Sygn. akt I Ca 165/22

UZASADNIENIE

J. P. wniósł pozew przeciwko małoletnim pozwanym K. P. i S. P. reprezentowanym przez przedstawicielkę ustawową - matkę M. P., w którym domagał się obniżenia alimentów z łącznej wysokości 1.500 zł do 600 zł ( po 300 zł dla każdego z synów). W uzasadnieniu podał, że nie uzyskuje tak wysokich jak oczekiwał dochodów z działalności rozrywkowej i dlatego nie jest w stanie łożyć alimentów w dotychczasowej wysokości. Powód przyznał, że posiada dwa samochody V. (...) z 1996r. i V. (...) z 2007, każdy o wartości 10 tys. zł, oraz że czasami dorabia jako wodzirej z czego uzyskuje do 500 zł miesięcznie. Podkreślał także, że ma wysokie stałe zobowiązania - alimenty w wysokości 1.500 zł, spłatę kredytu w kwocie 691 zł, spłatę pożyczki 500 zł, koszty paliwa 300 zł, prądu 100 zł i wody 50 zł.

Pozwani powództwa w odpowiedzi na pozew nie uznali i wnosili o jego oddalenie.
W uzasadnieniu wskazywano, że sytuacja od czasu orzekania o alimentach w wyroku rozwodowym nie zmieniła się, a w szczególności podnoszono, iż powód w dalszym ciągu osiąga godziwe dochody z działalności w branży muzycznej. W trakcie procesu powód wniósł o zabezpieczenie poprzez zawieszenie alimentów lub tez zmniejszenie ich o połowę z uwagi na swoją trudną sytuację materialną. Małoletni pozwani wniosku o zabezpieczenie nie uznali i wnosili o jego oddalenie. Postanowieniem z dnia 25.03.2022r. udzielono zabezpieczenia poprzez obniżenie alimentów na czas trwania niniejszego procesu do kwoty po 600 zł dla każdego z małoletnich. Sąd Rejonowy w Ełku wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2022 roku Sąd Rejonowy w Ełku zasądził od powoda J. P. na rzecz małoletniego pozwanego K. P. kwoty po 700 zł miesięcznie i na rzecz małoletniego pozwanego S. P. kwoty po 600 zł miesięcznie, łącznie o 1300 zł płatnych po do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w terminie płatności każdej raty do rąk M. P. jako ustawowej przedstawicielki małoletnich pozwanych od dnia 1 stycznia 2022r. W pozostałym zakresie powództwo oddalił, zniósł między stronami koszty procesu oraz ustalił, iż brakujące koszty sądowe w postaci części opłaty od pozwu od uiszczenia której powód był wstępnie zwolniony ponosi Skarb Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Powód J. P. i matka małoletnich pozwanych M. P. byli małżeństwem od 21.06.2008r. Z małżeństwa mają dwóch synów K. P. ur. (...) i S. P. ur. (...) Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 28.04.2021 r. w sprawie I C 180/21 rozwiązał małżeństwo M. P. i J. P., bez stwierdzania winy i rozstrzygnięcia o kontaktach, powierzając władzę rodzicielską obojgu, ustalając miejsce pobytu u matki i obciążając pozwanego alimentami na rzecz starszego syna w kwocie 800 zł i dla młodszego w sumie 700 zł, czyli razem 1.500 zł. Wówczas powód deklarował dochody w wysokości 2,7 tys. i potencjalną możliwość dorabiania w zespole muzycznym, a M. P. twierdziła, że dochody męża z gry w zespole muzycznym to 1.000 - 1.500 zł. Ostatecznie na rozprawie rozwodowej 28.04.2021 r. powód reprezentowany przez profesjonalistę zgodził się na alimenty dla synów w łącznej wysokości 1,5 tys. zł. Powód spłaca pożyczkę bankową zaciągniętą w 2017r. w wysokości prawie 55 tys. zł w ratach po 680 zł. Poza tym w dniu 9.04.2021 r. pożyczył od B. G. 5 tys. zł. W okresie czerwiec - sierpień 2021 r. powód zarabiał średnio prawie 3,7 tys. zł brutto i około 2,7 tys. zł netto, a w okresie wrzesień - listopad 2021 r. około 3.450 zł brutto i ponad 2,5 tys. zł netto. Strona pozwana przedstawiła szereg wydruków z Internetu dotyczących informacji o imprezach, na których grał zespół z udziałem powoda – O..

Matka małoletnich pozwanych wynajmuje od stycznia 2021 r. sześćdziesięciopięciometrowy dom za który aktualnie płaci 1,8 tys. zł miesięcznie. W ocenie Sądu Rejonowego na gruncie przedmiotowego postepowania brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności dokumentów omówionych uprzednio z uwagi, że zdecydowana ich większość to dokumenty urzędowe, stanowiące dowód tego co zostało w nich zaświadczone (art. 244 § 1 kpc) oraz korzystające z domniemania zgodności z prawdą (art. 242 kpc). Odnosząc się do dokumentów prywatnych Sąd Rejonowy wskazał, że okoliczności w jakich je sporządzono zasadniczo uprawdopodobniają ich wiarygodność. W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy oprócz dowodu z dokumentów, przesłuchał jednego świadka i strony.

Świadek J. R. prowadzi zespół, w którym występuje powód i zeznał, że w tym roku grali dwa razy, a w ubiegłym roku kilkanaście razy za stawki od 400 do 1.300 zł. Świadek podkreślał, że na razie nie mają zaplanowanych koncertów, a pieniędzmi z koncertów dzielą się prawie po równo - on otrzymuje tylko o 50 zł więcej. Świadek potwierdził też, że powód posiada własny sprzęt nagłaśniający i grający oraz klawisze, a także samochód do ich transportu. Powód zeznał, że od 4 lat gra ze świadkiem i średnio miesięcznie z grania ma 600 zł. J. P. twierdził, że wynajmuje pokój u siostry za 800 zł oraz że średnio za występ dostają 300 - 400 zł na dwie osoby, a w ubiegłym roku mieli kilkanaście występów. Według powoda posiadany przez niego sprzęt grający ma wartość 5-6 tys. zł. Matka małoletnich pozwanych zeznała, że od kilkunastu lat pracuje w zakładach mięsnych i obecnie zarabia około 2,5 - 2,7 tys. zł. M. P. podkreślała, że wcześniej powód grał nawet 3 razy w tygodniu, a za sylwestra kilka lat temu dostał nawet 3 tys. zł. Ponadto była żona powoda podkreślała, że J. P. rzadko zabiera dzieci. Dodatkowo twierdziła ona również, że były mąż namawia starszego syna do zamieszkania ze sobą. Oceniając wiarygodność depozycji stron Sąd I instancji przyjął, że jeżeli chodzi o matkę małoletnich pozwanych to brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności jej zeznań aczkolwiek odnotowania wymaga, że jej informacje na temat intensywności świadczenia przez powoda usług muzycznych po rozwodzie nie są już aktualne. Odnośnie depozycji powoda Sąd Rejonowy podniósł, że z dużą dozą ostrożności należy podchodzić do jego twierdzeń odnośnie dochodowości działalności rozrywkowej albowiem jego twierdzenia co do zasady pozostają w sprzeczności z powszechnie dostępnymi informacjami (art. 228 § 2 kpc) na temat kosztów pozyskania usługi tego rodzaju. Sąd Rejonowy podkreślił, że w trakcie sprawy rozwodowej powód reprezentowany przez profesjonalistę nie kontestował specjalnie twierdzeń matki małoletnich, że z muzykowania ma dochód rzędu 1-1,5 tys. zł. W ocenie Sądu I instancji domniemywać można ( art. 231 kpc ), że były one zbliżone do prawdy. Z drugiej strony mógł on wówczas przypuszczać, że ograniczenia w funkcjonowaniu rynku rozrywki związane z pandemią mamy za sobą, lecz pod koniec 2021 r. znaczna część ograniczeń epidemicznych powróciła. W ocenie Sądu I instancji w zaistniałej sytuacji domniemywać można (art. 231 kpc), że wbrew wcześniejszym przypuszczeniom dochody z działalności zespołu muzycznego nie wzrosły (chociażby ze względu na inflację) ale ustabilizowały się w na niższym poziomie. Sąd I instancji przyjął, że można domniemywać (art. 231 kpc), że prawdopodobnie oscylują obecnie około dolnej granicy wskazywanej przez matkę małoletnich w trakcie sprawy rozwodowej czyli około 1 tys. zł. Przytaczając treść art. 133 § 1 kro, art. 135 § 1 i 2 kro oraz art. 138 kro, jak również orzecznictwo Sądu Najwyższego i stanowisko doktryny, Sąd Rejonowy wskazał, iż działalność w branży muzyczno - rozrywkowej przynosi powodowi dochód rzędu 1 tys. zł miesięcznie do tego dochodzą pobory, które jak wynika z przedstawionych zaświadczeń wynoszą od 2,5 do 2,7 tys. zł netto, a więc średnie miesięczne dochody powoda to około 3,6 tys. zł. Sąd I instancji przyjął, że z uwagi na urozmaicony sposób zarobkowania oraz posiadane formalne kwalifikacje, powód optymalnie wykorzystuje swoje możliwości zarobkowe. Zdaniem Sądu Rejonowego występujące w ostatnim czasie obniżenie dochodów z działalności zespołu muzycznego zdaniem sądu uwarunkowane jest okolicznościami obiektywnymi (pandemia) i nie powinno wiązać się z negatywnymi dla powoda konsekwencjami prawnymi. Podkreślając stanowisko doktryny, Sąd I instancji ocenił zakres potrzeb uprawnionych odnosząc się do minimum socjalnego i w tym kontekście odnotowania wymaga, że aktualnie stosownie do § 1 ust. 1 pkt 1 ppkt b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.07.2021 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot pieniężnych z pomocy społecznej ( Dz. U. z 2021 r. poz. 1296 ) minimum socjalne na jedną osobę w wieloosobowym gospodarstwie domowym wynosi 600 zł. Sąd rejonowy zaprezentowała dalej symulacje matematycznego wyliczenia potencjalnych zobowiązań alimentacyjnych. Dla porządku Sąd Rejonowy wskazał, że hipotetyczne koszty utrzymania małoletnich pozwanych muszą pozostawać w rozsądnej proporcji do faktycznych dochodów rodziców albowiem podkreślić należy, że zazwyczaj żadne gospodarstwo domowe nie wydaje więcej aniżeli suma jego dochodów. Sąd I instancji również podkreślił, iż uwzględnienie roszczenia powoda w niewielkim zakresie znajduje swoje umocowanie w dyspozycji art. 138 kro albowiem składając swoje oświadczenie o zgodzie na alimenty w określonej wysokości powód mógł przypuszczać, że będzie mógł prowadzić działalność rozrywkową w normalnych warunkach, a rzeczywistość okazała się o wiele bardziej skomplikowana i wymagająca. W świetle powyższego Sąd I instancji orzekł obniżenie alimentów do łącznej kwoty 1.300 zł (700 zł dla K. P. i 600 zł dla S. P.) i w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Orzeczono o obniżeniu alimentów od dnia 1.01.2022r. albowiem na rozprawie 29.12.2021 r. strona uprawniona do alimentów mogła się w całości zapoznać z argumentacją powoda dochodzącego obniżenia alimentów. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 100 kpc, o brakujących kosztach sądowych, od których częściowo powód został zwolniony postanowieniem z dnia 15.11.2021r., orzeczono na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniosła zarówno M. P. – przedstawicielka ustawowa małoletnich pozwanych jak i powód.

Pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w części, w pkt I w całości, i zarzuciła mu:

I. Naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez dokonanie w sposób dowolny i wybiórczy, a nie swobodny oceny materiału dowodowego z całkowitym pominięciem rozważenia wszechstronnego materiału zebranego w sprawie, w szczególności faktu, że sytuacja powoda nie uległa żadnej zmianie, wręcz się poprawiła, a dodatkowo pominięcie okoliczności, że powód osiąga dodatkowy dochód z działalności muzycznej, który to dochód nie jest ewidencjonowany, a którego to dochodu na dzień orzeczenia rozwodu nie osiągał, jak też całkowite pominięcie okoliczności, że powód w ogóle nie realizuje kontaktów z dziećmi, nie interesuje się ich potrzebami i w żaden inny sposób nie partycypuje w kosztach utrzymania małoletnich;

- art. 233 § 1 kpc - poprzez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego i w sposób sprzeczny pominięcie przez Sąd, że na dzień orzekania o alimentach przez SO w Suwałkach możliwości zarobkowe powoda zostały ocenione na kwotę 2700 zł, podczas, gdy obecnie powód zarabia więcej, tj. ok. 3000 zł z tytułu umowy o pracę oraz dodatkowo osiąga wynagrodzenie z tytułu grania w zespole muzycznym, przy czym powód od początku zaprzeczał tym okolicznościom. Ponadto Sąd w swoim uzasadnieniu wskazał, że pozwany ma zaciągnięte zobowiązana, przy czym nie mogą one stanowić podstawy zmiany orzeczenia, bowiem zobowiązania te istniały i były brane pod uwagę przez Sąd Okręgowy w Suwałkach w sprawie I C 180/21;

- art. 233 § 1 k.p.c poprzez całkowite pominięcie, że ojciec nie sprawuje żadnej opieki nad dziećmi, jak też w dalszym ciągu nęka ich matkę, poprzez zmuszenia ją do powrotu do powoda pod groźbą właśnie obniżenia alimentów i zawiadomienia organów pomocowych.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego mających wpływ na wynik sprawy:

- art. 135 § 1 k.r.o. - poprzez błędną wykładnię polegającą na nieuwzględnieniu przez Sąd niezbędnych wydatków na małoletnie, podczas gdy w świetle przedstawionego materiału dowodowego są one usprawiedliwione oraz dostosowane do zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, jak też oczywiście zasadne z uwagi na zmianę warunków i sytuacji pomiędzy stronami. Potrzeby dzieci uwzględniają ich wychowanie i stanowią niezbędny koszt jego utrzymania, nadto są odpowiednie do wieku, zapewniając ich prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy, zaś wydatki związane z utrzymaniem dzieci znacznie wzrosły w ostatnim roku, co Sąd I instancji pominął.

- art. 135 § 1 kro poprzez błędną wykładnię i niezasadne uznanie, że możliwości majątkowe i zarobkowe powoda warunkują konieczność obniżenia alimentów o kwotę 200 zł miesięcznie, podczas, gdy możliwości zarobkowo majątkowe powoda wzrosły, a nie zmalały.

- art. 133 § 1 kro poprzez przerzucenie w większej części obowiązku utrzymania małoletnich na matkę, pomimo tego, że zgodnie z art. 133 § 1 kro to oboje rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych na dziecko, które nie jest w stanie samo się utrzymać, biorąc pod miejsce pobytu dziecka i obowiązek sprawowania osobistej pieczy nad dzieckiem.

- art. 138 kro poprzez jego naruszenie polegające na niezasadnym uznaniu, że w niniejszej sprawie nastąpiła istotna zmiana okoliczności warunkująca zmianę orzeczenia alimentacyjnego, podczas, gdy z materiału dowodowego i uzasadnienia pisemnego Sądu wyraźnie wynika, że taka zmiana nie zaistniała, co więcej Sąd w pisemnym uzasadnieniu nie wskazał jakie okoliczności przyjął do uznania, że taka istotna zmiana nastąpiła.

Wskazując na powyższe, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje i nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu:

I.  Naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy:

art. 233 kpc poprzez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego, polegającą na:

- przyjęciu, że działalność w branży muzyczno-rozrywkowej przynosi powodowi dochód rzędu 1.000 zł miesięcznie,

- błędnym uznaniu, iż dochód z działalności muzycznej powoda jest stały i tym nieuzasadnione przyjęcie, że powód ma możliwość uzyskiwania zarobków na poziomie 3.600 zł netto, podczas gdy faktyczne możliwości zarobkowe powoda są niższe;

- pominięcie zeznań powoda i świadka J. R., którzy wskazywali, iż koncerty są nieregularne i odbywają się kilka razy w roku,

- pominięcie miesięcznych wydatków i zobowiązań miesięcznych powoda,

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego mających wpływ na wynik sprawy:

- art. 135 § 1 kro poprzez niesłuszne uznanie, że kwota 1.300 zł jest adekwatna do możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego oraz do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionych, w sytuacji, gdy ustalona kwota alimentów prowadzi do sytuacji, iż powód nie jest w stanie zaspokoić swoich podstawowych potrzeb życiowych.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od J. P. tytułem obniżonych alimentów na rzecz małoletniego K. P. kwoty po 400 zł miesięcznie i na rzecz małoletniego S. P. kwoty po 400 zł miesięcznie tytułem świadczeń alimentacyjnych płatnych do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w terminie płatności każdej raty do rąk M. P. jako ustawowej przedstawicielki od dnia wniesienia pozwu poczynając, zmieniając tym samym pkt III wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 28 kwietnia 2021 roku w sprawie sygn. akt: I C 180/21 oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Obie apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy były prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je z własne. W pierwszej kolejności, odnosząc się zatem do zarzutów apelacyjnych stron w zakresie naruszenia przez Sąd I instancji regulacji zawartej w art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należało, iż ocena wiarygodności i mocy dowodów stanowi jedno z podstawowych zadań Sądu orzekającego w konkretnej sprawie, będąc istotą procesu sądzenia, tj.: rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego, wypracowanego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału. Ramy określające granice swobodnej oceny dowodów wyznaczone są za pomocą prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz reguł logicznego rozumowania. W świetle zaprezentowanych rozważań aby podniesienie zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów można było uznać za skuteczne, formułując ten zarzut strona musi wykazać, iż orzekający w sprawie Sąd uchybił standardom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Jedynie bowiem ocena dowodów stojąca w sprzeczności z kryteriami w postaci logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego może być przeciwstawiona uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. W zakresie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie stanowi jego wystarczającej argumentacji samo indywidualne przekonanie strony o odmiennej, niż ta przyjęta przez Sąd, mocy poszczególnych dowodów. Skarżący ma obowiązek dowieść naruszenia przez Sąd prawa do oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. a więc tego, że sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, lub pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 05 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, legalis wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2013 r. w sprawie I ACa 1075/12, legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2022 r. I AGa 349/20 , legalis). Podniesienie przez apelujących powołanego zarzutu mogłoby odnieść oczekiwany przez stronę rezultat jedynie w przypadku wykazania, iż zgromadzony materiał dowodowy został poddany ocenie dokonanej w sposób skrajnie nieprawidłowy. W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy strony, nie zdołały jednak powyższych przesłanek udowodnić lub przynajmniej w wysokim stopniu uprawdopodobnić. Zatem przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena zebranych dowodów mimo, iż sprzeczna ze stanowiskiem stron musiała się ostać. Odnosząc się zaś do oceny roszczenia o obniżenie alimentów należy wskazać, że zgodnie z art. 133 § kro obowiązek alimentacyjny obciąża rodziców względem dziecka do czasu jego usamodzielniania, ponadto zgodnie z art. 135 § 1 kro wysokość świadczenia uzależniona jest od potrzeb dziecka i majątkowych możliwości zobowiązanego – przy zachowaniu zasady równej strony życiowej. To drugie kryterium ma o tyle znaczenie, że nie może dojść do sytuacji, w której zobowiązany rodzic żyje na poziomie zauważalnie niższym niż alimentowane dziecko. Koszty funkcjonowania osoby dorosłej, która musi zabezpieczyć wszystkie swoje potrzeby jest znacznie wyższy niż koszty funkcjonowania dziecka (jak w przypadku pozwanych – 7 letniego i 13 letniego). Powód oprócz zwykłych kosztów utrzymania również spłaca samodzielnie kredyt zaciągnięty przez obojga małżonków odciążając tym samym matkę pozwanych od dodatkowych kosztów, o wysokość rat powyższego kredytu wzrosły.

Sąd Okręgowy podziela również ocenę dokonaną przez sąd rejonowy w zakresie dochodów uzyskiwanych z działalności rozrywkowej powoda. Faktem powszechnie znanym jest to, że pandemia wpłynęła w sposób znaczący również na funkcjonowanie branży rozrywkowej. Sama przedstawicielka ustawowa pozwanych wskazywała na wysokość dochodów uzyskiwanych przed pandemią na poziomie 1000 – 1500 zł miesięcznie- czyli w tzw. okresie prosperity. Nie ulega też wątpliwości, że obecnie w tej sferze nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji i dochody z tej działalności spadły – co jest wiedzą powszechnie dostępną. Trafnie też sąd rejonowy wskazał, że powód godząc się na obowiązek alimentacyjny na poziomie 1500 zł nie był w stanie przewidzieć tak istotnych turbulencji na rynku jego dodatkowych dochodów. Odnotowania wymaga także fakt, że powód jest członkiem zespołu wieloosobowego i uzyskiwane dochody podlegają podziałowi na wszystkich członków zespołu – co w oczywisty sposób przekłada się na ich wysokość.

Niezależnie od przedstawionej argumentacji wskazać należy, że nie można też od powoda wymagać by pracował przez 30 dni każdego miesiąca czyli od poniedziałku do piątku w pracy zawodowej, a w pozostałe dni by dorabiał muzykując – i do tak uzyskiwanych dochodów odnosić obowiązek alimentacyjny twierdząc, że możliwości zarobkowe powoda to uzyskiwanie dodatkowych dochodów z pracy przez wszystkie weekendy. Doszło by bowiem do patologicznej sytuacji, w której matka pozwanych pracuje tylko na etacie i dodatkowo ma wolne weekendy, a ojciec pracuje po 30 dni każdego miesiąca. Zważywszy nadto na wiek dzieci nie są to już osoby absorbujące matkę i wymagające jej stałej opieki – co też wpływa na ograniczenie realizacji obowiązku alimentacyjnego przez osobiste starania o wychowanie dzieci.

W kontekście przedstawionej argumentacji wskazać należy, że słusznie sąd rejonowy przyjął, iż po stronie powoda doszło do niewielkiej zmiany stosunków o których mowa w art. 138 krio co uzasadniało niewielką zmianą w zakresie obowiązku alimentacyjnego powoda. Odnotować także wypada, że powód samodzielnie spłacając wspólne zobowiązanie kredytowe byłych małżonków przyczynia się do pomniejszenia wydatków ponoszonych przez przedstawicielkę ustawową pozwanych, a co także wpływa na jego kondycję finansową.

Przyjmując zatem, że wysokość alimentów ustalona przez sąd rejonowy, która została nieznacznie zmniejszona, ale odpowiada z jednej strony możliwościom zarobkowym pozwanego i jednocześnie zaspokaja potrzeby uprawnionego powoda realizując zasadę równej stopy życiowej – apelację jako niezasadną należało oddalić na podstawie art. 385 kpc. O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc.

Sędzia Cezary Olszewski