Sygn. akt II Cz 922/14
Dnia 20 czerwca 2014 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący SSO Karina Marczak
Sędziowie SO Sławomir Krajewski (spr.)
SO Tomasz Szaj
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 czerwca 2014 roku w S.
sprawy z powództwa K. G.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.
na skutek zażalenia powódki na punkt 2 postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 8 lipca 2013 roku, sygn. akt I C 116/11
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 8 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie odrzucił zażalenie powódki K. G. z dnia 26 marca 2013 roku na postanowienie dnia 2 stycznia 2013 roku w przedmiocie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż na mocy postanowienia z dnia 2 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie wobec cofnięcia przez powódkę pozwu, umorzył postępowanie w sprawie i zasądził od powódki na rzecz pozwanej koszty postępowania.
Odpis przedmiotowego postanowienia wraz z uzasadnieniem został doręczony powódce- przez doręczenie zastępcze w dniu 18 marca 2013 roku.
W ocenie Sądu pierwszej instancji powódka wnosząc zażalenie w dniu 26 marca 2013 roku, uchybiła tygodniowemu terminowi przewidzianemu na jego wywiedzenie i w związku z tym jej zażalenie na podstawie art. 370 kpc, w zw. z art. 397 § 2 kpc, należało odrzucić jako spóźnione.
Zażalenie na powyższe postanowienie wywiodła powódka i zaskarżając postanowienie w zakresie zawartego w jego punkcie 2 rozstrzygnięcia o kosztach procesu, wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w tym zakresie.
Skarżąca zakwestionowała, fakt jakoby w jej przypadku mogło dojść do zastępczego doręczenia korespondencji. Wskazała, że w dacie 18 marca 2013 roku, którą Sąd Rejonowy przyjął za datę zastępczego doręczenia korespondencji oraz początek biegu terminu do wniesienia zażalenia powódka wraz z rodziną przebywała za granicą, gdzie posiada swoje miejsce zamieszkania. Informację dotyczącą jej zameldowania na terenie (...)w miejscowości D., została przekazana do wiadomości Sądu w dniu 3 listopada 2011 roku. Skarżąca zwróciła uwagę, iż pod adresem przy ulicy (...)w S.we wskazanym okresie nie przebywała także jej matka, która ze względu na wiek oraz stan zdrowia w okresie od października 2012 roku do 24 marca 2013 roku przebywała u skarżącej w (...)
Skarżąca podniosła, ze wiedzę na temat postanowienia z dnia 2 stycznia 2013 roku powzięła dopiero w dniu 26 marca 2013 roku w kancelarii sądu co oznacza, że wywiedzione przez nią zażalenie zostało wniesione w terminie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się zasadne.
Analiza pisma procesowego powódki z dnia 28 czerwca 2012 roku wskazuje, że powódka ustanowiła tam osobę upoważnioną do odbioru pism, tak zwanego pełnomocnika do doręczeń - w osobie swoje matki J. J., wskazując jej adres ul. (...) S..
W tej sytuacji dokonanie doręczenia na ww. adres z zaadresowaniem przesyłki na nazwisko powódki było nieprawidłowym i nie może być uznane za skuteczne, przy uwzględnieniu, że powódka zamieszkuje na terenie (...) - w D..
Wyjaśnienia wymaga, że postępowaniu cywilnemu, za wyjątkiem unormowanym w art. 133 § 2a kpc, który odnosi się dla przedsiębiorców i wspólników spółek handlowych, wpisanych do rejestru sądowego, nie jest znana instytucja adresu do doręczeń, a jedynie osoby upoważnionej do odbioru pism sądowych (art. 133 § 3 kpc).
Jeżeli ustanowiono taką osobę, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie, to pisma sądowe winny być wysyłane i adresowane do tej osoby i nie jest tu prawidłowym i wystarczającym adresowanie ich do samej strony, z podaniem adresu osoby upoważnionej do odbioru pism.
Mając na uwadze powyższe, skoro nie można uznać doręczenia powódce odpisu postanowienia z dnia 2 stycznia 2013 roku (w postanowieniu zaistniała oczywista omyłka w określeniu daty jego wydania) za skuteczne, to brak było podstaw do przyjęcia, że zażalenie z dnia 26 marca 2013 roku zostało wniesione po terminie i podlegało odrzuceniu.
Reasumując, na podstawie art. 386 § 1 kpc, w zw. z art. 397 § 2 kpc, orzeczono jak w sentencji postanowienia.
(...)
(...)
(...)
(...)
(...)