UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2020 r. J. S. , zastępowana przez pełnomocnika, złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 7 maja 2020 r. nr (...), wnosząc o jej zmianę i przyjęcie, że podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym pracowników z tytułu zatrudnienia u płatnika składek M. L. (1) od 23 września 2019 r. oraz zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów procesu. Pełnomocnik odwołującej zakwestionował stanowisko organu rentowego, który przyjął, że odwołująca nie świadczyła pracy u ww. płatnika składek. W ocenie strony odwołującej organ rentowy nie rozpatrzył zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wszechstronny, pomijając przy tym dowody wskazujące na świadczenie pracy przez odwołującą, w tym m. in. w postaci list obecności, niefiskalnych raportów zmiany czy też dowodów wypłaty wynagrodzenia. W odniesieniu do powołanej przez organ rentowy okoliczności powstania u odwołującej niezdolności do pracy wkrótce po zatrudnieniu pełnomocnik powołując się na orzecznictwo wskazał, że samo zawarcie umowy o pracę w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczne z prawem (odwołanie k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z 3 lipca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. oraz zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że wszczął postępowanie wyjaśniające z udziałem odwołującej i płatnika w związku ze zgłoszeniem przez odwołującą roszczenia o zasiłek chorobowy przypadający na okres ciąży wkrótce po zatrudnieniu jej na podstawie umowy o pracę. W toku postępowania wyjaśniającego strony nie przedstawiły dowodów potwierdzających fakt świadczenia pracy przez odwołującą na rzecz płatnika składek. Organ rentowy podkreślił przy tym, że tylko jeden z pracowników płatnika odpowiedział na wezwanie do udzielenia wyjaśnień w sprawie, przy czym nie potwierdził zatrudnienia odwołującej od 23 września 2019 r. Ponadto strony nie przedstawiły zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwskazań do podjęcia pracy przez odwołującą ani zaświadczenia o odbytym szkoleniu BHP. Powyższe okoliczności prowadziły do uznania przez organ rentowy, że zawarta przez odwołującą umowa o pracę jest nieważna i narusza zasady współżycia społecznego (odpowiedź na odwołanie k. 10-12 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. L. (1) prowadzi dwa sklepy marki (...). Jeden ze sklepów znajduje się przy ul. (...) w W.. W ramach działalności zainteresowana zatrudnia pracowników do obsługi sklepów. Z uwagi na dużą rotację pracowników, zainteresowana często zatrudnia nowe osoby. Zdarza się, że w sklepie przy ul. (...) na drzwiach wejściowych umieszcza informację o poszukiwaniu pracownika do obsługi sklepu (zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.).

We wrześniu 2019 roku odwołująca J. S. skontaktował się z M. L. (1) w związku z ogłoszeniem o pracę wywieszonym na drzwiach sklepu. W okresie poprzedzającym odwołująca przez okres roku pozostawała na utrzymaniu partnera. W dniu 22 września 2019 r. J. S. spotkała się z M. L. (1) w sprawie pracy i obie panie zdecydowały się na zatrudnienie (zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.)

Dzień później, 23 września 2019 r. M. L. (1) zawarła z J. S. umowę o pracę, na podstawie której odwołująca od ww. daty została zatrudniona na stanowisku pracownika obsługi klienta w sklepie (...) przy ul. (...) w W.. Umowa została zawarta na czas określony do 31 grudnia 2019 r. Zgodnie z jej treścią J. S. została zatrudniona w wymiarze pełnego etatu i z wynagrodzeniem w wysokości 2.250 zł brutto miesięcznie (zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.; umowa o pracę z 23.09.2019 r. – akta rentowe)

Po zawarciu umowy M. L. (1) przeszkoliła odwołującą w zakresie obsługi kasy fiskalnej oraz czynności jakie miała wykonywać w sklepie. Ani przed zawarciem umowy, ani po jej zawarciu odwołująca nie została skierowana na badania wstępne do lekarza medycyny pracy (zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.).

W ramach zawartej umowy J. S. świadczył prace w sklepie (...) przy ul. (...). Oprócz odwołującej, w sklepie przy ul. (...) pracowało kilku innych pracowników. Wszystkie osoby pracujące w tym sklepie były zatrudnione jako pracownicy obsługi klienta. W trakcie zatrudnienia u zainteresowanej J. S. wykonywała taką sama pracę jak reszta pracowników. Jej praca polegała na bieżącej obsłudze klientów, rozkładaniu i przyjmowaniu towaru oraz dbaniu o porządek na terenie sklepu. Praca w sklepie odbywała się w trybie zmianowym – pierwsza zmiana rozpoczynała się o 5:30 (sklep był czynny od 6:00), a druga o 14:30. Odwołująca pracowała przeważnie w godzinach od 5:30 do 15:00 lub 15:30, a w niedziele 9:00 do 20:00. Praca odwołującej była nadzorowana przez M. L. (2), która często bywała w sklepie, ponadto sprawdzała listę obecności pracowników. Za wykonaną pracę J. S. otrzymywała wynagrodzenie gotówką (pisemne zeznania świadków: A. M. k. 50-52 a.s.; K. K. k. 54-56 a.s., J. L. k. 67-69 a.s., N. G. k. 84-86 a.s.; zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.; listy obecności za październik i grudzień 2019 r., dowody wypłaty – akta rentowe).

W trakcie wykonywania pracy na rzecz zainteresowanej, w październiku 2019 roku J. S. padła ofiarą kradzieży – jeden z klientów ukradł jej portfel. Sytuacja została zarejestrowana przez wewnętrzny monitoringu sklepu, zaś samo zdarzenie zostało zgłoszone na policji (wydruki zdjęć potwierdzenia złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z 23.10.2019 r. k. 7 a.s.; nagranie kradzieży na nośniku USB k. 25 a.s.; pisemne zeznania świadków: A. M. k. 50-52 a.s., N. G. k. 84-86 a.s.; zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.).

W listopadzie 2019 roku J. S. dowiedziała się, że jest w ciąży. O tym fakcie poinformowała zainteresowaną. W dniu 13 grudnia 2019 r. J. S. stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą (wydruk zdjęcia karty ciąży k. 23 a.s.; zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.).

Po okresie zwolnień lekarskich J. S. nie kontynuowała świadczenia pracy na rzecz M. L. (2). Łącząca strony umowa o pracę nie została przedłużona na okres ciąży J. S. (zeznania odwołującej k. 116-117 a.s.; zeznania M. L. (1) k. 117-118 a.s.).

W związku ze zgłoszeniem roszczenia odwołującej o zasiłek chorobowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. pismami z 9 marca 2020 r. zawiadomił J. S. i M. L. (2) o wszczęciu postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia odwołującej do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstaw wymiaru na te ubezpieczenia. Po zakończeniu postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 7 maja 2020 r. nr (...) stwierdził, że J. S. jako pracownik u płatnika składek M. L. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 23 września 2019 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że w sprawie nie zostały przedstawione żadne dowody na wykonywanie pracy przez J. S. na rzecz płatnika składek. Ponadto odwołująca została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy. Stanowisko dla odwołującej zostało nowoutworzone, a płatnik nie zatrudnił osoby, która przejęłaby obowiązki odwołującej. Ponadto tylko jeden świadek odpowiedział na pismo Zakładu do złożenia wyjaśnień, przy czym nie odniósł się do pytań zadanych przez Zakład dotyczących zatrudnienia odwołującej i tym samym nie potwierdził tego zatrudnienia. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że strony nie przedstawiły zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego zdolność odwołującej do wykonywania pracy na danym stanowisku oraz zaświadczenia o odbytym szkoleniu bhp. W tym stanie rzeczy organ rentowy uznał, że zgłoszenie odwołującej do ubezpieczeń miało na celu wyłącznie uzyskanie prawa do wypłaty świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie zatrudnienia (zawiadomienia z 09.03.2020 r., decyzja ZUS z 07.05.2020 r. – akta rentowe).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów załączonych do akt sprawy i akt rentowych, a także pisemnych zeznań świadków oraz zeznań stron. W ocenie Sądu materiał dowodowy był spójny w zakresie, w jakim wynikały z niego wymienione wyżej okoliczności.

W zakresie dowodów z dokumentów Sąd oparł się przede wszystkim dokumentacji w postaci umowy o pracę zawartej między stronami w dniu 23 września 2019 r., listy obecności oraz karty ciąży odwołującej. Sąd dał również wiarę pisemnym zeznaniom świadków: A. M., K. K., J. L. oraz N. G. na okoliczność faktycznego świadczenia przez odwołującą pracy na rzecz zainteresowanej. . Relacje ww. osób na tą okoliczność były zbieżne, a ich treść nie budziła wątpliwości co do ich wiarygodności. Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom stron jako niekwestionowanym i skorelowanym z treścią pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Sąd pominął wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu ginekologii na okoliczność ustalenia, czy J. S. była zdolna do pracy na stanowisku pracownika obsługi klienta w dniu zawarcia umowy o pracę (art. 235² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.). W ocenie Sądu przeprowadzenie tego dowodu stało się zbędne z uwagi na treść pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów na okoliczność faktycznego wykonywania pracy przez odwołującą, nie zachodził zatem okoliczności wymagające wiedzy specjalnej.

Strony nie wnosił o uzupełnienie materiału dowodowego, a Sąd uznał, iż jest on wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było zasadne.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy między odwołującą się J. S. a zainteresowaną M. L. (2) doszło do nawiązania stosunku pracy, skutkującego objęciem odwołującej ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym. Organ rentowy zakwestionował zawartą przez strony umowę o pracę z dnia 23 września 2019 r., na podstawie której J. S. została zatrudniona na stanowisku pracownika obsługi klienta, uznając, że stronom nie towarzyszył zamiar rzeczywistego jej wykonywania, lecz zagwarantowanie odwołującej prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Na wstępie należy wskazać, że stosunek pracy stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 423) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które
na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Z mocy ww. ustawy, tj. w myśl
art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu
i wypadkowym. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie z art. 13 pkt 1 u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Stosownie do treści definicji zawartej w art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. 2020 r. poz. 1320) pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę.
Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem
a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Zgodnie z art 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W ujęciu ww. przepisu stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracodawcę i pracownika, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Swoistość stosunku pracy wyraża się w jego cechach, które odróżniają go od stosunków cywilnoprawnych, a także zwyczajowej, okazjonalnej pomocy członków najbliższej rodziny świadczonej na rzecz określonego przedsiębiorcy, w ramach których świadczona jest praca.
Do tych właściwości stosunku pracy należą: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter stosunku pracy, osobisty charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie pracownika co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy, wyrażające się również w możliwości wydawania pracownikowi poleceń dotyczących pracy.

W niniejszej sprawie organ rentowy stanął na stanowisku, zgodnie z którym zgłoszenie J. S. do pracowniczego tytułu ubezpieczeń miało na celu wyłącznie uzyskanie świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie zatrudnienia. W uzasadnieniu skarżonej decyzji organ rentowy powołał się na pozorność stosunku pracy między stronami
w rozumieniu art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, formułowany w oparciu o treść cytowanego art. 83 k.c., zgodnie z którym zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego, bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę, świadczy o fikcyjności zgłoszenia do pracowniczego ubezpieczenia społecznego. W sytuacji, w której stronom umowy o pracę przyświeca jedynie intencja włączenia do ubezpieczenia społecznego (i uzyskanie świadczeń płynących z tego ubezpieczenia) pod pozorem zatrudnienia, bez jego rzeczywistego wykonywania (art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), zawarcie umowy o pracę nie może rodzić skutków prawnych i stanowić podstawy do uznania, że osoba, która zawarła taką umowę podlega ubezpieczeniu społecznemu pracowników.
A contrario do powyższego, przyjmuje się, że nie można stwierdzić pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, w sytuacji, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał,
a pracodawca pracę tę przyjmował (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 maja 2011 r.,
II UK 20/11; z dnia 19 października 2007 r., II UK 56/07; z dnia 5 października 2005 r.,
I UK 32/05; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lutego 2014 r., III AUa 929/13). Dla objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania pracy zasadnicze znaczenie ma więc nie to, czy umowa o pracę została zawarta i czy jest ważna (jako nienaruszająca
art. 83 § 1 k.c.), lecz tylko to, czy strony umowy pozostawały w stosunku pracy (art. 8 ust. 1 u.s.u.s.). O tym zaś, czy strony istotnie w takim stosunku pozostawały i stosunek ten stanowi tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy (essentialia negotii), a wynikających z art. 22 § 1 k.p.

W ocenie Sądu sygnalizowana wyżej konstatacja organu rentowego przyjęta za podstawę wydania skarżonej decyzji w znacznej mierze wynikała z nieprzedstawienia przez strony w toku przeprowadzonego przez organ rentowy postępowania poprzedzającego wydanie skarżonej decyzji dowodów dostatecznie potwierdzających realizację łączącego strony stosunku pracy. Weryfikując stanowisko organu rentowego Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie w oparciu o dowody zaoferowane przez odwołującą, ostatecznie uznając, że między stronami doszło do zaistnienia i realizacji stosunku pracy.

Z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że J. S. została zatrudniona
u zainteresowanej M. L. (1) jako pracownik obsługi klienta w prowadzonym przez nią sklepie (...) przy ul. (...) w W..

. Z zeznań odwołującej wynika, że o możliwości zatrudnienia u B. Ś. dowiedziała się z wywieszonego na drzwiach sklepu ogłoszenia o poszukiwaniu pracownika. Była przy tym zainteresowana podjęciem zatrudnienia z uwagi na dłuższy okres braku aktywności zawodowej. Zainteresowana zeznała natomiast, że z uwagi na rotację pracowników często poszukuje nowych pracowników do obsługi prowadzonych przez siebie sklepów. Praca odwołującej miała z kolei polegać na bieżącej obsłudze klientów sklepu, dbania o porządek w lokalu oraz przyjmowaniu i wydawaniu towarów. Sąd uznał zeznania stron za przekonywujące i wiarygodne, gdyż znajdywały potwierdzenie w innych dowodach, w szczególności zeznaniach świadków. W tym też zakresie Sąd dał wiarę pisemnym zeznaniom A. M. i N. G. – pracownicom sklepu (...) przy ul. (...) oraz K. K. – klientce sklepu, które jako naoczni świadkowie wykonywania przez odwołującą czynności pracowniczych na rzecz zainteresowanej potwierdzili realny wymiar jej zatrudnienia. Powyższy świadkowie potwierdzili również inne okoliczności powoływane przez strony, a przy tym wynikające także z innych dowodów, jak choćby godziny pracy odwołującej (od 5:30 do 15:00) czy tez zakres wykonywanych przez nią obowiązków. Dodatkowo w ocenie Sądu o faktycznym świadczeniu pracy przez odwołującą świadczyły przedstawione przez stronę dowody na okoliczność kradzieży, jaką padła w trakcie wykonywania obowiązków. W toku postępowania odwołująca przedstawiła dowody w postaci nagrań z kamer monitoringu, na których zarejestrowano moment kradzieży jej portfela przez klienta sklepu. Na nagraniu widoczna jest osoba odwołującej stojąca za ladą i obsługująca klienta, ubrana w odzieży roboczą marki (...).

Zdaniem Sądu powyższe okoliczności były wystarczające dla stwierdzenia, że strony łączył stosunek pracy. Potwierdzały bowiem faktyczne wykonywanie pracy przez odwołującą, co w zasadzie stanowiło główną przyczynę zakwestionowania przez organ zawartej przez strony umowy o pracę. W ocenie Sądu należy wziąć pod uwagę, że odwołująca w zasadzie pracowała na stanowisku sprzedawcy, przy bezpośredniej obsłudze klientów, tym samym trudno oczekiwać „wymiernych”, materialnych dowodów potwierdzających faktyczne wykonywanie pracy, skoro ma ona charakter typowo usługowy. Na tym tle wspomniane wyżej wydruki, a także zeznania świadków należało ocenić jako środki dowodowe dostatecznie potwierdzające fakt świadczenia pracy przez odwołującą. Ponadto wymienione wyżej dowody potwierdzały przy tym, że realizowane przez odwołującą czynności odbywały się odpłatnie oraz w ramach podporządkowania pracowniczego, rozumianego jako organizacja czasu i miejsca pracy oraz wydawanie jej poleceń. Niewątpliwie również odwołująca za wykonaną pracę otrzymywała również wynagrodzenie, co potwierdzały załączone do akt rentowych dowody wypłaty. Powyższe okoliczności pozwalały zatem na uznanie, że współpraca odwołującej i zainteresowanej nosiła cechy stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 k.p., a praca była przez odwołującą faktycznie świadczona.

Wprawdzie z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że zawierając sporną umowę o pracę J. S. nie została skierowana na badania lekarskie, jak również nie odbyła szkolenia z zakresu bhp, niemniej jednak w ocenie Sądu okoliczności te nie świadczą autonomicznie o pozorności zatrudnienia bądź podjęcia zatrudnienia w celu obejścia prawa. Okoliczności te należy rozpatrywać z perspektywy obowiązków spoczywających
na zainteresowanej. To ona bowiem, jako pracodawca, była adresatem zakazu dopuszczenia odwołującej bez aktualnego orzeczenia lekarskiego o braku przeciwskazań do pracy na danym stanowisku (art. 299 k.p.), a co za tym idzie, to na niej spoczywał obowiązek wystawienia odwołującej odpowiedniego skierowania lekarza medycyny pracy. Zaniechania pracodawcy w tym zakresie mogą wprawdzie budzić dalsze wątpliwości co do prawidłowości realizowania przez zainteresowaną spoczywających na niej obowiązków wynikających ze statusu pracodawcy, w tym jednak świetle nie powinny być oceniane na niekorzyść odwołującej, w szczególności, że jak wyjaśniono powyżej, materiał dowodowy potwierdzał faktyczne realizowanie przez nią obowiązków pracowniczych.

Na tym tle Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska organu rentowego, uznając, że zawarta przez strony umowa o pracę nie spełnia cech pozorności (art. 83 § 1 k.c.). Sąd nie znalazł również podstaw do uznania spornej umowy jako sprzecznej z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.), co było sugerowane przez organ rentowy w uzasadnieniu skarżonej decyzji, jednakże bez przytoczenia argumentacji potwierdzającej stanowisko w tym zakresie. Za powyższym nie przemawia za tym również argument, że sytuacja odwołującej odzwierciedla typową sekwencję zdarzeń, polegającą na podjęciu zatrudnienia przez kobietę, która następnie staje się niezdolna do pracy, przy czym niezdolność przypada na okres ciąży. Samo podjęcie zatrudnienia w celu zagwarantowania sobie podstawy do uzyskania świadczeń związanych z nadchodzącym macierzyństwem nie świadczy o pozorności umowy o pracę bądź też jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, skoro objęcie ubezpieczeniem stanowi niejako skutek uboczny uzyskania statusu pracownika – w szczególności, gdy praca była faktycznie świadczona, co też w przypadku odwołującej zdaniem Sądu w rzeczywistości miało miejsce. Niezależnie zatem od powyższego, również i na tej podstawie brak podstaw do przypisania odwołującej zamiaru pozoracji zatrudnienia w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia w związku ze zbliżającym się macierzyństwem, skoro w dniu zawarcia umowy o pracę nie miała świadomości o byciu w ciąży. Z tej też perspektywy bez znaczenia dla oceny zatrudnienia odwołującej pozostaje również okoliczność, że przed zawarciem spornej umowy odwołująca przez pewien czas nie legitymowała się tytułem ubezpieczenia. Przyjmując bowiem, że odwołującej przy zawieraniu spornej umowy towarzyszył cel zagwarantowania świadczeń z ubezpieczeń społecznych w związku z nadchodzącym macierzyństwem, w realiach niniejszej sprawy nie sposób oceniać takiej motywacji jako nagannej. Przeciwnie, chęć podjęcia aktywności zawodowej po dłuższym okresie jej braku należy oceniać jako pozytywne zjawisko społeczne. Dodatkowo zebrane w sprawie dowody potwierdzają przy tym stanowisko odwołującej co do tego, że przed zawarciem umowy o pracę nie miała świadomości o byciu w ciąży, o której dowiedziała się w listopadzie 2019 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, by przypisać spornej umowie o pracę cech pozorności, a postępowaniu stron w ramach jej zawarcia – działania niezgodne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że odwołująca podjęła zatrudnienie w ramach zawartej przez strony umowy o pracę i wykonywała powierzone jej w ramach umowy obowiązki. Z tych też względów Sąd Okręgowy uznał odwołanie za zasadne i na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił skarżoną decyzję, orzekając jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zasądzając od ZUS (...) Oddział w W. na rzecz J. S. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE