowania „szczególnej ostrożności' w trakcie wykonywania manew­ru „wyprzedzania" przy jednoczesnym całkowitym pominięciu przesłanki podmio­towej czynu nieumyślnego rozumianej jako obiektywna „możliwość przewidywania!' popełnienia czynu zabronionego oraz przy całkowitym pominięciu regulacji dotyczącej wymaganych prawem znaków drogowych przed miejscem zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż gdyby oskarżony obserwował drogę uważnie musiałby zauważyć znajdujące się przy drodze znaki drogowe informujące o zmianie organizacji ruchu. Znamieniem czynu zabronionego z art. 177 § 1 k.k. jest nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Sąd odwoławczy nie miał wątpliwości, że znamię to zostało przez oskarżonego zrealizowane. Wbrew twierdzeniom skarżącego znaki drogowe informujące o zmianie organizacji ruchu ustawione były prawidłowo, a oskarżony na skutek niezachowania szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania, niezachowania prędkości zapewniającej panowanie nad pojazdem z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywał, nie upewnienia się czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. To zachowanie oskarżonego doprowadziło ostatecznie do kolizji z udziałem pokrzywdzonego, który poruszał się po drodze zgodnie z przepisami.

Czyn z art. 177 § 1 k.k. jest przestępstwem nieumyślnym. Zgodnie z art. 9 § 2 k.k. czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że oskarżony nie miał zamiaru popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Nie ma jednak również wątpliwości, że nie zachował on ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, choć mógł przewidywać, że jej niezachowanie może być przyczyną wypadku. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę (art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Ponieważ nie można odpowiadać za zachowania innych kierowców, należy w pierwszej kolejności uważnie obserwować oznakowanie i prowadzić pojazd w taki sposób, aby w razie zdarzeń nagłych, móc zareagować odpowiednio wcześnie, skutecznie i bezpiecznie.

Wniosek

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 454 § 1-3 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę w całości zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, zmianę punktu I poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. (1) od zawinionego popełnienia zarzucanego mu występku z art. 177 § 1 k.k. oraz zmianę punktu II i III poprzez uchylenie określonych rozstrzygnięć. Ewentualnie, wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na stwierdzoną wyżej niezasadność zarzutu apelacji, skorelowany z nim wniosek również nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.4.

Ponadto na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. i art. 427 § 2 k.p.k., obrońca oskarżonego zarzuca temu wyrokowi rażącą niewspółmierność, rażącą surowość orzeczonej przez Sąd I instancji wobec oskarżonego kary za zarzucany mu występek, w postaci kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 25 zł każda, czyli 5.000 zł, co nastąpiło niezgodnie z ogólnymi a także szczególnymi dyrektywami wymiaru kary opisanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., przy błędnym odwoływaniu się przez Sąd I instancji do okoliczności należących już do treści znamienia zarzucanego czynu zabronionego, a także nadaniu pozostałym kryteriom niewłaściwych rang, w sytuacji gdy orzeczenie jakiejkolwiek kary wobec oskarżonego - również będącego poszkodowanym całym zdarzeniem - nie miało uzasadnionych podstaw. Należy mieć na względzie, że nie tylko pokrzywdzony/oskarżyciel posiłkowy ucierpiał w przedmiotowym wypadku, ale ucierpiał w nim również sam oskarżony J. S. (1) i nie chodzi wyłącznie o jego samochód, który uległ kasacji, ale także o uszczerbek na zdrowiu oskarżonego polegający na uszkodzeniu kręgu L-3 w jego kręgosłupie. Obecnie trwa proces jego rehabilitacji. To, że ucierpiał on w takimi stanie znacznie szerszym zakresie, wynikało również z tego, że poruszał się on bezpiecznym pojazdem marki V..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu niewspółmierności orzeczonej kary należy wskazać, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, „rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że „zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować”.

Na podstawie analizy przytoczonych w apelacji zarzutów i argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku należy stwierdzić, iż taka dysproporcja w niniejszej sprawie nie ma miejsca – kara została określona prawidłowo, z uwzględnieniem wszelkich okoliczności sprawy i warunków osobistych oskarżonego. Czyn, którego dopuścił się oskarżony, to jest czyn z art. 177 § 1 k.k., zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Oskarżonemu wymierzono karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 25 zł stosując regulację zawartą w art. 37a k.k.- który stanowi wyraz zasady preferencji kar nieizolacyjnych- wobec czego nie sposób przyjąć iż jest to kara nadmiernie surowa.

Sąd miał na uwadze przy wymierzaniu kary zarówno okoliczności łagodzące jak i obciążające oskarżonego. Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę to, iż oskarżony był osobą niekaraną, prowadzi uregulowany tryb życia, nie kwestionował przebiegu wypadku i złożył wyjaśnienia, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Z kolei jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżony jechał z nadmierną prędkością, poruszał się w sposób zagrażający innym uczestnikom ruchu drogowego, a obrażenia jakich doznał pokrzywdzony były na tyle rozległe i poważne że wymagały długotrwałej rehabilitacji. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd przy wymierzaniu kary miał na uwadze to, że oskarżony również ucierpiał w wypadku.

Reasumując, orzeczonej wobec oskarżonego kary w żaden sposób nie można nazwać niewspółmierną. Jest to kara nie tylko adekwatna, ale też sprawiedliwa- także w odczuciu społecznym.

Wniosek

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 454 § 1-3 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę w całości zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji, zmianę punktu I poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. (1) od zawinionego popełnienia zarzucanego mu występku z art. 177 § 1 k.k. oraz zmianę punktu II i III poprzez uchylenie określonych rozstrzygnięć. Ewentualnie, wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na stwierdzoną wyżej niezasadność zarzutu apelacji, skorelowany z nim wniosek również nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie III K 1206/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego J. S. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy dokonał trafnej oceny materiału dowodowego i na tej podstawie wyprowadził słuszny wniosek, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Rejonowy sprostał. Argumentacja zawarta w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego nie ujawniła natomiast jakichkolwiek okoliczności wskazujących na konieczność uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze. Ponadto Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w instancji odwoławczej. Wysokość powyższej kwoty ustalona została na podstawie § 11 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 11 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

7.  PODPIS

SSO Aleksandra Mazurek

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 30 marca 2021 roku, wydany w sprawie III K 1206/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana