UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. (S. (...)) domagał się zasądzenia od pozwanej I. J. kwoty 5.571,90 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Roszczenie swoje wywiódł z faktu, iż jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., z którym pozwana zawarła w dniu 25.05.2020 r. umowę pożyczki nr (...). Argumentował, iż żądana kwota stanowi zadłużenie pozwanej wynikające z przedmiotowej umowy, zaś polubowne próby rozwiązania sporu okazały się bezskuteczne.

Pozwana I. J. domagała się oddalenia powództwa w całości, a także zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej. Podniosła zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powoda, albowiem – zdaniem pozwanej – powód nie wykazał swojego następstwa prawnego w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., podważając przy tym skuteczność cesji wierzytelności, a także to jakoby przelewem objęto wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanej. Pozwana podniosła, że powód nie wykazał żadnego związku pozwanej z przedstawioną umową pożyczki, zwłaszcza, że umowa nie jest opatrzona podpisem pozwanej. Powód nadto, w ocenie pozwanej nie wykazał wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia, zaś zgłoszone powództwo jest przedwczesne z uwagi na brak dowodu świadczącego o rozwiązaniu umowy. Z ostrożności wreszcie zarzuciła stosowanie w umowie pożyczki niedozwolonych klauzul umownych, zastrzegających opłaty nienależne i rażąco wygórowane.

Sąd ustalił, co następuje:

Na mocy umowy pożyczki nr (...) z dnia 25.05.2020 r. i aneksu z dnia 25.05.2020 r. do w/w umowy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. udzielił pozwanej I. J. pożyczki. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 5.571,90 zł, na którą składały się kwoty: 4.800,00 zł tytułem kapitału, 28,41 zł tytułem łącznej kwoty odsetek, a także 743,49 zł tytułem prowizji. Pożyczka obowiązywała do dnia 23.08.2020 r.

/ dowód : umowa pożyczki z dnia 25.05.2020 r. z aneksem – k. 8-11, 12-15,

formularz informacyjny – k. 20-21/

Na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 1.10.2020 r. i aktu cesji nr 02/10/20 z dnia 7.10.2020 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zbył na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (S. (...)) szereg wierzytelności, w tym wierzytelność z tytułu umowy kredytu zawartej z pozwaną. Pismem z dnia 13.10.2020 r. powód zawiadomił pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności i wezwał do zapłaty zadłużenia, które na dzień cesji wierzytelności wynosiło 5.636,71 zł.

/ dowód : ramowa umowa przelewu wierzytelności – k. 28-31v,

akt cesji do ramowej umowy przelewu wierzytelności – k. 25

załącznik nr 2 do aktu cesji – k. 26

zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty – k. 24/

Sąd zważył, co następuje:

Sporny w całości okazał się stan faktyczny przedmiotowej sprawy. Pozwana w złożonej odpowiedzi na pozew kwestionowała roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zaoferowane przez powoda dowody.

Wskazać w pierwszej kolejności należy, że zarzuty pozwanej zmierzające do zakwestionowania łączącego ją z powodem stosunku zobowiązaniowego okazały się całkowicie nieuzasadnione. Badając legitymację procesową Sąd uznał, że przedłożone przez powoda dowody są wystarczające do wykazania, iż nabył on skutecznie wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki z dnia 25.05.2020 r. Powód przedłożył ramową umowę przelewu wierzytelności z dnia 1.10.2020 r., akt cesji nr 02/10/20 z dnia 7.10.2020 r. oraz załącznik nr 2 do aktu cesji wierzytelności. Przedłożone dokumenty zostały opatrzone podpisami stron umowy cesji wierzytelności, przy czym powód wykazał – poprzez złożenie stosownych dokumentów – umocowanie osób podpisanych pod umową do jej zawarcia. Na mocy pełnomocnictwa z dnia 30.09.2019 r. A. G. działający w imieniu (...) z siedzibą w Z. upoważnił G. B. do zawarcia umowy zakupu wierzytelności. Z kolei zgodnie z tłumaczeniem poświadczonym z języka niemieckiego Rejestru Handlowego K. Z. A. G. jako członek rady nadzorczej uprawniony jest do samodzielnej reprezentacji w/w podmiotu. W tej sytuacji skuteczność zawarcia umowy cesji z uwagi na prawidłowość reprezentacji podmiotów uczestniczących w czynności nie budzi, zdaniem Sądu żadnych wątpliwości. Rozstrzygając dalej kwestie związane z dokonaną cesją wierzytelności dostrzec należało, że fragment załącznika do umowy cesji został przedłożony w formie częściowo zanonimizowanej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Istotnym jest, że dokument ten został opatrzony parafą przez osoby zawierające akt cesji, co zdaniem sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności. Złożone dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż miało miejsce skuteczne przejście wierzytelności na rzecz powoda. W ocenie sądu nie ma przesłanek, aby kwestionować wartość dowodową powyższych środków dowodowych. Podobnie nieuzasadniony był zarzut pozwanej związany z brakiem uiszczenia ceny nabycia wierzytelności. W tym zakresie powód zaoferował oświadczenie o zapłacie ceny, które koreluje z datą zawarcia umowy cesji wierzytelności i ceną nabycia określonym w umowie. Na marginesie zauważyć należy, że umowa cesji wierzytelności jest umową konsensualną, a jej skuteczność prawna nie jest uzależniona od spełnienia przez cesjonariusza obowiązku zapłaty ceny nabycia wierzytelności. Kwestia wzajemnych rozliczeń między stronami umowy cesji wierzytelności nie ma znaczenia na gruncie przedmiotowej sprawy. Nie jest warunkiem skutecznego zawarcia umowy cesji wierzytelności zapłata ceny w wykonaniu tej umowy. Umowa cesji może być także zawarta pod tytułem darmym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., sygn. akt VI ACa 398/13). Z powyższych względów zgłoszony przez pozwaną zarzut uznać należy za całkowicie nieskuteczny.

Zgodnie z art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przedstawione przez stronę powodową dowody nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że pozwana zawarła umowę pożyczki w dniu 25.05.2020 r. oraz, że otrzymała kwotę pożyczki 4.800,00 zł przelewem na rachunek o numerze wskazanym na k. 22. Zwrócić należy uwagę, że data zawarcia umowy pożyczki i przelewu kwoty pożyczki są takie same, a więc dotyczą umowy pożyczki nr (...). Uwzględniając to, że powód wykazał zawarcie umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz przekazanie pozwanej kwoty pożyczki w wysokości 4.800,00 zł, to zgodnie z zasadą rozkładu dowodu, wynikająca z art. 6 k.c., pozwana winna była wykazać, że nie jest posiadaczem rachunku, na który przelano pożyczkę. Tymczasem pozwana zaniechała w tym względzie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Trudno też racjonalnie wytłumaczyć, w jaki sposób pożyczkodawca wszedł w posiadanie takich danych pozwanej jak: adres, seria i numer dowodu osobistego, PESEL, numer telefonu, numer konta bankowego, jeśli sam mu ich nie udostępniła. Marginalnie przy tym wskazać należy, że umowa pożyczki nie jest opatrzona podpisem pozwanej, albowiem wniosek o udzielenie pożyczki i sama umowa zostały zawarte za pomocą środków porozumiewania się na odległość czyli przez Internet, a zatem w formie całkowicie dopuszczalnej i dość powszechnie praktykowanej. Umowa pożyczki może być zawarta w dowolnej formie, nawet ustnie, ponieważ dochodzi do skutku przez samo porozumienie się stron.

Według pozwanej powód nie wykazał wysokości i wymagalności roszczenia objętego żądaniem pozwu. W tym zakresie powód podniósł, że pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet spłaty ciążącego na niej zobowiązania. W tej sytuacji na roszczenie pozwu składał się kapitał w łącznej kwocie 4.800 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie wymagalności, tj. od dnia 24.08.2020 r. do dnia zapłaty. Nadto zgodnie z umową pożyczkodawca uprawniony był do naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie. Pozwana w tym zakresie nie wykazała, by dokonała jakiejkolwiek wpłaty na poczet zadłużenia, a to na niej ciążył ciężar dowodu w tym względzie. Niewątpliwie roszczenie stało się wymagalne z upływem terminu spłaty pożyczki. Na dzień orzekania przez Sąd w stosunku do pozwanej roszczenie było wymagalne w całości. Tym samym brak wypowiedzenia umowy pożyczki nie mógł stanowić podstawy do oddalenia powództwa. Powód miał bowiem prawo dochodzić zaspokojenia roszczeń wymagalnych.

Zarzut pozwanej odnośnie stosowania przez powoda w umowie pożyczki niedozwolonych klauzul umownych również nie mógł spotkać się z uznaniem. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie ustawodawca określił te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje ( art. 385¹ § 4 k.c.).

Przez „dobre obyczaje" należy rozumieć reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. W orzecznictwie przyjmuje się, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy w pierwszej kolejności uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową stron, zaś "rażące naruszenie interesów konsumenta" polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04). Sprzeczne z dobrymi obyczajami są zatem np. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt VI ACA 771/10). Przyjmuje się, że rażące naruszenie interesów konsumenta występuje, jeżeli postanowienie umowne poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron.

W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie pozwana, zawierając umowę miała wiedzę o wysokości opłat, które obowiązana będzie uiścić, gdyż zostały one precyzyjnie i jednoznacznie wskazane w umowie. Od konsumenta, decydującego się na zawarcie umowy należy wymagać również odpowiedniego poziomu staranności i rozwagi. Sąd dostrzegł nadto, że pozaodsetkowe koszty kredytu pozwanej nie przekraczają ustawowej wysokości, albowiem po dokonaniu wyliczeń według ustawowego wzoru: (4.800 x 25%) + (4800 x 30/365 x 30%) Sąd uzyskał wynik (...) na poziomie 1.318,36 zł, zaś w sprawie wysokość owych kosztów wyniosła zaledwie 771,90 zł. Wreszcie powód, w ocenie Sądu naliczył odsetki umowne zgodnie z zawartą przez strony umową umowy pożyczki, zaś sama ich wysokość również została ustalona na prawidłowym poziomie.

Reasumując, powód podając precyzyjne informacje o całkowitym koszcie pożyczki spełnił obowiązek należytego informowania konsumenta o oferowanym produkcie. Zdaniem Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie, postanowienia umowne dotyczące powyższych opłat nie spełniają przesłanek abuzywności i wiążą pozwaną.

Zaakcentowania wymaga, że pozwana w toku przedmiotowej sprawy ograniczyła się do zaprzeczenia wyłącznie w odpowiedzi na pozew wszystkim twierdzeniom i tezom powoda, do sformułowania wszystkich możliwych zarzutów, bez jakiegokolwiek udowodnienia zasadności swoich twierdzeń. Pozwana wezwana do osobistego stawiennictwa nie stawiła się, nie wykazała żadnej inicjatywy dowodowej w zakresie swoich twierdzeń. W ocenie Sądu tak przyjęta postawa pozwanej wynikała wyłącznie z przyjętej przez nią linii obrony, zaś prezentowane przez nią zarzuty zostały zgłoszone wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Jednocześnie taka postawa pozwanej jawi się ewidentnie jako próba uniknięcia odpowiedzialności z tytułu zaciągniętej umowy pożyczki.

Z omówionych wyżej powodów Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione, o czym orzekł w pkt 1 sentencji po myśli art. 720 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., o czym jak w pkt 2 sentencji. Na koszty te składała się kwota 400,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 1.817,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Przewodniczący:	SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:	sekretarka Paulina Warchoł

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE