Decyzją z dnia 5 stycznia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił P. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując w uzasadnieniu na orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 roku, w którym stwierdzono, iż wnioskodawca jest co prawda częściowo niezdolny do pracy zarobkowej okresowo, tj. do dnia 30 listopada 2025 roku, a datę powstania niezdolności ustalono na dzień 16 grudnia 2016 roku. Organ rentowy wskazał, że w dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy (tj. w okresie od 22 września 2011 roku do 21 września 2021 roku) na wymagane 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawca udowodnił tylko 2 lata, 10 miesięcy i 19 dni okresów składkowych, bez okresów nieskładkowych, zaś w dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy (tj. w okresie od 16 grudnia 2006 roku do 15 grudnia 2016 roku) – 2 lata, 1 miesiąc i 13 dni okresów składkowych, bez okresów nieskładkowych. (decyzja w aktach ZUS)
W dniu 10 lutego 2022 roku P. K. odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o stwierdzenie w postępowaniu sądowym przez biegłego lekarza czy jest trwale czy czasowo niezdolny do pracy i od jakiej daty powstała ta niezdolność. Wskazał, że nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 17 listopada 2021 roku, ponieważ jest trwale niezdolny do pracy, zaś niezdolność ta postała wcześniej niż 16 grudnia 2016 roku . (odwołanie k 3)
Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 23 lutego 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. wniósł o jego odrzucenie, wskazując, że odwołujący nie złożył sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. (odpowiedź na odwołanie k 5)
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
P. K., urodzony (...), w dniu 22 września 2021 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (niesporne)
Orzeczeniem z dnia 17 listopada 2021 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy – okresowo do 30 listopada 2025 roku, a niezdolność do pracy powstała w dniu 16 grudnia 2016 roku, nie istniała w okresie od 31 grudnia 2006 roku do 25 czerwca 2008 roku. (orzeczenie – w aktach ZUS)
Powyższe orzeczenie zostało doręczone wnioskodawcy w dniu 26 listopada 2021 roku z pouczeniem, że służy od niego sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS, za pośrednictwem jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właściwej ze względu na miejsce zamieszkania, w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia. (poświadczenie odbioru w aktach ZUS)
P. K. nie złożył sprzeciwu od powyższego orzeczenia. (niesporne)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie podlega odrzuceniu.
Zgodnie bowiem z treścią art. 477 9 § 3 1 zd. 1 k.p.c. sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.
Z akt sprawy wynika bezspornie, że wnioskodawca nie wniósł w terminie sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2021 roku, mimo że zostało mu ono doręczone już w dniu 26 listopada 2021 roku, z pouczeniem o sposobie i terminie zaskarżenia, a jedynie w dniu 10 lutego 2022 roku, czyli po upływie terminu zakreślonego do złożenia sprzeciwu, wniósł bezpośrednio do sądu odwołanie od decyzji organu rentowego.
Analiza treści odwołania pozwala przy tym przyjąć, iż zostało ono oparte tylko na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika ZUS .
W toku postępowania wnioskodawca, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, pomimo zobowiązania do wykazania inicjatywy procesowej (k 14, k 16), nie podjął żadnych czynności.
Z tych względów odrzucono odwołanie.