UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 240/22 |
||||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
|||||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
|
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
|
Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia II Wydział Karny, z dnia 4 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt XII K 162/21 dot. G. K. oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. |
||||||||||||||||||||||
|
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
||||||||||||||||||||||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
|
1.1.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
|
☐ |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
|
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
|
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||||
|
1.5. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
|
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||||
|
1.6. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
|
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
|
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
|
3.1. |
Obrońca oskarżonego zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oraz sprzecznej z zasadnymi logii i doświadczenia życiowego oceny dowodów, które stanowiły postawę skarżonego wyroku polegającej na: a) pominięciu okoliczności, że jeszcze przed terminem wymagalności płatności faktury nr (...), wystawionej przez pokrzywdzonego, wypadającego na dzień 4 września 2018 r. oskarżony działający w imieniu (...) Sp. z o.o. Sp. k. złożył wniosek o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego (w dniu 30 sierpnia 2018 r) - co było oczywistym wyrazem chęci zaspokojenia wierzycieli w postępowaniu restrukturyzacyjnym i wskazywało na dobrą wiarę oskarżonego i innych osób zarządzających spółką. Oskarżony podjął bowiem działania mające na celu znaczną poprawę sytuacji finansowej spółki (...) przez przeprowadzenie restrukturyzacji przedsiębiorstwa zmierzającej do możliwie najpełniejszego zaspokojenia wierzycieli. b) pominięciu okoliczności, że skoro na skutek wezwania pokrzywdzonego, prowadzącego działalność pn. PHU (...) przez Spółkę (...) do zapłaty za niewymienione palety, spółka została ponownie obciążona poprawioną fakturą nr (...). Faktura miała być płatna dopiero do dnia 4 września 2018 r. zaś zawiadomienie o przestępstwie złożone przez R. B. zostało złożone w dniu 23 sierpnia 2018 r. czyli jeszcze przed terminem wymagalności płatności faktury. Pomimo powyższego, Sąd I instancji przyznał w całości rację okolicznościom podawanym przez pokrzywdzonego, tj. że oskarżony działał w zamiarze oszukania R. B. i doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy w tej dacie oskarżony: 1/ podjął czynności zmierzające do złożenia wniosku o otwarcie postępowania układowego 2/ nie był w zwłoce z zapłatą jakichkolwiek należności w stosunku do pokrzywdzonego 3/ nie sposób przyjąć, że działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzania mieniem. c) pominięciu okoliczności świadczących o tym, że skoro nadzorca sądowy zatwierdził plan restrukturyzacyjny oraz Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej otworzył przyspieszone postępowanie układowe, to de facto istniały realne podstawy do dokonania spłaty wierzytelności, a co za tym idzie nie było po stronie oskarżonego zamiaru stanowiącego znamię czynu zabronionego z art. 286 k.k., bowiem oskarżony swoim zachowaniem nie doprowadził do pokrzywdzenia wierzycieli. Co więcej, fakt przegłosowania układu zaspokojenia wierzycieli był wyrazem zaufania do osób zarządzających spółką w tym do osoby oskarżonego G. K.. Wobec przebiegu postępowania restrukturyzacyjnego, spółka (...) spłaciła dwie pierwsze raty układowe na rzecz firmy prowadzonej przez pokrzywdzonego R. B., d) braku uwzględnienia przy ocenie zachowania oskarżonego w kontekście znamion zarzucanego mu czynu zabronionego, przepisów ustawy prawa restrukturyzacyjnego, w szczególności art. 252 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne, który to przepis wskazuje, że od dnia otwarcia przyspieszonego postępowania układowego do dnia jego zakończenia, spełnienie przez dłużnika świadczeń wynikających z wierzytelności, które są objęte układem, jest niedopuszczalne. Powyższe potwierdza zatem, że oskarżony był zobowiązany do wstrzymania się z jakimikolwiek płatnościami po dacie 5 października 2018 r., kiedy to Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej otworzył postępowanie układowe wobec (...). Zobowiązanie wynikające z ustawy prawo restrukturyzacyjne, nie może być odczytane, jak uczynił to Sąd 1 instancji - jako złośliwe i przestępcze uchylanie się od obowiązku zapłaty, skutkujące ukaraniem go za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., e) braku uwzględnienia przy ocenie zachowania oskarżonego w kontekście znamion zarzucanego mu czynu zabronionego, okoliczności wymaganych przepisami prawa restrukturyzacyjnego tj. w szczególności przesłanki negatywnej otwarcia przyspieszonego postępowania układowego, wskazującej na to, że sąd odmówi otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, jeżeli jego skutkiem byłoby pokrzywdzenie wierzycieli. Sąd I instancji pominął istotną okoliczność tj., że w przypadku gdyby spółka (...) nadawała się do upadłości, Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej nie rozpocząłby procedury restrukturyzacyjnej, bowiem sąd odmówi otwarcia postępowania układowego, gdy zostanie uprawdopodobnione, że przedsiębiorstwo nie jest w stanie zaspokajać bieżących kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po otwarciu postępowania, (art. 8 ust. 2 ustawy prawo restrukturyzacyjne). Skoro zatem Sąd specjalizujący się w kwestiach wypłacalności przedsiębiorstw dopuścił możliwość przeprowadzenia kosztownego postępowania restrukturyzacyjnego, musiały istnieć ku temu przesłanki pozytywne. Potężne koszty jakie zostały poniesione w związku z postępowaniem restrukturyzacyjnym miały na celu ochronę wierzycieli. f) przyjęcie za dowód będący podstawą ustalenia faktów co do winy oskarżonego, opinii biegłej sądowej z zakresu rachunkowości, która wskazała, że na dzień zaciągnięcia zobowiązania tj. 28 maja 2018 r. spółka nie miała możliwości finansowych wywiązać się z umowy, podczas gdy fakt istnienia tychże okoliczności nie przesądza z automatu o odpowiedzialności karnej oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. Sąd, zdaniem obrońcy oskarżonego, zbyt pochopnie wywiódł wnioski co do istnienia przesłanek przestępstwa oszustwa wyłącznie z perspektywy kondycji finansowej spółki, podczas gdy nie można przypisać przestępstwa z art. 286 k.k. oskarżonemu, wyłącznie na podstawie istnienia trudności w realizowaniu zobowiązań, które to trudności spowodowane były (jak również przyznał to Sąd I instancji, str. 11 uzasadnienia) brakiem płatności od innych kontrahentów Spółki, w tym kontrahentów zagranicznych. g) oparciu swojego rozstrzygnięcia w dużej mierze na opinii z dnia 31.07.2020 r. biegłego sądowego z zakresu rachunkowości E. M., która to opinia: de facto jest nieprzydatna dla sprawy, albowiem nie uwzględnia charakterystyki branży transportowej i zasady, iż branża ta jest szczególnie wrażliwa głównie z uwagi na odlegle odraczane terminy płatności oraz fluktuacje wynikające ze wzrostu cen paliw i opłat drogowych. Opinia dodatkowo nie uwzględnia wierzytelności należnych spółce (...); biegła wprost wskazuje, że w aktach sprawy nie zgromadzono danych, na podstawie których można byłoby ocenić realną wartość majątku spółki (str. 8 opinii) co powoduje, że opinia zalegająca w aktach sprawy jest niepełna, niejasna oraz sprzeczna z poglądami wiedzy specjalistycznej; nieprzydatność opinii objawia się także wobec uznania przez biegłą, że już w 2015 r. zaistniała przesłanka z art. 11 ust. 1 i la Prawa upadłościowego, tj. istniało opóźnienie w wykonywaniu przez Spółkę (...) wymagalnych zobowiązań pieniężnych, bowiem w tej dacie niezapłacone zobowiązania stanowiły 12.318,09 zł - przy jednoczesnym pominięciu faktu, że na ten moment wartość majątku przekraczała kwotę 5.000.000,00 zł, zatem kwota zaległości była marginalna w stosunku do kapitału jakim operowała Spółka, stanowiła 0,2% ogółu należności wykazanych na koncie. Ponadto, nie są znane powody nieuregulowania tychże należności w terminie. Nie można zatem wykluczyć, iż było to związane z wadliwym wykonaniem usług lub uzgodnionym działaniem w porozumieniu z dłużnikiem. Przyjęcie toku rozumowania biegłej za słuszne - prowadzi do absurdalnego wniosku, że wobec tego stopnia zaległości niemal każda firma transportowa spełnia przesłanki do ogłoszenia upadłości. Tego typu stwierdzenia w opinii są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, której należy od biegłego tej specjalności oczekiwać; biegła pomija okoliczność, że lata 2015 i 2016 były okresem najwyższych przychodów uzyskiwanych przez Spółkę i największej skali prowadzonej działalności wyrażającej się m.in. zatrudnieniem na przełomie 2015 r. i 2016 r. 15 pracowników.; niezgodne z przepisami stwierdzenie, że zobowiązania zaległe przekraczają 10% sumy bilansowej co jest równoznaczne z niewypłacalnością, bowiem nie ma prawnego ani zwyczajowego wskaźnika, na który powołuje się biegła (zobowiązania zaległe przekraczające 10% sumy bilansowej). W związku z tym nie można wyciągnąć jednoznacznego wniosku, że wskaźnik ten oznacza trwałą niewypłacalność. Należy natomiast wskazać, że w 2017r. znacznie podwyższony został kapitał własny Spółki przez Wspólników (blisko czterokrotność kapitału podstawowego), zatem działania Wspólników nakierowane były na wzmocnienie kondycji finansowej i płynnościowej Spółki. W związku z tym nie można przyjąć wniosku, że działania kierownictwa Spółki były nakierowane na oszustwo względem dostawców poprzez celowy brak regulowania zobowiązań; niezrozumiałe jest również wskazanie w opinii na kapitał własny spółki (...) na koniec 2017 roku wykazany w kwocie 257 486,28 zł natomiast w sprawozdaniu finansowym za 2017 rok w kwocie 355 486,28 zł. Bazowanie na wadliwych liczbach mogło doprowadzić biegłą do wadliwych wniosków końcowych. h) pominięciu okoliczności z perspektywy oceny dowodu w postaci opinii biegłej E. M., że większość realizowanych przez Spółkę umów handlowych opierała się na tzw. systemie ,gutschrift’, a więc uznania środków na rachunku z rozliczeniem na koniec danego miesiąca. W efekcie powodowało to, że realny spływ należności następował dopiero w 60 lub nawet w 75 dniu od wykonania pierwszej usługi z cyklu, przy jednoczesnym uwzględnieniu faktu, że dla zachowania ciągłości usług zlecanych wymagane jest oferowanie warunków płatności w przeciągu 30-45 dni. Brak uwzględnienia specyficznego sposobu rozliczania transakcji w sektorze transportowym i niemal wpisane w ryzyko biznesowe trwałe opóźnienia w płatnościach, wywołały mylne wyobrażenie Sądu co do próby wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd przez oskarżonego i doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. i) tym że, pomimo uwzględnienia przez Sąd zeznań świadków M. G. (1) oraz K. S., związanych zawodowo ze spółką (...) co do tego, że „spółka miała zamiar wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania na rzecz R. B., a jedynie na skutek okoliczności od niej niezależnych związanych z brakiem płatności od innych kontrahentów, w tym kontrahentów zagranicznych, należność ta nie została uregulowana", zdaniem Sądu Rejonowego uznać należy oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. - co jest nieracjonalne w kontekście przyjętych przez Sąd za podstawę orzeczenia dowodów, które w rzeczywistości świadczą na korzyść oskarżonego, tj. przede wszystkim zeznań świadków: M. G. (1), K. S., E. L. oraz dowodu z dokumentów finansowych świadczących o braku zamiaru oskarżonego co do wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd. j) uznaniu bez najmniejszych wątpliwości, że oskarżony musiał mieć świadomość co do kondycji finansowej Spółki, podczas gdy de facto oskarżony G. K. w spółce zajmował się wyłącznie częścią dyspozytorską i nie miał realnej świadomości co do jej kondycji finansowej. Świadek M. G. (2) podczas rozprawy w dniu 26.10.2021 r., zeznał, że „Finansami zajmował się pan K. S. jako prokurent". K. S. również przyznał tę okoliczność, podczas rozprawy w dniu 14.09.2021 r. zeznał: „Ja kontaktowałem się z wieloma wierzycielami, bo ja byłem osobą odpowiedzialną za płatności." Zaś dla zaistnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. warunkiem koniecznym przypisania winy sprawcy przestępstwa oszustwa, jest ustalenie, że miał on świadomość takiego stanu rzeczy. Niezrealizowanie zamówienia można wyjaśniać złą organizacją pracy, brakiem kontroli nad bieżącym i terminowym realizowaniem umów, czy niedbalstwem, ale nie zaś ukierunkowanym zamiarem bezpośrednim zmierzającym do oszukania osoby pokrzywdzonego. Z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy, w tym z planu restrukturyzacyjnego wynika, że utrata kontroli nad prowadzoną działalnością w roku 2018 była wywołana również pogarszającą się współpracą z prowadzącym sprawy biurem księgowym. Doprowadziło to do znacznych opóźnień w rejestracji szeregu zdarzeń gospodarczych i możliwości prawidłowego zobrazowania sytuacji firmy w dokumentach księgowych (str. 6-7 planu restrukturyzacyjnego znajdującego się w aktach sprawy), k) pominięciu okoliczności wskazywanych przez nadzorcę sądowego L. H., który w planie restrukturyzacyjnym przedsiębiorstwa wskazywał, że na trudną sytuację finansową spółki złożyło się wiele czynników, w tym niekorzystne zmiany rynkowe odczuwalne przez większość podmiotów sektora usług transportowych i spedycyjnych. Rozpoznawane przyczyny pogorszenia się osiąganych wyników finansowych nie wynikały z nieprawidłowości w strukturze przedsiębiorstwa, a ich charakter był niemalże wyłącznie finansowy i sprowadzał się w rezultacie do niedoboru środków płatniczych. Dodatkowo, przez wzgląd na niski rating podmiotów trudniących się działalnością transportową, banki stosunkowo niechętnie przyznają instrumenty finansowe z tego sektora. Powyższe potwierdziły również zeznania świadków M. G. (2) oraz K. S., a także sam oskarżony podczas rozprawy w dniu 14.09.2021 r. wskazywał, że „większość naszych kontrahentów zlecających były to firmy zagraniczne, które po pierwsze miały dłuższe terminy płatności, a po drugie wypłacały nam kwoty za transporty netto i dopiero po złożeniu wniosku do urzędu skarbowego po około 3 miesiącach otrzymywaliśmy VAT. Natomiast naszym podwykonawcom musieliśmy regulować należności brutto Prawidłowa analiza wyżej przytoczonego materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że zachowanie oskarżonego nie nosiło znamion z art. 286 § 1 k.k. l) pominięciu okoliczności, że pokrzywdzony działający od wielu lat w branży transportowej musiał mieć świadomość, że bardzo często w takiej działalności płatność za zlecenia realizowana jest dopiero po pozyskaniu środków finansowych od innych podmiotów - stąd odroczone terminy płatności. Oczywistą zatem kwestią staje się fakt, że od pokrzywdzonego - doświadczonego w branży profesjonalisty - oczekuje się większego miernika staranności niż od konsumenta zawierającego tego typu transakcję. Sąd wskazał natomiast, że pokrzywdzony nie mógł o tym wiedzieć, co z oczywistych kwestii nie może być uznane za słuszne. Takie współprace z reguły wiążą się z pewnym ryzkiem biznesowym, z którego pokrzywdzony, prowadzący w sposób długotrwały działalność gospodarczą w zakresie transportu, musiał zadawać sobie sprawę. Zatem nie sposób mówić o wprowadzeniu go przez oskarżonego w błąd, oszukańczym procederze zmierzającym do doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. m) pominięciu okoliczności, przy ocenie rzekomego wprowadzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego w błąd, co do kondycji finansowej spółki - o której zdaniem Sądu I instancji, pokrzywdzony nie mógł wiedzieć - która to kondycja nigdy nie była przez oskarżonego ukrywana. Sytuacja obrazująca finanse spółki była zawsze jawna, a dokumenty ją potwierdzające nigdy nie zostały zmieniane lub przerabiane. Dokumenty finansowe w postaci sprawozdań finansowych corocznie składanych do Krajowego Rejestru Sądowego są dostępne dla każdego. Każdy podmiot, a już tym bardziej podmiot profesjonalny, znający charakterystykę branży może bez trudności zapoznać się z dokumentacją spółki, z którą zamierza nawiązać współpracę. Zgodnie z art. 10 ustawy o KRS Każdy ma prawo przeglądania akt rejestrowych podmiotów wpisanych do Rejestru oraz zbioru dokumentów. Dokładnie te same sprawozdania, nigdy nie zostały zakwestionowane przez żadne organy ani przed sądem rejestrowym, ani w postępowaniu restrukturyzacyjnym ani w upadłościowym. Trudno zatem wyobrazić sobie sytuację, w której bazując na rzetelnej dokumentacji finansowej Spółki oskarżony równocześnie przedsiębrał czynności zmierzające do oszukania pokrzywdzonego na kwotę będącą równowartością 300 euro. Co więcej, pokrzywdzony przed zawarciem umowy nigdy nie poczynił choćby podstawowych kroków, żeby zminimalizować ryzyko biznesowe, a poza możliwością zapoznania się z dokumentacją spółki, mógł choćby poprosić członków zarządu o podanie mu podstawowych informacji na temat płynności finansowej spółki, a nawet o przesłanie sprawozdań finansowych złożonych do Rejestru. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zarzut na uwzględnienie nie zasługuje. Szczegółowa analiza akt postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art. 424 k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do tego, aby uznać oskarżonego G. K. za winnego przypisanego mu czynu, a to przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. Przedstawiony w nim tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Rejonowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Godzi się podnieść, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły wynikającej z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 r., sygn. akt III KK 298/12, LEX nr 1232292). Z taką sytuacją mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do całości materiału dowodowego i nie poprzestał na ogólnych konstatacjach. Sąd meriti wskazał i omówił dlaczego dał wiarę poszczególnym dowodom, a którym tego przymiotu odmówił, dokładnie opisując okoliczności z jakich to wynikało. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny. To, że strona nie akceptuje zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tejże oceny ustaleń faktycznych nie wystarcza do uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe. Obrońca nie wykazał, by Sąd meriti przekroczył granice sędziowskiej swobody ocen i wkroczył w sferę dowolności. Zasada obiektywizmu nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Wyklucza to selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 k.p.k., co wynika z lektury uzasadnienia wyroku. Przepis ten nadto formułuje zasadę obiektywizmu jako jedynie ogólną zasadę procesową, której przestrzeganie z założenia gwarantować już mają szczegółowe przepisy procedury karnej. Brak obiektywizmu niesłusznie skarżący upatruje w dokonaniu przez Sąd Rejonowy oceny dowodów, która diametralnie odbiega od koncepcji przyjętej w tym zakresie przez obronę. Ocena ta zaś jest kompletna i prawidłowa oraz nie budzi żadnych wątpliwości. Analiza akt sprawy i uzasadnienia wyroku nie wskazuje również na to, by Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu następuje bowiem poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze dokonanie przez sąd oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji tego przepisu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 września 2021 r., sygn. akt II AKa 57/21, LEX numer 3247537). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Nie może zatem być mowy o naruszeniu art. 410 k.p.k. biorąc pod uwagę to, że Sąd Orzekający oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu okoliczności ujawnionych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd I instancji wskazał wyraźnie na dowody przemawiające za sprawstwem i winą oskarżonego. Argumentacja zaś przedstawiona w środku odwoławczym przez skarżącego w żaden sposób nie może podważyć prawidłowości rozumowania przedstawionego przez organ orzekający. Ustosunkowując się do zarzutów skarżącego zdaniem Sądu Odwoławczego powoływanie się przez skarżącego na chęć zapłaty przez oskarżonego faktury, której termin zapłaty jeszcze nie upłynął poprzez wszczęcie postepowania restrukturyzacyjnego nie stanowi podstawy do zakwestionowania stanowiska Sądu I Instancji, albowiem wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego ma na celu umożliwienie przedsiębiorcy uregulowanie swoich długów, naprawę sytuacji finansowej, a w konsekwencji – uniknięcie upadłości. Zauważyć należy, iż najczęściej decyzja o wnioskowaniu o wszczęcie sądowej procedury restrukturyzacyjnej zapada, gdy sytuacja finansowa przedsiębiorcy jest już bardzo trudna, a ta zazwyczaj nie rozwija się nagle, a stanowi zazwyczaj proces rozciągnięty w czasie. Oczywistym jest, iż sama okoliczność, że dłużnik opóźnia się w spełnieniu świadczenia na rzecz wierzyciela, sama w sobie nie dowodzi tego, iż dłużnik nie miał zamiaru wywiązać się z określonego zobowiązania. Również sam fakt istnienia zadłużenia w chwili dokonywania np. kolejnej transakcji z odroczonym terminem płatności, nie może być jedynym czynnikiem przesądzającym o zamiarze dokonania oszustwa. Jednakże o zamiarze niewywiązania się z zaciągniętego zobowiązania świadczyć mogą jednak różne okoliczności obiektywne istniejące w chwili składania zamówienia przez sprawcę lub w chwili uzyskania określonego świadczenia. Okoliczności te Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, albowiem w dniu wystawienia w systemie zlecenia transportowego tj. 24 maja 2018 r., które zostało zrealizowane przez pokrzywdzonego R. B. spółka zarządzana przez oskarżonego nie dysponowała środkami finansowymi do uregulowania zobowiązania a to z uwagi na istniejące już zadłużenie oraz brak środków płatniczych co przyznał sam oskarżony w swoich zeznaniach, iż spółka „nie buforowała środków finansowych na kontach bankowych a oczekiwała finansowania z zewnątrz, a zatem w dniu wystawienia zlecenia w rzeczywistości nie posiadała wolnych kwot na opłacenie przedmiotowego zlecenia. Ponadto trudności finansowe spółki miały charakter przewlekły biorąc od uwagę fakt, iż już na dzień 31 grudnia 2015 r. spółka odnotowywała opóźnienie w wykonywaniu wymagalnych zobowiązań. Dlatego złożenie wniosku o restrukturyzacje w żaden sposób nie stanowiło chęci zaspokojenia wierzyciela, ale próbę ratowania spółka przed upadłością i zapewnienie sobie ochrony przed egzekucjami z wymagalnych wierzytelności. Ponadto to, że nadzorca sądowy zatwierdził plan restrukturyzacji i Sąd otworzył przyspieszone postępowanie układowe nie oznacza, iż znamiona przestępstwa oszustwa nie zostały wypełnione, albowiem dopiero to postepowanie spowodowało, że należność dla pokrzywdzonego została uregulowana w części. Dodatkowo Sąd Odwoławczy pragnie zauważyć, iż o skali trudności finansowych spółki kierowanej przez oskarżonego świadczy chociażby fakt, iż spółka nie była w stanie uregulować płatności w wysokości 1290,93 zł, której nie można uznać za wysoką w realiach prowadzonej przez spółkę działalności. Zdaniem Sądu za nadużycie ze strony skarżącej było podejmowanie obrony w oparciu o przepisy ustawy prawo restrukturyzacyjne, albowiem procedura związana z tym postepowaniem w żaden sposób nie znajduje powiazania z ustaleniami czynionymi w zakresie popełnienia przestępstwa oszustwa w szczególności, że postępowanie restrukturyzacyjne stanowiło następstwo problemów finansowych spółki, które nie były znane pokrzywdzonemu w dniu przyjęcia zlecenia. Ponadto Sąd nie podzielił stanowiska skarżącego, iż ustalenia Sądu I instancji w oparciu o opinie biegłej sądowej z zakresu rachunkowości były pochopne, skoro biegła w sposób wyczerpujący przedstawiła sytuację finansową spółki w dniu przyjęcia zlecenia. W żaden sposób nie może stanowić usprawiedliwienia, iż istnienie trudności w realizowaniu zobowiązań przez spółkę spowodowane było brakiem płatności od innych kontrahentów spółki w tym kontrahentów zagranicznych. Już z samego doświadczenia życiowego wiadomym jest, iż nie zaciąga się nowych zobowiązań jeżeli istnieje jakikolwiek ryzyko co w zakresie płynności finansowej z uwagi na brak uregulowania płatności ze strony innych kontrahentów, a taka sytuacja niewątpliwie zaistniała w spółce zarządzanej przez oskarżonego. Dlatego za chybione należy uznać zarzuty skarżącego dotyczące opinii biegłego z zakresu rachunkowości, wedle których opina jest nieprzydatna ponieważ nie uwzględnia branży transportowej wrażliwej z uwagi na odraczane terminy oraz fluktuacje wynikające ze wzrostu ceni opłat drogowych. Zdaniem Sądu okoliczności te w kontekście tezy dowodowej pozostają bez znaczenia skoro z dokumentacji finansowej, w oparciu o którą opinia była sporządzana wynikało, że od 31 grudnia 2017 r. niewykonywanie zobowiązań miało charakter trwały, a na dzień 28 maja 2018 r. niezapłacone zobowiązania spółki wynosiły 1.361.651,06 zł, a na dzień 13 lipca 2018 r. – 1.834.397,93 zł. Jedynie na marginesie zauważyć należy, iż wykonywanie działalności obarczonej tak dużym ryzykiem finansowym, na co stara się zwrócić uwagę skarżący, winno odbywać się z niewątpliwie z ogromną rozwagą. Wiadomym jest, iż ryzyko gospodarcze jest zwykłym elementem prowadzenia każdej działalności gospodarczej. Faktem jest, że nie wszystkie podejmowane działania gospodarcze zawsze kończą się uregulowaniem wszystkich należności z tym związanych i uzyskaniem przewidzianych dochodów. Ryzyko jest immanentną cechą gospodarki rynkowej, gdzie prawdopodobieństwo nie uzyskania przewidywanych, względnie oczekiwanych wyników ekonomiczno-finansowych, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub też podejmowanym przedsięwzięciem, musi być uwzględniane w podejmowaniu wszelkich działań gospodarczych. Nie sposób jednak przyjąć w świetle zgromadzonych dowodów, aby działanie oskarżonego w ramach zarządzanej przez niego spółki nosiło znamiona jedynie zwykłego ryzyka gospodarczego. Niestety decydując się na wystawiane kolejnych zleceń w sytuacji pogłębiającego się zadłużenia spółki przekroczył zdecydowanie granicę ryzyka gospodarczego i wkroczył na drogę przestępstwa oszustwa. Dlatego w ocenie Sądu Okręgowego negowanie opinii biegłej z zakresu rachunkowości ma jedynie charakter polemiczny z uwagi na jej, niekorzystaną dla oskarżanego, treść. Sąd Okręgowy nie uwzględnił także zarzutu wskazującego, iż Sąd Rejonowy w sposób nieracjonalny dokonał oceny zeznań świadków M. G. (1) i K. S.. Zauważyć należy, iż ocena poszczególnych dowodów przez Sąd nie następuje w oderwaniu od pozostałego zgromadzonego w spawie materiału dowodowego. To że ww. świadkowie wskazali, iż „spółka miała zamiar wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania na rzecz R. B., a jedynie skutek okoliczności od niej niezależnych związanych z brakiem płatności od innych kontrahentów w tym kontrahentów zagranicznych należność ta nie został uregulowana” nie oznacza z automatu, iż okoliczności te należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego skoro pozostałe dowody zgromadzone w spawie obciążają oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny zeznań ww. świadków uznając je za pozbawione obiektywizmu w zakresie w jakim starali się oni ukazać i tłumaczyć sytuacje finansową spółki (...) sp. z o.o. we W.. Za nietrafny należy uznać także zarzut dotyczący uznania przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony nie miał świadomości co do kondycji finansowej Spółki, albowiem jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy oskarżony jako członek zarządu spółki winien znać sytuację finansową spółki, będąc członkiem zarządu spółki. Bez znaczenia pozostają także zeznania świadków L. H. oraz M. G. (2) i K. S. w zakresie w jakim dotycząc okoliczność, które wpłynęły na kondycje finansowa spółki, albowiem nie miały one wpływu na ocenę popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Za nietrafną należy uznać także argumentację, iż pokrzywdzony winieniem zdawać sobie sprawę z ryzyka biznesowego w zakresie działalności transportowej. Zauważyć jednak należy, iż pokrzywdzony nie posiadał informacji odnośnie złej kondycji finansowej spółki zarządzaj przez oskarżonego. Tego rodzaju wiedza zapewne pomogłaby mu na podjęcie decyzji co do rozmiaru ryzyka gospodarczego w ramach przyjętego zlecenia. Dodać nalży, iż zwolnienie od odpowiedzialności oskarżonego nie może nastąpić z uwagi na brak ze strony pokrzywdzonego zainteresowania w zakresie zaznajomienia się z dokumentami finansowymi spółki, albowiem miał prawo przypuszczać, że skoro spółka wystawa zlecenie ma możliwość zapłaty za jego wykonanie. Ponadto zauważyć należy, iż zapłata za zlecenie nie była kwotą na tyle wygórowana by pokrzywdzony był zmuszony przedsięwziąć dodatkowe środki ostrożności w celu zbadania wypłacalności spółki zarządzanej przez oskarżonego. |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
Uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. |
||||||||||||||||||||||
|
3.2. |
art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, polegającą na oparciu orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska w szczególności na nadaniu przymiotu wiarygodności całości zeznań pokrzywdzonego R. B. i A. B., którzy jako osoby w stosunku do siebie najbliższe nie mogły w sposób oczywisty i obiektywny stanowić kluczowego dowodu w sprawie. Przy jednoczesnym pominięciu dowodów z zeznań świadków M. G. (1) oraz K. S., którzy jako osoby pełniące w spółce określone funkcje już dla Sądu I instancji nie mogły być obiektywne, co również stanowi brak konsekwencji w dokonywanych ocenach Sądu Rejonowego. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia przez Sąd Rejonowy ww. przepisów. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do tego, aby uznać oskarżonego G. K. za winnego przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska skarżącego wedle którego przypisanie winy oskarżonemu odbyło się z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego. Jeszcze przypomnieć należy, iż ocena poszczególnych dowodów zgromadzonych w sprawie odbywa się w oderwaniu od pozostałych. To że Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności zeznaniom świadków pełniących określone role w spółce tj. M. G. (1) oraz K. S. nie wskazuje na naruszenie ww. zasad skoro z innych dowodów w spawie sprawstwo oskarżonego było jednoznaczne. Sad prawidłowo ocenił zeznania pokrzywdzonego R. B. i A. B., albowiem jak słusznie wskazał, zeznawali oni jedynie na okoliczności, które były im wiadome, ponadto korespondowały one z pozostałymi dowodami w sprawie. To, że strona nie akceptuje zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tejże oceny ustaleń faktycznych nie wystarcza do uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe. Obrońca nie wykazał, by Sąd meriti przekroczył granice sędziowskiej swobody ocen i wkroczył w sferę dowolności |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
Uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. |
||||||||||||||||||||||
|
3.3. |
0.0.1.art. 7 kpk, art. 4. k.p.k. art. 366 § 1 kpk, 170 k.p.k. przez: a) zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy co miało znaczący wpływ na treść wyroku, przejawiających się braku przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka prowadzącego biuro rachunkowe oskarżonego, pomimo wskazywania zarówno w planie restrukturyzacyjnym, że ze strony biura dochodziło do nieprawidłowości sprawiających, że osoby zarządzające w spółce nie miały rzetelnego wglądu w dokumentację określającą stan finansów spółki oraz pomimo wniosku oskarżyciela posiłkowego R. B., który podczas rozprawy w dniu 26.10.2021 r. również wnosił o przesłuchanie w charakterze świadka księgowej firmy (...). b) zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy objawiło się również w braku wezwania biegłej na rozprawę celem usunięcia wątpliwości co do wniosków końcowych opinii, różnic w kwotach kapitału własnego w roku 2017 a także w zakresie braku uwzględnienia w obliczeniach wierzytelności należnych Spółce (...). Powyższe uniemożliwiło również zadawanie biegłej pytań przez oskarżonego, co należałoby rozpatrywać w aspekcie naruszenia prawa do obrony przysługującego oskarżonemu, ewentualnie Sąd Rejonowy winien był z urzędu dopuścić dowód z pisemnej opinii uzupełniającej biegłej E. M.. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia przez Sąd Rejonowy ww. przepisów. Dlatego za nietrafny należy uznać zarzut dotyczący zaniechania wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy przejawiający się w braku przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka prowadzącego biuro rachunkowe oskarżonego oraz braku wezwania biegłej na rozprawę w celu usunięcia wątpliwości ewentualnie dopuszczenia opinii uzupełniającej. Słuchanie świadka na wskazane w zarzucie okoliczności pozostawało bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. To, że biuro rachunkowe nie działało prawidłowo nie stanowi przestanki do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej albowiem na oskarżonym jak członku zarządu ciążyła dbałość o sprawy spółki także w tym zakresie. Zatrudnienie osób nie kompetentny w tym wypadku obciąża organ zarządzający. Ponadto Sad nie znalazł podstaw by uznać za uchybienie Sadu Rejonowego braku wezwania na rozprawę biegłej czy też zlecenia jej opinii uzupełniającej, albowiem tego rodzaju czynności są podejmowane przez Sąd jeżeli zaistnieją okoliczności wynikające z art. 201 kpk. Skoro Sąd Rejonowy uznał, iż opinia sporządzona w sprawie jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności, a za taka niewątpliwie w ocenie Sądu Okręgowego należy ją uznać brak było podstaw do poszerzania postępowania dowodowego o ww. czynności tylko dlatego, że opinia główna była niekorzystana dla oskarżonego. |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
Uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. |
||||||||||||||||||||||
|
3.4. |
Obrońca oskarżonego wskazał, iż wymienione wyżej okoliczności doprowadziły do naruszenia przepisów praw materialnego tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy Sąd I instancji nie wziął pod uwagę wziął pod uwagę podstawowego kryterium rozgraniczenia oszustwa od nie wywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jakim jest wykazanie, że w chwili zawierania zobowiązania sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wyżej wskazane okoliczności potwierdzają, że oskarżony nigdy nie miał zamiaru wprowadzić pokrzywdzonego w błąd, ani nie próbował uzyskać żadnej korzyści majątkowej i doprowadzić pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego oraz wgląd na to, że o zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności sprawy winien doprowadzić do wniosku, że na gruncie niniejszej sprawy nie sposób uznać, że zachowanie oskarżonego G. K. wypełniło znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
W ocenie Sądu odwoławczego sprawstwo oskarżonego nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Sąd I instancji w pełni zasadnie, opierając się na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, zasadach logiki i doświadczenia życiowego wykazał, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Sąd dokładnie wskazał w motywach rozstrzygnięcia, w oparciu o jakie dowody poczynił ustalenia faktyczne w sprawie oraz jakim dowodom dał wiarę, a którym tej wiary odmówił. Wobec czego w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości dotyczące okoliczności i przebiegu zdarzenia. Przy tym Sąd meriti w sposób kompletny i rzetelny uargumentował swoje stanowisko w pisemnych motywach orzeczenia. Wobec powyższego, niezasadny jest zarzut oskarżonego, iż Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 286 § 1 k.k. poprzez uznanie, że oskarżony doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w sytuacji braku rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, iż aby można było przyjąć popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., sąd powinien, dokonując analizy strony podmiotowej, ustalić na podstawie przeprowadzonych dowodów, że sprawca obejmował swoim bezpośrednim i kierunkowym zamiarem nie tylko wprowadzenie w błąd (wyzyskanie błędu itp.) i działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale także, iż w momencie działania mającego na celu uzyskanie świadczenia obejmował swym bezpośrednim i kierunkowym zamiarem, że osoba rozporządzająca mieniem czyni to z niekorzyścią dla siebie. W wypadku, gdy o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem, a w konsekwencji o korzyści majątkowej po stronie sprawcy przesądza fakt nieuregulowania należności dla spełnienia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili składania zamówienia na towar miał zamiar nieuiszczenia należności za niego, doprowadzając w ten sposób pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (postanowienie SN z dnia 22 listopada 2007 r., II KK 147/07, opubl. L.; por. także wyrok SN z dnia 21 listopada 2007 r., V KK 66/07, opubl. L.). Słusznie przyjął Sad I instancji, iż oskarżony miał pełna świadomość sytuacji finansowej zarządzanej przez niego spółki, w szczególności, że problemy finansowe spółki miały już charter trwały. Sąd I instancji dokładnie wskazał na podstawie jakich dowodów ustalił sprawstwo oskarżonego, zatem nie jest celowe by Sąd odwoławczy powielał argumentację Sądu, zawartą w sporządzonym uzasadnieniu. W sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
Uniewinnienie, ewentualnie uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. |
||||||||||||||||||||||
|
3.5. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
3.6. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
|
4.1. |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
|
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
|
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
|
Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia, II Wydział Karny, z dnia 4 listopada 2021 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt II K 162/21 dot. G. K. oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
|
Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Analiza poszczególnych dowodów i ich prawidłowa ocena prowadzi bowiem do wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego. Także orzeczona względem oskarżonego kara nie razi surowością, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i winy. |
||||||||||||||||||||||
|
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
|
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
|
______________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
|
______________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.1.1. |
__________________________________________ |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
|
__________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
|
__________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
|
__________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.4.1. |
_______________________________________________ |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
|
___________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
|
______________________________________________________________________________________ |
||||||||||||||||||||||
|
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku oparto na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. . |
|||||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
|
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia II Wydział Karny, z dnia 4 listopada 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt XII K 162/21 dot. G. K. oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
||