Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 444/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 15 lipca 2021 r.,

sygn. akt V Ko 408/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

A.

obraza przepisów prawa materialnego w innym zakresie niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny poprzez niezasadne nieuwzględnienie przez Sąd I instancji zarzutu nadużycia prawa uregulowanego w art. 5 k.c. a podniesionego przez pełnomocnika Wnioskodawcy, co w konsekwencji doprowadziło do uwzględnienia zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez Prokuratora, a następnie do oddalenia wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 5 k.c. ocenić należy jako oczywiście niezasadny.

Warunkiem formalnym skutecznego wniesienia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie jest dochowanie rocznego terminu wskazanego w art. 555 k.p.k., zaś początkiem jego biegu jest konkretna okoliczność faktyczna w postaci daty zwolnienia. Równocześnie roszczenia odszkodowawcze oparte na przepisach rozdziału 58 k.p.k. – mają charakter cywilnoprawny co oznacza, że instytucja przedawnienia umożliwia, w przypadku podniesienia zarzutu w tym przedmiocie, uchylenie się od zaspokojenia roszczenia po upływie określonego w przepisach terminu, ale wówczas konieczna jest ocena, czy skorzystanie z tego prawa podmiotowego nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego - art. 5 k.c.

„Zaakceptowanie zasadności powołania się na art. 5 k.c. w związku z zarzutem przedawnienia podniesionym przez prokuratora w sprawie, w której zgłoszono żądanie odszkodowawcze oparte na przepisach rozdziału 58 k.p.k., może mieć miejsce tylko w wypadkach wyjątkowych, kiedy wnioskodawca wykaże, że nie miał realnej możliwości (prawnej lub faktycznej) zgłoszenia żądania w okresie biegu terminu przedawnienia, o jakim mowa w art. 555 k.p.k.” (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2013 r., II AKa 391/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 października 2017 r., II AKa 418/17).

Podniesienie przez prokuratora zarzutu przedawnienia i twierdzenie w związku z tym skarżącego, że skorzystanie z tego prawa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, wymaga wskazania, jakie konkretne zasady współżycia społecznego zostały przez to naruszone oraz udowodnienia faktów uzasadniających ten zarzut. Nie wystarczy zatem ogólne i lakoniczne powołanie się na naruszenie normy z art. 5 k.c.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie wykazał, by w okresie przed upływem terminu do zgłoszenia żądania odszkodowawczego jego stan zdrowia był inny niż wynikający ze zgromadzonej dokumentacji zdrowotnej – ta zaś wskazuje, że był on dobry. Niczym nieusprawiedliwione jest zatem w przedmiotowej sprawie zaakceptowanie faktu, że D. D. (1) złożył wniosek o odszkodowanie dopiero w dniu 4 listopada 2019 r. (data złożenia pisma) skoro winien on był złożony najpóźniej do dnia 13 czerwca 2018 r.

Tym samym odwoływanie się przez skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy do faktu, iż D. D. (1) cierpi od wielu lat na schizofrenię paranoidalną nie jest równoznaczne z tym, że wystąpiły wyjątkowe okoliczności usprawiedliwiające uchybienie terminowi określonemu w art. 555 k.p.k. Nie wystarcza również samo odwołanie się przez skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy do orzecznictwa sądowego wskazującego wśród przykładów wyjątkowych okoliczności usprawiedliwiających uchybienie przedmiotowemu terminowi m.in. właśnie chorobę psychiczną, bowiem każdy przypadek podniesienia zarzutu przedawnienia winien być oceniany indywidualnie - co zdaje się dostrzegać skarżący, niemniej okolicznościom tym nie nadaje stosownej rangi.

Rację tym samym ma Sąd meriti wskazując, że wnioskodawca nie dowiódł, że uchybił terminowi do złożenia z ważkich przyczyn o charakterze obiektywnym i racjonalnym. Sam wnioskodawca wszak wskazał, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd meriti, że po zakończeniu hospitalizacji kontynuował leczenie w warunkach domowych, a wedle słów lekarza prowadzącego mógł „napisać takie pismo” (wniosek), „bo był w stanie poprawnym czy dobrym, czy choroba była zaleczona” (vide k. 69).

Uzasadnione jest w tym stanie rzeczy uznanie przez Sąd I instancji, iż to postawa wnioskodawcy postrzegana wyłącznie w kategoriach braku dbałości o własne sprawy, a nie żadne wyjątkowe okoliczności, sprawiła, że nie dochował on ustawowego terminu.

Odnosząc się zaś do podnoszonych przez skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy kwestii związanych ze zmianą stanu prawnego, wskutek którego okres przedawnienia roszczeń odszkodowawczych za niesłuszne aresztowanie lub zatrzymanie został skrócony z 3 lat do roku – wskazać należy, że niniejsza sprawa nie była wszczęta, kiedy obowiązywał przepis art. 555 k.p.k. przed nowelizacją, z 3-letnim okresem na złożenie wniosku o zadośćuczynienie, czyli przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 437), która weszła w życie z dniem 15 kwietnia 2016 r. Niezrozumiałe jest zatem wywodzenie, że „w czasie trwania postępowania karnego prowadzonego wobec wnioskodawcy znacznemu skróceniu uległ omawiany termin przedawnienia roszczeń” skoro sam skarżący przyznaje, że orzeczenie umarzające postępowanie karne prowadzone przeciwko wnioskodawcy i dające podstawę do żądania odszkodowania i zadośćuczynienia zapadło w dniu 23 maja 2017 r. i uprawomocniło się w dniu 13 czerwca 2017. Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy nowelizującej z dnia 11 marca 2016 r. nie rozstrzygały kwestii intertemporalnej dotyczącej roszczeń przewidzianych w art. 555 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 kwietnia 2016 r.

Lp.

Zarzut

B.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd I instancji przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne dowodów odnoszących się do umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko wnioskodawcy postępowania karnego, w szczególności dowodu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy – Pragi P. w W. z dnia 23 maja 2017 r. wydanego w sprawie o sygn. akt III K 332/17 (k. 858-865 akt sprawy III K 322/11), a tym samym nieustalenie, że zastosowane wobec wnioskodawcy tymczasowe aresztowanie było niewątpliwie niesłuszne;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia – zarzut bezzasadny.

Lp.

Zarzut

C.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 30 czerwca 2017 roku znajdującej się w aktach niniejszej sprawy na kartach 78-79v, karty informacyjnej leczenia szpitalnego znajdującej się w aktach niniejszej sprawy na kartach 80-81v oraz karty leczenia szpitalnego z dnia 1 lutego 2018 roku znajdującej się w aktach niniejszej sprawy na kartach 82-83v, polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że w okresach gdy wnioskodawca nie przebywał na leczeniu w szpitalu, był on w stanie ogólnym na tyle dobrym, aby móc sporządzić w terminie wynikającym z art. 555 k.p.k. wniosek o zadośćuczynienie i odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, podczas gdy ze wskazanych dowodów w postaci dokumentacji medycznej wynika, że pomimo stanu zdrowia wnioskodawcy określanego jako dobry wnioskodawca po każdym wypisie ze szpitala został bezwzględnie skierowany na dalsze leczenie w poradni zdrowia psychicznego, a także podczas gdy schizofrenia paranoidalna, na którą cierpi wnioskodawca jest chorobą objawiającą się zaburzeniem funkcji poznawczych, a zatem wnioskodawca nie jest w pełni świadomy i nie rozpoznaje znaczenia swoich czynów nawet podczas recesji choroby, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, że „ (…) D. D. (1) nie złożył wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie w ustawowym terminie, a jednocześnie nie wystąpiły po jego stronie jakiekolwiek przyczyny, które mogłyby usprawiedliwiać to uchybienie, albowiem brak odpowiedniej dbałości o własne sprawy do takich przyczyn nie należy.” (strona 12 uzasadnienia wyroku), podczas gdy w rzeczywistości złożenie przez wnioskodawcę przedmiotowego wniosku po upływie ustawowego terminu było wyłącznie wynikiem skutków choroby psychicznej, na którą cierpi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika wnioskodawcy jest chybiony. Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy respektując reguły określone w art. 7 k.p.k., bowiem wnioski wyprowadzone przez Sąd orzekający z całokształtu okoliczności wynikających z tych dokumentów odpowiadają zasadom logicznego rozumowania, a także wiedzy i doświadczenia życiowego. Analizując treść argumentacji pełnomocnika wnioskodawcy uprawnione jest twierdzenie, że w istocie zarzut niniejszy ogranicza się do odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, w związku z czym trudno inaczej go ocenić jako polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. I tak:

1.  Wbrew twierdzeniom skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy zgromadzona w sprawie dokumentacja lekarska dotycząca D. D. (1) została oceniona przez Sąd meriti z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. Uzasadnienie skarżonego wyroku potwierdza, że przy tej ocenie Sąd orzekający miał na uwadze pełną dokumentację medyczną wytworzoną na potrzeby postępowań karnych toczących się przeciwko osobie wnioskodawcy oraz związaną z jego stanem zdrowia psychicznego i przebiegiem leczenia szpitalnego (vide pkt 4.4.1. uzasadnienia – ocena dowodów). Na podstawie analizy zapisów zawartych w tejże dokumentacji prawidłowo ustalił, że w okresie w jakim wnioskodawca winien wnieść żądanie do Sądu był on hospitalizowany trzykrotnie – przy czym ostatni z pobytów miał miejsce od dnia 18 stycznia 2018 r. do dnia 1 lutego 2018 r., tj. zakończył się tenże pobyt na prawie cztery i pół miesiąca przed upływem terminu do dokonania rzeczonej czynności prawnej. W dacie wypisu D. D. (1) znajdował się „ w stanie ogólnym dobrym, bez zaburzeń świadomości i orientacji, w nastroju i napędzie wyrównanym, bez ostrych objawów psychotycznych, bez myśli samobójczych, wypisany zostaje do domu z zaleceniem dalszego leczenia w poradni uzależnień” (vide k. 82 – karta informacyjna leczenia szpitalnego). Kolejne przyjęcie D. D. (1) na oddział szpitalny miało miejsce w dniu 3 września 2018 r. i trwało do dnia 27 września 2018 r. z uwagi na fakt, że według matki chory nie przyjmował leków od kilku tygodni, zaniedbywał się higienicznie, był agresywny słownie i czynnie w stosunku do niej” (vide Karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 84). Na podstawie wymienionej dokumentacji lekarskiej oraz oceny depozycji złożonych na rozprawie przez wnioskodawcę prawidłowo Sąd Okręgowy wywiódł wniosek, że niedochowanie przez wnioskodawcę terminu do złożenia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie było wynikiem jego zaniechania. Wniosek w tym przedmiocie winien zostać złożony najpóźniej w dniu 13 czerwca 2018 r. – zaś wnioskodawca uczynił to dopiero w dniu 4 listopada 2019 r., a więc uchybił terminowi na dokonanie tej czynności o ponad 1 rok i 4 miesiące.

2.  Brak jest podstaw do kwestionowania oceny depozycji D. D. (1) dokonanej przez Sąd meriti wskazującej, że wnioskodawca traktuje swoją chorobę w sposób instrumentalny, po to by tłumaczyć swoje zaniechanie w dotrzymaniu terminu do złożenia skutecznego wniosku w terminie przewidzianym w art. 555 k.p.k. – skoro, podczas wyjaśniania tej kwestii wnioskodawca podał jedynie, że jego stan zdrowia i pobyt w szpitalu uniemożliwiał mu napisanie wniosku i wysłanie listu. Odnośnie tej kwestii w sposób skuteczny Sąd Okręgowy wykazał, iż wbrew jego twierdzeniom przed datą upływu terminu na złożenie wniosku wnioskodawca przebywał od prawie pięciu miesięcy w domu. Podkreślić należy, że dla niniejszej okoliczności nie mają znaczenia ani wcześniejsze, ani późniejsze hospitalizacje D. D. (1) w szpitalu. Schizofrenia jest chorobą przewlekłą i wymagającą stałego leczenia, które zapobiega zaburzeniom w funkcjonowaniu osoby na nią cierpiącej i pozwalającą na uzyskanie długotrwałych okresów remisji. Analiza treści depozycji D. D. (2) wskazuje równocześnie, że nie podał on żadnych okoliczności wskazujących, by wystąpiły u niego inne niż podawane przez niego przyczyny (akcentowane wieloletnie leczenie i pobyty w szpitalu na leczeniu zamkniętym) uniemożliwiające mu złożenie przedmiotowego wniosku w terminie.

3.  Nie ma racji pełnomocnik wnioskodawcy argumentując, że zapisy z dokumentacji lekarskiej wskazujące na „ogólny stan zdrowia dobry” wnioskodawcy przy wypisie z hospitalizacji wymagają przy ocenie możliwości podjęcia przez niego działań w zakresie złożenia wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie uwzględnienia, że pomimo stanu zdrowia określanego jako dobry wnioskodawca po każdym wypisie ze szpitala został bezwzględnie skierowany na dalsze leczenie w poradni zdrowia psychicznego – nie oznacza to wszak bowiem przeszkód do prawidłowego funkcjonowania wnioskodawcy w życiu społecznym. Schizofrenia paranoidalna jest chorobą dobrze poddającą się leczeniu, a tym samym stosowanie się do zaleceń lekarskich, m.in. w zakresie kontynuowania leczenia w poradni zdrowia psychicznego i przyjmowania leków pozwala na pełną normalizację funkcjonowania i usunięcie objawów choroby w życiu osoby nią dotkniętej. Twierdzenia zatem, że skoro wnioskodawca miał zalecenia po zakończeniu hospitalizacji dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych to powyższe skutkuje następstwem w postaci „zaburzeń koordynacji pomiędzy myśleniem i działaniem, prowadzącym do zakłócenia procesów poznawczych jak pamięć, koncentracja uwagi, język, selekcja i przetwarzanie informacji, inteligencja emocjonalna i świadomość” a w konsekwencji „sam fakt, że stan zdrowia wnioskodawcy uległ poprawie przy wypisie ze szpitala nie oznacza, że był on w pełni świadomy swoich czynów i mógł złożyć wniosek o zadośćuczynienie i odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w ustawowym terminie, bowiem wymagał on dalszego pozaszpitalnego leczenia” – rażą dowolnością i są niczym innym, jak polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti. Zwrócić w tym zakresie godzi się na zapis z Karty leczenia szpitalnego, z którego wynika, iż już w trakcie leczenia podczas pobytu w szpitalu uzyskano poprawę stanu psychicznego wnioskodawcy uzyskując stan „bez zaburzeń formalnych myślenia” (vide k. 82).

4.  Brak jest także podstaw do uznania argumentacji skarżącego pełnomocnika, że „wnioskodawca jako osoba leczona na schizofrenię paranoidalną od 2009 roku nie jest w pełni świadomy i nie rozpoznaje znaczenia swoich czynów nawet podczas recesji choroby” – z przyczyn tożsamych jak omówione w pkt. 2.

W konsekwencji wbrew twierdzeniom skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o swobodną ocenę dowodów.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie dochodzonych przez wnioskodawcę roszczeń za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w Areszcie Śledczym W. – M. w okresie od dnia 19 lipca 2015 r. do dnia 5 sierpnia 2015 r., tj.:

- kwoty 1000.000 zł tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 10.000 zł tytułem odszkodowania,

- kwoty 5.000 tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ Sąd Apelacyjny uznał, że zarzuty apelacyjne nie są zasadne - w konsekwencji wniosek apelacji również nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość wyroku Sądu I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1. jak wskazano w części 3 uzasadnienia tabelarycznego - doszło do uchybienia terminowi wskazanemu w art. 555 k.p.k. do złożenia wniosku o zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania.

2. orzeczenie Sadu pierwszej instancji nie stało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego wskazanymi w art. 5 k.c.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Nie dotyczy

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. Z., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy) zł obejmującą 23% VAT z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa - na zasadzie art. 554 § 2 k.p.k.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Rafał Kaniok Marzanna A. Piekarska - Drążek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 15 lipca 2021 r., sygn. akt V Ko 408/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana