Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 262/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 lutego 2021 r.,

sygn. akt VIII Ko 131/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ pełnomocnika

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, tj.

1.  art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobody oceny dowodów i przez nieuzasadnione przyjęcie, że:

a)  zatrzymanie L. F. w dniu 26 sierpnia 2015 roku doszło do skutku m.in. w wyniku odrzucenia przez niego swoich danych osobowych na tamten moment w sytuacji, gdy jedynymi prawdziwymi danymi osobowymi wobec wnioskodawcy na moment zatrzymania było imię i nazwisko: L. F., w tym wnioskodawca szczegółowo wyjaśnił funkcjonariuszom policji swoją skomplikowaną sytuację w związku z nie wydaniem przez organ administracji decyzji o zmianie jego imienia i nazwiska;

b)  zgodnie z treścią przekazaną przez funkcjonariusza policji J. B., która została wezwana na komendę policji miała oświadczyć, że zna zatrzymanego jako L. F.” oraz jakoby A. S. „podała, że zatrzymany to jej brat W. B. s. A. i E. ur. (...)”, bez jakiejkolwiek weryfikacji podanych informacji w toku postępowania w sytuacji, gdy nie mają one nic wspólnego z prawdą;

2.  art. 92 k.p.k. poprzez pominięcie przy wyrokowaniu w niniejszej sprawie dokumentu skargi i zażalenia na bezpodstawne zatrzymanie złożone przez wnioskodawcę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika wnioskodawcy nie jest trafny. Kontrola odwoławcza w sprawie nie potwierdziła zasadności zarzutów pełnomocnika wnioskodawcy tak z zakresie obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów (art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k.) i podnoszonego w konsekwencji naruszenia tychże przepisów błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzającego się do zarzutu błędnego przyjęcia, że zatrzymanie wnioskodawcy nie miało charakteru niewątpliwie niesłusznego.

Przypomnieć na wstępie należy, że w przypadku stawiania zarzutu opartego o art. 438 pkt 2 lub pkt 3 k.p.k. aby był on skuteczny nie może sprowadzać się do zakwestionowania stanowiska zaskarżonego wyroku przez lansowanie własnego poglądu na ocenę zebranego materiału dowodowego i możliwe do wyciągnięcia na jej podstawie wnioski, ale konieczne jest wykazanie przez skarżącego jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd meriti.

W niniejszej sprawie powyższe warunki nie zostały spełnione. I tak:

Jest bezsporne – bo wynika to jednoznacznie i zgodnie zarówno z zeznań wnioskodawcy, jak i przesłuchanych w sprawie policjantów – że osoba zatrzymana w dniu 26.08.2015 r. przedstawiała się jako L. F.. Jest faktem, że w ramach czynności potwierdzenia tożsamości osoby zatrzymanej funkcjonariusze nie uzyskali od niego stosownego dokumentu tożsamości, dane L. F. nie były ujęte w ewidencji PESEL, zatrzymany posiadał przy sobie kartę płatniczą na dane W. J., a nadto w trakcie tych czynności z funkcjonariuszami kontaktowały się zarówno osobiście J. B. (potwierdzająca, że zna zatrzymanego jako L. F.), jak i telefonicznie A. S. (która podała, że zatrzymany to jej brat W. B. s. A. i E. ur. (...)), a następnie dokonywano sprawdzeń w bazach (...) i porównywano wizerunek osoby zatrzymanej z dokumentem potwierdzającym tożsamość podejrzanego W. B. w sprawie Prokuratury Rejonowej (...) w W. sygn. akt 4 Ds. 574/15. Powyższe nie budzi kontrowersji, bo odnośnie powyższej kwestii sam wnioskodawca złożył obszerne depozycje zarówno bezpośrednio po zatrzymaniu będąc przesłuchanym w sprawie sygn. III W 1163/15, jak i w toku postępowania w sprawie sygn.VIII Ko 131/18.

Kwestią natomiast kontestowaną przez wnioskodawcę jest przede wszystkim fakt, że podjęte w sprawie czynności przez funkcjonariuszy policji w celu potwierdzenia jego tożsamości skutkowały zatrzymaniem wymienionego w dniu 26.08.2015 r. (vide protokół zatrzymania) do dnia 27.08.2015 r. (vide oświadczenie k. 13 akt Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w W. sygn. III W 1163/15) w sytuacji, gdy konsekwentnie lansował pogląd, iż miał prawo posługiwać się w czasie zatrzymania personaliami L. F., bo skutecznie „odrzucił” wcześniej używane przez siebie personalia – o czym ma świadczyć treść aktu notarialnego z dnia 11 stycznia 2010 r. zarejestrowanego w Repertorium A Numer (...) w Kancelarii Notarialnej notariusz B. S. w W. (vide k. 461, t. III).

Powyższe stanowisko wnioskodawcy ponownie eksponują argumenty zawarte w apelacji jego pełnomocnika.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uznania, że skarżący ma rację.

Po pierwsze przedstawiona argumentacja całkowicie pomija, że załączony do akt sprawy przez wnioskodawcę dokument nie sankcjonuje zmiany imienia i nazwiska, a jedynie potwierdza własnoręczność podpisu złożonego przez W. J. pod wnioskiem o zmianę imienia i nazwiska na nowe L. F., a także fakt, że wniosek ten został złożony w Urzędzie Stanu Cywilnego w S. i został zarejestrowany w tym urzędzie pod nr (...). Tymczasem ustawa z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska (Dz. U. 2021.1988 t.j.) reguluje w sposób szczegółowy tryb i zasady postępowania określając, że zmiany imienia i nazwiska dokonuje się na podstawie decyzji administracyjnej – a ta mimo złożonego wniosku w dacie zatrzymania wnioskodawcy nie była wydana. Jak wynika bowiem z rejestru PESEL nastąpiło powyższe dopiero w dniu 28.03.2017 r. (vide k. 23-25, t. I. oraz k. 429-433, t. III). Akt notarialny nie mógł zatem stanowić podstawy do legitymowania się przed funkcjonariuszami policji.

Po drugie: zarzut pełnomocnika wnioskodawcy w zakresie w jakim kontestuje dokonana przez Sąd I instancji ocenę zeznań świadka J. B. nie zasługuje na uwzględnienie. Tak z akt sprawy sygn. III W 1163/15, jak i treści zeznań tego świadka złożonych w sprawie VIII K 131/18 wynika jednoznacznie, że wymieniona zna wnioskodawcę od 2011 r. pod nazwiskiem L. F. i będąc wezwana do potwierdzenia personaliów zatrzymanego to właśnie te personalia wskazywała (vide k. 157-158 akt VIII K 131/18. Podobnie ocenić należy zarzut odnoszący się do ustalonej przez Sąd I instancji okoliczności, że A. S. dzwoniąc na komisariat policji podała, że zatrzymanym jest jej brat W. B.. Poczynione w sprawie ustalenia bezsprzecznie wskazują, że wbrew twierdzeniom skarżącego na moment zatrzymania brak było podstaw prawnych do posługiwania się przez wnioskodawcę personaliami L. F..

Po trzecie: przepis art. 45 § 1 k.p.o.w. zezwala Policji na zatrzymanie osoby ujętej na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem, jeżeli zachodzą podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego (punkt 1), gdy nie można ustalić tożsamości osoby zatrzymanej (punkt 2). Nie można w realiach niniejszej sprawy traktować inaczej niż jako polemiki z ustaleniami Sądu I instancji twierdzeń skarżącego pełnomocnika wnioskodawcy, iż L. F. „z winy organów ścigania nie posiadał dowodu osobistego potwierdzającego jego tożsamość, nie było możliwości do uznania, że zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się wnioskodawcy, który miał stały adres zamieszkania, pod którym przebywał, nie było obawy zatarcia śladów przestępstwa, ustalenie tożsamości wnioskodawcy było możliwe na podstawie wskazanego wyżej aktu notarialnego (…) jak również nie istniały podstawy, aby skierować przeciwko wnioskodawcy postępowanie w trybie przyspieszonym” – skoro prawidłowości ustaleń na podstawie trafnie ocenionych dowodów skarżący nie podważył. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti zaś jednoznacznie wskazują, że w czasie zatrzymana osoba nie posiadała dokumentu tożsamości i nie odnaleziono w ewidencji PESEL osoby o personaliach L. F.. Jest oczywiste, że w sytuacji braku danych osoby o personaliach L. F. w dostępnych bazach danych ewidencyjnych – powzięte zostały przez funkcjonariuszy uzasadnione wątpliwości co do tożsamości osoby zatrzymanej i podjęto czynności zmierzające do ich potwierdzenia.

I choć skarżący zdaje się dostrzegać powyższe uwarunkowanie i uprawnienie policji do sprawdzeń w dostępnych bazach autentyczności podawanych danych – wbrew faktom twierdzi, że powyższe czynności trwały zbyt długo, bo przez cały dopuszczalny przepisami czas 48 godzin. Tymczasem materiał dokumentujący przedmiotowe czynności wskazuje, że zatrzymanie L. F. miało miejsce od godz. 17.30 w dniu 26.08.2015 r. (vide protokół zatrzymania) do dnia 27.08.2015 r. o godz. 12.57 (vide oświadczenie k. 13 akt Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w W. sygn. III W 1163/15), czyli niespełna 19 godzin i 30 minut.

Ponadto przypomnieć należy, że wobec W. B. (bo pod takim nazwiskiem, mimo odmiennych twierdzeń wnioskodawcy, był zarejestrowany w USC i figurował w bazie PESEL)

Po czwarte: Podkreślenia wymaga, że zgodnie z obowiązującymi przepisami zatrzymany – może domagać się zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania. W przypadku zatrzymania przewidzianego w art. 45 §1 k.p.o.w. kwestie powyższe reguluje wprost art. 47 k.p.o.w. – z odpowiednim zastosowaniem przepisów art. 246§3 i 4 k.p.k. „Kontrola zasadności zatrzymania wymaga dokonania oceny zasadności dokonania tej czynności na tle okoliczności faktycznych danej sprawy, a także zasad proporcjonalności. Kontrola legalności sprowadza się do oceny, czy jest ono zgodne z obowiązującym prawem, natomiast kontrola prawidłowości zatrzymania polega na ocenie sposobu wykonania czynności zatrzymania. W wyroku z dnia 6 grudnia 2004 r., SK 29/04, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że legalność pozbawienia wolności należy widzieć możliwie szeroko, zgodnie z zasadami interpretowania konstytucyjnych wartości. Badaniu sądu podlega więc kwestia istnienia podstaw zatrzymania, oceniana na tle zaistniałych okoliczności, a zwłaszcza czy zatrzymanie było dopuszczalne, czy zastosowano prawidłowo procedurę i czy istniała potrzeba dalszego przebywania w stanie zatrzymania” (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2019 r., II AKa 129/19).

W niniejszej sprawie co prawda wnioskodawca złożył w dniu 28 grudnia 2015 r. zażalenie na zatrzymanie (sygn. akt III Ko3/16) – jednak zostało ono pozostawione bez rozpoznania wobec złożenia go po terminie (k. 207 akt sygn. III W 1163/15).

Badając aktualnie sprawę zatrzymania L. F. na gruncie przesłanek z art. 552§4 k.p.k. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że nie istnieją podstawy do uznania, że zatrzymanie L. F. w dniu 26 sierpnia 2015 r. było niewątpliwie niesłuszne.

Podłożem do podjęcia czynności przez funkcjonariuszy policji z wnioskodawcą w dniu 26 sierpnia 2016 r. był fakt poruszania się przez niego komunikacją miejską bez ważnego biletu, wskutek czego kontrolerzy (...) wezwali załogę policyjną, bowiem ujęty przez nich pasażer nie chciał podać swoich danych i był agresywny. Również przybyłym na miejsce policjantom odmówił podania danych co do własnej tożsamości – wskazując jedynie, że nazywa się L. F., a te dane nie były w tamtym momencie zgodnymi z aktami S. C., nie były ujęte w bazie PESEL, nie okazał dokumentów tożsamości – a zatem zachodziło podejrzenie, ze są fałszywe. Konieczne zatem stało się potwierdzenie tożsamości osoby zatrzymanej – a po uzyskaniu danych zatrzymany został niezwłocznie zwolniony. Oceniając powyższe uwarunkowania w efekcie słusznie Sąd I instancji uznał, że złożone w sprawie przez wnioskodawcę wnioski o odszkodowanie i zadośćuczynienie należy oddalić.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje także podstaw do tego, by uznać, że podczas zatrzymania wnioskodawcy doszło do nieprawidłowych wobec niego zachowań ze strony funkcjonariuszy policji – że był wyzywany wulgarnymi określeniami czy zakuwany w kajdanki. Kwestia powyższa była przedmiotem badania na skutek skarg wnioskodawcy i składanych przez niego zawiadomień o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (vide k. 139140 i 141-143).

Reasumując: stwierdzić należy, że kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny nie wykazała, by Sąd meriti ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy z pogwałceniem zasad swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Wnioski wyciągnięte przez Sąd Okręgowy znajdują oparcie w zasadach logiki, doświadczenia życiowego i stąd brak jest podstaw do przyznania racji skarżącemu pełnomocnikowi, by była to ocena dowolna a nie swobodna.

Pełnomocnik wnioskodawcy nie wskazuje na błędy w rozumowaniu Sądu I instancji i nie dowodzi naruszenia reguł poprawnego wnioskowania, lecz przedstawia własne oceny w zakresie dowodów przeprowadzonych w sprawie odnoszących się do okoliczności związanych z zatrzymaniem L. F. w dniu 26 sierpnia 2015 r. oraz zaistnienia podstaw do uwzględnienia jego wniosku o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za poniesioną szkodę i doznaną krzywdę wynikłe w związku z tym zatrzymaniem, twierdząc, że było ono niesłuszne.

To, że skarżący przedstawia własne, odmienne od wyprowadzonych przez Sąd I instancji, wnioski ocenne materiału dowodowego nie oznacza, że tenże Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania, przez co obraził normę wynikającą z art. 7 k.p.k., a w konsekwencji ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny.

Nie ma racji także pełnomocnik wnioskodawcy formułując zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Żeby można było mówić o naruszeniu art. 410 k.p.k. to skarżący powinien wykazać, że Sąd meriti oparł swoje ustalenia faktyczne na dowodzie, który nie został prawidłowo wprowadzony do materiału dowodowego sprawy lub też, że Sąd meriti pominął przy analizie i ocenie określony dowód mający znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, czy też, że wystąpiła sytuacja w której Sąd meriti uznał za wiarygodny określony dowód, ale pominął go przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Tymczasem taka sytuacja w niniejszej sprawie nie tylko nie została wskazana wprost w zarzutach pełnomocnika wnioskodawcy – ale również faktycznie nie wystąpiła.

Lp.

Zarzut

II.

na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez:

1.  bezpodstawne przyjęcie, że zatrzymanie L. F. w dniu 26 sierpnia 2015 r. nie było niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552§4 k.p.k.;

2.  niezauważenie, iż w sprawie dot. zatrzymania L. F. Sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator winni w myśl art. 19 k.p.k. podjąć niezbędne czynności w związku z poważnymi uchybieniami w działaniu instytucji państwowej, przejawiającym się w niewydaniu jakiejkolwiek decyzji w styczniu 2010 roku w sprawie zmiany danych przez wnioskodawcę, co skutkowało następnie jego niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków dokonanych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 listopada 2019 r., II AKa 264/18)

Wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych przez skarżącego i omówionych w punkcie 3.I niniejszego uzasadnienia - za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w kwocie 200.000 złotych

ewentualnie

- o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

- o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów ustanowienia pełnomocnika w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – wobec braku zaistnienia przyczyn z 437 § 2 k.p.k.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego (niezasadność zarzutów obrońcy w tym zakresie) - brak podstaw do zmiany wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w kwocie 200.000 złotych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość wyroku Sądu I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest prawidłowy, ustalenia faktyczne bezsprzeczne. Kontrola odwoławcza dokonana w sprawie nie potwierdziła zasadności zarzutów przedstawionych w apelacji pełnomocnika zarzutów opartych o treść art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa – zgodnie z treścią art. 554§4 k.p.k.

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński Dorota Tyrała Marzanna A. Piekarska – Drążek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 lutego 2021 r.,

sygn. akt VIII Ko 131/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana