Sygn. akt I C 49/22 upr.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Grzegorz Wanat

Protokolant: st. asyst. sędz. A. S.

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2022 w Jaśle

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., (...)

przeciwko W. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 49/22 upr.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 13 kwietnia 2022 r.

Powód C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystąpił przeciwko W. B. o zasądzenie kwoty 2.110,84 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniesiono, iż w dniu 2 stycznia 2015 r. doszło do zawarcia umowy pożyczki o nr (...) pomiędzy pozwanym (pożyczkobiorcą) a F. Bank p.l.c. ( pożyczkodawcą), na podstawie której pozwany otrzymał środki pieniężne określone w umowie. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty, w związku z czym z dniem 28 grudnia 2015 r. cała wierzytelność stała się wymagalna. Kwota niespłaconego kapitału wynosi 1.168,92 zł, a w pozostałym zakresie należność obejmuje odsetki i opłatę za udzielenie pożyczki.

Powód wskazał, że w dniu 29 marca 2017 r. pierwotny wierzyciel dokonał zbycia przedmiotowej wierzytelności na rzecz D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, a następnie w dniu 29 września 2017 r. doszło do jej nabycia przez powoda. Potwierdzeniem istnienia
i wysokości wierzytelności wobec pozwanej z ww. umowy jest przedstawiony przez powoda wyciąg z księgi rachunkowej funduszu.

Pozwany, będąc wezwanym o złożenie odpowiedzi na pozew, nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 29 września 2017 r. powód C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty zawarł z D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, przedmiotem której było przeniesienie na rzecz powoda jako cesjonariusza 118.590 wierzytelności szczegółowo określonych w załączniku nr 1 (dowód: kserokopia wyciągu
z umowy z 29.09.2017 r. – k. 20).

W dniu 08 grudnia 2021 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym ujęta jest wierzytelność wobec pozwanego W. B. na kwotę 2.110,84 zł (dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego – k. 8).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. W takim przypadku, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, żądał on przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 § 2 k.p.c.), stwierdzono nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 k.p.c.).

W realiach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwany nie wdał się w spór, co do istoty sprawy, nie zajął żadnego stanowiska procesowego, ani nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy
w swojej nieobecności, ponadto brak jest podstaw, aby przyjąć, iż wystąpiły szczególne przeszkody uniemożliwiające jego stawiennictwo do Sądu.

Po myśli art. 339 § 2 k.p.c., Sąd wydając wyrok zaoczny przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych
w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W przypadku, gdy Sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać zasądzającego wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Wówczas należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa.

W przedmiotowej sprawie jednym z tych faktów było ustalenie, czy powód posiada legitymację procesową czynną do dochodzenia przedmiotowej wierzytelności. Na to pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej.

Podkreślić należy, że Sąd z urzędu bada legitymację procesową strony. Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym oznacza to, że obowiązkiem strony powodowej było zaprezentowanie dowodów, które umożliwiłyby sądowi weryfikację twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 § 2 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał następstwa prawnego pomiędzy pierwotnym pożyczkodawcą a kontrahentem, z którym sam zawarł umowę przelewu - tj. D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

Zgodnie z art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Oczywistym jest, że warunkiem skutecznego nabycia wierzytelności przez powoda, jest to aby przysługiwała ona zbywcy wierzytelności. Niekwestionowany jest również fakt, że przelew wierzytelności nie może być skutecznie dokonany w drodze jednostronnej czynności prawnej. Celem
i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta - zbywcę. Cesjonariusz nabywa zatem wierzytelność w takim zakresie
i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Podkreśla się przy tym w orzecznictwie, że cesjonariusza nie chroni dobra wiara, dlatego nabędzie on wierzytelność w takim zakresie i tylko wówczas, gdy służyła ona cedentowi. Przeniesienie wierzytelności odbywa się więc zgodnie z zasadą, że nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada (nemo in alium plus iuris transferre potest quam ipse habet).

Skoro zatem powód wywodzi w pozwie, że jego poprzednik prawny nabył prawo do dochodzonej wierzytelności na podstawie umowy przelewu z dnia 29 marca 2017 r., to obowiązkiem procesowym powoda, ciążącym na nim z mocy art. 6 k.c. było przedstawienie dokumentu w postaci odpisu tej umowy, bądź innego dokumentu poświadczającego fakt skutecznego dokonania cesji na rzecz (...). Tymczasem, powód ograniczył się w tym zakresie do przedstawienia kserokopii odpisu umowy z dnia 29 września 2017 r. nie przedstawiając nawet wiarygodnego wyciągu z załącznika do niej, który umożliwiałby weryfikację wierzytelności nabytych przez powoda.

Przedstawiony bowiem na karcie 11 akt sprawy wydruk tabeli oznaczony jako wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy przelewu wierzytelności
z dnia 29 września 2017 r. nie został, ani opatrzony podpisami stron umowy przelewu, ani nawet poświadczony przez występującego w sprawie pełnomocnika jako zgodny z treścią wykazu wierzytelności.

Tym samym uzasadnione wątpliwości dotyczą zarówno pierwszej
z powoływanych w pozwie umów cesji, jak i umowy cesji z udziałem powoda.

Wątpliwości Sądu budzi również kwestia samego istnienia wierzytelności. W materiale dowodowym brak jakichkolwiek dokumentów wskazujących na zawarcie umowy pożyczki, opisanej w pozwie.

Należy przypomnieć, że powód jest podmiotem, który zawodowo trudni się m. in. nabywaniem wierzytelności i w niniejszym procesie jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, upoważnionego również do podpisywania wyciągów z ksiąg rachunkowych. Nie było zatem przeszkód, aby rzetelnie przedstawić dokumenty związane z nabyciem wierzytelności, tak aby ciąg cesji pomiędzy poszczególnymi podmiotami był możliwy dla zweryfikowania przez Sąd. To samo dotyczy dowodu na zaciągniecie umowy pożyczki. Z uwagi więc na nieprzedłożenie wystarczających dowodów wskazujących zarówno na przeniesienie wierzytelności pomiędzy wierzycielem pierwotnym a kontrahentem powoda, jak i na nabycie przez samego powoda, Sąd nie ma możliwości weryfikacji, ani kwoty ujętej przez powoda w wyciągu z ksiąg rachunkowych, ani samego faktu przelewu tej wierzytelności na rzecz powoda. Należy w tym miejscu podkreślić, że nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać
i okoliczność dokonania cesji powinna wynikać wprost z dokumentów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 października 2015 r., I ACa 492/15), co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

W zaistniałych okolicznościach, brak dostatecznej inicjatywy dowodowej powoda prowadził Sąd do uznania niezasadności zgłoszonego powództwa,
w efekcie czego - na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 720 k.c. i w z zw. z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. - orzeczono jak w sentencji wyroku.