Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 746/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2021 roku, VIII K 1012/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba, że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. K.

uprzednia karalność oskarżonego

informacja z KRK

687-688

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

informacje z KRK

załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowe poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w pkt I a, który to błąd miał zdaniem oskarżonego i jego obrońcy z urzędu miał wpływ na treść orzeczenia,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony zarzut ma charakter polemiczny względem prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd rejonowy. Z ustaleń tych wynika, że D. K. brał udział w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonego, co potwierdzają nagrania monitoringu miejskiego (k.48), częściowo wyjaśnienia M. P. (k.495), protokół przeszukania (k.87), oględziny odzieży w którą był ubrany tej nocy oskarżony (k.182) oraz nagrania monitoringu ze sklepu (...) (k.194-199) , na którym widać jak oskarżony D. K. dokonuje zakupów, posługując się jedną z kart płatniczych zabranych pokrzywdzonemu.

Skarżący podnosi, że żadnym dowodem nie wykazano, aby oskarżony brał udział w pobiciu pokrzywdzonego ani też w kradzieży pokrzywdzonemu jego rzeczy. Rację ma obrońca, że pokrzywdzony M. G. oprócz rozpoznania jednego ze sprawców, który został osądzony w innym procesie toczącym się pod sygnaturą VIII K 624/20 tj. M. P., nie był w stanie rozpoznać pozostałych dwóch młodych mężczyzn, którzy go zaatakowali na klatce schodowej kamienicy przy ul. (...), zabrali mu zegarek, portfel, telefon i plecak wraz z zawartością (k.492-495). Pokrzywdzony M. G. ze względu na stan nietrzeźwości w jakim się wówczas znajdował (0,98 mg/l -k.5) oraz bardzo krótki okres czasu jaki upłynął od momentu spotkania 2 mężczyzn pod sklepem (...) do przejścia na klatkę schodową kamienicy gdzie nastąpił rozbój, miał bardzo ograniczone możliwości przyjrzenia się i zapamiętania tych dwóch młodych mężczyzn, których widział wtedy po raz pierwszy. Z tych względów pokrzywdzony po upływie 8 miesięcy od zdarzenia nie potrafił powiedzieć czy oskarżony był na klatce schodowej (k.493). Tym niemniej na to, że oskarżony D. K. był jednym z 3 mężczyzn, którzy brali udział w rozboju na pokrzywdzonym wskazują inne dowody, które celowo pomija skarżący. Po pierwsze wskazać należy, że analiza protokołu oględzin nagrania z monitoringu miejskiego potwierdza obecność oskarżonego D. K. na miejscu zdarzenia. Na zdjęciu nr 6 (k.48) o godz. 00:38 widać na przejściu dla pieszych grupę osób (w tym 4 mężczyzn i 3 kobiety) idących w kierunku ul. (...), a wśród tej grupy widać pokrzywdzonego M. G.. Na zdjęciu nr 8 (k.48v) o godz. 00:43 widać pokrzywdzonego z zakrwawioną twarzą idącego w kierunku ul. (...), a zatem rozbój nastąpił zaledwie w ciągu tych 5 minut. Porównanie wyglądu mężczyzn idących na przejściu dla pieszych z wizerunkami oskarżonych i pokrzywdzonego oraz protokołem przeszukania i oględzin odzieży oskarżonego D. K. (k.87,k.182), prowadzi do wniosku, że wśród tych 3 mężczyzn oprócz pokrzywdzonego znajdowali się: M. P., R. L. i D. K..

Z konsekwentnych i spójnych zeznań pokrzywdzonego M. G. wynika, że na klatce schodowej w kamienicy na ul. (...) gdzie przyszedł z nieznajomymi osobami aby spożywać alkohol, znajdowało się obok niego tylko 3 mężczyzn, a dwie kobiety siedziały na parapecie. Pierwszy zaatakował go M. P., który zadał mu cios pięścią w nos i zabrał mu zegarek, a kiedy pokrzywdzony próbował uciec z klatki schodowej drogę zastąpiło mu dwóch młodych mężczyzn, którzy go przytrzymali i nie pozwolili mu uciec. Następnie pokrzywdzony otrzymał kilka ciosów w głowę z różnych stron (z boku i od tyłu). M. P. zdjął mu z ręki zegarek, nie wie kto wyjął mu z kieszeni telefon i portfel oraz zdjął plecak. Kierunek ciosów wskazywał, że ciosy w głowę zadawało mu kilka osób. Tymczasem na klatce oprócz M. P. znajdowali się tylko D. K. i R. L., a także dwie nieustalone kobiety o imionach M. i A.. Z zeznań M. P. wynika, że plecak poszkodowanego miały dziewczyny (k.496), co potwierdza analiza protokołu oględzin nagrania monitoringu ze sklepu (...), gdzie na zdjęciach z godz. 2:38-2:32, a zatem już po dokonaniu rozboju, widać kobietę ubraną w pomarańczowo-różową bluzę z plecakiem przypominającym ten należący do pokrzywdzonego (k.195v-196).

Na obecność oskarżonego D. K. na miejscu zdarzenia wskazują także jego własne wyjaśnienia, pomimo że nie przyznał się do udziału w rozboju. Oskarżony stwierdził, że wszedł z pokrzywdzonym, R. L., M. P. i 2 dziewczynami na klatkę schodową, ale poszedł do domu i nie uczestniczył w zdarzeniu. Tymczasem pokrzywdzony twierdzi, że został pobity przez 3 mężczyzn, a przecież oprócz niego na klatce schodowej znajdowali się tylko M. P., R. L. i D. K.. Ponadto z wyjaśnień i zeznań M. P. wynika, że zegarek, który zabrał pokrzywdzonemu przekazał D. K. (k.495). Oskarżony D. K. przyznał, że jeszcze tej samej nocy sprzedał zegarek w lombardzie za kwotę 80 złotych (k.488).

Doświadczenie życiowe wskazuje, że takie zachowanie polegające na podziale łupów potwierdza udział oskarżonego D. K. w rozboju. Oskarżony D. K. wprawdzie przyznał się, że spotkał R. L. i M. oraz grupę osób z którymi poszli na ul. (...) na klatkę schodową, gdzie mieszkał aby spożywać alkohol. Oskarżony jednak twierdził, że z powodu krzyków i awantury jego partnerki wszedł do swojego mieszkania. Gdyby jednak oskarżony D. K. nie uczestniczył w tym rozboju, to M. P. nie miał żadnego powodu aby pozbyć się zegarka na jego korzyść bez żadnego ekwiwalentu. Świadek M. P. początkowo twierdził, że nie wie co się stało z zegarkiem czy go zostawił czy wyrzucił (k.442-444) i dopiero na rozprawie przesłuchany jako świadek przyznał, że zegarek dał D. K., bo nie był mu potrzebny (k.495).

Na udział oskarżonego D. K. w tym podziale łupów uzyskanych z rozboju w postaci nie tylko zegarka, wskazuje też analiza nagrania z monitoringu wewnątrz sklepu z alkoholem Chata Szkło (k.194-199). Z porównania nagrania na płycie (k.193) oraz analizy bankowego potwierdzenia wykonania operacji kartą płatniczą pokrzywdzonego (k.40-42) wynika, że to oskarżony D. K. dwukrotnie o godz. 1:53 oraz 2:35 [godzina widoczna na nagraniu z kamery wewnątrz sklepu to 2:06 i 2:48] dokonywał zakupów (alkohol i papierosy) przy użyciu karty bankowej pokrzywdzonego płacąc za zakupy zbliżeniowo, a o godz. 4:59 próbował po raz trzeci dokonać zakupów przy użyciu tej karty, ale na skutek zablokowania karty w banku przez pokrzywdzonego, ostatnia transakcja nie doszła do skutku.

Oskarżony D. K. przyznał się do tego, że używał w ten sposób karty płatniczej pokrzywdzonego, twierdził jednak, że kartę otrzymał dwukrotnie od jednej z dziewczyn z prośbą o dokonanie zakupów. Tymczasem pokrzywdzony został pobity przez 3 mężczyzn, którzy razem z nim spożywali na klatce schodowej alkohol, a udział oskarżonego w podziale łupów uzyskanych z tego rozboju (zegarek i karta płatnicza mBank) , wskazuje na udział w tym zdarzeniu oskarżonego D. K..

Nie ma zatem racji skarżący, że żaden dowód nie potwierdza udziału oskarżonego D. K. w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonego. Na udział oskarżonego w popełnieniu przestępstwa rozboju opisanego w pkt I aktu oskarżenia wskazuje chronologia i logika przebiegu tych zdarzeń oraz analiza wskazanych wyżej dowodów pośrednich. Wyjaśnienia oskarżonego D. K. potwierdzają, że znajdował się w grupie mężczyzn z którymi pokrzywdzony wszedł na klatkę schodową do kamienicy na ul. (...). Oprócz prawomocnie skazanych M. P. i R. L. w sprawie VIII K 624/20 oraz oskarżonego D. K., nie było tam innych mężczyzn, którzy mogli dokonać rozboju na pokrzywdzonym. Pokrzywdzony M. G. nie wskazywał na udział w rozboju tych dwóch kobiet, które nie zadawały mu ciosów i siedziały na parapecie spożywając alkohol. Natomiast w bezpośredniej bliskości pokrzywdzonego na schodach był tylko M. P. oraz 2 młodych mężczyzn tj. R. L. i D. K., którzy stali na schodach i zatarasowali mu drogę ucieczki, a następnie wszyscy 3 mężczyźni go bili, zadając ciosy pięściami w twarz i po całym ciele. Argumentacja obrońcy, który kwestionuje udział w rozboju oskarżonego, nie zasługuje więc na uwzględnienie i stanowi jedynie próbę nieskutecznej polemiki z logicznymi ustaleniami i prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Wbrew argumentom skarżącego objęcie zarzutem w pkt II aktu oskarżenia, czynów polegających na dokonywaniu płatności w sklepie przy użyciu karty płatniczej pokrzywdzonego, w żaden sposób nie ekskulpuje oskarżonego D. K..

Celem działania oskarżonych, a zatem użytej przemocy było dokonanie kradzieży na szkodę pokrzywdzonego przy użyciu przemocy fizycznej. Sąd odwoławczy podziela ocenę sądu rejonowego, że zeznania pokrzywdzonego M. G. były spójne, logiczne i wiarygodne. Pokrzywdzony pomimo spożytego alkoholu (ok. 6 piw) w sposób zborny opisywał przebieg tego zdarzenia i udział w nim poszczególnych osób, nawet jeśli nie pamiętał momentu przemieszczania się spod sklepu alkoholowego na ul. (...). W sposób konsekwentny opisał jednak przebieg wydarzeń na klatce schodowej kamienicy od momentu gdy oskarżony M. P. chwycił go za rękę i chciał obejrzeć zegarek. Otrzymane ciosy pięścią prosto w nos oraz okładanie pięściami w głowę przez 3 mężczyzn, było niewątpliwie zdarzeniem, które przebiło się przez alkoholowe oszołomienie. Analiza zeznań pokrzywdzonego M. G. nie wskazuje, tak jak sugeruje obrońca, że pokrzywdzonemu całkowicie „urwał się film”. Na zdjęciach z monitoringu miejskiego nie widać aby pokrzywdzony się zataczał i przewracał, nie widać aby miał problemy z utrzymaniem równowagi, stąd wniosek o stanie silnego upojenia alkoholowego jest niezasadny. Wynik badania stanu trzeźwości pokrzywdzonego przy użyciu analizatora wydechu (0,98 mg/l) nie wskazuje na stan upojenia alkoholowego z utratą świadomości, lecz na znaczny stan nietrzeźwości, w którym zdolność pokrzywdzonego do spostrzegania i zapamiętania wydarzeń była znacznie ograniczona, ale nie była całkowicie wyłączona.

Działanie wspólnie i w porozumieniu w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. nie ogranicza się do takich sytuacji, gdy wszystkie elementy i przebieg podjętego działania wynikają z uprzedniego uzgodnienia między współdziałającymi. Mieści ono w sobie również takie działania, których podjęcie dyktuje czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia. Takiej zaś oceny zachowania wszystkich trzech napastników nie sposób wyprowadzić z zewnętrznych oznak ich zachowania opisanych przez pokrzywdzonego w toku wszystkich zeznań.

Kwestia zamiaru oskarżonego winna zostać oceniona nie tylko w oparciu o analizę wyjaśnień pozostałych oskarżonych, którzy w sposób odmienny opisują przebieg zdarzenia, ale poprzez pryzmat wszystkich okoliczności wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zamiar bowiem, choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, podlega identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, a więc z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia i wnioskowania (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2006 r., II KK 92/06, OSN w SK z 2006 r., z. 1, poz. 2576).

Wbrew argumentom skarżącego Sąd Rejonowy odniósł się do tej części depozycji pokrzywdzonego M. G., w których nie rozpoznał oskarżonego D. K. i twierdził, że tych dwóch mężczyzn z klatki wcześniej nie widział na ul. (...) (k.10,56v). W tym zakresie Sąd Rejonowy nie dał wiary tym depozycjom, wskazując na ograniczenie zdolności do spostrzegania i zapamiętania przez pokrzywdzonego ze względu na spożyty tej nocy alkohol. Ponadto w tym zakresie depozycje pokrzywdzonego pozostają w sprzeczności ze zdjęciami monitoringu miejskiego (k.48) oraz wyjaśnieniami oskarżonego, który potwierdził, że razem z R. L., M. P. i mężczyzną spotkanym na ulicy weszli na klatkę schodową prowadzącą do jego mieszkania (k.386v). Sąd Okręgowy podziela jednak ocenę, że w pozostałym zakresie zeznania pokrzywdzonego oraz depozycje M. P. i częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. K., analiza nagrań z monitoringu i protokoły oględzin, potwierdzają udział oskarżonego w tym rozboju. Nawet jeśli pokrzywdzony nie był w stanie rozpoznać oskarżonego, a D. K. twierdził, że przed tym rozbojem poszedł do swojego mieszkania i nie brał w nim udziału.

Przypomnienia w tym miejscu wymaga, że działanie wspólnie i w porozumieniu w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. nie ogranicza się do takich sytuacji, gdy wszystkie elementy i przebieg podjętego działania wynikają z uprzedniego uzgodnienia między współdziałającymi. Mieści ono w sobie również takie działania, których podjęcie dyktuje czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia. Jedynie wówczas możliwe jest uznanie, iż sprawca ten ponosi odpowiedzialność w granicach swego pierwotnego zamiaru, z wyłączeniem czynności stanowiących eksces współdziałających. W tym jednak przypadku działanie oskarżonego D. K. stanowiło istotny wkład w dokonanie tego rozboju, skoro był jednym z dwóch młodych mężczyzn, którzy zablokowali pokrzywdzonemu drogę ucieczki. Pokrzywdzony nie wiedział czy oskarżony D. K. zadał mu jakiekolwiek uderzenie, wskazywał jednak na otrzymanie kilku uderzeń w głowę z różnych stron, co wskazuje na zadawanie uderzeń przez pozostałych sprawców. Pokrzywdzony był przekonany, że pierwszy z ciosów jaki otrzymał zadał mu M. P.. M. G. zapamiętał także, że M. P. powiedział „bierzcie go” do pozostałych dwóch mężczyzn, którzy przytrzymywali go swoimi barkami blokując drogę ucieczki po schodach. Pokrzywdzony był również przekonany, że kobiety obecne na klatce schodowej nie stosowały przemocy, nie zadawały mu ciosów (k.59-61).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych utrwalony jest pogląd, iż dla przyjęcia konstrukcji współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy ze współdziałających w ramach porozumienia realizował własnoręcznie czasownikowe znamię czynności wykonawczej - wystarczy, że swoim zachowaniem, które stanowi istotny wkład we wspólne działanie objęte porozumieniem, zapewnia lub ułatwia realizację uzgodnionego w ramach porozumienia wspólnego przestępnego zamachu. Z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współdziałających ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego z co najmniej jedną jeszcze osobą przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane przez innego współdziałającego, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam wykonał czyn zabroniony. Zachowanie oskarżonego D. K. wyrażające się w blokowaniu pokrzywdzonemu drogi ucieczki, stanowiło zdaniem Sądu istotny wkład w popełnienie rozboju. Tym bardziej, że zachowanie oskarżonego nie dostarcza podstaw do przyjęcia, że nie akceptował on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia.

Podsumowując, przyjęta przez skarżącego linia obrony nie wytrzymuje konfrontacji ze wskazanym wyżej materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego D. K. od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu wniosek z nim związany okazał się również niezasadny.

3.2.

Rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności i orzeczonej nawiązki ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek rażącej niewspółmierności kary. Orzeczona kara uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości czynu oraz, w ocenie sądu odwoławczego, zrealizuje swój cel, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Brak jest podstaw, by uznać, że w niniejszej sprawie występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (vide: wyroki SN z 22 październik 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06 , LEX nr 568924).

W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek orzeczenia przez sąd rażąco niewspółmiernej kary wobec oskarżonego D. K.. Orzeczone kary jednostkowe nie przekraczają stopnia winy oskarżonego, uwzględniają w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości obu czynów oraz, w ocenie sądu odwoławczego, realizują wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd I instancji odwołał się w tym zakresie do okoliczności obciążających w postaci dużego stopnia społecznej szkodliwości czynu z pkt I, który z kolei uzasadnił charakterem naruszonego dobra oraz okolicznościami działania oskarżonego. Z woli ustawodawcy popełnienie rozboju jest zagrożone karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12. W sytuacji, gdy oskarżonemu została wymierzona kara 4 lat pozbawienia wolności, a zatem bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, należy uznać, że nie nosi ona cech rażącej niewspółmierności. Nadto, sąd rejonowy miał na względzie pozostałe dyrektywy wymiaru kary, jak m.in. sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa, w tym dotychczasową wielokrotną karalność (k.687-688), w tym za przestępstwa podobne, a przede wszystkim działanie w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który przed zdarzeniem pracował zarobkowo jako malarz -szpachlarz, a jego partnerka na etapie orzekania spodziewała się dziecka (k.508). Należy podkreślić, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności jedynie w wymiarze odpowiadającym okresowi tymczasowego aresztowania jest niemożliwe, skoro czyn zarzucony oskarżonemu w pkt I zagrożony jest karą pozbawienia wolności od lat 2, a okres stosowania tymczasowego aresztowania od dnia 07.10.2020r. wynosi niemal rok i 5 miesięcy.

Natomiast kara roku pozbawienia wolności orzeczona za czyn z pkt II, który został zakwalifikowany jako oszustwo popełnione w warunkach czynu ciągłego, zagrożone karą od 6 miesięcy do lat 8 pozbawienia wolności, została wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Należy również podnieść, że ze względu na warunki recydywy w jakich oskarżony popełnił oba przestępstwa , Sąd rejonowy mógł wymierzyć kary przewidziane za przypisany występek w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a zatem za czyn I górna granica zagrożenia wynosiła 15 lat ze względu na przepis art. 37 k.k., a za czyn z pkt II górna granica zagrożenia wyniosła 12 lat pozbawienia wolności.

Z kolei kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności została wymierzona na zasadzie asperacji z uwzględnieniem bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami.

W przypadku oskarżonego D. K. prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy sześciu wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa, nie może być pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego, to postawa oskarżonego jednak nie wskazuje, by mogły zostać osiągnięte cele kary przy złagodzeniu kary łącznej pozbawienia wolności.

Dokonując wyboru wymiaru kary sąd musi mieć w polu widzenia kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a zatem względy prewencji ogólnej oraz względy wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy. Wbrew argumentom skarżącego obowiązkiem sądu jest orzeczenie kary w taki sposób, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji - in concreto dyscyplinarnej. Dla osiągniecia tego efektu koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary - prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, które mają jednakową rangę. Stopień winy w tym układzie, stanowi sui generis nieprzekraczalną granicę dla dolegliwości wymierzanej kary, na który wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem” (vide wyrok SN z dnia 5 marca 2019r. II DSI 13/18).

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała zatem, aby istniała potrzeba zmiany wyroku Sądu Rejonowego. Wielokrotne naruszenie porządku prawnego winno spotkać się z odpowiednią reakcją po stronie organów wymiaru sprawiedliwości. Kara musi być na tyle dolegliwa, aby stanowić wystarczającą przestrogę na przyszłość dla sprawcy i przez to zapobiec jego powrotowi na drogę przestępstwa, a ponadto czynić zadość zasadzie prewencji ogólnej, która związana jest z potrzebą oddziaływania poprzez wymiar kary na całe społeczeństwo. Kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego uwzględnia wyżej wymienione okoliczności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w rozmiarze odpowiadającym wysokość kary odbytej w ramach tymczasowego aresztowania za czyn opisany w pkt I b.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu wniosek z nim związany okazał się również niezasadny.

L.p.

Zarzut w apelacji oskarżonego

Oskarżony kwestionuje ustalenia faktyczne poczynione w tej sprawie, poprzez ustalenie, że brał udział w rozboju na osobie M. G., gdyż po wyjściu na klatkę jego partnerki K. B., udał się z nią do mieszkania. Ponadto nie zostały ustalone dwie kobiety, które widoczne są na nagraniach z monitoringu ze sklepu, na którym jedna z kobiet ma na plecach plecak należący prawdopodobnie do poszkodowanego. Błąd w ustaleniach faktycznych wynika według skarżącego z nieprawidłowej oceny dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego M. G., który zeznał, że oskarżony nie brał udziału w zdarzeniu, a także błędnej oceny dowodu z nagrania z monitoringu wewnątrz sklepu (...) na którym widać, że oskarżony dokonuje płatności kartą realizując prośbę jednej z kobiet o zrobienie zakupów oraz płaci gotówką za swoje zakupy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego są niezasadne. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego D. K. odnośnie obu przypisanych mu czynów. Wbrew twierdzeniom oskarżonego dowody w postaci zeznań pokrzywdzonego M. G. i jednego ze współsprawców tj. M. P. obalają twierdzenia oskarżonego, że nie brał udziału w rozboju, bo wszedł do mieszkania razem ze swoją dziewczyną K. B.. Z zeznań pokrzywdzonego M. G. wynika, że rozboju dokonali wszyscy trzej mężczyźni tj. M. P. i dwóch młodych mężczyzn, którzy zatarasowali mu drogę ucieczki na schodach, ale których wyglądu nie potrafił dokładnie opisać. Ponadto jeden ze sprawców -M. P. przesłuchany w sprawie sygn. akt VIII K 624/20 wyjaśnił, że na klatce schodowej oprócz niego i pokrzywdzonego był jeszcze chłopak blondyn i jego dziewczyna, co wskazuje wprost na oskarżonego D. K., który jako jedyny spośród trzech mężczyzn biorących udział w rozboju miał jasne włosy (k.48,194v).

Nie jest więc prawdą, że oskarżony wrócił z dziewczyną do mieszkania i nie brał udziału w rozboju. Tym bardziej, że po dokonaniu rozboju to jemu współsprawca tego czynu- M. P. przekazał zegarek pokrzywdzonego, który oskarżony zastawił w lombardzie jeszcze tej samej nocy za kwotę 80 złotych. Ponadto oskarżony D. K. po dokonanym rozboju dysponował jedną z dwóch kart płatniczych skradzionych pokrzywdzonemu, gdyż monitoring w sklepie (...) zarejestrował dwukrotnie jak oskarżony dokonywał zakupów alkoholu i papierosów przy użyciu tej karty zbliżeniowo bez wpisania kodu PIN, a za trzecim razem próba zapłaty za zakup alkoholu zbliżeniowo nie powiodła się ze względu na zablokowanie karty przez pokrzywdzonego w systemie bankowym (k.194-199).

Oskarżony D. K. twierdzi, że kartę otrzymał od jednej z kobiet, których tożsamości w toku śledztwa policjantom nie udało się ustalić, ale wersja ta jest niewiarygodna, gdyż nie potwierdza tego analiza nagrania. Wbrew argumentom skarżącego na nagraniu nie widać aby oskarżony płacił gotówką za część zakupów, lecz za pierwszym pobytem oskarżonego w sklepie o godz. 01:53 oskarżony za kupione 7 butelek piwa i paczkę papierosów dokonuje płatności zbliżeniowej bez wpisywania kodu PIN kartą. Po dokonaniu zakupów oskarżony wyjął bilon z kieszeni, który zamienił u sprzedawcy na banknot. Kwota zakupów dokonanych przez oskarżonego przy użyciu karty wyniosła 43,52 zł, co wynika z potwierdzenia wykonania operacji z banku (k.41v).

Natomiast za drugim pobytem oskarżonego w sklepie o godz. 2:35 oskarżony kupił 3 paczki papierosów i dokonał płatności zbliżeniowej kartą płatniczą oraz częściowo gotówką (k.197v). Analiza potwierdzenia wykonania operacji bankowej (k.40v) wskazuje, że dopłata gotówką wynikała z przekroczenia limitu płatności zbliżeniowej w kwocie przekraczającej 50 zł, bez konieczności dodatkowego potwierdzenia kodem PIN. Kwota transakcji zbliżeniowej wyniosła dokładnie 50 zł, dlatego oskarżony musiał uiścić resztę brakującej kwoty gotówką, ale na nagraniu nie widać aby oskarżony dokonywał oddzielnych zakupów dla siebie.

Oskarżony dysponował zatem w sposób swobodny jedną z kart płatniczych pokrzywdzonego przez 3 godziny po rozboju tj. w godz. 1:53 do 4:59, a według godziny wynikającej z nagrania monitoringu od 2:04 do 5:11. Przy czym przesunięcie w czasie o 13 minut w stosunku do faktycznej godziny transakcji wynikającej z systemu bankowego (...) wynika z braku zsynchronizowania zegarów systemu bankowego i monitoringu sklepowego (k.80).

Odnosząc się do braku zapamiętania wyglądu oskarżonego przez pokrzywdzonego M. G., to pokrzywdzony miał uzasadnione trudności w dokładnym zapamiętaniu wyglądu sprawców rozboju. Po pierwsze M. G. znajdował się w stanie nietrzeźwości , badanie wydychanego powietrza wykazało 0,98 mg/l alkoholu. Ponadto pokrzywdzony więcej czasu tej nocy spędził z jednym ze sprawców tj. M. P. z którym przebywał pod sklepem (...) przy ul. (...), gdzie spożywał alkohol co najmniej od godz. 23:19, co potwierdza nagranie monitoringu miejskiego (k.45). Analiza protokołu oględzin płyty DVD (k.44-49) wskazuje, że trzech młodych mężczyzn, w tym oskarżony ubrany w charakterystyczną szarą koszulkę z napisem PUMA, idących ulicą razem z pokrzywdzonym i 3 kobietami pojawia się na nagraniu dopiero o godz. 00:38 czyli zaledwie 5 minut przed godz. 00:43, kiedy na nagraniu widać zakrwawionego pokrzywdzonego idącego w kierunku ul. (...) już po napadzie. Konkludując pokrzywdzony spotkał oskarżonego na krótko przed napadem, a stan nietrzeźwości w którym się znajdował utrudniał mu dokładne zapamiętanie i odtworzenie wyglądu 2 młodych mężczyzn, którzy przyszli do sklepu po alkohol i zaproponowali kilku osobom przebywających pod sklepem dalsze spożywanie alkoholu na klatce kamienicy przy ul. (...). Z tych względów pokrzywdzony twierdził, że nie widział ich wcześniej na ulicy (...), a opis wyglądu dwóch mężczyzn, którzy zatarasowali pokrzywdzonemu drogę ucieczki na klatce schodowej był mało dokładny. Trudności w zapamiętaniu wyglądu tych dwóch młodych mężczyzn przez pokrzywdzonego są w tej sytuacji zrozumiałe. Pokrzywdzony zeznał : „Jeden z nich miał młodą twarz, ułożoną fryzurę, jaskrawą niebieską koszulkę. To był młody człowiek. On stał bliżej barierki, a bliżej ściany stał wysoki mężczyzna. Nie pamiętam jak wyglądał ten wysoki mężczyzna. Tych dwóch mężczyzn nie było na Targowej. Ten wysoki miał jasną bluzę albo koszulę, takie mam wrażenie”. Nie jest więc prawdą- jak twierdzi oskarżony, że według pokrzywdzonego nie brał on udziału w zdarzeniu. Pokrzywdzony nie był w stanie rozpoznać oskarżonego i zeznał: „ Nie potrafię powiedzieć czy wtedy oskarżony był na klatce”. Natomiast na udział oskarżonego w rozboju wskazuje analiza nagrań z monitoringu i treść depozycji pokrzywdzonego z których wynika, że rozboju dokonał M. P. i dwóch młodych mężczyzn, którzy znajdowali się na klatce schodowej kamienicy przy ul. (...).

Opis wyglądu tych 2 młodych sprawców przedstawiony przez pokrzywdzonego jest bardzo ogólny, ale oskarżony był tej nocy ubrany w charakterystyczną koszulkę i niebieskie spodenki, zatrzymane podczas przeszukania (k.87,182) i widoczne na zdjęciach z monitoringu miejskiego i wnętrza sklepu (...). Oskarżony D. K. nie kwestionował, że to on jest jednym z tych trzech mężczyzn widocznych na zdjęciach, a przed złożeniem apelacji zapoznał się z aktami sprawy, w których znajdują się protokoły oględzin nagrań DVD i kolorowe zdjęcia stanowiące kadry z tych nagrań. Ponadto oskarżony przyznał, że razem z M. P., R. L. i pokrzywdzonym wszedł na klatkę schodową kamienicy.

Wbrew argumentom oskarżonego brak ustalenia tożsamości tych dwóch kobiet, które są widoczne na nagraniu z monitoringu miejskiego i ze sklepu, na którym widać że jedna z kobiet ma na plecach plecak podobny do tego, który utracił pokrzywdzony, nie osłabia wymowy materiału dowodowego, który obciąża oskarżonego D. K.. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonego obie kobiety o imionach M. i A. chociaż nie brały udziału w jego pobiciu, to były obecne na klatce schodowej w czasie gdy trzech sprawców dokonało na pokrzywdzonym rozboju. Nie można zatem wykluczyć, że wzięły udział w podziale łupów i mogły otrzymać jakieś przedmioty zabrane pokrzywdzonemu aby nie wydały sprawców na wypadek zatrzymania przez policję. Wskazać należy, że na nagraniu z monitoringu w sklepie o godz. 2:28 pojawiają się te dwie nieustalone kobiety w towarzystwie dziewczyny oskarżonego K. B.. Na nagraniu widać, że dokonują zakupu 4 butelek piwa za gotówkę i wychodzą ze sklepu, nie używając żadnej z kart płatniczych zabranych pokrzywdzonemu, które według oskarżonego miały się znajdować w posiadaniu jednej z nich. Następnie po upływie zaledwie 15 minut od ich wyjścia kobiet, do sklepu wchodzi oskarżony D. K. i dokonuje kolejnych zakupów płacąc za papierosy zbliżeniowo kartą płatniczą pokrzywdzonego oraz częściowo gotówką. Przebieg tych wydarzeń zarejestrowany na monitoringu w sklepie wskazuje, że to oskarżony dysponował swobodnie jedną z kart płatniczych zabranych pokrzywdzonemu podczas napadu, skoro dwukrotnie tej nocy płacił za zakupy przy użyciu karty zbliżeniowo bez użycia kodu PIN, a trzeci raz nie mógł już dokonać płatności za zakupy, gdyż karta została zablokowana w systemie bankowym. Brak zatem podstaw do uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego D. K., że to od jednej z tych nieustalonych kobiet dostał trzykrotnie kartę z prośbą o dokonanie zakupów.

Wobec prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych i oparciu na nich rozstrzygnięć o odpowiedzialności karnej oskarżonego, a także niezasadności zarzutów podniesionych w apelacji przez oskarżonego, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy w zakresie ustaleń faktycznych w zakresie winy. W sprawie nie zaszła konieczność orzekania poza granicami zaskarżenia - nie wystąpiły przesłanki z art. 439 § 1, 440 i 455 kpk.

Wniosek

O ponowne rozpatrzenie sprawy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu wniosek z nim związany okazał się również niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

1zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że za podstawę rozstrzygnięcia z punktu V przyjmuje art. 46 § 1 k.k. ustalając, że zasądzona kwota 1000 zł stanowi zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego M. G.;

Zwięźle o powodach zmiany

Przepis art. 46 § 2 k.k. w aktualnym brzmieniu stanowi podstawę prawną orzeczenia nawiązki, która nie jest środkiem karnym, lecz środkiem kompensacyjnym, orzekanym jako surogat odszkodowania lub zadośćuczynienia. Poprzestać na nawiązce można, gdy orzeczenie obowiązku określonego w art. 46 § 1 k.k. jest znacznie utrudnione. Tymczasem Sąd Rejonowy ustalił wysokość szkody jaką poniósł pokrzywdzony i w pkt IV a i b wyroku zobowiązał oskarżonego do solidarnego naprawienia szkody z dwoma ustalonymi osobami przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. G. kwoty 2.493 zł stanowiącej wartość utraconych przez pokrzywdzonego przedmiotów oraz poprzez zapłatę kwoty 93,52 zł, wynikającej z wartości dokonanych zakupów przy użyciu karty bankowej pokrzywdzonego.

Orzeczenie względem oskarżonego nawiązki w trybie art. 46 § 2 k.k. służy kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiar krzywdy winien być oceniany przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa.

Wskazać należy, że dopiero w razie braku orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody otwiera się Sądowi orzekającemu możliwość orzeczenia "zamiast" powinności z art. 46 § 1 k.k. nawiązki, o której mowa § 2 tego przepisu.

Z uzasadnienia wyroku (k. 548) wynika, że Sąd orzekł na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu podstawą prawną orzeczonego zadośćuczynienia powinien być zatem przepis art. 46 § 1 k.k., który odnosi się do rekompensaty krzywdy niemajątkowej, która stanowi uszczerbek w dobrach osobistych w wyniku czynu niedozwolonego.

W przypadku zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wynikającą z naruszenia zdrowia (art. 445 § 1 i 2 w zw. z art. 444 § 1 k.c.) wskazuje się na konieczność uwzględniania czasu trwania cierpień, ich intensywności, rodzaju odniesionych obrażeń, wpływu na dalsze życie poszkodowanego, nieodwracalności skutków, poczucia bezradności, braku możliwości korzystania z określonych rozrywek, wykonywania określonej pracy, konsekwencji w życiu osobistym i społecznym (zob. m.in. wyroki SN: z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577, i z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, LEX nr 672675).

Przechodząc na grunt tej sprawy wskazać należy, że pokrzywdzony M. G. na skutek pobicia doznał uszkodzenia nosa, siniaków na głowie i twarzy, wprawdzie nie wymagał hospitalizacji, ale bolała go żuchwa, a doznane obrażenia w postaci siniaków utrzymywały się przez okres ok. 2 tygodni. Pomimo upływu 3 miesięcy od zdarzenia podczas przesłuchania na rozprawie w sprawie VIII K 624/20 nadal odczuwał ból nosa po zadanym ciosie.

Jakkolwiek zamiast obowiązku określonego w art. 46 § 1 k.k. sąd może orzec na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w celu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, to jednak zgodnie z zasadami wykładni językowej pierwszeństwo musi mieć zawsze orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przed decyzją o orzeczeniu nawiązki.

Znaczenie zwrotu "może orzec" zawartego w art. 46 § 2 k.k. trzeba tłumaczyć zgodnie z jego gramatycznym brzmieniem, bez dokonywania wykładni. Z brzmienia tego wynika, że zwrot "może orzec" wskazuje nie na uprawnienie do wyboru środka karnego orzekanego obligatoryjnie, lecz na uprawnienie do orzekania lub nieorzekania nawiązki zamiast obowiązku naprawienia szkody (postanowienie SN z dnia 4 marca 2002 r., IV KKN 114/00, LEX nr 53060).

Przesłanką orzeczenia nawiązki z art. 46 § 2 k.k. (poza przesłankami określonymi w art. 46 § 1) jest znaczne utrudnienie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Znaczne utrudnienie dotyczy zarówno orzeczenia w całości, jak i w części. Dopóki zatem bez większych trudności o naturze procesowej sąd ma możliwość ustalenia wysokości choćby części szkody niemajątkowej, ma on obowiązek orzeczenia obowiązku, o którym mowa w art. 46 § 1. Dopiero gdy z ustaleniem wysokości nawet części krzywdy będzie się wiązała znaczna trudność, otwiera się droga do orzeczenia nawiązki z art. 46 § 2. Sytuacja taka może dotyczyć przede wszystkim krzywdy, zaś w przypadku szkody będzie dotyczyć np. przestępstwa przeciwko zdrowiu, gdy ustalono zakres obrażeń pokrzywdzonego, lecz ustalenie wysokości szkody majątkowej, jakiej doznał on w wyniku tych obrażeń (np. kosztów leczenia czy rehabilitacji), nawet w części wiązałoby się ze znacznym opóźnieniem rozstrzygnięcia sprawy.

Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w tej sprawie, skoro pokrzywdzony dokładnie opisał swoje doznania bólowe i odniesione obrażenia oraz rozmiar krzywdy niemajątkowej. W konsekwencji powyższego trudno byłoby uznać, że orzeczenie zadośćuczynienia jest znacznie utrudnione, skoro sąd dysponował zeznaniami pokrzywdzonego i był w stanie dokonać oceny rozmiaru doznanego przez niego cierpienia w związku z popełnieniem przestępstwa, czemu dał wyraz orzekając nawiązkę. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że należało orzec kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k.

Z powyższych względów sąd z urzędu dokonał zmiany błędnej kwalifikacji orzeczonego obowiązku kompensacyjnego, co nie wpływa na sytuację procesową oskarżonych.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3. i 4.

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonego i uznania zaistnienia przesłanek z art. 624 par. 1 kpk, zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i przejęto wydatki na rachunek Skarbu Państwa, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną i majątkową (oskarżony utrzymuje się z renty i ma na utrzymaniu dwoje dzieci).

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonemu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019r. poz. 68) .

7.  PODPIS

Sędzia Anna Zawadka Sędzia Jacek Matusik Sędzia Tomasz Morycz