Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 400/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lesku z dnia II K 260/18 z dnia 24 sierpnia 2021 r. sygn. akt. II K 260/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżyciel posiłkowy zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że zwierzęta opisane w pkt Il zaskarżonego wyroku stanowiły własność prowadzonej przez oskarżoną — I. S. fundacji — „Zwierzę nie jest rzeczą”, a nie jej samej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oskarżyciela posiłkowego jest niezasadny.

Zgodnie z ustawą z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach i jej art. 5 ust. 1 "fundator ustala statut fundacji, określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Statut może zawierać również inne postanowienia, w szczególności dotyczące prowadzenia przez fundację działalności gospodarczej, dopuszczalności i warunków jej połączenia z inną fundacją, zmiany celu lub statutu, a także przewidywać tworzenie obok zarządu innych organów fundacji."

W ramach prowadzonej fundacji, musi działać zarząd. W skład zarządu wchodziła przed wszystkim oskarżona jako jej prezes. Za cel założonej fundacji wyznaczyła zwalczanie bezdomności i okrucieństwa wobec zwierząt, zapewnienie im, opieki na starość. W tym celu organizowała zbiórki pieniędzy.

Oskarżona wchodząc w skład zarządu, zgodnie z art. 10 ustawy o fundacjach, reprezentowała ją na zewnątrz. A więc dokonywała wszelkich czynności związanych z funkcjonowaniem fundacji, realizowaniem wyznaczonego celu, a więc także przyjmowała darowizny, której rodzajem było przekazanie jej zwierząt przez osoby prywatne. Fakt przekazywania jej zwierząt jest bezsporny, jednak były one przekazywane w ramach fundacji a nie na rzecz oskarżonej, a przyjmując je wypełniała zadania statutowe zarządu.

3.2.

Oskarżyciel posiłkowy zarzucił obrazę prawa materialnego, tj. art. 35 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt poprzez jego niezastosowanie i nie orzeczenie przepadku zwierząt opisanych w pkt Il zaskarżonego wyroku poprzez zarządzenie pozostawienia ich u podmiotów sprawujących nad nimi opiekę w dacie orzekania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny.

Wobec niezasadności zarzutu z pkt. 3.1., a przez to braku ustalenia, że oskarżona była właścicielem zwierząt opisanych w pkt II wyroku Sądu Rejonowego w Lesku, nie można było orzec ich przepadku. Orzeczenie przepadku zgodnie z powołanym przepisem, tj. art. 35 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt jest obligatoryjne, w przypadku skazania za znęcanie się nad zwierzętami pod warunkiem, że skazanie dotyczy właściciela. Oskarżona działając w ramach prowadzonej przez siebie fundacji, nie była właścicielem zwierząt.

3.3.

Oskarżyciel posiłkowy zarzucił niesłuszne niezastosowanie środka kompensacyjnego z art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt w postaci nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego FUNDACJA (...), oraz braku jednoznacznego określenia jego wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Sąd zgodnie z powołanym przepisem, tj. art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt, orzekł o nawiązce. Wskazany przepis, w razie skazania za przestępstwo znęcania się nad zwierzętami, zobowiązuje Sąd do wydania orzeczenia nawiązki na wskazany cel związany z ochroną zwierząt. Jednak wybranie tego celu, należy do swobodnej oceny sądu.

Orzeczenie Sądu I Instancji o nawiązce na rzecz (...) Towarzystwa (...) nad Zwierzętami, a nie orzeczenie go wobec Fundacji (...) 4 Ł. nie stanowi naruszenia wskazanego przepisu, poprzez jego niesłuszne zastosowanie, gdyż ustawa nie typizuje wyboru Sądu w tym zakresie.

Brak jednoznacznego określenia wysokości nawiązki związany był z oczywistą omyłką pisarską przy kwotowym jej określeniu. Napisanie właściwej kwoty słownie, co znalazło potwierdzenie w pisemnym uzasadnieniu tego wyroku (k.66), skutkowało sprostowaniem przez Sąd Odwoławczy z urzędu, w trybie art. 105 § 2 k.p.k., oczywistej omyłki pisarskiej.

3.4.

Oskarżyciel posiłkowy zarzucił obrazę przepisu postępowania, tj. art. 627 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nie zasądzenie od oskarżonej — I. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego FUNDACJA (...) wydatku związanego z ustanowieniem pełnomocnika.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. "od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego".

Wobec uznania oskarżonej za winną zarzucanych jej czynów, oraz występowanie w sprawie oskarżyciela posiłkowego, konieczne było zasądzenie na jego rzecz zwrotu wydatków związanych z działaniem pełnomocnika w sprawie.

Wniosek

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zmianę w pkt Il zaskarżonego wyroku opisu czynu poprzez wskazanie, że zwierzęta opisane w tym pkt stanowiły własność oskarżonej — I. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Z uwagi na brak wykazania, że zwierzęta stanowiły własność oskarżonej, nie jest zasadna zmiana wyroku w tym zakresie.

Wniosek

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o orzeczenie przepadku zwierząt opisanych w pkt Il zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Wobec wykazania, że zwierzęta były przekazywane na rzecz fundacji, a nie na rzecz oskarżonej, jednocześnie oczywiste stało się to, że nie jest ona ich właścicielem i tym samym nie jest możliwe orzeczenie ich przepadku.

Wniosek

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zmianę w pkt X zaskarżonego wyroku polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonej — I. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego FUNDACJA (...) nawiązki w wysokości 50 000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) na wykonywanie zadań statutowych ww. fundacji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Sąd I Instancji zgodnie z przepisami orzekł nawiązkę. Wybór celu w tym zakresie należy do uznania Sądu. Kwotowa wysokość nawiązki została sprostowana w trybie art. 105 § 2 k.p.k.

Wniosek

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zasądzenie od oskarżonej — I. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego - FUNDACJA (...) wydatku związanego z ustanowieniem pełnomocnika za postępowanie przed Sądem I instancji

-zasądzenie od oskarżonej — I. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego - FUNDACJA (...) wydatku związanego z ustanowieniem pełnomocnika za postępowanie przed Sądem Il instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny.

Sąd Odwoławczy, wobec braku orzeczenia w tym zakresie przez Sąd I Instancji, orzekł zgodnie z art. 627 k.p.k. o zasądzeniu kosztów zastępstwa adwokackiego na rzecz oskarżyciela posiłkowego

3.8.

Obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., poprzez:

- dowolną a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego, uznanie go za dający podstawę do skazania oskarżonej, pomimo braku wiarygodnych dowodów wskazujących na fakt podjęcia przez nią zachowań objętych treścią zarzutu i istniejących w tym zakresie istotnych wątpliwości;

- nieuprawnione — sprzeczne z zasadą „ in dubio pro reo” rozstrzyganie występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej i naruszenie tym samym obowiązującego domniemania jego niewinności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej jest niezasadny.

Wbrew zarzutowi, przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Orzekający nie wykracza poza, zakreślone przepisem art. 7 k.p.k., granice swobodnej sędziowskiej oceny, a także nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym musi korzystać z ochrony zagwarantowanej jego treścią.

Określona w art. 7 k.p.k. zasada nie jest ograniczona żadnymi dyrektywami, które nakazywałyby wartościowanie dowodów; przeciwnie daje prawo poddania ocenie każdego z nich i uznania go za wiarygodny, pod warunkiem, że ocena ta odbędzie się zgodnie z regułami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zajęte przez sąd stanowisko zostanie uzasadnione (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2000 r., sygn. akt WA 10/00).

Właśnie takie dowody, uzupełnione zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste i w żaden sposób nie narusza zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k.

Zgodnie z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym Sąd Rejonowy, co bardzo dokładnie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazał którym dowodom dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności.

Zeznania świadków w sprawie, oprócz wskazanych poniżej, w całości zasługują na wiarę. Przede wszystkim zeznania J. B. (k. 1142 i nast.), B. G. (k. 1065v i nast.), A. L. (k. 1663 i nast.), M. P. (k. 1054 i nast.), M. J. (k. 1151v i nast.) J. Ł. (k. 1144v i nast.) wskazują na sprawstwo oskarżonej, są oni bezstronni wobec oskarżonej. Ich zeznania bezpośrednio obrazują stan utrzymania zwierząt. Przeciwstawiają oni rzeczywiste warunki utrzymania zwierząt naprzeciw wyjaśnieniom oskarżonej. Wskazują także, jak powinna wyglądać hodowla takiej ilości zwierząt.

Zeznania dalszych świadków jednoznacznie wskazują, że zwierzęta nie miały zapewnionej dostatecznej ilości pożywienia oraz wody, niezależnie od pory roku. Obrazują tragiczny stan zdrowia wszystkich zwierząt - zeznania A. K. (1) (k. 396 i nast. oraz k. 1157v-1158v), A. K. (2) (k. 1297 i nast.), A. W. (k. 1624), P. Ł. (k. 1154 i nast., (...) i nast.), E. K. (k. 1795 i nast.), E. H. (k. 1319v i nast.), A. D. (k. 1318 i nast.). Dowodem ogromnych zaniedbań zwierząt są zeznania J. T. (k. 1294v-1296v), która przekazała oskarżonej dwa zdrowe, zadbane, dobrze odżywione konie. Po opiece oskarżonej przeżył tylko kucyk D..

Natomiast wyjaśnienia oskarżonej I. S. nie zasługują na uwzględnienie, dlatego Sąd odmówił im wiarygodności. Utrzymywane przez nią wyjaśnienia, iż zwierzęta otrzymują dostateczną ilość jedzenia, paszy, posiadają godne warunki życia, są gołosłowne i są przyjętą przez nią linią obrony, której celem jest uniknięcie odpowiedzialności.

Zeznania świadków H. S. (1), M. M. (1), R. D. (1), bogdana J., I. M. (1), K. D. (1), Ł. O. (1), S. P., B. P. (2), M. B., T. R. (1), W. B. (1) nie zasługują na wiarę, gdyż przeczą one bezsprzecznym dowodom zgromadzonym w sprawie.

Sąd pierwszej instancji nie przyznał waloru wiarygodności także opinii pisemnej i ustnej biegłego lekarza weterynarii K. K., w zakresie oceny utrzymania zwierząt, gdyż dokonał jej nie badając ich wszystkich oraz bez dostatecznego zbliżania się do nich umożliwiającego określenie ich faktycznego stanu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., tj. zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego ( in dubio pro reo ), to pomijając fakt, że zarzuty obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, gdyż „nie dające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów” (tak SN w wyroku z dnia 10 października 2013 r. sygn. akt V KK 119/13), stwierdzić zwłaszcza należy, że w judykaturze ugruntowany jest pogląd, że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo, nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku zatem, gdy pewne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów czy też np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Dokonanie ustaleń faktycznych zależnych od dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub zeznaniom świadków, nie stanowi naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia odnośnie wiarygodności ww. dowodów, rozstrzygane winny być poprzez pryzmat sędziowskiej swobody ocen określonej w art. 7 k.p.k. (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 grudnia 2006 r., II KK 85/06, Lex nr 322867; postanowienie Sądu Najwyższego z 20 września 2006 r., II KK 327/05, Lex nr 202147; postanowienie Sądu Najwyższego z 2 lutego 2004 r., V KKN 207/03, OSNwSK 2004/1/238, czy też Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 listopada 2006 r. sygn. akt II AKa 339/06, KZS 2007/1/70).

W przedmiotowej sprawie, w zakresie przypisania oskarżonej I. S. przestępstwa z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt i z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. znęcania się nad zwierzętami i nielegalnego posiadania substancji psychotropowych brak jest jakichkolwiek wątpliwości. Sąd Orzekający w uzasadnieniu wyroku w sposób kategoryczny i jednoznaczny ustalił sprawstwo oskarżonej ww. przestępstwa, nie okazując w tym zakresie najmniejszych wątpliwości, skutecznie przełamując zasadę domniemania niewinności.

Niezależnie od dowodów osobowych, bezsporne, pochodzące od właściwych organów są przede wszystkim dowody w postaci opinii biegłego P. B. (1) (k. 706-723), opinie lekarsko weterynaryjne dotyczące poszczególnych zwierząt (k. 274, 283, 286-287, 339-340, 492-494, 503, 509, 534), które wskazują warunki w jakich oskarżona trzymała zwierzęta. K. brodziły w warstwie obornika, nie miały możliwości aby się oczyścić, były oblepione odchodami, co powodowało ciągnięcie sierści i skóry, a przez to i ból. Zwierzęta utrzymywane przez oskarżoną - konie, kozy oraz krowy - nie posiadały odpowiednich warunków bytowych oraz higienicznych, były zaniedbane, niedożywione oraz brudne. Oprócz powyższego, w pomieszczeniu stodoły leżały zwłoki koni, na co wskazuje protokół oględzin i dokumentacja fotograficzna (k. 5-6, 16-23), po których deptały żywe zwierzęta i załatwiały swoje potrzeby fizjologiczne. Wykonane protokoły sekcyjne u kóz (k. 73, 75, 234, 450) jasno wskazują, że posiadały silne zarobaczenie, które było powodem ich zgonu, a także miały miernie wykształconą tkankę tłuszczową, co wskazuje na ich głodzenie.

Firma utylizacyjna, przedłożyła dokumenty (k. 328-336) dotyczące wykonanej przez nich utylizacji zwierząt od oskarżonej. Zawierają informacje o czasie, miejscu i ilości odebranych zwłok do utylizacji, z czego jednoznacznie wynika, że oskarżona nie wzywała firmy przy każdym zgonie zwierzęcia.

Bezsporna jest opinia biegłego z zakresu środków psychoaktywnych B. B. (k. 827 i nast.), z której wynika iż środki posiadane przez oskarżoną są środkami psychotropowymi, a ich posiadanie jest nielegalne.

Także bezsporna jest opinia Państwowego Instytutu (...) w P. (k. 583, 1354-1355) sporządzona na okoliczność wykazania, iż oskarżona samodzielnie wykonała eutanazję zwierzęcia. Przeprowadzone badania przeczą twierdzeniom oskarżonej o wykonanej eutanazji uniewinniając ją od I zarzutu oskarżenia, ale jednocześnie wykazuje ona sprawstwo oskarżonej w zakresie jej zaniedbań.

3.9.

Obrońca oskarżonej zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mający na niego istotny wpływ, wyrażający się w uznaniu, iż zgromadzony materiał dowodowy dostarczył podstaw do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanych jej czynów, podczas, gdy prawidłowa ocena wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego prowadzi do odmiennych wniosków, wskazując na brak nie budzących wątpliwości dowodów potwierdzających możliwość uznania jej za winną popełnienia przestępstw wskazanych w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy jest niezasadny.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonej, zebrany w sprawie materiał dowodowy, a wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, w pełni pozwalał na przypisanie oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej przestępstwa. Wobec bowiem dowodów, ocenionych jako wiarygodne, przy uwzględnieniu zasady swobodnej ich oceny, w istocie ocena ta nie mogła być inna, zaś zarzut apelacyjny ogranicza się wyłącznie do bezzasadnej polemiki z prawidłowo dokonaną oceną dowodów i opartym na niej ustalonym przez Sąd Orzekający stanem faktycznym w sprawie. Przeprowadzone postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny, nie budzący wątpliwości ukazuje sprawstwo oskarżonej w zakresie znęcania się nad zwierzętami. Sporządzone opinie przez bezstronnych fachowców ukazują katastroficzny stan utrzymania zwierząt i warunki w jakich żyły.

Należy przy tym zaznaczyć, że Sąd I Instancji wyjątkowo szczegółowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Dopuszczał wszelkie zawnioskowane dowody, pozwalające ustalić przebieg zdarzeń, panującą sytuację u oskarżonej i jej działań. Sprawa posiada kilkanaście tomów, a samo uzasadnienie sporządzone przez Sąd Orzekający jest wszechstronne, posiadające pełne wyjaśnienie co do każdego dowodu i liczy ono 68 stron.

3.10.

Obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 195 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez niezrealizowanie w ramach niniejszej sprawy dowodów zawnioskowanych przez obronę i tym samym naruszenie prawa do obrony oskarżonej i brak obiektywizmu w gromadzeniu dowodów zmierzających do dokonania nie budzących wątpliwości ustaleń, w zakresie rzeczywistych okoliczności objętych aktem oskarżenia w przedmiotowej sprawie w szczególności poprzez oddalenie wniosku o powołanie biegłego z zakresu weterynarii — tj.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsprzecznym jest fakt, iż w przedmiotowej sprawie zasięgnięcie opinii biegłego na okoliczność wykazania warunków przetrzymywania zwierząt, spełnienia niezbędnych warunków sanitarnych, higienicznych, stanu ich zdrowia, odżywiania było konieczne. Uzyskanie odpowiedzi w powyższym zakresie wymaga wiadomości specjalnych, których uzyskanie jest konieczne do rozstrzygnięcia sprawy.

Orzecznictwo jasno wskazuje, że "przepis art. 193 § 1 k.p.k. obliguje sąd do zasięgnięcia opinii biegłego lub biegłych, jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Opinia biegłego winna zatem dotyczyć kwestii, których poznanie bezpośrednio przez sąd ze względu na konieczność posiadania wiadomości specjalnych albo w ogóle nie byłoby możliwe albo byłoby znacznie utrudnione" postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2021 r. sygn. akt III KK 145/20.

Orzekając o sprawstwie oskarżonej, Sąd Rejonowy oparł się na dowodach, którym w sposób uprawniony przyznał walor wiarygodności. Zgodnie z zasadami procesowymi uznał całościowo opinię biegłego P. B. (1) za przekonywującą, sporządzoną w sposób nie budzący sprzeczności. Opinia nie jest obarczona uchybieniami z art. 201 k.p.k

Nie stanowi powodu do zdyskwalifikowania opinii biegłego ten fakt, iż oskarżony nie podziela wniosków sformułowanych w opinii biegłego /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2020 r., sygn. IV KK 440/19/.

3.11.

Obrońca oskarżonej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonej kar pozbawienia wolności zarówno kar jednostkowych za poszczególne czyny, jak i kary łącznej w wymiarze jednego roku pozbawienia z warunkowym zawieszenie jej wykonania oraz orzeczonych środków karnych w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy przedmiotowo-podmiotowe okoliczności sprawy przemawiają za orzeczeniem ich ewentualnie w znacznie niższym wymiarze lub też kar łagodniejszego rodzaju - rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej kary — wyraża się w sprzecznym z ustalonymi przedmiotowo-podmiotowymi okolicznościami zdarzenia oraz nie wzięciu pod uwagę wcześniejszej niekaralności oskarżonej oraz prowadzenia przez nią przez cały okres przebywania na terenie miejsca zamieszkania ustabilizowanego i spokojnego trybu życia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej skutkował zmianą wyroku Sądu I Instancji w zakresie orzeczonej kary grzywny oraz środków karnych.

Sąd Rejonowy zbyt jednostronnie podszedł do oceny okoliczności sprawy. Wydając wyrok, należy wziąć pod uwagę wszystkie czynniki zaostrzające, jak i łagodzące karę. O ile bez wątpienia działanie oskarżonej należy ocenić wyjątkowo negatywnie, o tyle należało wziąć pod uwagę także dotychczasową niekaralność oskarżonej.

Kara grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych była zbyt surowa. Sąd Orzekający wymierzył ją wskazując, że oskarżona z prowadzenia fundacji i gromadzenia środków na wykup zwierząt uczyniła sobie źródło utrzymania, choć nie było to przedmiotem postępowania. Wobec oskarżonej orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która faktycznie spełnia cele represyjno-wychowawcze.

Orzeczone przez Sąd Orzekający środki karne wobec oskarżonej w postaci zakazu posiadania zwierząt, zakazu prowadzenia i wykonywania działalności związanej z hodowlą zwierząt oraz prowadzenia działalności w fundacjach i stowarzyszeniach związanych z jakąkolwiek opieka lub wykorzystaniem zwierząt w wysokości lat 10, a to ich najwyższej wysokości, na podstawie ustawy o ochronie zwierząt w brzmieniu przed 18 kwietnia 2018 r., były zbyt surowe w świetle jej uprzedniej niekaralności. Za zarzucone jej przestępstwo, powyższe zakazy orzekane są fakultatywnie. Jednak wobec stopnia winy oraz posiadanego zawodu technika weterynarii, konieczne było ich zastosowanie, jednak w obniżonej przez Sąd Odwoławczy wysokości, aby nastąpił u oskarżonej cel resocjalizacyjny.

Wobec powyższego, orzeczona przez Sąd Orzekający wobec oskarżonej grzywna oraz środki karne były zbyt surowe w świetle zebranych okoliczności jej dotyczących, dlatego należało je obniżyć.

3.12.

Obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 63 § 3 kk poprzez brak zaliczenie na poczet orzeczonego środka karnego uprzednio stosowanego środka zapobiegawczego rozszerzonego postanowieniem prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lesku z dnia 12.06.2018r. sygn. akt PR 1 Ds. 190.2018 i stosowanym wobec I. S. w oparciu o treści postanowienia Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 6 sierpnia 2019 roku - środek zapobiegawczy polegający na nakazaniu oskarżonej I. S. powstrzymywania się od prowadzenia jakiejkolwiek działalności związanej z opieką nad zwierzętami i hodowlą zwierząt, z wyłączeniem pszczół.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej jest zasadny.

Zgodnie z art. 63 § 3 k.k. "na poczet orzeczonych środków karnych, o których mowa w art. 39 pkt 2-3, zalicza się okres rzeczywistego stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych."

W wyroku Sądu Rejonowego nie dokonano obligatoryjnego zaliczenia środka zapobiegawczego na poczet środków karnych orzeczonych w wyroku pomimo, że wobec oskarżonej, zastosowano postanowieniem prokuratora z dnia 12 czerwca 2018r. środek zapobiegawczy powstrzymywania się od jakiejkolwiek opieki nad zwierzętami prowadzonej w ramach Fundacji (...) nie jest rzeczą”, a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 6 sierpnia 2019r., środek zapobiegawczy w postaci nakazu powstrzymywania się od prowadzenia działalności związanej z opieką nad zwierzętami i hodowlą zwierząt, z wyłączeniem pszczół.

Wobec powyższego, Sąd Odwoławczy zaliczył oskarżonej na poczet środków karnych zakazu posiadania zwierząt, zakazu wykonywania technika weterynarii oraz zakazu prowadzenia i wykonywania działalności związanej z hodowlą zwierząt oraz prowadzenia działalności w fundacjach i stowarzyszeniach związanych z jakąkolwiek opieką lub wykorzystaniem zwierząt okres rzeczywistego stosowania powyższych środków zapobiegawczych, od dnia 4 września 2018 r.

3.13.

Obrońca oskarżonej zarzucił nieuzasadnione rozstrzygniecie w zakresie pkt. XIII wyroku poprzez obciążenie oskarżonej w całości kosztami w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy jej sytuacja majątkowa w żadnym zakresie się nie poprawiła, a uprzednio została ona oceniona w ten sposób, że oskarżona zasługiwała na przydzielenie jej obrońcy z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej jest niezasadny.

Pomimo przydzielenia oskarżonej w postępowaniu przed Sądem I Instancji obrońcy z urzędu, Sąd Orzekający ustalił że oskarżona posiada środki finansowe, w tym pracuje zawodowo oraz prowadzi pasiekę. Ponadto, w postępowaniu przed Sądem Odwoławczym, oskarżona ustanowiła obrońcę z wyboru, co dodatkowo potwierdza ustalenia dokonane przez Sąd Orzekający.

3.14.

Obrońca zarzucił także, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji błędnie zastosował przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu — gdyż zgodnie z aktualnie obowiązującym w tej materii orzecznictwem stawka wynagrodzenia winna być ustalona w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i z tych też względów winna ulec stosownemu zwiększeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy jest niezasadny.

Słusznie Sąd Orzekający ustalił wysokość wynagrodzenia obrońcy z urzędu w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

We wskazanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, na który powołuje się obrońca, nie uchylono przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

Niezależnie od powyższego, Sąd Orzekający nie orzekł o wynagrodzeniu w jego minimalnej wysokości. Wynagrodzenie zostało ustalone z uwzględnieniem wszystkich terminów rozpraw i posiedzeń, na których zjawił się obrońca bądź jego substytut, a także nakładu pracy.

Ponadto, na rozprawie Sądu Rejonowego w Lesku w dniu 10 sierpnia 2021 r. obecny na rozprawie substytut obrońcy, złożył wniosek o zasądzenie na rzecz adwokata kosztów obrony udzielonej z urzędu według norm przepisanych.

3.15.

Obrońca zarzucił, że Sąd Rejonowy w Lesku winien również uwzględnić uprzednio przedłożone przez obrońcę faktury dokumentujące poniesione koszty w niniejszej sprawie naruszając tym samym § 2 pkt 2 omawianego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy jest niezasadny.

Sąd przyznając wynagrodzenie obrońcy, czyni to na rzecz wyznaczonego obrońcy z uwzględnieniem obowiązujących przepisów oraz jego nakładu pracy w daną sprawę. Koszty zastępstwa pomiędzy adwokatami stanowią ich wzajemne uzgodnienia.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej jest chybiony. Przeprowadzone w sprawie postępowanie potwierdziło zasadność przypisanego oskarżonej zarzutu, zatem ustalenie jej sprawstwa i winy było w pełni prawidłowe. Sąd Odwoławczy podziela prawidłowość ustaleń Sądu Orzekającego, zatem uniewinnienie oskarżonej nie jest możliwe.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Lesku celem ponownego jej rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji także jest bezzasadny. Dotychczas bowiem przeprowadzone postępowanie przez Sąd Orzekający nie wymaga uzupełnienia, a dokonana ocena dowodów nie wymaga korekty. Brak jest zatem podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za przypisane przestępstwa lub też kary łagodniejszego rodzaju i niewymierzanie wobec powyższego środków karnych lub też wymierzenie ich w dolnych granicach możliwego ich czasookresu oraz uchylenie lub też nie orzekanie o karze grzywny i zwolnienie oskarżonej od kosztów postępowania w całości w przedmiotowej sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy jest częściowo zasadny.

Zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt w brzmieniu przed 18 kwietnia 2018 r., czas trwania wskazanych środków karnych wynosił od roku do 10 lat. Ich wymierzenie przez Sąd Orzekający w maksymalnej wysokości było nader surowe. Sąd Odwoławczy częściowo przychylając się do wniosku obrońcy, obniżył wysokość środków karnych w postaci zakazów do lat 5. Z uwagi na działanie oskarżonej, nieprzyznanie się do winy, a tym samym brak refleksji nad swoim postępowaniem, posiadany przez nią zawód, niezasadne byłoby orzeczenie środków karnych w dolnych granicach możliwego czasookresu bądź ich całkowite niewymierzenie. Zastosowany środek karny ma być karą odczuwalną, tak aby nie powrócić do przestępstwa, a cel resocjalizacyjny został spełniony.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę wyroku w zakresie punktu XII poprzez stosowne zwiększenie orzeczonej kwoty kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu zgodnie z regulacją w określoną w treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie i tym samym zwiększenie przyznanej należności przy uwzględnieniu uprzednio przedłożonych rachunków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Sąd Orzekający przyznał obrońcy z urzędu kwotę 3 202,92 zł. Kwota ta przewyższa znacznie stawkę minimalną w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu. Zasądzona kwota jest uzasadniona wkładem pracy obrońcy, z uwzględnieniem obecności na terminach rozpraw i posiedzeń, w których brał udział obrońca lub jego substytut.

3.19.

Oskarżona zarzuciła obrazę przepisu postępowania tj. art. 17 §1 pkt. 7 k.p.k. poprzez orzekanie i skazanie oskarżonej w zakresie faktów dotyczących koni E. (s. 33 uzasadnienia) i M. (s. 21 uzasadnienia), i psów L. i N. (s. 9 uzasadnienia), objętych na dzień wyrokowania prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 04 września 2019r., sygn. akt II K 322/17, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z 18 sierpnia 2020r., sygn. akt IV Ka 1859/19, co skutkuje ziszczeniem się bezwzględnej przyczyny odwoławczej uregulowanej w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oskarżonej jest niezasadny.

Postępowanie z niniejszego postępowania dotyczy innego czasookresu, niż postępowanie przed Sądem w Chrzanowie. Ponadto, powołując ustalenia dokonane na podstawie postępowania dowodowego Sądu Rejonowego w Chrzanowie w sprawie o sygn. akt II K 322/17, Sąd Orzekający miał na celu wskazanie tego, że takie postępowanie miało miejsce.

Sąd Rejonowy w Lesku orzekając w wyroku, skazał oskarżoną zgodnie z wniesionym aktem oskarżenia. Niniejsze postępowanie Sąd Orzekający prowadził w oparciu o ustalone fakty i dowody dotyczące tego postępowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał na jakich opiera się dowodach oraz w jakim zakresie, a jakim odmówił wiarygodności. Powołanie się w uzasadnieniu na postępowanie toczące się przed Sądem Rejonowym w Chrzanowie miało za cel wykazanie, zgodnie z wniesionymi wnioskami dowodowymi, że takie postępowanie miało miejsce. Sąd orzekając o sprawstwie, nie orzekał w żaden sposób na jego podstawie. Jednoznacznie wskazał w uzasadnieniu, na których faktach i dowodach się oparł wydając wyrok.

„Bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia, o jakiej mowa w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., zachodzi w sytuacji, gdy w innym lub kontynuowanym postępowaniu prawomocnym orzeczeniem rozstrzygnięta została kwestia odpowiedzialności karnej za ten sam czyn zarzucony oskarżonemu” wyrok SN w Warszawie z dnia 24 lutego 2021 r. sygn.. akt IV KK 572/20.

3.20.

Oskarżona zarzuciła obrazę przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia, tj.:

-art. 41 § 1 k.p.k. poprzez brak wyłączenia sędziego, mimo iż w sprawie zaistniała okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie

-art. 6 k.p.k. poprzez naruszenie prawa do obrony oskarżonej, co sprawiło, iż była ona w gorszej pozycji procesowej poprzez:

a)  brak odnotowania przez Sąd zmiany adresu oskarżonej, mimo wysłania przez nią stosownego zawiadomienia (k.1426), i ponowienia wniosku, co skutkowało brakiem prawidłowych zawiadomień oskarżonej o terminie rozprawy w dniu 19 lutego 2021r. i 9 kwietnia 2021r., a w konsekwencji jej niestawiennictwem na terminie w dniu 19 lutego 2021r. z powodu braku wiedzy o terminie;

b)  brak zmiany obrońcy, mimo wniosku oskarżonej, która wskazywała na konflikt interesów po stronie adw. K. B., co spowodowało, iż obrona oskarżonej nie była prowadzona w sposób rzetelny (m.in. brak bieżącego kontaktu z obrońcą, nie odbieranie przezeń telefonów i e-maili, brak złożenia wniosków dowodowych przez obrońcę mimo prośby oskarżonej, brak sporządzenia apelacji lub sporządzenie jej bez jakiejkolwiek kontaktu z oskarżoną oraz bez uwzględnienia jej stanowiska i zarzutów w związku z czym oskarżona jest zmuszona złożyć swoją apelację).

- art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 196 § 3 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia na opinii biegłego P. B. (2), mimo, iż opinia ta w żaden sposób nie spełnia standardów opinii sądowej, a sam biegły (będący weterynarzem!!!) czyni w niej osobiste uwagi co do osoby oskarżonej, a nawet stawia diagnozę co do zdrowia psychicznego oskarżonej, a w konsekwencji brak powołania innego biegłego pomimo wniosku oskarżonej

- art. 196 § 1 i 2 k.p.k. poprzez dopuszczenie do udziału K. K. (z niewiadomych powodów zwanego przez Sąd P.) w podwójnej roli tzn. zarówno świadka jak i biegłego

-art. 170 k.p.k. poprzez konsekwentne oddalanie wniosków dowodowych oskarżonej, mimo braku ziszczenia się przesłanek do ich oddalenia, a ich treść przedstawiała zupełnie inną wersję zdarzeń do ustalonej (i z góry założonej) przez sąd.

- (odnośnie czynu z art. 35ust 1a ustawy o ochronie zwierząt) art. 4, 5 S 2, 7 k.p.k poprzez błędną ocenę dowodów w postaci:

a)  bezzasadnym i nieuzasadnionym pominięciu przy orzekaniu pisma oskarżonej z dnia 9 listopada 2018r. stanowiącego zarzuty do opinii biegłego P. B. (3) wraz z zawartymi w niej twierdzeniami sprzecznymi z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym oraz wnioskami dowodowymi,

b)  uznaniu za wiarygodne zeznań A. K. (2), mimo iż między nią a oskarżoną istnieje długotrwały i intensywny konflikt personalny, a okoliczności, które powoływała się w tut. postępowaniu zostały uznane za niewiarygodne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 04 września 2019r.

c)  uznaniu za wiarygodne zeznań A. W., mimo iż nie miał on żadnei wiedzy na temat wydarzeń z B., a jego zeznania na temat okoliczności, na które powoływał się w tut. postepowaniu zostały uznane za niewiarygodne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Chrzanowie z dnia 04 września 2019r.

d)  uznaniu zeznań M. P. za wiarygodne, przy jednoczesnym pominięciu ich części korzystnych dla oskarżonej w postaci: „Były przechudzone, ale wiem ze starego konia trudno utrzymać w dobrej kondycji. Według mnie to wychudzenie wynikało ze starości. K. były w miarę normalne” , „Pies był kudłaty, ale widać było że nie ma wystających kości", „Powiedziane było, ze zwierzęta są w dobrej kondycji i można je zostawić pod opieką oskarżonej".

e)  uznaniu zeznań J. B. za wiarygodne, przy jednoczesnym pominięciu ich części korzystnych dla oskarżonej w postaci prawidłowego (średniego) stanu koni, ruchliwości kóz, prawidłowego wyglądu psa.

f)  uznaniu zeznań M. J. za wiarygodne, mimo iż ma on negatywny stosunek do oskarżonej z powodu zaistniałych wydarzeń oraz jej c trudnościami z regulacją czynszu za najem gospodarstwa, a ponadto jego zeznania są miejscami sprzeczne: „ja się na koniach nie znam na tyle więc przyjąłem te tłumaczenia” i równocześnie „pracowałem w stadninach, wiem jak koń powinien wyglądać".

g)  Uznania zeznań A. K. (1) za wiarygodne, mimo iż nie posiada ona wiedzy na temat wydarzeń z B., a okoliczności które podaje, w szczególności dotyczące konia E. i M. i psów L. i N., zostały ustalone i udowodnione odmiennie niż zeznaje w/w świadek w postępowaniu przez Sądem Rejowym w C..

h)  Uznania zeznań J. T. za wiarygodne, mimo iż są one miejscami wewnętrznie sprzeczne tzn. z jednej strony świadek uznaje, iż w sierpniu 2017r, konie były w dobrej kondycji, natomiast twierdzi, iż na wiosnę 2018r. już nie poznała kuca D. bo znajdował się w strasznym stanie.

i)  braku wzięcia pod uwagę zeznań H. Ł. w zakresie w jakim są one korzystane dla oskarżonej, w szczególności twierdzeń: „dla mnie wygląd tych koni był normalny bo tak wyglądają stare konie. Jeden ogier typu huculskiego był ładny, ale był to młody koń około 4 letni”; „te zmiany były stare. To było zaleczone i tak u tych koni zostało. Nie było widać aby kopyta były obgnite (pisownia oryginalna). Skóra tych koni była normalna”; „Według mnie na tamten czas stan utrzymania koni nie zagrażał ich życiu i zdrowiu, ale tam już wszystko było przygotowane do zabrania koni"; „nie widzę sensu podczas chowu tabunowego jednocześnie materaca w oborach”

j)  uznaniu wyjaśnień oskarżonej za niewiarygodne, arbitralnym zmienianiu znaczenia słów jakie wypowiadała, uznaniu za niewiarygodne twierdzeń w zakresie chowu tabunowego koni, mimo iż pokrywają się one z opinią K. K. oraz twierdzeniami niektórych świadków.

k)  uznaniu opinii lek. Wet. K. K. za niepełne i niemiarodajne, pominięcie korzystanych wniosków z niej płynących dla oskarżonej, próba uczynienia go współodpowiedzialnym za zaistniałą sytuację, mimo iż w powiecie (...) jest on szanowanym specjalistą, a ponadto uznanie, iż jego fachowe wnioski na temat chowu tabunowego koni, analogiczne do twierdzeń oskarżonej zostały „obalone” zeznaniami świadków nieposiadających wiedzy specjalnej.

l)  uznania zeznań M. O. za niewiarygodne i nieprzydatne dla sprawy, gdyż nie miała ona wiedzy o stanie zwierząt trzymanych w B., podczas gdy Sąd przyjął i uznał za wiarygodne zeznania chociażby A. K. (1) czy A. W., którzy tak samo nie posiadali żadnej wiedzy o stanie zwierząt trzymanych w B.

m)  pominięciu zeznań świadków: H. S., M. M., R. D., B. J., I. M., Z. L., K. D., Ł. O., S. i B. P. (2), M. B., T. R., W. B. wobec faktu, iż są one korzystne dla oskarżonej, świadczą o regularnym nabywaniu pokarmu dla zwierząt przez oskarżoną, a żaden z w/w świadków nie widział nic niepokojącego w stanie zwierząt.

n)  braku wzięcia pod uwagę okoliczności, iż żadna z osób będących na interwencji w dniu 7 kwietnia 2018r. w B. nie zauważyła kości w pojemniku na wodę ani ukrytych szkieletów, w szczególności, iż z zeznań policjantki A. L. wynika, iż teren posesji nie został w żaden sposób zabezpieczony, a do ich ujawnienia doszło już po opuszczeniu przez oskarżoną posesji w B. i pobycie wielu osób postronnych na terenie gospodarstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie przytoczone zarzuty są niezasadne.

Zgodnie z art. 41 § 1 k.p.k. " sędzia ulega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie"

W przedmiotowej sprawie, oskarżona w dniu 13 marca 2019 r. złożyła wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów Sądu Rejonowego w Lesku, uzasadniając iż z uwagi na medialność sprawy, sędziowie wskazanego sądu nie będą bezstronni. Sąd Okręgowy w Krośnie postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2019 r. nie uwzględnił wniosku oskarżonej, gdyż wszyscy sędziowie których dotyczył wniosek, złożyli oświadczenia, iż z oskarżoną nie łączą ich żadne kontakty, które uzasadniałyby wyłączenie od rozpoznania przedmiotowej sprawy. Ponadto, słusznie wskazano w powołanym postanowieniu, iż opisywanie sprawy przez media nie stanowi uzasadnionej podstawy wyłączenia sędziów. Podstawy wyłączenia sędziów muszą istnieć obiektywnie i poddawać się zewnętrznej weryfikacji oraz ocenie, a nie być tylko subiektywnym przekonaniem określonej osoby.

"Wątpliwość co do bezstronności sędziego musi mieć charakter obiektywny, uzasadniony okolicznościami konkretnego stanu faktycznego. Musi zatem zachodzić zewnętrzne, uzasadnione przekonanie, że bezstronność sędziego w danej sprawie jest wątpliwa czy zagrożona"/postanowienie SN w Warszawie z dnia 12 stycznia 2022 r. sygn. akt I DI 52/21/.

Zgodnie z art. 6 k.p.k. oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym do korzystania z pomocy obrońcy z urzędu.

W przedmiotowej sprawie nie naruszono prawa oskarżonej do obrony. W sytuacji, gdy oskarżona nie była obecna na rozprawach obecny był na niej jej obrońca, który należycie reprezentował jej prawa. Zgodnie z orzecznictwem: "prawo do korzystania z pomocy obrońcy unormowane w art. 6 k.p.k. nie jest warunkowane stawiennictwem oskarżonego na rozprawie" wyrok SA we Wrocławiu z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt II AKa 372/13.

Jak wykazało postępowanie niezasadne były wnioski o zmianę obrońcy z urzędu. Zgodnie z orzecznictwem, wniosek, o którym mowa w art. 378 § 2 k.p.k., może być skuteczny wtedy, gdy jest oparty na konkretnych poddających się weryfikacji podstawach. Sama deklaracja co do braku zaufania i wola korzystania z pomocy innego obrońcy z urzędu nie jest dostateczną przesłanką do zwolnienia dotychczasowego obrońcy z urzędu z jego obowiązków i wyznaczenia innego obrońcy, nawet gdy stanowiska oskarżonego i obrońcy w tej materii są zgodne (postanowienie SN w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r. sygn. akt III KK 51/13).

Prawidłowo Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia na opinii biegłego P. B. (1). Niezaprzeczalny jest fakt, iż w przedmiotowej sprawie konieczne było zasięgnięcie opinii biegłego. Biegły P. B. (1) jest wpisany na listę biegłych Sądu Okręgowego w Przemyślu. Jego opinia jasna, spójna i pełna. Biegły w swojej opinii rzeczowo odpowiada na postawione pytania, nie odbiegając od nich. Zgodnie z orzecznictwem "fakt, że któraś ze stron nie zgadza się z wywodami opinii "arbitralnie wyłożonymi" nie może stanowić, iż jest to per se powodem osłabiającym zaufanie do biegłego, do jego wiedzy, bezstronności, czy być innym powodem, aby powołać innego biegłego" wyrok SA w Warszawie z dnia 17 września 2021 r. sygn. akt II AKa 292/20. Niezgadzanie się przez stronę z wydaną przez biegłego opinią, nie skutkuje powołaniem kolejnego biegłego pomimo jego zawnioskowania.

"Dowód z opinii biegłego powinien być przystępny i przekonujący dla sądu, jako organu, który ostatecznie go weryfikuje przesadzając w wyroku o jego wartości dowodowej. Jeżeli zatem sąd swoje stanowisko w tym przedmiocie szczegółowo umotywował, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywująca dla stron, czy wręcz nie spełnia ich oczekiwań, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii. Trudno zakładać, mając na uwadze obowiązujący model postępowania rozpoznawczego w polskiej procedurze karnej, w tym m.in. treść art. 170 § 5 k.p.k., aby sąd (organ procesowy), raz za razem, powoływał kolejnego biegłego celem wydania opinii w sprawie, aż któryś z nich złożyłby opinię wykazującą to, co dana strona zamierzała udowodnić." postanowienie SN z dnia 17 marca 2020 r. sygn. akt II KK 324/19.

Faktem jest, że Sąd Orzekający przesłuchał P. K. niejako w podwójnej roli. Świadek był już na miejscu zdarzenia, po dotarciu tam z zawiadomienia patrolu Komendy Powiatowej Policji w L.. Pobrał on wtedy materiał do badań z karku martwego konia. Ponadto, udzielał on porad weterynaryjnych oskarżonej podczas jej przebywania w B.. Sporządził on tez pisemną opinię na zlecenie KPP w L., której Sąd Orzekający nie dał wiary. Natomiast opinii ustnej, dał wiarę tylko częściowo, co również wskazał w uzasadnieniu. Jego zeznania w charakterze biegłego wynikają z faktu, iż był on osobą która miała styczność z oskarżoną oraz hodowanymi przez nią zwierzętami. Sąd uznał, iż ze względu na jego zawód, posiada wiedzę, która pozwoli wyjaśnić przedmiotową sprawę.

Nie doszło do naruszenia art. 170 k.p.k. Przepis ten zawiera enumeratywnie wyliczone okoliczności, kiedy nie przeprowadza się dowodu. Niniejsze postępowanie, Sąd I Instancji przeprowadził bardzo dokładnie i rzetelnie, dopuszczając i przeprowadzając wszelkie dowody niezbędne do wyjaśnienia okoliczności sprawy.

"Zgodnie z przepisem art. 366 § 1 k.p.k. na rozprawie przeprowadza się nie wszelkie wnioskowane dowody, lecz tylko takie, które mają na celu wyjaśnienie istotnych okoliczności"/wyrok SA w Warszawie z dnia 17 września 2021 r. sygn. akt II AKa 292/20/.

Wbrew zarzutowi, przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Orzekający nie wykracza poza, zakreślone przepisem art. 7 k.p.k., granice swobodnej sędziowskiej oceny, a także nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym musi korzystać z ochrony zagwarantowanej jego treścią.

Określona w art. 7 k.p.k. zasada nie jest ograniczona żadnymi dyrektywami, które nakazywałyby wartościowanie dowodów; przeciwnie daje prawo poddania ocenie każdego z nich i uznania go za wiarygodny, pod warunkiem, że ocena ta odbędzie się zgodnie z regułami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zajęte przez sąd stanowisko zostanie uzasadnione (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2000 r., sygn. akt WA 10/00).

Właśnie takie dowody, uzupełnione zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste i w żaden sposób nie narusza zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k. Tak jak w punkcie 3.8, Sąd wskazał, którym dowodom zgodnie z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności.

I tak, Sąd Orzekający uznał za wiarygodne zeznania A. K. (2) gdyż mimo toczącego się sporu, opisywała sytuację jaką zastała na miejscu, gdy udała się do B., a nie skupiała się na dawnych konfliktach z oskarżoną. Jej zeznania przed Sądem Rejonowym w Chrzanowie zostały uznane za niewiarygodne, lecz dotyczą one innego postępowania, z którym niniejsze nie ma powiązania. W tym postępowaniu, jej zeznania zostały uznane za wiarygodne, z uwagi na to, że stan zwierząt który ona opisywała został potwierdzony przez całkowicie bezstronną wobec sprawy osobę - P. Ł., który jest Powiatowym Lekarzem Weterynarii w U. oraz przez J. Ł..

Za wiarygodne zostały zeznania A. W., który tak jak w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Chrzanowie opisywał w jakich okolicznościach doszło do zerwania umowy najmu nieruchomości w D. z oskarżoną. Sąd Orzekający wskazał w uzasadnieniu jakiej miejscowości dotyczą jego zeznania, co z kolei udowadniało poczynania oskarżonej w B., które zostały udowodnione pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. W postępowaniu przed Sądem w Chrzanowie, co Sąd też dokładnie wskazał w uzasadnieniu, nie dał mu wiary odnośnie porzucenia psa N., które niniejszego postępowania nie dotyczą.

Za wiarygodne zostały uznane także zeznania M. P., J. B., M. J., A. K. (1) oraz J. T.. Świadek M. P. oraz J. B., zeznali iż w momencie przyjazdu do gospodarstwa oskarżonej, nie podchodzili bliżej do zwierząt. Ich stan oceniali z pewnej odległości. Natomiast ogólny stan pomieszczeń, warunków utrzymania, jednakowo określili jako zaniedbany, niechlujny. M. J. zeznawał przede wszystkim na okoliczność, w jakim stanie zastał nieruchomość po jej opuszczeniu przez oskarżoną. Jego zeznania, mimo pozostawania w konflikcie z oskarżoną, są spójne ze zgromadzonym materiałem. Pomimo, że A. K. (1) nie posiada bezpośredniej wiedzy na okoliczność przedmiotowej sprawy, jej zeznania słusznie uznano za wiarygodne, gdyż ukazują sposób postępowania oskarżonej o dotyczą one kwestii finansowania zbiórek utworzonych przez oskarżoną na pomoc dla koni A. i E.. Jak wskazuje protokół z rozprawy głównej ( (...)- (...)), świadek w żadnym zakresie nie zeznaje na temat okoliczności psów L. i N.. J. T. przekazała oskarżonej dwa konie, gdyż nie była w stanie się nimi opiekować ze względu na swój stan zdrowia. K. oddawała pełne życia i zadbane. Po 10 miesiącach nie była w stanie poznać jednego z koni, gdyż jak zeznała, zobaczyła coś co mogło tylko przypominać D.. Jej zeznania są dowodem na działanie oskarżonej oraz tego w jakich warunkach utrzymywała zwierzęta.

Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów/wyrok SA w Warszawie z dnia 17 września 2021 r. sygn. akt II AKa 292/20/.

Naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art. 7 k.p.k./ wyrok SA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2020 r. sygn. akt II AKa 182/20/.
Zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo/wyrok SA w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2021 r. sygn. akt II AKa 186/21/.

Tak samo jak w punkcie 3.8 Sąd Orzekający wskazał, którym zeznaniom odmówił wiarygodności i w jakim zakresie. Zeznaniom świadków H. Ł., M. O., H. S. (1), M. M. (1), R. D. (1), B. J. (2), I. M. (1), K. D. (1), Ł. O. (3), S. P., B. P. (2), M. B., T. R. (1), W. B. (1) Sąd odmówił wiarygodności gdyż są sprzeczne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie, który bezsprzecznie wykazuje sprawstwo oskarżonej.

Wyjaśnienia oskarżonej są próbą uniknięcia odpowiedzialności za popełnione przestępstwo. Nie pokrywają się z zeznaniami świadków całkowicie bezstronnych wobec postępowania.

Opinia K. K. została uznana na niepełną, gdyż nie wykonał on badań wszystkich koni, a ponadto nie podszedł bezpośrednio do zwierząt, aby móc ocenić ich stan.

Faktem jest, iż po opuszczeniu posesji przez oskarżoną nie została ona zabezpieczona. Martwe zwierzęta znalezione podczas interwencji zostały udokumentowane poprzez protokół oraz dokumentację fotograficzną znajdującą się w aktach sprawy (k.15-23). Na posesji panował bałagan, i jak wynika z zeznań M. J. musiał go uprzątnąć sam. To w trakcie porządków, odnalazł on inne szczątki zwierząt, a po ich ujawnieniu zawiadomił KPP w L., którzy udali się na posesję oraz został wezwany K. K.. Lekarz weterynarii wskazał, że są to szczątki konia znajdujące się w skrajnym stanie rozkładu, a więc wskazujące na bardzo długi czas przebywania w zbiorniku na wodę. (k. 307-320). Szczątki zwierzęcia zostały znalezione także w oborniku. Ze względu na całkowity rozkład ciała, nie można było pobrać żadnego materiału do badań, a ciało musiało leżeć w oborniku przynajmniej rok (k. 344-353).

Zarzut oskarżonej, sugerujący "podrzucenie" przez osobę postronną kości do zbiornika, jest próbą umniejszenia swojej winy, a jak wskazano w opinii, warstwa obornika wynosiła 0,5-0,6 m. Zatem w trakcie nieobecności jakichkolwiek osób na posesji, kolejne "podrzucenie" ciała znajdującego się w takim stanie do obornika, a następie przykrycie go jego dużą warstwą, jest pozbawione wszelkiego logicznego rozumowania.

3.21.

W zakresie czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżona zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w postaci: art. 2 § 2, 4, 5, 7 k.p.k., polegającej na braku ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości czy oskarżona w dniu zabezpieczenia dowodów, tj. 7 kwietnia 2018r. posiadała substancje niedozwolone tj. M., E., K. i D., pomimo iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wyraźnie wskazuje na to, iż oskarżona była w tym dniu w posiadaniu wyłącznie pustych butelek z etykieta M. i E. , a K. i D. w ogóle przy niej nie znaleziono (Sąd Rejonowy sam przyznaje : w sprawie brak jest dowodów na to jaką ilość takich substancji posiadałam i do jakich celów przeznaczała"- s, 29 uzasadnienia), a oskarżona nie przyznała się do żadnego z zarzucanych jej czynów, a więc także do posiadania substancji psychotropowych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oskarżonej jest niezasadny.

W dniu interwencji przeprowadzonej przez KPP w L., oskarżona wyjaśniła, iż samodzielnie dokonała eutanazji dwóch wtedy martwych koni podając im wskazane substancje (k. 1-2). Na okoliczność udowodnienia wyjaśnień, pobrano z karku martwego konia materiał genetyczny do badań, w celu potwierdzenia bądź obalenia tych twierdzeń. Podanie tych substancji potwierdziła w wyjaśnieniach w postępowaniu przygotowawczym (k. 27-29, 56-57). Akt oskarżenia zarzuca oskarżonej posiadanie wbrew przepisom ustawy substancji psychotropowych o nieustalonej ilości. Oskarżona została uniewinniona od zarzutu nieuprawnionego podania koniom środków farmakologicznych do eutanazji. Fakt posiadania wskazanych środków, wskazują zabezpieczone u oskarżonej puste butelki (k. 23-26).

Niezabezpieczenie u oskarżonej substancji o nazwie ketamina oraz diazepam nie wpływa na jej niekaralność, gdyż posiadanie pozostałych dwóch podlega odpowiedzialności karnej.

Posiadanie takich substancji jest w pewnych wyjątkach dopuszczalne, jednak konieczne jest aby ich przechowywanie także odbywało się w odpowiednich do tego warunkach, z zabezpieczeniem przed osobami trzecimi. W niniejszym postępowaniu, nie wykazano aby oskarżona nawet nielegalnie przechowywała substancje z właściwym zachowaniem ostrożności przed nieuprawnionym dostępem do nich. W przedmiotowym postępowaniu karalne jest samo posiadanie zabronionych substancji, a które znaleziono u oskarżonej.

Posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest każde władanie takim środkiem lub substancją, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia./uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10/.

3.22.

Oskarżona zarzuciła rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary i środków karnych wobec ich nadmiernej surowości i braku uwzględnienia w jej wymiarze okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, w tym przede wszystkim okoliczności w jakich doszło do wszczęcia sprawy oraz sytuacji osobistej oskarżonej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oskarżonej jest częściowo zasadny.

Za zasadny, uznano zarzut w zakresie nadmiernej surowości wymierzonej kary grzywny i środków karnych. Sąd I Instancji, orzekł wysoką karę grzywny i środki karne w wymiarze 10 lat, to jest ich najwyższej wysokości z uwzględnieniem brzmienia ustawy sprzed 18 kwietnia 2018 r. Nie wziął pod uwagę w sposób dostateczny uprzedniej niekaralności oskarżonej, co skutkowało uznaniem orzeczonej grzywny i środków karnych za niewspółmiernie wysokie i tym samym obniżenie ich wysokości.

3.23.

Oskarżona zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez zakwalifikowanie czynu oskarżonej jako przestępstwa nielegalnego posiadania substancji odurzającej, mimo że z ustaleń faktycznych wynika, że oskarżona posiadała wyłącznie puste butelki z etykietą M. i E. (a K. i D. w ogóle przy niej nie znaleziono)/ które nawet nie zawierały „śladowych ilości” wskazanych substancji, a więc co najwyżej już po ich użyciu, ewentualnie poprzez brak przyjęcia, iż zostały one dokonane w warunkach tzw. wypadku mniejszej wagi, określonego w art. 62 ust. 3 wskazanej ustawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Tak jak w punkcie 3.21. przedmiotem zarzutu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest nielegalne posiadanie środka odurzającego. U oskarżonej zabezpieczono, przez uprawnione do tego podmioty, butelki morbitalu i euthasolu. Środki te dostępne są w leczeniach weterynaryjnych, które może podać wyłącznie lekarz weterynarii, a ich posiadanie reguluje ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii.

Substancje psychotropowe i środki odurzające dzieli się na grupy. Środki używane wyłącznie w prowadzeniu badań oraz lecznictwie zwierząt należą do grupy środków odurzających IV-N. "Posiadanie w celach medycznych oraz do badań klinicznych preparatów zawierających środki odurzające grup I-N, II-N, III-N i IV-N lub substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P jest dopuszczalne po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego. Takim posiadaczem może być zakład opieki zdrowotnej niemający apteki szpitalnej lub działu farmacji szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt, lekarz, lekarz dentysta i lekarz weterynarii, prowadzący praktykę lekarską, a także inny podmiot, którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów." B. K. [w:] Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, wyd. II, red. A. Ważny, W. 2019, art. 33.

Ponadto, jak wskazuje orzecznictwo: "Zużycie narkotyku w ten sposób, że nie istnieje on już fizycznie, zatem wykonanie względem niego czynności dozwolonej prawem (skonsumowanie? - dop. KZS), nie wyklucza odpowiedzialności sprawcy za wcześniejsze posiadanie tego środka, choćby ograniczało się do chwilowego dzierżenia go, niezbędnego dla jego użycia" wyrok SO w Tarnowie z dnia 17 kwietnia 2009 r., sygn. akt II Ka 102/09.

Wobec powyższego, samo posiadanie, co prawda pustych już butelek, wskazanych substancji, biorąc pod uwagę prowadzenie w przeszłości lecznicy weterynaryjnej i dostęp do takich środków, sprawstwo oskarżonej w zakresie ich nielegalnego posiadania jest prawidłowo wykazane.

Wniosek

Oskarżona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji także jest bezzasadny. Dotychczas bowiem przeprowadzone postępowanie przez Sąd Orzekający nie wymaga uzupełnienia, a dokonana ocena dowodów nie wymaga korekty. Brak jest zatem podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek

Oskarżona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów z pkt II i III aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Postępowanie przeprowadzone przez Sąd I Instancji, które podziela Sąd Odwoławczy w pełni wykazało sprawstwo oskarżonej.

Wniosek

Oskarżona wniosła o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej na zasadzie art. 66 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

W przedmiotowej sprawie, po ocenie wszystkich koniecznych przesłanek, należy uznać, że brak jest podstaw do zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania. W pierwszej kolejności nie można przyjąć, aby wina i społeczna szkodliwość przypisanej oskarżonej czynów nie były znaczne. Jak zasadnie przyjął Sąd Rejonowy zachowanie oskarżonej wobec zwierząt cechowała szczególna drastyczność i okrucieństwo. Długi był także okres znęcania i spora ilością zwierząt, które dotknęła znęcaniem. W świetle przesłanek warunkowego umorzenia postępowania zastrzeżenia budzi także postawa oskarżonej, niezrozumienie naganności swojego postępowania, brak skruchy. Jedynie skazanie pozwoli na wyciągniecie przez oskarżoną wniosków na przyszłość z orzeczonych kar.

Wniosek

Oskarżona wniosła o orzeczenie wyłącznie kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt, wymienione zakazy w art. 35 tej ustawy, stosowane są fakultatywnie. Decyzja, co do orzeczenia zakazów należy do Sądu. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego orz faktu, że oskarżona posiada zawód technika weterynarii, w związku z którym wydaje się, że powinna działać w celu ochrony zwierząt, byłoby niezasadne samo orzeczenie o karze grzywny. Oskarżona, nie mogąc pracować w swoim zawodzie, bardziej odczuje skutki popełnionego przez nią przestępstwa.

Wniosek

Oskarżona wniosła o uchylenie wszystkich zakazów orzeczonych wobec oskarżonej, w tym w szczególności zakazu wykonywania zawodu technika weterynarii wobec faktu, iż oznaczałoby to utratę jakiejkolwiek możliwości zarobkowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Wymienione środki karne orzekane są fakultatywnie. Jednak, aby osiągnąć cel kary, konieczne było ich orzeczenie. Wobec obniżenia ich wymiaru przez Sąd Odwoławczy do 5 lat oraz zaliczenia na ich poczet okresu stosowania środków zapobiegawczych, ich orzeczenie nie będzie stanowiło niewspółmiernej dolegliwości. .

Wniosek

Oskarżona wniosła o zwolnienie jej od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania sądowego za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny.

Wobec ustaleń dokonanych przez Sąd Orzekający, a także przez Sąd Odwoławczy nie ma podstawy, aby zwolnić oskarżoną od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania. Poniesienie przez nią kosztów, nie spowoduje uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Oskarżona wykonuje pracę zarobkową, a w przypadku niemożności uiszczenia kosztów w całości może złożyć, w postępowaniu wykonawczym, wniosek o rozłożenie płatności na raty.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 24 sierpnia 2021 r. sygn. akt II K 260/18 został utrzymany w mocy w zakresie przypisanego oskarżonej sprawstwa przestępstw z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt oraz z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny co do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanych jej przestępstw. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a uzasadnienie logicznie przekonuje co do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć, z wyjątkiem orzeczenia o wysokości kary grzywny i środkach karnych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył oskarżonej I. S. wysokość orzeczonej grzywny do 150 stawek dziennych i wysokość orzeczonych środków karnych do 5 lat.

Nadto, Sąd zaliczył na poczet środków karnych okres stosowania środków zapobiegawczych.

Zwięźle o powodach zmiany

Wysokość orzeczonej wobec oskarżonej kary grzywny była zbyt surowa zważywszy, że zasadniczą karą była kara pozbawienia wolności, a nadto uwzględniając dotychczasową niekaralność oskarżonej oraz dodatkowe orzeczenie kilku środków karnych.

Orzeczenie środków karnych w postaci zakazu posiadania zwierząt, zakazu prowadzenia i wykonywania działalności związanej z hodowlą zwierząt oraz prowadzeniem działalności w fundacjach oraz stowarzyszeniach związanych z jakąkolwiek opieką lub wykorzystaniem zwierząt na maksymalny okres 10 lat była także niewspółmiernie surowe. Sąd dostatecznie nie rozważył, że oskarżona dotychczas nie była karana. Taka wysokość środków karnych uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, oraz realizuje zasady prewencji ogólnej i szczególnej.

Zaliczenie na poczet środków karnych okresu rzeczywistego stosowania środków zapobiegawczych było obligatoryjne w świetle art. 63 § 3 k.k.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zasądzenie od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłaty za obie instancje uzasadniają art. 636 § 1 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

V

Wysokość wynagrodzenia obrońcy z urzędu za postępowanie odwoławcze określają § 17 ust. 2 pkt 4 oraz art. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t. jedn. Dz. U. 2019r. poz. 18)

VI

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackiej (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego Fundacji (...) 4 Ł. kwotę 1680 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje.

7.  PODPIS