Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 31/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kolbuszowej z dnia 13 grudnia 2021 r. w sprawie II K 252/20

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, a to art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że wobec oskarżonego zachodzą warunki do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby 2 lat, podczas gdy czyn zarzucony oskarżonemu B. W. (1) w pkt 3 aktu oskarżenia, kwalifikowany z art. 190a § 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 8 lat, co tym samym zgodnie z art. 66 § 2 kk wyklucza możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego w przedmiotowej sprawie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut Prokuratora okazał się zasadny, chociaż dotyczy on nie regulacji z art. 438 § 1 kpk tylko z art. 438 § 1a kpk.

Podstawa odwoławcza z art. 438 pkt 1a kpk odnosi się bowiem do obrazy przepisów prawa materialnego w innym zakresie niż kwalifikacja prawna czynu, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu. Jak już wskazano powyżej, ta podstawa odwoławcza dotyczy podstawy prawnej każdego innego rozstrzygnięcia niż kwalifikacja prawna czynu. Tym samym odnosi się nie tylko do rozstrzygnięć zawartych w wyroku. Wyodrębnienie kwalifikacji prawnej czynu jako oddzielnej podstawy odwoławczej powoduje, że art. 438 pkt 1a kpk dotyczy podstawy prawnej innych rozstrzygnięć niż kwalifikacja prawna czynu. Tym samym wyjaśnienia wymaga użycie w art. 438 pkt 1a kpk określenia „podstawa prawna”. Tego samego określenia użył ustawodawca w art. 424 § 1 pkt 2 kpk odnośnie do pisemnego uzasadnienia wyroku, w którym należy zwięźle wyjaśnić „podstawę prawną”. Przez podstawę prawną należy zatem rozumieć przepisy prawa materialnego określające konsekwencje prawne przypisanego przestępstwa. Wymóg ich wskazania odnośnie do wyroku skazującego wynika z art. 413 § 1 pkt 6 kpk, a w stosunku do wyroku warunkowo umarzającego postępowanie – z art. 342 § 1 kpk. W strukturze wyroku skazującego obraza prawa materialnego z art. 438 pkt 1 kpk dotyczy podstawy prawnej skazania, zaś podstawa odwoławcza z art. 438 pkt 1a kpk obejmuje podstawę prawną wymiaru kary oraz podstawy prawne innych niż kara konsekwencji prawnych czynu. Inne niż wymiar kary podstawy prawne dotyczą więc środków związanych z poddaniem sprawcy próbie jak np. przy warunkowym umorzeniu i będzie to kwestia dopuszczalności spełnienia warunków z art. 66 § 1 i 2 kk. Konkludując, jeżeli więc warunkowo umorzono postępowanie karne pomimo istnienia negatywnej przesłanki ku temu, to podstawa odwoławcza zachodzi z art. 438 pkt 1a kpk.

Zgodnie natomiast z treścią art. 66 § 1 i § 2 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

W świetle powyższego przesłankami warunkowego umorzenia postępowania są:

- uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne (obejmuje nie tylko niekaralność za zbrodnię lub umyślny występek, ale także przypadki, w których sąd odstąpił od wymierzenia kary czy zastosowano środki przewidziane dla nieletnich, środki zabezpieczające; sprawca jest niekarany, jeśli nastąpiło już zatarcie skazania); „Warunek uprzedniej niekaralności za przestępstwo umyślne ma charakter bezwzględny i nie zależy od stanu wiedzy sądu rozpoznającego sprawę” (por. wyrok SN z 1.02.2011 r., IV KK 406/10, LEX nr 725081);

- zagrożenie czynu karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat; nie uwzględnia się tu przewidzianych przepisami prawa możliwości nadzwyczajnego złagodzenia czy obostrzenia kary (Kunicka-Michalska [w:] Rejman, s. 1037);

- stopień winy i stopień społecznej szkodliwości nie mogą być znaczne,

- brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu wymaga bezspornego ustalenia samego faktu popełnienia przestępstwa i jego okoliczności; nie jest wystarczające samo przyznanie się sprawcy do popełnienia zarzucanego mu czynu; według wyroku SN z 20.10.2011 r., III KK 159/11, LEX nr 1101665: „Podjęcie przez sąd prawidłowej decyzji w zakresie warunkowego umorzenia postępowania wymaga, aby stan faktyczny sprawy nie budził żadnych wątpliwości w świetle zebranego materiału dowodowego i dokonanej przez sąd jego oceny. To właśnie na podstawie tych dowodów sąd ustala sprawstwo oskarżonego, stopień jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a więc okoliczności, które implikują inną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania, a mianowicie wymóg, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości”;

- pozytywna prognoza kryminologiczna, wyrażająca się w opartym na ocenie właściwości i warunków osobistych sprawcy oraz jego dotychczasowym sposobie życia przypuszczeniu, że sprawca pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy, że w stosunku do oskarżonego brak jest przesłanek do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Jak wynika z części wstępnej zaskarżonego wyroku B. W. (1) oskarżono o popełnienie czterech przestępstw. Trzy z nich (1, 2 i 4) oskarżyciel publiczny zakwalifikował jako występki groźby karalnej z art. 190 § 1 kk. Natomiast czyn z pkt 3 oskarżyciel publiczny zakwalifikował jako przestępstwo uporczywego nękania z art. 190a § 1 kk, które jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat i taką też kwalifikację przyjął Sąd I instancji. Powyższe wskazuje więc, że instytucji warunkowego umorzenia postępowania w niniejszej sprawie nie można zastosować, gdyż byłoby to sprzeczne z regulacją § 2 art. 66 kk i stanowi rażącą obrazę niniejszej normy prawnej.

W tym miejscu należy jeszcze wskazać, że zaostrzenie odpowiedzialności karnej przez ustawodawcę za przestępstwo z art. 190a § 1 kk zostało wprowadzone ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw – jej art. 13 pkt 2, który to przepis wszedł w życie z dniem ogłoszenia przedmiotowego aktu tj w dniu 31 marca 2020 r. Okoliczność ta ma o tyle znaczenie, że wbrew całkowicie chybionym twierdzeniom obrońcy oskarżonego, lansowanym w toku niniejszego postępowania (k. 113-114 oraz 143-144), jak wynika z opisu czynu z art. 190a § 1 kk zarzucanego oskarżonemu miał się on go dopuścić w okresie od 01 marca 2020 roku do 09 lipca 2020 roku. Zgodnie natomiast z jednolitym orzecznictwem w tym zakresie zarówno przy przestępstwach rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych, jak i o charakterze ciągłym, za czas popełnienia takich przestępstw traktować należy ostatni moment działania sprawcy, w tym czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację przestępstwa ciągłego (wyr. SN z dnia 24 października 2013r. w sprawie III 311/13). Dlatego też nie może budzić wątpliwości, że z uwagi na czasookres popełnionego przestępstwa w stosunku do B. W. (1) zastosowanie będzie miała obecnie obowiązująca treść art. 190a § 1 kk która weszła w życie 31 marca 2020 r. z zaostrzoną sankcją karną, której górna granica ustawowego zagrożenia wynosi 8 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu II instancji w rozpoznawanej sprawie nie została również spełniona przesłanka braku wątpliwości, co do okoliczności popełnienia czynu z pkt 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Czyn opisany w pkt 4 jak wynika z jego opisu miał bowiem polegać na tym, że oskarżony w bliżej nieustalonym dni kwietnia 2020 r. w(...) podczas prowadzonej rozmowy z synem P. kierował wobec B. W. (2) groźby karalne wypowiadając słowa „zabiję matkę”, które wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione. Tym czasem analiza akt niniejszego postępowania wskazuje, że jedynym dowodem mającym ewentualnie potwierdzać przestępczą działalność w tym zakresie oskarżonego są zeznania świadka P. W. – syna oskarżonego (k.15-16). Szkopuł jednak w tym, że świadek ten w dalszej części postępowania tj. podczas rozprawy przed Sądem Rejonowym w Kolbuszowej w dniu 13 grudnia 2021r. (k. 121v.) w trybie art. 182 kpk – jako syn oskarżonego skorzystał z prawa do odmowy zeznań. Wobec powyższego mając na uwadze regulację art. 186 kpk, który formułuje zakaz dowodowy, obejmujący zeznania świadka korzystającego następnie z prawa do odmowy zeznań wyrażający się w niedozwolonym wykorzystywaniu procesowym zeznań, które świadek złożył przed skorzystaniem z przysługującego mu prawa, w przedmiotowej sprawie występują wątpliwości, co do okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu.

Co więcej odnośnie czynu opisanego w pkt 3 uwadze zarówno Sądu I instancji, jak i skarżącego uszło, że zarówno oskarżony, jak i wszyscy zeznający w tej sprawie świadkowie tj. pokrzywdzona oraz jej córka, zgodnie wskazują, że B. W. (1) nie umie wysyłać sms-ów, a sms-y z jego teflonu wysłał syn. Okoliczność ta ma o tyle znaczenie, czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. 3 a/o wskazuje, że zarzuca mu się wysłanie do pokrzywdzonej 63 sms-y, które to zachowania finalnie miały się złożyć na wypełnienie przez niego znamion występku z art. 190a § 1 kk.

Powyższe okoliczności mają o tyle znaczenie, że funkcja gwarancyjna procesu karnego, chroni oskarżonego przed stosowaniem środka probacyjnego w tych przypadkach, w których należy uniewinnić oskarżonego z powodu braku dostatecznych dowodów popełnienia przez niego czynu zabronionego lub braku dostatecznych dowodów jego winy, oraz zabezpiecza możliwość kontynuowania postępowania na wypadek negatywnego przebiegu próby i podjęcia postępowania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego w ramach zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z pkt 1, 2, 3 i 4 za winnego popełnienia jednego przestępstwa polegającego na tym, że w okresie od 1 marca 2020 r. do 19 lipca 2020 r. w R., (...)i innych nieustalonych miejscach, woj. (...) uporczywie nękał B. W. (2) wykonując do niej o różnych porach dnia i nocy połączenia głosowe oraz próby połączeń głosowych w łącznej ilości 114, a także wielokrotnie groził jej pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę jej spełnienia, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, tj. czynu z art. 190a § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie mu na podstawie art. 190a § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk kary 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym oraz na podstawie art. 46 § 1 kk orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej B. W. (2) zadośćuczynienia w kwocie 400 zł, a także zasądzenie od oskarżonego całości kosztów sądowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżyciela publicznego o zmianę zaskarżonego wyroku nie jest zasadny, gdyż jego uwzględnienie przez Sąd II instancji w zaistniałej sytuacji procesowej spowodowałoby naruszenie konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności oraz standardom międzynarodowym o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Marginalnie natomiast należy zasygnalizować, że gdyby oskarżyciel publiczny brał udział w przewodzie sądowym, to zapewne nie ferowałby wniosków apelacyjnych o wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrowanej pracy na cele społeczne, albowiem dostrzegłby wówczas, że stan zdrowia oskarżonego – będący następstwem migotania przedsionków (k. 93), z powodu którego to stanu zdrowia doszło m.in. do przerwania rozprawy w dniu 14 czerwca 2021 r. i zabrania oskarżonego przez zespół ratunkowy do szpitala celem udzielenie mu pomocy medycznej (k. 95) – uniemożliwia mu odbycie takiej kary.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, wbrew twierdzeniom Prokuratora zaprezentowanym w apelacji, zaistniały natomiast przesłanki z art. 454 § 1 kpk, które warunkują konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zgodnie z treścią art. 454 § 1 kpk sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. Reguła ne peius nie ogranicza jednak sądu odwoławczego w zakresie kontroli odwoławczej, natomiast zawęża pole orzekania na niekorzyść oskarżonego, gdyż wyłącza możliwość reformatoryjnego orzekania w wypadku uznania apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego za zasadną. W konsekwencji sąd odwoławczy może tylko uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Oczywiście Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu dostrzega, że w wyniku nowelizacji z 2019 r. ustawodawca ograniczył stosowanie powyższej normy prawnej jedynie do przypadków uniewinnienia oskarżonego oraz umorzenia postępowania, wykreślając tym samy z treści art. 454 § 1 kpk warunkowe umorzenie postępowania. Nie mniej jednak Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stoi na jednolitym stanowisku, że obecny kształt przedmiotowego przepisu sprzeciwia się konstytucyjnym zasadą dwuinstancyjności i standardom międzynarodowym. Logicznym przecież jest, że wobec osób uniewinnionych, przez sąd pierwszej instancji, wobec których w I instancji umorzono lub też warunkowo umorzono postępowanie bezpośrednie skazanie przez sąd odwoławczy stanowi złamanie konstytucyjnej zasady dwuinstancyjnego orzekania o winie i odpowiedzialności karnej, albowiem odbiera im możliwość jakiegokolwiek zaskarżenia takiego orzeczenia. Innymi słowy orzeczenie skazujące wydane w omawianej sytuacji przez Sąd II instancji pozbawione jest bowiem jakiejkolwiek kontroli odwoławczej.

Wreszcie wskazać należy i to, że w świetle nowelizacji z 2019 r., w wyniku której zawężono działanie reguły ne peius poprzez wyeliminowanie z art. 454 § 1 kpk warunkowego umorzenia postępowania, zachodzi również wątpliwość, czy dopuszczalne obecnie skazanie oskarżonego w instancji odwoławczej, gdy w pierwszej instancji warunkowo umorzono postępowanie, gdy od wyroku skazującego nie przysługuje już środek odwoławczy, jest zgodne z art. 14 ust. 5 MPPOiP. Użyte w tym przepisie określenie „osoba skazana” ma autonomiczne znaczenie i obejmuje osobę, co do której wydano wyrok stwierdzający sprawstwo i winę. Taki charakter ma wyrok warunkowo umarzający postępowanie. Zatem w świetle tej regulacji osoba, wobec której warunkowo umorzono postępowanie, może zostać uznana za osobę skazaną w pierwszej instancji. Jednak zgodnie z tym przepisem wymagany jest jeszcze dostęp do sądu wyższej instancji w celu ponownego rozpatrzenia orzeczenia o winie i karze zgodnie z ustawą. W zakresie kary, orzeczonej dopiero w drugiej instancji, nie jest zatem zachowany standard określony w art. 14 ust. 5 MPPOiP, gdyż od tego rozstrzygnięcia nie przysługuje środek odwoławczy do sądu wyższej instancji.

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy w Kolbuszowej weźmie pod uwagę zapatrywania prawne wyrażone w niniejszym uzasadnieniu w zakresie art. 66 kk odnośnie braku przesłanek do zastosowania powyższej regulacji w przypadku oskarżonego B. W. (1).

Ponadto Sąd Rejonowy przeanalizuje zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności w zakresie czynu z pkt. 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku przy uwzględnieniu okoliczności, że świadek P. W. skorzystał z prawa do odmowy zeznań, jak i zweryfikuje, czy oskarżony posada umiejętności do wysłania 63 sms-y do pokrzywdzonej, co ma niezwykle istotne znaczenie dla przyjęcia jego ewentualnej odpowiedzialności w zakresie czynu z pkt 3 części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Po przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Kolbuszowej wyda orzeczenie kończące postępowanie pierwszoinstancyjne.

Ponadto w przypadku uznania, że zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do skazania oskarżonego Sąd II instancji ponownie sygnalizuje, że karę ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne winno się orzekać w stosunku do osób zdrowych. Tymczasem jak wynika z protokołu rozpraw (k. 95) oskarżony ma problemy z sercem – migotanie przedsionków, dlatego też orzeczona wobec B. W. (1) kara okoliczność tą winna uwzględniać, aby była ona możliwa do wykonania.

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego w ramach zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z pkt 1,2, 3 i 4 za winnego popełnienia jednego przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. wz. z art. 11 § 2 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana