UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 czerwca 2021 r. powód K. D. (1) wniósł o:

1. ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy nim a A. w S., w związku z brakiem mocy prawnej oświadczenia pracodawcy z dnia 3 września 2020 r., względnie do uznania sądu, jeśli uzna, że do rozwiązania stosunku pracy faktycznie doszło o zasądzenie odszkodowania w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia w związku z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów terminowych;

2. zobowiązanie pracodawcy do wypłaty wynagrodzenia za okres od 1 września 2020 r. Do 30 września 2021 r. lub do momentu uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie, jeśli nastąpi to przed dniem 30 września 2021 r.;

3. w przypadku uznania przez Sąd, że do rozwiązania stosunku pracy faktycznie doszło zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy za miesiące październik, listopad i grudzień 2020 r.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 30 września 2019 r. zawarł z A. w S. umowę o pracę na czas określony od 1 października 2019 r. do 30 września 2020 r. W dniu 30 lipca 2020 r. zawarł porozumienie do umowy o pracę, zgodnie z którym okres obowiązywania tej umowy został wydłużony do 30 września 2021 r. Po zmianie władz i objęciu funkcji rektora przez M. J. (1) w dniu 3 września 2020 r. otrzymał oświadczenie pracodawcy zatytułowane „uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli”. Wskazał, że takiego oświadczenia nie mogła złożyć nowa rektor skoro porozumienie zostało podpisane z dotychczasowym rektorem.

W piśmie z dnia 22 września 2021 r. powód na żądanie sądu sprecyzował swoje roszczenia w ten sposób, że wskazał, iż domaga się ustalenia istnienia stosunku pracy w okresie od początku października 2020 r. do 30 września 2021 r., kwota żądanego wynagrodzenia wynosi 38.460 zł, co stanowi równowartość wynagrodzenia za rok jego pracy, bowiem do nieświadczenia pracy doszło wyłącznie z winy pracodawcy. W przypadku uznania, że doszło do wypowiedzenia umowy o pracę i uznanie go przez sąd za niezgodne z prawem wniósł o zasadzenie odszkodowania w wysokości miesięcznego wynagrodzenia tj. 3415 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana A. w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniesiono, że umowa o prace z powodem została zawarta z naruszeniem procedury obowiązującej w A. (...) w S., wniosek o zatrudnienie wymagał wypełnienia i złożenia przez dziekana i kierownika jednostki organizacyjnej, a taki wniosek w przypadku powoda nie został złożony, odbyło się to poza konsultacją z bezpośrednim przełożonym powoda. W chwili zawierania spornego porozumienia pozwana nie posiadała wiedzy o liczbie studentów i studentek, którzy będą uczęszczali na zajęcia, zatem nie można było przewidzieć, czy będzie potrzeba zatrudnienia osoby na to stanowisko. W związku z tym, że były to błędy istotne pozwana mogła w swojej ocenie złożyć oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli. Nadto te oświadczenia pracodawcy zostały złożone dla pozoru zatem powinny być uznane za nieważne. Wskazano także na liczne regulacje wewnętrzne A. w S. według których to dziekan kształtuje kadrę i dopiero na jego wniosek rektor podejmuje stosowne działania, a także na Kodeks Dobrych Praktyk w działaniu rektora. Nadto wskazano, że powództwo powinno być oddalone na podstawie art. 5 k.c., ponieważ sam powód działał w sposób naruszający przyjęty u pracodawcy zwyczaj i naruszający przyjęte w akademii procedury przedłużania umów.

W stanowiskach końcowych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2019 r. A. w S. reprezentowana przez rektora prof. dr hab. D. D. (1) zawarła z powodem K. D. (1) umowę o pracę na czas określony od dnia 1 października 2019 r. do 30 września 2020 r. na stanowisku asystenta w Wydziale Sztuk Wizualnych - Wydział Grafiki, Katedra Grafiki Interaktywnej za wynagrodzeniem w kwocie 3205 zł brutto miesięcznie.

Niesporne, a nadto umowa o prace k. 8, także k. 82

W dniu 1 sierpnia 2020 r. zostało zawarte porozumienie do umowy o pracę, przedłużające okres obowiązywania umowy na czas określony od 1 października 2019 r. do 30 września 2021 r. Porozumienie zostało podpisane przez powoda, zaś w imieniu pozwanej A. w S. przez prof. dr hab. D. D. (1), ówczesnego rektora. Kadencja prof. dr hab. D. D. (1) kończyła się w dniu 31 sierpnia 2020 r. Od 1 września 2020 r. funkcję rektora A. w S. objęła dr hab. prof. AS M. J. (1).

Niesporne, a nadto umowa o pracę, k. 8 także k. 82, porozumienie do umowy o pracę, k. 7 także k. 78; zeznania D. D. (1), k. 215-216; przesłuchanie powoda K. D. (1), k. 253-254

Porozumienie o przedłużeniu umowy o pracę między A. w S. i powodem zostało podpisane korespondencyjnie, w czasie wolnym od zajęć dydaktycznych. Powód otrzymał z działu kadr pozwanej pismo (porozumienie) już podpisane jednostronnie przez rektora prof. dr hab. D. D. (1), podpisał jeden egzemplarz porozumienia, który odesłał do pozwanej.

Dowód: zeznania świadka D. D. (1) k. 215v; zeznania świadka E. N., k. 216; przesłuchanie powoda k. 215 i k. 253.

W dniu 3 września 2020 r. M. J. (1) jako rektor A. w S. złożyła powodowi K. D. (1) oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonych pod wpływem błędu:

-: oświadczenia w postaci wyrażenia zgody na ogłoszenie konkursu na stanowisko asystenta w Katedrze Grafiki Interaktywnej i przedłużenie umowy o pracę na czas określony do 30 września 2021 r.;
-: oświadczenia w postaci zawarcia w dniu 30 lipca 2020 r. porozumienia do umowy o pracę.

W imieniuA. oświadczyła, że powyższe oświadczenia zostały złożone pod wpływem istotnych błędów polegających na:

-: niezauważeniu, że wniosek dziekana/ kierownika jednostki organizacyjnej o przyznanie nowego etatu pod którym wyrażono zgodę o której mowa w wyżej nie został podpisany przez bezpośredniego przełożonego pracownika, a wiec de facto wniosek nie został złożony i nie zaistniał w obrocie prawnym, co oznacza, że niemożliwe było wyrażenie przedmiotowej zgody ani zawarcie porozumienia do umowy o prace;
-: niezauważeniu, że w dacie złożenia oświadczenia tj. W dniu 30 lipca 2020 r. Pracodawca nie miał wiedzy na temat liczby studentów i studentek w kolejnym roku akademickim 2020/21, a więc nie mógł racjonalnie przewidzieć, czy w okresie do dnia 30 września 2021 r. będzie jakakolwiek potrzeba zatrudnienia pracownika na to stanowisko.

W oświadczeniu wskazano dodatkowo, że oświadczenia woli złożone dotychczas są nieważne z mocy prawa, bowiem zostały złożone dla pozoru.

Bezsporne, a nadto dowód: oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia- k. 9-10 także k. 97-97v; zeznania świadka E. N.- k. 216-216 v; przesłuchanie M. J. (1) w charakterze strony pozwanej- k. 254-255; przesłuchanie powoda K. D. (1)- k. 253-254

Zgodnie § 43 Statutu A. w S. rektor kieruje działalnością A., reprezentuje ją na zewnątrz oraz jest przełożonym pracowników i pracownicy, studentów i studentek, doktorantów i doktorantek. Podejmuje on decyzje we wszystkich sprawach dotyczących A. z wyjątkiem spraw zastrzeżonych przez ustawę lub statut do kompetencji innych organów A.. Zgodnie z § 44 ust. 1 pkt e Statutu rektor wykonuje czynności z zakresu prawa pracy. Wedle § 60e ust. 2a pkt q Statutu dziekan występuje z wnioskami do rektora w sprawach dotyczących polityki kadrowej.

Dowód: Statut A. w S.- k. 113-130

K. D. (1) był cenionym pracownikiem A. w S.. Studenci dobrze oceniali prowadzone przez powoda zajęcia. Powód był zaangażowany w projekty prowadzone przez Akademię (...) w S. i podmioty zewnętrzne, także o charakterze międzynarodowym. Planował doktorat na tej uczelni. W dniach 19 października 2020 r. i 18 grudnia 2020 r. K. D. (1) w pismach kierowanych do pracodawcy A. w S. wyraził gotowość do podjęcia pracy i przydział czynności do wykonania w ramach obowiązującej umowy o prace.

Dowód: pisma powoda - k. 11, 47, 49 także k. 107; zeznania świadka K. O.- k. 245-248; zeznania świadka E. N.- k. 216-216 v; zeznania świadka M. D.- k. 216-217; zeznania świadka A. B.- k. 248-249; przesłuchanie M. J. (1) w charakterze strony pozwanej- k. 254-255; przesłuchanie powoda K. D. (1)- k. 253-254.

W dniu 30 września 2020 r. zostało wystawione przez Akademię (...) w S. świadectwo pracy dla K. D. (1) za okres zatrudnienia od 1 października 2019 r. do 30 września 2020 r. Miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 3205 zł brutto miesięcznie.

Niesporne, a nadto: kopia świadectwa pracy- k. 99; karta wynagrodzeń pracownika- k. 111

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, które nie budzą wątpliwości co do swej autentyczności, a także na podstawie zeznań świadków D. D. (1), A. B., K. O., E. N. i M. D., a także zeznań powoda K. D. (1) i występującej po stronie pozwanej M. J. (1), korespondowały one ze sobą, a także z materiałem o charakterze dokumentarnym zebranym w sprawie. Sąd pominął zeznania K. K. i A. G., albowiem przedstawiały one odmienną wersję zdarzeń dotyczącą konieczności podpisania wniosku o przedłużenie umowy przez dziekana, a poza tym były niepełne, świadkowie zasłaniali się niepamięcią i niewiedzą.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie.

Powództwo oparte zostało o art. 22 § 1 k.p. i art. 189 kp.c.

Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Stosunek pracy to więź prawna o charakterze dobrowolnym i trwałym, łącząca pracownika i pracodawcę, której treścią jest obowiązek osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju przez pracownika pod kierownictwem, na rzecz i na ryzyko pracodawcy oraz obowiązek pracodawcy zatrudnienia pracownika przy umówionej pracy i wypłacanie mu wynagrodzenia za pracę (tak w wyroku SA w Lublinie z 26 czerwca 1996, III APr 10/96, Apel.-Lub. 1997/2/10). Zgodnie zaś z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

W niniejszej sprawie powód w ocenie Sądu wykazał, że ma interes prawny w ustaleniu przez sąd pracy istnienia stosunku pracy. Pracownik posiada interes prawny w ustaleniu istnienia stosunku pracy, ponieważ ze stosunku pracy wynikają określone uprawnienia pracownicze, zarówno o charakterze majątkowym jak niemajątkowym (np. prawo do wynagrodzenia, urlopu wypoczynkowego).

Osią sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczeń woli złożone przez Rektor A. w S. M. J. (1) wobec K. D. (1) było skuteczne oraz ważne i wywołało skutek prawny w postaci ustania stosunku pracy.

W pierwszej kolejności należy przywołać art. 84 k.c., zgodnie z którym w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Wedle art. 88 k.c. uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał.

Należy zgodzić się ze stroną pozwaną z tym, że w stosunkach z zakresu prawa pracy możliwe jest skorzystanie z oświadczenia w trybie art. 88 § 1 k.c. na mocy odesłania zawartego w art. 300 k.p. Jednakże strona pozwana nie dostrzega, że w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki warunkujące możliwość skorzystania z uprawnienia się do uchylenia od skutków prawnych wadliwego oświadczenia woli, złożonego przez osobę prawną – Akademię (...) w S.. Na początek rozważań należy odróżnić pojęcia: woli osoby składającej oświadczenie będące elementem czynności prawnej; ważności czynności prawnej (umowy) będącej skutkiem m.in. złożonego oświadczenia woli oraz istnienie umownego stosunku prawnego pomiędzy oznaczonymi podmiotami. W art. 84 i nast. k.c jest mowa nie jakimkolwiek błędzie, dotyczącym czynności prawnej, lecz o błędzie dotyczącym woli osoby składającej oświadczenie woli. W niniejszej sprawie stronami umowy byli: powód (osoba fizyczna – pracownik) oraz osoba prawna (A. w S. – pracodawca). Za stronę pozwaną sporne oświadczenie woli w imieniu osoby prawnej złożył ówczesny rektor Akademii – (...). Mówiąc o woli przy składaniu oświadczenia woli konieczne jest odwołanie się do woli osoby (człowieka) składającej to oświadczenie. To człowiek (piastun organu osoby prawnej) składający oświadczenie woli zmierzające do zawarcia czynności prawnej może być pod wpływem błędu. Wola jest bowiem wyłącznym atrybutem człowieka. Jednostki organizacyjne czyli m.in. osoby prawne woli nie posiadają. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika natomiast, że piastun organu – człowiek (rektor A. w S. – D. D. (1)) zawierając sporną umowę z powodem (w zasadzie jej zmianę – przedłużenie) nie był pod wpływem błędu. D. D. (1) miał pełną świadomość kim jest powód, miał wiedzę dotyczącą dobrej opinii powoda jako wykładowcy, znał projekty realizowane przez powoda, w tym projekty o charakterze międzynarodowym, wiedział, że A. jest podstawowym miejscem pracy dla powoda i na podstawie tej wiedzy podjął w imieniu A. w S. decyzję o przedłużeniu umowy o pracę z powodem i złożył oświadczenie woli (zeznania D. D., k. 215v). Warto wskazać, że D. D. wyraźnie zeznał, że podpisując porozumienie o przedłużeniu umowy o pracę z powodem nie był w błędzie (zeznania D. D., k. 215v). Kolejna osoba sprawująca funkcję piastuna organu – rektor A. w S. – M. J. (1), nie miała i nawet nie mogła mieć wiedzy dotyczącej tego, czy oświadczenie woli – przedłużenie umowy o prace z powodem było dokonane pod wpływem błędu, gdyż o tej kwestii nie rozmawiała z osobą składającą sporne oświadczenie woli, czyli z wcześniejszym rektorem D. D. (zeznania D. D., k. 215v; przesłuchanie M. J., k. 215).

Zdaniem Sądu dla oceny oświadczenia z 3 września 2020 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli nie ma znaczenia także wewnętrzna procedura u pracodawcy, wedle której dziekan kierownik jednostki organizacyjnej powinien złożyć oficjalny wniosek o przedłużenie takiej umowy. Przedstawiciel pracodawcy - ówczesny rektor D. D. (1) pełniąc to stanowisko wykonywał zadania jako pracodawca. Wobec pracownika (powoda) występował jako pracodawca. Ze statutu A. w S. wynika, że dziekan kieruje wnioski do rektora w sprawie polityki kadrowej, jednak to rektor wykonuje zadania z zakresu prawa pracy i jest przełożonym pracownikiem. Nie można w żadnym razie uznać, że brak podpisania wniosku o przedłużenie umowy wobec powoda unieważniał tą czynność, albowiem rektor jest samodzielny w swoich działaniach i on także ma wpływ na kształt zespołu. Z zeznań świadków K. O., M. D., E. N. i D. D. (1) wynika, że po pierwszej umowie na dane stanowisko nie był już organizowany konkurs, wniosek nie musiał mieć podpisu kierownika jednostki organizacyjnej, wystarczający był podpis rektora. W innych postępowaniach ewentualnie na etapie porządkowania dokumentacji, zdarzało się, że takie dokumenty były wypełniane (uzupełniane), ale już po przedłużeniu zatrudnienia danej osoby na uczelni. Kodeks dobrych praktyk przywoływany przez stronę pozwaną nie jest prawem powszechnie obowiązującym, lecz raczej kodeksem etycznym. W ocenie Sądu nie ma tutaj znaczenia fakt, że D. D. (1) kończyła się kadencja rektora, że zwyczajowo nie powinien przedłużać umów, gdyż jego następca mógłby sobie tego nie życzyć. Sąd pragnie podkreślić, że stosunek pracy jest szczególnie chroniony przez prawo i wewnętrzne utarczki pomiędzy osobą dotychczas kierującą uczelnią, a nowym piastunem tej funkcji nie mogą odbijać się negatywnie na prawach pracowników. Z zeznań K. O. wynika, że K. D. (2) był cenionym pracownikiem i to nie tylko przez przełożonego, ale także studentów, był zaangażowany w liczne projekty, zaś studenci licznie uczestniczyli w zajęciach prowadzonych przez niego. Przedłużenie z powodem umowy o kolejny rok akademicki wydawało się zatem naturalne. Oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli M. J. (1) z dnia 3 września 2020 r. nie mogło wywołać skutku prawnego w postaci, unieważnienia przedłużonego stosunku pracy, zatem K. D. (1) nadal pozostawał w stosunku pracy z A. w S. w okresie od dnia 30 września 2020 r. do dnia 30 września 2021 r.

W tym miejscu należy podkreślić z całą stanowczością, że stosunek pracy jest szczególnie chroniony przez prawo i pracodawca może rozwiązać umowę o pracę, ale tylko w sposób przewidziany przepisami Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 30 § 1 k.p. umowa o pracę rozwiązuje się:

1) na mocy porozumienia stron;

2) przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem);

3) przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia);

4) z upływem czasu, na który była zawarta.

Jest to katalog zamknięty i tylko w ten sposób umowa o prace może zostać rozwiązana przez strony tego stosunku prawnego. Oświadczenie M. J. (1) jako rektora nie stanowiło w ocenie sądu wypowiedzenia terminowej umowy o pracę K. D. (1), i nie rodziło jakichkolwiek skutków prawnych. Skoro D. D. (1) był uprawniony jako dotychczasowy rektor do wykonywania zadań z zakresu prawa pracy, zatem także do podpisywania umów o pracę z pracownikami, a powód K. D. (1) podpisał takie porozumienie to należy uznać, że umowa została zawarta, do złożenia zgodnych oświadczeń woli doszło w sposób skuteczny.

Oświadczenie woli z dnia 1 sierpnia 2020 r. – przedłużenie umowy o pracę o kolejne 12 miesięcy podpisane przez powoda i pozwaną nie było także złożone dla pozoru, gdyż zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Z zeznań rektora pozwanej D. D. (k. 215v) oraz powoda (k. 214v, k. 254) wynika, że obie strony miały zamiar realizować (wykonywać) przedłużoną umowę o pracę. Zresztą powód składał pozwanej oświadczenia o gotowości wykonywania pracy po 1 października 2020 r. i wytoczył powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy.

Reasumując M. J. (1) reprezentująca osobę prawną – Akademię (...) w S., nie miała podstaw prawnych ku temu aby skutecznie złożyć powodowi oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli – przedłużenia umowy o pracę powoda. Jako przedstawiciel pracodawcy, którym przecież jest A. w S., miała ona inne instrumenty prawne, którymi mogła się posłużyć nie chcąc współpracować dalej z powodem. Jednak w ustalonym stanie faktycznym nie można było uznać, że porozumienie przedłużające umowę o pracę było nieważne, czy też zawarte dla pozoru, stąd oświadczenie z dnia 3 września 2020 r. – uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, złożone powodowi, nie wywołało skutków prawnych, a porozumienie do umowy o pracę z dnia 1 sierpnia 2020 r. – przedłużenie umowy o pracę pomiędzy A. w S. a powodem wywołało skutek prawny w postaci istnienia stosunku pracy w okresie od 1 października 2020 r. do 30 września 2021 r., o czym sąd orzekł w pkt I wyroku.

Sąd uznał, że roszczenie o wynagrodzenie oparte o art. 81 § 1 i 2 k.p. jest zasadne za okres trzech miesięcy tj. od dnia 1 października 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r.

Zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.

Stosownie do art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

§ 2. k.p. wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, przysługuje pracownikowi za czas niezawinionego przez niego przestoju. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie nie przysługuje.

Zgodnie z przywołanymi przepisami pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną. Wynagrodzenie, o którym mowa wyżej przysługuje pracownikowi za czas niezawinionego przez niego przestoju. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie nie przysługuje. Jak wynika z akt sprawy powód trzykrotnie zgłaszał pozwanej A. w S. gotowość do podjęcia pracy tj. w dniach 30 września 2020 r., 19 października 2020 r. oraz 18 grudnia 2020 r. Mimo zgłoszenia gotowości do pracy nie został dopuszczony do pracy, zatem przeszkoda w niewykonywaniu pracy leżała po stronie pracodawcy. Nie ma tutaj znaczenia forma zgłoszenia takiej gotowości. Zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy może nastąpić w dowolnej formie, przez zachowanie objawiające w dostateczny sposób jego zamiar ponownego wykonywania pracy. Mimo tego, że powód w zeznaniach wskazywał, że jeszcze kilkukrotnie zgłaszał taką gotowość do podjęcia pracy okoliczności te nie potwierdziły się w zebranym materiale dowodowym, a ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. spoczywał w tym zakresie po stronie powoda. Również w aktach osobowych nadesłanych przez pracodawcę takich pism powoda o gotowości do pracy po dniu 18 grudnia 2020 r. nie ma, zatem sąd uznał, że powód był gotowy do pracy w okresie od 1 października 2020 ro do dnia 31 grudnia 2020 r. i w związku z tym za ten okres przyznał wynagrodzenie stanowiące równowartość jego trzymiesięcznego wynagrodzenia wynikającego z umowy o prace. Samo pozostawianie przez powoda w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskania wynagrodzenia. Miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 3205 zł, zatem za trzy miesiące suma wyniosła 9615 zł. Wobec tego taką kwotę należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za gotowość do pracy w ww. okresie. Mając na uwadze powyższe tak orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

Wobec tego, że oświadczenie M. J. (1) z dnia 3 września 2020 r. nie mogło zostać uznane za wypowiedzenie umowy o pracę sąd w pozostałym zakresie oddalił powództwo, w tym dotyczące zasądzenia odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W związku z tym, że powód był reprezentowany przez prawnika, ale nieprofesjonalnego pełnomocnika (adwokata lub radcę prawnego) niemożliwym było zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego, a innych kosztów procesu powód nie poniósł.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Wartość przedmiotu sporu wynosiła w tej sprawie 38.460 zł, czego pozwana nie kwestionowała, powód był zwolniony z obowiązku wniesienia opłaty od pozwu na mocy ustawy, zatem teraz ten koszt sądowy musi ponieść pozwana w kwocie 1923 zł (art. 13 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Stąd rozstrzygnięcie z pkt IV sentencji wyroku.

W pkt V Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności pkt II co do kwoty 3205 zł, odpowiadającej jednomiesięcznemu wynagrodzeniu powoda zgodnie z dyspozycją art. 477 ²§ 2 k.p.c.

Sędzia Joanna Szyjewska- Bagińska

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE