Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1138/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego z dnia 29 października 2019 roku - sygn. akt II K 1156/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony A. W. (1) swoim postępowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11§ 2 kk, a znamiona przestępstwa opisanego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 157 § 2 kk, podczas gdy całokształt zgromadzonego dotychczas w sprawie materiału dowodowego i jego dokładna analiza prowadzą do wniosku, że oskarżony ten swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a zwłaszcza zeznań małoletniego pokrzywdzonego J. Z. i co za tum idzie - ustalenia faktyczne oraz oceny prawne - pod kątem zachowań zarzuconych A. W. (1) oraz w kontekście postaci i kwalifikacji prawnej czynu, jaki został mu ostatecznie przypisany wzbudzały zasadnicze zastrzeżenia. Sąd I instancji zbyt pochopnie odmówił wiary depozycjom pokrzywdzonego, co się tyczyło roli odgrywanej przez wspomnianego oskarżonego w przedziale czasowym objętym zarzutem aktu oskarżenia, działań które podejmował względem J. Z., w tym w dniu 17 września 2017 r w sytuacji, gdy wedle Sądu Rejonowego zeznania te były w pełni wiarygodne, gdy chodziło o działania matki ( tj. oskarżonej A. W. (2) ).

Zupełnie nie przekonywały kryteria, na podstawie których uznano relacje pokrzywdzonego za niewiarygodną w odniesieniu do osoby A. W. (1) oraz bezprawnych aktywności podejmowanych przezeń wobec małoletniego. Nietrafnie też przyjęto, że w dacie 17 września 2017 roku oskarżony ów ograniczył się zaledwie do udzielenia A. Z. (1) pomocy ( w sensie ustawy karnej ) w dokonaniu występku z art. 157 § 2 kk, podczas gdy stwierdzone fakty przemawiały za przyjęciem jego współsprawstwa.

Bliżej w powyższych materiach podtytule : " Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji " ( 5.3 ).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W przedmiotowej sprawie niezbędne stało się ponowne i całościowe przeprowadzenie przewodu sądowego pod kątem zarzutu postawionego A. W. (1) w akcie oskarżenia, całościowa ocena zachowań oskarżonego zgodna z zasadą jedności czynu stanowiącego przedmiot osądu.

3.2.

Obraza prawa materialnego, a to art. 66 § 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie co do oskarżonego A. W. (1), podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż wina i społeczna szkodliwość czynu mu przypisanego są znaczne, a okoliczności jego popełnienia budzą wątpliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut powyższy utracił aktualność w obliczu konieczności ponownego rozpoznania sprawy pod kątem zarzuty popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 207 § 1 kk i art,157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut powyższy utracił aktualność w obliczu konieczności ponownego rozpoznania sprawy pod kątem zarzuty popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 207 § 1 kk i art,157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

3.3.

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec A. Z. (1) w postaci 2 lat ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, pomimo znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego jej czyny, co w konsekwencji spowodowało, że kara wymierzona oskarżonej nie spełnia wymogów w zakresie prewencji ogólnej jak i indywidualnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymierzona względem niekaranej dotąd oskarżonej łagodniejszego rodzaju kara ograniczenia wolności została należycie dostosowana do realiów popełnionego przestępstwa, stopnia zawinienia A. Z. (1) i stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przezeń występku. Długotrwała kara ograniczenia wolności w powiązaniu z dodatkowymi obowiązkami orzeczonymi przez Sąd I instancji pozwoli należycie spełnić cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie zawiera ona cech rażącej i niewspółmiernej łagodności.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pozostawał w sprzeczności z treścią art. 437 § kpk.

1 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie z pkt.1 wymierzające oskarżonej A. Z. (1) za przypisane jej przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk karę 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz rozstrzygnięcie z pkt.2, gdzie zobowiązano oskarżoną do przeproszenia pokrzywdzonego oraz do poddania się psychoterapii.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wybór rodzaju i rozmiaru kary wymierzonej A. Z. (1). Kara łagodniejszego rodzaju wymierzona w wysokości dwóch lat w powiązaniu z obowiązkiem świadczenia na cele społeczne nieodpłatnej kontrolowanej pracy oraz z obowiązkami, o których była mowa wyżej jest in concreto - wbrew odmiennemu stanowisku apelującego - adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej oraz stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez nią występku i w żadnej mierze nie zawiera cech rażącej i niewspółmiernej łagodności.

Sąd Rejonowy miał rację podnosząc, iż celem kary jest między innymi wpływanie na świadomość samego sprawcy w kierunku uzmysłowienia mu, że nie pozostaje bezkarny. W tym właśnie wyraża się także jej dolegliwość w kontekście realizacji celów zapobiegawczych, wychowawczych i w sferze kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kara dwóch lat ograniczenia wolności już ze swej istoty i przewidzianymi ustawowo dla skazanego dolegliwościami w życiu codziennym, a zwłaszcza łącząc się z nieodpłatną pracą na cele społeczne statuuje bardzo realne i "odczuwalne" dla skazanego skutki. Zwłaszcza w sytuacji, gdy równocześnie jest długotrwała - tak jak w przedmiotowym przypadku.

W ocenie Sądu odwoławczego właśnie długotrwałość kary, a co za tym idzie - jej dotkliwość dla oskarżonej w połączeniu z obowiązkiem przeproszenia pokrzywdzonego oraz poddania się psychoterapii pozwoli na należyte zrealizowanie pełnego spektrum celów przewidzianych przez ustawodawcę w art. 53 § 1 kk.

Z tych wszystkich względów nie dopatrzono się powodów dla korekty wyroku w zakresie rodzaju i wymiaru karu orzeczonej wobec A. Z. (1), uwzględniając również uprzednią niekaralność oskarżonej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Apelacja prokuratora w zakresie rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. W. (1) okazała się w pełni zasadna i skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia należało uchylić w powyższej części zapadły wyrok i sprawę wymienionego o zarzucone mu przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zabrzu.

Sąd I instancji nietrafnie bowiem ocenił w przedmiotowym zakresie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i błędnie przyjął, że A. W. (1) nie znęcał się fizycznie i psychicznie nad małoletnim pokrzywdzonym J. Z., zaś jego przestępczy proceder ograniczał się zaledwie do jednostkowego przypadku pomocnictwa A. Z. (1) w przestępstwie z art. 157 § 2 kk w dniu 17 września 2017 roku.

W szczególności sprzeciw wzbudza odmówienie wiary - praktycznie rzecz biorąc - w całości odnośnie wspomnianego zarzutu pokrzywdzonemu J. Z., w sytuacji obdarzenia jego depozycji pełnią wiarygodności, gdy chodziło o zarzut sformułowany aktem oskarżenia pod adresem matki ( tj.oskarżonej A. Z. (1) ).

Sąd Rejonowy nie doszukał się najmniejszych podstaw, by pokrzywdzonemu nie wierzyć, gdy chodziło o działania matki, która stawianym zarzutom stanowczo przecież przeczyła ( przyznając się po części tylko do zdarzenia z dnia 17 września 2017 roku, lecz i w tym wypadku podnosząc prowokację ze strony J. Z. ), dysponując pełnym oparciem w wyjaśnieniach A. W. (1) oraz córki ( a siostry pokrzywdzonego ) - świadka D. Z.. W odniesieniu do osoby współoskarżonego Sąd I instancji tym samym w istocie zeznaniom małoletniego w całości odmówił wiary powołując się na emocjonalnie tylko motywowane i "nieuchwytne" kryterium : negatywnego w ogólności nastawienia chłopca do ojczyma, ogniskowania się owych ujemnych odczuć pokrzywdzonego w osobie A. W. (1), poczucia krzywdy.

Zeznaniom pokrzywdzonego trudno natomiast odmówić obiektywizmu. J. Z. w toku kolejnych przesłuchań, w ramach jednych i tych samych wypowiedzi procesowych "równolegle" niejako obciążał oboje oskarżonych. Wyraźnie przy tym różnicował intensywność i częstotliwość działań matki oraz ojczyma. W świetle tychże relacji nie oznaczało to, iż A. W. (1) podobnych działań względem J. Z. nie podejmował, lecz jedynie że następowało to rzadziej i z mniejszym natężeniem. Pokrzywdzony nie ukrywał zarazem, iż matka dopuszczała się aktów przemocy fizycznej i słownej również wobec swojego męża i niejednokrotnie miały też miejsce sytuacje, że to W. doraźnie "ochraniał" J. Z. przed agresją (także fizyczną) ze strony żony.

Naprowadzone wyżej oceny zeznań pokrzywdzonego, oparte o tak sformułowane przesłanki - nie przekonywały.

Z kolei, Sąd I instancji odrzucając depozycje J. Z. w odniesieniu do A. W. (1) wskazywał ponadto na ich ogólnikowość oraz brak oparci a w dalszym materiale dowodowym.

To pierwsze kryterium znów nie pozwalało się zaakceptować. Jak już wspomniano, przypadki mogące być oceniane w kategorii realizacji przesłanek z art. 207 § 1 kk - w wykonaniu oskarżonego W. - miały być - wedle zeznań pokrzywdzonego - mniej częste i mniej intensywne w porównaniu z działaniami matki, co oczywiście nie oznaczało, że nie miały one miejsca w ogóle.

Po wtóre, relacje małoletniego pod kątem przestępczych zachowań ojczyma pozostawały nader konkretne.

J. Z. wyraźnie podnosił ( vide : k - 57 ), iż A. W. (1) bił go "za to samo co matka" (świadek płakał wypowiadając się na ten temat). Dochodziło do sytuacji, że doznawał obrażeń na plecach i nogach w wyniku pobicia przez matkę i jej męża, utrzymujących się do tygodnia, dwóch tygodni. Zeznawał następnie ( vide : k 162 - 166 ), że oskarżeni ( zatem oboje ) bili go, zmuszali, by uczęszczał na spotkania (...), dochodziło również do wyzwisk. Podkreślał przy tym, iż oskarżony uderzył go kilka razy ręką w twarz i to stosunkowo mocno. Dwa "główne" wyzwiska kierowane pod jego adresem przez ojczyma sprowadzały się do słów : "narcyz" i "pedał", używanych wtedy gdy pokrzywdzony czyścił odzież z sierści zwierzęcej stojąc przed lustrem i gdy korzystał z kosmetyków.

Zeznania J. Z. wskazywały jednak na czynności oskarżonego powtarzające się i rozłożone w czasie. Ponadto, a wbrew stanowisku Sądu rozpoznawczego wersja pokrzywdzonego znajdowała też oparcie, choć pośrednie w relacjach jego wychowawczyni - świadka B. G. ( vide : k - 140 ), w oparciu o informacje uzyskane z opowiadań małoletniego. Wymieniona relacjonowała, że " K. mówił, iż ten A. też się nad nim znęcał, bo uczestniczył w tym biciu ".

Dodatkowo potrzeba zwrócić uwagę na dobrze udokumentowane zdarzenie z dnia 17 września 2017 roku, kiedy A. W. (1) wziął bezpośredni udział w biciu pokrzywdzonego, co wpisywało się w logikę i ciąg faktów, jakie przedstawiał J. Z.. Obraz powyższego zdarzenia i opisywana rola tego oskarżonego uprawniały do pełnego potraktowania go jako współsprawcę, nie zaś tylko pomocnika. W. przytrzymując chłopca bezpośrednio wspierał realizację znamion występku z art.157 § 2 kk w wykonaniu drugiej osoby ( tj. A. Z. (1) ), wykonując czynność nader istotną z punktu widzenia ich spełnienia, nie zaś tylko ułatwiał dokonanie przestępstwa. Ocena prawna Sądu Rejonowego i w tej mierze wymaga skorygowania.

Niezależnie od wszystkiego powyższego za kompletnie błędne należało uznać rozstrzygnięcie Sądu I instancji wyrażające się z jednej strony redukcją opisu czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu do zachowań mających odpowiadać znamionom przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 157 § 2 kk ( i warunkowym umorzeniem postępowania karnego ), z drugiej zaś uniewinnieniem A. W. (1) od występku z art.207 § 1 kk, w sytuacji gdy oba wspomniane zespoły działań oskarżonego objęte były w zarzucie aktu oskarżenia wspólnym opisem oraz kumulatywną kwalifikacją prawną. Metoda użyta w zaskarżonym wyroku pozostawała w rażącej sprzeczności z fundamentalną zasadą jedności czynu stanowiącego przedmiot osądu.

Przepisy o wyrokowaniu nie przewidują bowiem uniewinnienia od poszczególnych elementów zawartych w opisie czynu lub w jego kwalifikacji prawnej powołanej w akcie oskarżenia. W konsekwencji, jeżeli wyniki przewodu sądowego nie dostarczają podstaw do uznania, że oskarżony dopuścił się całości zachowań składających się na czyn o jednolitym opisie oraz prawnej kwalifikacji w ujęciu aktu oskarżenia, obowiązkiem sądu jest jedynie wyeliminowanie z opisu czynu ostatecznie przypisywanego sprawcy odpowiedniego fragmentu, który nie znalazł potwierdzenia dowodowego ( i analogicznie "zredukowanie" jego kwalifikacji prawnej ), nie zaś "odrębne" uniewinnianie oskarżonego w tej części. Zabieg przeprowadzony w zaskarżonym wyroku nie był zatem dopuszczalny, a orzeczenie uniewinniające A. W. (1) od występku z art. 207 § 1 kk nie powinno było zapaść ( niezależnie nawet od jego merytorycznej nietrafności ).

W omówionym stanie rzeczy zaskarżony wyrok we fragmentach dotyczących wspomnianego oskarżonego nie mógł się ostać i sprawa A. W. (1) o zarzucone mu przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wymaga ponownego rozpoznania w całości w obliczu konieczności i potrzeby przeprowadzenia w całości przewodu sądowego

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy zobowiązany zostaje do powtórzenia postępowania dowodowego w pełnym jego dotychczasowym zakresie, o ile nie wyłoni się potrzeba przeprowadzenia dodatkowych dowodów. Bezpośrednio przesłuch jedynie oskarżonego i świadków : J. Z., D. Z., A. Z. (1), B. G., a także A. Z. (2) i J. S.. W odniesieniu do świadków pozostałych uprawniony będzie do ujawnienia ich dotychczasowych zeznań.

Ponownie rozważy problematykę sprawstwa i winy oskarżonego A. W. (1) oraz ich zakresu, uwzględniając wszystkie

uwagi Sadu odwoławczego powołane wyżej, w szczególności w zakresie praktycznych następstw zasady jedności czynu zarzuconego. Zgromadzony materiał podda następnie wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz ocenie, po czym wyprowadzi trafne wnioski końcowe.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Wobec nieuwzględnienia apelacji prokuratora wywiedzionej na niekorzyść A. Z. (1) zasądzono na rzecz tej oskarżonej od Skarbu Państwa - po myśli art.636 § 2 kpk i art. 633 kpk oraz art. 616 § 1 pkt. 2 kpk wydatki poniesione przez nią z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Kwotę tych wydatków ustalono na poziomie stawki minimalnej określonej w przepisie § 11 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, nie doszukując się powodów, by przyjmować że nakład pracy ustanowionego obrońcy w postępowaniu odwoławczym lub stopień skomplikowania sprawy uzasadniał przyznanie powyższego zwrotu w kwocie wyższej.

4.

Na rzecz pełnomocnika z urzędu oskarżyciela posiłkowego, będącego zarazem kuratorem procesowym małoletniego pokrzywdzonego przyznano od Skarbu Państwa kwotę stanowiącą zwrot kosztów jego reprezentacji w postępowaniu odwoławczym.

Kwotę tę ustalono na gruncie stawki minimalnej przewidzianej regulacją przepisu § 17 ust. 2 pkt. 4 przy zastosowaniu § 18 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu powiększonej o 23 % podatku VAT.

I tym razem nie znaleziono powodów, zważywszy nakład pracy pełnomocnika z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz stopień skomplikowania sprawy - do zasądzania owego wynagrodzenia w kwocie wyższej.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono na zasadnie art. 636 § 1 kpk - Skarb Państwa ( część dotycząca A. Z. (1) ) w obliczy nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego wywiedzionej na niekorzyść tej oskarżonej.

1PODPIS

sędzia Arkadiusz Łata

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie z pkt.1 wymierzające oskarżonej A. Z. (1) za przypisane jej przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk karę 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz rozstrzygnięcie z pkt. 2 ,gdzie zobowiązano oskarżoną do przeproszenia pokrzywdzonego oraz do poddania się psychoterapii.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie z pkt.3, gdzie umorzono na okres próby dwóch lat postępowanie karne wobec oskarżonego A. W. (1) o przypisane mu przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 157 § 2 kk oraz rozstrzygnięcie z pkt. 4 zobowiązujące wymienionego do przeproszenia pokrzywdzonego, a także orzeczenie uniewinniające od czynu z art. 207 § 1 kk zawarte w pkt.5 i orzeczenie z pkt. 8 - w zakresie dotyczącym tego oskarżonego, a zwalniające go od ponoszenia kosztów sądowych.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana