Sygnatura akt XI GC 875/21

​  U Z A S A D N I E N I E

wyroku w sprawie rozpoznanej w postępowaniu uproszczonym,

w której wartość przedmiotu sporu nie przekracza 1000 zł (art. 505 ⁸ § 4 k.p.c.)

Pozwem z dnia 5 lipca 2021 wniosła przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 330,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 listopada 2019 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie nakaz zaskarżono w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości zasadne.

Niniejszym pozwem powódka jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym, którego sprawca objęty był ochroną ubezpieczeniową u pozwanej domaga się dopłaty do odszkodowania z tytułu kosztów naprawy ustalonej na kwotę 3800,93 zł. Pozwana bowiem obniżyła stawki roboczogodzinę ze 203 zł na 140 zł.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c.

Legitymacja powódki (...) spółki jawnej w G. (poprzednio (...) G. i Spółka Spółka jawna spółki jawnej z siedzibą w G.) do dochodzenia roszczeń na własną rzecz nie była kwestionowana przez pozwanego. Wynika ona z umowy cesji wierzytelności (k. 9-10), na podstawie której poszkodowany przelał wierzytelność przysługującą w stosunku do pozwanej, z tytułu opisywanej szkody oraz z art. 509 k.c. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c. Sąd odnośnie do legitymacji czynnej powoda wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl. Powódka była więc czynnie legitymowana do dochodzenia roszczeń niniejszym pozwem.

Nie była przy tym kwestionowana odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu w toku likwidacji szkody, albowiem ubezpieczyciel sprawcy przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postepowanie likwidacyjne. Pojazd został naprawiony w warsztacie powódki za kwotę 3800,93 zł brutto przy uwzględnieniu stawki za prace wynoszące 203 zł netto za godzinę. Strona pozwana natomiast ustaliła wysokość szkody na kwotę 3470,18 zł netto, gdyż zredukowała stawki za roboczogodzinę ze 203 zł na 140 zł netto. Ostatecznie pozwany wypłacił tytułem kosztów naprawy kwotę 3470,18 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia (zob. decyzja z dnia 25 października 2019 roku k. 15, kalkulacja naprawy k. 16-20, faktura VAT k. 20, akta szkody, na płycie CD k. 47a). Dlatego przedmiotem sporu w istocie była jedynie stawka za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych stosowanych w warsztacie powódki (203 zł netto/rbg), które ubezpieczyciel uznał za zawyżone, redukując je do poziomu 140 zł netto. Strona pozwana w toku procesu podniosła, że zastosowana stawka za roboczogodzinę w wysokości 140 zł netto jest stawką rynkową dla serwisu z autoryzacją marki F..

Wskazać należy, iż powódka legitymuje się certyfikatami (...) Izby (...), zgodnie z którymi w wyniku przeprowadzonej analizy ekonomiczno – finansowej oraz audytu technicznego koszt roboczogodziny w serwisie blacharsko – lakierniczym prowadzonym przez powódkę w G. wynosi 203 zł netto (certyfikaty k. 21-26).

Urzędowo natomiast wiadomo sądowi ze sprawy XI GC 218/21, iż stawki dla napraw powypadkowych samochodów osobowych przeprowadzanych na terenie byłego województwa (...) w okresie zaistnienia szkody – VII 2018 r. w autoryzowanych zakładach serwisowych ( (...)) o wysokim standardzie usprzętowienia technicznego dla jednej roboczogodziny prac mechanicznych i blacharskich zawierały się w przedziale od 133,50 zł netto do 216,00 zł netto, zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła 156,75 zł netto. Natomiast stawki dla jednej roboczogodziny prac lakierniczych kształtowały się podobnie, tj . od 133,50 zł netto do 216,00 zł netto, zaś średnia wartość dla wskazanych cen wynosiła 164,06 zł netto. Powyższe zasygnalizowano pełnomocnikom stron przed rozprawą. Pozwana nie wnosiła o doręczenie odpisu tej opinii, ani wglądu do akt sprawy XI GC 218/21, które były załączone do sprawy niniejszej.

Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego R. S. z dnia 17 sierpnia 2020 roku przeprowadzonej w sprawie XI GC 218/21 i wyliczając wysokość stawki z roboczogodzinę Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego sporządzonej na potrzeby postępowania w tamtej sprawie (art. 278 ¹ k.p.c.). Dlatego zgłoszone przez pełnomocnika pozwanej zastrzeżenie na rozprawie jest bezzasadne.

Sąd na ostatniej rozprawie pominął wnioski stron o dopuszczenie w niniejszej sprawie dowodu z (nowej) opinii biegłego sądowego, albowiem koszty opinii przekroczą wartość sporu (art.505 ⁷ §2 k.p.c.), rynkowość stawek jest znana sądowi urzędowo z akt sprawy XI GC 218/21, okoliczności, na które został zgłoszony przez powódkę zawnioskowany dowód zostały wykazana innymi dowodami, a wniosek pozwanej zmierza do przedłużenia postępowania (art.235 ² § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.).

W ocenie sądu zastosowana przez powódkę stawka 203 zł netto za prace naprawcze wykonywane w dacie zaistnienia szkody powstałej blisko rok później, aniżeli będącej przedmiotem opinii biegłego, mieściła się w ww. granicach określonych przez biegłego sądowego, choćby z uwagi na wzrost płacy minimalnej w ciągu kolejnego roku. Okoliczność, że marka F. uszkodzonego pojazdu nie należy do marek „premium” w ocenie sądu nie dyskwalifikuje rynkowości stawek powódki, jak dla warsztatów autoryzowanych samochodów marki F.. Naprawa pojazdu marki F., a nie pojazdu należącego do klasy premium, nie dyskredytuje również warsztatu powódki jako warsztatu autoryzowanego. Skoro zastosowana stawka mieścił się w tych granicach, to nakreślone przez powódkę koszty naprawy w wysokości 3800,93 zł brutto, mimo że były wyższe od średnich cen usług funkcjonujących w okresie zaistnienia szkody na rynku lokalnym w autoryzowanych zakładach serwisowych, to jednak nie przekraczały one maksymalnego poziomu cen. Z doświadczenia procesowego sądu wiadomo natomiast, że akceptowana przez pozwaną stawka na poziomie 140 zł netto oscyluje wokół stawek średnich jak dla warsztatów nieautoryzowanych. Przy czym bezsporne było, że poszkodowany naprawę przeprowadził w warsztacie powódki.

W ocenie sądu powódka wykazała także złożonymi certyfikatami (...), że posiada status warsztatu autoryzowanego (art. 6 k.c.). W załączonym dokumencie (...) metody obliczenia kosztu dla roboczogodziny (k. 25) wskazano, w jaki sposób wyliczono stawkę i jakie kryteria były brane pod uwagę do oceny warsztatu powódki, w tym warunki lokalowe, wyposażenie techniczne , technologie naprawcze etc.

Sąd kierując się wnioskami biegłego, ustalił, że koszt naprawy przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę w wysokości 203 zł netto (249,69 zł brutto) wynosi 3800,93 zł brutto i mieści się w przedziale kosztów naprawy w (...). Kwota dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu nie pokryła pełnych, rzeczywistych kosztów naprawy. Z tych przyczyn zasądzono dochodzoną pozwem różnicę w kwocie 330,75 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c. Powódka wygrała spór. Na koszty poniesione przez powódkę w kwocie ogółem 137 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 90 zł (ustalone zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie). O czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.