Sygn. akt: V U 303/19
Ubezpieczony P. P., odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 12.12.2017r., którą odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26.10.2017r. do 20.12.2017r.
P. P. nie zgadzał się z ww. decyzją ZUS. Uzasadniając odwołanie zarzucał niewłaściwym przyjęcie, że kolejne zachorowania mają związek z tą samą chorobą. Podał, że jest osobą przewlekle chorą na szereg schorzeń, pozostaje pod stałą opieką lekarzy specjalistów. Wskazał w szczególności na chorobę kręgosłupa oraz atak bólowy barku prawego, podając, że leczenie trwa nadal.
Wniósł o zmianę ww. decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za ww. okres.
Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (ZUS), w odpowiedzi na ww. odwołanie, wniósł o jego oddalenie.
Uzasadniając prezentowane stanowisko organ rentowy wskazał, iż z posiadanej dokumentacji wynika, że P. P. był niezdolny do pracy w okresach od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. i ponownie - po przerwie krótszej niż 60 dni - od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. Organ rentowy wskazał, że niezdolność do pracy od 10.06.2017r. do 04.07.2017r. ma związek z niezdolnością do pracy od 01.08.2017r. do 14.08.2017r., która pozostaje w ciągłej niezdolności z różnymi schorzeniami do 20.12.2017r.
Nadto, argumentował, że pełen okres zasiłkowy w wymiarze 182 dni upłynął z dniem 12.10.2017r., brak jest zatem podstaw do wypłaty zasiłku chorobowego po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego.
Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 21.12.2018r. oddalono odwołanie P. P. od ww. decyzji (...) z dnia 12.12.2017r. ( k. 53).
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 25.10.2019r., sygn. akt V Ua 25/19, na skutek apelacji wniesionej przez P. P. od ww. wyroku Sadu Rejonowego w Słupsku z dnia 21.12.2018r., uchylono ww. wyrok i przekazano sprawę Sądowi Rejonowemu w Słupsku V Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego ( k. 109 akt sprawy).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
P. P. ma 49 lat. Był niezdolny do pracy:
w okresie od dnia 18.03.2017r. do 31.03.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 01.04.2017r. do 14.04.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 15.04.2017r. do 28.04.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 29.04.2017r. do 12.05.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 13.05.2017r. do 26.05.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 27.05.2017r. do 09.06.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 10.06.2017r. do 23.06.2017r. - z powodu choroby o nr G54;
w okresie od dnia 24.06.2017r. do 04.07.2017r. - z powodu choroby o nr M54;
w okresie od dnia 01.08.2017r. do 14.08.2017r. - z powodu choroby o nr M19;
w okresie od dnia 15.08.2017r. do 29.08.2017r. - z powodu choroby o nr S43;
w okresie od dnia 30.08.2017r. do 27.09.2017r. - z powodu choroby o nr T93;
w okresie od dnia 28.09.2017r. do 25.10.2017r. - z powodu choroby o nr T93;
w okresie od dnia 26.10.2017r. do 23.11.2017r. – z powodu choroby o nr T93;
w okresie od dnia 24.11.2017r. do 20.12.2017r. - z powodu choroby o nr T93.
Dowód: akta organu rentowego - zestawienie zaświadczeń ubezpieczonego P. P.; zaświadczenie lekarskie z dnia 18.10.2017r.; (...); (...).
W treści opinii lekarskiej z dnia 04.12.2017r. Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika, na podstawie zestawienia zaświadczeń oraz dokumentacji medycznej, wskazał, że niezdolność do pracy od 24.06.2017r. do 04.07.2017r. ma związek z niezdolnością od dnia 01.08.2017r. do 14.08.2017r. oraz z niezdolnością od dnia 10.06.2017r. do 23.06.2017r.
Dowód: akta organu rentowego – opinia lekarska z dnia 04.12.2017r.
Na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 12.12.2017r. odmówiono P. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 26.10.2017r. do 20.12.2017r.
Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał w szczególności, że z posiadanej dokumentacji wynika, iż P. P. był niezdolny do pracy z powodu choroby od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. i ponownie o przerwie krótszej niż 60 dni, od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. Podano, że z analizy dokumentacji medycznej wynika, iż niezdolność do pracy od dnia 10.06.2017r. do dnia 04.07.2017r. na związek z niezdolnością do pracy od 01.08.2017r. do 14.08.2017r., która pozostaje w ciągłej niezdolności z różnymi schorzeniami do 20.12.2017r.
Dowód: akta organu rentowego – Decyzja ZUS z dnia 12.12.2017r.
Z dostępnej dokumentacji leczenia wynika, że P. P. cierpiał i był leczony praktycznie jednoczasowo z powodu bólów barku prawego i bólów kręgosłupa lędźwiowego.
O ile przyczyny dolegliwości bólowych barku prawego zostały dokładnie zdiagnozowane i specjalistycznie leczone, to z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego nie miał wykonywanych żadnych badań dodatkowych, choćby badania metodą RTG, ani ocen specjalistycznych, np. neurologicznych, pomimo uznawania tych dolegliwości za podstawę niezdolności do pracy od 18.03.2017r. do 04.07.2017r.
Dowód: pisemna opinia z dnia 17.02.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu neurologii – k. 140-141 akt sprawy.
Po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej P. P. należy stwierdzić, że niezdolność do pracy w okresie od 18.03.2017r. do 20.12.2017r. była spowodowana 2 różnymi chorobami.
W okresie od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. niezdolność do pracy była spowodowana nasileniem dolegliwości bólowych i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Symbol schorzenia G54.
W okresie od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. niezdolność do pracy była spowodowana zespołem bólowym i „zamrożeniem” prawego stawu barkowego.
Fakt istnienia u P. P. dwóch przewlekłych schorzeń układu ruchu – kręgosłupa i prawego stawu barkowego nie świadczy, że schorzenia te powodowały niezdolność do pracy w tym samym czasie. W takich schorzeniach istnieją okresy nasilenia dolegliwości bólowych i remisji. Silne dolegliwości bólowe, wymagające zwolnienia lekarskiego występują okresowo. Stąd, niezdolność do pracy w okresie od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. była z innego powodu niż niezdolność do pracy w okresie od 01.08.2017r. do 20.12.2017r.
Dowód: pisemna opinia sporządzona w dniu 25.10.2020r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii – k. 158-159v. akt sprawy.
Jest wiele schorzeń, które rozwijają się przez długi czas, ale nie powodują od samego początku niezdolności do pracy. Do takich schorzeń należą schorzenia zwyrodnieniowe stawów obwodowych i kręgosłupa.
Dowód: pisemna opinia sporządzona w dniu 25.07.2021r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii – k. 218 akt sprawy.
Iniekcja dostawowa do stawu barkowego z powodu rwy barkowej z leku D. M. została podana P. P. pod koniec miesiąca lipca 2017r. przez lekarza ortopedę w miejscowości S.. Wcześniej nie wykonywano mu blokad w związku z barkiem.
Bezsporne, a nadto: pismo z dnia 15.01.2021r. – k. 190; pismo ZUS z dnia 10.06.2021r. – k. 207; treść zeznań P. P. złożonych podczas rozprawy w dniu 24.02.2022r., zapis nagrania – 00:11:42-00:16:01, k. 241v.
W miesiącu maju i czerwcu 2017r. P. P. nie miał żadnych dolegliwości związanych z barkiem.
Dowód: treść zeznań P. P. złożonych podczas rozprawy w dniu 24.02.2022r., zapis nagrania – 00:04:34-00:07:58, k. 241v.
W związku z dolegliwościami barku P. P. podjął leczenie z końcem lipca i na początku sierpnia 2017r.
Dolegliwości te odczuwał już w miesiącu czerwcu, jednak nie były aż tak bardzo dokuczliwe. Nasilenie ich nastąpiło w kolejnym miesiącu, tj. lipcu.
Dowód: treść zeznań P. P. złożonych podczas rozprawy w dniu 24.02.2022r., zapis nagrania – 00:04:34-00:07:58, k. 241v.
W okresie od dnia 04.07.2017r. do 31.07.2017r. P. P. prowadził działalność gospodarczą, natomiast nie wykonywał czynności faktycznych z uwagi na urlop i przebywanie od początku lipca 2017r. do początku sierpnia 2017r. u rodziny nad morzem.
Dowód: pismo z dnia 25.06.2021r. – k. 211 akt sprawy, treść zeznań P. P. złożonych podczas rozprawy w dniu 24.02.2022r., zapis nagrania – 00:07:58-00:16:01, k. 241v.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego P. P. od powyżej wskazanej decyzji organu rentowego z dnia 12.12.2017r. było zasadne, a zatem zasługiwało na uwzględnienie.
Już na wstępie wspomnieć wypada, że w niniejszej sprawie toczyło się uprzednio postępowanie, w konsekwencji którego w dniu 21.12.2018r. zapadł wyrok, którym Sąd Rejonowy w Słupsku oddalił odwołanie P. P. od ww. decyzji (...) z dnia 12.12.2017r. ( k. 53). Nadto, wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 25.10.2019r., sygn. akt V Ua 25/19, na skutek apelacji wniesionej przez P. P. od ww. wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 21.12.2018r., uchylono ww. wyrok i przekazano sprawę Sądowi Rejonowemu w Słupsku V Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego ( k. 109 akt sprawy).
W treści uzasadnienia ww. wyroku, Sąd Okręgowy w Słupsku zawarł konstatację, iż w okolicznościach sprawy, istotnym winno być przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego bądź zobowiązanie dotychczas powołanego biegłego do uzasadnienia zajętego w sprawie stanowiska tak, aby wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania - były stanowcze i miarodajne. Nadto, w ocenie Sądu Okręgowego w Słupsku, dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy niezbędnym jest poczynienie starań włączenia w poczet materiału dowodowego zaświadczeń lekarskich tyczących wszystkich okresów niezdolności do pracy ubezpieczonego w spornym okresie i dokonanie - w oparciu o nie - precyzyjnego ustalenia jednostek chorobowych powodujących niezdolność ubezpieczonego do pracy. Co więcej, Sąd Okręgowy zauważył konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego neurologa, a także wskazał, że – w związku z rozpoznanymi u ubezpieczonego schorzeniami – Sąd Rejonowy winien rozważyć zasadność powołania biegłego ortopedy.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. 2010, nr 77, poz. 512) - zwanej dalej Ustawą - zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny
do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.
Zasiłek chorobowy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego, zastępującym pracownikowi wynagrodzenie, które utracił wskutek czasowej, spowodowanej chorobą, niezdolności do świadczenia pracy umówionej. Sytuacją chronioną zasiłkiem jest więc czasowa (przejściowa) niemożność świadczenia pracy będąca skutkiem choroby.
(...) ubezpieczeń społecznych w państwie polskim nie przewiduje jednak całkowitej i absolutnej ochrony osób czasowo niezdolnych do pracy z powodu choroby. Prawo do zasiłku chorobowego jest ograniczone czasowo – przysługuje co do zasady tylko przez 182 dni. Jeżeli ubezpieczony choruje dłużej niż 182 dni i jest niezdolny do pracy, to w pewnych przypadkach może się okazać, że nie jest uprawniony do zasiłku chorobowego.
Zgodnie z Ustawą, do okresu 182 dni wlicza się również okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności od pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2).
Innymi słowy oznacza to, że okresy poprzednich zachorowań zlicza się, jeżeli są spełnione dwa warunki: tożsamość choroby, przerwa nie przekracza 60 dni.
Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 26.10.2017r. do 20.12.2017r., jednak P. P. nie zgadzał się z ww. decyzją ZUS. Organ rentowy natomiast wskazywał w szczególności, iż z posiadanej dokumentacji wynika, że ubezpieczony był niezdolny do pracy w okresach od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. i ponownie - po przerwie krótszej niż 60 dni - od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. Organ rentowy wskazał, że niezdolność do pracy od 10.06.2017r. do 04.07.2017r. ma związek z niezdolnością do pracy od 01.08.2017r. do 14.08.2017r., która pozostaje w ciągłej niezdolności z różnymi schorzeniami do 20.12.2017r. Nadto, ZUS argumentował, że pełen okres zasiłkowy w wymiarze 182 dni upłynął z dniem 12.10.2017r., brak jest zatem podstaw do wypłaty zasiłku chorobowego po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego.
Z powyższymi twierdzeniami nie zgodził się jednak ubezpieczony zaprzeczając, aby niezdolność do pracy była spowodowana tą samą chorobą. Argumentował nadto, że wbrew twierdzeniom organu rentowego, ww. niezdolności do pracy były spowodowane różnymi jednostkami chorobowymi, a zatem nie należało ich zliczać do jednego okresu zasiłkowego. Wskazał, że decyzja ZUS jest wadliwa, zaś organ rentowy bezzasadnie odmówił prawa do zasiłku chorobowego.
Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do rozstrzygnięcia powyższej okoliczności tj. czy niezdolność do pracy w ww. okresach wynikała z tej samej czy innej choroby oraz jak długo trwała ewentualna przerwa w okresach niezdolności do pracy.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" (art. 9 ust. 2 ustawy z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego zgłoszonego w razie choroby i macierzyństwa t.j. Dz.U z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym.
W wyroku z dnia 6 listopada (sygn. akt II UK 86/08) Sąd Najwyższy orzekł, iż pojęcia " ta sama choroba ", użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy "zasiłkowej" nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu ( vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 02.09.2009, sygn. akt II UZP /09).
Analiza akt sprawy, wskazuje, że ubezpieczony był niezdolny do pracy w następujących datach: w okresie od dnia 18.03.2017r. do 31.03.2017r. - z powodu choroby o nr G54; od dnia 01.04.2017r. do 14.04.2017r. - z powodu choroby o nr G54; w okresie od dnia 15.04.2017r. do 28.04.2017r. - z powodu choroby o nr G54; od dnia 29.04.2017r. do 12.05.2017r. - z powodu choroby o nr G54; od dnia 13.05.2017r. do 26.05.2017r. - z powodu choroby o nr G54; od dnia 27.05.2017r. do 09.06.2017r. - z powodu choroby o nr G54 oraz w okresie od dnia 10.06.2017r. do 23.06.2017r. - z powodu choroby o nr G54. Następnie w okresie od dnia 24.06.2017r. do 04.07.2017r. - z powodu choroby o nr M54; od dnia 01.08.2017r. do 14.08.2017r. - z powodu choroby o nr M19; od dnia 15.08.2017r. do 29.08.2017r. - z powodu choroby o nr S43; od dnia 30.08.2017r. do 27.09.2017r. - z powodu choroby o nr T93; od dnia 28.09.2017r. do 25.10.2017r. - z powodu choroby o nr T93; w okresie od dnia 26.10.2017r. do 23.11.2017r. – z powodu choroby o nr T93, natomiast w okresie od dnia 24.11.2017r. do 20.12.2017r. - z powodu choroby o nr T93.
Powyższe odnajduje swe potwierdzenie w aktach organu rentowego - w treści zestawienia zaświadczeń ubezpieczonego P. P. oraz zaświadczeniach (...).
I tak, zauważyć należy, że symbol jednostki chorobowej oznaczonej jako: G54 został przyporządkowany dla schorzenia określonego jako: zaburzenia korzeni i splotów nerwowych, zaś M19 – inne zwyrodnienia stawów, M54-bóle grzbietu, natomiast symbol S43 – zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i wiązadeł obręczy barkowej; T93 – następstwa urazów kończyny dolnej.
Wskazać potrzeba, że okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności:
1. niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy;
2. przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.
Podnieść w tym miejscu również wypada, że terminem chorób współistniejących określa się wielochorobowość, tj. jednoczesne występowanie u pacjenta dwóch lub więcej schorzeń. Samo jednak występowanie wielochorobowości, u osób z chorobami przewlekłymi nie przesądza, iż niezdolność do pracy w danym okresie spowodowana jest nie jedną, a kilkoma chorobami.
Zważywszy na twierdzenia oraz zarzuty i wywiedzioną argumentację stron, Sąd dokonał wnikliwej analizy wszelkich załączonych do akt sprawy dokumentów, w tym znajdujących się w aktach organu rentowego.
Z uwagi zatem na wytyczne przedstawione przez Sąd Okręgowy w Słupsku w treści uzasadnienia wyroku z dnia 25.10.2019r., ale też mając na względzie treść wniosków i twierdzenia stron, zmierzając do wnikliwego rozpoznania niniejszej sprawy, należało zasięgnąć wiedzy specjalnej, toteż Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny (ortopedii oraz neurologii), co uczynił na podstawie przepisu art. 278 k.p.c. Celem powyższych było ustalenie, czy ww. niezdolności ubezpieczonego do pracy w okresie od dnia 18.03.2017r. do 20.12.2017r. były spowodowane tą samą chorobą czy różnymi chorobami. Nadto, uprzednio Sąd zgromadził obszerną dokumentację medyczną, umożliwiającą biegłym postawienie pewnych i precyzyjnych konkluzji w oparciu o udokumentowany proces leczniczy, jakiemu poddawany był ubezpieczony w spornym okresie.
Jak wynika z treści opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu neurologii w osobie W. N., z dostępnej dokumentacji leczenia wynika, że P. P. cierpiał i był leczony praktycznie jednoczasowo z powodu bólów barku prawego i bólów kręgosłupa lędźwiowego.
Uzasadniając powyższe, biegły wskazał, że o ile przyczyny dolegliwości bólowych barku prawego zostały dokładnie zdiagnozowane i specjalistycznie leczone, to z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego ubezpieczony nie miał wykonywanych żadnych badań dodatkowych, choćby badania metodą RTG, ani ocen specjalistycznych, np. neurologicznych, pomimo uznawania tych dolegliwości za podstawę niezdolności do pracy od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. Nadto, biegły zasygnalizował fakt niekompletnej dokumentacji związanej z leczeniem ortopedycznym. Podał również, iż w dniu 01 sierpnia odnotowano, iż ubezpieczony jest po zastrzyku dostawowym, który otrzymał w poradni ortopedycznej. (vide: pisemna opinia z dnia 17.02.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu neurologii – k. 140-141 akt sprawy).
Do treści ww. opinii zarzuty wniósł pełnomocnik ubezpieczonego zarzucając, że opinia jest nieprecyzyjna, zawiera nieprawidłowości w ustaleniu stanu faktycznego, nie zawiera oceny stanu faktycznego sprawy z punktu widzenia wiedzy medycznej. Zarzucił, że biegły nie dokonał samodzielnej, swobodnej oceny materiału dowodowego w sprawie, ani badania.
Mając na względzie twierdzenia stron artykułowane w sprawie, Sąd po uzupełnieniu dokumentacji medycznej, przeprowadził również dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii. I tak, odpowiadając na pytania Sądu, biegły opiniując wskazał, że po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej P. P. należy stwierdzić, iż niezdolność do pracy w okresie od 18.03.2017r. do 20.12.2017r. była spowodowana 2 różnymi chorobami.
Nadto, z treści opinii wynika, że w okresie od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. niezdolność do pracy była spowodowana nasileniem dolegliwości bólowych i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Symbol schorzenia G54. W dalszej części, biegły opiniował, iż w okresie od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. niezdolność do pracy była spowodowana zespołem bólowym i „zamrożeniem” prawego stawu barkowego.
W ocenie biegłego, fakt istnienia u P. P. dwóch przewlekłych schorzeń układu ruchu – kręgosłupa i prawego stawu barkowego nie świadczy, że schorzenia te powodowały niezdolność do pracy w tym samym czasie. Biegły podkreślał, że w takich schorzeniach istnieją okresy nasilenia dolegliwości bólowych i remisji. W ocenie biegłego, silne dolegliwości bólowe, wymagające zwolnienia lekarskiego występują okresowo. Stąd, niezdolność do pracy w okresie od 18.03.2017r. do 04.07.2017r. była z innego powodu niż niezdolność do pracy w okresie od 01.08.2017r. do 20.12.2017r. (vide: pisemna opinia sporządzona w dniu 25.10.2020r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii – k. 158-159v. akt sprawy).
Z uwagi jednak na wniesione przez organ rentowy zarzuty do ww. opinii biegłego ortopedy, Sąd przeprowadził również dowód z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego tej specjalizacji. I tak, po uprzednim zapoznaniu się z uwagami ZUS, biegły w całości podtrzymał opinię pierwotną. Nadto, odnosząc się do uwag organu rentowego, konstatował, że jest wiele schorzeń, które rozwijają się przez długi czas, ale nie powodują od samego początku niezdolności do pracy. W ocenie biegłego sądowego, do takich schorzeń należą schorzenia zwyrodnieniowe stawów obwodowych i kręgosłupa (vide: pisemna opinia uzupełniająca sporządzona w dniu 25.07.2021r. przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii – k. 218 akt sprawy).
Również do ww. opinii uzupełniającej zarzuty wniósł organ rentowy. Uwagi ZUS miały jednak wyłącznie charakter nieuzasadnionej polemiki z treścią opinii i zawartymi w niej wnioskami. Organ rentowy nie wskazał na jakiekolwiek okoliczności, które uprzednio nie byłyby znane biegłemu lub których biegły nie uwzględniłby w procesie orzeczniczym.
W ocenie Sądu, ww. opinie spełniają wymogi fachowości, rzetelności i są logiczne. Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób szczegółowy, jasny i przekonywujący. Ponadto opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalistów, a zatem zawarte w nich twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinie są przy tym jednoznaczne i stanowcze. W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonego.
Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.
Zaznaczyć przy tym potrzeba, że ww. opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron.
Celem uzupełnienia materiału dowodowego oraz zmierzając do szczegółowego wyjaśnienia wszelkich wątpliwych w sprawie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania ubezpieczonego P. P.. Z treści zeznań ubezpieczonego wynika jednoznacznie, że iniekcja dostawowa do stawu barkowego z powodu rwy barkowej z leku D. M. została podana P. P. pod koniec miesiąca lipca 2017r. przez lekarza ortopedę w miejscowości S.. Wcześniej nie wykonywano mu blokad w związku z barkiem. Co istotne, powyższe okoliczności zostały także przyznane przez organ rentowy w treści pisma z dnia 10.06.2021r. – k. 207.
Nadto, z zeznań ubezpieczonego wynika również, że od miesiąca marca 2017r. odbywał proces leczenia w związku z kręgosłupem, przy czym w maju i czerwcu 2017r. nie miał on żadnych dolegliwości związanych z barkiem. Ubezpieczony zeznając zaznaczył natomiast, iż w związku z dolegliwościami barku podjął leczenie z końcem lipca i na początku sierpnia 2017r. Wskazywał nadto, iż dolegliwości te odczuwał już w miesiącu czerwcu, jednak nie były aż tak bardzo dokuczliwe. Nasilenie ich nastąpiło w kolejnym miesiącu, tj. lipcu.
Co istotne, z ustaleń Sądu wynika również, że w okresie od dnia 04.07.2017r. do 31.07.2017r. ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą, natomiast nie wykonywał czynności faktycznych z uwagi na urlop i przebywanie od początku lipca 2017r. do początku sierpnia 2017r. u rodziny nad morzem. Powyższe okoliczności odnajdują swe potwierdzenie w treści zeznań P. P. złożonych podczas rozprawy w dniu 24.02.2022r., k. 241v.
Ww. zeznania ubezpieczonego - w ocenie Sądu - były jasne, szczere, konsekwentne, a przy tym odnajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Stąd Sąd przyznał im walor wiarygodności.
W niniejszej sprawie Sąd dokonał ustaleń faktycznych również w oparciu o przywołane powyżej dokumenty załączone do akt sprawy oraz znajdujące się w aktach organu rentowego, w szczególności obszerną dokumentację medyczną.
Wspomnieć w tym miejscu potrzeba, że dokonując ustaleń faktycznych Sąd w niniejszym postępowaniu nie opierał ustaleń na dowodzie z opinii sporządzonej przez biegłą z zakresu neurologii – M. Ż. ( k. 12-13; k. 38-39 akt sprawy), w świetle oceny, że wnioski zawarte w opinii pierwotnej są kategorycznie odmienne, aniżeli zaprezentowane w opinii uzupełniającej ( pomimo, że biegła dokonywała oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w oparciu o tożsamy materiał dowodowy).
W konkluzji wskazać należy, że postępowanie dowodowe wykazało, iż ww. niezdolności nie pozostają w związku przyczynowym, stąd brak jest możliwości zakwalifikowania ich do jednego okresu zasiłkowego.
Wobec powyższych okoliczności, Sąd uznał, iż ww. sporne okresy niezdolności do pracy nie podlegały sumowaniu zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. Ustawy. Z uwagi na powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd na podstawie przepisu art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26.10.2017r. do 20.12.2017r., o czym orzeczono w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku.
W punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku Sąd, na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, wynikającej z treści art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz P. P. kwotę 690 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 660 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego. Wysokość kwoty kosztów zastępstwa Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2018, poz. 265), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu.