Sygn. akt III W 111/23
Dnia 16 lutego 2023 roku
Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, Wydział III Karny
w składzie:
Przewodniczący: AsSR K. K.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 16 lutego 2023 roku
w sprawie E. U.
s. (...) zd. Ż.
ur. (...) w B.
obwinionej o to, że w okresie od dnia 10 grudnia 2021 roku do dnia 03 listopada 2022 roku w B., przy ul. (...) na posesji nr (...) hałasem spowodowanym do należącego do niej psa, który uporczywie szczekał zakłócała spokój oraz spoczynek nocny, co stanowi uciążliwość dla mieszkańców posesji ul. (...) w B., tj. J. A., H. A., P. A., T. A. i W. K., tj. o czyn z art. 51 § 1 k.w.
z urzędu
w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania
na podstawie art. 62 § 1 k.p.w. i art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w.
p o s t a n a w i a
odmówił wszczęcia postepowania przeciwko E. U., o czyn z art. 51 § 1 k.w.
Do tutejszego Sądu w dniu 10.02.2023 r. wpłynął wniosek o ukaranie E. U. za czyn polegający na tym, że w okresie od dnia 10 grudnia 2021 roku do dnia 03 listopada 2022 roku w B., przy ul. (...) na posesji nr (...) hałasem spowodowanym do należącego do niej psa, który uporczywie szczekał zakłócała spokój oraz spoczynek nocny, co stanowi uciążliwość dla mieszkańców posesji ul. (...) w B., tj. J. A., H. A., P. A., T. A. i W. K., tj. o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.
Sąd zważył, co następuje:
W ocenie Sądu zarzucane obwinionej we wniosku o ukaranie zachowanie nie wypełniało znamion wykroczenia z art. 51 § 1 k.w.
Wykroczenia określone w treści art. 51 k.w. zarówno w postaci podstawowej ( § 1), jak i kwalifikowanej ( § 2) można popełnić jedynie umyślnie. Potwierdza to Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 30 września 2002 r. (III KKN 327/02), stwierdzając, że istota wybryku spenalizowanego w art. 51 § 1 k.w. jest uzależniona od szczególnych znamion strony podmiotowej, charakteryzującej się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się. Jako że wykroczenia z art. 51 są znamienne skutkiem (wykroczenie materialne), należy brać tu pod uwagę zarówno umyślność zachowania się sprawcy, które zawsze jest umyślne, jak i umyślność wywołanego tym działaniem skutku, który może już być objęty zarówno umyślnością, jak i nieumyślnością. Czynność sprawcza polega na wybryku, którego skutkiem będzie zakłócenie spokoju, porządku lub spoczynku nocnego, bądź też wywołanie zgorszenia w miejscu publicznym.
Tak więc zasadnicze znaczenie dla kwalifikacji zachowania z omawianego przepisu ma interpretacja pojęcia wybryku. Powszechnie przyjmuje się, że wybryk to zachowanie, które odbiega od przyjętego zwyczajowo postępowania w danym miejscu, czasie i okolicznościach, narusza czy lekceważy obowiązujące zasady współżycia społecznego. Przykładami wybryku może być właśnie, hałas jeśli tylko pozostawać będzie w sprzeczności z przyjętymi w danych okolicznościach normami postępowania, zasadami współżycia społecznego. Samo dopuszczenie się wybryku nie stanowi jeszcze wykroczenia z art. 51 k.w. - warunek karalności stanowią skutki wybryku w postaci zakłócenia spokoju publicznego, porządku, spoczynku nocnego lub też wywołanie zgorszenia w miejscu publicznym.
Tymczasem w zachowaniu E. U., nie sposób dopatrzeć się elementów pozwalających na nazwanie jej zachowania wybrykiem w sensie prawnym.
Zdaniem Sądu, zebrane w sprawie dowody wykazały ponad wszelką wątpliwość, że E. U. nie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu, a zakwalifikowanego przez oskarżyciela publicznego jako wykroczenia z art. 51 § 1 k.w., albowiem opisane we wniosku o ukaranie zachowanie obwinionej, w ogóle nie nosi znamion wykroczenia.
Zdaniem Sądu odczucia pokrzywdzonych, którzy wskazywali okoliczności powodujące, że dochodzące z posesji obwinionej odgłosy szczekania psa były przez nich odbierane jako nazbyt głośne i uniemożliwiające im wypoczynek, nie wystarczyły do uznania sprawstwa obwinionej E. U..
W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań samych pokrzywdzonych, nie sposób zarzucić obwinionej braku dbałości o to, by jej pies nie stanowił zagrożenia lub – co bardziej istotne – uciążliwości dla otoczenia. Jak wynika z akt sprawy, obwiniona w żaden sposób nie stwarza sytuacji, które drażniłyby jej psa i powodowały jego szczekanie, nie drażni ani też nie znęca się nad zwierzęciem, pies ma zapewnione właściwe warunki bytowe.
Oceniając zachowanie obwinionej w ujęciu przesłanek ustawowych wykroczenia stypizowanego w art. 51 k.w. nie sposób pominąć również i tego, iż nie każda emisja hałasu przekraczająca dopuszczalne normy podpada pod ten przepis, jeżeli działaniu sprawcy nie można przypisać umyślności, tak jak w omawianym przypadku.
Podkreślić jednocześnie należy, niniejsze orzeczenie zapadł dlatego, że materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie ustaleń faktycznych tego rodzaju, że obwiniona nie dopełniła obowiązku dbania o swojego psa w ten sposób by nie stanowił uciążliwości dla otoczenia zakłócając spoczynek nocny pokrzywdzonym przez uporczywe szczekanie.
Wobec powyższych okoliczności, Sąd odmówił wszczęcia postepowania w niniejszej sprawie.
AsSR K. K.
Bardzo Proszę:
1. odnotować postanowienie;
2. odpis postanowienia doręczyć obwinionej z pouczeniem, pokrzywdzonym z pouczenie, oskarżycielowi publicznemu
3. akta z pływem lub za 21 dni.
B., dnia 16 luty 2023 r.
AsSR K. K.