WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

Protokolant: sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2022 r. w Warszawie

sprawy K. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z udziałem zainteresowanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (płatnika składek)

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania K. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 08 marca 2021 r. decyzja nr (...) (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od odwołującej się K. B. na rzecz organu rentowego kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 40/22

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2021 r. K. B. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z 8 marca 2021 r. nr (...) – ORZ dotyczącej odmowy objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym, chorobowym oraz wypadkowym jako pracownika firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie zatrudnienia od 15 września 2020 r. K. B. zarzuciła organowi rentowemu błędne ustalenie stanu faktycznego i w następstwie przyjęcie, że umowa o pracę pomiędzy skarżącą a jej pracodawcą tj. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została zawarta w celu obejścia prawa. W uzasadnieniu odwołania skarżąca zarzuciła organowi rentowemu wydanie decyzji bez podstawy prawnej, jak również brak wykazania przez organ rentowy okoliczności świadczących o niewykonywaniu przez skarżącą pracy w okresie zatrudnienia. Przytoczone przez organ rentowy podstawy prawne skarżąca uznała za błędne oraz wskazała na przekroczenie uprawnień Zakładu Ubezpieczeń Społecznych poprzez wydanie, zdaniem odwołującej się, decyzji w sprawie należącej do właściwości sądów powszechnych.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 kwietnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ( 14) § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na ustalenia poczynione w toku poprzedzającego wydanie skarżonej decyzji postępowania wyjaśniającego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. powołał się przy tym na okoliczności wskazujące na pozorność umowy o pracę zawartej pomiędzy skarżącą oraz (...) sp. z o.o. Ponadto organ rentowy zwrócił uwagę na takie kwestie jak brak jednoznacznych dowodów potwierdzających fakt świadczenia pracy, a także krótki okres pomiędzy stwierdzoną niezdolnością do pracy, a zgłoszeniem zatrudnienia, co może wskazywać, że odwołująca się mogła być niezdolna do pracy w momencie zgłoszenia do ubezpieczeń. Organ rentowy powołał się przy tym na fakt, że mimo iż skarżąca faktycznie mogła wykonywać pewne czynności w ramach zawartej umowy o pracę to, zdaniem organu rentowego, nie wypełniały one przesłanek art. 22 kodeksu pracy określającego cechy stosunku pracy. Organ podniósł również, iż skarżąca od lat nieodpłatnie świadczyła pracę na rzecz płatnika składek co pogłębia wątpliwości co do wybranego przez nią momentu na podjęcie formalnego zatrudnienia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się formalnie zawarła umowę o pracę z firmą (...) sp. z o.o. dnia 15 września 2020 roku, jednak z jej zeznań wynika, że już we wcześniejszym okresie świadczyła usługi na rzecz firmy (...) sp. z o.o. Spółka (...) prowadzi działalność gastronomiczną polegającą na obsłudze wydarzeń, sprzedaży posiłków oraz innych produktów spożywczych. Odwołującą formalnie zatrudniono na stanowisku związanym z obsługą firmy od strony marketingowej. Wynagrodzenie ze stosunku pracy wynosiło 1300 złotych brutto i miało być wypłacane odwołującej się w gotówce. Do zakresu obowiązków K. B. miało należeć między innymi: pozyskiwanie oraz obsługa wydarzeń z udziałem food truck'u należącego do (...) sp. z o.o., organizacja materiałów reklamowych na potrzeby wydarzeń, dbałość o estetykę stanowiska sprzedaży produktów a także obsługa kasy fiskalnej oraz terminala płatniczego dla kart płatniczych. ( zeznania odwołującej K. B. k. 115 a.s.).

Bezpośrednio przed podjęciem pracy w (...) sp. z o.o. odwołująca nie była zatrudniona ze względu na zły stan zdrowia oraz pozostawanie w związku partnerskim co pozwalało jej na niepodejmowanie pracy zarobkowej ( zeznania odwołującej K. B. k. 115 a.s.). Jak ustalił tutejszy Sąd przedsiębiorstwo pod firmą (...) sp. z o.o. prowadzone jest przez córkę odwołującej N. Ż., która posiada całość udziałów w spółce ( odpis z KRS k. 78 a.s.). Córka odwołującej – N. Ż. była jej bezpośrednią przełożoną. Jak zeznała odwołująca umowa o pracę była realizowana w sposób zadaniowy a głównym zadaniem odwołującej się było stworzenie nowej serii produktów spożywczych, poprzez zaprojektowanie m. in. etykiet oraz ulotek promujących produkty spożywcze. Odwołująca zeznała, że praca świadczona była przez nią w firmie ksero (...) przy ulicy (...) w W.. Odwołująca korzystała ze sprzętu ksero w celu realizacji zadań związanych z wykonaniem projektu marketingowego ( zeznania odwołującej K. B. k. 116 a.s.).

Z akt rentowych załączonych do akt niniejszej sprawy (jak również z zeznań odwołującej się) wynika, iż K. B. została zgłoszona przez firmę (...) sp. z o.o do ubezpieczeń społecznych od dnia 15 września 2020 r. tj. od dnia nawiązania stosunku pracy z podstawą wymiaru składek w kwocie 1300,00 zł brutto w wymiarze ½ etatu. Następnie dnia 21 października 2020 r. ubezpieczona rozpoczęła absencję chorobową ( akta rentowe – karty nieoznaczone). Zgodnie z zeznaniami odwołującej niezdolność do dalszego świadczenia przez nią pracy spowodował upadek oraz uszkodzenie lewej nogi, w następstwie którego odwołująca dnia 21 października 2020 roku trafiła do szpitala w O. ( karta informacyjna z leczenia szpitalnego wydana przez szpital w O. k. 58-59 a.s.).

Dnia 28 stycznia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. skierował do K. B. pismo zawiadamiające o wszczęciu postępowania wyjaśniającego na okoliczność zasadności zgłoszenia K. B. do ubezpieczeń społecznych. W ww. piśmie organ rentowy zwrócił się o przedstawienie m. in. umowy o pracę, pisemnego zakresu obowiązków pracownika, dokumentów potwierdzających wykształcenie i posiadane kwalifikacje a także dowodów mogących potwierdzić faktyczne wykonywanie pracy na rzecz płatnika tj. spółki (...) ( akta rentowe – karty nieoznaczone). Dnia 8 lutego 2021 K. B. w odpowiedzi na wezwanie organu rentowego skierowała do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. pismo na formularzu urzędowym, do którego załączyła umowę o pracę zawartą dnia 15 września 2020 r. pomiędzy odwołującą a spółką (...) wraz z aneksem z dnia 29 grudnia 2020 r., pisemny zakres obowiązków oraz listę płac od 1 września 2020 r. do 30 listopada 2020 r. Należy odnotować, że poza umową o pracę w aktach rentowych brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających rzeczywiste świadczenie pracy przez skarżącą.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy wydał w dniu 8 marca 2021 skarżoną decyzję nr (...) – ORZ – D, w której na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. A), art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 58 § 2 i art. 83 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny, w związku z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974. Kodeks pracy stwierdził, że K. B. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 15 września 2020 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał m. in. na fakt, iż nawiązanie przez skarżącą stosunku pracy na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy służyć miało jedynie uzyskaniu ochrony ubezpieczeniowej i świadczeń z funduszu chorobowego. Zdaniem organu rentowego wszystkie poczynione w sprawie ustalenia tj. brak przedłożenia dowodów świadczenia pracy oraz wyjaśnień pracodawcy, rozpoczęcie długotrwałej absencji chorobowej po 36 dniach od momentu powstania stosunku pracy oraz brak partycypacji skarżącej w FUS w ciągu ostatnich 9 lat wskazują, że zgłoszenie K. B. do ubezpieczeń społecznych miało w istocie na celu wykorzystanie statusu pracowniczego skarżącej do zagwarantowania jej ochrony ubezpieczeniowej i świadczeń z funduszu chorobowego.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wymienionych wyżej dowodów z dokumentów oraz jedynie częściowo zeznań świadków i odwołującej. Tak zebrany materiał dowodowy – w zakresie w jakim wynikały z niego wyżej zaprezentowane fakty – Sąd uznał w całości za wiarygodny.

Przedłożona w sprawie dokumentacja, na której Sąd Okręgowy się oparł obejmowała przede wszystkim dokumenty kadrowo-płacowe dotyczące zatrudnienia K. B. w (...) sp. z o.o. oraz dokumentację medyczną skarżącej. Dowody te jako niekwestionowane przez strony postępowania Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne.

Oceniając zeznania świadków Ł. B., P. Ż. oraz A. K. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że jako współpracownicy (...) sp. z o.o. jedynie ogólnie przedstawili okoliczności dotyczące wykonywania pracy przez K. B. i wskazali niektóre czynności wykonywane przez odwołującą. Świadkowie potwierdzili, że odwołująca pracowała nad wdrożeniem projektu pod nazwą (...) oraz że była odpowiedzialna za marketing firmy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii podlegania przez K. B. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 15 września 2020 roku na podstawie umowy o pracę zawartej z (...) sp. z o.o.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 423) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej są pracownikami. Z mocy ww. ustawy tj. w myśl art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowym. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie z art. 13 pkt 1 u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Przy tym zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy systemowej, za pracownika uważa się osobę pozostająca w stosunku pracy.

O tym czy dany stosunek łączący dwa podmioty może być uznany za stosunek pracy, rozstrzygają przepisy prawa pracy. Stosownie do treści definicji zawartej w art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1874 Kodeks pracy ( t.j. Dz. U. 2020 poz. 1320) pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot "zatrudniona" oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym tj. stosunku pracy. Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i w czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca o zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W ujęciu ww. przepisu stosunek pracy to relacja prawna łącząca pracownika i pracodawcę, na której treść składają się wzajemne prawa i obowiązki. Swoistość stosunku pracy wyraża się w jego cechach, które odróżniają go od stosunków cywilnoprawnych, a także zwyczajowej, okazjonalnej pomocy członków najbliższej rodziny świadczonej na rzecz określonego przedsiębiorcy, w ramach których świadczona jest praca. Do tych właściwości stosunku pracy należą: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter stosunku pracy, osobisty charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie pracownika co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy, wyrażające się również w możliwości wydawania pracownikowi poleceń dotyczących pracy.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy przyjął stanowisko, zgodnie z którym K. B. została zgłoszona do ubezpieczeń wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z tego tytułu, a nie faktycznego wykonywania zatrudnienia. Powołał się przy tym na pozorność zawartej przez strony umowy o pracę (art. 83 § 1 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Istotne znaczenie ma tu niezgodność między pierwotnym aktem woli, a jego uzewnętrznieniem. Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa rozróżnia się dwie podstawowe postaci pozorności:

1)  pozorność czysta, zwana też bezwzględną lub absolutną, kiedy to strony, dokonując czynności prawnej, nie maja zamiaru wywołania żadnych skutków prawnych. W ich sferze prawnej nic się nie zmienia, a jedynym celem ich zachowania jest stworzenie u innych przeświadczenia, że czynność prawna, w takiej postaci jak ujawniona, została w rzeczywistości dokonana. Jak to wyjaśnia Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 czerwca 1986 r. ( I CR 45/86, LEX nr 8766): "Czynność prawna pozorna, wyrażająca oświadczenie woli pozorne, nie ukrywająca innej czynności prawnej, nie wywołuje między stronami skutków prawnych, gdyż jest nieważna w świetle art. 83 § 1 k.c. Pozorność jest zatem wadą oświadczenia woli polegającą na niezgodności między aktem woli a jej przejawem na zewnątrz, przy czym strony zgodne są co do tego, aby wspomniane oświadczenie nie wywołało skutków prawnych. Oświadczenie woli stron nie może wtedy wywoływać skutków prawnych odpowiadających jego treści, ponieważ same strony tego nie chcą" ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2012 r., I UK 27/12. LEX nr 1218584);

2)  pozorność kwalifikowana, względna, zwana też relatywną, kiedy strony zawierają czynność prawną pozorną tzw. symulowaną dla ukrycia innej, rzeczywiście przez te strony zamierzonej i dokonanej (czynność ukryta tzw. dysymulowana). Rzeczywistym zamiarem stron jest wywołanie innych skutków prawnych niż wynikałoby to z treści ujawnionych oświadczeń. Jest to najczęściej występujący w praktyce przypadek pozorności. Strony posługują się czynnością prawną ujawnioną dla ukrycia swoich rzeczywistych zamiarów. „Strony udają więc, że dokonują jakiejś czynności prawnej, a pozorność ma miejsce wtedy, gdy pod pozorowaną czynnością prawną nic się nie kryje, jak i wtedy, gdy czynność pozorna ma na celu ukrycie innej rzeczywistej i zamierzonej czynności prawnej” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2002 r., V CKN 1547/00, LEX nr 56054). Rozwiązaniem z punktu widzenia ważności złożonych oświadczeń w wyżej wymienionej sytuacji zajmuje się art. 83 § 1 k.c. zdanie drugie.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, formułowany w oparciu o treść cytowanego art. 83 k.c., zgodnie z którym zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego, bez rzeczywistego wykonywania umowy o pracę, świadczy o fikcyjności zgłoszenia do pracowniczego ubezpieczenia społecznego. Chodzi tu o „fikcyjne” zawarcie umowy, gdzie następuje zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego jako pracownika osoby, która w rzeczywistości pracy nie świadczyła ( zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 16 marca 1999 r. II UKN 512/98; z 28 lutego 2001 r. 11 UKN 244/00; z 17 grudnia 1996 r. 11 UKN 32/96; z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04; z 25 stycznia 2005 r. II UK 141/04). Podleganie pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu jest uwarunkowane nie tyle samym faktem zawarcia umowy o pracę i opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ale legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy. Sam bowiem fakt, że oświadczenia stron umowy o pracę zawierają określone w art. 22 k.p. formalne elementy umowy o pracę nie oznacza, że umowa taka jest ważna. Jeżeli bowiem strony umowy o pracę przy składaniu oświadczeń woli mają świadomość tego, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik pracy świadczyć nie będzie, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, do podjęcia i wykonywania pracy nie doszło, a jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to umowę taką uważa się za zawartą dla pozoru w rozumieniu art. 83 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny ( t.j. Dz. U. z 2200 r. poz. 1714). Umowa taka nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 11 marca 2008 r. sygn. II UK 148/07; z dnia 4 sierpnia 2005 r. sygn. II UK 321/04; z dnia 28 lutego 2001 r. sygn. II UKN 244/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. II UK 204/09). A contrario do powyższego, przyjmuje się, że nie można stwierdzić pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, w sytuacji, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca pracę tę przyjmował ( zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 maja 2011 r., II UK 20/11; z dnia 19 października 2007 r., II UK 56/07; z dnia 5 października 2005 r., I UK 32/05; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia Il lutego 2014 r., III AUa 929/13). Dla objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania pracy zasadnicze znaczenie ma więc nie to, czy umowa o pracę została zawarta i czy jest ważna (jako nienaruszająca art. 83 § 1 k.c.), lecz tylko to, czy strony umowy pozostawały w stosunku pracy (art. 8 ust. 1 u.s.u.s.). O tym zaś, czy strony istotnie w takim stosunku pozostawały i stosunek ten stanowi tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy ( essentialia negotii), a wynikających z art. 22 § 1 k.p.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ostatecznie zważył, że odwołująca nie wykazała, by od dnia 15 września 2020 r. pomiędzy stronami istniał stosunek pracy stanowiący tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym. Co do zasady Sąd uznał za udowodnione stanowisko odwołującej co do tego, że odwołująca wykonała pewne czynności na rzecz (...) sp. z o.o. w okresie od 15 września 2020 r. do 21 października 2020 r. co znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków współpracujących z odwołującą. Jednakże okoliczności zatrudnienia odwołującej, moment zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych z tego tytułu, jak również samo wykonywanie pracy przez odwołującą wzbudziły zasadnicze wątpliwości Sądu.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że zgodnie z informacją z Krajowego Rejestru Sądowego (w aktach niniejszej sprawy) jak również z zeznań samej odwołującej wynika, iż odwołująca została zatrudniona w przedsiębiorstwie pod nazwą (...) sp. z o.o., prowadzonym przez byłego partnera odwołującej oraz jej córkę – N. Ż.. Choć jak przyjmuje się w orzecznictwie (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r. II UK 365/03) samo zatrudnienie członka rodziny per se nie oznacza jeszcze fikcyjnego zatrudnienia to należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie taka praktyka budzi uzasadnione wątpliwości co do rzeczywistej woli stron zawarcia umowy o pracę w celu realizacji jej celów. Jak wspomniano wyżej, o istnieniu stosunku pracy przesądza bowiem faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów wynikających z art. 22 § 1 k.p. Ocena, czy pomiędzy stronami umowy rzeczywiście doszło do zawarcia stosunku pracy zależy od okoliczności konkretnej sprawy w zakresie dotyczącym celów, do jakich zmierzały strony, a przede wszystkim od tego, czy nawiązanie stosunku pracy w ten sposób nie miało na celu obejścia prawa oraz od zachowania elementów konstrukcyjnych stosunku pracy.

Należy zwrócić uwagę, że odwołująca nie przedstawiła wystarczających dowodów świadczących o rzeczywistym wykonywaniu pracy w okresie od 15 września 2020 do 21 października 2020 r. tj. momentu rozpoczęcia absencji chorobowej. Jedynym istotnym w sprawie dowodem wykonywanej przez odwołującą pracy na rzecz (...) sp. z o.o. są skąpe zeznania świadków Ł. B., A. K., P. Ż. oraz samej odwołującej, które w ocenie sądu nie są wystarczające dla uznania, że skarżąca pozostawała w stosunku pracy w myśl przesłanek art. 22 § 1 k.p.

Nie okazały się przekonujące dla Sądu również argumenty pozwanej jakoby organ rentowy oparł swoją decyzję na błędnej podstawie prawnej lub jak twierdzi odwołująca się bez takiej podstawy. W ocenie tutejszego Sądu Zakład Ubezpieczeń Społecznych posiada kompetencję do badania istnienia danego tytułu ubezpieczenia. Zgodnie z art. 68 u.s.u.s. do zakresu działania Zakładu należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych poprzez stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych. Ponadto na podstawie art. 86 ust. 2 u.s.u.s. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w ramach przeprowadzanych kontroli może między innymi ustalać zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego oraz prawidłowość i rzetelność obliczania, potrącania i opłacania składek oraz innych składek i wpłat, do których pobierania obowiązany jest Zakład. Organ rentowy może więc badać fakt zawarcia umowy o pracę oraz jej ważność celem stwierdzenia objęcia pracownika ubezpieczeniami społecznymi; co za tym idzie w przypadku negatywnej weryfikacji w powyższym zakresie, organ rentowy ma prawo stwierdzić, że dana osoba nie podlega ubezpieczeniom z danego tytułu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2005 r., III UK 200/04; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 lipca 2018 r. II AUa 424/18; postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 stycznia 2013 r., III AUa 1039/12 oraz z dnia 25 września 2012 r., III AUa 398/12).

Mając na względzie powyższe okoliczności ostatecznie Sąd Okręgowy zważył, iż brak było podstaw do przyjęcia, że strony od 15 września 2020 r. realizowały stosunek pracy w rozumieniu art. 22 § 1 k.p. Być może współpraca stron posiadała niektóre cechy stosunku pracy, niemniej jednak zdaniem Sądu omówione wyżej okoliczności świadczą o pozorowaniu (art. 83 § 1 k.c.) zatrudnienia wyłącznie w celu osiągnięcia indywidualnych korzyści przez K. B. polegających na otrzymywaniu środków z FUS. W kontekście sytuacji personalnej zarządu oraz struktury właścicielskiej (...) sp. z o.o., zdaniem Sądu za wątpliwe uznać należy wykonywanie przez odwołującą rzeczywistej pracy w okresie od 15 września 2020 r. do 21 października 2020 r. w ramach podporządkowania pracowniczego i sprawowanie nadzoru nad wykonywaniem pracy świadczonej przez odwołującą przez jej córkę – N. Ż..

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy stwierdził, że zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń społecznych jest prawidłowa. Nie znajdując podstaw do jej zmiany, Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, orzekając zgodnie z pkt 1 wyroku. O kosztach procesu orzeczono mając na względzie przepis art. 98 k.p.c. w związku z treścią Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (par. 2 w związku z par. 9 ust.1 ww. rozporządzenia, Dz. U. z 2018 r. poz. 265).