UZASADNIENIE

Powódka M. S. (1) domagała się zasądzenia od pozwanego A. R. (2) kwoty 21486,86 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wywiodła, że strony w dniu 11.08.2019r. zawarły umowę pożyczki. Powódka udzieliła pozwanemu pożyczki posiłkując się środkami uzyskanymi z kredytów i karty kredytowej. Pozwany zobowiązał się spłacać zobowiązanie w miesięcznych ratach. Początkowo je spłacał, ale później spłaty były coraz rzadsze i niższe, a w styczniu 2021r. pozwany zaprzestał płacenia rat.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z 13.10.2021r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż strony były w związku i postanowiły otworzyć pizzerię. Powódka zaciągnęła zobowiązanie w banku celem uruchomienia wspólnej pizzerii i sama rozdysponowała tymi środkami. Pozwany podpisał zobowiązanie bez weryfikacji oświadczeń powódki, która poinformowała go, że wymienione w nim kwoty stanowią połowę zobowiązań kredytowych przeznaczonych na uruchomienie pizzerii.

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2022r. Sąd Rejonowy w Żninie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9773,65 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2021r. do dnia zapłaty , oddalił powództwo w pozostałej części , zasądził zwrot kosztów procesu od powódki na rzecz pozwanego a w punktach 4 i 5 rozstrzygnął o kosztach sądowych i należnym dla pełnomocnika powódki z urzędu wynagrodzeniu.

Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej:

Powódka M. S. (2) i pozwany A. R. (1) pozostawali ze sobą w związku. Pozwany chciał otworzyć pizzerię ale nie miał środków na ten cel. Powódka zaproponowała, że przekaże mu pieniądze uzyskane z banku. I tak w dniu 21.11.2018r. powódka zawarła umowę pożyczki z (...) SA, przy czym bank udzielił jej pożyczki w kwocie 23560,51 zł. Pieniądze zostały przeznaczone na uruchomienie pizzerii. Lokal prowadził pozwany a jego pracownicy uważali za szefa. Powódka pomagała w pizzerii.

W dniu 25.02.2019r. powódka pożyczyła z (...) SA sumę 4500zł przy czym większość z tych pieniędzy została też przekazana na potrzeby funkcjonowania pizzerii.

Pizzeria nie przynosiła oczekiwanych dochodów. W 2019r. strony postanowiły się też rozstać. W dniu 11.08.2019r. strony podpisały pismo, zgodnie z którym pozwany zobowiązał się spłacić 29269,36 zł w miesięcznych ratach po 600 zł. Do lutego 2021r. pozwany zapłacił łącznie 9600 zł.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał związek stron przy czym okoliczność ta miała, w ocenie Sądu, decydujący wpływ na niesformalizowanie wielu ustaleń stron. Oboje mieli zapewne do siebie zaufanie i nie myśleli ,aby wszelkie ustalenia poczynić w formie pisemnej.

Pozwany utrzymywał, że strony wspólnie prowadziły pizzerię i razem miały ponosić związane z tym koszty i spłacać zobowiązania. Poza siostrą pozwanego M. R. nikt jednak nie potwierdził tych zeznań pozwanego. Z zeznań powódki oraz świadków K. R., J. W. (1), A. M. i A. W. wynikało bowiem, iż to pozwany prowadził lokal, jego pracownicy uważali go za szefa, a powódka jedynie pomagała mu finansowo ,przekazując pieniądze uzyskane z banku na potrzeby funkcjonowania pizzerii.

Sąd Rejonowy ocenił te zeznania jako logiczne, zbieżne ze sobą i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego zeznaniom i dał im wiarę. Oceny tych zeznań nie zmienił fakt też osobistej pracy w pizzerii powódki i jej matki. Z uwagi na związek stron zrozumiałe jest, iż powódka i członkowie jej rodziny chcieli pomóc pozwanemu w prowadzeniu lokalu.

Sąd Rejonowy wskazał ,że tylko pozwany miał zarejestrowaną działalność, a wpis o pełnomocnictwie dla powódki nie świadczy o prowadzeniu przez nią lokalu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy przyjął , iż przekazanie pozwanemu pieniędzy przez powódkę należy traktować jako zawarcie umowy pożyczki. Nie ma tu znaczenia ewentualne kupowanie wyposażenia przez powódkę w uzgodnieniu z pozwanym.

Sąd Rejonowy wskazał ,że o takim charakterze ustaleń między stronami świadczy podpisanie przez pozwanego zobowiązania z 11 sierpnia 2019r., w którym jednoznacznie napisano o zaciągnięciu przez powódkę kredytów dla pozwanego oraz w którym to A. R. (1) zobowiązał się do spłaty łącznie sumy 29269,36 zł w miesięcznych ratach.

W toku niniejszego procesu pozwany podnosił, że nie zapoznał się z treścią tego pisma, nie weryfikował oświadczeń powódki, a do podpisania zobowiązania został wręcz zmuszony.

Okoliczności wskazywane przez pozwanego nie świadczą jednak o tym, że rzeczywiście przed podpisaniem zobowiązania nie mógł się zapoznać z jego treścią czy też domagać się przedłożenia odpowiednich dokumentów czy wyliczeń do weryfikacji. Jeżeli natomiast istniałyby nawet podstawy do przyjęcia, iż pozwany działał pod wpływem błędu, to i tak nie uchylił się w odpowiedni sposób od skutków prawnych swojego oświadczenia woli.

Wobec tego zobowiązanie z 11 sierpnia 2019r. wiąże zatem pozwanego i powódka na jego podstawie może domagać się od niego zapłaty.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo ponad zasądzoną kwotę, uznając za trafne stanowisko strony pozwanej, że powódka nie wykazała możliwości domagania się całej nie zapłaconej kwoty. Powódka poczynienia takich ustaleń z pozwanym nie udowodniła, nie wykazała też , że wypowiedziała umowę czy też od niej odstąpiła. Takich oświadczeń nie zawiera w szczególności pismo z 11 czerwca 2021r.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy przyjął ,że powódka jest uprawniona do żądania zasądzenia rat wymagalnych do dnia orzekania . I tak do lutego 2021r. pozwany zapłacił łącznie 9600 zł, a do dnia wydania wyroku winien zapłacić 19200 zł. Powódka mogła wiec skutecznie domagać się zasądzenie różnicy między tymi kwotami, czyli 9600 zł oraz odsetek naliczonych za okres opóźnienia w zapłacie, które wyniosły łącznie 173,65 zł.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy na mocy art. 720 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki sumę 9773,65 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29.09.2021r. do dnia zapłaty, w pozostałej zas części powództwo oddalił.

Od dnia wytoczenia powództwa powódka mogła domagać się odsetek za opóźnienie także od zaległych odsetek.

O kosztach na rzecz pozwanego orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c. stosownie do stopnia uwzględnienia powództwa. W takim samym stosunku Sąd Rejonowy nakazał na mocy art. 113 ust. 1 i 3 u.k.s.c. pobrać od stron odpowiednie części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Przyznano również wynagrodzenie pełnomocnikowi powódki ustanowionemu z urzędu wraz z podatkiem VAT.

Apelacje od wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części, w której Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 9773,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2021 r. do dnia zapłaty i rozstrzygającej o kosztach procesu.

Pozwany zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż to wyłącznie pozwany prowadził pizzerię a powódka jedynie mu pomagała i że nie było między Stronami uzgodnień co do podziału po połowie nakładów na tą działalność, w tym zaciągniętych przez powódkę kredytów, zysków i strat z niej wynikających - będący konsekwencją naruszenia przepisów postępowania, tj.

a) faktów wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadka K. R., który wskazał, że to powódka zaproponowała mu pracę w pizzerii, którą jak mu oświadczyła otwierają razem z narzeczonym, że jeździł z powódką na zakupy, że powódka płaciła za zakupy gotówką lub kartą, że powódka miała dostęp do kasy pizzerii podobnie jak inni pracownicy, że powódka z pozwanym razem żyli, razem mieszkali i razem pracowali.

b) faktów wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadka A. M., która wskazywała, że powódka robiła zakupy i ogarniała finanse, że powódka gotowała, że powódka pracowała przy fast foodach, że kredyt był wzięty przez powódkę na rozpoczęcie działalności, że spłata kredytu szła ze wspólnych pieniędzy powódki i pozwanego, że razem z powódką pozwany zadzwonił do niej i pytał, czy chciałaby pomagać w pizzerii,

c) faktów wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadka A. W., która wskazywała, że kredyt był wzięty przez powódkę na potrzeby otworzenia restauracji, że pozwana jeździła do MAKRO po zakupy, że zastanawiała się czy jest to wspólny biznes powódki i pozwanego, dlatego pytała jaką kartą płaciła powódka za zakupy w MAKRO,

d) faktów wynikaj ących z uznanych za wiarygodne zeznań świadka J. W. (1), która wskazywała, że powódka jeździła po towar z kierowcą, że powódka robiła przy kebabach, że powódka z pozwanym mówili jej, że ciocia dała im kredyt na otwarcie pizzerii.

e) faktów wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań powódki, która wskazywała, że jeździła do księgowej w sprawie pizzerii, że miała dostęp do kasy pizzerii, że pobierała z kasy pizzerii środki na zakupy i spłatę kredytu, że posiadała pełnomocnictwo od pozwanego, które zostało wpisane do (...), że korzystała z karty do konta firmowego pozwanego, że uczestniczyła w rozmowach z potencjalnymi pracownikami pizzerii, że po likwidacji pizzerii sprzedawała zakupiony wcześniej do pizzerii sprzęt gdy tymczasem wynika z nich , iż strony wspólnie prowadziły pizzerię i że był to ich wspólny interes, a także że były między Stronami uzgodnienia co do podziału po połowie nakładów na tą działalność, w tym zaciągniętych przez powódkę kredytów, zysków i strat z niej wynikających.

2/ art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na wadliwej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie zeznań świadka M. R. i błędne uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te potwierdzają wyżej przytoczone w pkt 1 fakty wynikające z zeznań wymienionych tam osób, a zatem winny również zostać uznane za wiarygodne, zeznań pozwanego i błędne uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te potwierdzają wyżej przytoczone w pkt 1 fakty wynikające z zeznań wymienionych tam osób, a zatem winny również zostać uznane za wiarygodne , zeznań powódki i uznanie ich za wiarygodne w części w jakiej twierdziła, iż to wyłącznie pozwany prowadził pizzerię a ona jedynie mu pomagała i że nie było między stronami uzgodnień co do podziału po połowie nakładów na tą działalność, w tym zaciągniętych przez powódkę kredytów, zysków i strat z niej wynikających, podczas gdy zeznania te pozostają w sprzeczności z wyżej wymienionymi w pkt 1 faktami wynikającymi z zeznań wyżej wymienionych świadków, a ponadto sprzeczne są z faktami przywołanymi przez samą powódkę w pozostałej części jej zeznań, w których wskazywała, że jeździła do księgowej w sprawie pizzerii, że miała dostęp do kasy pizzerii, że pobierała z kasy pizzerii środki na zakupy i spłatę kredytu, że posiadała pełnomocnictwo od pozwanego, które zostało wpisane do (...), że korzystała z karty do konta firmowego pozwanego, że uczestniczyła w rozmowach z potencjalnymi pracownikami pizzerii, że po likwidacji pizzerii sprzedawała zakupiony wcześniej do pizzerii sprzęt, z których to faktów ewidentnie wynika, iż Strony wspólnie prowadziły pizzerię i że był to ich wspólny interes, a w konsekwencji wspólnie winny ponosić nakłady na tą działalność, w tym spłacać zaciągnięte na jej utworzenie zobowiązania, zeznań świadków K. R., J. W. (1), A. M. i A. W. i uznanie ich za wiarygodne, w części w jakiej twierdzili, iż to wyłącznie pozwany prowadził pizzerię a powódka jedynie mu pomagała, podczas gdy zeznania te we wskazanej części sprzeczne są z faktami przywołanymi przez tych świadków w pozostałej części ich zeznań, które to fakty wskazane zostały szczegółowo w punkcie 1 powyżej i z których to faktów ewidentnie wynika, iż Strony wspólnie prowadziły pizzerię i że był to ich wspólny interes.

Zarzucił nadto błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż pozwany z tytułu udzielonej mu przez pozwaną pożyczki zobowiązany był do spłaty kwoty 29269,36 zł podczas gdy powódka nie wykazała, w obliczu treści zarzutów podniesionych przez pozwanego w złożonym sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty, iż udzieliła pozwanemu pożyczki w takiej właśnie wysokości.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i poniesionej przez pozwanego opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego swojemu pełnomocnikowi.

Jednocześnie wniósł pozwany o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci pisma z dnia 26 kwietnia 2022 r. skierowanego do powódki przez pozwanego, a zawierającego w swej treści oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego w dniu 11 sierpnia 2019 r. oświadczenia woli zawartego w zobowiązaniu dotyczącym spłaty kredytów zaciągniętych na uruchomienie pizzerii, potwierdzenia nadania tego pisma listem poleconym i potwierdzenia jego odbioru, na potwierdzenie faktu uchylenia się przez pozwanego od skutków prawnych oświadczenia woli zawartego w zobowiązaniu z dnia 11 sierpnia 2019 r. oraz jego powodów.

W odpowiedzi na apelacje powódka wniosła o jej oddalenie , domagała się oddalenia wniosku dowodowego zgłoszonego w apelacji , nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Apelacja pozwanego podlegała oddaleniu.

Zasadniczy zarzut pozwanego dotyczy naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233§1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zeznań świadków K. R., A. M., A. W. , J. W. (1), M. R. oraz powódki i pozwanego, co ostatecznie skutkowało przyjęciem, że to tylko pozwany prowadził pizzernię, że nie był to wspólny interes stron, że brak było między nimi uzgodnień co do równego podziału zysków oraz nakładów na ten cel poniesionych w tym zwłaszcza kredytów zaciągniętych przez powódkę .

Sąd Okręgowy wskazuje, że nieskuteczny jest zarzut naruszenia swobodnej oceny materiału dowodowego z art. 233§1 k.p.c. , polegający na odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie, bez jednoczesnego wykazania przy pomocy argumentacji jurydycznej , że ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające zatem przekonanie strony o innej aniżeli przyjął sąd wadze/ doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu , przedstawianie własnej wizji stanu faktycznego opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233§1 k.p.c. a zatem wykazania ,że sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki, doświadczenia życiowego względnie pominął w dokonanej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodó/ tak m.in. Sąd Apelacyjny w Krakowie w sprawie I ACa 856/17 ,Lex nr 2491009 czy w Ł. w sprawie I ACa 820/17, Lex nr 2478526/.

W ocenie Sądu Okręgowego tak sformułowane zarzuty apelacyjne nie mogą podważyć prawidłowości dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów . Uprawnione było ustalenie, że to tylko pozwany prowadził pizzernię, tylko on miał tę działalność zarejestrowaną na siebie zaś środki na działalność otrzymał z kredytu zaciągniętego przez powódkę , która nie prowadziła z nim tej działalności, pomagała mu jedynie przy zakupach i w prowadzeniu pizzerni .

Ocena Sądu Rejonowego nie jest dowolna, wykazuje logikę w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami oraz nie pozostaje w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Nade wszystko znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków zawnioskowanych tak przez powódkę jak i pozwanego.

Sąd Okręgowy także jako sąd meriti wskazuje, że świadkowie J. W. (1), matka powódki, A. M. , A. W. , K. R. oraz A. W./ świadek zawnioskowany przez obie strony/ zgodnie zeznali, że powódka wzięła kredyt dla A. / pozwanego/ na otwarcie pizzerni , pozwany nie miał zdolności kredytowej , spłacał powódkę po rozstaniu ale zaprzestał , powódka w pizzerni nie wydawała żadnych poleceń, to pozwany przyjął do pracy świadka K. R. i uzgadniał z nim wynagrodzenie.

Nie zmienia tej oceny zeznanie świadka K. R. ,że jako kierowca jeździł z powódką na zakupy, że płaciła ona gotówką albo kartą / zeznania k. 70 v/ . Pozostaje to bowiem w zgodzie z zeznaniami pozostałych świadków, którzy zgodnie twierdzili , że powódka pomagała w prowadzeniu pizzerni/ zeznania świadków J. W. (1) k. 68 v, A. M. k. 69, A. W. k. 69/.

A zatem świadkowie ci nie potwierdzili, aby pizzernię obie strony prowadziły razem, dzieląc się zyskami i stratami .

Nie można zatem zgodzić się z zarzutem apelacji, że Sąd Rejonowy dowolnie ocenił zeznania świadka K. R. . Przede wszystkim powódka nie twierdziła, że otwierają pizzernię razem z narzeczonym, bowiem świadek zeznał, że „M. napisała do mnie na FB, czy chcę zarobić, bo jej narzeczony otwiera pizzernię i ja się zgodziłem”/ zeznania k. 69 v wiersz9-10 od góry/. Poza tym fakt wspólnego pożycia , zamieszkiwania stron razem nie jest argumentem na prowadzenie wspólnego przedsięwzięcia, robienie zaś zakupów na potrzeby pizzerni przez powódkę , a czyniła to w ramach pomocy pozwanemu, także nie może być potraktowane jako wspólne prowadzenie pizzerni.

Zarzuty dotyczące dowolnej oceny świadków A. M., A. W. czy J. W. (1) także tego nie potwierdziły , o czym wyżej, a treść zeznań przywołana w zarzutach wskazuje tylko na wybiórcze wyrwanie zdań z całego kontekstu zeznań.

A zatem w zakresie oceny zeznań przywołanych świadków, ocena ta nie miała charakteru dowolnego, przeciwnie, Sąd Rejonowy bardzo wnikliwie odniósł się do nich, wskazując na brak sprzeczności między nimi , kierując się przy tym zasadami doświadczenia życiowego, i co istotne, pozostających w zgodności z zeznaniami samej powódki.

Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił zeznania świadka M. R. , która jako jedyny świadek zeznała, że „ oni wspólnie prowadzili pizzernię, że razem operowali pieniędzmi, /…/ mieli wspólny ten biznes”/ k. 84 /., nie dając im w tym zakresie przymiotu wiarygodności.

Sąd Okręgowy dodatkowo wskazuje, że swoje zeznania świadek oparła na twierdzeniach wyłącznie pozwanego/” A. mówił „ - k. 84 zeznania świadka/. Nie mniej świadek potwierdziła, że to powódka wzięła kredyt i wszystko było kupowane z kredytu, co pozostaje w zgodzie z twierdzeniami powódki.

Prawidłowa także była ocena zeznań stron i w tym zakresie zarzut pozwanego sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań powódki należy uznać za bezzasadny. Przede wszystkim zeznania powódki, że pomagała finansowo pozwanemu w otwarciu pizzerni zaciągając na ten cel kredyt, że robiła zakupy bieżące ze swojej karty, że pozwany spisał umowę o zwrocie kredytu znajdują potwierdzenia w zeznaniach wyżej przywołanych świadków.

Twierdzenia pozwanego, że takie zachowanie powódki ma świadczyć o prowadzeniu wspólnego interesu i wspólnego dzielenia się długami i zyskami nie mogą znaleźć akceptacji Sądu Okręgowego.

Trafnie w odpowiedzi na apelację powódka wskazała na wybiórcze powoływanie się na zeznania świadka A. M. , na przypisywanie świadkom słów, których nie wypowiedzieli np. świadka J. W. (2) czy K. R..

Tak sformułowane zarzuty winny wprost odwoływać się do zeznań świadków, dokonywanie zaś własnej ich interpretacji i przypisywanie słów, których w zeznaniach nie było, jest nieuprawnione, choćby w kontekście zeznań J. W. (1), A. W. , K. R. czy A. M. o wspólnym prowadzeniu pizzerni i wspólnym rozliczaniu się z nakładów i wydatków, na co zresztą wskazał Sąd Okręgowy wyżej w uzasadnieniu.

Wobec tego zeznania samego pozwanego nie mogły być podstawą ustaleń, jak chciałby pozwany, bowiem pozostają w sprzeczności z zeznaniami wyżej wskazanych świadków , także zasady doświadczenia życiowego wersji zdarzeń pozwanego nie potwierdzają. Przecież pozwany zupełnie dobrowolnie podjął decyzję o podpisaniu w dniu 11 sierpnia 2019r. umowy , którą należy potraktować jako pożyczkę i którą powódce pozwany zobowiązuje się zwrócić. A to świadczy o tym, że kredyt wzięty przez powódkę miał na celu udzielenie właśnie pozwanemu pożyczki na działalność w postaci prowadzenia pizzerni.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. apelację pozwanego oddalił.

Pozwany do apelacji dołączył oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2022r. kierowane do powódki, że uchyla się od skutków prawnych złożonego w dniu 11 sierpnia 2019r. oświadczenia woli zawartego w zobowiązaniu dotyczącym spłaty kredytów zaciągniętych na uruchomienie pizzerni.

Zgodnie z art. 88§ 1 k.c. uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu /…/ następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Natomiast zgodnie z § 2 przywołanego artykułu uprawnienie do uchylenia się wygasa /…/ w razie błędu – z upływem roku od jego wykrycia.

Pozwany w uzasadnieniu apelacji na okoliczność złożonego oświadczenia woli podnosi, że błąd wykrył w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym z chwilą doręczenia mu zawartych przez powódkę umów kredytowych, których okazania powódka , do tej pory mu odmawiała, co zresztą potwierdziła w trakcie swoich zeznań/ str107 in fine- 109 akt/.

Po pierwsze, w swoich zeznaniach powódka absolutnie nie zawarła tego twierdzenia, po drugie nie brzmi wiarygodnie twierdzenie pozwanego, że nie miał wglądu do umów kredytowych do daty podpisania oświadczenia a w każdym razie tego nie wykazał.

Po drugie , Sąd Okręgowy nie badał , czy zostały spełnione przesłanki błędu prawnie doniosłego , bowiem uprawnienie pozwanego do uchylenia się wygasło. Pozwany zaprzestał spłaty pożyczki co najmniej w styczniu 2022r., co oznacza, że co najmniej w tej dacie wykrył błąd lub powziął wiedzę o błędzie co do wysokości zobowiązania. Tym samym roczny termin do uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli upłynął w styczniu 2022r., zaś uprawnienie pozwanego do uchylenia się wygasło, wobec uchybienia terminowi.

W przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postepowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy rozporządzenia z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu/ Dz. U. z 2019r., poz.68/.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE