Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 436/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

9

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 lipca 2020r., w sprawie XVIII K 118/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w zakresie K. K. (1), A. P. (1), E. P. (2), M. D. (1), T. S. (1), Z. B. (2) , O. S. (1)

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy E. P. (2), T. S. (1), Z. B. (2), S. K., O. S. (1), M. D. (1) i dwóch obrońców A. P. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść obrońcy

☒ na niekorzyść prokurator

☒ w całości obrońcy i prokurator

☐ w części

☒

co do winy obrońcy

☒

co do kary prokurator

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu (zarzut prokuratora)

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia (zarzuty obrońców)

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia (zarzuty obrońców)

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka (zarzut prokuratora i obrońcy A. P. (1) oraz obrońcy T. S.)

☒

art. 439 k.p.k. (zarzut obrońcy S. K.)

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie jako wniosek alternatywny obrońców

☒

Wnioski obrońców o zmianę i uniewinnienie, w niosek obrońcy T. S. (1), obrońcy A. P. (1) i prokuratora o zmianę kary

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Z. B. (2)

Schorzenia, na które jest leczona Z. B. (2)

Dokumentacja medyczna

Załącznik do apelacji

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Obrońca oskarżonej E. P. (2) skarżąc orzeczenie w całości postawiła zaskarżonemu wyrokowi zarzuty obrazy art. 7 k.p.k., która miał polegać na odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie w jakim podała, że nie znała rzeczywistej sytuacji finansowej spółki (...), nie wiedziała o podejmowaniu sprzecznej z prawem działalności współoskarżonych, choć korespondowały one z wyjaśnieniami K. K. (1), A. P. (1), zeznaniami świadków I. K. (1), A. K. (1), D. B. (1).

Obraza tego przepisu miała też polegać na uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień K. K., A. P., T. S. w części w jakiej wskazywali, że E. P. (2) nie miała wiedzy na temat braku faktycznego wykonywania usług, na które były wystawiane faktury. Nadto, iż mimo że oskarżona wyjechała na kilka miesięcy z K. K. (1), to nie była świadkiem prowadzonych przez niego rozmów. Wyciągnięcie nielogicznych wniosków z faktu podpisywania przez oskarżoną notatek ze spotkań w sytuacji gdy E. P. wykonywała jedynie polecenia współoskarżonych. Wyciągnięcie niewłaściwych wniosków z rachunków zysków i strat i bilansów spółki, przedstawionych firmom leasingowym.

Obrońca oskarżonej ponadto zarzuciła obrazę art. 410 k.p.k. przez pominięcie zeznań świadków L., K., N., I. K., A. K., z których wynikało, że to M. D. (1) prowadził firmę, zaś oskarżona bywała w firmie sporadycznie, nie podejmowała decyzji.

Zdaniem obrońcy Sąd błędnie ustalił, że E. P. (2) partycypowała w zyskach uzyskanych uszczuplenia podatku VAT oraz z zawartych umów leasingu.

2.  Obrońca oskarżonego T. S. (1) zaskarżyła wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wyrokowi zarzuciła rażące naruszenie przepisów prawa materialnego – tj. art. 60 § 3, 5 i 6 k.k. poprzez jego niezastosowanie do czynów przypisanych T. S. (1) w pkt 5, I- XIV części wstępnej wyroku, mimo że z niekwestionowanych ustaleń wynika, że ujawnił on swój i innych osób udział w popełnionych przestępstwach, współpracował z organami ścigania, a zatem zaistniał wypadek, który przemawiał za zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary. Ponadto zarzuciła rażącą niewspółmierność kary, a także obrazę art. 626 § 1 i art. 624 § 1 k.p.k., poprzez nieuprawnione obciążenie oskarżonego kosztami postępowania i błędne ustalenie, że oskarżony osiąga dochód miesięczny w kwocie od 2 do 4 tysięcy złotych, podczas gdy został on osadzony w zakładzie karnym i utracił możliwość zarobkowania.

3.Obrońca Z. B. (2) zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła:

- obrazę art. 410 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie wszystkich nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej i przyjęcie, że oskarżona Z. B. (2) świadomie udzielała nierzetelnych porad w zakresie księgowości, nierzetelnie sporządzała dokumenty księgowe, mając na celu ukrycie złej kondycji spółek i umożliwianie zaciąganie dalszych zobowiązań oraz wyłudzania podatku VAT, za co otrzymywała korzyści majątkowe, podczas gdy zgromadzone w toku postępowania dowody zabezpieczone u A. K., wyjaśnień współoskarżonych i zeznań świadków P. S., W. K. i I. W. nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżona świadomie sporządzała nierzetelną dokumentację, działała w zamiarze wyłudzenia kredytów, leasingów i podatku VAT oraz, że działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, które to wątpliwości powinny zostać rozstrzygnięte na jej korzyść,

- obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie wskazanego w poprzedzającym punkcie materiału dowodowego, co skutkowało niesłusznym przyjęciem, że oskarżona świadomie świadczyła nierzetelne usługi księgowe w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

- obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie wyjaśnień T. S., K. K. i A. K. i uznanie ich za wiarygodne, pomimo że pochodziły od osób mających związek z popełnieniem przestępstw i rzucenie podejrzeń na Z. B. (2) mogło stanowić próbę odsunięcia od nich części odpowiedzialności,

- obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zeznań świadków W. K., P. S. i I. W., co skutkowało niesłusznym uznaniem, że Z. B. (2) świadomie brała udział w zaciąganiu zobowiązań przez współpracujące z nią spółki, podczas gdy zeznania świadków jednoznacznie wskazują na brak obecności Z. B. na spotkaniu z przedstawicielem (...), mającym na celu zaciągnięcie kredytu w (...),

- obrazę art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie w uzasadnieniu orzeczenia dokumentacji zabezpieczonej u A. K., co mogło mieć wpływ na ustalenie stanu faktycznego i w konsekwencji uznanie, że oskarżona przygotowywała dokumenty księgowe jedynie na podstawie dokumentów przekazywanych jej przez współoskarżonych a nie przygotowanych przez nią.

4. Obrońca oskarżonego S. K. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podst. art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. obrazę przepisów postępowania w postaci art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., polegającą na rozpoznaniu sprawy pod nieobecność oskarżonego, którego obecność na rozprawie głównej była obowiązkowa, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

Ponadto na podst. art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił obrazę prawa materialnego w postaci art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., poprzez błędne zastosowanie, ewentualnie obrazę prawa procesowego – art. 5 § 2 k.p.k., poprzez niezastosowanie i art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonych, którzy wskazali, że nie posiadali wiedzy w jakich okolicznościach oskarżony wszedł w posiadanie samochodów A. (...) i K. (...).

5 . Obrońca oskarżonego O. S. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Wyrokowi zarzucił:

1.  Rażące naruszenie prawa, a mianowicie art. 6 ust. 2 w zw. z ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności wyrażające się oparciem skazania bez odniesienia się do wyjaśnień oskarżonego,

2.  Obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 173 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na:

- przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów w zakresie wyjaśnień T. S. (1),

- nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

- jednostronnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego,

- sprzeczności istotnych ustaleń z treścią materiału dowodowego,

- stosowaniu domniemań faktycznych i wnioskowań,

- teza sądu nie znajdowała potwierdzenia w innych dowodach o charakterze obiektywnym w zakresie udziału oskarżonego w przypisanych mu czynach.

3. W konsekwencji tych naruszeń błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu czynów, mimo braku dostatecznych ku temu dowodów.

6. Obrońcy M. D. (2) i A. P. (1) – adw. M. C. i adw. M. R. zaskarżyli wyrok w całości na korzyść oskarżonych.

Obydwoje obrońcy zarzucili:

- obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść tj. art. 7 k.p.k. i adw. M. C. dodatkowo art. 2 § 2 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz K. K. (1), T. S. (1) i E. P. (2) doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) spółka z o.o., (...) S.A., (...) spółka z o.o., (...) S.A. wskutek uznania za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych, podczas gdy wyjaśnienia K. K. (1) i T. S. (1) miały na celu rozszerzenie odpowiedzialności na inne osoby, zwłaszcza że oskarżony D. był wprowadzany w błąd przez E. P. (2), co do rzeczywistych intencji K. i S., zaś w przypadku A. P. (1) zgromadzony materiał dowodowy nie uprawdopodobnił, że działał we współsprawstwie, w ramach podziału ról, a także że osiągnął korzyść majątkową,

- art. 7 k.p.k., adw. M. C. dodatkowo art. 2 § 2 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji dopuszczalnej swobody przy ocenie dowodów, określonych przez zasady prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz K. K. (1), T. S. (1) i E. P. (2) przywłaszczyli samochody A. (...) i K. (...), w sytuacji gdy nie ma żadnego przekonywującego dowodu poza wyjaśnieniami K. K. i T. S., których to wyjaśnienia są mało konkretne, sprzeczne ze sobą w wielu istotnych szczegółach, jak również nie istnieje żaden dowód wskazujący na to, że oskarżony z przywłaszczenia osiągnął korzyść majątkową,

-5 § 2 k.p.k., polegające na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonych, nie dostrzeżeniu przez Sąd I instancji, że wyniki postępowania dowodowego nie dają wymaganego stopnia pewności tego, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz K. K. (1), T. S. (1) i E. P. (2) doprowadzili do narażenia podatku od towarów i usług na uszczuplenie przez zaniżenie należnego zobowiązania (...) spółka z o.o. za miesiąc luty, marzec oraz II kwartał 2014r., podczas gdy ustalenia faktyczne zostały dokonane wyłącznie na podstawie wyjaśnień oskarżonego K. K. (1) i T. S. (1) zawierających sprzeczności i nie pokrywających się z wyjaśnieniami A. P. (1) i M. D. (1), który wielokrotnie podkreślał, iż był wprowadzany w błąd co do rzeczywistych intencji K. K. (1) i T. S. (1),

- art. 424 § 1 k.p.k. w stopniu uniemożliwiającym przeprowadzenie weryfikacji procesu myślowego Sądu I instancji, prowadzącego do uznania oskarżonych winnymi popełnienia wszystkich zarzuconych czynów,

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżeni popełnili zarzucone im przestępstwa, w sytuacji gdy A. P. (1) w okresie, którym mowa w akcie oskarżenia w spółce (...) nie pełnił żadnej funkcji, nie zajmował się sprawami podatkowymi, po związaniu się jego żony z K. K. został z niespłaconym kredytem, a w przypadku M. D. (1) pominiecie istoty współsprawstwa

- rażącą niewspółmierność kary wymierzonej A. P. (1).

7. Prokurator zaskarżył wyrok wobec: K. K. (1), A. P. (1), E. P. (2), M. D. (3), T. S. (1), Z. B. (2) i O. S. (1) na ich niekorzyść.

W przypadku K. K. (1) zarzucił: - obrazę prawa materialnego, w wypadku innym niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 8 § 1 k.k.s. poprzez nieprzyjęcie idealnego zbiegu czynów odnośnie czynów przypisanych w punktach 5 i 6 (pkt IX i X części wstępnej wyroku) oraz w pkt 9 i 10 (pkt XIII i XIV części wstępnej wyroku), poprzez niewskazanie która z kar z idealnego zbiegu przestępstw ma zostać wykonana,

- rażącą niewspółmierność kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny za popełnienie czynów przypisanych w punkcie I,

- rażącą niewspółmierność kary 1 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny wskazanej w punkcie 2 części dyspozytywnej wyroku, obejmującej czyny wskazane w pkt IV i V części wstępnej,

- rażącą niewspółmierność kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczonej za popełnienie czynów przypisanych w punkcie 3 (objętych punktem VI i VII części wstępnej wyroku),

-rażącą niewspółmierność kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za popełnienie czynu przypisanego w punkcie 4 (objętego punktem VIII części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za popełnienie czynu przypisanego w punkcie 5 (objętego punktem IV części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny wskazanej w punkcie 6 części dyspozytywnej wyroku, (objętego pkt X części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary grzywny wskazanej w punkcie 7 części dyspozytywnej wyroku, (objętego pkt XI części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny za czyn z punktu 8 części dyspozytywnej wyroku, (objętego pkt XII części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary grzywny za czyn z punktu 9 części dyspozytywnej wyroku, (objętego pkt XIII części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za popełnienie czynu przypisanego w punkcie 10 (objętego punktem XIV części wstępnej wyroku),

- rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w punkcie 11.

W stosunku do A. P. (1) zarzucił:

- obrazę prawa materialnego, w wypadku innym niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 8 § 1 k.k.s. poprzez nieprzyjęcie idealnego zbiegu czynów odnośnie czynów przypisanych w punktach 15 i 16 (pkt IX i X części wstępnej wyroku) oraz w pkt 9 i 10 (pkt VIII i IX części wstępnej wyroku), poprzez niewskazanie która z kar z idealnego zbiegu przestępstw ma zostać wykonana,

- rażącą niewspółmierność kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łącznej,

- obrazę art. 86 § 1 k.k. poprzez wymierzenie kary łącznej w wysokości przekraczającej sumę kar.

W przypadku E. P. (2), M. D. (1), T. S. (1), Z. B. (2) i O. S. (1) zarzucił:

obrazę prawa materialnego, w wypadku innym niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, tj. art. 8 § 1 k.k.s. poprzez nieprzyjęcie idealnego zbiegu czynów odnośnie czynów przypisanych w punktach 15 i 16 (pkt IX i X części wstępnej wyroku) oraz w pkt 9 i 10 (pkt VIII i IX części wstępnej wyroku), poprzez niewskazanie która z kar z idealnego zbiegu przestępstw ma zostać wykonana,

- rażącą niewspółmierność kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – w odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonej E. P. (2) , to zdaniem Sądu odwoławczego zarzuty oraz wnioski w niej zawarte nie zasługiwały na uwzględnienie.

W tej apelacji, podobnie jak i pozostałych, przyjęto strategię obciążania odpowiedzialnością innych osób w zależności od bieżących partykularnych interesów oskarżonych.

Nie doszło do naruszenia art. 7 k.p.k., w zakresie oceny wyjaśnień E. P. (2). Nie ulega wątpliwości, że cechowała je zmienność i niestabilność, lecz zostały poddane szczegółowej analizie przez Sąd I instancji, który wskazał w jakim zakresie i z jakiego powodu można uznać je za wiarygodne, a w jakim tego waloru odmówić.

Sąd Okręgowy nie uznał roli oskarżonej w przypisanych jej przestępstwach za wiodącą, zaś zeznania świadków, bezpodstawnie uznane przez skarżącą za pominięte, jedynie potwierdzają ustalenia sądu meriti, że z woli męża A. P. (1) wykonywała najpierw jego polecenia, a następnie K. K. (1), z którym się uczuciowo związała. Na marginesie zauważyć należy, że D. B. (1) ze spółką (...) miał kontakt do 2013r, a zatem nie mógł posiadać wiedzy na temat działań oskarżonej. W/w opisał swoją wcześniejszą działalność przestępczą z A. P. w ramach prowadzonej wspólnie spółki, polegającą na wystawianiu pustych faktur celem wyłudzenia podatku VAT, o czym wiedział także M. D.. E. P. najpierw była ekspertem od spraw celnych, po odkupieniu udziałów została prezesem. Nie wiedział kto podejmował decyzje. Nie wiedział też czy oskarżona posiadała stosowną wiedzę konieczną do prowadzenia spółki (k. 9043, k. 4548 – 4549).

Choć przywołani w apelacji świadkowie wywodzący się z kręgu pracowników za swego bezpośredniego przełożonego uważali M. D. (1), to warto przytoczyć zeznania A. K. (4), która podała, że E. P. (2) sprawowała swą funkcję w ten sposób, że sporadycznie przyjeżdżała ze swym mężem W. (w rzeczywistości A.) P. i przekazywali decyzje M. D., który wcielał je w życie. Ponadto zeznała, że E. P. wydawała jej polecenie wystawiania faktur mających na celu ukrycie towaru przed Urzędem Skarbowym. Za osoby podejmujące działania zmierzające do likwidacji spółki wskazała E. P. (2), A. P. (1), T. S. (1), M. D. (1). Był moment, że E. P. bardziej uczestniczyła w życiu firmy, zajmowała się akceptacja przelewów (k. 3237-3238, k.8429-8432).

Z kolei J. N. był raz w hotelu na spotkaniu, gdzie omawiano sprawy firmy i była tam oskarżona (k. 9136).

A. K. (1) stwierdziła, że nie było wiadome kto w firmie ma rzeczywistą władzę. Prowadzeniem firmy zajmował się M. D. pod nieobecność prezesów. Oskarżona przyjeżdżała rzadko, a swoją funkcję sprawowała w ten sposób, że odbywały się spotkania w siedzibie firmy z udziałem M. D., E. P., jej męża oraz K. K.. Jej zdaniem D. wykonywał polecenia zarządu tj. A. (W.) P., E. P. (2) i K. K. (1). Była w 2014r. na spotkaniu z nimi, gdzie omawiano powołanie nowej firmy na miejsce starej (k.3232).

I. K. (1) natomiast zeznała, że M. D. był na co dzień w firmie, a E. P. przywoziła z R. jakieś dokumenty i je zostawiała u niej. Były to dokumenty kasowe. Oskarżona odbywała spotkania za zamkniętymi drzwiami z M. D. i ze swoim mężem, kiedy prezesem był już T. S. (1). Po tych spotkaniach D. udzielał lakonicznych informacji co do dalszych losów firmy (k. 3223-3225).

Według R. K. firmą zarządzał M. D. (k. 3228)

Istotnie, tak jak twierdzi skarżąca A. P. (3) i K. K. (1) nie pomówili E. P. (2), z tym że ten pierwszy przyjął linię obrony polegającą na wykazywaniu, że nie interesował się działalności spółki (...) do momentu kiedy ta zaczęła mieć kłopoty. K. K. (1) natomiast na pytanie „czy oskarżona miała wiedzę o wyprowadzaniu pieniędzy ze spółki ?” odpowiedział: „jak E. zrezygnowała z funkcji prezesa I. i złożyła wniosek o upadłość spółki, to mecenasi przekonali ją, że ona już za nic nie odpowiada w spółce i wtedy mogła posiadać wiedzę o tym co się dzieje i że jej mąż chce wyciągnąć pieniądze ze spółki” k. 2323v. Wypowiedź jako taka jest niezrozumiała, ale też sprzeczna z kolejnymi wyjaśnieniami z k. 3672 i dalszymi, z których wynika, że miało miejsce spotkanie w Pizza Hut w R., w którym uczestniczyli obydwoje P. i rozmawiano o „zarobieniu na VAT” tylko delikatniej niż przed 2014r. Na temat pojawienia się komornika Skarbowego w maju 2014r. podał, że udał się z E. do magazynu spółki na prośbę A., żeby zrobił wszystko, aby towar nie został zabezpieczony. Był tam już D. i wszystko uzgadniał z A. P..

W/w odmiennie wyjaśnił podczas konfrontacji z E. P. (2) (k. 3697- 3701) twierdząc, że o niczym nie wiedziała, a przelewy robiła na polecenie swego męża.

W ocenie sądu, także odwoławczego, ewidentnie K. K. nie chciał obciążać E. P., gdyż zdarzało się, że odmawiał odpowiedzi na pytania dotyczące tej oskarżonej.

Niespójnym wyjaśnieniom K. K. (1) należało, tak jak wskazał Sąd Okręgowy, przeciwstawić wyjaśnienia T. S. (1), które w kwestii wiedzy oskarżonej na temat wyłudzenia VAT był konsekwentny. Podawał, że musiała o tym wiedzieć, bo była prezesem spółki, a nadto słyszał jej rozmowę z A. P. (1), że pieniądze wypompowane ze spółki idą pół na pół. Poza tym K. K. (1) jeździł z nią wszędzie. Wylizingowane samochody od początku miały służyć do wyłudzenia (k.335 – 337,k. 336-338, k.2527- 2538, k.3747).

Do wiedzy na temat próby zajęcia mienia przez komornika sądowego przyznała się sama oskarżona w dniu 10 marca 2015r.

Podsumowując zgromadzony materiał dowodowy stwierdzić należy, że zarówno wyjaśnienia E. P. (2), jak i K. K. (1) są wiarygodne jedynie w zakresie w jakim korespondują z wyjaśnieniami T. S. (1). Pamiętać też należy, że na k. 2187 K. K. sam zaznaczył, że „z uwagi na wcześniejsze relacje z E., nie chciałby przekazywać informacji obciążających ją”.

Przeciwwagi do powyższego stwierdzenia nie czynią wyjaśnienia T. S. z rozprawy, gdzie uznał E. P. za „słupa”, w sytuacji gdy w postępowaniu przygotowawczym przedstawił sposób swego rozumowania na podstawie okoliczności towarzyszącym przestępstwom. Wówczas nie był pytany o stopniowanie ról poszczególnych sprawców i z tego więc powodu trafna była konstatacja Sądu I instancji, który uznał, że rola E. P. w dokonanych przestępstwach nie była wiodąca. Nawet zakładając, że oskarżona została wykorzystana przez osoby jej bliskie, to słusznie Sąd Okręgowy zauważył, że nie posiada ona deficytów psychicznych uniemożliwiających nie tylko rozumienie czynu, ale i pokierowanie swoim postępowaniem. Nie była osobą bezwolną.

E. P. (2) uczestniczyła w rozmowach na temat wystawianych faktur. W firmie bywała rzadko, ale jak wskazywali pracownicy dokonywała przelewów, przywoziła dokumentację i wreszcie wraz z W. P. spotykała się z M. D., po których to spotkaniach ten podejmował konkretne działania decyzyjne. Po wizycie komornika skarbowego wiedziała, że firma ma problemy finansowe, aktywnie uczestniczyła w ukrywaniu majątku i sprzedaży go poniżej wartości. Ponadto w tym czasie otworzyła nowe konto, na które wpływały należności. Niezależnie od tego, że sfałszowano jej podpis na dokumentach składanych do firm leasingowych, to podkreślić należy, iż dokonywała wyboru marek samochodów, stanowiących przedmiot leasingu wiedząc że podejmowane są działania likwidacyjne spółki i raty nie będą spłacane. Nie można zgodzić się ze skarżącą, że oskarżona nie miała świadomości przestępczego działania, bo w trakcie spotkań często wychodziła, lub wykonywała telefony z uwagi na to, że jej działania nie były incydentalne, tylko powtarzalne.

W przypadku oskarżonej ustalenia Sądu I instancji uznane zostały za trafne, zaś argumenty apelacji tych ustaleń nie podważyły. Na brak winy nie wskazuje również podniesiony w środku odwoławczym fakt, że oskarżona zgłosiła wniosek o upadłość spółki, albowiem jak wynika z wyjaśnień T. S. taki był plan, by odciążyć oskarżoną, aby nie poniosła konsekwencji karnych. Okolicznością obciążającą są także nagrania dokonane telefonem przez T. S., z których wynika, że brała ona wraz z mężem udział w rozmowach, podczas których ustalano wersje zdarzenia, odnoszono się do decyzji Z. B., czy przekierowaniu odpowiedzialności na K. K..

Ad. 2 w odniesieniu do apelacji obrońcy T. S. (1) Sąd odwoławczy podzielił w większości argumentację zawartą we wniesionym środku odwoławczym za wyjątkiem czynu dotyczącego posiadania broni palnej, bowiem nie został spełniony warunek współdziałania z innymi osobami.

Wbrew temu na co wskazał Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku, uprzednia, choćby wielokrotna karalność nie ma wpływu na zastosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, o ile zachodzą przesłanki z art. 60 § 3 k.k. Skrócona forma uzasadnienia powoduje, że trudno dociec jakie motywy skłoniły Sąd I instancji do stwierdzenia, że T. S. (1) dozował posiadane przez siebie informacje w zależności od sytuacji procesowej. Nie wziął też pod uwagę tej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, z której wynika, że „ujawnienie” może dotyczyć także subiektywnego przekonania sprawcy, że opisuje istotne i nieznane organom ścigania informacje dotyczące własnego sprawstwa i innych współdziałających osób.

Przedmiotowe postępowanie rozpoczyna notatka urzędowa CBŚ R. z dnia 13.10.2014r., z której wynika, że istnieje grupa, która wyłudziła w leasingu samochody m-ki B. (...), B. (...), B. (...), A. (...), K. (...) przy wykorzystaniu spółki (...). Wymieniony został także skład tej grupy: E. P., K. K., T. S.. Formalności miał załatwiać M. D.. Na spółkę kupiono też tablety i telefony.

Jako pierwszego w dniu 6 listopada 2014r. przesłuchano T. S. (1), który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, opisał role poszczególnych osób, a nadto opisał przestępstwa karnoskarbowe, proceder wyprowadzania majątku ze spółki (...). Kolejne wyjaśnienia złożył następnego dnia. Wyjaśniał spontanicznie oraz odpowiadał na pytania. Jego wyjaśnienia znajdują się w tomie II akt, a następnie dopiero XIII. Warto zauważyć, że do końca były one konsekwentne i to w głównej mierze one stanowiły podstawę ustaleń faktycznych i weryfikacji pozostałego materiału dowodowego.

Nawet jeśli organy ścigania posiadały wiedzę operacyjną na temat oszustw leasingowych, to musiały ją przekształcić procesowo w dowody i z tej przyczyny istotne były wyjaśnienia T. S.. Bezspornym jest, że policja nie posiadała żadnych informacji dotyczących wyłudzeń VAT. Samo zabezpieczenie dokumentacji na niewiele by się zdało, skoro faktury były odpowiednio preparowane tak, by wszystko się zgadzało.

Omawiając wyjaśnienia T. S. (1), Sąd I instancji oparł się na wyjaśnieniach z k. 2524 – 2538 i dał im wiarę, choć obiektywnie rzecz biorąc nie odbiegają one od pozostałych. Niesłusznie Sąd Okręgowy odmówił oskarżonemu wiary w zakresie w jakim wskazał, że do leasingów samochodów nie było potrzeby przedstawiania nierzetelnych dokumentów, ponieważ obroty były wówczas wysokie.

W rzeczywistości w/w wyjaśnił odpowiadając na pytanie odnoszące się do dokumentów użytych podczas leasingu samochodów „ nie pamiętam, ale wydaje mi się, że tam nie było potrzeby rasowania dokumentów, bo obroty były wtedy duże”. Niepamięć nie jest równoznaczna z kłamstwem, a zatem i ta okoliczność nie stała na przeszkodzie zastosowaniu art.60 § 3 k.k.

Rację ma także obrońca oskarżonego, że na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia nie może mieć wpływu postawa oskarżonego w odniesieniu do zarzutu posiadania broni palnej. Formalnie nie przyznał się, gdyż nie uważał się za jej posiadacza, choć ujawnił miejsce jej przechowywania na posesji, w której ówcześnie zamieszkiwał.

Apelacja okazała się zasadna, bowiem oskarżony popełnił przestępstwa we współdziałaniu z co najmniej dwoma osobami i przekazał organowi powołanemu do ścigania przestępstw wszystkie istotne posiadane przez niego informacje o osobach współdziałających w ich popełnieniu oraz ich okolicznościach.

Środek odwoławczy uznany został za niezasadny jedynie w zakresie w jakim kwestionował obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi i wysokością orzeczonej grzywny. Pomimo, iż z powodu osadzenia go w zakładzie karnym nie osiągał on jakichkolwiek dochodów, to jednak działał w celu osiągnięci korzyści majątkowej i takową osiągnął.

Ad. 3 Sąd odwoławczy nie uznał za zasadne zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej Z. B. (2), a zatem i wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Postawienie trafnego zarzutu obrazy prawa procesowego wymaga wykazania, że obraza miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia W tym kontekście jakość uzasadnienia, będącego aktem następczym wobec wyroku nie może mieć wpływu na jego treść. Z innych zarzutów apelacyjnych wyrażonych w obrazie art. 410 i 7 k.p.k. wynika, że w istocie autorka środka odwoławczego kwestionując osobowy materiał dowodowy, próbuje wykazać, że same dokumenty księgowe zabezpieczone u A. K. (5), traktowane jako wyizolowany materiał dowodowy, nie wskazują na to, iż jak to ujęła obrońca, oskarżona świadomie świadczyła nierzetelne usługi księgowe. W tym z obrońcą należy się zgodzić, bowiem z treści dokumentu nie można wyprowadził wniosku dotyczącego podmiotowej strony fałszu intelektualnego. Byłoby to możliwe w przypadku fałszu materialnego, a taki nie jest zarzucany Z. B. (2). Dokumenty jednak na tyle były istotne, że na ich podstawie sporządzono ekspertyzę kryminalistyczną odnoszącą się do kierunku przepływu środków pomiędzy spółkami.

Faktycznie, tak jak wskazano w apelacji, główny dowód obciążający oskarżoną stanowiły wyjaśnienia K. K. (1), T. S. (1) i A. K. (5). Nie sposób jednak zaakceptować sposób myślenia obrońcy, która twierdzi, że są to dowody nie przedstawiające żadnej wartości. Wyjaśnienia powyższych osób stanowiły spójny materiał dowodowy i nawet w środku odwoławczym nie zawarto twierdzenia, że współoskarżonymi miałoby kierować negatywne nastawienie do Z. B., chęć bezpodstawnego zaszkodzenia jej. W końcowym rozrachunku nie uniknęli kary, zaś w przypadku K. K. oraz T. S. nawet oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok na ich niekorzyść, z czego wynika wniosek, że ich wyjaśnienia odzwierciedlały prawdę, a nie zmierzały do umniejszenia własnej odpowiedzialności, nie były koniunkturalne. Wbrew temu, co sądzi skarżąca z przytoczonych dowodów wynika, że oskarżona w sposób świadomy uczestniczyła w wystawianiu nierzetelnej dokumentacji księgowej, a nawet więcej sama prosiła K. K. i T. S. o wskazywanie kogoś komu mogłaby wystawiać faktury, bo handluje spółkami i ma bardzo duże nadwyżki podatku. Oskarżona zawyżała obroty spółki (...), w celu przedłożenia dokumentów w bankach, firmach leasingowych. W obrocie pustymi fakturami brała udział między innymi spółka syna Z. B. (2), (...), którą faktycznie kierowała Z. B. (2), sama mając zakaz prowadzenia działalności gospodarczej. Spektrum wiedzy oskarżonej było szerokie, ponieważ prowadziła księgowość nie tylko spółki (...), ale też G. (...). Orientowała się czy faktury wystawione przez (...) na rzecz G. odzwierciedlały rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, czy też nie. Ponadto na nią przygotowano cesje wierzytelności na etapie likwidowania majątku spółki, choć faktycznie żadnych wierzytelności nie było. Z zeznań świadków wyłania się inny obraz działalności oskarżonej, nie noszącej cech legalności.
Oceny tego faktu nie zmienia dokumentacja medyczna, świadcząca o złym stanie zdrowia oskarżonej, lecz nie uniemożliwiającym jej popełnienie przestępstw. Z kolei przytoczeni w apelacji świadkowie W. K., P. S. i I. W., choć wprost nie wskazali na Z. B. (2), to i nie wykluczyli, że była ona księgową uczestnicząca w spotkaniu z przedstawicielami banku. Wątpliwości, które powzięła obrońca i przedstawiła w apelacji nie są tego rodzaju, by zastosować art. 5 § 2 k.p.k.

Ad. 4 W odniesieniu do apelacji obrońcy S. K. Sąd zważył, co następuje:

Zarzut obrazy art. 374 § 1 k.p.k., która miałby skutkować bezwzględną przesłanką odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. jest niezasadny.

Zgodnie z art. 374 § 1 k.p.k. oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie. Przewodniczący lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową. Z § 1a k.p.k. z kolei wynika, że w sprawach o zbrodnie obecność oskarżonego podczas czynności, o których mowa w art. 385 i art. 386, jest obowiązkowa.

S. K. oskarżono i skazano za dwa występki z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W realiach tej sprawy słusznie Sąd Okręgowy uznał nieobecność oskarżonego za nieusprawiedliwioną. W dniu 31 lipca 2018r. (k. 8048) oskarżony skierował do sądu pismo, z treści którego wynika, że jest zmuszony opuścić terytorium RP w celu uzyskania legalnej wizy i wnosi o ustanowienie mu obrońcy z urzędu.

W dniu 15.10.2018r.(k. 8075) S. K. wniósł na piśmie o zawieszenie postępowania w związku z chorobą onkologiczną i planowanym pobytem w szpitalu w okresie od 22.10. 2018r. do 29.10.2018r.

Na pierwszą rozprawę w dniu 23.10.2018r.(k. 8087) nie stawił się oskarżony. Stawił się wówczas jego obrońca G. R.. Obrońca złożył wówczas oświadczenie, że nie posiada żadnych informacji w zakresie choroby oskarżonego. Na zgodny wniosek stron sąd odroczył rozprawę i wezwał oskarżonego do złożenia dokumentacji lekarskiej.

Oskarżony nie przedstawił żadnej dokumentacji, tylko ponowił wniosek o zawieszenie postępowania. Na kolejny terminie odebrano dane od oskarżonych, którzy się stawili. W dniu 12 listopada 2018r. oskarżony przedstawił zaświadczenie od polskiego lekarza sądowego M. W. stwierdzające niezdolność stawiennictwa do dnia 24.12.2018r.(k. 8143). 14 stycznia 2019r. osobiście odebrał powiadomienie, lecz nie stawił się na rozprawę (k. 8202).

Na k. 8377 oskarżony na piśmie informuje, że opuszcza kraj, podaje adres do korespondencji, dołącza dokumentację medyczną.

Postanowieniem z dnia 21.02.2019r. Sąd Okręgowy wniosku oskarżonego o zawieszenie postępowania nie uwzględnił. Przeanalizował dokumentację lekarską, której część była sporządzona w języku obcym. W treści uzasadnienia podniesiono, że dokumentacja (nieaktualna) nie wskazuje na ciężkie schorzenie, co potwierdza fakt, że oskarżony podróżuje, ubiega się o wizę, a jego wyjazd uniemożliwia zbadanie przez biegłego (k. 8381). Wskazano także, że osobiście odebrał korespondencję w sekretariacie sądu, pomimo, że na rozprawę w dniu 17. 12. 2018r. nie stawił się.

W dniu 20.03.2019r. wobec niestawiennictwa oskarżonego, na podst. art. 117 § 2 a k.p.k. prowadzono rozprawę pod jego nieobecność, a nadto postanowiono na podst. art. 374 § 1 k.p.k., że jego i innych oskarżonych obecność nie jest obowiązkowa (k. 8449). Na dwóch kolejnych terminach obrońca wnosił o prowadzenie rozprawy pod nieobecność S. K.. W dniu 31 lipca 2019r. ujawniono przez odczytanie wyjaśnienia oskarżonego w trybie art. 389 § 1 k.p.k. Wprawdzie nie za każdym razem sąd wskazywał podstawę prawną umożliwiającą prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, niemniej jednak nie było to obligatoryjne i nie pozbawiało słuszności decyzji. Wskazać też należy, że na każdym terminie obecny był obrońca oskarżonego, podobnie jak podczas rozprawy odwoławczej.

W ocenie Sądu odwoławczego, nie zostało naruszone prawo do obrony także podczas rozprawy przed Sądem II instancji, pomimo rozpoznania apelacji pod nieobecność oskarżonego. Podobnie jak przed Sądem I instancji był reprezentowany przez obrońcę z urzędu, składał na piśmie wnioski dowodowe. Choć wojna w Ukrainie jest faktem powszechnie znanym, to wcześniejsza postawa oskarżonego wskazuje na chęć wykorzystania tej okoliczności w celu uniknięcia odpowiedzialności poprzez przedłużenie postępowania do czasu bliżej nieokreślonego. Zwrócić należy też uwagę na to, że kserokopię dokumentów związanych z możliwą mobilizacją S. K. do wojska nadesłał w języku ukraińskim i najprawdopodobniej niekompletną dopiero w dniu rozprawy.

Słusznie dostrzegł obrońca, że zarzut obrazy prawa materialnego skuteczny jest wówczas, gdy nie kwestionowane pozostają ustalenia faktyczne. Ponieważ jednak skarżący postawił oba zarzuty jednocześnie Sąd odwoławczy zobowiązany jest odnieść się do obydwu po kolei.

Argumentacja przedstawiona w apelacji nie przekonuje, że doszło do obrazy art. 291 § 1 k.k. Oskarżonemu zarzucono paserstwo umyślne polegające na przyjęciu dwóch samochodów osobowych pochodzących z przestępstwa przywłaszczenia. Przy istnieniu niewątpliwych ustaleń Sądu I instancji dotyczących zamiaru zatrzymania dwóch aut we współsprawstwie przez K. K., A. P. (1), T. S. (1), M. D. (1), uprzednio wylizingowanych tracą na znaczeniu rozważania obrońcy na temat tego, czy przez odmowę wydania przedmiotu leasingu można dopuścić się przywłaszczenia, skoro są to dywagacje stricte teoretyczne. Samo spłacanie rat leasingowych niczego nie dowodzi, skoro zamiar przywłaszczenia powstał w trakcie użytkowania legalnie pozyskanych pojazdów, po tym jak spółka utraciła płynność finansową, a oskarżeni podjęli decyzję o „położeniu” jej, co miało oznaczać wyprowadzenie majątku z firmy. Nie zmienia oceny sytuacji to, że po przekazaniu osobom trzecim, a następnie S. K. samochodów jeszcze jakieś raty zostały uiszczone. Takie działanie z całą pewnością opóźniało wypowiedzenie umów leasingowych i wykrycie przywłaszczenia.

Zarzut obrazy materialnego w tak ujętej przez obrońcę postaci w istocie kwestionował ustalenia faktyczne i niezależnie od tego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Ustalając świadomość, a co za tym idzie zamiar popełnienia przestępstwa paserstwa umyślnego, to i w tym względzie Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, bez obrazy art. 7 k.p.k. Co prawda nie dało się ustalić bliższych okoliczności przyjęcia samochodów, jednakże z wyjaśnień T. S. wynika wprost, że w obawie przed organami ścigania chciał odzyskać samochody i w tym celu zadzwonił do S. K. informując, że samochody pochodzą z przestępstwa. W odpowiedzi usłyszał, że odnośnie samochodów on umawiał się z K. i miały zostać wywiezione do Ukrainy w celu wytworzenia dokumentacji, że uległy spaleniu, co mogłoby stanowić podstawę do wypłaty odszkodowania.

Oskarżony pomimo tej wiedzy samochodów nie zwrócił, a A. (...) zabezpieczono w dniu 14.10.2015r. w garażu oskarżonego ze zmienionym nr VIN, niemieckimi tablicami rejestracyjnymi i niemieckim dowodem rejestracyjnym. Dodatkowo zabezpieczono samochód pochodzący z kradzieży na terenie Niemiec. Stwierdzono również ingerencję w pole numerowe VIN samochodu K. (...). Za prawdziwością wyjaśnień T. S. przemawia również to, że po zatrzymaniu w dniu 22.12. 2014r. S. K. do sprawy rozboju, w jego telefonie ujawniono zdjęcia samochodu K. (...) o nr. rej. (...). Pomimo, że pojazd był użytkowany przez kobietę na terenie Niemiec oskarżony musiał mieć kontakt z nim wcześniej, kiedy jeszcze nie był przerejestrowany. Dodatkowo, trafna jest ocena wyjaśnień S. K., że z uwagi na zmienność, jedynie częściowo jego wyjaśnienia zasługiwały na miano wiarygodnych.

Ad. 5 Apelacja obrońcy oskarżonego O. S. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wprawdzie Sąd I instancji nie opisał w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia i nie ocenił wyjaśnień O. S. (1), tak jak w przypadku pozostałych oskarżonych, lecz wydanie wyroku skazującego jest jednoznacznym wyrazem tego, że odmówił wiarygodności wyjaśnieniom O. S., a konsekwentnie, tak jak w pozostałych przypadkach przymiot ten nadał wyjaśnieniom T. S.. Zasadniczo apelacja w tym zakresie dotyczy strony technicznej sporządzania motywów wyroku.

W ocenie skarżącej kluczowe było to, że wyjaśnienia O. S. (1), prowadzącego zakład fryzjerski potwierdziła A. K. (5) w tej części w jakiej wynikało, że (...) (O. S. (1)) chciał założyć legalną działalność polegającą na wytworzeniu własnej linii kosmetyków. Pamiętać jednak należy, że wiedzę tę posiadała ona od swego męża, który nie był wobec niej osobą szczerą w różnych przejawach własnej działalności.

Wracając jednak do wyjaśnień O. S. (1), to zauważyć należy, że złożył wyjaśnienia dopiero w postępowaniu sądowym, kiedy był znany materiał dowodowy i przedstawił wówczas dokumentację mailową oraz dotyczące zalania salonu, w wyniku którego miało dojść do zniszczenia dokumentów. Przedstawił się wówczas jako osoba wręcz oszukana przez K. K., który zaproponował mu współpracę polegającą na otwarciu sieci salonów fryzjerskich na terenie W., a następnie całej Polski. Oskarżony przy okazji uznał, że mógłby sprzedawać własne kosmetyki. K. K. zaproponował zlecenie przeprowadzenia badań rynku firmie zewnętrznej. Przyniósł skoroszyt z wydrukami, opiniami, wycenami. Pomysł upadł, gdyż nie miał na to pieniędzy, a K. K. został aresztowany. Fakturę nr (...) wystawioną przez (...), a podpisaną przez T. S. otrzymał w maju 2014r. Zapłacił kwotę 11 070 złotych.

T. S. (1) podczas rozprawy, po złożeniu przez O. S. wyjaśnień podał, że nie był świadkiem rozmów K. z S., jak też nie przypominał sobie, żeby dostał od niego maila dotyczącego wskazania numeru konta służącego do opłaty za fakturę, nie rozmawiał z nim na temat przelewu i odbioru gotówki. Fakturę przesłał mailem, zaś firma założona przez K. K., w której on był prezesem nie wykonywała badań rynku.

Sąd Apelacyjny wersję przedstawioną przez O. S. uznał za niewiarygodną. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na późny etap postępowania w jakim się pojawiła, co dało czas na przemyślenia. Pieniądze oskarżony przekazał w gotówce, zaś mail mający uzasadniać racjonalność takiego posunięcia i jednocześnie uwiarygodnić wyjaśnienia oskarżonego, że wyrażał wolę zapłaty przelewem pojawił się po kilku latach od wszczęcia postępowania, czego zresztą T. S. sobie nie przypominał. Przypadek O. S. wpisuje się w taktykę pozostałych oskarżonych, polegającą na wystawianiu faktur nie odzwierciedlających prawdziwego zdarzenia gospodarczego. Modus operandi K. K. polegał na dokonywaniu przestępstw o charakterze podatkowym, oszustw, czy przywłaszczeń na dużą skalę. Niewiarygodne jest, aby K. K. mający w zwyczaju dawać prezenty O. S. (vide wyjaśnienia tego oskarżonego) w postaci butelki C. i wartości 1000 złotych czynił tak karkołomne zabiegi, by dokonać oszustwa na szkodę tego oskarżonego na kwotę ponad 11.000 złotych. Nie przekonują też wyjaśnienia O. S. w części w jakiej podał, że przypuszcza, iż K. K. planował wykorzystanie jego zakładu fryzjerskiego do działalności przestępczej, ponieważ nie mógłby tego uczynić bez wiedzy i woli oskarżonego.

Pomimo, ze analiza materiału dowodowego przeprowadzona w stosunku do tego oskarżonego była bardzo pobieżna, to jednak w ostatecznej ocenie w zakresie winy – trafna.

Ad. 6. Apelacje wniesione w imieniu M. D. (1) i A. P. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Środki odwoławcze zawierają tożsame zarzuty i podobną argumentację. Nie można zgodzić się z obrońcami, szczególnie eksponującą ten fakt adw. M. C., że K. K. zaczął obciążać A. P. (1), gdy wyszedł na jaw jego romans z E. P. (2), gdyż postępowanie karne latem 2014 r. jeszcze się nie toczyło. Z wyjaśnień samego oskarżonego wynika, iż jego małżeństwo od jakiegoś czasu przeżywało kryzys, natomiast z wyjaśnień T. S., że małżeństwo P. nie było konwencjonalne, partnerzy nie mieli ograniczeń typu obyczajowego Obrońcy nie wyjaśniają też z jakiego powodu Sąd I instancji miałby uznać za wiarygodne wyjaśnienia A. P. (1), a dotyczące tego, że z powodu romansu żony od czerwca 2014r. kontaktował się z nią wyłącznie w kwestiach związanych z wychowaniem dzieci, a zatem nie mógł uczestniczyć w przestępstwach leasingowych. Oskarżony na k. 3006 – 3007 podał, że żona zwierzyła mu się, iż przed osadzeniem K. K. w areszcie została przez niego wykorzystana. Mówiąc to płakała i twierdziła, że tego mu nie podaruje. Na pytanie czy podejrzanemu w rozpoczęciu biznesów z K. w 2014r. nie przeszkadzał fakt, że miał on wcześniej wykorzystać jego żonę odpowiedział „Nie, nie myślałem o tym. Nam z żoną nie układało się od dłuższego czasu i byliśmy małżeństwem na papierze”. Ponadto podczas tego samego przesłuchania podał, że zanim S. został Prezesem I. „ja jeszcze pracowałem, ale jeździłem do spółki z E.”. Ta część wyjaśnień przekłada się także na ocenę jego świadomości i roli w wyłudzaniu podatku VAT.

Skarżący zgodnie podnosili, że Sąd Okręgowy bezzasadnie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonych T. S. i K. K., pomimo licznych sprzeczności, a jednocześnie tych sprzeczności nie wskazali. Kwestię podniesioną przez adw. M. R., mającą świadczyć o niewinności A. P. w przestępstwach leasingowych wyjaśnia K. K. na jednej ze wskazanych w apelacji kart tj. 3679. Nie wynika z nich bynajmniej, że „samochody miały służyć do jazdy w celach handlowych, a nie do wyłudzenia”. Pominąwszy brak ekonomicznego uzasadnienia wykorzystywania drogich samochodów do celów handlowych stwierdzić należy, że w obecności obrońcy A. P., K. K. wyjaśnił, że na początku nie było pomysłu, aby oddawać samochody, mieli nimi jeździć. Na początku powiedzieli sobie, że ze spółki biorą co się da, ale co dokładnie, to wyszło w trakcie. K. K. chciał brać kredyty, telefony i tablety S., a samochody chciał brać P.. To wszystko było dynamicznie i czasem zmieniało się z tygodnia na dzień. Wcześniej podał, w tym samym protokole, że powstał wspólny pomysł, żeby „położyć” spółkę W rozmowach uczestniczyli A. P., T. S., a potem także M. D., który miał z tego też otrzymać pieniądze. Spółka miała „iść do wypompowania” i trzeba było E. odsunąć od zarządu i dać takiego prezesa, który weźmie na siebie odpowiedzialność.

Zasadnie Sąd Okręgowy dał wiarę K. K. (1) w części w jakiej jego wyjaśnienia korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, a szczególnie wyjaśnieniami T. S.. W sposób ewidentny K. K. w swych wyjaśnieniach chronił E. P. (2), odmawiał udzielania odpowiedzi na zadawane na jej temat pytania. T. S. (1) na temat samochodów konsekwentnie od początku wyjaśniał, że pomysł był taki, żeby nie płacić rat leasingowych i na nich zarobić sprzedając je. W okolicznościach tej sprawy jego relacje są wiarygodne, bowiem spółka (...) nie miała już wówczas płynności finansowej, towar wyprzedawano za gotówkę, lub pieniądze wpłacano na utworzone do tego celu konto. Nieracjonalne byłoby przyjęcie w ślad za K. K., że chcieli parę dni sobie pojeździć i zwrócić samochody leasingodawcy.

Sąd Okręgowy dokonując oceny wyjaśnień K. K. (1) i A. K. (5) podał w jakim zakresie i dlaczego uznał je za wiarygodne, a w jakim zakresie tej wiarygodności odmówił, co pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Zdaniem skarżących na korzyść oskarżonego A. P. (1) miał świadczyć fakt, że po powzięciu wiedzy o wyłudzeniu VAT odstąpił od umowy kupna udziałów, zaś D. B. (1) prawomocnie przegrał spór sądowy.

W ocenie Sądu odwoławczego z faktu, że oskarżony odstąpił od umowy i nie zapłacił za udziały wcale nie musi wynikać tak jednoznaczny wniosek jak uważają obrońcy, że w ogóle by nie przystąpił do ich nabycia, gdyby posiadał stosowną wiedzę, gdyż wiedzę posiadał, prowadząc działalność gospodarczą razem z D. B., natomiast mógł po prostu zmienić zdanie co do chęci zapłaty za nabyte udziały. Z uwagi na odmienny przedmiot postępowań karnego i cywilnego, nie jest zasadne czynienie zarzutu pod adresem Sądu I instancji, że nie wziął pod uwagę wyniku postępowania w sprawie I Ca 516/17. Wszak jak podał K. K., mieli z fakturami kontynuować wcześniejszą działalność, tylko delikatniej, czyli w mniejszym zakresie, a gwałtowną reakcję wywołała wizyta komornika skarbowego, który chciał wyegzekwować zaległość podatkową z czasów aktywności między innymi D. B..

W kontekście wyjaśnień A. K. (5) nie znajduje potwierdzenia okoliczność, że A. P. (1) nie osiągnął żadnej korzyści majątkowej, choć i ta nie jest konieczna (jak w przypadku M. D. (1)), jeżeli oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Przypomnieć jednak należy, że A. K. (5) na polecenie męża pobierała pieniądze dla A. P. (1), a raz była świadkiem ich przekazywania. W apelacji podniesiono też, że pracownicy spółki (...) nie byli świadkami uzgodnień, co polega na prawdzie, lecz nie mogli nimi być, skoro jak podali spotkania odbywały się za zamkniętymi drzwiami, a po nich M. D. wydawał dyspozycje.

W przypadku apelacji obrońcy M. D. (1), to niewątpliwie zawiera ona polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu, stwierdzając że wina oskarżonego została oparta na podstawie szeregu różnych domniemań i przypuszczeń wynikających głównie z wyjaśnień K. K. i „nieudolnie korespondujących z nimi wyjaśnień T. S.”. Wbrew twierdzeniu skarżącej materiał z wyjaśnień współoskarżonych stanowi przekonywujące źródło dowodowe zarówno w zakresie porozumienia, roli oskarżonego oraz świadomości uczestniczenia w przestępczym procederze. M. D. nie musiał Z. B. udzielać porad z zakresu księgowości w sytuacji, gdy nie tylko przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej, aż do prokurenta, a nadto co najważniejsze był na bieżąco informowany o planach, zamierzeniach współsprawców i sposobach realizacji czynów zabronionych. Jest on także osobą bliską związaną z A. P. (1), określanym jego „prawą ręką”. Nie wiadomo też z jakiego powodu oskarżonego miałoby ekskulpować wykonywanie poleceń wydawanych przez K. K. i T. S. w odniesieniu do oszustw leasingowych, skoro nie pełnili żadnej funkcji w spółce, natomiast nierzetelność parafowanych przez siebie dokumentów niewątpliwie oskarżony sam mógł stwierdzić na podstawie obrotów, a także spotkań z kontrahentami, podpisywania dokumentów i robienie przelewów.

Nie uzasadnia zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. sytuacja, gdy sąd orzekający daje wiarę pewnej grupie dowodów, a nie wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego faktom zasadniczej natury.

Co do oceny wyjaśnień. K. K., a dotyczących chęci użytkowania wyleasingowanych samochodów, Sąd odwoławczy odniósł się przy okazji omawiania apelacji obrońców A. P.. Odwoływanie się do tej części wyjaśnień świadczy o dokonywaniu przez obrońcę wybiórczej oceny materiału dowodowego – wyłącznie korzystnego dla oskarżonego.

Nie przekonuje także o braku winy oskarżonego przeświadczenie skarżącej, że E. P. (2) nie była li tylko figurantem. W tej kwestii prawidłowo sąd ustalił, że oskarżona nie pełniła znaczącej roli, ponieważ w spółce bywała rzadko, nie znała się na prowadzeniu działalności gospodarczej, co nie oznacza, iż nie miała świadomości przedsiębranych czynności. To właśnie oskarżony, mający wiedzę i doświadczenie zajmował się bieżącymi sprawami spółki.

Zarówno jeśli chodzi o apelację obrońców A. P. (1), jak i obrońcy M. D. to nie doszło do obrazy art. 424 § 1 k.p.k., bowiem zgodnie z tym przepisem uzasadnienie wyroku ma być zwięzłe i w tym celu dostosowano sposób sporządzania pisemnych motywów orzeczenia w tabeli.

Ad. 7. Apelacja prokuratora okazała się częściowo zasadna.

Wobec uprawomocnienia się postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2021r. o sprostowaniu wyroku w dniu 7 grudnia 2021r., kiedy Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, zarzuty odwoławcze dotyczące Z. B. (2), w zakresie komparycji wyroku okazały się bezprzedmiotowe.

Słusznie natomiast oskarżyciel publiczny zarzucił obrazę art. 8 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k. w przypadku kary łącznej grzywny orzeczonej wobec A. P. (1). Sąd mógł orzec karę do 280 stawek dziennych grzywny, ponieważ najwyższa z wymierzonych kar jednostkowych to 100 stawek, zaś suma stanowiła 280 stawek, a wymierzył grzywnę w wysokości 300 stawek dziennych.

Zgodnie z art. 8 § 1 k.k.s. jeżeli ten sam będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów. Zgodnie z paragrafem drugim z orzeczonych wobec sprawcy kar na podstawie przepisów kodeksu karnego skarbowego i innych ustaw karnych wykonaniu podlega tylko kara rodzajowo najsurowsza. W sytuacji zbiegu idealnego wszystkie zachowania oskarżonych stanowiły jeden czyn, aczkolwiek w świetle art. 8 k.k.s. konieczne jest traktowanie ich jako dwa, lub więcej zachowań znajdujących odzwierciedlenie w dwóch, lub więcej przepisach karnych. Słusznie dostrzegł rzecznik oskarżenia publicznego, że Sąd I instancji zobligowany był do skazania oskarżonych za każde z przestępstw i jednocześnie, stosownie do treści art. 8 § 1 k.k.s. winien wskazać, która z kar będzie wykonywana. Dotyczyło to:

- wobec A. P. (1) czynów wymienionych w punkcie VIII i IX,

- wobec E. P. (2) czynów wymienionych w punkcie IV i V,

- wobec M. D. (1) czynów wymienionych w punkcie VIII i IX,

- wobec T. S. (1) czynów wymienionych w punkcie IX i X, XI i XII, XIII i XIV,

- wobec Z. B. (2) czynów wymienionych w punkcie II i III, IV i V, VI i VII,

- wobec O. S. (1) czynów wymienionych w punkcie I i II.

Wniosek

1.  Wniosek obrońcy E. P. (2) o uniewinnienie jej od popełnienia zarzuconych jej czynów – niezasadny.

2.  Wniosek obrońcy T. S. (1) o zastosowanie art. 60 § 3 k.k. – zasadny. Wniosek o zwolnienie od kosztów postępowania – niezasadny.

3.  Wniosek obrońcy Z. B. (2) i uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny.

4.  Wniosek obrońcy S. K. o uchylenie zaskarżonego wyroku co do punktu 56 i 63 – niezasadny. Ewentualny wniosek o uniewinnienie – niezasadny.

5.  Wniosek obrońcy O. S. (1) o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny.

6.  Wniosek obrońcy M. D. (1) o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie – niezasadny, jak też wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

7.  Wniosek obrońcy A. P. (1) – adw. M. C. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie – niezasadny, jak też wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

8.  Wniosek obrońcy A. P. (1) – adw. M. R. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie, jak też o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji – niezasadny. Wniosek o wymierzenie niższej kary łącznej – częściowo zasadny.

9.  Wniosek prokuratora o przyjęcie, że czyny oskarżonych zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu przepisów tj. art. 8 § 1 k.k.s. oraz wskazanie która z kar podlega wykonaniu zgodnie z art. 8 § 2 k.k.s. – zasadny.

Wniosek o orzeczenie wyższych kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny oraz kar łącznych – niezasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy T. S. (1) o zastosowanie art. 60 § 3 k.k. był zasadny, albowiem oskarżony spełnił wszystkie kryteria zawarte w tym przepisie. Czyny popełnił we współdziałaniu z innymi osobami i ujawnił organom powołanym do ścigania przestępstw istotne okoliczności ich popełnienia. Interpretacja słowa „ujawnia” użytego w art. 60 § 3 k.k. Kładzie nacisk zarówno na element obiektywny (uczynienie jawnymi informacji dotychczas nieznanych organowi ścigania), jak i na element subiektywny (nakazuje uwzględnienie subiektywnego przekonania sprawcy, tj. jego wyobrażenia, że organ ścigania jeszcze nie dysponuje informacjami, które ma on do przekazania). Zgodnie chociażby z wyrokiem SN z dnia 17 czerwca 2021r., V KK 45719 Sad odwoławczy miał w polu widzenia obie możliwe interpretacje.

Wnioski obrońców, w zakresie w jakim wnosili o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie zasługiwały na uwzględnienie, ponieważ nie zachodziły wypadki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., a mianowicie nie zaistniały bezwzględne przyczyny odwoławcze nie tylko w przypadku S. K., lecz także pozostałych oskarżonych, nie zachodziły też przesłanki z art. 454 k.p.k. i nie było konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Zgromadzony materiał dowodowy, w ocenie Sądu odwoławczego był wystarczający do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie Sąd II instancji nie podzielił zarzutów obrazy art. 7 k.p.k., 410 k.p.k., 424 § 1 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., art. 2 § 1 k.p.k. (adw. M. C. – obrońca A. P. (1) i M. D. (1)), błędnych ustaleń faktycznych.

Przepis art. 2 k.p.k., mający charakter ogólny, określa jedynie cele postępowania karnego i kilka obowiązujących w tym postępowaniu zasad (m.in. zasadę prawdy materialnej). Skoro przepis ten nie reguluje przebiegu procesu karnego, nie może być mowy o jego naruszeniu w sposób poddający się kontroli instancyjnej. Przedmiotem naruszenia mogą być bowiem tylko normy konkretyzujące ogólne zasady procesowe, a zwłaszcza normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w odpowiedniej sytuacji procesowej (post. SN z 27.3.2007 r. III KK 461/06, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 711).

Nie ulega wątpliwości, że w apelacjach obrońców dominowały zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k.

W tej kwestii utrwalony jest pogląd judykatury, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. Skarżący nie wykazali, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu dowolności (art. 7 k.p.k.), bądź błędu braku (art. 410 k.p.k.). Przedstawili jedynie dowody korzystne dla oskarżonych wynikające głównie z ich wyjaśnień, z pominięciem dowodów przeciwnych.

Co do obrazy art. 5 § 2 k.p.k., to także niejednokrotnie wypowiadał się na ten temat Sąd Najwyższy, przykładowo w postanowieniu z dnia 9.02.2002r., w sprawie I K 9/22, gdzie stwierdził, że przepis art. 5 § 2 KPK dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Z tego powodu ocenić należy bezzasadność obrazy tego przepisu, podnoszoną w apelacjach.

Zgodnie z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

W § 2 art. 424 k.p.k. wskazano, że w uzasadnieniu wyroku należy ponadto przytoczyć okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, a zwłaszcza przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary, środków zabezpieczających oraz przy innych rozstrzygnięciach zawartych w wyroku.

Wbrew twierdzeniu niektórych obrońców pisemne uzasadnienie spełnia warunki przewidziane wskazanym przepisem i dlatego po pierwsze zarzut jest nietrafny, a po drugie gdyby nawet doszło do obrazy art. 424 k.p.k., to siłą rzeczy nie mogłaby mieć wpływu na treść wyroku, który zapadł wcześniej niż sporządzono motywy orzeczenia.

Wnioski zawarte w apelacji prokuratora w odniesieniu do konieczności wskazania, która z wymierzonych kar podlega wykonaniu zostały uwzględnione, ponieważ instytucja idealnego zbiegu czynów, choć zobowiązuje do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej skarbowej i innej, to nie dopuszcza do zwielokrotnienia odbywania kar za ten sam czyn tylko dlatego, że znajduje on odzwierciedlenie w więcej niż jednym przepisie karnym należącym do różnych działów prawa karnego. Nikt nie może ponosić dolegliwości dwa razy za to samo.

Sad odwoławczy nie uwzględnił zarzutu rażąco niewspółmiernie kar pozbawienia wolności i grzywien podniesiony przez prokuratora, a częściowo został uwzględniony wniosek obrońcy A. P. (1), choć z innych powodów niż wskazane w apelacji.

Uchybienie z art. 438 pkt 4 k.p.k. w zakresie dotyczącym "rażącej niewspółmierności" oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru kary.

W przekonaniu Sądu II instancji, Sąd Okręgowy zastosował wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kar jednostkowych, jak i kar łącznych. Badał wcześniejszą karalność oskarżonych, rolę i rozmiar wyrządzonych szkód, podatku zagrożonego uszczupleniem.

Konsekwencją wskazania, które z kar podlegają wykonaniu było nieznaczne obniżenie kar łącznych, które zostały wymierzone przez Sąd Okręgowy na zasadzie asperacji zbliżonej do absorpcji, a w przypadku E. P. (2), na zasadzie absorpcji, stąd nie uległa ona korekcie.

Wymierzone kary są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie przekraczają swą dolegliwością stopnia winy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 lipca 2020r., w sprawie XVIII K 118/18 w zakresie winy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w punkcie 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2022r., w sprawie II AKa 436/21 Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok w zaskarżonej części wobec:

1. oskarżonego K. K. (1) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 11,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 5 i 6 (punkt IX i X części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 6,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 7 i 8 (punkt XI i XII części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 8,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 9 i 10 (punkt XIII i XIV części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 10,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24.06.2020r. (Dz. U. 2020.1086) w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 434 § 2 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 4 (czterech) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności i 370 (trzystu siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych;

II. zmienił zaskarżony wyrok wobec:

1. oskarżonego A. P. (1) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 17,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 15 i 16 (punkt VIII i IX części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 16,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24.06.2020r. (Dz. U. 2020.1086) w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 2 (dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności i 270 (dwieście siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych;

2. oskarżonej E. P. (2) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 23,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 19 i 21 (punkt IV i V części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s., i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 21,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 2 (dwóch ) lat pozbawienia wolności i 168 (stu sześćdziesięciu ośmiu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych, zaś orzeczone w punktach 20 i 22 środki karne na podst. art. 8 § 2 k.k.s. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył i orzekł wobec oskarżonej zakaz zajmowania stanowisk w organach spółek prawa handlowego na okres 5 (pięciu) lat,

- na podst. art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby,

- na podst. art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonej E. P. (2) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27 stycznia 2015r. do dnia 27 kwietnia 2015r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny;

3. oskarżonego M. D. (1) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 30,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 28 i 29 (punkt VIII i IX części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 29,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych,

- na podst. art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat tytułem próby;

4. oskarżonego T. S. (1) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 44,

- karę pozbawienia wolności wymierzoną w punkcie 32 nadzwyczajnie złagodził na podst. art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 3 k.k. do 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- uchylił karę grzywny wymierzoną w punkcie 33, zaś karę pozbawienia wolności na podst. art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 k.k. nadzwyczajnie złagodził i wymierzył 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych,

- uchylił karę grzywny wymierzoną w punkcie 34, zaś karę pozbawienia wolności na podst. art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 k.k. k.k. nadzwyczajnie złagodził i wymierzył 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych,

- uchylił karę pozbawienia wolności wymierzoną w punkcie 36 za czyn z punktu IX części wstępnej wyroku, a na podst. art. 36 § 3 k.k.s. w zw. z art. 36 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 22 § 2 pkt 5 k.k.s. odstąpił od wymierzenia kary i orzekł środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk w organach spółek prawa handlowego na okres 5 (pięciu) lat,

- uchylił karę grzywny wymierzoną w punkcie 38, zaś karę pozbawienia wolności na podst. art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 4 k.k. k.k. nadzwyczajnie złagodził i wymierzył 40 (czterdzieści) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 40 i 41 i (pkt XI i XII części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlega kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczona w punkcie 40,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 42 i 43 i (punkt XIII i XIV części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny z punktu 43,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24.06.2020r. (Dz. U. 2020.1086) w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych, zaś orzeczone za czyn punktu IX części wstępnej wyroku (punkt 36 części dyspozytywnej wyroku) i w punktach 37 i 39 środki karne, na podst. art. 8 § 2 k.k.s. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył i orzekł wobec oskarżonego zakaz zajmowania stanowisk w organach spółek prawa handlowego na okres 5 (pięciu);

5. oskarżonej Z. B. (2) w ten sposób, że:

- uchylił kary łączne pozbawienia wolności i grzywny z punktu 55,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 49 i 50 (punkt II i III części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych z punktu 50,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 51 i 52 (punkt IV i V części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych orzeczone w punkcie 52,

- przyjął, że czyny wskazane w punktach 53 i 54 (punkt VI i VII części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlegają kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych z punktu 54,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

- na podst. art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24.06.2020r. (Dz. U. 2020.1086) połączył kary jednostkowe podlegające wykonaniu i wymierzył kary łączne 2 (dwóch) lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych;

7. oskarżonego O. S. (1) w ten sposób, że:

- uchylił karę łączną grzywny z punktu 59,

- przyjął że czyny wskazane w punktach 57 i 58 (punkt I i II części wstępnej wyroku) zostały popełnione w warunkach idealnego zbiegu czynów, określonego w art. 8 § 1 k.k.s. i na podst. art. 8 § 2 k.k.s. określił, że wykonaniu podlega kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 100 (sto) złotych orzeczone w punkcie 57,

- w punkcie 60 ustalił, że podstawę warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i nałożonego obowiązku stanowią wskazane tam przepisy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r.,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

III. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. K..

Zwięźle o powodach zmiany

Zgodnie z art. 53 § 1k.k. istotnymi wyznacznikami tego czy dana kara jest sprawiedliwa jest to, czy była orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Ponadto winna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd odwoławczy uznał, że Sąd I instancji wymierzając kary jednostkowe uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na ich wymiar. Wziął pod uwagę ujemne następstwa wynikające z faktu narażenia podatku od towarów i usług wyrażające się wysokimi kwotami, motywację oraz rolę poszczególnych oskarżonych. Każdorazowo badał też karalność oskarżonych oraz sytuację materialną.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Wynagrodzenie za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym zasądzono na podst. § 4 pkt 3 i § 17 pkt 1 podpunkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10. 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Koszty procesu orzeczono na podst. art.626 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 634 k.p.k., zaś opłaty na podst. art. 2, 3 ust.1 i art. 8 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 (Dz. U z 1989r Nr 49 poz.223 z póź. zmianami.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Przemysław Filipkowski Paweł Dobosz