wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 4 stycznia 2023r.

Sygnatura akt

III K 295/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu

1.1.1

S. G. (2)

7. Przestępstwo z art.13§1 k.k. w zw. z art.190§1 k.k. przypisane w pkt.2. części rozstrzygającej wyroku – oskarżona S. G. (2) w dniu 3 lipca 2021r. w miejscowości O., gm. T., groziła P. S. zniszczeniem jego domu poprzez jego podpalenie chcąc wzbudzić w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia groźby, lecz celu swego nie osiągnęła z uwagi na reakcję pokrzywdzonego

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżona S. G. (2) przez kilkanaście lat pozostawała w nieformalnym związku z J. Ż.. Ze związku tego pochodzi dwoje dzieci – P. P. (1) (obecnie lat 19) oraz F. P. (obecnie lat 5).

Po rozstaniu z J. Ż. S. G. (2) związała się z M. G. (1), z którym w 2019r. zawarła związek małżeński. Małżonkowie G. zamieszkiwali w tym czasie w miejscowości W. przy ul. (...). W mieszkaniu położonym na tym samym piętrze zamieszkiwał były konkubent S. J. Ż..

Związek (...) od samego początku był związkiem bardzo burzliwym. Oboje nie stronili od alkoholu, często urządzając libacje alkoholowe, podczas których dochodziło pomiędzy nimi do licznych kłótni, awantur, a także rękoczynów, w wyniku których obrażenia ciała powstawały na ciele każdego z nich. Takie zachowania małżonków G. skutkowało również licznymi interwencjami policji (vide: k.351-352), która była wzywana przez S. G. (wówczas jeszcze noszącą nazwisko P.), córkę oskarżonej P. P., sąsiadującego z małżonkami G. J. Ż., a także sąsiadów. Małżonkowie G. wykazywali też chorobliwą wręcz zazdrość, posądzając się wzajemnie o zachowania, które miałyby być powodem tegoż. M. G. (1) skarżył się członkom swojej rodziny (bratu, bratowej), iż S. G. (2) kontroluje zawartość jego telefonu, ogranicza możliwość wychodzenia z domu, zabiera jego dokumenty czy grozi mu (vide: zrzuty z korespondencji oraz nagrania k.371, 38-384). W lipcu 2019r. M. G. (1) zdecydował się nawet złożyć zawiadomienie o przestępstwie znęcania nad jego osobą przez S. P. (obecnie G.), ale zaledwie po kilku dniach zmienił zdanie i odmówił złożenia zeznań w tej sprawie, w konsekwencji czego podjęta została decyzja o odmowie wszczęcia śledztwa (vide: kopia akt PR Ds. 558.2019 Prokuratury Rejonowej w Wąbrzeźnie k.433, 520-526). Mimo upływu kolejnych miesięcy, nieustannych awantur, rękoczynów, gróźb i libacji alkoholowych S. i M. małżonkowie G. cały czas trwali w związku, nieustannie kłócąc się i godząc.

Latem 2021r. małżonkowie G. przeprowadzili się do miejscowości O. gmina T.. Pod adresem tym nie zmienili sposobu swojego życia, przy czym M. G. (1) od sierpnia 2021r. zaczął świadczyć pracę w przedsiębiorstwie (...) – w ramach tej pracy pracownicy firmy wyjeżdżali do Niemiec na okres 3-4 tygodni. Podczas takich wyjazdów M. G. (1) nie spożywał alkoholu, jednak po powrocie do swego miejsca zamieszkania kontynuował urządzanie libacji alkoholowych ze swą małżonką S. G..

W dniu 3 lipca 2021r. w godzinach wieczornych S. G. (2) i M. G. (1) przebywali nad jeziorem w miejscowości O., gdzie odbywała się impreza plenerowa. Wraz z nim był wówczas małoletni syn S. F., co nie przeszkodziło każdemu z małżonków G. w spożywaniu alkoholu. Na takie niewłaściwe zachowanie zwrócił im uwagę P. S. zauważając, że kilkuletnie dziecko samo podchodzi do wody, a jego opiekunowie nie reagują. Doszło wówczas do wymiany zdań pomiędzy S. G. a P. S., w trakcie której S. G. (2) zaczęła grozić P. S., że spali jego dom. O ile same groźby P. S. potraktował wówczas jako niepoważne wypowiedzi pijanej osoby, to zbulwersowany zachowaniem S. G. (3) zawiadomił telefonicznie policję o tym, że kilkuletnie dziecko nie ma zapewnionej opieki, gdyż jego matka i ojczym znajdują się w stanie nietrzeźwości. Z uwagi na podanie błędnego adresu zamieszkania małżonków G. policja nie dotarła do ich miejsca zamieszkania.

W dniu 14 lutego 2022r. P. S. złożył wniosek o ściganie S. G. (3) za kierowanie gróźb pod jego adresem (k.465).

7.Częściowo wyjaśnienia oskarżonej S. G. (3)

k.986-988 w zw. z k.133-135, 149-150, 584-585

zeznania świadka A. G.

989-991 w zw. z k.75-77, 367-368

zeznania świadka M. G. (2)

k.991-993 w zw. z k.80-81, 603

Zeznania P. S.

993-994 w zw. z k.377, 465

Zeznania świadka P. P.

998-999 w zw. z 422-423

Zeznania J. Ż.

k.1024-1026 w zw. z k..97-98, 426-429

Zeznania K. G.

k.996-997 w zw. z k.353-354

Zeznania W. G.

k.997-998 w zw. z k.369-370

Zeznania D. Ś.

k.395-396

Zeznania W. S. (1)

k.1022-1023 w zw. z k.419

Zeznania N. S. (dawniej F.)

k.1021-1022 w zw. z k.416

protokół oględzin ciała oskarżonej S. G. (3) z materiałem poglądowym

31-38, 52-65

Wywiad środowiskowy

311-312

informacje dot. interwencji policyjnych

351-352

zrzuty korespondencji M. G. (1) z członkami jego rodziny oraz nagranie

371, 381-384, 489-497

kopia akt PR Ds. 558.2019 Prokuratury Rejonowej w Wąbrzeźnie

433, 520-526

Lp

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu

1.1.2

S. G. (2),

Ł. C.

7.- zbrodnia z art.148§1 k.k. przypisana S. G. (2) w pkt.1 części rozstrzygającej wyroku popełniona w ten sposób, że w dniu 30 października 2021r. w miejscowości O., gm. T. oskarżona działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. G. (1) dokonała jego zabójstwa w ten sposób, że zadała mu uderzenie nożem w okolice lewej strony klatki piersiowej powodując ranę kłutą o kanale przebiegającym od lewej do prawej i od góry ku dołowi uszkadzając worek osierdziowy oraz przenikającej przez przednią ścianę prawej komory serca, co spowodowało tamponadę worka osierdziowego oraz masywne krwawienie do obu jam opłucnowych, co skutkowało zgonem M. G. (1)

8.- występek z art.162§1 k.k. przypisany Ł. C. w pkt.5 części rozstrzygającej wyroku popełniony w ten sposób, że w dniu 30 października 2021r. miejscowości O. gm. T. Ł. C. nie udzielił pomocy poprzez zaniechanie wezwania służb ratunkowych lub powiadomienia osoby posiadającej taka możliwość w stosunku do M. G. (1) znajdującego się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwie utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wynikającego z urazu spowodowanego ciosem zadanym mu nożem w lewą stronę klatki piersiowej w okolicy serca, bez narażenia siebie lub innej osoby na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 30 października 2021r. w godzinach wczesnopopołudniowowych M. i S. małżonkowie G. udali się do pizzerii (...) zlokalizowanej w miejscowości T.. W lokalu tym znajdował się Ł. C., który po chwili dosiadł się do ich stolika, a następnie wszyscy zaczęli spożywać posiłek oraz alkohol (piwo) rozmawiając i zamawiając co jakiś czas kolejne kufle piwa. Po dłużej chwili lokal wpierw opuścił M. G. (1), a następnie około 16:00-16:30 lokal opuścili wspólnie oskarżeni S. G. (2) i Ł. C., którzy taksówką kierowaną przez D. K. (1) udali się do miejsca zamieszkania małżonków G. tj. (...)/ 15. Tymczasem pokrzywdzony M. G. (1) pieszo wrócił z T. do mieszkania w O., gdzie dotarł po godzinie 19.00.

Po powrocie M. G. (1) do miejsca zamieszkania, gdzie zastał on swoją małżonkę w towarzystwie (...), doszło do gwałtownej wymiany zdań pomiędzy M. G. (1) a S. G.. M. G. (1) uderzył swoją żonę rękę w głowę, małżonkowie G. szarpali się wzajemnie i wyzywali. W pewnym momencie owej kłótni oskarżona S. G. (2) poszła do kuchni, wyciągnęła z szuflady nóż z białą rękojeścią (długości całkowitej 22,5 cm, długości ostrza 12,5 cm, szerokości ostrza w najszerszym miejscu 2 cm – vide: k.598-602), po czym wróciła do pokoju, w którym znajdował się jej małżonek M. G. (1) oraz oskarżony Ł. C. i stając przed swym małżonkiem, trzymając nóż w prawej ręce zadała mu nim jeden silny cios w klatkę piersiową.

Hałasy dochodzące z mieszkania zajmowanego przez S. G. i M. G. (1) po godz.19 usłyszeli sąsiedzi, w tym M. K. (1) i M. K. (2). Nie była to dla nich sytuacja zaskakująca, niemniej o godzinie 19:16 M. K. (2) zdecydował się poinformować telefonicznie brata M. M. (2) G. prosząc o interwencję. M. G. (2) udał się wówczas ze swą siostrą A. G. do mieszkania S. i M. G. (1). M. G. (2) próbował się dostać do mieszkania, ale drzwi były zamknięte i pomimo dzwonienia/pukania nikt nie otwierał. M. G. (2) wówczas odszedł, a A. G. nadal dzwoniła dzwonkiem do drzwi. W pewnym momencie udało jej się dostać do mieszkania i zastała tam S. G. (zapewniającą, że wszystko jest w porządku), M. G. (1) leżącego na łóżku w pokoju (ubranego był w zapiętą po szyję bluzę, po rozpięciu zamka której A. G. ujawniła, że lewa strona jego klatki piersiowej obłożona jest ręcznikami papierowymi, przez które przesączała się krew pochodząca z rany na klatce piersiowej) oraz oskarżonego Ł. C., który w tym czasie pospiesznie opuścił mieszkanie. Do tego czasu nikt – w szczególności żaden z oskarżonych nie wezwał pogotowia ratunkowego ani nie zaalarmował innych osób, że M. G. (1) został ugodzony nożem w klatkę piersiową.

Po chwili do mieszkania wszedł również M. G. (2), a M. K. (2) o godzinie 19:27 telefonicznie wezwał pogotowie ratunkowe. Jeszcze przed przyjazdem pogotowia (...) próbowała rozmawiać ze swym bratem M. G. (1), który odpowiadając na zadawane mu pytania wskazał, że to S. G. (2) zadała mu cios nożem.

Po opuszczeniu mieszkania małżonków G. oskarżony Ł. C. początkowo chodził po klatce schodowej w budynku, w którym znajdowało się mieszkanie zajmowane przez S. G. i M. G. (1), a o godz. 20:09 zadzwonił po taksówkę, albowiem chciał wyjechać z miejscowości O.. Nie udało mu się to jednak, gdyż o godzinie 20:30 został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji.

Ranny M. G. (1) został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do Szpitala w G., gdzie zmarł (już w trakcie przejazdu karetką pogotowia (...) był dwukrotnie poddawany reanimacji).

W czasie zdarzenia oskarżona S. G. (2) znajdowała się w stanie nietrzeźwości (badanie wykazało 0,24mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Podobnie w stanie nietrzeźwości znajdował się oskarżony Ł. C. (1,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). .

Oględziny zewnętrzne zwłok M. G. (1) wykazały jedną ranę kłutą na klatce piersiowej, powierzchowną ranę klatki piersiowej i na twarzy, a nadto sińce i otarcia naskórka (szczegółowe opisane w protokole sekcyjnym k.109b-109f). Sekcja zwłok wykazała ranę kłutą serca z następową tamponadą worka osierdziowego oraz z masywnym krwawieniem do obu jam opłucnowych. M. G. (1) zmarł śmiercią gwałtowną, nagłą z powodu wstrząsu krwotocznego, do którego doszło w wyniku rany kłutej serca spowodowanej nożem.

Po zatrzymaniu u S. G. (3) ujawniono obrażenia ciała postaci sińca okolicy czołowej po stronie lewej (obrażenie powstałe w wyniku uderzenia zadanego przez M. G. (1) w dniu zdarzenia), sińców na powierzchni przedniej ramienia lewego, na powierzchni tylnej stawku barkowego, na powierzchni tylnej ramienia prawego oraz otarć naskórka na powierzchni przedniej ramienia lewego, w obrębie pachy lewej i prawej, na powierzchni grzbietowej stopy prawej w rzucie pierwszej kości śródstopia oraz na powierzchni grzbietowej palca drugiego stopy lewej, przy czym obrażenia te miały charakter różnoczasowy, a część znajdująca się w fazie gojenia - powstała co najmniej dobę przed wykonaniem oględzin ciała oskarżonej. U Ł. C. podczas oględzin ciała nie stwierdzono żadnych obrażeń zewnętrznych.

7.wyjaśnienia oskarżonego Ł. C.

984-986 w zw. z 125-126, 127-128, 573-575

7.Częściowo wyjaśnienia oskarżonej S. G. (3)

7.986-988 w zw. z k.133-135, 149-150, 584-585

zeznania świadka A. G.

989-991 w zw. z k.75-77, 367-368,

zeznania świadka M. G. (2)

991-993 w zw. z k.80-81, 603

Zeznania świadka M. K. (1)

994-995 w zw. z 356-357

Zeznania świadka M. K. (2)

995 w zw. z 219-220

Zeznania W. G.

997-998 w zw. z k.369-370

Zeznania świadka D. R.

k.117-118

Zeznania świadka D. K. (2)

k.191-193, 196-197

Zeznania świadka B. P.

k.223-225

Zeznania świadka A. H.

k.206-207

opinia biegłego lekarza specjalisty medycyny sądowej dot. obrażeń ciała ujawnionych u S. G. (3) oraz M. G. (1)

109b-109f, 163, 252-254, 316-319, 641

protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z materiałem poglądowym

6-9, 10-27

protokół oględzin ciała oskarżonych wraz z materiałem poglądowym

31-38, 52-65

protokoły zatrzymania

136-137, 139-140

protokoły badania stanu trzeźwości

50, 51, 121, 129

nagranie z monitoringu pizzerii

245, 391-392

zrzuty korespondencji M. G. (1) z członkami jego rodziny

371, 381-384, 489-497

Protokół oględzin noży wraz z dokumentacją fotograficzną

598-602, 713

Oskarżeni w toku śledztwa zostali poddani jednorazowemu badaniu przez biegłych psychiatrów oraz psychologa. W odniesieniu do S. G. (3) biegli nie stwierdzili choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast przebytą reakcję sytuacyjną oraz nadużywanie alkoholu; biegli nie znaleźli wyznaczników psychopatologicznej motywacji czynu - S. G. (2) była w stanie prawidłowo postrzegać, rejestrować, rozumieć i oceniać otaczającą ją rzeczywistość, w czasie czynu znajdowała się w stanie upojenia alkoholowego prostego.

W odniesieniu do Ł. C. biegli nie stwierdzili choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast uzależnienie od alkoholu.

Opinie biegłych psychiatrów i psychologa dot. stanu zdrowia psychicznego oskarżonej S. G. (3) i oskarżonego Ł. C.

k.690 oraz ustna opinia biegłych złożona na rozprawie w dniu 4 stycznia 2023r. k.1018-1020; k.660

Oskarżona S. G. (2) jest córką A. i J. z domu F., urodziła się w dniu (...) w W.. Oskarżona ma wykształceniu podstawowe, nie ma wyuczonego zawodu. Bezpośrednio przed zatrzymaniem w niniejszej sprawie oskarżona nie pracowała zawodowo pozostając na utrzymaniu małżonka M. G. (1) oraz pobierając zasiłki. S. G. (2) nie ma żadnego majątku. W czasie orzekania była wdową, matką dwojga dzieci (z poprzedniego związku z partnerskiego) w wieku 19 i 5 lat. S. G. (2) nie była uprzednio karana za przestępstwa. W miejscu swego zamieszkania w miejscowości O. (gdzie zamieszkała latem 2021r. razem z mężem M. G. (1) oraz swym 5-letnim synem F. (z poprzedniego związku partnerskiego z J. Ż.) oskarżona posiadała opinię negatywną (vide: wywiad kuratora k.311-312) z uwagi na liczne awantury oraz libacje alkoholowe urządzane wraz z mężem M. G. (1). Oskarżona nie pracowała zawodowo pozostając na utrzymaniu swego małżonka M. G. (1), który od trzech miesięcy przed zdarzeniem wykonywał pracę zarobkową na terenie Niemiec, dokąd wyjeżdżał na okresy kilku tygodniowe.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 24 czerwca 2020r., sygn. akt Nsm 80/20 S. G. (2) ma ograniczoną władzę rodzicielską nad swym małoletnim synem F..

Oskarżony Ł. C. jest synem Z. i G. z domu Z., urodził się w dniu (...) w M.. Ma wykształcenie podstawowe - z zawodu jest monterem. Latem 2021r. pracował jako pracownik budowlany na terenie Szwecji osiągając dochód w wysokości około 2.000 euro miesięcznie, po powrocie do Polski nie podjął żadnego zatrudnienia. Ł. C. nie ma żadnego majątku, jest kawalerem, ma jedno dziecko, wobec którego zobowiązany jest do łożenia alimentów w kwocie 500 zł miesięcznie (córka zamieszkuje ze swoją matką). Oskarżony był uprzednio kilkukrotnie karany za przestępstwa. W miejscu swego zamieszkania (wywiad kuratora k.561-562) posiada pozytywną opinię – jest uzależniony od alkoholu, niemniej pod jego wpływem zachowuje się spokojnie - nie wszczyna żadnych awantur.

wywiady środowiskowe

311-312, 561-562

karty karne

k.141-142, 727

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1

S. G. (2)

Zarzut II. aktu oskarżenia – przestępstwo przypisane S. G. (2) w pkt.2. części rozstrzygającej

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie, by zaistniał skutek działania oskarżonej w postaci wzbudzenia w pokrzywdzonym P. S. uzasadnionej obawy spełniania gróźb S. G. (3) spalenia jego domu – z zeznań pokrzywdzonego złożonych na rozprawie wynika w ocenie Sądu jednoznacznie, iż celu tego oskarżona nie osiągnęła (szerzej przy ocenie zeznań P. S.), co skutkowało koniecznością zmiany kwalifikacji i opisu czynu.

Zeznania P. S.

993-994 w zw. z k.377, 465

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia Ł. C.

Oskarżony Ł. C. zarówno na etapie śledztwa, jak i na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art.162§1 k.k.. Oskarżony nie kwestionując faktu, iż po zaobserwowaniu, jak S. G. (2) zadała M. G. (1) cios nożem w klatkę piersiową nie udzielił pokrzywdzonemu jakiejkolwiek pomocy wskazywał, iż „spanikował”, albowiem znajdował się w takiej sytuacji po raz pierwszy w życiu, a dodatkowo był w stanie nietrzeźwości. Podkreślał też swój żal wynikający z zaistniałej sytuacji, a na rozprawie złożył nawet wniosek o dobrowolne poddanie karze w trybie art.387 k.p.k. (który nie został uwzględniony przez Sąd - vide: k.986). Ł. C. opisał również okoliczności dotarcia do miejsca zamieszkania małżeństwa G. (taksówką wraz ze S. G.), reakcji M. G. (1) na jego osobę jako niespodziewanego gościa oraz szarpaninę i awanturę pomiędzy M. G. (1) a S. G., w której Ł. C. nie brał czynnego udziału, a podczas której M. G. (1) uderzył S. G. ręką w głowę, a w dalszej kolejności doszło do zadania ciosu nożem M. G. (1) przez S. G.. Oskarżony C. kategorycznie zaprzeczał, by brał on jakikolwiek udział w awanturze pomiędzy małżonkami G., w szczególności zaś zaprzeczył tym twierdzeniom S. G. (3), w których obciążała go ona wskazując, jakoby zadawał on M. G. (1) ciosy nożem. Podkreślając swój stan nietrzeźwości Ł. C. podawał też, że kojarzy przybycie jakiejś osoby/osób do mieszkania małżonków G. tuż przed tym, jak on sam oddalił się stamtąd.

W ocenie Sądu brak było podstaw do odmowy wiary wyjaśnieniom Ł. C.. Jego relacja procesowa pozostawała wprawdzie sprzeczna z częścią wyjaśnień S. G. (3), niemniej to właśnie wyjaśnienia Ł. C. korelowały z zeznaniami świadków A. G. i M. G. (2) (rodzeństwa M. G. (1), którzy przybyli do miejsca zamieszkania wkrótce po zadaniu ciosu nożem ich bratu), a przede wszystkim z wynikami sekcji zwłok M. G. (1) i opinią biegłego lekarza medycyny sądowej dr. B. B. (1), które to dowody kategorycznie wykluczały wersję zdarzeń przedstawioną przez S. G..

7.Podkreślić też w tym miejscu należy, iż przesłuchanie Ł. C. na rozprawie pozwoliło na kategoryczne stwierdzenie, iż podpisane przez niego pismo wysłane z jednostki penitencjarnej (k.566) nie było jego autorstwa (sporządzał je bowiem inny współosadzony), zaś treści w nim zawarte nie mogą być potraktowane jako wiarygodny dowód pozwalający na odtworzenie przebiegu zdarzenia z dnia 30 października 2021r., skoro oskarżony C. „opowiedział w skrócie” koledze przebieg zdarzenia, a ten „to wykorzystał i napisał” przy czym „chciał pomóc (…) pani G. i tak to ubrał w słowa”. Nie kwestionując doświadczenia w powieściopisarstwie owego autora pisma (który według twierdzeń Ł. C. miałby się wręcz trudnić swoistym udzielaniem porad prawnych współosadzonym - „chłopaki mówili, że on pomagał też innym wcześniej pisać”) stwierdzić należy stanowczo, iż skoro nie była to relacja uczestniczącego w zdarzeniu oskarżonego Ł. C., lecz ubarwiona twórczość osoby z nim współosadzonej podyktowana chęcią pomocy S. G. (2) („on mówił, żebyśmy to napisali, żeby pani S. dostała mniejszy wyrok”), nie sposób wnioskować na podstawie pisma z k.566 akt sprawy o przebiegu inkryminowanego zdarzenia.

Podkreślić też należy, że podejmowane przez Ł. C. próby usprawiedliwienia jego zaniechania w udzieleniu pomocy M. G. (1) (podkreślanie swego zaskoczenia, spanikowania oraz stanu upojenia alkoholowego) jak się wydaje nawet w przekonaniu samego oskarżonego i jego obrońcy były niewiarygodne, skoro złożyli oni wniosek u dobrowolne poddanie karze, niemniej warto w tym miejscu podkreślić, że w ocenie Sądu okoliczności te nie mogły w żaden sposób ekskulpować oskarżonego Ł. C., a fakt, iż był on na tyle „trzeźwy”, że potrafił zadzwonić do taksówkarza po wyjściu z mieszkania małżeństwa G., dobitnie tego dowodzi.

Częściowo wyjaśnienia S. G. (3)

7. Oskarżona S. G. (2) na rozprawie nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej przestępstw. Jedynie częściowo podtrzymała swoje wyjaśnienia złożone na etapie śledztwa, przedstawiając właściwie kolejną już wersję zdarzenia z dnia 30 października 2021r.

8. Wyjaśniając po raz pierwszy na etapie śledztwa, czyli w dniu 1 listopada 2021r. w godzinach popołudniowych (k.133-135) S. G. (2) przyznała się do zadania M. G. (1) jednego ciosu nożem. Oskarżona opisała swój burzliwy związek z M. G. (1), podkreślając alkoholizm swego męża, jego przejawy zazdrości oraz awanturniczy charakter, a także używanie przez niego wobec niej przemocy fizycznej. Odnośnie dnia zdarzenia S. G. (2) opisała okoliczności poprzedzające jej przybycie do miejsca zamieszkania wraz z Ł. C. (co do przyczyn tej wizyty oskarżona nigdy nie potrafiła ich sprecyzować), a także samo przybycie M. G. (1) do mieszkania, po którym na widok Ł. C. miałby on zwrócić się do S. G. (3) wulgarnymi słowami oraz uderzyć ją pięścią w lewą stronę głowy, po którym to ciosie miałaby ona upaść, zaś M. G. (1) miałby się jakoby szarpać z Ł. C., co według tej wersji oskarżonej miałoby trwać „z 20 minut”, a podczas której to szarpaniny M. G. (1) miałby uderzyć oskarżoną drugi raz („mąż doleciał do mnie i dostałam z otwartej ręki w twarz”). Opisując moment zadania przez siebie ciosu nożem M. G. (1) oskarżona wskazała, iż była „znerwicowana” i w czasie szarpaniny pomiędzy Ł. C. a M. G. (1) poszła/pobiegła po nóż do kuchni, wyciągnęła nóż z białą rękojeścią z szuflady, wróciła do pokoju, zaś Ł. C. na jej widok miałby „odskoczyć” od M. G. (1), a ona wówczas podbiegła do męża i uderzyła go „lekko” nożem „w przód w okolice klatki piersiowej”, przy czym nóż trzymała w prawej ręce, uderzenie było pchnięciem, a „mąż w tym czasie stał i nikogo nie atakował”. Według tych wyjaśnień S. G. (3) po tym zadaniu ciosu, Ł. C. miałby „założyć gumowe rękawiczki”, pobiec do kuchni po inny nóż (leżący w kuchni na blacie) oraz uderzyć M. G. (1) tym nożem w klatkę piersiową, po czym wybiec z mieszkania, a ona sama miałaby podjąć próby ratowania swego małżonka.

9. Na posiedzeniu w przedmiocie wniosku prokuratora o zastosowanie tymczasowego aresztowania S. G. (2) zmieniła częściowo swą wersję zdarzeń wskazując, jakoby w chwili gdy ona uderzyła męża nożem miałby on do niej podbiegać („on leciał do mnie”), cały czas podkreślając, jakoby również Ł. C. miałby zadać pokrzywdzonemu cios nożem.

10. Przesłuchiwana po raz ostatni na etapie śledztwa S. G. (2) odmówiła ustosunkowania się do przedstawionych jej zarzutów.

11.Wyjaśniając na etapie postępowania jurysdykcyjnego S. G. (2) przedstawiła kolejną już, zupełnie inną wersję zdarzeń wskazując, że M. G. (1) po tym, jak „wpadł” do mieszkania, od razu zaczął ją bić, szarpać i wyzywać „od najgorszych”. Po otrzymaniu ciosu z pięści w nos przewróciła się ona, a M. G. (1) miałby wówczas ciągnąć ją za włosy, a następnie pobiec do kuchni, skąd wziął nóż. Według wyjaśnień oskarżonej próbowała ona wyrwać nóż M. G. (1), a wówczas „on się pochylił i sobie wbił ten nóż”, po czym upadł na łóżko. S. G. (2) podkreślała, że M. G. (1) wbił sobie nóż w serce „pochylając się” i „było to przez przypadek”, „on sam się nadział na ten nóż”. W tym czasie Ł. C. - według tych wyjaśnień S. G. (3) - stał z boku i nie reagował, a po przybyciu rodzeństwa M. G. (1) uciekł z mieszkania. S. G. (2) podkreślała, że nie pamięta nic z tego co wyjaśniała „na policji i w sądzie”, zaprzeczała też, by cokolwiek mówiła siostrze męża, gdy ona weszła do mieszkania. Na rozprawie oskarżona wskazywała też, iż Ł. C. nie zadawał ciosów nożem jej mężowi. Podkreślała też swój burzliwy związek z M. G. (1), podczas którego miałby on nadużywać alkoholu oraz znęcać się nad nią, wykazując chorobliwą zazdrość. Zaprzeczała, by ona sama miała podejmować jakieś akty agresji względem swego małżonka kreując siebie na ofiarę, która nieustannie kochała swojego męża („bardzo byłam za nim, a on za mną, stale mu wybaczałam”).

12.W odniesieniu do wyjaśnień złożonych na etapie śledztwa S. G. (2) wskazywała, jakoby nie mówiła wówczas prawdy, gdyż była „w szoku”. Podtrzymała jednak twierdzenie, jakoby Ł. C. miałby się szarpać z jej mężem.

13.Odnosząc się do zarzutu przestępstwa popełnionego na szkodę P. S. oskarżona nie przyznała się do niego wskazując, że nie jest z pokrzywdzonym w żadnym konflikcie.

Za wiarygodne uznano te wyjaśnienia oskarżonej, w których przyznała się ona do zadania pokrzywdzonemu jednego ciosu nożem z białą rękojeścią w klatkę piersiową, opisała poprzedzającą zadanie ciosu awanturę podczas, której doszło m.in. do uderzenia jej przez M. G. (1) w głowę, a także opisywała swój burzliwy związek z M. G. (1), podczas którego nadużywał on alkoholu, a pomiędzy małżonkami dochodziło do awantur skutkujących nawet interwencjami policji. W tym zakresie wyjaśnienia S. G. (3) korelowały z pozostałymi dowodami – w szczególności co do związku małżonków G. z zeznaniami licznych świadków i dokumentacją dot. interwencji policji w miejscu zamieszkania małżonków G., zaś co do samego przebiegu zdarzenia – z wyjaśnieniami Ł. C. oraz wynikami sekcji zwłok pokrzywdzonego i opinią biegłego lekarza specjalisty z zakresu medycyny sądowej B. B. (1). W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej (o czym będzie mowa niżej).

zeznania świadków A. G., i M. G. (2)

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków A. G. i M. G. (2) – rodzeństwa pokrzywdzonego M. G. (1), którzy przybyli na miejsce zdarzenia bezpośrednio po zadaniu ciosu pokrzywdzonemu, zastając tam oskarżonych oraz konającego pokrzywdzonego. Relacja rodzeństwa M. G. (1) w pełni korelowała ze sobą wzajemnie, zeznaniami sąsiadów – małżonków K. (którzy poinformowali ich o kolejnej już awanturze w mieszkaniu małżonków G.). Co godne podkreślenia – umierający M. G. (1) potwierdził swej siostrze A. G., iż sprawcą rany mu zadanej była S. G. (2), zaś rodzeństwo M. G. (1) szczerze przyznawało w swych zeznaniach, iż M. G. (1) od wielu już lat miał problem z uzależnieniem od alkoholu, zaś opisując relację łączącą małżonków G., nie gloryfikując swego brata, przyznawali, że związek (...) był związkiem toksycznym, w którym każda z jego stron wyrządzała krzywdę drugiej – a twierdzenia te były poparte zrzutami prowadzonej korespondencji z M. G. (1) (k.371).

Zeznania M. G. (2) (k.603) były również przydatne dla poczynienia ustaleń w zakresie gróźb podpalenia domu P. S., które to groźby oskarżona kierowała wobec pokrzywdzonego nad jeziorem latek 2021r..

Zeznania P. S.

7.Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego P. S., który precyzyjnie opisał okoliczności kierowania przez S. G. pod jego adresem gróźb podpalenia jego domu. Zeznania pokrzywdzonego cechowały się konsekwencją, logicznością oraz zgodnością z zeznaniami A. G., M. G. (2) i W. G., pozwalając na zanegowanie wyjaśnień oskarżonej zaprzeczającej temuż. Przesłuchanie świadka na rozprawie pozwoliło również na ustalenie, iż w rzeczywistości cel działania podjętego przez oskarżoną G. tzn. wypowiadania przez nią gróźb podpalenia domu, nie został osiągnięty tzn. u P. S. nie powstała obawa spełnienia tejże groźby przez S. G.. Do wniosku takiego prowadziła analiza zeznań świadka S., który tłumacząc przyczyny swojego telefonu na policję bezpośrednio po zdarzeniu wskazywał, iż uczynił to z tego powodu, że M. i S. G. (2) byli w stanie nietrzeźwości mając pod opieką małoletnie dziecko, a nie dlatego, że oskarżona groziła mu, albowiem sądził „że ona żartowała”, on sam zaś spał w nocy następującej po zdarzeniu na dole domu (a nie z żoną na piętrze), ale tylko dlatego, że był pijany. W konsekwencji dzwoniąc na policję świadek S. informował o nienależytej opiece nad dzieckiem, a nie o groźbach („nie po to dzwoniłem”). Wnioski z analizy zeznań świadka prowadziły do podjęcia przez Sąd decyzji o zmianie kwalifikacji prawnej zachowania S. G. (3) (na usiłowanie gróźb karalnych).

Zeznania świadków M. K. (1) oraz M. K. (2)

Sąd w całości dał wiarę uznał zeznaniom świadków M. K. (1) i M. K. (2) – sąsiadów małżonków G., którzy słysząc awanturę dobiegająca z ich mieszkania zaalarmowali rodzeństwo M. G. (1) prosząc o podjęcie interwencji. Relacja M. K. (1) i M. K. (2) w pełni korelowała ze sobą wzajemnie oraz zeznaniami A. G. i M. G. (2).

Zeznania K. G., W. G., D. Ś.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań K. G. (syna M. G. (1)) oraz W. G. (bratowej M. G. (1), żony świadka M. G. (2)) oraz D. Ś. (pracodawcy pokrzywdzonego M. G. (1) od sierpnia 2021r. do jego śmierci) dot. relacji łączącej małżonków G., które to zeznania korelowały z zeznaniami świadków A. G., M. G. (2) oraz zrzutami prowadzonej korespondencji z M. G. (1) (k.371).

Zeznania świadka P. P. oraz J. Ż.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka P. P. – córki oskarżonej S. G. (3) oraz J. Ż. (byłego partnera S. G. i ojca jej dwojga dzieci – P. i F.). Nie kwestionując bowiem faktu podejmowania nagannych zachowań przez M. G. (1) względem oskarżonej S. G. (3) zauważyć należy, iż relacje P. P. oraz J. Ż. zatajały okoliczności wzajemnych nagannych zachowań S. G. (3) względem jej męża, które wynikały z zeznań szeregu świadków, ale również z zabezpieczonej korespondencji M. G. (1) z członkami swojej rodziny. Podejmowane przez świadków P. P. oraz J. Ż. próby przedstawienia S. G. (3) wyłącznie jako ofiary przemocy domowej nie mogły znaleźć uznania i musiały zostać uznane za próbę pomocy jej w zaistniałej sytuacji procesowej. Nadmienić należy, iż z dokumentacji dotyczącej interwencji policji w miejscu zamieszkania małżonków G. wynika niezbicie, że przyczyną tychże interwencji było również zachowanie nastoletniej wówczas P. P. względem oskarżonej S. G. (3) czy też zachowania J. Ż., którego niezmiernie bliskie sąsiedztwo (mieszkanie zajmowane naprzeciwko) i nieustanne „dobre rady” z całą pewnością nie pomagało S. G. (2) w utrzymaniu poprawnych relacji w nowym związku z M. G. (1).

Zeznania świadka D. R., Zeznania świadka D. K. (2),

B. P.

Zeznania funkcjonariuszki Policji D. R. oraz ratowników medycznych D. K. (2) i B. P. uznano za w całości wiarygodne, albowiem w sposób szczegółowy, spójny i logiczny opisali okoliczności przeprowadzenia interwencji i próby dzielenia pomocy w mieszkaniu małżonków G. i ujawnienia rannego M. G. (1), jak również sposób zachowywania się w czasie tej czynności oskarżonej S. G. (3). Okoliczności opisane przez funkcjonariuszy Policji oraz ratowników medycznych w złożonych zeznaniach znalazły pełne potwierdzenie w złożonych do akt dokumentach, zwłaszcza w sporządzonych na miejscu zdarzenia protokołach, jak również w zeznaniach świadków - rodzeństwa M. G. (1).

Zeznania świadka A. H.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. H. – pracownicy pizzerii, w której w dniu zdarzenia w godzinach wczesno popołudniowych spożywali posiłek oraz piwo małżonkowie G. oraz oskarżony Ł. C., który dosiadł się do nich do stolika. Zeznania świadka H. w pełni korelowały z zabezpieczonym nagraniem z monitoringu lokalu (k.391-392) pozwalając na ustalenie, iż podczas pobytu w owej pizzerii zachowanie żadnego z uczestników późniejszego zdarzenia nie wskazywało na to, by pomiędzy nimi miało dojść do jakiejś scysji.

Zeznania N. S. (dawniej F.) oraz W. S. (1)

Za wiarygodne, choć przydatne w ograniczonym zakresie Sąd uznał zeznania świadków N. S. (dawniej F.) oraz W. S. (1) – sąsiadów małżonków G. z czasów, gdy zamieszkiwali oni w W.. Świadkowie zrelacjonowali liczne kłótnie i awantury dochodzące z lokalu zajmowanego przez małżonków G. oraz posiadane przez siebie informacje dot. relacji panujących w rodzinie S. i M. G. (1). Dodać należy, iż były to informacje pochodzące ze spostrzeżeń własnych oraz w znacznej swej części z relacji S. G. (3), której zdarzało się „wyżalać” N. F.. Świadkowie S. nie mieli natomiast jakiejkolwiek wiedzy na temat relacji panujących w małżeństwie oskarżonej w czasie, gdy przeprowadzili się oni z W. do miejscowości O..

Opinie biegłych

Za w pełni przydatne Sąd uznał opinie biegłych psychiatrów i psychologa dot. stanu zdrowia psychicznego oskarżonej S. G. (3) (k.690 oraz ustna opinia biegłych złożona na rozprawie w dniu 4 stycznia 2023r. k.1018-1020) i oskarżonego Ł. C. (k.660) oraz opinię biegłego lekarza specjalisty medycyny sądowej B. B. (1) dot. obrażeń ciała ujawnionych u S. G. (3) oraz M. G. (1) (opinie pisemne k.109b-109f, 163, 252-254, 316-319, 641).

Opinie biegłych dot. stanu zdrowia psychicznego oskarżonych S. G. (3) i Ł. C. były jasne, rzeczowe i wyczerpujące, wolne od wewnętrznych sprzeczności, uwzględniały całokształt materiału dowodowego dostępnego w sprawie, a nadto sporządzone zostały w oparciu o osobiste spostrzeżenia biegłych poczynione w toku badania oskarżonych. Zarówno wiedza, jak i doświadczenie zawodowe powołanych biegłych psychiatrów i psychologa nie budziły żadnych wątpliwości. Również zresztą strony nie kwestionowały kompetencji biegłych, czy trafności wniosków sformułowanych w opinii. Opinie biegłych pozwoliły na ustalenie stanu poczytalności każdego z oskarżonego in tempore criminis.

Niezwykle przydatna okazała się również opinia biegłego lekarza z zakresu medycyny sądowej B. B. (1), a dotyczące obrażeń ciała odniesionych przez pokrzywdzonego M. G. (1) oraz przyczyn jego śmierci, a także ujawnionych obrażeń ciała S. G. (3). Te opinie również cechowała rzeczowość, jasność, brak wewnętrznych sprzeczności, uwzględniały one całokształt materiału dowodowego. Opinie te pozwoliły na ustalenie, jakich dokładnie obrażeń ciała doznał pokrzywdzony M. G. (1) i jaki był mechanizm ich powstania. Opinie te pozwoliły na zweryfikowanie różnych wersji zdarzeń przedstawianych w wyjaśnieniach przez oskarżoną S. G. – w szczególności na wykluczenie tej ich wersji, w której podjęła ona próbę obciążenia Ł. C. zadaniem śmiertelnego ciosu nożem (co zostało wykluczone po stwierdzeniu jednego jedynie kanału rany, a nie dwóch) czy tej ich wersji, w której wskazywała ona na „nadzianie się” M. G. (1) na nóż (co również został wykluczone przez biegłego na podstawie przebiegu kanału rany).

Dowody z dokumentów

Dowody z dokumentów w postaci: protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z materiałem poglądowym (k.6-9, 10-27); protokół oględzin ciała oskarżonych wraz z materiałem poglądowym (k.31-38, 52-65); protokoły zatrzymania (k.136-137, 139-140); protokoły badania stanu trzeźwości (k.50, 51, 121, 129); nagrania z monitoringu pizzerii (k.245, 391-392), wywiady środowiskowe (k.311-312, 561-562); informacje dot. interwencji policyjnych (k.351-352), zabezpieczonych zrzutach korespondencji M. G. (1) z członkami jego rodziny (k.371, 381-384, 489-497), protokołu oględzin noży wraz z dokumentacją fotograficzną (k.598-602, 713), kart karnych (k.141-142, 727) uznano za wiarygodne i w pełni przydane dla sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez właściwe organy, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez obowiązujące przepisy. Brak było podstaw ku temu, aby podważyć ich autentyczność, czy też prawdziwości zawartych w nich twierdzeń. Dokumenty te nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron procesowych, a i z urzędu nie ujawnił się ku temu żaden powód.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Wyjaśnienia S. G. (3)

W pozostałym (innym niż wyżej opisanym) zakresie wyjaśnienia S. G. (3) Sąd uznał za niewiarygodne, albowiem cechowały się one niestabilnością i niespójnością wewnętrzną, częściowo wręcz raziły sprzecznością z zasadami logicznego rozumowania, a nade wszystko pozostawały w sprzeczności z zeznaniami świadków oraz wynikami sekcji zwłok pokrzywdzonego i opinią biegłego lekarza specjalisty z zakresu medycyny sądowej B. B. (2).

I tak twierdzenia formułowane przez oskarżoną G., jakoby poza przyznawanym przez nią ciosem nożem zadanym osobiście przez nią pokrzywdzonemu M. G. (1), miałby zostać zadany inny jeszcze cios w klatkę piersiową, a mianowicie cios zadany nożem z czarną rękojeścią przez Ł. C. (po uprzednim założeniu przez niego gumowych rękawiczek) były twierdzeniami sprzecznymi nie tylko z wyjaśnieniami Ł. C., ale również z wynikami sekcji zwłok pokrzywdzonego (z której oczywiście wynikała jedynie jedna, a nie kilka ran kłutych zadanych pokrzywdzonemu), a także z wynikami oględzin zabezpieczonych na miejscu zdarzenia noży (k.598-602 – wyłącznie na nożu z białą rękojeścią ujawniono zabrudzenie krwią). W sytuacji ujawnienia na ciele pokrzywdzonego jedynie jednej rany kłutej za oczywiście niewiarygodne uznać należało twierdzenia S. G. (3), jakoby poza ciosem zadanym przez nią samą drugi cios nożem miałby zadać Ł. C..

Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom S. G. (3) jakoby cios przez nią zadany miałby być lekki – twierdzenie takie pozostawało w opozycji do opinii biegłego lekarza z zakresu medycyny sądowej, który analizując kanał rany jednoznacznie ocenił, iż siła ciosu musiała być znaczna.

Pomijając już nawet fakt sformułowania przez oskarżoną tezy o rzekomym samodzielnym „nadzianiu się” przez M. G. (1) na nóż dopiero na rozprawie (w opozycji do wcześniejszych wyjaśnień oskarżonej) stwierdzić należało, że możliwość taka została kategorycznie wykluczona. Przesłuchiwany na rozprawie biegły B. B. (1) wprost ocenił na podstawie kanału rany stwierdzonej u pokrzywdzonego, iż taka wersja przedstawiona przez S. G. nie koreluje z przebiegiem kanału rany.

Za niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia S. G. (3), w których opisując swój związek z M. G. (1) kreowała ona siebie wyłącznie na ofiarę swojego męża – alkoholika i tyrana. Wprawdzie okoliczność ta nie miała większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, niemniej podkreślenia wymaga, iż zeznania części świadków (np. M. C. (1), K. C. – wskazujących, iż podczas awantur S. G. (2) nie była jedynie osobą atakowaną, ale również kierowała wobec M. G. (1) wyzwiska i wulgaryzmy, a nawet groźby zabójstwa; rodzeństwa M. A. g., M. G. (2), jego syna – K. G., bratowej – W. G.), informacje dot. interwencji funkcjonariuszy policji w miejscu zamieszkania małżonków G. (k.351-352, z której wynika, iż przyczyną tychże interwencji było zachowanie wszystkich członków rodziny – w tym nastoletniej córki S. P. P., a także byłego konkubenta oskarżonej – zamieszkującego naprzeciwko J. Ż.), czy też zabezpieczone w sprawie zrzuty korespondencji M. G. (1) z członkami jego rodziny (vide: k.371) były dowodami wskazującymi, iż tak jednostronnie nakreślony przez oskarżoną S. G. i członków jej najbliższej rodziny obraz relacji panujących w małżeństwie G. nie odzwierciedlał rzeczywistego stanu rzeczy, albowiem S. G. (2) również zachowywała się względem swego męża w sposób naganny – używała wobec niego wulgaryzmów, dopuszczała się rękoczynów (vide: k.371) oraz gróźb, a nawet kontrolowała korespondencję M. G. (1). W tej sytuacji wyjaśnienia S. G. (3) musiały zostać uznać za niewiarygodne i zmierzające jedynie do przedstawienia jej w lepszym świetle na użytek niniejszej sprawy karnej.

Sąd odmówił również wiary wyjaśnieniom oskarżonej w części, w której zaprzeczyła ona formułowaniu gróźb wobec P. S.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej pozostawały w rażącej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego P. S., ale również zeznaniami świadków A. G. i M. G. (2), które to zeznania uzupełniały się wzajemnie tworząc spójny obraz rzeczywistości. Podkreślić też należy, iż w sprawie nie ujawniono jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby wskazywać, iż P. S. miałby jakikolwiek interes w kłamliwym pomawianiu oskarżonej.

Zeznania świadków M. C. (2), A. C., E. C., M. S. (1), W. S. (2), M. C. (1), K. C., D. K. (1) N. M., M. S. (2)

Za nieprzydatne z uwagi na ich treść Sąd uznał zeznania świadka M. C. (2) (brata oskarżonego Ł. C., k.995-996 w zw. z 84-85), A. C., E. C., M. S. (1), W. S. (2), M. C. (1), K. C. (sąsiadów małżonków G. k.84-85; k.211-212; 359; 361; 372-373; 375), D. K. (1) (k.93 – taksówkarza, który przywiózł oskarżonych do miejsca zamieszkania małżonków G.), N. M. (byłej małżonki M. G. (1) k.379) oraz M. S. (2) (byłego współpracownika M. G. (1) k.482).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

S. G. (2) – zbrodnia z art.148§1 k.k. przypisana w pkt.1 części rozstrzygającej wyroku

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

7.Okoliczności zaistniałego czynu zarzuconego oskarżonej w akcie oskarżenia, a także wnioski z przeprowadzonego postępowania dowodowego doprowadziły do jednoznacznego ustalenia, że wina oskarżonej S. G. (3) nie budzi żadnych wątpliwości i została w pełni wykazana, a polega na tym, że w dniu 30 października 2021r. w miejscowości O., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia swojego małżonka M. G. (1) dokonała jego zabójstwa w ten sposób, że zadała mu uderzenie nożem w okolice lewej strony klatki piersiowej powodując ranę kłutą o kanale przebiegającym od lewej do prawej i od góry ku dołowi uszkadzając worek osierdziowy oraz przenikającej przez przednią ścianę prawej komory serca, co spowodowało tamponadę worka osierdziowego oraz masywne krwawienie do obu jam opłucnowych - co skutkowało zgonem M. G. (1). Tym samym oskarżona został uznana za winną zbrodni z art.148§1 k.k.

Przestępstwo z art.148§1 k.k. ma charakter materialny (skutkowy), co oznacza, że dla przypisania sprawcy skutku w postaci śmierci człowieka niezbędne jest wykazanie istnienia związku przyczynowego między ustalonym, nagannym zachowaniem sprawcy a szkodliwym skutkiem w postaci śmierci człowieka (V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz, Lex 2018, do art. 148 k.k.). W poddanym osądowi przypadku biegły z zakresu medycyny sądowej po przeprowadzeniu oględzin zewnętrznych i sekcji zwłok M. G. (1) jednoznacznie wskazał, że zmarł on na skutek doznanej rany kłutej uszkadzającej worek osierdziowy oraz przenikającej przez przednią ścianę prawej komory serca, co spowodowało tamponadę worka osierdziowego oraz masywne krwawienie do obu jam opłucnowych. Z kolei z uznanej za wiarygodną części wyjaśnień samej oskarżonej S. G. (3), ale także z wyjaśnień obecnego na miejscu zdarzenia Ł. C. wynikało niezbicie, iż to oskarżona zadała pokrzywdzonemu ów jedyny cios nożem (zabezpieczonym w sprawie nożem z białą rękojeścią) doprowadzając do powstania u pokrzywdzonego wspomnianych obrażeń skutkujących jego śmiercią. W konsekwencji przyjąć należało, że pomiędzy zachowaniem S. G. (3) a skutkiem w postaci śmierci M. G. (1) zaistniał bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy warunkujący skuteczne uznanie jej sprawstwa za zbrodnię z art.148§1 k.k..

Przechodząc w tym miejscu do prawnokarnej oceny opisywanego zachowania oskarżonej pod kątem znamienia strony podmiotowej zbrodni z art.148§1 k.k. wskazać należy, iż zgromadzony w toku procesu materiał dowodowy pozwolił na poczynienie niewątpliwych ustaleń, iż oskarżona działała w sposób umyślny z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego M. G. (1). Dla oceny strony podmiotowej zabójstwa konieczna jest analiza przesłanek przedmiotowych, zarówno sposobu działania sprawcy (rodzaj i rozmiar użytego narzędzia, ilość uderzeń, siłę, z jaką ciosy zostały zadane, umiejscowienie ciosów, przebieg rany), a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, pobudki, motywy działania, stosunki panujące między sprawcą a pokrzywdzonym, tło zajścia, zachowanie się przed i po popełnieniu czynu (M. Budyn-Kulik [w:] M. Mozgawa [red.] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Lex 2021, do art. 148 k.k.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 listopada 2013 roku, II AKa 349/13, Legalis nr 747044; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2017 roku, II AKa 195/17, Legalis nr 1683474; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 lutego 2019 roku, II AKa 2/19, Legalis nr 2146911). Za przyjęciem, iż S. G. (2) działała z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia M. G. (1) niewątpliwie wskazuje przede wszystkim uderzenie pokrzywdzonego nożem w klatkę piersiową ze znaczną siłą. Bynajmniej nie trzeba bowiem posiadać żadnej szczególnej wiedzy medycznej, aby wiedzieć, iż okolice klatki piersiowej są szczególnie wrażliwe na urazy częścią ludzkiego ciała, ani też żadnej szczególnej wiedzy technicznej, by stwierdzić, że nóż o parametrach takich jak zabezpieczony w sprawie stanowi niebezpieczne narzędzie, które ze względu na swoją budowę w przypadku zadania nim ciosu w klatkę piersiową nie tylko może spowodować, ale powoduje poważne dla zdrowia i życia obrażenia. Dodatkowo tylko wspomnieć należy, iż w żadnym momencie swego bezprawnego działania względem pokrzywdzonego oskarżona bynajmniej nie zreflektowała się i nie podjęła jakichkolwiek konkretnych kroków celem udzielenia mu pomocy – oczywistym jest, że sam płacz taką pomocą bynajmniej niej jest. Mając na względzie powyższe nie może być wątpliwości co do tego, że S. G. (2) podejmując działania zmierzające do pozbawienia życia pokrzywdzonego działała z zamiarem bezpośrednim – doskonale zdawała sobie sprawę (pomimo spożytego alkoholu) ze znaczenia podejmowanego względem pokrzywdzonego działania w postaci zadania mu ciosu nożem w klatkę piersiową. O ile zatem ów zamiar bezpośredni był jednocześnie zamiarem nagłym (powstałym na skutek awantury pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym) to Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż S. G. (2) chciała pozbawić życia swojego małżonka M. G. (1), a tym samym wypełniła również znamię strony podmiotowej zbrodni z art.148§1 k.k., działając w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim.

Marginalnie tylko (kwestia ta nie byłą bowiem podnoszona przez jakąkolwiek ze stron, a oskarżona w ostatecznej wersji swych wyjaśnień utrzymywała, że pokrzywdzony sam „nadział” się na nóż) Sąd pragnie należy, iż w rozpatrywanym przypadku brak było podstaw, aby działanie podjęte przez oskarżoną w czasie zdarzenia postrzegać jako działanie w warunkach obrony koniecznej. Zgodnie z przepisem art.25§1 k.k., nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Warunkiem przyjęcia obrony koniecznej jest działanie w zamiarze odparcia zamachu, co zakłada świadomość zaistnienia bezpośredniego i bezprawnego zamachu oraz chęć obrony zaatakowanego dobra – skoro oskarżona zaprzeczyła ostatecznie w ogóle, by to ona zadała cios pokrzywdzonemu, nie sposób wnioskować, by zadając cios nożem M. G. (1) miała ona działać w celu odparcia jakiegoś ataku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

5

Ł. C. – występek z art.162§1 k.k. przypisany w pkt.5. części rozstrzygającej wyroku

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art.162§1 k.k. odpowiedzialności podlega ten, kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Ochrona życia lub zdrowia ludzkiego wymaga więc nie tylko powstrzymania się od działań, które mogłyby te dobra zniszczyć lub narazić na niebezpieczeństwo, lecz także aktywności w tych wszystkich wypadkach, gdy życiu lub zdrowiu ludzkiemu grozi niebezpieczeństwo, aktywności zmierzającej do uchylenia tego niebezpieczeństwa. Przestępstwo określone w art.162§1 k.k. jest typowym przestępstwem formalnym z zaniechania - odpowiedzialność karna związana jest z samym niewykonaniem ciążącego na sprawcy obowiązku. Obowiązek ten ma charakter powszechny i dotyczy każdego, kto znalazł się w sytuacji bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia innego człowieka lub ciężkiego uszczerbku na jego zdrowiu.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że Ł. C. był naocznym świadkiem zadania przez S. G. ciosu nożem M. G. (1) w klatkę piersiową, po którym to ciosie pokrzywdzony przewrócił się, ale jeszcze żył. Ł. C. niewątpliwie miał więc świadomość, że ugodzony nożem w klatkę piersiową M. G. (1) znajduje się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, a mimo to nie podjął wówczas żadnych działań celem udzielenia pomocy M. G. (1) - niewątpliwie zaś mógł on jej udzielić bez narażenia siebie samego ani tez innej osoby na takie samo niebezpieczeństwo. W szczególności Ł. C. nie podjął żadnych działań celem wezwania służb ratunkowych czy choćby powiadomienia osoby posiadającej taką możliwość. Podkreślić należy, iż dla bytu przestępstwa z art.162§1 k.k. dokonanego przez Ł. C. nieistotne jest nawet to, czy działanie, którego oskarżony zaniechał, rzeczywiście przyniosłoby ratunek M. G. (1) - decydujące jest bowiem to, że oskarżony C. widząc zagrożenie dla życia M. G. (1) nie podjął jakichkolwiek dostępnych mu środków mogących uchylić lub choćby pomniejszyć to zagrożenie.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

2

S. G. (2) - występek z art.13§1 k.k. w zw. z art.190§1 k.k. przypisany w pkt.2. części rozstrzygającej wyroku

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art.190§1 k.k. przestępstwo popełnia ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia), jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Oznacza to, że nie wypełnia znamion tego przestępstwa grożenie innej osobie popełnieniem wykroczenia lub innym naruszeniem prawa, choćby dotkliwym dla pokrzywdzonego. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem, np. mierzeniem z broni palnej itp.), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa (vide: wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1987r., I KR 225/87, OSNKW 1988, nr 3, poz. 21). Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (pozwala to wyeliminować z zakresu karalności groźby, których nikt rozsądny nie potraktowałby poważnie (groźby dla żartu, ośmieszenia osoby naiwnej, dokuczania partnerowi podczas kłótni małżeńskiej itp.) - jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, zachodzi usiłowanie popełnienia tego przestępstwa.

Odnosząc te uwagi ogólne do realiów niniejszej sprawy przypomnieć należy, iż podczas kłótni z P. S., znajdująca się wówczas pod wpływem alkoholu oskarżona S. G. (2) skierowała pod jego adresem groźbę zniszczenia jego domu poprzez jego podpalenie. Kierując takie słowa pod adresem pokrzywdzonego S. G. (2) niewątpliwie podjęła wiec działania celem wywołana u P. S. obawy – strachu, że może dojść do zrealizowania takiej groźby. Jak wynikało jednak z zeznań P. S. nie do końca potraktował on groźby S. G. (3) poważnie – dobitnie świadczył o tym fakt, że dzwoniąc następnie na policję i żądając interwencji uczynił on to wyłącznie dlatego, że małżonkowie G. byli wówczas w stanie nietrzeźwości mając pod opieką małoletnie dziecko (5-letniego syna S. G. (3)), a nie dlatego, że S. G. (2) zagroziła mu spaleniem domu. Te słowa bowiem P. S. potraktował bowiem raczej jako bełkot pijanej kobiety, która nie kontrolując swego zachowania mówi rożne rzeczy.

W konsekwencji w ocenie Sądu zasadne było dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej oraz opisu przestępstwa przypisanego S. G. (2) i przyjęcie, iż jej zachowanie - groźba wypowiadana pod adresem P. S. nie wzbudziła w nim uzasadnionej obawy, przy czym skoro oskarżona do jej wywołania bezpośrednio zmierzała, to doszło do usiłowania popełnienia przestępstwa z art.190§1 k.k..

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-------

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

------------------------

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

----------------------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. G. (2),

Ł. C.

1, 2, 3, 5

1, 2, 3, 5

Uznając winę oskarżonej S. G. (3) co do przestępstw przypisanych jej w pkt.1. oraz 2. części rozstrzygającej wyroku, a oskarżonego Ł. C. co do przestępstwa przypisanego mu w pkt.5. części rozstrzygającej wyroku, Sąd przystąpił do wymierzenia każdemu z oskarżonych odpowiedniej i sprawiedliwej kary, adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości każdego z popełnionych czynów, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do danego oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste sprawcy. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a Sąd wymierzając karę, miał na uwadze także zasady prewencji ogólnej. Jednocześnie Sąd baczył jednak, by wymierzona kara uwzględniała motywację i sposób zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na oskarżonym obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa. Ponadto Sąd, wymierzając karę – zgodnie z dyspozycją art.53§2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Przy wymiarze kary Sąd, kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art.53 k.k. oraz art.115§2 k.k. miał na uwadze tak okoliczności obciążające jak i łagodzące dotyczące oskarżonego.

I tak, okolicznościami obciążającymi były:

a) co do oskarżonej S. G. (3):

⚫

co do zbrodni zabójstwa M. G. (1) fakt, iż dopuściła się go ona działając w zamiarze bezpośrednim, co wskazuje na zdecydowanie wyższy stopień jej zawinienia, niż w przypadku czynu zdziałanego w zamiarze ewentualnym;

⚫

co do każdego z przestępstw przypisanych oskarżonej - działanie oskarżonej w stanie nietrzeźwości (co zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego – jako że alkohol jest często czynnikiem kryminogennym – stanowić powinno zawsze okoliczność obciążającą - vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 1974r., sygn. akt V KR 315/74, OSNKW 1975/2/24),

⚫

właściwości osobiste oskarżonej przejawiające się skłonnością do nadużywania alkoholu

⚫

negatywną opinię środowiskową.

b) co do oskarżonego Ł. C.:

⚫

dotychczasowa karalność oskarżonego za przestępstwa

⚫

działanie oskarżonego w stanie nietrzeźwości

⚫

właściwości osobiste oskarżonego – jego uzależnienie od alkoholu.

Okolicznościami łagodzącymi były:

a)  co do oskarżonej S. G. (3):

- jej wcześniejsza niekaralność za przestępstwa,

- co do zbrodni zabójstwa - działanie z zamiarem nagłym, który nosi niższy stopień winy - stan woli oskarżonej trwał krótko, był to raptowny impuls jej woli, w którym znaczącą rolę odegrały elementy emocjonalne,

- co do przypisanego występku z art.13§1 k.k. w zw. z art.190§1 k.k. - fakt, iż zachowanie oskarżonej „zatrzymało się” na etapie usiłowania - ten swoisty „deficyt” powinien być uwzględniony przy wymiarze sprawcy kary i dlatego kara wymierzona za usiłowanie popełnienia przestępstwa powinna być w zasadzie niższa niż za dokonanie przestępstwa.

b)  co do oskarżonego Ł. C.:

- postawa procesowa oskarżonego, który szczerze przyznał się do winy, niekłamany żal z powodu popełnionego czynu wyrażany przez niego w toku całego procesu, jak również okazanie skruchy; w orzecznictwie zgodnie wszak przyjmuje się, że pełne i konsekwentne przyznanie się do winy oraz szczera skrucha zawsze powinny wpływać łagodząco na wymiar kary (vide: m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2005 r., sygn. akt IV KK 160/05, LEX nr 157196; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 lutego 2007r., sygn. akt II AKa 171/06, LEX nr 269349; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 czerwca 2009r., sygn. akt II AKa 116/09, LEX nr 530766),

- pozytywna opinia w miejscu zamieszkania

W konsekwencji tych okoliczności Sąd wymierzył oskarżonym następujące kary:

a)  oskarżonej S. G. (2):

⚫

za zbrodnię z art.148§1 k.k. przypisaną w pkt.1. części rozstrzygającej wyroku karę 8 lat pozbawienia wolności,

⚫

za występek z art.13§1 k.k. w zw. z art.190§1 k.k. przypisany w pkt.2. części rozstrzygającej wyroku karę 1 miesiąca pozbawienia wolności.

b)  co do oskarżonego Ł. C. za występek z art.162§1 k.k. przypisany w pkt.5. części rozstrzygającej wyroku wymierza mu karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Z uwagi na zachodzący zbieg realny przestępstw przypisanych oskarżonej S. G. (2) na podstawie art.85§1 k.k. oraz art.86§1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonej karę łączną 8 lat pozbawienia wolności. Za takim wymiarem kary łącznej (zastosowaniem zasady absorpcji) przemawiała w ocenie Sądu znaczna zbieżność czasowa przestępstw przypisanych oskarżonej oraz swoista dysproporcja wagi zbrodni zabójstwa i występku usiłowania gróźb karalnych przypisanych oskarżonej.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonym kary są sprawiedliwe i adekwatne do popełnionych przez oskarżonych przestępstw. Niestety każdego z oskarżonych należy uznać za osobę zdemoralizowaną i wymagającą oddziaływania resocjalizacyjnego w warunkach izolacji penitencjarnej.

W odniesieniu do kar wnioskowanych przez oskarżyciela publicznego podkreślić należy, iż w poddanym osądowi przypadku wnioskowane przez oskarżyciela publicznego kary dla oskarżonej S. G. (3) (15 lat pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności, kara łączna 15 lat i 3 miesiące pozbawienia wolności) – w świetle powyżej opisanych okoliczności – byłyby karami rażąco surowymi, które nie uwzględniałyby należycie zachodzących w sprawie okoliczności łagodzących. W ocenie Sadu wymierzona oskarżonej S. G. (2) kara łączna 8 lat pozbawienia wolności z pewnością pozwoli na skuteczne przeprowadzenie wobec niej procesu resocjalizacji i ukierunkowanie jej na przestrzeganie porządku prawnego w przyszłości. Jednocześnie kara ta spełni swoją funkcję w zakresie prewencji generalnej, albowiem jest ona wyraźnym sygnałem dla społeczeństwa, iż popełnianie przestępstw spotyka się ze stanowczą i adekwatną reakcją.

W odniesieniu do Ł. C. wnioskowana przez Prokuratora kara o 2 miesiące wyższa niż orzeczona przez Sąd w uzasadnianym wyroku w sposób nieuzasadniony abstrahuje od faktu, iż przestępstwo z art.162§1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do zaledwie 3 lat, a obecnie – wobec sprawowania przez oskarżonego opieki nad chorą matką nie jest konieczne ani celowe, by oskarżony powracał do zakładu karnego na jeszcze ponad 2 miesiące (uwzględniając czas zaliczonego na poczet kary tymczasowego aresztowania).

S. G. (2),

4

4

7.Wobec ustalenia, iż zabezpieczony w sprawie nóż z białą rękojeścią posłużył oskarżonej S. G. (2) do dokonania zabójstwa M. G. (1) na podstawie art.44§2 k.k. Sąd orzekł jego przepadek (pkt.4. części rozstrzygającej wyroku).

S. G. (2),

Ł. C.

5

5

Kierując się treścią art.63§1 k.k. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności zaliczono im okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, a mianowicie:

⚫

S. G. (2) od godz. 22.30 dnia 30 października 2021r. i nadal,

⚫

Ł. C. od godz. 20.30 dnia 30 października 2021r. do godz.16.40 dnia 8 listopada 2022r..

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzy
gnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

7.O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu oskarżonej S. G. (3) – adw. A. Ł. orzeczono na podstawie §4 ust.2, §17 ust. 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz A. Ł. kwotę 1.080 zł + VAT, uwzględniając nakład pracy obrońcy oraz działania podjęte celem rozstrzygnięcia sprawy.

8

Mając na uwadze fakt wymierzenia oskarżonym bezwzględnych kar pozbawienia wolności oraz ich sytuację finansową zwolniono oskarżonych z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych wynikłych na skutek przeprowadzonego przeciwko nim postępowania karnego.

7.  Podpis

P., dnia 18 stycznia 2023r.

sędzia Tomasz Borowczak (spr.) sędzia Izabela Dehmel