Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 54/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

B. Z.

W dniu 28 grudnia 2020 roku w S. przewidując możliwość spowodowanie ciężkich obrażeń ciała pokrzywdzonego i godząc się na to, uderzył pokrzywdzonego J. Z. szklaną butelką w okolicę szyi, na skutek czego butelka uległa rozbiciu i następnie trzymaną w dłoni rozbitą butelką przeciągnął po skórze szyi pokrzywdzonego, czym spowodował rozległą ranę ciętą lewej bocznej powierzchni szyi, z uszkodzeniem licznych żył i drobnych tętnic oraz przecięciem mięśni tej okolicy, z następowym bardzo obfitym krwawieniem, z narastającymi objawami wstrząsu krwotocznego/hipowolemicznego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, tj. czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  B. Z. do dnia zdarzenia przebywał na stałe w N., gdzie pracował. Jedynie, co jakiś czas przyjeżdżał do P.. J. Z. mieszkał natomiast w S. i zajmował się 85-letnim ojcem, który nie poruszał się samodzielnie.

Gdy B. Z. przyjeżdżał do P., przebywał w mieszkaniu zajmowanym przez jego brata J. Z. i ich ojca. W tym czasie zazwyczaj dochodziło do libacji alkoholowych i awantur, z powodu których interweniowała Policja.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

25

zeznania świadka J. Z.

15-16, 88, 175v

zeznania świadka M. C. (1)

37, 92, 176

4.  Około 22 grudnia 2020r. B. Z. wrócił z N. i przebywał w mieszkaniu brata i ojca. Na nowo zaczęły się awantury i dochodziło do kłótni między braćmi. Zdarzenia te miały miejsca w godzinach nocnych. Sąsiedzi zwracali się do braci o zachowanie ciszy i ostrzegali ich, że wezwą Policję.

zeznania świadka M. C. (1)

37, 92, 176

5.  W dniu 28 grudnia 2020r. w godzinach rannych ponownie do doszło do awantury między braćmi. Po jej ustaniu do godziny 18.00 była cisza.

Po godzinie 18.00 znowu doszło do awantury i kłótni. Bracia wyzywali się i krzyczeli na siebie. W trakcie tej awantury B. Z. chwycił butelkę po piwie i uderzył nią brata J. w okolice szyi (wyniosłość kostna – wyrostek sutkowały), na skutek czego butelka uległa rozbiciu. Następnie tak rozbitą butelka przeciągnął dalej po skórze szyi pokrzywdzonego, wskutek czego spowodował powstanie głębokiej, nieregularnej rany ciętej w kształcie litery (...).

Spowodowana przez oskarżonego rana cięta szyi skutkowała uszkodzeniem licznych żył i drobnych tętnic oraz przecięciem mięśni tej okolicy, z następowym bardzo obfitym krwawieniem, z narastającymi objawami wstrząsu krwotocznego/hipowolemicznego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

zeznania świadka M. C. (1)

37, 92, 176

częściowo zeznania świadka J. Z.

15-16, 88, 175v

protokół oględzin miejsca

5-6, 33

dokumentacja fotograficzna

29-30

opinia sądowo–lekarska

39-44

opinia sądowo- lekarska

60-66

opinia sądowo- lekarska

110-124

12.  Po zranieniu pokrzywdzony usiadł na krześle i usiłować ręką tamować obwity krwotok. Oskarżony natomiast wybiegł z mieszkania i udał się do mieszkania sąsiada M. C. (2), którego poprosił o wezwana pogotowia do krwawiącego brata. M. C. (2) zszedł do mieszkania niżej zobaczyć, co się stało i zastał siedzącego na krześle w kuchni J. Z., który nieskutecznie uciskał ranę na szyi, z której tryskała krew. Na pytania sąsiada o to co się stało odpowiedział, że brat chciał go zabić. M. C. (1) znalazł ręcznik, który przyłożył do rany i kazał uciskać pokrzywdzonemu. Następnie wyszedł na korytarz i zadzwonił na numer ratunkowy 112. Następnie wyprowadził oskarżonego na korytarz i kazał mu się uspokoić, bo cały czas kłócił się jeszcze z bratem. Potem zadzwonił po siostrę braci, aby przyjechała i zajęła się ojcem, bo spodziewał się zatrzymania oskarżonego.

Po chwili przybyła na miejsce karetka, której obsługa zabrała pokrzywdzonego do szpitala we W.. Tam w trybie pilnym z uwagi na objawy wstrząsu krwotocznego i hipowolemicznego został poddany zabiegowi operacyjnemu ratującemu życie.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

25

zeznania świadka M. C. (1)

37, 92, 176

częściowo zeznania świadka J. Z.

15-16, 88, 175v

karta informacyjna leczenia szpitalnego

18

opinia sądowo - lekarska

110-124

17.  B. Z. jest kawalerem, ma wyksztalcenie zawodowe, pracuje w N. jako pomocnik elektryka, osiągając dochód w wysokości 2000 euro miesięcznie. Dotychczas nie był karany.

wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

174v

informacja o karalności

136

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Powstanie obrażeń ciała pokrzywdzonego na skutek upadku na rozbite szkło.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

25

zeznania świadka J. Z.

88, 175

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

(1, 4, 5)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

Pierwsze wyjaśnienia złożone przez oskarżonego (wtedy podejrzanego) w toku postępowania przygotowawczego częściowo zasługują na wiarę. Oskarżony przyznał wówczas, że rzeczywiście to on dokonał obrażeń, których doznał jego brat J. Z.. W tym zakresie wyjaśnienia te korelują z pierwszymi zeznaniami samego pokrzywdzonego oraz zeznaniami świadka M. C. (1). Sąd nie uznał za wiarygodną tą część tych wyjaśnień, w której oskarżony wskazał, że rzucił butelką w pokrzywdzonego, W tym zakresie Sąd wypowie się jednak w dalszej części uzasadnienia. Oskarżony wskazał, że nie pamięta dokładnie zdarzenia z uwagi na upojenie alkoholowe, wręcz pamięta je cyt. „tak przez mgłę”. W świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego właśnie taka treść wyjaśnień (pierwszych, spontanicznych) koresponduje z innymi dowodami, wskazującymi na okoliczności powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego. Co więcej takie oświadczenie B. Z. pozwala także dokonywać oceny kolejnych jego relacji, w których mimo tego pierwotnego twierdzenia, starał się tworzyć korzystne dla siebie wersje zdarzenia, w czym uczestniczył także sam pokrzywdzony. Sąd uznał za wiarygodne także te wyjaśnienia oskarżonego, które dotyczyły jego zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, tj. udanie się do sąsiada z prośbą o wezwanie pogotowania ratunkowego. Wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z zeznaniami M. C. (1), częściowymi zeznaniami J. Z., protokołem oględzin miejsca zdarzenia, i częściowo z opinią sądowo- lekarską Zakładu Medycyny Sądowej.

Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

1.1.1.

(1, 3, 4)

zeznania świadka J. Z.

Zeznania świadka J. Z. z etapu postępowania przygotowawczego zasługują na wiarę, w zakresie w którym są zgodne z zeznaniami M. C. (2) i opiniami sądowo- lekarskimi. Zeznania przyczyniły się do dokonania ustaleń w zakresie tego, że oskarżony B. Z. uderzył go szklaną butelką, a także udzielonej pomocy medycznej oraz okoliczności już po krytycznym zdarzeniu. W ocenie Sądu za wiarygodnością tej relacji pokrzywdzonego przemawia także fakt ich złożenia jako pierwszych, niejako bezpośrednio po zdarzeniu, gdy pokrzywdzony nie dokonywał jeszcze racjonalnej oceny zdarzenia z punktu widzenia ewentualnych konsekwencji, które mogą spotkać jego brata. Zasady logiki i doświadczenia życiowego przekonują, że to właśnie ta pierwsza, spontaniczna i często jeszcze emocjonalna relacja oddaje prawdziwy przebieg wypadków relacjonowanych przez świadka.

1.1.1. (1-4)

zeznania świadka M. C. (1)

Zeznania M. C. (2) zasługują na wiarę, jako spójne i konsekwentne. Zeznania mają odzwierciedlenie w częściowych wyjaśnieniach oskarżonego B. Z.. M. C. (2) wprawdzie nie był naocznym świadkiem zdarzenia, jednakże relacja zdarzenia została mu przedstawiona przez oskarżonego i pokrzywdzonego od razu po zdarzeniu, a nadto to on pierwszy znajdował się na miejscu zdarzenia i wezwał pogotowie ratunkowe. Zeznania świadka nie były ubarwione ani stronnicze. Świadek przyznał, że w krytycznym dniu, awantury trwały od samego rana i nie posiada wiedzy, kto je wszczynał, wskazując, że nadużywanie alkoholu i stosowanie przez nich przemocy wobec siebie były nagminnym zachowaniem. Zeznania potwierdzają okoliczność uderzenia J. Z. przez oskarżonego butelką, gdyż relację taką uzyskał bezpośrednio od pokrzywdzonego i pośrednio od oskarżonego. Sąd nie znalazł podstaw, dla których świadek miałby przedstawiać nieprawdziwe spostrzeżenia i fakty. Sposób przedstawiania przez niego relacji między braćmi, w tym zachowania samego pokrzywdzonego był racjonalny, uporządkowany. Świadek w żaden sposób nie jest osobiście związany z żadną ze stron i konsekwentnie (trzykrotnie zeznając) przedstawiał dokładnie taki sam przebieg zdarzenia, w tym usłyszaną na miejscu reakcję pokrzywdzonego.

1.1.1. (3, 4)

karta informacyjna leczenia szpitalnego

Dowód nie budzi wątpliwości, co do jego autentyczności i wiarygodności. Dowód poświadcza okoliczność przyjęcia J. Z. do szpitala klinicznego w trybie pilnym, z powodu krwotoku z rany ciętej szyi, po stronie lewej. Z dowodu wynikaj także, że ze szpitalnego oddziału ratunkowego został przekazany bezpośrednio na salę operacyjną.

Opinia biegłego M. W. wraz z pisemną opinią sądowo-lekarską z k. 39-44

Opinia odpowiada wymogom prawa i została wydana przez uprawniony podmiot. Zgodnie z opinią, zakwalifikowanie stłuczonej, butelki jako innego podobnie niebezpiecznego do noża przedmiotu w rozumieniu art. 159 kk w opinii biegłego jest oczywistym, ze względu na fakt, że narzędzie może posiadać ostre, ostro/kończyste krawędzie determinujące potencjalne niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia człowieka w związku z łatwą możliwością ich użycia w sposób mogący powodować np. rozległe rany. W opinii biegłego obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 k.k. zaś działanie sprawcy naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 160 k.k. Biegły nie był jednak w stanie jednoznacznie ustalić, czy rana była wynikiem rozbicia się rzuconej butelki na głowie czy wynikała z intencyjnego działania B. Z., który po uderzeniu w głowę pokrzywdzonego, trzymał fragment rozbitej butelki i wywierał nacisk jej krawędzią na skórę szyi pokrzywdzonego. Z tego też m.in. względu uzyskano opinię Zakładu Medycyny Sądowej, która to opinia precyzyjnie odniosła się do mechanizmu ciosu i obrażeń.

Opinia biegłego J. M. wraz z pisemną opinią sądowo-lekarska z k. 60-66

Zgodnie z opinią biegłego u J. Z. stwierdzono rozległą ranę ciętą szyi z uszkodzeniem naczyń i następowym krwawieniem. Stwierdzone obrażenia ciała powstały od działania narzędzia lub narzędzi ostrych, ostrokrawędzistych, kończystych. Lokalizacja obrażeń na szyi oraz ich charakter wyklucza możliwość ich powstania w wyniku rzucenia butelką w tą okolice szyi, jak i również możliwości powstania obrażeń w wyniku przewrócenia się pokrzywdzonego na podłogę, na której mogłyby być rozbite fragmenty butelki- szkła. Biegły kategorycznie wykluczył to również opiniując przed Sądem. Stwierdzone obrażenia ciała powstały od bezpośredniego zadania uderzenia lub uderzeń butelką, która uległa rozbiciu, gdy pokrzywdzony znajdował się w pozycji stojącej. Opinia ta koresponduje z pozostałymi opiniami biegłych, w tym opinią ZMS, w której także wykluczono powstania obrażeń ciała na skutek rzucenia butelki, czy upadku na odłamki szkła.

Opinia sądowo-lekarska z k. 110-124

Sporządzona przez Zakład Medycyny Sądowej opinii, stanowi kluczowy dowód z uzyskanych opinii sądowo- lekarskich, na podstawie której sąd czynił kategoryczne ustalenia. Opinia jest kompleksowa i wyjaśnia wszelkie wątpliwości, które pojawiły się w toku postępowania. Opinia odpowiada wymogom prawa, jako jasna, pełna i nie zawierająca sprzeczności. Z tego też względu stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy.

Zgodnie z wnioskami opinii ze względu na charakter obrażenia odpowiadają ciężkiemu uszczerbkowi na zdrowiu, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.k., w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Stan ten przy braku pomocy medycznej niechybnie prowadzi do zgonu. Pomimo, że nie doszło do uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych w obrębie szyi to rozległość i głębokość rany sprawiały, że krwawienie z drobnych naczyń i mięśni nie ustępowało w wyniku samoistnej hemostazy prowadząc do pogorszania się stanu zdrowia J. Z.. W pierwszych godzinach hospitalizacji wystąpiły objawy wstrząsu krwotocznego, hipowolemicznego i konieczna była pilna operacja ratująca życie. Nieleczony wstrząs krwotoczny kończy się zgonem.

Biegły wskazał, że dostępne w aktach sprawy dane, pomimo braku przeprowadzenia sądowo-lekarskich oględzin ciała w krótkim czasie po urazie i braku dokumentacji fotograficznej wykonanej zgodnie z zasadami kryminalistycznymi, pozwalają na ustalenie lokalizacji rany i jej charakteru, wskazując m.in. że rana doskonale pasuje do typowego narzędzia- fragmentu zbitej szklanej butelki, która spowodowała nieregularność przebiegu rany na skórze.

Biegły zdecydowanie wykluczył możliwość powstania obrażeń w wyniku upadku pokrzywdzonego na podłoże, na którym znajdowała się rozbita butelka lub fragmenty szkła. Wynika to z braku opisu innych obrażeń ciała, które z dużym prawdopodobieństwem powstałyby, oraz rozmieszczenie śladów krwawych na ścianie 1,5 m powyżej podłogi. Tym samym biegły uznał wersję podawaną przez pokrzywdzonego na rozprawie głównej w dniu 27 kwietnia 2021 r. za niewiarygodną, w świetle wiedzy medycznej.

Całość dostępnych danych świadczy o tym, że obrażenia ciała pokrzywdzonego powstały w mechanizmie czynnym tj. wskutek uderzenia butelką w okolicę, w której powstała rana cięta. Aby spowodować tak rozległe i głębokie obrażenia butelka w chwili uderzenia musiała być trzymana ręką napastnika- tylko wówczas po jej zbiciu, wytworzone ostre krawędzie mogły tak rozlegle i głęboko penetrować tkanki.

Analiza medyczno- sądowa mechanizmu powstania obrażeń dokładnie odpowiada pierwotnej wersji zeznań pokrzywdzonego, według której był on w pozycji stojącej (wysokość śladów krwi na ścianie) został od tyłu uderzony butelką trzymaną w ręku napastnika. Ta butelka podczas tego uderzenia stłukła się (w rzucie tylnego bieguna rany znajduje się powierzchownie pod skórą twarda wyniosłość kostna- wyrostek sutkowaty w kontakcie z którym butelka uległa zbiciu), następnie wytworzone nieregularne ostre krawędzie butelki spowodowały powstanie rany ciętej.

Sporządzona opinia jest wyczerpująca i jasna. Zawarte w niej wniosku i spostrzeżenia są logicznie i wnikliwe uargumentowane. Wywód, z którego wynika sposób powstania rany pokrzywdzonego, a jednocześnie wykluczający podawane przez oskarżonego i następnie pokrzywdzonego okoliczności powstania obrażeń ciała jest przekonywujący, precyzyjny i spójny. Charakterystyczne są przy tym te rozważania, w których wskazano na faktycznie jedyną możliwość stłuczenia butelki poprzez uderzenie w okolice szyi pokrzywdzonego, podając jedyną twardą część ciała (wyrostek sutkowaty), która mogła spowodować rozbicie szkła. Także dalsze część opinii w sposób podobnie przekonywujący i logiczny wskazuje na możliwość spowodowania tak charakterystycznej rany, jak odniesiona przez pokrzywdzonego.

Opinia wyczerpuje cechy pełnowartościowego dowodu, albowiem jest jasna, spójna, logiczna i niesprzeczna, a u jej podstaw legł wystarczający zakres czynności badawczych. Ponadto zawiera wystarczające uzasadnienie i logiczne wnioski udzielające przekonywających odpowiedzi na pytania formułowane przez organ procesowy. Zawarte w opinii sformułowania pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a nadto biegły posługuje się w niej logicznymi argumentami (podobnie wyrok Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2017r. II AKa 355/17, LEX nr 2432037).

Protokół użycia alkotestu,

Protokół zatrzymania osoby,

protokół oględzin miejsca

Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez żadną za stron postępowania.

Protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym pozwolił określić ilość alkoholu w wydychanym powietrzu B. Z. jako 0,93 mg/L w dniu 28 grudnia 2020 roku. Zgodnie z protokołem zatrzymania B. Z., został zatrzymany w dniu zdarzenia o godzinie 21:25 zaś protokół oględzin miejsca dotyczył mieszkania znajdującego się w S. przy ulicy (...).

1.1.1. (5)

informacja

o karalności

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, której przypisuje walor wiarygodności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność przedstawionych danych, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. Z.

W ocenie Sądu za niewiarygodne należy uznać te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazuje na sposób powstania obrażeń ciała pokrzywdzonego. W tym zakresie są one bowiem sprzeczne z zebrany w sprawie materiałem dowodowym, w tym częściowo z zeznaniami świadków, a przede wszystkimi opiniami biegłych z zakresu medycyny sądowej.

Podczas pierwszego przesłuchania, B. Z. wyjaśnił, że rzucił w brata butelką po piwie, czemu nie sposób dać jednak wiary. Twierdzenia te zostały kategorycznie zanegowane w opinii ustnej i pisemnej biegłego sądowego J. M. oraz w opinii Zakładu Medycyny Sądowej UM we W.. Biegli stwierdzili, że okoliczność rzucenia butelką w pokrzywdzonego nie wynika z charakteru obrażeń ciała, które ocenili biegli na podstawie dokumentacji medycznej i akt sprawy. Oskarżony zmienił wersję zdarzenia dotyczących detali jak przekazanie ręcznika do tamowania krwi pokrzywdzonemu. Zgodnie z relacją M. C. (1) na jego polecenie oskarżony usiadł na krześle i uciskał ranę bratu, zaś zgodnie z relacją oskarżonego rzucił pokrzywdzonemu ręcznik, by ten sam uciskał ranę. Wprawdzie nie ma to większego znaczenia dla czynu, jednakże ukazuje że na podstawie wyjaśnień oskarżonego, zapewne z uwagi na stan nietrzeźwości, nie można czynić kategorycznych ustaleń. Tym samym w zakresie rozbieżności, Sąd dał wiarę zeznaniom M. C. (2). Wyjaśnienia oskarżonego złożone w dniu 8 stycznia 2021 roku, nie zasługują na wiarę w całości. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Podtrzymał tę wersję przed Sądem, twierdząc, że podczas pierwszego przesłuchania był w stresie a zdarzenie było nieszczęśliwym wypadkiem. Nie sposób dać wiary tym wyjaśnieniom, bowiem pierwsze wyjaśnienia były spontaniczne, zawierały wiele szczegółów, a nadto już wtedy oskarżony mówił, że nie wszystko dobrze pamięta z uwagi na ilość spożytego alkoholu różnego rodzaju. Ponadto przedstawiona wersja zdarzenia, została kategorycznie wykluczona w opinii sądowo- lekarskiej biegłego J. M. i Zakładu Medycyny Sądowej, w których poczyniono ustalenia na podstawie danych medycznych pokrzywdzonego, dokumentacji fotograficznej i protokołu oględzin mieszkania. Nadto wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zeznania M. C. (1), który uzyskał relację od oskarżonego i pokrzywdzonego, od razu po zdarzeniu. Nie sposób zatem uznać, że pokrzywdzony przewrócił się na śliskiej podłodze, na której znajdowała się rozbita butelka. Biegły zdecydowanie wykluczył możliwość powstania obrażeń w wyniku upadku pokrzywdzonego na podłoże, na którym znajdowała się rozbita butelka lub fragmenty szkła. Wynika to z braku opisu innych obrażeń ciała, które z dużym prawdopodobieństwem powstałyby, oraz rozmieszczenie śladów krwawych na ścianie 1,5 m powyżej podłogi. Tym samym biegły uznał wersję podawaną przez pokrzywdzonego na rozprawie głównej w dniu 27 kwietnia 2021 r. za niewiarygodną, w świetle wiedzy medycznej. Sąd natomiast przypisał tej opinii walor wiarygodności w całości. Również wyjaśnienia złożone przed Sądem w dniu 26 kwietnia 2022 roku, uznać należy za niewiarygodne. W konsekwencji, Sąd uznaje, że wersja przedstawiona przez oskarżonego stanowi jedynie przyjętą linię obrony.

1.1.1.

częściowe zeznania świadka J. Z.

Jak wskazano wcześnie częściowo na wiarę zasługują jedynie pierwsze zeznania pokrzywdzonego. Kolejne zeznania świadka J. Z. nie zasługują już w większości na wiarę, jako zmienne, niekonsekwentne i wewnętrznie sprzeczne. Dotyczy to właśnie kolejnych zeznań, w których zmieniał sukcesywnie okoliczności powstania obrażeń ciała, niejako dostosowując je do zbieranych dowodów, wykluczających wcześniej podawane przez niego okoliczności. Zeznania są wyjątkowo niespójne i pełne sprzeczności, z tego też względu w większości nie zasługują na wiarę jako sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Zeznania te stoją w opozycji w szczególności z uzyskanymi opiniami sądowo- lekarskimi i zeznaniami M. C. (2). Sąd nie daje wiary zeznaniom pokrzywdzonego w zakresie, w którym przeczy sprawstwu oskarżonego. Zeznania są niewiarygodne nawet w zakresie tego, że w dniu krytycznego zdarzenia nie zamienił żadnego zdania z oskarżonym, gdyż z zeznań świadka M. C. (2), którym to sąd przyznał walor wiarygodności w całości wynika, że awantury podobnie jak obecność alkoholu, były u nich rzeczą naturalną, i dobiegały z mieszkania już od samego rana. Nadto, Sąd nie uznał za wiarygodnych zeznań złożonych przed Sądem, podczas których pokrzywdzony zmienił wersję zdarzenia, całkowicie negując zeznania złożone w trakcie postępowania przygotowawczego. Mając na względzie ich treść, Sąd doszedł do przekonania, że zmiana zeznań miała na celu uchronienie oskarżonego, a prywatnie jego brata, przed poniesieniem odpowiedzialności karnej, co wynika m.in. z zeznań świadka, który stwierdził „brat mi nie podciął szyi, o by było przecież 8 lat więzienia za to”. Sąd ma również w polu widzenia, że świadek nie napisał samodzielnie oświadczenia z dnia 8 stycznia 2021 r., w którym zmienia swoje zeznania a jedynie je podpisał i rzekomo nie pamięta, kto mu napisał owe oświadczenie. Nadto świadek M. C. (2) zeznał, że od pokrzywdzonego dowiedział się, że oskarżony chciał go zabić, nie sposób zatem uznać, że użyłby takich słów, gdyby pośliznął się na podłogę. Przede wszystkim jednak wersji tej przeczy opinia Zakładu Medycyny Sądowej, która w sposób logiczny i przekonujący zanegowała taką możliwość, wskazując że przeczy temu charakter rany oraz ślady krwi na ścianie, na wysokości ok. 1,5 metra. Ponadto przed Sądem w dniu 26 kwietnia 2022 roku, oskarżony wskazał, że się szarpali przy czym pokrzywdzony zeznał, że nawet nie zamienili ze sobą słowa. Pomimo, iż obie relację miały na celu uchronienie oskarżonego od poniesienia odpowiedzialności karnej, były ze sobą niespójne. Ponadto kolejną wersję zdarzenia przedstawił na rozprawie, twierdząc, że wpadł w furię i dokonał samookaleczenia, po czym po odczytaniu zeznań z 29 grudnia 2021 roku, stwierdził, że się źle wyraził i jednak to szkło go pocięło po upadku. Sąd ma również w polu widzenia, że świadek zgodnie z zeznaniami M. C. (2), namawiał go do zmiany zeznań, by uznać, że był to nieszczęśliwy wypadek.

Dane o karalności k. 47-48 i odpis wyroku Sądu, sygn. akt VII K 680/17

Zgodnie z treścią wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 8 czerwca 2017r. w sprawie sygn. akt VII K 680/17, oskarżony został skazany na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności, którą wykonano w dniu 29 kwietnia 2018r., a zatem skazanie uległo zatarciu zgodnie z art. 105 § 4 k.k. w terminie 3 lat od wykonania kary.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

B. Z.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd uznał, że wina i sprawstwo B. Z. nie budzi najmniejszych wątpliwości, uznając jednak, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Tym samym Sąd, nie podzielił kwalifikacji prawnej przyjętej przez rzecznika oskarżenia publicznego w akcie oskarżenia.

Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że w dniu krytycznego zdarzenia B. Z. przewidując możliwość spowodowania ciężkich obrażeń ciała pokrzywdzonego i godząc się na to, uderzył pokrzywdzonego J. Z. szklaną butelką w okolicę szyi, na skutek czego butelka uległa rozbiciu i następnie trzymaną w dłoni rozbitą butelką przeciągnął po skórze szyi pokrzywdzonego. Zgodnie z uzyskana opinią Zakładu Medycyny Sądowej, całość dostępnych danych świadczy o tym, że obrażenia ciała, których doznał pokrzywdzony powstały w mechanizmie czynnym tj. wskutek uderzenia butelką w okolicę, w której powstała rana cięta. Biegli nie mieli wątpliwości, że by spowodować tak rozległe i głębokie obrażenia, jakich doznał pokrzywdzony, butelka w chwili uderzenia musiała być trzymana ręką napastnika, bowiem tylko wówczas po jej zbiciu, wytworzone ostre krawędzie mogły tak rozlegle i głęboko penetrować tkanki. Opinia ta koresponduje z częściowymi wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami świadka przybyłego na miejsce zdarzenia- M. C. (2), protokołem oględzin miejsca zdarzenia oraz z dokumentacją fotograficzną. W świetle całokształtu materiału dowodowego wina i sprawstwo B. Z. nie budzi najmniejszych wątpliwości Sądu i jest ewidentna.

Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o jakim mowa w art. 156 § 1 k.k. może być popełnione jedynie umyślnie. Pojęcie zamiaru zostało zdefiniowane w art. 9 § 1 k.k. W świetle przepisie art. 9 § 1 kodeksu karnego zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swoim zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca chce popełnić taki czyn, jak i sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1984 r., IV KR 245/84, OSNKW 1985, z. 5-6, poz. 38. Zoll A. Zakamycze 2004 stan prawny: 2004.07.01 Komentarz do art. 13 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, wyd. II). W kontekście oceny zamiaru sprawcy często istotną rolę odgrywa także analiza zachowania sprawcy po dokonaniu przestępstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2015 r., III KK 276/14, LEX nr 1665738). Zamiar, chociaż istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym, który podlega takim samym regułom dowodowym, jak okoliczności o charakterze przedmiotowym. Jeżeli więc sprawca nie wyraził swego zamiaru wprost, wnioskuje się o nim z okoliczności całego zdarzenia. O istnieniu zamiaru w ogóle, a także o postaci tego zamiaru można wnioskować przede wszystkim na podstawie dokładnej analizy strony przedmiotowej konkretnego czynu. Ustalenia, co do zamiaru sprawcy powinny wynikać z analizy całokształtu zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. Popełniając przestępstwo z § 1, sprawca musi obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, i do osiągnięcia takiego skutku dążyć lub się nań godzić (wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2016 r., II AKa 157/16, LEX nr 2252794; podobnie SA w Katowicach z 27.06.2018 r., II AKa 213/18, LEX nr 2533634). Sprawca nie musi chcieć spowodować konkretnego skutku wymienionego przez ustawodawcę w treści art. 156 § 1 k.k. czy godzić się na jego spowodowanie ani zakładać z góry czasu trwania skutku.

Przeciągając rozbitą butelką po szyi pokrzywdzonego oskarżony musiał co najmniej przewidywać i godzić się na spowodowanie u niego ciężkiego uszkodzenia ciała. Sam oskarżony nie potrafił wyjaśnić swojego zachowania, ani określić zamiaru, jaki mu towarzyszył. Sposób jego działania mógł zatem w każdej chwili doprowadzić do powstania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała. Jeszcze raz należy podkreślić, że przeciągając ostrą krawędzią rozbitej butelki po tak newralgicznym miejscu ciała, jakim jest szyja, musiał godzić się na to, że spowoduje u brata obrażenie zagrażające realnie jego życiu, albo ciężką chorobę długotrwałą lub ciężkie kalectwo.

Oskarżony jest doświadczony życiowo i w pełni poczytalny. Doskonale mógł zdawać sobie sprawę ze skutków swojego działania. W niniejszej sprawie, Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że oskarżony zadając uderzenie szklaną butelką, a następnie przeciągając rozbitą butelką po skórze szyi pokrzywdzonego działał umyślnie. Wydarzenie nie miało wprawdzie charakteru przemyślanego i planowanego a wynikało ze zwyczajowego sposobu zachowywania się oskarżonego w obecności pokrzywdzonego tj. agresji, nadużywania alkoholu, awantur. Nie sposób jednak uznać odmiennie, w sytuacji gdy oskarżony uderzył go szklaną butelką w okolicę szyi a następnie rozbitą butelką przeciągnął po skórze szyi pokrzywdzonego. Oskarżony godząc wymienionego butelką, mając przy tym na względzie lokalizację jej wbicia w ciało pokrzywdzonego, przewidywał możliwość spowodowania ciężkich obrażeń ciała i godził się ze skutkami swojego czynu. J. Z. wskutek działania oskarżonego znalazł się bowiem w stanie realnie zagrażającym życiu.

Jednocześnie Sąd przyjął, że umiejscowienie rany, sposób zachowania oskarżonego po jej zadaniu wykluczają możliwość przyjęcia działania oskarżanego w zamiarze bezpośrednim. Gdyby istotnie zmierzał do spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to bardziej prawdopodobne byłoby zadania ciosu (przeciągniecie butelką) po przedniej a nie bocznej części szyi. Takie zachowanie odpowiada bowiem tzw. „poderżnięciu gardła”, o którym wypowiadali się tez biegli w sporządzonych opiniach. Podobnie należy ocenić zachowanie oskarżonego po zadaniu uderzenia, kiedy to wezwał pomocy sąsiada, mając świadomość, iż ze względu na stan swojego upojenia nie będzie w stanie takowej udzielić, czy też skutecznie wezwać pomocy medycznej.

Chorobą realnie zagrażającą życiu jest taki stan, który przejawia się poważnymi zaburzeniami podstawowych czynności układów narządów, np. ośrodkowego układu nerwowego, układu oddechowego lub układu krążenia, z powodu których te czynności w każdej chwili mogą ustać, skutkując śmiercią człowieka. W post. z 21.4.2005 r. (IV KO 19/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 824) Sąd Najwyższy przedstawił następujący pogląd: "Każda choroba realnie zagrażająca życiu, niezależnie od czasu jej trwania, musi być uznana za ciężki uszczerbek na zdrowiu, ponieważ jest najdalej idącym – w porównaniu z innymi, zamieszczonymi w katalogu postaciami takiego uszczerbku – skutkiem działania sprawcy, odzwierciedlającym intensywność i efektywność bezpośredniego i umyślnego charakteru tego działania. Realność zagrożenia utratą życia nie zależy w żaden prosty sposób od czasu występowania takiego stanu – zawsze natomiast charakteryzuje znaczny stopień szkodliwości działania sprawcy powodującego chorobę, w której przebiegu w każdej chwili dojść może do zgonu ofiary przestępstwa. Nie ma więc racjonalnych podstaw do różnicowania odpowiedzialności karnej według niezależnego od sprawcy kryterium długości czasu stanu zagrożenia dla życia lub skuteczności działań ratujących życie – w sytuacji, w której o takiej samej odpowiedzialności karnej (na podstawie art. 156 § 1 k.k.) decydować powinien taki sam stopień szkodliwości czynu, odzwierciedlający przedmiotowe i podmiotowe okoliczności świadomego i zależnego od sprawcy zachowania zmierzającego do nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu". Określenie „realnie zagrażająca życiu” w obecnym ujęciu choroba ma zagrażać rzeczywiście, a nie tylko potencjalnie życiu pokrzywdzonego. Dla przyjęcia, że czyn sprawcy wypełnia te właśnie znamiona ustawy, należy ustalić, że nastąpiło poważne zaburzenie podstawowych czynności narządu któregoś z układów istotnych dla utrzymania życia – centralnego układu nerwowego, układu krążenia, oddechowego – oraz że z powodu tegoż zaburzenia niezwykle wysokie jest prawdopodobieństwo nastąpienia zatrzymania czynności tych układów i śmierci pokrzywdzonego (por. Zoll [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 360; Michalski [w:] System, t. 10, s. 236).

Charakter obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, odpowiada ciężkiemu uszczerbkowi na zdrowiu, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.k., w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. W sytuacji braku udzielenia pomocy medycznej stan ten niechybnie prowadzi do zgonu. Stanu tego nie zmienia okoliczność, że nie doszło do uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych w obrębie szyi, gdyż rozległość i głębokość rany sprawiały, że krwawienie z drobnych naczyń i mięśni nie ustępowało w wyniku samoistnej hemostazy prowadząc do pogorszania się stanu zdrowia J. Z.. Już w pierwszych godzinach hospitalizacji wystąpiły objawy wstrząsu krwotocznego, hipowolemicznego zaś pilna operacja ratująca życie była niezbędna. Nieleczony wstrząs krwotoczny kończy się zgonem. W konsekwencji uznać należy, że gdyby nie udzielona pomoc medyczna pokrzywdzony najprawdopodobniej zmarłaby. Podkreślić należy, że do śmierci nie doszło tylko i wyłącznie dzięki udzielonej specjalistycznej pomocy medycznej.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. Z.

I.

I.

Sąd wymierzył oskarżonemu B. Z. karę trzech pozbawienia wolności uznając, że stanowi ona właściwą reakcję karną na zachowanie oskarżonego. W takiej też wysokości kara była wnioskowana przez rzecznika oskarżenia publicznego. Wskazać należy, że jest to najniższy wymiar kary po nowelizacji przepisu, która weszła w życie dnia 13 lipca 2017 r., w wyniku której czyn ten stanowi zbrodnie.

W opinii Sądu wysokość wymierzonej kary pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa.

Wina oskarżonego w świetle zgromadzonego w sprawie materiału nie budzi wątpliwości. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę fakt, iż zachowanie oskarżonego skierowane było przeciwko bratu, a więc osobie, której z natury łączącej go z nim więzi rodzinnej winien okazywać zgoła odmienne uczucia. Sposób i okoliczności działania oskarżonego także potęgują stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności miał na zatem uwadze, jako okoliczności zaostrzające karalność:

1)  charakter czynu zabronionego i wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, godzące w podstawowe wartości jakimi są zdrowie i życie, rozmiar wyrządzonej szkody;

2)  pozostawanie w stanie upojenia alkoholowego, pomimo świadomości swojego agresywnego zachowania po spożyciu alkoholu;

Jako okoliczności łagodzące, Sąd miał na względzie :

1)  częściowe przyznanie się do winy podczas pierwszego przesłuchania w toku postepowania przygotowawczego,

2)  zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, w tym zawołanie sąsiada z prośbą o zadzwonienie po pomoc medyczną,

3)  dotychczasową niekaralność

4)  stanowisko pokrzywdzonego

Tak wymierzona oskarżonemu kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegająca na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości zarzucanych przestępstw i realizuje powszechną zasadę sprawiedliwości społecznej i praworządności.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. Z.

II.

I.

Zgodnie z zasadą obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej bezwzględnej kary trzech lat pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres jego zatrzymania od dnia 28 grudnia 2020, od godziny 21:25 do dnia 30 grudnia 2020 r. do godziny 21:00 (k. 3), przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonego B. Z. kosztami sądowymi w kwocie 6947,80 złotych uznając, iż jego sytuacja majątkowa pozwala na ich uiszczenie, bowiem koszty te nie są znaczne, przy czym oskarżony osiąga dochód oscylujący w granicach 2.000 euro miesięcznie. Wskazać należy, że w sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest obciążanie skazanego kosztami sądowymi poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa. Wysokość kosztów wynika z zestawienia opłat i innych wydatków poniesionych w postępowaniu przygotowawczym (k. 72 i k. 168). Podczas postępowania sądowego zostały poniesione dodatkowo koszty opinii biegłych w kwocie (k.98, k.101, k. 130), oraz należności świadka w kwocie (k.105). Ponadto, Sąd obciążył oskarżonego opłatą sądową zgodnie przepisami ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Wysokość opłaty została uzależniona od wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności. W myśl powołanej ustawy, opłata w razie skazania na karę pozbawienia wolności do 5 lat wynosi 400 zł i w takiej też wysokości została wymierzona.

6.  Podpis

sędzia Andrzej Lewandowski