UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. oddalił powództwo Gminy (...) K.przeciwko D. G., A. G., J. G.i K. G.o rozwiązanie łączącego stronę powodową z D. G.i A. G.stosunku najmu lokalu mieszkalnego nr (...)przy ul. (...)w K., oraz nakazania wszystkim pozwanym opuszczenia tego lokalu, opróżnienia go z rzeczy i wydania stronie powodowej w stanie wolnym oraz zasądził na podstawie art. 98 k.p.c. na rzecz pozwanych koszty procesu.

Przy bezspornej w sprawie okoliczności, iż lokal mieszkalny nr (...)przy ul. (...)w K.wchodzi w skład (...), Sąd ustalił, iż w dniu 12.02.1990 r. Przedsiębiorstwo (...), jako wynajmujący i D. G., jako najemca zawarli umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w K.przy ul. (...). Następnie dnia 14.05.2013 r. zawarto aneks do tej umowy, tym razem jako jej strony wskazano odpowiednio Gminę (...) K.oraz D. G.i A. G.. Umowę zawarto na czas nieoznaczony.

W przedmiotowym lokalu, według oświadczenia A. G. z dnia 01.03.2011 r., mieszkał tylko on, a według oświadczenia D. G. z dnia 09.10.2012 r. mieszkała ona, jej mąż A. G. oraz ich dzieci J. G. i K. G.. A. G. zakwestionował prawdziwość podanych przez nią informacji i zawiadomił stronę powodową, iż w lokalu mieszka sam od 2000 r.

D. G. była powiadamiana o zmianie od 01.06.2013 r. wysokości opłat w przedmiotowym lokalu za jego użytkowanie.

W dniu 14.05.2013 r. przedstawiciele strony powodowej przedstawili D. G.i A. G.porozumienie w sprawie dobrowolnego rozwiązania w/w umowy najmu, ale oni odmówili jego podpisania. Ostrzeżono ich o skierowaniu sprawy do Sądu na podstawie art. 11 ust. 10 ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. D. G.oświadczyła wówczas, iż zabudowana pawilonem handlowym nieruchomość objęta księgą wieczystą nr (...) jest jej własnością, a jej zamieszkiwanie w C.było podyktowane prowadzeniem działalności gospodarczej, ale aktualnie przebywa od 6 miesięcy na zwolnieniu lekarskim i z tej przyczyny sporny lokal pozostaje niezbędny do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych.

D. G.jest właścicielką nieruchomości w C.przy ul. (...)objętych księgami wieczystymi o numerach KW (...), (...)i (...). Pozwana zgłosiła swój pobyt czasowy pod adresem C. (...)od 07.01.2010 r. do 07.01.2013 r. Poinformowała stronę powodową, aby korespondencja była kierowana do niej na adres (...) (...) ul. (...), gdzie pracuje.

Łączne zobowiązanie pieniężne za 2003 r. dla D. G. zostało ustalone na kwotę 992,70 zł. W uzasadnieniu podano, że posadowiona na nieruchomości wiata nie może być uznana za budynek, a lokal o pow. 34,16 m 2 jest trwale związany z gruntem i wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Ma on charakter użytkowy, a nie mieszkalny. Z kolei łączne zobowiązanie pieniężne D. G. za 2013 r. wyniosło 1 371 zł.

D. G. ma orzeczony na stałe lekki stopień niepełnosprawności. Przyznano jej świadczenie rehabilitacyjne za okres od 20.05.2013 r. do 17.08.2013 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru, a od 18.08.2013 r. do 16.09.2013 r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru. W okresie ubezpieczenia od 20.05.2013 r. do 31.05.2013 r. kwota zasiłku netto wynosiła 475,72 zł, a od 01.06.2013 r. do 30.06.2013 r. - 1 188,30 zł. Od 01.01.2013 r. do 31.05.2013 r. strata D. G. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej wyniosła 3 200, 21 zł. Od dnia 14.12.2012 r. do kwietnia 2013 r. D. G. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna.

W Urzędzie Pracy skierowano ją na kurs w Szkole (...). Był to warunek rozpoczęcia działalności gospodarczej. W C. znalazła miejsce na działalność gospodarczą, gdyż w K. jest duża konkurencja. W budynku w C. o pow. 34 m² znajduje się kasa, biuro i toaleta. Ma on konstrukcję stalową, obudowaną w części płytami kartonowo - gipsowymi z zewnątrz jest siding i folia. Tymczasowe zameldowanie D. G. w tej miejscowości, było podyktowane prowadzeniem przez nią wszelkich rozliczeń na tamtym terenie. Było spowodowane również tym, że mogła tam rozłożyć materac i nocować. Zdarzały się okresy, że nikogo nie zatrudniała, bo nie było jej na to stać. Kiedy znajdowała się na miejscu mogła załatwiać wszystkie procedury, gdyby musiała dojeżdżać do K. traciłaby na to cały dzień. Takie dojazdy nie wchodziły w grę, gdyż leczy się psychiatrycznie i musi korzystać z komunikacji, bo nie wolno jej jeździć samej samochodem. W przedmiotowym budynku prowadziła tylko działalność gospodarczą. Zdarzało się, że musiała towar odebrać o 6 rano, a czasami zostać do 22. W tej chwili jej źródło utrzymania to działalność gospodarcza, która obecnie przynosi straty. Świadczenie rehabilitacyjne skończyło się 16 września. Aktualnie jest na zwolnieniu, ale bez prawa do zasiłku. Z mieszkania w K. nigdy się nie wyprowadziła i nie miała takiego zamiaru, zawsze tam były jej rzeczy osobiste. D. G. ma dwoje dzieci, które nie pracują. Syn studiuje na oraz w Anglii, w C., będzie starał się o dorywczą pracę, a córka studiuje na (...) w Krakwie. Dzieci nie mają własnych źródeł utrzymania. Utrzymują się z dochodów rodziców. Mąż D. G. powiedział, że nie mieszkają razem, bo był niezadowolony, gdyż tak dużo czasu spędzała w C.. D. G. i A. G. mają rozdzielność majątkową od 2012 r. roku, cały czas są małżeństwem.

Gdy D. G. pracowała w C. przyjeżdżała na weekendy, bywała w tygodniu, ale rzadko. Pozwani nie mają możliwości zamieszkania nigdzie indziej. A. G. osiąga jedyny dochód ze stosunku pracy. Przez jakiś czas nie widywał się z żoną. Teraz tego żałuje. W tamtym czasie mieli problemy. Obecnie D. G. czasami mieszka u swojej chorej matki, którą się opiekuje. Córka D. G. i A. G. nieraz mieszka u nich, a nieraz u babki macierzystej, na zmianę z D. G..

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd stwierdził, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 11 ust. 10 ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. nr 31poz. 266 ze zm.) z ważnych przyczyn, innych niż określone w ust. 2, właściciel może wytoczyć powództwo o rozwiązanie stosunku prawnego i nakazanie przez sąd opróżnienia lokalu, jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia, co do warunków i terminu rozwiązania tego stosunku. W ocenie Sądu Rejonowego powołana przez stronę powodową okoliczność dysponowania przez nią własnym zasobem mieszkaniowym nie uzasadnia w niniejszej sprawie przychylenia się do żądania pozwu. Podniesione przez nią twierdzenia, według których pozwani są w stanie i powinni samodzielnie zaspokoić własne potrzeby mieszkaniowe, nie zostały udowodnione. Z ustaleń faktycznych wynika, że sytuacja majątkowa pozwanych nie pozwala im na zamieszkanie w innym, swoim lub najętym, lokalu mieszkalnym. Budynek na działce będącej własnością D. G. ma charakter użytkowy i jest przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zmienia tego tymczasowe przebywanie w nim pozwanej, uwarunkowane koniecznością zawodową i ograniczoną, ze względu na zły stan zdrowia, mobilnością. Podobnie fakt sprawowania przez nią opieki nad chorą matką również łączy się tylko z okresowym pobytem poza spornym lokalem, wymuszonym sytuacją osobistą i potrzebą pomocy najbliższym. Postępowanie dowodowe wyjaśniło również, iż A. G. wbrew istniejącej sytuacji, nie wskazał jako osób zamieszkujących razem z nim pozostałych członków rodziny, a zwłaszcza żony, do której czuł żal. Dzieci D. G. i A. G. w związku z nauką, a w wypadku ich córki także opieką nad babcią, nie zamieszkują bez przerwy w spornym lokalu, ale nic nie potwierdza tego, aby się z niego wyprowadziły. Poza tym nie wykazano, aby w majątku pozwanych znajdowały się inne nieruchomości, do których mogliby się przeprowadzić pozwani. Zdaniem Sądu w świetle przeprowadzonych dowodów nie można również zgodzić się ze stroną powodową, iż ich sytuacja finansowa jest na tyle korzystna, aby najęli mieszkanie na wolnym rynku. Dochody D. G. i A. G. są niezbyt wysokie, tym bardziej, jeśli zważyć, iż muszą być przeznaczone na utrzymanie czterech osób. Dlatego też Sąd oddalił powództwo orzekając o kosztach na zasadzie art. 98 § 1, § 3 i § 4 k.p.c.

W apelacji od tego wyroku strona powodowa zarzuciła:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mających na niego wpływ, polegający na przyjęcie iż pozwana D. G. w C. przebywała tylko czasowo z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą oraz iż zaplecze pawilonu w C. nie służyło zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych w/w pozwanej,

2/naruszenie przepisów prawa procesowego a to art. 233 § 1 k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i uznaniu :

- iż pozwany A. G. składając oświadczenie o ilości osób zamieszkałych w lokalu złożył je w wyniku przejściowych nieporozumień małżonków . oraz

- iż sytuacja materialna pozwanych nie pozwala im na wynajęcie lokalu na wolnym rynku.

Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i ocenił zebrany materiał dowodowy nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc należy przypomnieć, że przepis ten statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, wedle której sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Granice swobodnej oceny określają natomiast przepisy prawa procesowego, zasady doświadczenia życiowego i reguły logicznego myślenia. Zarzut obrazy art. 233 §1 i §2 kpc można sformułować skutecznie tylko wówczas, gdy sąd oceniając wiarygodność oraz moc przeprowadzonych dowodów uchybi regułom logicznego myślenia, zasadom doświadczenia życiowego, wadliwie kojarzy fakty (por. wyrok SN z dnia 16 grudnia 2005 r. III CK 314/05, Lex nr 172176, wyrok SN z dnia 25 listopada 2003 r. II CK 293/02, Lex nr 151522).

Przyjmuje się nawet, że naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. wchodzi w grę jedynie wówczas gdyby dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. (por. wyrok S.Apel. w Poznaniu z dnia 2006.01.25 I ACa 772/05 LEX nr 186521).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wyciągnąć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. IV CKN 1316/00 LEX nr 80273).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów, albowiem wywód dotyczący oceny zgromadzonego materiału dowodowego jest obszerny i spójny, a wnioski z niego wypływające są logicznie poprawne. Sąd I instancji wyjaśnił, na jakich dowodach oparł poczynione ustalenia faktyczne, które dowody i dlaczego uznał za wiarygodne i tej ocenie dowodów nie można zarzucić nieprawidłowości i dowolności.

Prawidłowo stwierdził, że okoliczność dysponowania przez stronę powodową własnym zasobem mieszkaniowym, nie uzasadnia rozwiązania z pozwanymi stosunku najmu.

Nie uzasadnia tego również sytuacja materialna pozwanych, zważywszy na niski dochód na członka rodziny, jak również brak możliwości przyjęcia, iż pozwani posiadają inny lokal mieszkalny. W żadnym wypadku nie można przyjąć, by należący do pozwanej D. G. lokal użytkowy położony w B., mógł być uznany za mieszkalny. Jest oczywiste, że wiata nie może być uznana za budynek, zaś pozostała, trwale związana z gruntem część lokalu użytkowego o pow. 34,16 m², stanowiąca zaplecze gospodarcze w pawilonie handlowym, nie stanowi lokalu umożliwiającego czworgu pozwanym zaspokajanie ich potrzeb mieszkaniowych.

Okoliczności związane w z tymczasowym zameldowaniem pozwanej D. G. w lokalu użytkowym, jak i dotyczące pisemnych oświadczeń pozwanego A. G. o samodzielnym zamieszkiwaniu w lokalu należącym do strony powodowej, zostały dostatecznie wyjaśnione przez Sąd Rejonowy, który słusznie przy tym stwierdził, że pozwana nigdy nie wyprowadziła się z lokalu objętego żądaniem pozwu.

Podobnie słusznie Sąd Rejonowy uznał, że opieka nad matką pozwanej D. G. nie uzasadnia rozwiązania stosunku najmu i eksmisji pozwanych.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie art. 385 k.p.c. apelację należało oddalić.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349 z późn. zm.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE