Sygn. akt II AKa 348/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Przemysław Filipkowski (spr.)

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

SO (del.) – Anna Nowakowska

Protokolant: – Agnieszka Kaczmarek

przy udziale prokuratora Przemysława Ścibisza i oskarżyciela posiłkowego Centralnego Biura Antykorupcyjnego

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2022 r. sprawy

1) D. G. (1) urodz. (...) w L., syna Z. i T.,

2) K. G. (1) z d. S. urodz. (...) w L., córki A. i A.,

oskarżonych z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców obojga oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 27 kwietnia 2021 r. sygn. akt XII K 190/20

I. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2) w ten sposób, że:

a/ odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 1 i przypisanego w punkcie I z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przyjmuje kwalifikację prawną oraz podstawę wymiaru kar, środka karnego i środka kompensacyjnego z punktów I-V w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

b/ odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 2 i przypisanego w punkcie VI z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przyjmuje kwalifikację prawną oraz podstawę wymiaru kar i środka karnego z punktów VI-VIII w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

c/ w punkcie IX za podstawę prawną wymierzonych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny przyjmuje art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

II. utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2);

III. zasądza solidarnie od oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2) na rzecz Centralnego Biura Antykorupcyjnego kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

IV. zwalnia obojga oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 348/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 190/20 z dnia 27.04.2021 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do D. G.

x w części co do K. G.

x

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

D. G. (1)

Hazard patologiczny.

Czyny z pkt I i VI wyroku.

Dokumentacja z lombardów

k. 4231-55, 4257, 4259-62

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Dokumentacja z lombardów k. 4231-55, 4257, 4259-62

Brak podstaw do kwestionowania tych dokumentów, ale nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż dotyczą hazardu patologicznego stwierdzonego już wcześniej u oskarżonego D. G..

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy osk. D. G. (1) pkt 1) A, B i C obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

A1-2/ art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

- uznanie w części za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych, w tym w zakresie motywacji działania oskarżonego co do czynu z pkt 2, braku świadomości co do podejmowanych działań mających na celu legalizację środków finansowych i przyjęcie, że korzystanie przez oskarżonego z różnych kanałów wpłat na konto świadczyło o chęci niewzbudzania podejrzeń i ominięcia zabezpieczeń prawnych zapobiegających praniu pieniędzy, w sytuacji gdy oskarżony wielokrotnie wskazywał na liczne zadłużenia, w tym prowadzenie postępowań komorniczych;

- uznanie za wiarygodną, jasną i spójną opinię biegłych J. J. i F. M. co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego w kontekście jego uzależnienia od hazardu, gdy biegli 16.02.2021 r. wskazali, że nie spotkali się z uznawaniem hazardu patologicznego za chorobę psychiczną, co poddaje w wątpliwość pewność wniosków biegłych co do motywacji psychologicznej oskarżonego, wpływu uzależnienia na jego działania i rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności karnej;

B/ art. 167 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd dążenia do realizacji zasady prawdy materialnej wyrażającej się w oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy z 15.04.2021 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii, a także brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z dziedziny uzależnień wobec patologicznego uzależnienia D. G. od hazardu w kontekście motywacji psychologicznej oskarżonego, a także wniosków biegłych na rozprawie 16.02.2021 r., że nie spotkali się z uznawaniem hazardu patologicznego za chorobę psychiczną oraz że jest to termin z psychologii uzależnień;

C/ art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań Z. G. na okoliczności związane z uzależnieniem oskarżonego od hazardu.

Obrońcy osk. K. G. (2) pkt I 1a-f i 2 obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia:

1/ art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w postaci:

a/ nieprawidłowej oceny wyjaśnień K. G. i stwierdzenia, że początkowo próbowała zaniżyć wartość pieniędzy oraz skrócić czas swojego działania, ostatecznie jednak zgodziła się z wyliczoną kwotą oraz okresem zarzucanego czynu z pkt 1, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej są spójne, konsekwentne i logiczne;

b/ uznania za pozbawioną logiki argumentację oskarżonej, aby główną motywacją przyznania się do czynu były dręczące ją wyrzuty sumienia, podczas gdy znajduje to potwierdzenie w zeznaniach P. O.;

c/ stwierdzenia, że trudno uwierzyć, aby oskarżona wynosiła w długim czasie tak duże ilości pieniędzy nie interesując się, na jaki cel są one przeznaczane, i aby oskarżona dowiedziała się o przeznaczaniu pieniędzy na zakłady sportowe pod koniec 2018 r. uważając wcześniej, iż pieniądze są przekazywane teściowej, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonej wynika, że wierzyła mężowi;

d/ nieprawidłowej oceny zeznań D. A. z 23.12.2020 r. i uznania, że stanowią o szeregu wymówek K. G., niechcącej zawieźć pieniędzy do banku, podczas gdy świadek wskazał jedynie, że 26 i 27.12.2019 r. K. G. nie mogła stawić się w pracy;

e/ nieprawidłowej oceny opinii psychiatrycznych biegłych F. M. i J. J. z 24.06, 28.08 i 18.09.2020 r. a także opinii ustnej z 16.02.2021 r. i uznania, że opinie są wiarygodne i wyczerpujące, podczas gdy opinia z 16.02.2021 r. jest wewnętrznie sprzeczna;

f/ nieprawidłowej oceny opinii sądowo-psychologicznej z 15.07.2020 r. i uznania, że biegła udzieliła precyzyjnej odpowiedzi na pytania, podczas gdy znajdują się tam wskazane twierdzenia;

2/ art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez oddalenie wniosku obrońcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychologa z Ośrodka (...) na okoliczność cech osobowości bądź zaburzeń K. G., w szczególności w zakresie uzależnienia bądź współuzależnienia od oskarżonego, a następnie o przeprowadzenie dowodu z opinii (...) biegłych psychiatrów z Ośrodka (...) na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońców są w znacznej mierze zbieżne, a więc celowe jest ich łączne rozpoznanie.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

c/ W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny materiału dowodowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych D. G. (3) i K. G. (2), mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocenę tę należy potwierdzić. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk.

d/ Nie doszło do obrazy art. 7 kpk ani innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych odnośnie przypisanych im czynów. Zatem wnioski obrońców o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych bądź o uchylenie wyroku - są w oczywisty sposób bezzasadne.

e/ Skarżący nie wykazali, aby Sąd Okręgowy dokonał niewłaściwej oceny wyjaśnień oskarżonych. W uzasadnieniu wyroku jasno wskazano, w jakim zakresie i dlaczego wyjaśnienia te zostały uznane za wiarygodne, a w jakiej części takiego przymiotu nie posiadają. Niewątpliwie na rozprawie osk. D. G. (1) i K. G. (2) przyznali się do przywłaszczenia powierzonego mienia z pkt 1 – co nie jest kwestionowane -, a nie przyznali się do czynu z pkt 2. Jednakże depozycje oskarżonych nie są przyjmowane bezkrytycznie i podlegają ocenie w kontekście całokształtu okoliczności sprawy. Należy także zauważyć, że do przypisania przestępstwa polegającego na udaremnianiu stwierdzenia przestępnego pochodzenia pieniędzy z art. 299 kk wystarczy działanie sprawców w zamiarze ewentualnym tj. godzenie się na taki skutek, o czym jeszcze niżej.

f/ W śledztwie D. G. przyznał się do obu zarzutów z pkt 1 i 2, ale minimalizował ilość przywłaszczonych pieniędzy. Na rozprawie D. G. częściowo wiarygodnie podał, że od wielu lat grał hazardowo, manipulował i okłamywał żonę. Z uwagi na długi i zajęcia komornicze w 2017 r. wymyślił, że żona będzie wynosiła pieniądze z (...). W końcu przekonał żonę, aby to zrobiła mówiąc jej, iż jest to na potrzeby matki. Nie chciał ukrywać pieniędzy, tylko grał w zakładach bukmacherskich. Na koniec 2018 r. – początek 2019 r. powiedział żonie, że przegrał pieniądze. Pokazał jej sfałszowaną stronę z (...) SA, że ma 1 mln zł /k.3364 t. XVIII/. Często wygrywał, ale tego samego dnia czy następnego przegrywał te pieniądze. Nie uważa, że wpłacanie pieniędzy do (...) jest czymś nielegalnym. Korzystał z rachunku ojca, gdyż jego konta były zajęte przez komorników /k.3364v/. Słusznie Sąd I instancji wskazał, że nie można przyjąć braku świadomości oskarżonego co do podejmowanych działań mających na celu legalizację środków finansowych w zakresie czynu z pkt 2 – jest on osobą samodzielną z wyższym wykształceniem. O ile nie ulega wątpliwości, że D. G. chciał uprawiać hazard grając w zakłady bukmacherskie, o tyle niewiarygodne jest, aby przyjęte od żony pieniądze przeznaczał na w/w zakłady i w ogóle nie wiedział, że w ten sposób legalizuje uzyskane wygrane. Nie budzi zastrzeżeń przyjęcie, że korzystanie przez oskarżonego z różnych kanałów wpłat na konto świadczyło o chęci niewzbudzania podejrzeń i ominięcia zabezpieczeń prawnych zapobiegających tzw. „praniu pieniędzy”. Nie usprawiedliwia oskarżonego, że wielokrotnie wskazywał na liczne zadłużenia, a w tym prowadzenie szeregu postępowań komorniczych, ani na limity przelewów i wielkość środków, którymi dysponował, czy na początkowe zachowanie w tajemnicy przed żoną powrotu do hazardu /nieskuteczny zarzut pkt 1A1/. Przyjąć trzeba, że oskarżony uprawiając hazard wykorzystał dobrze sobie znany sposób na lokowanie przywłaszczonych pieniędzy oraz powodował taką ich legalizację.

g/ Podobnie jedynie częściowo wiarygodnie K. G. podała, że początkowo mówiła o kwocie około 4 mln zł, bo tak się jej wydawało. Brała pieniądze tak długo, gdyż mąż potrafił nią manipulować. Nie miała z tego korzyści. W 2018 r. mąż powiedział jej, że stracił wszystkie pieniądze grając hazardowo a ona dalej wynosiła mu pieniądze, żeby mógł oddać poprzednie /k.3365 t. XVIII/. Przyznała, że nie rozmawiała z matką męża. Jej twierdzenia, że przyczyniła się do ujawnienia strat, stanowią jedynie linię obrony, gdyż okoliczności wprost wskazywały, że to ona jest sprawcą. Już początkowo 30.12.2019 r. w trakcie rozmowy z D. A., D. K. i P. D. oraz w wyjaśnieniach z 31.12.2019 r. wyraźnie starała się minimalizować zakres i czasokres procederu. Nie przekonują jako nielogiczne i naiwne jej tłumaczenia, że podawała przywłaszczoną kwotę odmienną od rzeczywistej z uwagi na chęć ochrony dobrego imienia instytucji tj. Centralnego Biura Antykorupcyjnego i nieujawnienia tajemnicy państwowej /k.3491 t. XVIII, 3780-81 t. XIX/. Podzielić trzeba stanowisko Sądu, że nielogiczne jest, aby główną motywacją oskarżonej, dla jakiej zdecydowała się przyznać, były dręczące ją wyrzuty sumienia – została przecież w siedzibie (...) zapytana o pieniądze, które miały zostać przewiezione do NBP i nie mogła inaczej wytłumaczyć ich braku, jak też próbowała minimalizować zakres przestępczego procederu. Wcześniej samodzielnie nie powiadomiła nikogo o brakach w kasie, a odwrotnie - dalej przywłaszczała pieniądze. Jej wyjaśnienia w materiałach niejawnych ani wskazany fragment zeznań P. O. nie zmieniają tej oceny. Nadto słusznie uznano, że trudno uwierzyć, aby oskarżona wynosiła w długim czasie tak duże ilości pieniędzy nie interesując się, na jaki cel są one przeznaczane, i aby oskarżona dowiedziała się o przeznaczaniu pieniędzy na zakłady sportowe dopiero pod koniec 2018 r. uważając wcześniej, iż pieniądze są przekazywane teściowej – gdyż z teściową nie miała żadnego kontaktu a jednocześnie wiedziała o skłonności męża do hazardu i z tego powodu ustanowili rozdzielność majątkową, czyli miała wiedzę o działaniach męża. Sąd uznał takie wyjaśnienia za celową linię obrony, zaś obrońca z racji swojej roli opiera się na depozycjach oskarżonej. Nadto już z tych wyjaśnień wypływa, że pieniądze od początku miały być lokowane przez męża i w ten sposób legalizowane /chybione zarzuty z pkt 1a-c obrońcy/.

h/ Prawidłowa jest ocena zeznań świadków, w tym P. O.. Wypływa z niej, że 30.12.2019 r. ujawniono braki w kasie w siedzibie (...). K. G. potwierdziła wówczas, iż wynosiła znaczne sumy, ale twierdziła, że chciała je zwrócić. Pieniądze miały być dla teściowej, która miała problemy finansowe i mąż miał je wpłacić na jakiś fundusz. Mówiła o 3-4 mln zł, ale już początkowo ustalono barki na większą kwotę 5 mln zł /tak D. K. k. 3366, P. D. k. 3366v, M. S. k.3367v, M. G. k.3368 t. XVIII/. Z logicznych i spójnych zeznań D. A. wynika, że oskarżona 26 i 27.12.2019 r. tłumaczyła kłopotami rodzinnymi z dziećmi oraz bólem zęba i wizytą u dentysty niemożność przyjścia do pracy i zawiezienia pieniędzy z (...). Na dzień 30.12.2019 r. zamówiono konwój do banku i wtedy K. G. powiedziała, że wzięła z kasy wszystkie pieniądze, które jej mąż wpłacił na jakiś fundusz. Oskarżona twierdziła, że robiła tak od października 2019 r. i były to około 4 mln zł. Pieniędzy nie było i nie można było ich przewieźć do banku /k. 3366v-67/. Nie doszło do wadliwej oceny zeznań D. A. z rozprawy 23.12.2020 r. i Sąd był uprawniony do uznania, że tłumaczenia K. G. z 26 i 27.12.2019 r. stanowiły wymówki /nieskuteczny zarzut z pkt 1d/.

i/ Nie podważono stanowiska Sądu Okręgowego, że opinie sądowo-psychiatryczne dotyczące oskarżonych D. G. i K. G. - które stwierdziły ich zachowaną poczytalność - wydane przez biegłych F. M. i J. J. są jasne, pełne i niesprzeczne /k. 2280-83, 2284-86 t. XII, 2475-76, 2585, 2601 t. XIII, 3487v-88v t. XVIII/ - niezasadny zarzut z pkt 1A2. Wykazały one, iż oskarżony D. G. nie cierpiał na chorobę psychiczną czy upośledzenie umysłowe. Od wielu lat zajmował się hazardem i był to hazard patologiczny F63.0. Stanowi to zaburzenie zachowania, ale nie znosiło ani nie ograniczało jego zdolności do rozpoznania znaczenia czynów, jak też zdolności do pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 kk /k.2283, 2601/. Opinia ustna biegłych wydana na rozprawie 16.02.2021 r. nie nasuwa żadnych wątpliwości, a stanowisko obrońcy stanowi jedynie subiektywną polemikę. Nadmienić można, że biegli w swojej ocenie uwzględnili hazard patologiczny rozpoznany u oskarżonego. Jednakże w tym przypadku mamy do czynienia nie z działaniem impulsywnym i jednorazowym, a z rozciągniętym w czasie i złożonym działaniem prowadzącym do uzyskania korzyści majątkowej na szkodę pokrzywdzonego. Ojciec oskarżonego jest zaś dla niego osobą najbliższą, czyli w oczywisty sposób zainteresowaną jego losem, a nie biegłym, i miał być przez niego wprowadzany w błąd.

Natomiast u K. G. biegli nie rozpoznali choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego czy innych zakłóceń czynności psychicznych. Nie potwierdzili też cech osobowości zależnej ani cech współuzależnienia a tylko zaburzenia adaptacyjne. Ten stan psychiczny nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów, jak też zdolności do pokierowania swoim postępowaniem /k. 2585/. Wskazywane przez obrońcę wypowiedzi biegłych z rozprawy 16.02.2021 r. nie zawierają sprzeczności, a tylko doprecyzowanie, że u oskarżonej nie stwierdzili żadnych cech osobowości zależnej. Kwestia pytań zadawanych osobie badanej należy zaś do kompetencji biegłych /chybiony zarzut z pkt 1e/.

j/ Opinia sądowo-psychologiczna biegłej K. B. stwierdziła u K. G. brak jednoznacznych podstaw do rozpoznania cech osobowości zależnej z występowaniem pewnych cech tego zaburzenia – tj. dużej potrzeby akceptacji i uznania ze strony otoczenia. Brak jest wyraźnych cech, które sugerowałyby jej szczególną podatność na wpływy innych osób. W relacji z mężem była bardziej podatna na sugestie z jego strony, ale małżonkowie do czasu objętego zarzutami wspólnie podejmowali decyzje. W późniejszym czasie cechy osobowości, stres i brak wsparcia sprzyjały podatności na manipulacje informacjami i emocjami ze strony męża. Mogły rozwinąć się pewne cechy współuzależnienia, ale nie jako choroby a jako sposobu adaptacji do sytuacji /k.2440-48 t. XII/. Nie podważa takiego rozpoznania informacja z AŚ /k.3520/ co do oceny psychologa więziennego, że oskarżona mogła być ofiarą przemocy psychicznej ze strony męża oraz czuła strach i osamotnienie, była bardziej podatna na jego wpływy. Podzielić trzeba stanowisko Sądu, że zdanie takiego psychologa nie uwzględnia całości okoliczności sprawy i opiera się tylko na wypowiedziach oskarżonej. Wyrywanie z kontekstu fragmentów opinii nie może zaś przynieść zamierzonego przez skarżącego rezultatu /niezasadny zarzut z pkt 1f/.

k/ Sąd I instancji nie naruszył art. 170 § 1 pkt 2 kpk oddalając na rozprawie 16.02.2021 r. wnioski o przesłuchanie Z. G. i o uzyskanie opinii wychowawcy oskarżonej, gdyż był do tego uprawniony i przedstawił motywy tej decyzji /k.3489/. Niewątpliwie organ procesowy nie tylko może, ale powinien ocenić zasadność każdego wniosku dowodowego strony i nie może aprobować go bezkrytycznie niezależnie od potrzeb danego postępowania /nieskuteczny zarzut 1C/.

l/ Zauważyć należy, że Sąd Okręgowy był uprawniony do oddalenia na mocy art. 201 kpk na rozprawie dnia 15.04.2021 r. wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych psychologów i psychiatrów odnośnie poczytalności oskarżonych, a swoje stanowisko jasno uzasadnił /k. 3779/. Nie narusza to przepisów art. 167 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk ani art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 201 kpk. Natomiast powołanie nowych biegłych jest celowe tylko wówczas, kiedy zostanie wykazane, że dotychczasowe opinie nie są jasne, pełne i niesprzeczne – czego w tej sprawie nie stwierdzono. Nakaz kierowania rozprawą przez Przewodniczącego i czuwania nad jej przebiegiem w celu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy w myśl art. 366 § 1 kpk, nie może być rozumiany w sposób, który sprowadzałby się do akceptowania wszelkich dowolnych wniosków stron /chybione zarzuty obrońców z pkt 1B i 2/.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. D. G. (1) pkt 2) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na przyjęciu, że patologiczne uzależnienie oskarżonego nie miało wpływu na jego działania i na rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności karnej, a zebrany materiał dowodowy wskazuje na popełnienie przez oskarżonego czynu z art. 299 § 1 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

Obrońcy osk. K. G. (2) pkt I3 i 4 błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na uznaniu, że:

3/ oskarżona uczyniła sobie z popełnionego czynu I stałe źródło dochodu, a jej zachowanie wyczerpało znamiona art. 65 § 1 kk, podczas gdy oskarżona nie uzyskała żadnej korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa;

4/ oskarżona objęła wszystkie zachowania z góry powziętym zamiarem, przez co jej zachowanie wyczerpało znamiona art. 12 § 1 kk, podczas gdy oskarżona podejmowała decyzje o popełnieniu kolejnych wykroczeń w sposób nieregularny na skutek nacisków męża i jej zachowanie powinno zostać ocenione przez pryzmat art. 12 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zauważyć należy, że zarzut obrońcy D. G. z pkt 2 błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia jest w istocie wtórny do zarzutu obrazy przepisów procesowych, a zatem należy odesłać do powyższych rozważań odnośnie takiego zarzutu. Dodać można, że nie ustalano, aby patologiczne uzależnienie oskarżonego od hazardu nie miało w ogóle wpływu na jego działania, a tylko, że nie ograniczało to ani nie znosiło jego poczytalności – na podstawie rzetelnej opinii biegłych psychiatrów. Natomiast oskarżony dopuszczając się przypisanych czynów zaspokajał przecież swoje uzależnienie. Tak więc stwierdzone w/w patologiczne uzależnienie oskarżonego nie wpływa na rozstrzygnięcie w przedmiocie przypisanej mu odpowiedzialności karnej. Ponadto zebrany materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na popełnienie przez oskarżonego czynu z art. 299 § 1 i 6 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i skarżący nie podważył takiego ustalenia.

b/ Odnośnie czynu przypisanego w pkt I wyroku K. G. powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy generalnie dokonał prawidłowej oceny ujawnionych dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej, przekonująco ją uzasadnił i słusznie uznał za winną popełnienia przypisanego czynu z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk. Niewątpliwie oskarżona uczyniła sobie z popełnienia czynu I stałe źródło dochodu, a jej zachowanie wyczerpało znamiona art. 65 § 1 kk – jak ustalono, oskarżona wraz z mężem w oczywisty sposób w okresie ponad 2,5 roku uzyskała znaczne korzyści majątkowe z popełnionego przestępstwa w wysokości 9.230.194,09 zł. Nie ma żadnego znaczenia, na co następnie sprawcy spożytkowali te pieniądze, gdyż w tym zakresie mieli pełną dowolność i to tylko od ich decyzji zależało, co się z tymi środkami stanie. Wobec tego nie jest istotne ustalenie Sądu Okręgowego, że część wygranych w zakładach bukmacherskich sum przeznaczyli na spłatę długów, zakup samochodu osobowego i bieżące wydatki – chociaż wynika to z wyjaśnień D. G. /chybiony zarzut z pkt 3/.

c/ Sąd I instancji wskazał, że oskarżona K. G. co do czynu z pkt I objęła wszystkie zachowania z góry powziętym zamiarem, przez co jej zachowanie wyczerpało znamiona art. 12 § 1 kk. Nie podważono skutecznie takiego ustalenia i nie można przyjąć – jak wnosił obrońca, aby oskarżona „podejmowała decyzje o popełnieniu kolejnych wykroczeń w sposób nieregularny na skutek nacisków męża i jej zachowanie powinno zostać ocenione przez pryzmat art. 12 § 2 kk”. Sąd wskazał na wspólne i w porozumieniu działanie obojga oskarżonych z góry powziętym zamiarem co do obu przypisanych czynów z pkt I i VI. Brak jest podstaw do przypisania popełnienia wykroczeń z uwagi na wartość przekraczającą 200.000 zł przywłaszczonych pieniędzy, stanowiących mienie znacznej wartości w myśl art. 115 § 5 kk. Ponadto taki zarzut został cofnięty przez aktualnego obrońcę za zgodą oskarżonej /błędny zarzut z pkt 4/.

d/ Dodać można, że Sąd I instancji właściwie uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z pkt I. Ustalone zachowanie oskarżonych stanowi przestępstwo przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości w ramach czynu ciągłego z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy osk. K. G. (2) pkt II obrazy przepisów prawa materialnego co do czynu II w postaci naruszenia art. 299 § 1 kk poprzez uznanie, że zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona tego przestępstwa, podczas gdy ze stanu faktycznego nie wynika, aby czyn zawierał znamiona tego przestępstwa, bowiem przestępstwo z art. 299 § 1 kk może być popełnione tylko umyślnie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut nie jest zasadny, ponieważ z ustalonego stanu faktycznego i analizy zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wynika, że czyn z pkt VI zawiera znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 kk. Nadto w uzasadnieniu wyroku wykazano, że oskarżeni działali umyślnie - D. G. celowo inwestował przywłaszczone pieniądze w zakłady bukmacherskie a K. G. dostarczała mu gotówkę i obejmowała świadomością działalność męża, od której się nie odcięła nawet wedle własnych wyjaśnień, a przeciwnie dalej przekazywała mu pieniądze – czyli w pełni z nim współdziałała. Przypisać im należy wiedzę co do udaremnienia w ten sposób stwierdzenia przestępnego pochodzenia pieniędzy, co jest wystarczające do ustalenia odpowiedzialności karnej. Podzielić trzeba stanowisko doktryny i orzecznictwa, że przestępstwo z art. 299 kk może zostać popełnione umyślnie tak w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym /porównaj np. Kodeks Karny Część Szczególna Komentarz, Lex Wolters Kluwer, Warszawa 2014, J. Giezek tezy nr 60-61 do art. 299 kk; wyrok Sądu Najwyższego z 2.02.2011 r. II KK 159/10, uchwała Sądu Najwyższego z 18.12.2013 r. I KZP 19/13/. Nie ma znaczenia, że w nieokreślonej przyszłości oskarżona planowała zwrócić przywłaszczone pieniądze – nie zrobiła tego mimo znacznego upływu czasu a poza tym w ten sposób zamierzała zamaskować popełnione przestępstwo.

b/ Dodać można, że Sąd I instancji właściwie uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z pkt VI. Ustalone zachowanie oskarżonych stanowi przestępstwo udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia środków pieniężnych i ich legalizacji oraz osiągnięcia korzyści majątkowej znacznej wartości w ramach czynu ciągłego z art. 299 § 1 i 6 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

4/

Obrońcy osk. D. G. (1) pkt 3 rażącej niewspółmierności kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny po 50 zł, przy wymiarze której sąd pominął naprawnienie w całości szkody wyrządzonej przestępstwem, brak nadania poszczególnym okolicznościom odpowiedniego znaczenia tj. konsekwentnemu składaniu wyjaśnień, skrusze oskarżonego i jego dotychczasowej niekaralności, co świadczy o pozytywnej prognozie kryminologicznej i powinno skutkować obniżeniem kary.

Obrońcy osk. K. G. (2) pkt I 5 rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd I instancji nie wziął pod uwagę wszystkich przesłanek przemawiających na korzyść oskarżonej, jak również przez błędne przyjęcie kwalifikacji z art. 12 § 1 kk oraz art. 65 § 1 kk obostrzającego karę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Zarzuty apelacji obrońców D. G. i K. G. nie są zasadne. Sąd Okręgowy wskazał okoliczności, które uwzględnił przy wymiarze kar jednostkowych i łącznych a stanowisko to należy podzielić.

c/ Niewątpliwie orzekając kary łączne względem D. G. prawidłowo zastosowano zasadę asperacji kar. W rezultacie kary łączne 8 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny po 50 zł są właściwe do bliskiego związku czasowego oraz podmiotowo-przedmiotowego czynów. Natomiast nie można uznać, aby Sąd I instancji pominął naprawnienie w całości szkody wyrządzonej przestępstwem, skoro do takiego naprawienia nie doszło. Czym innym jest zabezpieczenie sumy 9.224.893,54 zł na rachunkach (...) SA, która zresztą nie wyczerpuje całości szkody – nie jest do dobrowolny zwrot pieniędzy przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego (...). Ponadto na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązano oboje oskarżonych do naprawienia w całości wyrządzonej szkody, co nie byłoby przecież możliwe ani potrzebne, gdyby szkoda została już naprawiona. Dodatkowo nie wykazano, aby nie doceniono wskazanych okoliczności tj. złożonych wyjaśnień, skruchy oskarżonego i jego dotychczasowej niekaralności – które wprost powołał Sąd w uzasadnieniu. Przy czym te wyjaśnienia nie są w całości szczere. Niezależnie od prognozy kryminologicznej, która jest niepewna i zależy od podjęcia skutecznej terapii przez oskarżonego, nie niweczy to wymienionych czynników znacznie obciążających oskarżonego i nie wpływa na obniżenie wymierzonych mu kar jednostkowych i łącznych. Orzeczone kary za czyn z pkt I - 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 50 zł, za czyn z pkt VI - 2 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł, a także kary łączne 8 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny po 50 zł – są adekwatne do znacznej szkodliwości społecznej czynów, znacznej winy sprawcy i jego roli. Brak jest jakichkolwiek podstaw do zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary i nie przemawia za tym całokształt okoliczności, niekaralność oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, fakt posiadania rodziny, w tym córek, czy zachowanie po popełnieniu przestępstwa.

d/ Odnośnie osk. K. G. (2) nie doszło do rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności /nieskuteczny zarzut z pkt I 5/. Sąd I instancji wziął pod uwagę tak przesłanki przemawiające na korzyść oskarżonej, jak i na jej niekorzyść, co wprost wynika z uzasadnienia wyroku. Kierowano się znaczną szkodliwością społeczną czynów, znaczną winą sprawczyni i jej ustaloną rolą. Nie pominięto okoliczności łagodzących - jej dotychczasowej niekaralności, częściowego przyznania się do winy i wyrażonej skruchy. Natomiast wyżej wskazano już na prawidłowość przyjęcia w kwalifikacji prawnej obu czynów z pkt I i VI art. 12 § 1 kk oraz art. 65 § 1 kk. Orzeczone kary za czyn z pkt I - 5 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 70 zł, za czyn z pkt VI – roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 70 zł, a także kary łączne 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 70 zł – są odpowiednie.

e/ Reasumując, wymierzone kary względem obojga oskarżonych nie są nadmiernie łagodne ani surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko surowe kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe. Słusznie orzeczono także środki karne i środek kompensacyjny.

Wniosek

Obrońcaosk. D. G. (1) wniósł o:

a/ uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego - w przypadku przyjęcia działania w warunkach art. 31 § 1 kk, a w razie przyjęcia działania w warunkach ograniczonej poczytalności – o zmianę zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 31 § 2 kk nadzwyczajne złagodzenie kary oskarżonemu;

b/ ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt 2;

c/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

d/ obniżenie wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego przy zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 1 kk.

Obrońca osk. K. G. (2) wniosła o:

1/ co do punktu I zaskarżonego orzeczenia – wyeliminowanie z podstawy prawnej art. 65 § 1 kk;

2/ co do punktu I zaskarżonego orzeczenia – zmianę poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej art. 12 § 1 kk i skazanie oskarżonej na podstawie art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 2 kk;

3/ co do punktu I zaskarżonego orzeczenia – zmianę w zakresie orzeczenia kary pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonej kary 2 lat pozbawienia wolności;

4/ co do punktu VI zaskarżonego orzeczenia – zmianę i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońców o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, zmianę wyroku i nadzwyczajne złagodzenie kary oskarżonemu, obniżenie wymiaru kary orzeczonej wobec obojga oskarżonych, wyeliminowanie art. 65 § 1 kk i art. 12 § 1 kk, uniewinnienie oskarżonych, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania - nie zasługiwały na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w części w pkt 1-4 rozważań co do zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zmiana stanu prawnego od dnia 24.06.2020 r.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Stosownie do art. 4 § 1 k.k. uwzględniono stan prawny obowiązujący do dnia 23.06.2020 r. jako korzystniejszy dla sprawców, ponieważ następnie podwyższono kary grożące za czyn ciągły z art. 12 § 1 k.k. /art. 57b kk/ oraz podwyższono dolną granicę kary łącznej /art. 86 § 1 kk/.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2) tj. co do winy, kwalifikacji prawnej czynów oraz wymierzonych kar, środków karnych i środka kompensacyjnego oraz zaliczenia tymczasowego aresztowania, dowodów rzeczowych i kosztów procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. nieuwzględnienie apelacji obrońców.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2) w ten sposób, że:

a/ odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 1 i przypisanego w punkcie I z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przyjęto kwalifikację prawną oraz podstawę wymiaru kar, środka karnego i środka kompensacyjnego z punktów I-V w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

b/ odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 2 i przypisanego w punkcie VI z art. 299 § 1 i 6 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przyjęto kwalifikację prawną oraz podstawę wymiaru kar i środka karnego z punktów VI-VIII w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

c/ w punkcie IX za podstawę prawną wymierzonych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny przyjęto art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Stosownie do art. 4 § 1 k.k. uwzględniono stan prawny obowiązujący do dnia 23.06.2020 r. jako korzystniejszy dla sprawców, ponieważ następnie podwyższono kary grożące za czyn ciągły z art. 12 § 1 k.k. /art. 57b kk/ oraz podwyższono dolną granicę kary łącznej /art. 86 § 1 kk/.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono zasądza solidarnie od oskarżonych D. G. (1) i K. G. (2) na rzecz Centralnego Biura Antykorupcyjnego kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 11 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, z uwagi na taki wniosek pełnomocnika.

IV.

Zwolniono obojga oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa - na podstawie art. 624 § 1 kpk z uwagi wysokość orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny, wysokość obowiązku naprawienia szkody i rozmiar dotychczas zasądzonych kosztów postępowania oraz złą sytuację finansową oskarżonych.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Anna Zdziarska Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. D. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-II, IV-XIV wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. K. G. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-II, IV-XIV wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

x

Zmiana