1Przewodniczący:

1SSO Ewa Rusin (spr.)

1Sędziowie:

1SO Agnieszka Połyniak,

2SR (del. do SO) Sebastian Kowalski,

1Protokolant:

1Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 392/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 8 marca 2022r. sygn. akt VI K 973/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. D.

Była już karana sądownie wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 9 czerwca 2021r. sygn. akt VI K 650/19 za czyny podobne z art. 191 § 1 kk i art. 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk, z art. 278 § 1 kk i art. 275 kk, z art. 191 §2 kk na karę łączną roku i 2-ch miesięcy pozbawienia wolności, przypisanych zaskarżonym wyrokiem czynów dopuściła się w trakcie procesu sądowego w opisanej sprawie.

dane o karalności

328

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

dane o karalności

niekwestionowane

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) obrazy przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. na skutek przekroczenia swobodnej oceny dowodów przechodzącą w dowolną i dokonaną wbrew doświadczeniu życiowemu oraz logiki, nieobiektywną i nieuwzględniającą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, sprowadzającą się przede wszystkim do:

• oceniania wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów na niekorzyść oskarżonej K. D.,

• uznania iż wyjaśnienia pokrzywdzonego E. A. zasługują na danie im wiary w całości, także w kwestii relacjonowania przez pokrzywdzonego przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonej, w tym ich porządku, chronologicznego oraz charakteru i natężenia działań oskarżonej, a to w sytuacji, gdy zgodnie że sporządzoną w sprawie opinią

psychologiczną dotyczącą pokrzywdzonego, której prawidłowość nie pokrzywdzony posiada obniżony intelekt oraz choruje na schizofrenie paranoidalną, w związku z którą posiada deficyt funkcji poznawczych, w tym osłabioną funkcję pamięci i postrzegania, zaś odtwarzając zdarzenia z przeszłości nie podaje ich szczegółów, ani też porządku chronologicznego,

• uznania za niewiarygodne w części wyjaśnień oskarżonej, a to z uwagi na przyjęcie, iż stanowią one jedynie przyjętą linię obrony w sytuacji, gdy oskarżona częściowo przyznała się do winy oraz wyraziła wolę współpracy z organami ścigania oraz Wymiarem Sprawiedliwości, składając szczegółowe wyjaśnienia,

w wyniku czego doszło do powstania błędów w ustaleniach faktycznych, w związku z którymi Sąd pierwszej instancji uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonej K. D. sprawstwa w zakresie czynów zarzucanych jej w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku — co w dalszej konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonej za te czyny kary na podstawie art. 275 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a to w sytuacji istnienia szeregu wątpliwości mających niewspółmiernie doniosłe znaczenie w procesie, kiedy w rzeczywistości materiał dowodowy zebrany w sprawie daje podstawy do przypisania oskarżonej sprawstwa za czyn przypisany w pkt 1. części dyspozytywnej wyroku, lecz wyklucza możliwość ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa po stronie oskarżonej w zakresie czynu zarzuconego jej pkt 2., tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a to z powodu braku dowodów wskazujących, iż oskarżona działała w realizacji z góry powziętego zamiaru dokonania rozboju, jak również braku dowodów potwierdzających użycie przemocy przed dokonaniem zaboru, co wskazywałoby na wystąpienie elementu konstytuującego rozbój w postaci przełamania oporu i tym samym daje podstawy jedynie do przypisania sprawstwa w zakresie spowodowania uszczerbku na zdrowiu i kradzieży pozostających ze sobą w zbiegu realnym, tj. art. 278 § 1 k.k. w zw, z art. § 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. 2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na:

• błędnym ustaleniu, że dokonanie przez oskarżoną K. D. zaboru w celu przywłaszczenia środków pieniężnych nastąpiło po uprzednim użyciu przemocy "wobec"

pokrzywdzonego E. A. — w sytuacji gdy w sprawie brak jest dowodów wskazujących, iż oskarżona działała w realizacji z góry powziętego zamiaru dokonania rozboju, jak również potwierdzających użycie przemocy przed dokonaniem zaboru, co wskazywałoby na wystąpienie elementu konstytuującego rozbój w postaci przełamania oporu

• błędnym ustaleniu, że oskarżona K. D. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia środków pieniężnych w kwocie 60 zł — w sytuacji, gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż tenże zabór dotyczył kwoty 20 zł, na co wskazują konsekwentne i spójne w tej kwestii wyjaśnienia oskarżonej, a czemu nie przeczą żadne inne ze zgromadzonych w sprawie dowodów, za wyjątkiem zeznań pokrzywdzonego, które cechują się brakiem wiarygodności z uwagi na fakt występowania u pokrzywdzonego obciążeń zdrowotnych, na skutek których posiada on osłabioną funkcję pamięci i nie jest w stanie wskazać szczegółów tego zdarzenia (występujące w depozycjach pokrzywdzonego nieścisłości dotyczą chwili dokonania zaboru, kwoty skradzionych środków, miejsca z którego jest skradziono oraz ich nominałów),

• błędnym ustaleniu, iż przemoc oskarżonej wobec pokrzywdzonego polegała między innymi na uderzeniu E. A. w głowę buteleczką z syropem — w sytuacji, gdy ustaleniu temu przeczy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim niespójne wyjaśnienia podejrzanego, który chociażby w trakcie ostatniego jego przesłuchania w miejscu zamieszkania wskazał, iż został „opryskany" olejkiem, a nie uderzony, a także konsekwentne i spójne wyjaśnienia oskarżonej, która kwestionowała tę formę przemocy oraz zeznania świadka B. D., która wskazała, że: „nie widziałam, aby E. był oblany syropem", zeznania funkcjonariusza policji, który stwierdził, że: „Nie przypominam sobie, abym zauważył, aby ten mężczyzna był oblany jakimś syropem", w konsekwencji czego uznano, iż zarzucony oskarżonej czyn opisany w pkt 2. części dyspozytywnej wyroku stanowił przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k, w sytuacji istnienia szeregu wątpliwości mających istotne znaczenie dla kwalifikacji zachowania oskarżonej, które winny być oceniane przez pryzmat art. 5 § 2 k.p.k., zaś czyn ten winien być zakwalifikowany jako przestępstwo spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu i kradzieży środków pieniężnych w kwocie 20 zł, tj. art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3) obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 280 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie przy jednoczesnym nie wykazaniu, iż w chwili czynu oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona z art. 280 § 1 k.k.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wstępu wypada podkreślić, iż zważywszy na relatywnie niewielki zakres merytorycznego istotnego osobowego materiału dowodowego sprawy, dotyczącego przypisanego oskarżonej występku rozboju ( wyjaśnienia oskarżonej, zeznania pokrzywdzonego i świadka B. J.- D.) oraz opinii biegłych z zakresu psychologii i medycyny ( dot. pokrzywdzonego) i psychiatrii ( dot. oskarżonej), ilość zarzutów i ich uzasadnienie jest wysoce obszerne.

Zarzuty w tej części wydają się mieć charakter mieszanych, co oczywiście stanowi co do zasady dopuszczalną technikę sporządzania apelacji, niemniej jednak zauważyć wypada postawienie najpierw zarzutów obrazy prawa procesowego, potem błędnych ustaleń faktycznych i następnie obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu. Żaden z tych zarzutów nie okazał się trafny.

Wedle utrwalonej i powszechnie akceptowanej wykładni przepisu art. 438 pkt. 1) kpk

zarzut obrazy prawa materialnego - tu zarzut 3) - odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można skutecznie postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Natomiast zarzut 1) apelacji dotyczy obrazy prawa procesowego, która zdaniem apelującego - jak to należy wnioskować z uzasadnienia apelacji - skutkowała błędnymi ustaleniami faktycznymi – zarzut 2) , przez uznanie sprawstwa zawinienia oskarżonej co do zarzucanego występku rozboju. Względna podstawa odwoławcza z art. 438 pkt 1) kpk odnosi się do obrazy przepisów prawa materialnego, dotyczących szeroko rozumianej kwalifikacji prawnej czynu. Obraza prawa materialnego, dotycząca jego wykładni, jest związana z błędną interpretacją przepisu, wynikającą z niezastosowania lub nieprawidłowego zastosowania reguł wykładni prawa, polega na nieprawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepis części szczególnej kodeksu karnego.

W odniesieniu do prawidłowości sądowej oceny dowodów zarzuty apelacji nie przekonują, by nastąpiła ona z obrazą prawa procesowego art. 7 kpk. Uznanie - przy zastosowaniu kryteriów tego przepisu - za wiarygodne jednych dowodów i odrzucenie wiarygodności innych to prawidłowy proces ocenny, zaś następcze oparcie ustaleń faktycznych na dowodach ocenionych jako wiarygodne nie może zostać potraktowane jako obrazą art. 7 kpk czy wskazywanego także w apelacji art. 5 § 2 kpk tylko dlatego, iż ustalenia te nie są akceptowane przez apelującego.

Zeznania pokrzywdzonego to główny dowód, na którym oparto ustalenia faktyczne. Oczywiście nie sposób nie dostrzec deficytów zdrowotnych pokrzywdzonego, ustalonych i analizowanych przez sąd I instancji ( 65 – letni E. A. od lat choruje na schizofrenię paranoidalną, wskutek przebytego udaru jest niepełnosprawny, ma problemy z mową, poruszaniem się, cierpi na niedowład ręki i nogi, wymaga opieki osoby trzeciej) w kontekście treści jego zeznań i wpływu jego stanu zdrowia na wiarygodność składanych przezeń zeznań. Wszystkie te okoliczności sąd I instancji ocenił bezbłędnie.

Pokrzywdzony w postępowaniu przygotowawczym był słuchany łącznie 3- krotnie co do okoliczności rozboju, poszczególne zeznania pozostają w relacji dopełnienia, nie sposób stwierdzić, by świadek celowo rozmijał się z prawdą, zeznawał tendencyjnie by zaszkodzić oskarżonej, która wszak była jego znajomą, bywała w jego domu, a czasami wspólnie spożywali alkohol.

Złożone przed sądem zeznania po 2- ch latach od zdarzenia ( k. 251-253 akt) zawierają różnego rodzaju dygresje, ale świadek spontanicznie i konsekwentnie zeznawał o pchnięciu i przewróceniu go przez oskarżoną na podłogę, unieruchomieniu go, uderzeniu butelką z napojem, uderzeniu ręką w głowę i następnie zaborze pieniędzy w kwocie 60 złotych. Do udziału w tym przesłuchaniu sąd przybrał także biegłego z zakresu psychologii J.O., która podtrzymała dotychczasową opinię dotyczącą cech rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń podczas składania zeznań świadka, tj. spontanicznym opisie zdarzenia, konsekwentnie przedstawianym działaniu oskarżonej, zeznawaniu z dużym zaangażowaniem i gestykulacją, wskazując na osłabioną funkcję pamięci i postrzegania świadka. Opinia ta w pełni koreluje z poprzednią tej samej biegłej, złożoną w śledztwie, wedle której wobec deficytów pamięci pokrzywdzony przypomina sobie w miarę upływu czasu szczegóły, o których nie wspominał wcześniej, nie ujawnia skłonności do konfabulowania czy manipulowania. Opinia ta pozwala tym samym na wnioskowanie, że wypowiedzi świadka nie mają charakteru wyuczonych, pokrzywdzony nie jest zdolny do tworzenia różnych wersji zdarzenia a jego zeznania są dowodem wiarygodnym.

Zgodzić się należy z depozycjami sądu I instancji, iż mimo różnych deficytów wywołanych stanem chorobowym, w tym deficytów pamięci, świadek składając kolejne zeznania popada w rozbieżności, ale podczas każdego z przesłuchań konsekwentnie wskazywał na oskarżoną, jako osobę która dokonała kradzieży jego dowodu osobistego ( czyn I) a następnym razem popychała, obaliła na podłogę, uderzyła butelką syropu w głowę, biła po głowie, po czym przeszukała kieszenie jego spodni i stamtąd zabrała 60 złotych ( czyn II).

Zasadniczo takiej treści relację pokrzywdzony przekazał opiekunce socjalnej świadkowi B. D.( k. 2-3 i 243- 244 akt), kiedy świadek następnego dnia po dokonanym rozboju przybyła do jego mieszkania, zastała otwarte drzwi mieszkania, samo mieszkanie zdemolowane i w nieładzie, zaś pokrzywdzonego leżącego na podłodze, przestraszonego, zmarzniętego, z urazem głowy, na podłodze krew, nie mógł się podnieść samodzielnie, w związku z czym świadek wezwała policję i pogotowie.

Potwierdzeniem zeznań pokrzywdzonego jest także opis doznanych obrażeń ciała, przystających do okoliczności wskazanych przezeń ( opinia sądowo- lekarska) i materiał zdjęciowy ( k. 14 akt).

Ustalenia faktyczne wyroku poczynione w oparciu o te dowody, prawidłowo ocenione przez sąd I instancji nie mogą prowadzić do innych logicznie uzasadnionych wniosków, niż w zaskarżonym wyroku. W ustalonych w wyroku okolicznościach faktycznych bezpodstawnym byłoby wnioskowanie, iż oskarżona nie działała z zamiarem dokonania rozboju na pokrzywdzonym, tj. nie stosowała wobec niego przemocy by następnie dokonać zaboru jego mienia. Nie sposób skutecznie zakwestionować, by popchnięcie i następnie obalenie pokrzywdzonego na posadzkę, unieruchomienie mu rąk, uderzanie butelką i rękami w głowę, następnie po obszukaniu kieszeni jego spodni dokonanie zaboru pieniędzy w kwocie 60 złotych nie stanowiło wypełnienia ustawowych znamion występku rozboju z art. 280 § 1 kk.

Takiemu rozstrzygnięciu nie sprzeciwia się sądowa ocena wyjaśnień oskarżonej, która przyznała i stosowanie przemocy wobec pokrzywdzonego i następnie dokonanie zaboru jego mienia, lecz inaczej przedstawiła okoliczności zdarzenia. I tak, pierwotnie k. D. po postawieniu jej zarzutu dokonania rozboju, oskarżona - przyznając się częściowo - wyjaśniła, iż krytycznego dnia była w mieszkaniu pokrzywdzonego, po wypiciu nalewki uderzyła go ręką w głowę, kopnęła, a gdy pokrzywdzony nie mógł wstać, z szafy zabrała 20 złotych i wyszła z mieszkania, jednocześnie nie wykluczyła, że mogła pokrzywdzonego też uderzyć butelką w głowę ( k. 36 akt). Podobnie wyjaśniała podczas kolejnego przesłuchania ( k. 46-48). Oba protokoły podtrzymała podczas przesłuchania z obrońcą ( k. 140 -142), w tym przyznała, że pokrzywdzony po pchnięciu przez nią upadł na podłogę nie mogąc się podnieść ale złożyła dalej niekonsekwentne wyjaśnienia, podając, że obrażenia głowy to pokrzywdzony już miał wcześniej.

Słusznie wyjaśnienia oskarżonej, negujące opisowi zdarzenia ustalonemu na bazie zeznań pokrzywdzonego i dowodów je wspierających ( zeznania świadka B. D., materiał zdjęciowy, opinie z zakresu medycyny i psychologii), zostały potraktowane jako wyłącznie linia obrony, obliczona na uniknięcie czy ograniczenie odpowiedzialności karnej.

Nie wykazał apelujący „istnienia szeregu wątpliwości mających niewspółmiernie doniosłe znaczenie w procesie”, trudno w ogóle dostrzec w sprawie okoliczności o doniosłym charakterze.

Nie wykazał też apelujący, na czym miałaby polegać podnoszona przezeń błędność cyt. „uznania za niewiarygodne w części wyjaśnień oskarżonej, a to z uwagi na przyjęcie, iż stanowią one jedynie przyjętą linię obrony w sytuacji, gdy oskarżona częściowo przyznała się do winy oraz wyraziła wolę współpracy z organami ścigania oraz Wymiarem Sprawiedliwości, składając szczegółowe wyjaśnienia”. Na czym konkretnie miałaby polegać wola współpracy oskarżonej z organami ścigania i jak to miałoby przełożyć się na wadliwość procedowania sądu, tego z treści uzasadnieni apelacji nie sposób nawet wnioskować.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

4) obrazę przepisów prawa materialnego, a to naruszenie art. 46 § 1 k.k poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie od oskarżonej obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w nieadekwatnej wysokości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego E. A. Kwoty 60 zł, w sytuacji, gdy właściwa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuję, iż oskarżona dokonała zaboru należących do pokrzywdzonego środków pieniężnych w kwocie 20 zł, a zatem obowiązek naprawienia szkody w całości winien obejmować kwotę 20 zł,

5) obrazę przepisów prawa materialnego, a to naruszenie art. 46 § 2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie nawiązki mimo, że Sąd orzekł wobec oskarżonej obowiązek

naprawienia szkody, a także poprzez nieuwzględnienie przy ustalaniu wysokości tejże nawiązki okoliczności opisanych w pkt 2),

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.4) Z niewadliwych ustaleń wyroku jednoznacznie wynika, że oskarżona dokonała zaboru pieniędzy w kwocie 60 złotych, mienie to nie zostało przez pokrzywdzonego odzyskane, zatem orzeczenie w trybie art. 46 § 1 kk pozostaje prawidłowe.

Ad. 5) Zarzut zasadny z przyczyn w nim podniesionych.

Wniosek

Nie sformułowano żadnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

6) rażącej niewspółmierności jednostkowej kary 5 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności za czyn przypisany oskarżonej w pkt 1. dyspozytywnej części wyroku, która to kara nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak warunki właściwości osobiste sprawcy, w tym kondycję psychiczną, wskazującą na występowanie lekkiego upośledzenia, jak również postawę oskarżonej po popełnieniu czynu i w trakcie postępowania, a mianowicie fakt przyznania się do winy, wyrażenia poczucia winy i skruchy, a nadto chęć naprawienia szkody poprzez zwrócenie pokrzywdzonemu przedmiotowego dowodu osobistego, co udaremnił fakt, jego zgubienia, a nie zaś zła wola oskarżonej —których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczeniem wobec oskarżonej kary łagodniejszego rodzaju, tj. kary nieizolacyjnej w postaci grzywny albo ograniczenia wolności,

7) rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej K. D. kary w stosunku do celów, jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonej przy zastosowaniu zasady asperacji kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności w sytuacji, gdy oceniane we wzajemnym powiązaniu ze sobą kryteria kształtowania sądowego wymiaru kary łącznej, w tym właściwości i warunki osobiste oskarżonej, nie uzasadniają orzeczenia wobec w/w kary o takim wysokim stopniu dolegliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.6) W odniesieniu do czynu I-go kwalifikowanego z art. 275 § 1 kk ustalenia faktyczne są niewątpliwe i opierają się także na wyjaśnieniach oskarżonej, przyznającej się w tym zakresie do winy. Zapomina jednak apelujący, iż tego rodzaju okoliczność łagodząca jak przyznanie się do winy oraz akcentowane wyrażenie skruchy nie stanowią o stopniu społecznej szkodliwości popełnionego czynu, co jest podstawowym kryterium wymiaru kary. Przecież tu oskarżona działała na szkodę swego znajomego, który jej wielokrotnie pomagał finansowo, który w dodatku jest osobą starszą, schorowaną i wymagającą opieki osób trzecich, oskarżona działała w sposób zaplanowany.

Apelujący błędnie podnosi, jakoby oskarżona zagubiła przedmiotowy dowód osobisty, a same deklaracje oskarżonej o chęci naprawienia szkody brzmią fałszywie, skoro oskarżona - jak sama stwierdziła – przedmiotowy dowód osobisty „musiała wsadzić do pieca” k. 142 , który to fakt zresztą potwierdził jej konkubent świadek E. K. ( k. 244 - v.) . W tych okolicznościach właściwości osobiste oskarżonej ( osoba bezrobotna, nadużywająca alkoholu, już karana sądownie) nie przemawiają za łagodniejszym jej potraktowaniem, zwłaszcza podnoszone lekkie jej upośledzenie, które pozostaje całkowicie bez wpływu na ograniczenie poczytalności oskarżonej i zdolności rozumienia znaczenia jej działań. W takiej sytuacji zaaprobować należy wymiar kary, tym bardziej, że przedmiotowego czynu oskarżona dopuściła się podczas toczącego się wobec niej innego sądowego postępowania karnego pod sygn. akt VI K 650/19 Sądu Rejonowego w Świdnicy, którego przedmiotem był m. in. zarzucany – i finalnie przypisany oskarżonej - także występek zaboru różnego rodzaju mienia i dowodu osobistego z art. 278 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ( odpis wyroku k. 271-272 akt).

Ad.7) Za występek rozboju zagrożony w art. 280 § 1 kk karą od 2-ch lat do 12 lat pozbawienia wolności wymierzono oskarżonej karę w dolnym ustawowym progu, stąd nie sposób uznać, by w obliczu przyjętych okoliczności obciążających, głównie przedmiotowych - dokonania rozboju na 65 – letnim schorowanym i niepełnosprawnym znajomym po uprzednim spowodowaniu u niego obrażeń ciała i zaborze niemałej dlań kwoty pieniędzy, kara w takim najniższym wymiarze nosiła cechy surowości, a już tym bardziej rażącej w rozumieniu art. 438 pkt. 4 kpk. To wręcz kara wysoce umiarkowana, a jej wykonanie ( w ramach orzeczonej przy zastosowaniu zasady asperacji kary łącznej) powinno stanowić rozstrzygnięcie wychowawcze i zapobiegawcze dla oskarżonej oraz odpowiednie w odniesieniu do wymogów prewencji ogólnej. Kary jednostkowe i łączna spełniają kryteria art. 53 § 1 i 2 kk a także art. 85 a kk.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) wymierzenie oskarżonej za czyn przypisany w pkt 1. części dyspozytywnej wyroku kary łagodniejszego rodzaju, tj. kary nie izolacyjnej w postaci grzywny albo ograniczenia wolności,

2) uznanie, że oskarżona swoim zachowaniem, opisanym w pkt 2. części dyspozytywnej wyroku, wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i tym samym o wymierzenie oskarżonej za ten czyn kary w łagodniejszym wymiarze,

3) wymierzenie oskarżonej za oba czyny opisane w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku kary łącznej pozbawienia wolności łagodniejszego rodzaju przy zastosowaniu art. 37a k.k., tj. kary nie izolacyjnej postaci grzywny albo ograniczenia wolności,

zaś w przypadku nieuwzględnienia zarzutów-wskazanych w pkt.2 niniejszej apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej kary łącznej w łagodniejszym wymiarze przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

j.w w sekcji 3.1 i 3.3.

Odnośnie wniosku w pkt. 2) zaakceptował apelujący ustalenie, iż oskarżona dokonała zaboru mienia po uprzednim stosowaniu wobec pokrzywdzonego przemocy skutkującej spowodowaniem u niego obrażeń ciała, to wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej i wymiaru kary jest błędny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uznanie sprawstwa i zawinienia oskarżonej co do obu zarzucanych jej czynów z akceptacją wymiaru kar jednostkowych i łącznej pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji zebrał pełny materiał dowodowy, następnie prawidłowo ocenił, stosując się ściśle do kryteriów art. 7 kpk ( oceniając dowody we wzajemnym powiązaniu, wywodząc słuszne i logiczne wnioski końcowe), w następstwie czego poczynił trafne ustalenia faktyczne, a prawidłowa ich subsumpcja skutkowała słusznym skazaniem oskarżonej za zarzucane jej występki.

Ponadto w sprawie nie wystąpiły także podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

Nie wystąpiły również w sprawie okoliczności o jakich mowa w art. 440 kpk, uzasadniające zmianę wyroku na korzyść oskarżonej czy uchylenie wyroku w trybie art. 437 § 2 kpk.

Skoro ponadto wymierzone oskarżonej kary jednostkowe dotykają dolnego progu zagrożenia zwłaszcza w art. 280 § 1 kk, a karę łączną wymierzono z zastosowaniem zasady asperacji, to nie występują jakiekolwiek przesłanki do łagodzenia tej kary.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1) przypisany oskarżonej w pkt. II–im jego dyspozycji czyn zakwalifikowano z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś za podstawę wymiaru kary przyjęto tu przepisy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.;

2) uchylono rozstrzygnięcie zawarte w punkcie V dyspozycji o nawiązce;

Zwięźle o powodach zmiany

W redakcji pkt. II dyspozycji zaskarżonego wyroku uznano oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, przyjmując cyt. „iż oskarżona stosowała wobec pokrzywdzonego przemoc polegającą także na jego popychaniu i przytrzymywaniu” . Poszerzenie recypowanego z aktu oskarżenia opisu czynu ( obejmującego spowodowanie przez oskarżoną stłuczenia głowy pokrzywdzonego w okolicy skroniowej lewej, naruszające czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający poniżej dni 7 ), zakwalifikowanego pierwotnie w kumulacji z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk powinno skutkować także taką samą kwalifikacją prawną i wymiarem kary na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11§ 3 kk, tym bardziej, że sąd I instancji także w swych motywach ( sekcja 1.1.2.) jednoznacznie ustalił, iż cyt. ”oskarżona pchnęła pokrzywdzonego, w wyniku czego ten przewrócił się i upadł pod okno…wówczas oskarżona usiadła na niego unieruchamiając swoimi kolanami jego ręce, wzięła z szafki butelkę z syropem, odkręciła ją a następnie uderzyła w okolice skroni …” , a powstałe w wyniku tego działania oskarżonej obrażenia ciała pokrzywdzonego w postaci stłuczenia okolicy skroniowej lewej, sąd zakwalifikował jako naruszające czynności ciała pokrzywdzonego na okres nie dłużej niż 7 dni, co oznacza wypełnienie ustawowych znamion występku z art. 157 § 2 kk. Z nie wyjaśnionych w uzasadnieniu motywów sąd I instancji pominął ową prawidłowo ustaloną kwestię faktyczną w kwalifikacji prawnej czynu i w konsekwencji wymiaru kary, co nastąpiło, jak się wydaje, wydarzyło się przez omyłkę. Ponieważ kwestie ustaleń faktycznych w tym zakresie są jednoznaczne, to dokonano stosownej zmiany.

Co jeszcze tu istotne, apelujący zdekodował zaskarżony wyrok w tej części jako czyn oskarżonej kwalifikowany z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaaprobował finalnie stosowaną wobec pokrzywdzonego przemoc jako czyn wypełniający ustawowe znamiona art. 157 § 2 kk i domagał się w tym zakresie uznania winy ( vide pkt. 2) wniosków apelacji).

Podzielając podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 46 § 1 kk w odniesieniu do nawiązki, uchylono to orzeczenie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

III. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714).

IV. O zwolnieniu oskarżonej od obowiązku poniesienia kosztów sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk, co uzasadnia brak po jej stronie majątku i realnych dochodów oskarżonej oraz wymierzenie kary izolacyjnej.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak SSO Ewa Rusin SSR (del. do SO) Sebastian Kowalski