Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1087/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 20 września 2022 r., sygn. II K 832/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Obrońca oskarżonego K. K. wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a to art. 4 k. p. k. i art. 7 k.p.k.. poprzez dokonanie wybiórczej i dowolnej oceny materiału dowodowego i niezadośćuczynienie postulatowi wszechstronnego wyjaśnienia całokształtu zdarzenia na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i oparcie stanu faktycznego sprawy na zeznaniach pokrzywdzonego złożonych w postepowaniu przygotowawczym, z pominięciem okoliczności , iż pokrzywdzony w toku postepowania sądowego nie rozpoznał oskarżonego K. K., jako osoby, która miała dopuścić się popełnienia na jego osobie przestępstwa ,

2.  rażącą niewspólmierność kary 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec tego oskarżonego , w stosunku do jego winy , rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw w/wym. czynu oraz niepopełnienie czynu w warunkach recydywy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1 Zarzut niezasadny. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Powołany przez skarżącego przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ten środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym – jego zdaniem - obdarzeniu wiarą, zeznań pokrzywdzonego, przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Skarżący nie wykazał w apelacji , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków a zwłaszcza pokrzywdzonego oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że zeznania pokrzywdzonego, w części w której nie „ rozpoznał „ oskarżonego, są wiarygodne i należy dać im wiarę, a uznać za niewiarygodne twierdzenia pokrzywdzonego złożone w toku postępowania przygotowawczego, gdzie jednoznacznie wskazał jako sprawcę obydwu oskarżonych. Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania zeznań pokrzywdzonego w tej części, zwłaszcza, że mają one potwierdzenie w innych dowodach. W tym zakresie należy przywołać przekonującą argumentację Sądu I instancji na str.4-9 uzasadnienia i zaprezentowane tam także inne dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Nie ma potrzeby jej powielania przez Sąd Okręgowy. W opozycji do twierdzeń obrońcy należy tylko podkreślić, że w toku rozprawy pokrzywdzony wprost oświadczył, że nie chce zeznawać w obecności oskarżonych, podać czym się zajmuje, chciał podać to poufnie. Jest oczywistym, że pokrzywdzony zeznając na rozprawie obawiał się oskarżonych, stąd tego rodzaju jego oświadczenia. Nadto biegła psycholog obecna na rozprawie zaopiniowała, że nie ma wątpliwości co do zdolności odtwarzania spostrzeżeń przez świadka.

Finalnie nie sposób zanegować obciążających oskarżonego zeznań D. P., a w konsekwencji w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy K. K. w zakresie przypisanego mu czynu.

Ad2. Zarzut niezasadny albowiem:

- „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i art.54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować;

- w ocenie sądu Okręgowego orzeczona kara roku pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk; niewątpliwie bowiem ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu, a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste powodują, że niepodobna jest skutecznie wywodzić, że wymierzona oskarżonemu kara razi surowością;

- Sąd I instancji przeprowadził wszelkie te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary względem oskarżonego, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd odwoławczy stanowisko to podziela; rozstrzygając w tej materii, Sąd Rejonowy należycie ocenił zwłaszcza fakt uprzedniej kilkakrotnej karalności tego oskarżonego, jego znaczną agresję wobec osoby małoletniej.

Mając na uwadze płynące z jego karty karnej wnioski o jego niepoprawności, uznać należy, że oskarżony żadną miarą nie zasługuje na łagodne, pobłażliwe potraktowanie, czego w istocie domaga się obrońca. Zachowanie K. K. na przestrzeni ostatnich lat nie wykazuje bowiem, by zrozumiał on naganność dotychczasowego postępowania oraz że stosowane wobec niego w przeszłości środki karne nie okazały się na tyle skuteczne, aby uświadomił sobie skutki i konsekwencje związane z ponownym wejściem w konflikt z prawem.

Trzeba mieć na uwadze i to, że wymierzona kara pozbawienia wolności oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia tylko nieznacznie przekraczając dolny próg; nie ma żadnych podstaw do dalszego łagodzenia tej kary i to praktycznie do wysokości dolnego ustawowego zagrożenia; rozstrzygnięcie tego rodzaju nie znajduje należytego oparcia pośród zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w treści art.53 kk.

Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego tylko wymierzenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wysokości 3 lat, będzie właściwą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonego wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni go do przemyśleń nad własnym postępowaniem i być może zmobilizuje go do poprawy zachowania w przyszłości.

Reasumując, stwierdzić należy, iż ewentualnie orzeczona wobec K. K. kara łagodniejsza nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą. Nie ma zatem żadnych podstaw do orzeczenia kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze a tym bardziej kary mieszanej.

Wniosek

Obrońca wniósł o o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ewentualnie orzeczenie kary łagodniejszej w szczególności tzw. kary mieszanej na podstawie art. 37b kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do stwierdzenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego w szczególności zeznania pokrzywdzonego D. P. są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.

Z kolei wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Nie zachodzą też przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji zarówno w zakresie zawinienia oskarżonego jak i wymierzonej kary. W ocenie Sądu Okręgowego kara bezwzględna pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości, będzie właściwą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonego wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni go do przemyśleń nad własnym postępowaniem i być może zmobilizuje ją do poprawy zachowania w przyszłości; ewentualnie orzeczona kara łagodniejsza nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą.

Nie ma zatem żadnych podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej; apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna; oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku; Sąd I instancji przeprowadził dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia o winie i wymiarze kary oskarżonemu, swoje stanowisko w tym względzie należycie uzasadnił a Sąd odwoławczy stanowisko to podziela; wysokość wymierzonej kary nie razi niewspółmierną surowością, odpowiada regułom wymiaru kary z art. 53 kk; w ustalonych okolicznościach faktycznych nie ma podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążył Skarb Państwa, uznając, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową oraz konieczność odbycia kary pozbawienia wolności

7.  PODPIS