Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 17/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 15 listopada 2021 roku w sprawie III K 265/21 dotyczący K. K. oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 22 czerwca 2019 roku we W., działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K., dokonali rozboju na osobie H. S. w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności poprzez posłużenie się nożem i bronią pneumatyczną i kierując je w jego stronę oraz grożąc mu uszkodzeniem ciała, zażądali wydania portfela oraz telefonu a następnie dokonali kradzieży należących do H. S. telefonu komórkowego marki H. (...) o wartości 580 złotych oraz pieniędzy w kwocie 250 złotych, czym działali na szkodę pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 280 § 2 kk;

2.  w dniu 22 czerwca 2019 roku we W., działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K., usiłowali dokonać rozboju na osobie M. G. w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności poprzez posłużenie się nożem i bronią pneumatyczną i kierując je w jego stronę oraz grożąc mu uszkodzeniem ciała, zażądali wydania portfela lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nieposiadanie żądanego mienia przez pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 2 kk;

3.  w dniu 22 czerwca 2019 roku we W., działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K., dokonali rozboju na nieustalonej osobie w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności poprzez przytrzymywanie za kurtkę i grożąc mu uszkodzeniem ciała, zażądali wydania pieniędzy oraz telefonu a następnie dokonali kradzieży należących do niego telefonu komórkowego o nieustalonej marki oraz pieniędzy w kwocie 10 złotych, czym działali na szkodę pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk;

4.  w dniu 22 czerwca 2019 roku we W., działając z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K., dokonali rozboju na nieustalonej osobie w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności poprzez kopnięcie oraz przytrzymywanie i grożąc mu uszkodzeniem ciała zażądali wydania pieniędzy oraz telefonu, a następnie dokonali kradzieży należących do niego telefonu komórkowego nieustalonej marki oraz pieniędzy w kwocie 70 złotych, czym działali na szkodę pokrzywdzonego, to jest o czyn z art. 280 § 1 kk;

5.  w dniu 30 lipca 2019 roku we W., działając z góry powziętym zamiarem, dokonał rozboju na osobie W. W. w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności, poprzez szarpnięcie za lewy bark i posłużenie się bronią pneumatyczną, kierując ją w jego stronę i grożąc mu pozbawieniem życia, zażądał wydania pieniędzy oraz telefonu, a następnie dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 570 zł, czym działał na szkodę pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk;

którym, tenże Sąd orzekł, że:

I.  uznaje oskarżonego K. K. za winnego tego, że: działając w warunkach ciągu przestępstw, z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K.:

- w nocy 22 czerwca 2019 roku we W., posługując się nożem i bronią pneumatyczną, które skierowali w stronę H. S. zażądali wydania portfela oraz telefonu komórkowego, a następnie dokonali kradzieży należących do niego pieniędzy w kwocie 250 złotych oraz telefonu komórkowego marki H. (...) o wartości 580 złotych, czym działał na szkodę pokrzywdzonego,

- w nocy 22 czerwca 2019 roku we W., posługując się nożem i bronią pneumatyczną, które skierowali w stronę M. G. usiłował dokonać kradzieży należącego do niego portfela z pieniędzmi lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż pokrzywdzony nie posiadał żądanego mienia, tj. popełnienia przestępstw z art. 280 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt. 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) zł każda;

II.  uznaje oskarżonego K. K. za winnego tego, że: działając w warunkach ciągu przestępstw, z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z D. K. oraz samodzielnie:

- w nocy 22 czerwca 2019 roku we W., wspólnie i w porozumieniu z D. K., używając wobec nieustalonej osoby przemocy poprzez przytrzymywanie za kurtkę zażądali wydania pieniędzy oraz telefonu komórkowego a następnie dokonali kradzieży należących do niej telefonu komórkowego nieustalonej marki oraz pieniędzy w kwocie 10 złotych, czym działali na szkodę pokrzywdzonego,

- w nocy 22 czerwca 2019 roku we W., wspólnie i w porozumieniu z D. K., używając przemocy wobec nieustalonej osoby poprzez przytrzymywanie i kopnięcie zażądali wydania pieniędzy oraz telefonu komórkowego, a następnie dokonali kradzieży należących do niej telefonu komórkowego nieustalonej marki oraz pieniędzy w kwocie 70 złotych, czym działali na szkodę pokrzywdzonego,

- w dniu 30 lipca 2019 roku we W. dokonał rozboju na osobie W. W. w ten sposób, że doprowadzając go do stanu bezbronności, poprzez szarpnięcie za lewy bark i posłużenie się bronią pneumatyczną, kierując ją w jego stronę i grożąc mu pozbawieniem życia, zażądał wydania pieniędzy oraz telefonu, a następnie dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 570 zł, czym działał na szkodę pokrzywdzonego tj. popełnienia przestępstw z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt. 3 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) zł każda;

III.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk i art. 91 § 2 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeczone w punkcie I i II kary pozbawienia wolności łączy i wymierza karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 91 § 2 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeczone w punkcie I i II kary grzywny łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości po 50 (pięćdziesiąt) zł każda;

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od godziny 16.20 dnia 14 lipca 2021 r. do dnia 15 listopada 2021 r.;

VI.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego K. K. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz H. S. kwoty 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych;

VII.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego K. K. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz W. W. kwoty 570 (pięćset siedemdziesiąt) złotych;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia –

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora

3.1.

Zarzut

rażącą niewspółmierność orzeczonych za ciągi przestępstw opisane w pkt I i II sentencji wyroku kar jednostkowych, w wyniku niesłusznego zastosowania podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia, odpowiednio 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz ] roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie przy zastosowaniu jedynie nieznacznej kumulacji wymierzenie kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, z uwagi na to, iż kary te nie uwzględniają w dostateczny sposób stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, planowanego sposobu działania oskarżonego i jego przygotowania do popełnienia przestępstw, dominującej roli w ramach wspólnego dokonywania przestępstw z innym współoskarżonym, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma spełnić w stosunku do sprawcy, a także potrzeb prewencji ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz nie uwzględnienia wagi okoliczności obciążających oraz braku istotnych okoliczności łagodzących wymiar kary, co w konsekwencji powoduje wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych oraz kary łącznej jako zbyt łagodnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się niezasadna.

Argumentację skarżącego uznano za niewystarczająco przekonującą o nietrafności rozstrzygnięcia o karach wymierzonych K. K. za przypisane mu ciągi przestępstw stanowiących czyny kwalifikowane z art. 280 § 2 k.k. i art. 280 § 1 k.k.

Nie można oczywiście odmówić racji oskarżycielowi publicznemu podnoszonych w tej części jego apelacji, w której podkreśla wagę okoliczności obciążających oskarżonego w tym zwłaszcza element odbioru psychicznego ataku oskarżonego i jego kolegi na pokrzywdzonych i wyobrażanego przez nich stanu zagrożenia ich zdrowia czy nawet życia. Lecz wywody Sądu Okręgowego jasno wskazują, że miał on i tę okoliczność na uwadze. Choć zwraca uwagę, że przemoc fizyczna wobec pokrzywdzonych była na niskim poziomie, to jednak podkreśla w swym uzasadnieniu fakt przeżyć psychicznych przez pokrzywdzonych (zob. s. 11 uzasadnienia i odniesienie do przeżyć H. S. i M. G.). Jednak nie można pominąć, że inne okoliczności akcentowane przez skarżącego zostały uwzględniane przez Sąd I instancji. Wszak z ustaleń Sądu a quo wynika jednoznacznie, że miał on na uwadze i to, iż oskarżony był pomysłodawcą wspólnych z D. K. działań, uwzględnił fakt, że to oskarżony wziął pistolet pneumatyczny oraz przekazał D. K. nóż. Ustalenia Sądu meriti wskazują także na niepominięcie faktu, że to oskarżony dominował w toku planowania czynów i ich wykonywania. Nie zlekceważył także faktu agresywnego zachowania oskarżonego i kopnięcie przez niego nieustalonego pokrzywdzonego. Nie można także pominąć i tej okoliczności, do której odnosi się skarżący, że Sąd meriti miał na uwadze rolę i znaczenie oskarżonego w przestępczych zachowaniach z udziałem D. K.. Podkreślił tenże Sąd, że to on był pomysłodawcą tych wspólnych zachowań i jego roli w ich toku, czemu dał wyraz wymierzając oskarżonemu kary pozbawienia wolności wyższe (surowsze) niż orzeczona została wobec współsprawcy.

Należy jednak odmówić racji skarżącemu w tym zakresie, w którym kwestionuje on znacznie wpływu wysokości wyrządzonej szkody na wagę czynu i następnie na wymiar kary. Wszak łatwo sobie wyobrazić sytuację, gdy sprawcy napadają na konwojujących miliony złotych i terroryzując ich bronią zabierają tak wielką kwotę nie wyrządzając konwojentom żadnej szkody fizycznej. Czy wtedy można powiedzieć, jak czyni to skarżący w niniejszej sprawie, że wysokość szkody nie ma znaczenia na wymiar kary? Na pewno nie. Jeśli więc wielkość wyrządzonych pokrzywdzonym szkód była niewielka, a dolegliwości fizyczne prawie żadne (kopnięcie w udo nie spowodowało większych, wykazanych dowodowo obrażeń) to okoliczność ta prawidłowo została wyeksponowana przez Sąd I instancji, jako mająca wpływ na wymiar kary, bo szkodliwość społeczna takiego czynu jest niewątpliwie niższa niż gdyby takie obrażenia pokrzywdzonym zostały spowodowane. Jest oczywistym, że zachowania sprawców powodujące skutki negatywne dla pokrzywdzonych w zakresie ich zdrowia musiałby być brane pod uwagę, jako okoliczności potęgujące stopień winy i szkodliwość społeczną takich zachowań. Jeśli tak jednak nie było to należało to uwzględnić w ocenie zachowań oskarżonego i prawidłowo uczynił to Sąd I instancji.

Nie można także zaakceptować twierdzenia oskarżyciela publicznego, że niezasadnie Sąd I instancji miał na uwadze motywację oskarżonego dopuszczającego się przestępczych zachowań. Otóż takie stanowisko prokuratora – w taki sposób jak w apelacji wyrażone – pozostaje w oczywiste sprzeczności z dyrektywami wymiaru kary. Wszak szczególne przesłanki jej wymiaru określone w art. 53 § 2 k.k. jednoznacznie wskazują, że motywacja zachowania sprawcy jest przez Sąd uwzględniana przy orzekaniu kary. Oskarżony wyjaśnił, dlaczego zdecydował się na popełnianie przestępstw, czym było to spowodowane i okoliczności tej w postaci braku wsparcia oskarżonego ze strony jego matki nie neguje skarżący, a wręcz ją potwierdza. Zatem nie sposób uznać, że nie powinna ona wpływać na wymiar kary. Ze wszech miar słusznie uwzględnił ja Sąd Okręgowy.

Należy przyznać rację skarżącemu, że w odniesieniu do sprawców młodocianych nie powinno dochodzić tylko do „(…) kierowania się wyłącznie celami wychowawczymi z art. 54 § 1 k.k.” (cytat z apelacji).

Trzeba mieć na względzie, że art. 54 § 1 k.k. nie pozwala na rezygnację z ustawowych dyrektyw wymiaru kary, a jedynie na pierwszym miejscu - spośród dyrektyw określonych w art. 53 k.k. stawia względy wychowawcze. Położenie akcentu na prewencję specjalną nie eliminuje zatem wcale ogólnego wymagania kierowanego do sądu, zgodnie z którym wymierzona sprawcy - również młodocianemu - kara powinna odpowiadać stopniowi jego winy i społecznej szkodliwości czynu, a także względom prewencji generalnej, rozumianej jako kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Zatem status młodocianego i "względy wychowawcze", nie mają samodzielnego bytu jako podstawa szczególnego kształtowania wymiaru kary (złagodzenia kary), a stanowią jedynie punkt wyjściowy i muszą być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi mającymi znaczenie dla wymiaru kary. Przy czym istotnymi przesłankami przy ustaleniu kary młodocianemu sprawcy winien być stopień jego zdemoralizowania, tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie po jego popełnieniu, motywy i sposób działania. Czynniki te mogą przeważyć tak dalece, że zasadne będzie wymierzenie nawet bardzo młodemu wiekiem sprawcy kary w górnych granicach ustawowego zagrożenia. ( wyrok SN z 10.11.2020 r., V KK 617/18, LEX nr 3276382).

Jeśli jednak apelujący nie podważa okoliczności w sprawie tej podkreślonej przez Sąd I instancji, a to faktu, że oskarżony po raz pierwszy wszedł w kolizję z prawem, że w istocie miał on pozytywną opinię środowiskową to K. K. nie jawi się, jako młoda, wysoce zdemoralizowana postać. Jego przestępcze zachowania wynikały z sytuacji, w której się znalazł i z powodu braku doświadczenia życiowego nie był sobie w stanie z nią poradzić. Sąd miał na uwadze także i te okoliczności, które wymienia skarżący czyli sposób działania, wielość zachowań, charakter popełnionych czynów lecz w przeciwieństwie do skarżącego uznał, że nie mogą one przeważyć, w tej konkretnej odnoszącej się do oskarżonego sytuacji, nad wychowawczą funkcją kary i sprowadzić jej wymiar do bezwzględnego i rażąco surowego potraktowania tego stojącego wszak na progu dorosłego życia młodego człowieka. Apelujący twierdzi, że Sąd nie nadał odpowiedniej wagi okolicznościom obciążającym. W tych warunkach zaakcentowania wymaga fakt, że Sąd ten miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i jeśli uznał, że jego deklaracje o chęci wyrównania szkody pokrzywdzonym, żal za popełnienie tych czynów i okazana skrucha są szczere, a w konsekwencji położył nacisk na powinność wychowawczego oddziaływania kary na oskarżonego to nie przekonują twierdzenia, że kary (jednosetowe i łączna) wymierzone oskarżonemu są nieakceptowalne społecznie, bo za łagodne.

Sąd Apelacyjny odrzuca argumentacje przytoczoną przez prokurator, że w „(…)realiach społeczeństwa informatycznego i krótkich, prostych informacji, nie ma niestety w społeczeństwie miejsca na pogłębioną analizę stanu faktycznego sprawy i przesłanki sądowego wymiaru kary”(s. 9 apelacji). Być może w społeczeństwie nie ma miejsca na pogłębioną analizę stanu faktycznego i przesłanek sądowego wymiaru kary, ale wszak to Sąd wymierza kary według własnego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę i żadne oddziaływania społeczne (negatywne – przeciwko oskarżonemu, czy pozytywne – za oskarżonym) nie powinny i nie mogą wpływać na wymiar kary, zwłaszcza zaś bezrefleksyjność odbiorców informacji mediów społecznościowych czy tradycyjnych. Sąd winien kierować się regułami prawa oraz baczyć, aby wymierzyć karę odpowiadającą stopniowi zawinienia, a nie społecznymi oczekiwaniami, mając na uwadze wszystkie istotne okoliczności obciążające, ale i łagodzące. Za rozstrzygniecie sprawy, w tym za wymiar kary, odpowiada Sąd i tylko gdy rozstrzygniecie to jest rażąco niesprawiedliwe, w sposób bijący w oczy kara nie da się zaakceptować jako nad wyraz łagodna interweniować powinien Sąd odwoławczy.

W żadnym razie nie przekonuje ta część argumentacji prokuratora zwracającego uwagę na społeczny odbiór wymierzanej kary, który wpływa również na ocenę organów wymiaru sprawiedliwości. Zupełnie niezrozumiała jest ta część motywacji skargi prokuratora, w której podnosi, że kara nadmiernie łagodna zaburza prawdziwy obraz wymiaru sprawiedliwości, a co więcej może prowadzić do odmiennych wniosków, „(…)a nawet utożsamiania samowoli z niezawisłością sędziowską” (s.9 apelacji). Sąd Apelacyjny stanowczo sprzeciwia się takim twierdzeniom i traktuje je, jako nieuprawnione, pozostające poza normami proceduralnymi i materialnymi wpływanie na orzeczenie Sądu. Zawiera ta teza sugestię postępowania w tej sprawie w sposób sprzeczny z tymi normami i samowolne wbrew ich brzmieniu orzeczenie o karach. Twierdzenie, że wymiar kary mieszczącej się w materialnie dopuszczalnych granicach to wyraz samowoli i nadto utożsamianie takiego orzeczenia pozostającego w ramach wyznaczonych przez ustawodawcę, jako naruszającego niezawisłość sędziowską jest niedopuszczalnym i nieakceptowalnym stwierdzeniem, w żaden sposób nieuprawnionym. Świadczy jedynie o próbie pozamerytorycznego oddziaływania na Sąd odwoławczy w celu uzyskania oczekiwanego w zakresie wymiaru kary orzeczenia. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym apelację zdecydowanie odrzuca tezę wynikająca z tej części argumentacji prokuratora, jako wysoce niestosowną.

W tej konkretnej sprawie Sąd Apelacyjny z pełnym przekonaniem stwierdza, że tak nie jest, jak sugeruje to prokurator i dlatego apelacja nie została uwzględniona.

Jest tak tym bardziej, że choć skarżący kładzie główny nacisk na okoliczności obciążające, to nie sposób przeoczyć, że nie docenia czy wręcz bagatelizuje podkreślane przez Sąd meriti okoliczności uwzględnione na korzyść oskarżonego. Wszak oskarżony zgłosił się samodzielnie do organów ścigania. Fakt ten dostrzega apelujący, ale podkreśla, że planowano uruchomienie procedury ścigania oskarżonego. Oczywistym jest jednak, że ponieważ stawił się on na policji takiej procedury nie uruchomiono, a sprawa go dotycząca zakończyła się jego przesłuchaniem i skierowaniem aktu oskarżenia do Sądu. Oskarżony przyznał się do stawianych mu zarzutów, w tym do takich, co do których pokrzywdzeni nie zawiadomili, że stali się ofiarami przestępczego zachowania. I znów apelujący podnosi, że organy ścigania miały wiedzę o tych zdarzeniach z wyjaśnień D. K.. Rzecz jednak w tym, że oskarżony o tym wiedzieć nie mógł, nie mógł wiedzieć, co wyjaśnił jego kolega. Zatem nie można lekceważyć czy umniejszać znaczenia jego relacji, w których przyznaje się do zarzucanych mu czynów. Nawet, jeśli w pewnych fragmentach podawał, że nie pamięta szczegółów to jednak stwierdzał, że tak być mogło. Istotne jest wszakże, że w toku rozprawy przyznał się do wszystkich czynów i nie zasłaniał się niepamięcią. Sąd zaś winien mieć na względzie wszystkie istotne okoliczności dotyczące zachowania oskarżonego i tak też tenże Sąd postąpił. Nie można nie deprecjonować znaczenia przyznania się do winy i wyrażenia skruchy przez sprawcę przestępstwa. Przyznanie się sprawcy sprawia, że cele postępowania zostają osiągnięte jeszcze przed wydaniem wyroku, bo przyznając się oskarżony sam siebie potępia i żałuje swego czynu, co jest przejawem dążenia do poprawienia się, to zaś jednym z prewencyjnych celów postępowania. ( wyrok SA w Krakowie z 6.06.2019 r., II AKa 76/19, LEX nr 2757814).

Konkludując stwierdzić należy, że choć kary jednostkowe i kara łączna wymierzone oskarżonemu są łagodne to w przekonaniu Sądu Apelacyjnego nie są rażąco łagodne i w związku z tym wyrok kwestionowany apelacją prokuratora utrzymano w mocy, nie uwzględniając skargi oskarżyciela publicznego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w zakresie wymierzonych kar jednostkowych i wymierzenie odpowiednio za czyny opisane w pkt 1 i 11 kar po 3 lata pozbawienia wolności, skutkujących zmianą pkt 111 części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie kary łącznej 4 lat i s miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd Apelacyjny nie został przekonany argumentacją skarżącego, że oskarżony nie zasługiwał na nadzwyczajne złagodzenie wymierzonych mu kar jednostkowych oraz że kara łączna jest rażąco łagodna, tym samym należało uznać wniosek apelującego za niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 634 k.p.k. i w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 636 k.p.k. a także art. 8, art. 2 ust. 1 pkt. 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z póź.zm.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura Rejonowa Dla Wrocławia-Krzyki Zachód

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt I, II, III części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę