UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 kwietnia 2021 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 7.059,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 6.567,43 zł od dnia 3 lutego 2021 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 492,00 zł od dnia 7 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Wniósł również o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 27 grudnia 2020 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o nr rej. (...), należący do K. P. i D. P.. Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Poszkodowani zgłosili fakt zaistnienia szkody w ich pojeździe. Po zakończeniu postępowania likwidacyjnego, na mocy decyzji z dnia 2 lutego 2021 r. pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanych odszkodowanie z tytułu szkody częściowej w pojeździe w łącznej kwocie 1.116,64 zł. Poszkodowani nie zgodzili się z wysokością kosztów naprawy ustalonych przez stronę pozwaną oraz wypłaconym odszkodowaniem. W dniu 16 lutego 2021 r. poszkodowani zawarli z (...) Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności przysługujących cedentowi wobec sprawcy oraz strony pozwanej, a wynikających z zaistniałej w dniu 27 grudnia 2020 r. szkody, o czym pozwany został zawiadomiony. Dalej powód wskazał, iż celem ustalenia rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy, z której wynika, że całkowity koszt naprawy samochodu wynosi 7.684,07 zł brutto. Powód będący następcą prawnym poszkodowanych poniósł koszty sporządzenia powyższej kalkulacji naprawy w wysokości 492,00 zł brutto. Pismem z dnia 30 marca 2021 r. powód wystosował do pozwanego propozycję polubownego zakończenia sprawy poprzez zawarcie ugody, czemu pozwany odmówił. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą, a kosztem ustalonym przez powoda. W ocenie powoda pozwany błędnie oszacował rozmiar szkody, albowiem w swoim kosztorysie w sposób nieuprawniony zastosował współczynnik odchylenia w wysokości 85% odnośnie zastosowanego materiału lakierniczego, a także rabat na zakup części zamiennych w wysokości 5%. Nadto pozwany w rażący sposób zaniżył wysokość stawek za roboczogodzinę prac naprawczych do poziomu 80 zł brutto, co również powoduje, że wpłacona przez niego kwota odszkodowania nie pozwala na przywrócenie samochodu do stanu sprzed szkody, bowiem ta stawka znacząco odbiega od stawek rynkowych. W zakresie roszczenia odsetkowego powód wskazywał, iż domaga się ich zasądzenia od kwoty 6.567,43 zł od dnia następnego po dniu wydania przez pozwanego pierwszej decyzji o wypłacie odszkodowania tj. od dnia 3 lutego 2021 r., natomiast od kwoty 492,00 zł od dnia 7 kwietnia 2021 r. jako dnia następnego po upływie terminu do uregulowania należności, do którego powód wezwał pozwanego w skierowanej do niego propozycji ugodowej (k. 1-4 akt).

Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i skierował sprawę do rozpoznania w trybie postępowania uproszczonego. Sprawa została zatem zakreślona w rep. Nc ((...)) i wpisana do rep. C pod niniejszą sygnaturą (k. 23 akt)

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 czerwca 2021 r. pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Poinformował, iż od dnia 9 kwietnia 2021 r. spółka (...) S.A. połączyła się poprzez przejęcie ze spółką (...) S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. W wyniku powyższego dotychczasowa spółka (...) S.A. została wykreślona z rejestru KRS , spółka przejmująca (...) S.A. zmieniła nazwę na (...) S.A.

W uzasadnieniu pisma pozwany zakwestionował zarówno zasadność, jak i wysokość dochodzonego roszczenia. Potwierdził, iż prowadził postępowanie likwidacyjne dotyczące szkody z dnia 27 grudnia 2020 r. z racji łączącej go ze sprawcą wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ostatecznie wypłacając odszkodowanie tytułem naprawy pojazdu w wysokości 1.116,64 zł. Wskazał, iż na etapie odwołania powoda w toku postępowania likwidacyjnego dokonał również wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu cen części oznaczonym symbolem O na łączną kwotę 1.544,18 zł. Podniósł, iż ustalił wysokość odszkodowania w oparciu o ceny materiałów części zgodnie z żądaniem powoda, jak również w oparciu o średnie stawki dla robocizny, ustalone według średnich cen usług stosowanych na terenie, gdzie pojazd miał być naprawiony, uwzględniając wiek pojazdu oraz realne koszty naprawy umożliwiające przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, po czym podjął chęć polubownego zakończenia sporu poprzez dopłatę do wysokości odszkodowania ustalonego w drugiej kalkulacji, które nie odniosły oczekiwanego rezultatu. Zakwestionował jakoby przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody powinno odbywać się wyłącznie z uwzględnieniem części zamiennych oryginalnych, a z użyciem tzw. części alternatywnych. Wskazał również, iż w jego ocenie powód nie wskazał czy i gdzie pojazd został naprawiony oraz w jakim zakresie wypłacone odszkodowanie nie wystarczyło na pokrycie kosztów naprawy. Skoro powód kształtuje swoje roszczenie w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy to ich ustalenie nie ma podstaw prawnych w sytuacji faktycznej naprawy. W ocenie pozwanego powód niesłusznie domaga się także zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy, albowiem wierzytelność powoda nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem jakim była kolizja pojazdów. Cesja wierzytelności nie opiewała swym zakresem kosztów związanych z wykonaniem takiej ekspertyzy. To nie poszkodowany bowiem zlecił sporządzenie opinii, a zatem szkody takiej nie było w momencie przelewu wierzytelności. Nadto wiedza powoda jako podmiotu zawodowo zajmującego się skupem podobnych wierzytelności jest wystarczająca, aby określić wysokość szkody i określić ryzyko nabycia danej wierzytelności już w chwili zawierania umowy cesji. Z ostrożności procesowej strona pozwana zakwestionowała także roszczenie odsetkowe wskazując, że ewentualne odsetki mogą być należne od daty wyrokowania (k. 29-32 akt).

Pismem procesowym z dnia 18 sierpnia 2021 r. powód podtrzymał w całości dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odnosząc się do zarzutu braku naprawy pojazdu wskazał, iż poszkodowany ma do tego prawo, więc może również w ogóle jej nie przeprowadzać. Okoliczność czy naprawa została faktycznie wykonana i jaki był jej koszt nie ma znaczenia w zakresie ustalanie wysokości szkody. Podniósł, iż żąda zapłaty odszkodowania odpowiadającego kosztom naprawy pojazdy marki B. o nr rej. (...) po zdarzeniu z dnia 27 grudnia 2020 r., przy uwzględnieniu cen wyłącznie nowych części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu oraz stawek obowiązujących w okresie powstanie szkody na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego i okolic. W ocenie powoda w pełni uzasadniona była także konieczność sporządzenia prywatnej ekspertyzy, której sporządzenie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą i podlega naprawieniu, a na powoda jako nabywcę wierzytelności z mocy umowy cesji przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi (k. 39-41 akt).

W piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2022 r. strona powodowa podtrzymała dotychczas zaprezentowane stanowisko (k. 90-91 akt).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 grudnia 2020 r. w T. podczas manewru cofania przez kierującą pojazdem marki O. o nr rej (...), doszło do uszkodzenia pojazdu marki B. o nr rej. (...), którego współwłaścicielami są K. P. i D. P.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony przez (...) S.A. w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdu. Szkoda została zgłoszona przez D. P. do ubezpieczyciela dnia 29 grudnia 2020 r. i zarejestrowana pod numerem (...).01. W wiadomości e-mail z dnia 18 stycznia 2021 r. pozwany przesłał poszkodowanemu kalkulację naprawy pojazdu opiewającą na kwotę 1.116,64 zł, którą decyzją z dnia 2 lutego 2021 r. skierował do wypłaty.

/Fakty bezsporne, a nadto dowody: kalkulacja kosztów naprawy pojazdu – k. 8-11 akt, decyzja o wypłacie z dnia 2 lutego 2021 r. – k. 12 akt, akta szkodowe na płycie CD – k. 37 akt/

Dnia 12 lutego 2021 r. na zlecenie (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w G. została sporządzona kalkulacja naprawy samochodu B. o nr rej. (...) . Koszt naprawy ww. samochodu został określony na kwotę (...),07 brutto.

Koszt sporządzenia kosztorysu naprawy przez P. B. z dnia 12 lutego 2021 r. wyniósł 492 zł i został poniesiony przez powoda.

/Dowód: kalkulacja naprawy z dnia 12 lutego 2021 r. - k. 15-17 akt, faktura VAT nr (...) – k. 18 akt, akta szkody na płycie CD – k. 37 akt/

W dniu 16 lutego 2021 r. K. P. i D. P. (Cedenci) zawarli z powodem – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową z siedzibą w G. (Cesjonariuszem) umowę przelewu wierzytelności z OC sprawcy szkody z tytułu odszkodowania należnego za szkodę rzeczową na pojeździe: B. nr rej. (...), z dnia 27 grudnia 2020 r., które w części wynoszącej 1.116,64 zł zostało wypłacone przez ubezpieczyciela: (...) S.A, nr szkody: (...).01. W umowie wskazano , że wraz z wierzytelnością przechodzą na Cesjonariusza wszelkie związane z nią prawa , w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Załącznikami do umowy przelewu wierzytelności z dnia 16 lutego 2021 r. były oświadczenia K. P. i D. P. , że otrzymane przez nich od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie w kwocie 1116,64 zł wraz z kwotą otrzymaną z tytułu umowy przelewu wierzytelności nie było wystarczające na naprawę pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi dla pełnego przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji. Nadto oświadczyli , że wszystkie części ,które uległy uszkodzeniu na skutek szkody były częściami oryginalnymi typu O .

/Fakty bezsporne, a nadto dowody: umowa przelewu wierzytelności z dnia 16 lutego 2021 r. – k. 13 akt, pełnomocnictwo – k. 14 akt, oświadczenia – k. 19-20 akt, akta szkodowe na płycie CD – k. 37 akt/

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w G., w wiadomości e-mail z dnia 30 marca 2021 r. wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania m.in. z tytułu szkody prowadzonej pod nr (...).01 – w terminie 7 dni.

W odpowiedzi, pismem z dnia 21 kwietnia 2021 r. pozwany po ponownej analizie akt zaproponował dopłatę odszkodowania w kwocie 427,54 zł – a więc do łącznej wysokości 1.544,18 zł , w zaokrągleniu dopłatę 500 zł i tym samym ugodowe zakończenie sporu.

W piśmie z dnia 23 kwietnia 2021 r. pozwany ponownie zaproponował zawarcie ugody i dopłatę odszkodowania w kwocie 500 zł wskazując, iż szkoda została rozliczona na podstawie kosztorysów uwzględniających technologię naprawy pojazdu określoną przez producenta, stawki roboczogodziny za prace blacharsko-lakiernicze stosowane przez zakłady naprawcze nieposiadające autoryzacji oraz ceny nowych części zamiennych zapewniających przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z zastosowaniem odpowiedniej klasy jakościowej i dostawcy części z rabatem za zakup części zamiennych i materiałów lakierniczych, możliwym do uzyskania dla wszystkich klientów, którzy wyrazili wolę naprawy pojazdu w sieci warsztatów partnerskich (...).

/Dowody: wiadomość e-mail – k. 21 akt, akta szkodowe na płycie CD – k. 37 akt/

Uzasadniony i konieczny koszt naprawy uszkodzeń pojazdu marki B. o nr rej. (...), powstałych w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w dniu 27 grudnia 2020 r. z zastosowaniem części zamiennych jakości równoważnej Q dostępnych w dystrybucji pozwalających przywrócić jego sprawność techniczną, wartość rynkową i walory estetyczne, a także przeciętnych cen usług warsztatach samochodowych stosowanych w regionie wynosi 4.439,25 zł brutto. Części zamienne sygnowane znakiem jakości Q pozwalają na przywrócenie auta do stanu sprzed zdarzenia. Do kalkulacji przyjęto średnie stawki za 1 roboczogodzinę na poziomie 100 zł netto dla wszystkich rodzajów prac.

Odszkodowanie w kwocie 1116,64 zł nie pozwala na przeprowadzenie naprawy uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 27.12.2020 r. pojazdu B. o nr rej. (...), zgodnie z technologią producenta. Ubezpieczyciel sporządzając kalkulację naprawy błędnie przyjął , że można przywrócić do stanu poprzedniego uszkodzony reflektor lewy za pomocą przeprowadzenia jego naprawy przy użyciu zestawu naprawczego. , konieczna jest wymiana tego elementu. Nadto średnia stawka roboczogodziny za prace blacharskie i lakiernicze w nieautoryzowanych zakładach naprawczych w regionie w 2020 r. wynosiła 100 zł netto.

/Dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. W. – k. 62-71 akt/

Od dnia 9 kwietnia 2021 r. (...) S.A. z siedzibą w W. połączyła się poprzez przejęcie, ze spółką (...) S.A. z siedzibą w W., w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. W wyniku powyższego dotychczasowa spółka (...) S.A. została wykreślona z rejestru KRS , zaś spółka przejmująca (...) S.A. zmieniła nazwę na (...) S.A.

/Fakt bezsporny, informacja odpowiadająca odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS (...) - k. 43 – 46 /

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie faktów bezspornych, a także w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, których autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była kwestionowana przez stronę przeciwną, a także w oparciu o: akta szkodowe pozwanego (na płycie CD), dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej Ł. W.

Opinię biegłego Sąd uwzględnił w całości, bowiem była ona zupełna, jasna, rzeczowa i wykonana przez osobę dysponującą wymaganymi, specjalistycznymi kwalifikacjami, a nadto nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Powód dochodził roszczenia jako nabywca wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W ocenie Sądu, powód należycie wykazał swoją legitymację procesową, a także fakt nabycia wierzytelności przeciwko pozwanemu. W wyniku umowy przelewu wierzytelności zawartej dnia 16 lutego 2021 r. powód nabył wszelkie wierzytelności jakie przysługiwały K. P. i D. P. z tytułu odszkodowania za szkodę we wskazanym pojeździe, należnego w związku ze zdarzeniem z dnia 27 grudnia 2020 r. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez stroną pozwaną.

Sąd zważył, że materialno – prawną podstawą roszczeń powoda był art. 822 § 1 k.c. zgodnie, z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (ar. 822 § 2 k.c.).

Warunki odpowiedzialności pozwanego jako zakładu ubezpieczeń za szkodę spowodowaną przez ubezpieczonego przez niego posiadacza pojazdu mechanicznego określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 621 t.j.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 powyższej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy). Skoro zatem doszło do zderzenia dwóch pojazdów mechanicznych, to podstawę odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c., bowiem jak wynika z art. 436 § 2 k.c. obowiązek naprawienia szkody związany jest z winą sprawcy.

W niniejszej sprawie powód dochodził kwoty odszkodowania tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, pomniejszonych o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, bowiem w toku postępowania likwidacyjnego uznał roszczenie wypłacając poszkodowanemu D. P. - współwłaścicielowi pojazdu marki B. o nr rej. (...), odszkodowanie w kwocie 1.116,64 zł. Spór między stronami dotyczył wysokości kosztów naprawy pojazdu ponad kwotę przyznaną. W ocenie pozwanego roszczenie jest niezasadne, bowiem nie jest wiadome, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu oraz za jaką cenę, czy też go sprzedał, co powoduje zmienność sposobu wyliczenia szkody. Wskazywał również, iż w kosztorysie przedstawionym przez powoda w sposób nieuprawniony zastosowano do naprawy pojazdu części oryginalne O. Zakwestionował także zasadność zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy wskazując, iż została ona zlecona i rzez powoda po przelewie wierzytelności, zatem wierzytelność ta nie weszła w skład przelanej wierzytelności wobec pozwanego, a powód nie posiada odrębnej samodzielnej podstawy do kierowania jakichkolwiek dodatkowych roszczeń wobec pozwanego. Wskazał również, iż powód jest ponadto podmiotem profesjonalnym, które we własnym zakresie potrafi oszacować wartość takowej wierzytelności.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on – co do zasady – na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z zdarzeniem drogowym i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do pierwotnego wierzyciela (K. P. i D. P.) uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób uszczerbku wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej. Zgodnie z uchwałą Sadu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. akt (...), (...), którą aprobuje orzekający w niniejszej sprawie Sąd: „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Obowiązujące przepisy prawa nie ograniczają praw poszkodowanego do żądania ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem cen części oryginalnych. Należy zwrócić uwagę, iż odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego. Tym samym, jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt III CZP (...), LEX nr 1289199). W przywołanym powyżej postanowieniu Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli uszkodzeniu uległy części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu mechanicznego, i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, regułą powinno być stosowanie części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu mechanicznego lub równoważnych oryginalnym, tj. wyprodukowanych przez producenta części, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów, zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu.

Niewątpliwe zatem powód posiada uprawnienie do żądania ustalenia odszkodowania według cen nowych części oryginalnych. Uprawnienie to jest niezależnie od wieku pojazdu, stanu jego eksploatacji oraz tego, że w obrocie handlowym znajdują się części nieoryginalne. Podkreślić należy, że odstępstwo od tego mogłoby mieć miejsce tylko wyjątkowo, gdyby zastosowanie nowych oryginalnych części w sposób istotny spowodowało wzrost wartości pojazdu uszkodzonego w stosunku do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W tym zakresie jednak pozwany wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. nie wykazał, aby taka sytuacja w przedmiotowej sprawie zaistniała.

W celu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i ustalenia rozmiarów szkody i kosztów naprawy samochodu, który uległ uszkodzeniu i jego wartości przed szkodą, niezbędnym było zasięgnięcie wiadomości specjalnych. Dlatego też Sąd, dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej Ł. W. (k. 62-71 akt), którą uwzględnił w całości przyjmując za zasadne oparcie się na wyliczeniu przez niego kosztów naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) po zdarzeniu z dnia 27 grudnia 2020 r. określonych w oparciu o ceny części zamiennych sygnowanych znakiem jakości (...), który wynosił 4.439,25 zł. W ocenie Sądu przyjęcie ww. wariantu było zasadne mając na uwadze powyżej przywołane postanowienie Sądu Najwyższego (III CZP (...), w którym wskazano na zasadność zastosowania do naprawy części równoważnych oryginalnym oraz treść opinii biegłego wskazującą, iż zastosowanie takich część (jakości Q) pozwoli przywrócić sprawność techniczną, wartość rynkową i walory estetyczne uszkodzonego pojazdu. Do kalkulacji przyjęto także średnie stawki za 1 roboczogodzinę na poziomie 100 zł netto dla wszystkich rodzajów prac.

Należy wskazać, że Sąd podziela również pogląd przytoczony przez Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 5 lipca 2018 r. ((...), LEX nr 3260992), iż rabat cenowy jest kwestią indywidualną, ustaloną między sprzedawcą a klientem, w konsekwencji nie można automatycznie stosować procentowego pomniejszenia ceny części czy usługi przy likwidacji szkody, ponieważ to czysto hipotetyczne działanie prowadziłoby w istocie do obniżenia należnego poszkodowanemu świadczenia. Zatem zastosowanie rabatów w sporządzonym przez pozwanego kosztorysie należy uznać za niezasadne.

Nieuzasadniona jest także argumentacja strony pozwanej wskazująca na konieczność wskazania przez poszkodowanego informacji co do tego, czy pojazd naprawił i jaki był jej koszt. Szeroko tę kwestię wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 7 grudnia 2018 r., sygn. akt (...) wskazując, że skoro poszkodowany w ogóle nie musi naprawiać pojazdu i wówczas należy mu się odszkodowanie wyliczone jako hipotetyczny koszt naprawy przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody, to sytuacja poszkodowanego, który pojazd naprawił, lecz nie potrafi wykazać kosztów takiej naprawy, nie może być gorsza. Obowiązek wykazania, że koszt ustalony hipotetycznie jest wyższy, niż koszt naprawy faktycznie przeprowadzonej, spoczywa zaś na ubezpieczycielu. Zatem to czy poszkodowany skorzysta ze swego prawa i pojazd rzeczywiście w taki sposób naprawi, czy też w ogóle zaniecha naprawy stanowi jego swobodny wybór. Wszelkie kalkulacje kosztów naprawy samochodu są jedynie miernikiem należnego odszkodowania w rozumieniu art. 361 k.c., ustalenia z nich płynące nie obligują natomiast poszkodowanego do rzeczywistego dokonania według niego naprawy. Innymi słowy – kosztorys pozwala ustalić zakres uszkodzeń, sposób ich naprawy przy uwzględnieniu odpowiednich części i stawek robocizny, nie określa natomiast wysokości wydatków, jakie poszkodowany musi bezwzględnie ponieść, aby przywrócić samochód do stanu sprzed zdarzenia. Szkoda powstaje w momencie szkody i już wówczas poszkodowany ma prawo żądania jej naprawienia, a nie dopiero z chwilą rzeczywistej naprawy.

Mając powyższe na uwadze, tytułem odszkodowania, na rzecz powoda należało zasądzić równowartość ekonomicznie uzasadnionego kosztu naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) – 4.436,25 zł, pomniejszoną o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania tj. 1.116,64 zł, co daje kwotę 3.322,61 zł, którą Sąd zasądził w pkt I sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie, w tym także co do kosztów prywatnej ekspertyzy powództwo w ocenie Sądu było niezasadne i podlegało oddaleniu (pkt II wyroku). Nie zostało bowiem przez powoda wykazane, że sporządzenie ekspertyzy było celowe i konieczne. Roszczenie o zwrot kosztów ekspertyzy stanowi własne roszczenie, które ma oparcie w nabytym roszczeniu i w jego dynamice. Podobnie jak w odniesieniu do poszkodowanego, który zlecił opinię, wymagane jest uwzględnienie z punktu widzenia konieczności i racjonalności poniesionych wydatków, a w szczególności to, czy cesjonariusz prowadzi działalność gospodarczą obejmującą nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych. W uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 29 maja 2019 r. (...), LEX nr 2672055, Sąd Najwyższy podkreślił, że chociaż prowadzenie przez cesjonariusza działalności gospodarczej obejmującej nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych nie wyłącza a limine możliwości dochodzenia przez niego od ubezpieczyciela równowartości kosztów zleconej ekspertyzy, to jednak w sposób istotny wpływa na ocenę przysługiwania mu takiej możliwości. Wskazał przy tym, że nie mogą być uznane za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i nie mogą wejść w zakres odszkodowania ubezpieczeniowego wydatki na ekspertyzy zlecone przez cesjonariusza osobie trzeciej, które służą ocenie opłacalności cesji. Tak mogło być z ekspertyzą zleconą przez powoda , gdyż kalkulacja naprawy B. o nr rej. (...) przedłożona przez powoda została sporządzona dnia 12 lutego 2021 r. a więc przed zawarciem przez powoda umowy przelewu przedmiotowej wierzytelności , która została zawarta 16 lutego 2021 r. W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd uznał iż powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy koniecznością poniesienia określonych kosztów kalkulacji, a zdarzeniem objętym sporem. Powód nie wykazał też, aby koszty te należało rozpatrywać w oderwaniu od całości kosztów jej działalności gospodarczej pokrywanych i rozliczanych w ramach tej działalności.

Odnośnie żądania zasądzenia odsetek ustawowych należy podnieść, iż należą się one zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. w wysokości ustawowej od dnia wymagalności roszczenia, z którego nadejściem dłużnik popada w opóźnienie. W przypadku ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu wymagalność ta nadchodzi, co do zasady w dniu następującym po okresie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie, jakim to okresem dysponuje ubezpieczyciel w celu wypłaty odszkodowania (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych). W niniejszej sprawie powód żądał zasądzenia odsetek od kwoty 6.567,43 zł od dnia 3 lutego 2021 r. jako dnia następnego po dniu wydania przez pozwanego decyzji o wypłacie odszkodowania. Sąd uznał, mając na uwadze powołany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych oraz datę zgłoszenia szkody tj. 29 grudnia 2020 r., iż tak sformułowane żądanie należy uznać za zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt III sentencji wyroku na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. przewidującego, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Z uwagi na fakt, iż powód żądał kwoty 7.059,43 zł, a zasądzono na jego rzecz kwotę 3.322,61 zł, należało uznać, iż wygrał sprawę w 52,93%. Na koszty procesu poniesione przez stronę powodową, które wyniosły 2.735,24 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 400 zł, koszty zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 t.j.) w wysokości 1.800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł oraz wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 518,24 zł. Koszty procesu po stronie pozwanej wyniosły 2.335,24 zł i stanowiły 518,24 zł tytułem wykorzystanej zaliczki złożonej przez pozwanego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 t.j.) w wysokości 1.800 zł. Wobec tego, jak wskazano powyżej, iż każda ze stron wygrała sprawę mniej więcej w połowie, a poniesione koszty były niemalże równe, Sąd uznał, iż zasadnym będzie wzajemne zniesienie kosztów procesu między stronami. Wskazać należy, iż w niniejszej sprawie – w odpowiedzi na wezwanie Sądu zaliczki w wysokości 600 zł wniosły obie strony, z których na poczet wynagrodzenia biegłego wypłacono kwotę w łącznej wysokości 1.036,48 zł tj. po 518,24 zł z zaliczki każdej ze stron, do zwrotu stronom pozostała zatem kwota po 81,76 zł. Zarządzenie o zwrocie zostanie wydane po uprawomocnieniu się orzeczenia .

Sędzia Julita Preis

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE