Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.AKa.138/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 23 lutego 2022 roku, w sprawie sygn. akt III K 164/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. B.

oskarżona nie była w przeszłości karana sądownie

dane o karalności

757

2.1.1.2.

M. B.

Oskarżona jest tymczasowo aresztowana od 3.06.2021r. W izolacji przebywa po raz pierwszy. Przestrzega zasad obowiązujących w warunkach aresztowania. Nie sprawia problemów wychowawczych. W środowisku funkcjonuje zgodnie. Nie stwierdzono zachowań agresywnych. Nie była karana. Sporządzony został jeden wniosek o udzielenie nagrody w związku z wywiązywaniem się z obowiązków w zatrudnieniu. Zatrudniona nieodpłatnie jako pracownik gospodarczy. Obowiązki wykonuje sumiennie. Utrzymuje kontakt telefoniczny z ojcem B. K., który wspiera ją też finansowo.

opinia zastępcy dyrektora Aresztu Śledczego w O. z dnia 20.05.2022 roku.

769-770

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

dowód o charakterze informacji urzędowej.

2.1.1.2

opinia zastępcy dyrektora Aresztu Śledczego w O. z dnia 20.05.2022 roku.

Opinia została sporządzona przez uprawniony podmiot. Zawiera zasadnicze informacje odnośnie aktualnej sytuacji oskarżonej i jej zachowaniu w warunkach pozbawienia wolności. Zachowanie osadzonej należy oceniać jako dobre.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator Prokuratury (...)w K.w swojej apelacji zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że M. B. działała w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia P. M. (1), podczas gdy okoliczności ujawnione w sprawie, tj. rodzaj użytego narzędzia, w tym przypadku noża o 12-centymetrowym ostrzu, liczba i umiejscowienie zadanych ciosów, a zatem trzy ciosy w plecy w okolice umiejscowienia newralgicznych dla życia organów, siła, z jaką oskarżona zadała jeden z ciosów, powodujący ranę o głębokości około 10 centymetrów, a także zachowania M. B. przed popełnieniem przestępstwa, związane z używaniem przemocy wobec pokrzywdzonego, jak również jej zachowanie po zaatakowaniu nożem P. M. (1), czyli niepodjęcie próby udzielenia pokrzywdzonemu pomocy, pomimo próśb z jego strony, wskazują na działalnie oskarżonej w zamiarze bezpośrednim.

II. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. B. wyrażająca się w orzeczeniu za przypisane oskarżonej przestępstwo kary 9 lat pozbawienia wolności, podczas gdy natężenie społecznej szkodliwości czynu przypisanego M. B., związane z rodzajem i charakterem naruszonego dobra, sposobem i okolicznościami czynu, działaniem z zamiarem bezpośrednim, czy też ze szczególnie nagannych pobudek, jak również stopień zawinienia oskarżonej, znajdującej się pod działaniem alkoholu i atakującej praktycznie bezbronnego partnera, z którym wspólnie zamieszkiwała, podobnie jak i pozostałe przesłanki wymiaru kary, w szczególności odnoszące się do sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przestępstwa i jej zachowania po jego popełnieniu, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej, która dodatkowo spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji prokuratora nie zasługują na uwzględnienie.

ad. I.

Prokurator formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wskazał na istotne przesłanki, które miałyby dawać podstawę do dokonania odmiennego, niż uczynił to Sąd ad quo, ustalenia w przedmiocie postaci umyślnego zamiaru, jaki należało przypisać oskarżonej przy dokonaniu czynu. Zamiaru bezpośredniego, który był przedmiotem zarzutu w akcie oskarżenia, a nie zamiaru ewentualnego, jaki ustalił Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 23 lutego 2022 roku.

Na wstępie należy wskazać na zaledwie parę poglądów orzecznictwa, która miałyby obie te postacie umyślności odróżniać. " O ile zamiar bezpośredni polega na chęci realizacji wszystkich znamion czynu zabronionego przez sprawcę, to jest na podjęciu aktu woli obejmującego pewną realizację tych znamion, o tyle zamiar ewentualny (wynikowy) charakteryzuje się tym, że sprawca ma wyobrażenie określonego celu karalnego lub niekaralnego, i dążąc do jego osiągnięcia ma świadomość prawdopodobieństwa wyczerpania znamion czynu zabronionego, jednak niejako z góry akceptuje wszelkie skutki, które mogą powstać w związku z realizacją tego celu" - tak wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2019 roku, w sprawie II AKa 393/18, Lex nr 2704593. „ Zamiar wynikowy [ewentualny - przypis autora] występuje zawsze obok zamiaru bezpośredniego, którym może być objęte popełnienie czynu zabronionego (czyn zabroniony objęty zamiarem wynikowym będzie w takim wypadku występował jako element koniunktywny mogący nastąpić obok czynu zabronionego objętego zamiarem bezpośrednim albo jako element alternatywny mogący wystąpić zamiast czynu zabronionego objętego zamiarem sprawcy)”- tak wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2014 roku, w sprawie II AKa 4/14, Lex nr 1439341. A w końcu przywołać należy i taki pogląd, że " brak pewności co do skutku śmiertelnego wyklucza przyjęcie zamiaru bezpośredniego w trakcie działania sprawcy." (por. Sądu Apelacyjny w Łodzi, wyrok z dnia 6 lutego 2014 roku, w sprawie II AKa 276/13, Lex nr 1458921).

Nie ulega więc wątpliwości, że zamiar jako element czynu podlega dowodzeniu i musi zostać wykazany wiarygodnymi dowodami. Ustalenie zamiaru bezpośredniego wymaga ustalenia, że sprawca chciał (obejmował swoją świadomością i wolą), spowodowanie śmierci człowieka (por. Sąd Najwyższy, postanowienie z dnia 13 maja 2015 roku, sygn. akt II KK 60/15, Lex 1755911).

Z uwagi na przedmiot dowodzenia, zasadniczym źródłem dowodowym musi być relacja samego sprawcy. Można przyjmować, że to właśnie sprawca ma najlepszą wiedzę o swoich przemyśleniach, wrażeniach i zamiarach. W niemniejszej sprawie, oskarżona wielokrotnie przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym (k. 27-30, 87-94, 330-331) oraz na rozprawie (k. 678-679), o ile przyznawała się do samego czynu, to zaprzeczała aby miała zamiar pozbawić życia swojego konkubenta. Tylko na marginesie należy odnotować, że Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy omówił i zakwestionował linię obrony oskarżonej, gdzie ta wskazywała, że ugodziła nożem pokrzywdzonego działając w obronie przed jego atakiem (pkt. 1.2.1 uzasadnienia).

Wersja jaką prezentuje oskarżona, mimo że odnosi się do kwestii świadomości oraz sfery woluntatywnej, za każdym razem musi być weryfikowana na podstawie całokształtu materiału dowodowego, w szczególności zaś dowodów o charakterze niewątpliwie obiektywnych. To właśnie, okoliczności czynu miałyby stanowić dowód, który według skarżącego, pozwala na ustalenie zamiaru bezpośredniego u oskarżonej. Takie twierdzenie prokuratora nie może zostać zaakceptowane, a ustalenia jakie poczynił Sąd Okręgowy należy ocenić jako prawidłowe.

W pierwszym rzędzie należy zaprzeczyć wszystkim sugestiom, aby oskarżona planowała dokonanie zabójstwa swojego konkubenta P. M. (1), bądź aby stosowała wobec niego przemoc fizyczną lub psychiczną z istotnym nasileniem. Relacje między konkubentami były przedmiotem relacji kilku świadków, którym sąd dał wiarę w całości. Relacje sąsiadów: M. G. (k. 17-18, 682), K. G. (k. 683), J. M. (k. 277, 683-684) i P. D. (k. 54-55, 684) nie dają podstaw do przyjęcia, że relacje między oskarżoną a pokrzywdzonym, wykraczały poza awantury, które zdarzają się zwykle u osób stale nadużywających alkoholu. Sąd Okręgowy, w części poświęconej powodom, dla których odmówił wiary wersji obrony oskarżonej (pkt. 1.2.1), wskazał, że oskarżona nie była ofiarą agresji ze strony konkubenta. Można mówić nawet o pewnej równowadze stron, gdyż pokrzywdzona także krzyczała, a nawet sięgała do przemocy fizycznej wobec mężczyzny. Tak też należy odczytywać relację wywiadu środowiskowego (k. 222). Z kolei zapis interwencji w mieszkaniu stron, dokumentuje wezwania Policji z powodu agresywnego zachowania się oskarżonej wobec P. M. (1), ale także przypadki jej autoagresywnego zachowania (10.04.2021) - k. 127-168. Zresztą miała nad P. M. (1) przewagę, gdyż ten, z powodu niezidentyfikowanej choroby i alkoholizmu, miał trudności w chodzeniu. W żadnym razie nie ma jednak podstaw do przyjęcia, że oskarżona znęcała się nad pokrzywdzonym, albo aby postępowała z jej strony agresja, której wynikiem był atak nożem na życie mężczyzny.

Nie może ulegać wątpliwości, że zasadnicze dla oceny czynu oskarżonej są zeznania świadka M. K. (k. 44, 682). Z zeznań tych wynika, że w czasie krótkiej jego nieobecności w mieszkaniu stron (K. ul. (...)) miało dojść do kłótni, w trakcie której oskarżona ugodziła pokrzywdzonego nożem w plecy. Świadek, zeznając na rozprawie wskazał nawet możliwy powód tej, kłótni („ o pieniądze, czy coś - mówił P.”). Taka relacja pozostaje zgodna z wyjaśnieniami samej oskarżonej, która podała, że działała impulsywnie, pod wpływem kłótni z pokrzywdzonym (k. 27 i 89).

Prokurator jako zasadniczą okoliczność, mogącą świadczyć o umyślności działania oskarżonej podnosi fakt zadania pokrzywdzonemu trzech ciosów nożem w plecy. Faktycznie jest to także dla Sądu Okręgowego zasadniczy dowód pozwalający na ustalenia zamiaru ewentualnego u oskarżonej. Ciosy wprawdzie były trzy, bo tak twierdziła oskarżona, ale zadane rany już dwie w okolicy podłopatkowej pleców (ustalenia pkt. 1.1.1 uzasadnienia). Jak wynika też z niebudzącej wątpliwości opinii biegłego lekarza sądowego D. K. (k. 680-681), faktycznie to jedna rana, fragmentarycznie rozdwojona, drążąca do płuca, była powodem następczego krwawienia i śmierci. Cios nie tylko nie był umiejętnie celowany, ale przede wszystkim nie musiał być zadany z dużą siłą. Do zadania tego rodzaju rany wystarczyła średnia siła, ewentualnie uderzenie zadane z rozmachem. Nie zostało w tym przypadku uszkodzone duże naczynie krwionośne płuca, bo wówczas zgon nastąpił by w ciągu kilku minut. U P. M. (1) doszło do uszkodzenia obwodowej części płuca, bez dużych przekrojowo naczyń, ale także dobrze unaczynionej, co skutkowało krwawieniem do jamy opłucnej i późniejszym zgonem. Biegły okres ten szacował na około półtorej godziny (opinia biegłego 680-681).

Istotną okolicznością, jaką należało wziąć pod uwagę ustalając rodzaj zamiaru przypisanego oskarżonej było zachowanie się oskarżonej po popełnieniu przestępstwa. To w całości pomija apelujący prokurator. Opierając się li tylko na zeznaniach świadka M. K., który przecież nie jest stronnikiem oskarżonej, agresja oskarżonej zakończyła się zanim ten powrócił do mieszkania stron. Zajście było więc krótkie, bo świadek był nieobecny tam najwyżej 15 minut. Oskarżona w tym czasie była już spokojna, przynajmniej takie ten odniósł wrażenie. Natomiast pokrzywdzony, będąc przytomny, uskarżał się, że został zraniony, pokazywał świadkowi ranę i chciał aby wezwać pomoc. Już z tego można wnosić, że oskarżona zakończyła swoje działanie, zanim nastąpił skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego. Miała możliwość kontynuowania ataku, zadawania kolejnych ciosów, ale tego nie robiła. Zaniechała ataku wiedząc, że pokrzywdzony jest świadomy i najprawdopodobniej nie grozi mu niebezpieczeństwo. Nie tylko oskarżona, ale także M. K. oraz J. M., rozmawiali z pokrzywdzonym i zbagatelizowali jego prośby o wezwanie pomocy. Także P. D., szewc, który wysłuchał relacji M. K., zbagatelizował sytuację i zranienie jakiego doznał pokrzywdzony. Trudno więc ferować twierdzenie, że to oskarżona zdawała sobie sprawę z konsekwencji zranienia pokrzywdzonego. Tak jak inni, zwłaszcza ona z uwagi na cechy swojej osobowości, nie zdawała sobie sprawy z wewnętrznego krwotoku, który doprowadzi do śmierci mężczyzny.

Oskarżona wygoniła z mieszkania M. K. oraz sama wyszła udając się do swojego znajomego P. Ł.. Brak podstaw do twierdzenia, aby takie jej zachowanie było motywowane inaczej niż kłótnią z pokrzywdzonym. Kiedy uspokoiła się i chciała wrócić do mieszkania przy ul. (...), około godziny 22.00. zastała drzwi zamknięte i mimo głośnego pukania, pokrzywdzony jej nie otworzył. Sytuacja powtarzała się także następnego dnia od godzin wczesnoporannych. Nawet w momencie, kiedy z udziałem policjantów, oskarżona wyłamała drzwi, ta nie miała przekonania, a być może jedynie obawę, że pokrzywdzony nie żyje lub jego życie jest zagrożone.

W końcu, dokonując ustaleń w zakresie świadomości i zamiaru sprawcy, oprócz okoliczności przedmiotowych, należy w istotnym zakresie brać pod uwagę właściwości osobiste sprawcy. Czy ten, z uwagi na stan swojego rozwoju umysłowego, albo chorobę, nie ma istotnie obniżonej zdolności percepcyjnych. Mamy bowiem na uwadze, że ktoś o choćby przeciętnych uwarunkowaniach poznawczych, winien był wiedzieć jakie będą skutki przedsięwziętego działania. W przypadku oskarżonej, a czego nie kwestionuje skarżący prokurator w swojej apelacji, biegli lekarze psychiatrzy stwierdzili, że oskarżona jest osobą w stopniu lekkim upośledzoną umysłową. Diagnoza ta nie jest też żadnym novum. Tak diagnozowano oskarżoną od dzieciństwa. Uczęszczała ona do szkoły specjalnej. Nie miała wykształcenia, a zawód jaki zdobyła to zaledwie "pomoc kucharska". Nie pracowała, najprawdopodobniej nie tylko z uwagi na nadużywanie alkoholu. Biegli wskazali przy tym, a co znalazło się też w ustaleniach sądu, że oskarżona zna podstawowe normy życia społecznego, ale wyraźny deficyt intelektualny skutkuje obniżeniem poziomu funkcjonowania poznawczego oskarżonej, kierowaniem się doraźną motywacją, zaburzoną zdolnością planowania, wnioskowania przez przewidywanie skutków swojego postępowania, a także znaczenie ograniczonej kontroli sfery emocjonalno - popędowej, szczególnie w sytuacji konfliktowej. Zachowaniu oskarżonej sprzyjała sytuacja konfliktowa z pokrzywdzonym i spożyty wcześniej alkohol, który w typowy sposób ułatwia wyzwolenie zachowań agresywnych. Zachowanie oskarżonej w czasie czynu wynikało przede wszystkim z jej deficytu intelektualnego (pkt. 1.1 uzasadnienia). W ocenie Sądu Apelacyjnego takie wnioski opinii biegłych mają wprost odniesienie w ograniczonej możliwości oskarżonej percepcji znaczenia działań jakie podejmuje i skutków tego działania. Tak więc, jeśli każda osoba o przeciętnych warunkach musiała sobie zdawać sprawę z konsekwencji zadania ciosu nożem, to w wypadku oskarżonej próg takiego wnioskowania i przewidywanie konsekwencji trzeba traktować jako istotnie obniżony. Przypisanie jej więc jedynie na podstawie użytego narzędzia oraz sposobu zadania ciosów zamiaru wywołania skutku, który przecież nie był nawet nieuchronny, jest nie do zaakceptowania. Jak należy wnosić na podstawie opinii biegłych, oskarżona działała impulsywnie, pod wpływem emocji wyzwolonych sytuacją konfliktu i alkoholem jeszcze odhamowującym te emocje. To praktycznie wyklucza możliwość ustalenia, że ta działała ze uświadomionym zamiarem bezpośrednim zabójstwa oskarżonego.

Deficyt intelektualny oskarżonej, który wskazują biegli jako zasadniczy czynnik w zachowaniu oskarżonej ma także bardzo praktyczny wymiar. Prokurator uczestniczył przecież w wizji lokalnej - eksperymencie procesowym z udziałem oskarżonej na miejscu zdarzenia (k. 178-179). Zapis video owej wizji (płyta CD - k. 182) pozwala stwierdzić, że prowadzącemu tą czynność prokuratorowi oraz policjantom nie udało się przez godzinę nakłonić oskarżonej do pokazania sposobu w jaki zadała pokrzywdzonemu cios. Nie potrafili oni nawiązać z nią kontaktu werbalnego oraz dobrać argumentów, które skłoniłyby oskarżoną do prezentacji, mimo, że deklarowała ona, że chce wszystko wyjaśnić i pokazać. To przesądza o tym, że stwierdzone u niej upośledzenie umysłowe skutkuje realnymi ograniczeniami w różnych sprawach i czynnościach.

Trudno w tych okolicznościach przesądzać, a tak argumentuje prokurator w swojej apelacji, że użycie narzędzia w postaci noża, zadanie ze średnią siłą ciosów w okolice podłopatkowe musiało przesądzać, że musi dojść do spowodowania śmierci pokrzywdzonego. Tego rodzaju impulsywne działanie było w tym przypadku podyktowane, nie zamiarem dokonania zabójstwa P. M. (1), ale nieukierunkowaną na jakikolwiek cel agresją, gdzie oskarżona akceptowała (godziła się), także na najdalej idący skutek, jakim była śmierć pokrzywdzonego. W jej świadomości i woli towarzyszącej działaniu, skutek taki mógł nastąpić, ale nie był zasadniczym (kierunkowym) celem jej działania. W konsekwencji ustalenia Sądu Okręgowego należało akceptować w całości, uznając że znajdują one należytą podstawę w zgromadzonych w sprawie dowodach.

ad. II.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił również drugiego zarzutu apelacji prokuratora - rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonej kary. Takie rozstrzygnięcie opiera się, z jednej strony na niezaakceptowaniu zarzutu z pkt. I apelacji i odrzuceniu twierdzenia o działaniu oskarżonej w zamiarze bezpośrednim, a z drugiej strony, na przekonaniu o zaistnieniu istotnych okoliczności przemawiających za zastosowaniem wobec oskarżonej nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie jej poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W zakresie tego zarzutu należy odwołać się do poniższej części uzasadnienia, a odnoszącej się do kwestii przesłanek uwzględniania wniosków apelacji obrońcy.

W tym miejscu należy wskazać, że poza samym skutkiem, który jest przecież zasadniczym elementem ustawowych znamion przypisanego oskarżonej czynu, brak jest istotnych czynników (okoliczności), które kazałyby czyn oskarżonej traktować jako czyn o bardzo wysokiej społecznej szkodliwości. Jak już wskazano powyżej, nie ma podstaw do przyjęcia, że czyn został popełniony w zamiarze bezpośrednim. Według cytowanej wyżej opinii biegłych lekarzy psychiatrów, to upośledzenie umysłowe i związany z nim deficyt intelektualny, były zasadniczym czynnikiem, który spowodowało działanie oskarżonej. Dwa pozostałe czynniki, na które wskazują biegli, konflikt z pokrzywdzonym oraz spożyty alkohol, są ważne, ale niejako drugorzędne.

Trudno przy tym zaakceptować twierdzenia zarzutu apelacji, że oskarżona dopuściła się bezpodstawnego ataku na bezbronnego partnera. Nie ulega wątpliwości, że oskarżona miała przewagę fizyczną nad pokrzywdzonym, wynikłą głównie z tego, że ten miał trudności z chodzeniem oraz był skrajnie nietrzeźwy. Hałasy jakie towarzyszyły awanturze między obojgiem konkubentów (relacja choćby P. D.) wskazuje na impulsywne zachowanie oskarżonej. Ta zaś w swoich wyjaśnieniach podała, że to oskarżony ją obrażał będąc nietrzeźwy. Nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonej było impulsywne, emocjonalne i następstwem konfliktu z pokrzywdzonym.

Zasadniczą przesłanką jaką ustawodawca limituje wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonej jest stopień winy (art. 53 § 1 k.k.). W tym przypadku ten stopień winy jest niższy i ogranicza się jedynie do zamiaru ewentualnego. Wskazane już wyżej ograniczenie poczytalności oskarżonej w stopniu znacznym oraz nagły charakter zamiaru, przeciwnie niż zdaje się argumentować prokurator, przemawiają jednoznacznie na korzyść oskarżonej i jeszcze ten stopień winy obniżają.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się też istotnych okoliczności, które byłyby obciążające dla oskarżonej, oprócz samych okoliczności przedmiotowych czynu. Trudno przy tym uznać za istotną okoliczność obciążającą zachowanie się oskarżonej po popełnieniu czynu. Ta, podobnie jak inne osoby, nie miała świadomości zagrożenia dla życia oskarżonego z uwagi na doznaną ranę. Nie wezwała pomocy medycznej i opuściła mieszkanie, aby zakończyć kłótnię i uspokoić się. Nie utrudniała pokrzywdzonemu, ani innym osobom wezwanie pogotowia, nie zamknęła pokrzywdzonego w mieszkaniu. Wróciła około 22,00, zaskoczona, że nie może się dostać do mieszkania. Dobijała się licząc, że pokrzywdzony jej otworzy. To dopiero z upływem nocy, narastała u niej obawa o jego zdrowie. Sąd Okręgowy natomiast jako okoliczności łagodzące wskazuje: dotychczasowy sposób życia, przyznanie się oskarżonej do winy, wyrażoną skruchę oraz działanie zmierzające do wyjaśnienia przebiegu zdarzenia.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę wyroku i uznanie oskarżonej M. B. za winną popełnienie zarzucanego jej czynu przy przyjęciu, że działała ona w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. M. (1) oraz orzeczenie wobec niej, na podstawie art. 148 § 1 k.k., kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutów apelacji prokuratora musiało skutkować nie podzieleniem wniosków apelacji, co do zmiany wyroku.

3.2.

Obrońca oskarżonej M. B. adw. P. M. (2) w swojej apelacji z dnia 29 marca 2022 roku zarzucił:

Obrazę przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i zaniechania przyjęcia za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy przejawiających się na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej, a także poprzez pominięcie przez sąd przy dokonywaniu ustaleń faktycznych części istotnych okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów, korzystnych dla oskarżone, tj. pisemnej opinii biegłych oraz dowodu z przesłuchania biegłych na rozprawie w takim zakresie, w jakim wnioski z opinii oraz przesłuchania biegłych wprost wskazują na istnienie u oskarżonej w chwili popełnienia czynu znacznego stopnia ograniczenia zdolności rozpoznania znaczenia swojego czynu, co mogło mieć w konsekwencji wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń co do sprawstwa oraz winy oskarżonej;

- naruszenie art. 4 k.p.k. i art. 5 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej w tym jej wyjaśnień wskazujących na pobudkę działania i zeznań świadków dotyczących przyczyn i przebiegu zdarzenia, wcześniejszych przejawów agresji ze strony pokrzywdzonego, jak również w dniu zdarzenia objętego aktem oskarżenia.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

- całkowite pominięciu treści pisemnej i ustnej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej, które wskazują, iż zachowanie oskarżonej w momencie popełnienia czynu wyczerpuje znamiona zastosowania art. 31 § 2 k.k. z uwagi na ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania sowim postępowaniem przez oskarżoną, a co wynikało z wprost z deficytu intelektualnego oskarżonej;

- błędnym przyjęciu, że oskarżona M. B. nie działała w granicach obrony koniecznej, co skutkowało niezastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary zgodnie z art. 31 § 2 k.k., z uwagi na stan pokrzywdzonego (bezbronność, problemy z poruszaniem się, upojenie alkoholowe), jak i jego warunki fizyczne, podczas gdy z wyjaśnień samej oskarżonej jak również przesłuchanych świadków wprost wynikało, iż w związku w/w jak i pokrzywdzonego wielokrotnie dochodziło do kłótni oraz rękoczynów, natomiast sama oskarżona wielokrotnie była ofiara agresywnego napadu konkubenta.

Rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej M. B. kary:

- wynikająca z pominięcia części materiału dowodowego w postaci opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej przy ustalaniu stopnia winy oskarżonej oraz wymiaru kary dla oskarżonej, naruszającą art. 53 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. poprzez orzeczenie wobec M. B. bezwzględnego pozbawienia wolności na okres 9 lat, przy całkowitym pominięciu okoliczności łagodzących, tj. dotychczasowej niekaralności oskarżonej, postawy oskarżonej w postępowaniu przygotowawczym w trakcie procesu, współpracy z organami śledczymi oraz przyznaniu się do winy i wyrażonej skruchy;

- rażącą niewspółmierność – surowość kary 9 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej i orzeczenie kary wbrew dyrektywom zawartym w art. 53 § 1 i 2 k.k., nieuwzględniającej okoliczności popełnienia przez oskarżoną czynu zabronionego, jej zachowania po popełnieniu czynu, a w szczególności niedostatecznie uwzględniającej stan psychiczny M. B. w momencie popełnienia czynu oraz związany z tym stopień winy oskarżonej i jej działanie w warunkach ograniczonej poczytalności w rozumieniu art. 31 § 2 k.k., co uzasadniało zastosowanie wobec oskarżonej nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej musi zostać uznana za częściowo zasadną.

W pierwszym rzędzie należy przyjmować, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowy ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa i poczytalności oskarżonej, a co zdaje się kwestionować skarżący. Sąd Okręgowy w całości uznał za wiarygodną opinię zasadniczą oraz uzupełniającą biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k. 279-284, 492-508, 681), a wnioski tej opinii wprowadził do ustaleń opisu czynu przypisanego oskarżonej oraz zawarł w obszernym fragmencie w uzasadnieniu wyroku (pkt. 1.1 uzasadnienia). Stąd nie można podzielać zarzutów apelacji, co do naruszenia w tym zakresie przepisów postępowania, bądź błędu w ustaleniach faktycznych.

Zgodzić się należy natomiast z tymi zarzutami apelacji, gdzie skarżący obrońca podnosi, że wnioski opinii biegłych, a przede wszystkim konstatacja co do ograniczonej w stopniu znacznym zdolności oskarżonej do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem winna zostać uwzględniona w należytym stopniu i stanowić podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Sąd Okręgowy prawidłowo dokonując ustaleń w zakresie właściwości osobistych oskarżonej i ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, faktycznie kwestię tę marginalizuje. Nie nadaje jej istotnego znaczenia dla wymiaru kary. Wszystkie łącznie traktowane okoliczności miałyby dawać podstawę do wymierzenia kary 9 lat pozbawienia wolności, jako kary sprawiedliwej oraz spełniającej wymagania kary wychowawczej i zapobiegawczej. Odnosząc się natomiast wprost do kwestii ograniczonej poczytalności, sąd podał: " Podkreślić przy tym należy, że w sytuacji ustalenia działania oskarżonej w warunkach określonych w art. 31 §2 k.k. nie występuje "mocne" domniemanie potrzeby nadzwyczajnego złagodzenia kary. Przepis art. 31 § 2 k.k. daje sądowi jedynie możliwość, a nie obliguje do skorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia. W tym wypadku Sąd uznał, ze stopień zawinienia oskarżonej nie uzasadnia skorzystania z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Orzeczona kara ma przede wszystkim spełnić cele prewencji indywidualnej, z tego względu orzeczona kara 9 lat pozbawienia wolności jest zasadna, jeżeli weźmie się pod uwagę znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu, a zwłaszcza nieodwracalny skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego. W szczególności nie jest ona karą rażąco surową, jeśli uwzględni się społeczne oddziaływanie wymierzonej kary. Zdaniem Sądu łagodniejszy wymiary kary stanowiłby błędny sygnał dla społeczeństwa i przyzwolenie na przemoc jako narzędzie do rozwiązywania konfliktów" - str. 721. Z tą argumentacją na pewno zgodzić się nie można.

Treść ustaleń sądu dokonanych na podstawie opinii biegłych, które należy w tym miejscu ponownie przywołać, stwierdzają, że oskarżona ujawnia wyraźny deficyt intelektualny skutkujący obniżeniem poziomu funkcjonowania poznawczego, kierowaniem się doraźną motywacją, zaburzoną zdolnością planowania, wnioskowania przez przewidywanie skutków swojego postępowania, a także znacznie ograniczoną kontrolą sfery emocjonalno - popędowej, szczególnie w sytuacji konfliktowej. Zachowaniu oskarżonej sprzyjała sytuacja konfliktowa z pokrzywdzonym i spożyty wcześniej alkohol, który w typowy sposób ułatwia wyzwolenie zachowań agresywnych. Zachowanie oskarżonej w czasie czynu wynikało jednak przede wszystkim z jej deficytu intelektualnego (pkt. 1.1 uzasadnienia). To właśnie lekkie upośledzenie umysłowe, rozpoznane jeszcze w dzieciństwie i determinujące sposób funkcjonowania oskarżonej, także w jej całej drodze życiowej, przy niesprzyjających czynnikach takich jak: sytuacja konfliktu i nadużycie alkoholu, jest traktowana jako podstawowy czynnik stanowiący o przestępczym zachowaniu oskarżonej. Nie ulega więc wątpliwości, że to właśnie stanowiło zasadniczy czynnik przestępczego zachowania oskarżonej.

Oczywiście, przepis art. 31 § 2 k.k. zawiera jedynie fakultatywne upoważnienie do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Nie oznacza to jednak całkowitej swobody sądu w stosowaniu lub niestosowaniu złagodzenia kary. Stan ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności jest zawsze czynnikiem umniejszającym winę (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2018 roku, IV KK 500/17, Lex nr 2450265. " Zastosowanie art. 31 § 2 k.k. daje sądowi możliwość zastosowania wobec sprawcy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary (art. 60§1 k.k.) Niezastosowanie tej instytucji przez Sąd orzekający, stanowi jednak mocny sygnał ze strony ustawodawcy, że w takich przypadkach wymierzona kara nawet w dolnej granicy ustawowego zagrożenia może być, z uwagi na stopień winy, karą niewspółmiernie surową. W sytuacji, gdy sąd nie korzysta z możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary, to ograniczenie poczytalności w stopniu znacznym jest zobowiązany uwzględnić przy wymiarze kary" - tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 18 października 2017 r., II AKa 278/17, Lex 2402348. Ograniczona poczytalność w stopniu znacznym nie jest tylko jedną z okoliczności wpływającą na wymiar kary, podobnie jak te z katalogu z art. 53 § 2 k.k. Jest okolicznością szczególnej wagi, skoro ustawodawca z jej wystąpieniem wiąże upoważnienie do nadzwyczajnego złagodzenia kary. To na sądzie bowiem ciąży obowiązek oceny tej okoliczności w kontekście innych okoliczności wpływających na wymiar kary, ale zwłaszcza w kontekście limitującej funkcji winy, wskazanej w art. 53 § 1 k.k. Kara nie może bowiem przekraczać jej stopnia.

Zasadniczym pytaniem jest w tych okolicznościach, kiedy to właśnie zaistnienie przesłanki z art. 31 § 2 k.k. winno wpływać na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wskazać tu trzeba na co najmniej dwa powody. Powód ograniczenia poczytalności ma istotny związek z samym czynem, ma istotne znaczenie dla procesu motywacyjnego sprawcy, który pozostając zdrowy, czynu by nie popełnił. A nadto wówczas gdy, właściwości samego sprawcy mają znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości samego czynu. W niniejszej sprawie takie warunki właśnie zachodzą. Biegli jednoznacznie wskazują na deficyt intelektualny oskarżonej jako zasadniczy czynnik skutkujący zaistnieniem przestępstwa. Oceniając zaś stopień społecznej szkodliwości czynu należało uwzględniać, oprócz okoliczności przedmiotowych powołanych przez sąd, także fakt, że skutkowi w postaci śmierci można było zapobiec, nie był to skutek natychmiastowy, ani nieuchronny. Sytuacji nie oceniła prawidłowo oskarżona, ale zbagatelizowały ją także inne osoby, zdrowe, a jak to jest w wypadku J. M., także trzeźwe w czasie zdarzenia. To okoliczności, które inaczej niż sąd ad quo karzą oceniać sytuację oskarżonej w kontekście wagi przesłanek przemawiających za nadzwyczajnym złagodzeniem wymiaru kary.

Nieudzielenie pomocy pokrzywdzonemu może być traktowane jako ważna okoliczność wpływająca na zaostrzenie kary wówczas, gdy sprawca działa z rozeznaniem, co do tego, że ofiara znajduje się w sytuacji zagrożenia choćby zdrowia. Na pewno oskarżona, tak jak i inne osoby, nie miała takiej świadomości. Stąd nie można jej przypisywać takiej okoliczności obciążającej.

Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonej długoterminową karę pozbawienia (9 lat) wolności, swoją decyzje uzasadniał celami prewencyjnymi kary i potrzebą długotrwałego oddziaływania na oskarżoną. To chybiony pogląd. Oskarżona pomimo nadużywania alkoholu i awantur z pokrzywdzonym, nie była w przeszłości karana sądownie, nie posiada negatywnej opinii w miejscu zamieszkania (opinia kuratora sądowego k. 262). Także w warunkach pozbawienia wolności opinia o oskarżonej jest dobra. Nie wykazuje ona skłonności agresywnych, ani autoagresywnych. Relacje z funkcjonariuszami i współosadzonymi układa zgodnie (opinia z AŚ w O. k. 769-770).

Oskarżona nie jest też uzależniona od alkoholu (nie zachodzi też potrzeba jej leczenia odwykowego, jak wskazał to Sąd Okręgowy w uzasadnieniu - k. 720). Biegli w swojej finalnej opinii wskazani, że nie rozpoznali u niej uzależnienia od alkoholu (k. 508). Nie ulega także wątpliwości, a co sąd ad quo akcentował także jako ważką okoliczność przemawiającą za złagodzeniem kary, że oskarżona szczerze przyznała się do czynu, wyraziła szczerą skruchę oraz sama odczuwa brak osoby, którą kochała.

Mając na uwadze powyższe, a w szczególności upośledzenie umysłowe oskarżonej, należy stanąć na stanowisku, że stosowanie wobec niej kary pozbawienia wolności ma wyłącznie charakter represyjny, charakter sprawiedliwej odpłaty. Nie można bowiem liczyć, że zachodzi wobec oskarżonej potrzeba i możliwość stosowania działań poprawczych, reedukacyjnych. Diagnoza opinii psychiatryczno - psychologicznej faktycznie wyklucza, aby przy stwierdzonym deficycie intelektualnym możliwe było wdrożenie działań edukacyjnych i wychowawczych, przewartościowanie etyczne etc., ewentualnie poza pracą nad wzmocnieniem kontroli sfery emocjonalno - popędowej i unikania sytuacji konfliktowych.

W tych okolicznościach należy przyjmować, że zachodzą podstawy do zastosowania wobec oskarżonej nadzwyczajnego złagodzenia kary. Kara 6 lat pozbawienia wolności, nie tylko uwzględnia właściwie stopień zawinienia, który jest faktycznie istotnie niższy niż w wypadku osoby zdrowiej, ale też niższy niż ocenia to Sąd I Instancji. Ustalenia co do czynu, ale przede wszystkim akceptowane ustalenia opinii biegłych psychiatrów i psychologa, muszą znaleźć jednoznaczny, konkretny i adekwatny wyraz w wymiarze kary. Kara wymierzona przez sąd, a nawet kara w wysokości dolnego ustawowego zagrożenia, jest w sytuacji ograniczonego zawinienia oskarżonej, karą zdecydowanie za surową. W tym zakresie należał zgodzić się ze stanowiskiem apelującego obrońcy i wyrok wobec oskarżonej istotnie złagodzić.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty, a to poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu – poprzedzoną odpowiednią zmianą jego opisu – i zakwalifikowanie go z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., oraz jednocześnie odpowiednią do zmiany kwalifikacji zmianę wyroku orzeczonej kary, poprzez jej złagodzenie w tym również z uwzględnieniem znacznego ograniczenia nie tylko zdolności oskarżonej do pokierowania swoim postępowaniem, ale również do rozpoznania znaczenia czynu w chwili jej popełnienia;

alternatywnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty, poprzez złagodzenie wymiaru orzeczonej kary i orzeczenie kary pozbawienia wolności znacznie poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia kara za czyn z art. 148 § 1 k.k. przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, a to między innymi wskutek uznania, że oskarżona w chwili czynu miała w stopniu znacznym ograniczoną nie tylko zdolność pokierowania własnym zachowaniem, ale również rozpoznania jego znaczenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd podzielił zarzuty i wnioski apelacji obrońcy jedynie w zakresie w jakim wykazują one, że w wobec oskarżonej należało zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzyć ją poniżej dolnego ustawowego zagrożenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do sprawstwa i winy (punkt II wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów (art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.), a w apelacji prokuratora także zarzutu na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Na podstawie art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i § 6 pkt 1 k.k. wymierzoną oskarżonej karę za przypisane jej przestępstwo z art. 148 § 1 k.k., obniżono do 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności (pkt. I wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wyroku przez obniżenie kary była następstwem uwzględnianie częściowo zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oskarżonej, co omówione w części 3.2 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Oskarżona nie ma majątku i stałych dochodów, orzeczono wobec niej długoterminową karę pozbawienia wolności, dlatego uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niej nadmiernie uciążliwe, co musiało skutkować zwolnieniem jej od obowiązku ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.)

7.  PODPIS

Jarosław Mazurek Maciej Skórniak Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator Prokuratury Rejonowej w Kluczborku

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku, orzeczenie o winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej adw. P. M. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie z pkt I zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana