Sygn. akt VI P 611/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Ławnicy: Wiesława Bożenna Benedysiuk

Anna Marianna Wiśniewska

Protokolant: stażysta Marzena Szablewska

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2014 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa K. E.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o wynagrodzenie, wydanie świadectwa pracy, skapitalizowane odsetki, odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, odszkodowanie z tytułu mobbingu, ustawowe odsetki

I. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. E.:

- kwotę 3.500,00 zł (trzy tysiące pięćset 00/100) tytułem odszkodowania;

- kwotę 3,74 zł (trzy 74/100) tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowe odsetki od kwoty 3503,74 zł (trzy tysiące pięćset trzy 74/100) od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

- kwotę 3.927,75 zł (trzy tysiące dziewięćset dwadzieścia siedem 75/100) tytułem wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2013 r;

- kwotę 20,98 zł (dwadzieścia 98/100) tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowe odsetki od kwoty 3.948,73 zł (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści osiem 73/100) od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

- kwotę 3.764,00 zł (trzy tysiące siedemset sześćdziesiąt cztery 00/100) tytułem wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2013 roku;

- kwotę 40,22 zł (czterdzieści 22/100) tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowe odsetki od kwoty 3.804,22 zł (trzy tysiące osiemset cztery 22/100) od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

- kwotę 363,74zł (trzysta sześćdziesiąt trzy 74/100) tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wynagrodzeń za okres od czerwca 2011 do czerwca 2013r. wraz z ustawowymi odsetkami od 28 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty;

- kwotę 1.740,80 zł (jeden tysiąc siedemset czterdzieści 80/100) tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy;

- kwotę 32,24 zł (trzydzieści dwa 24/100) tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowe odsetki od kwoty 1773,04 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt trzy 04/ 100) od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

III. w pozostałym zakresie oddala powództwo;

IV. nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie kwotę 667.50 zł (sześćset sześćdziesiąt siedem 50/100) tytułem zwrotu kosztów opłaty;

V. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. E. kwotę 1.817,00 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

VI. wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda tj do kwoty 3.500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 611/13

UZASADNIENIE

K. E. po ostatecznym sprecyzowaniu żądania wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) w W.:

- 3.500,00 zł (trzy tysiące pięćset 00/100) tytułem odszkodowania;

- 3,74 zł tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowych odsetek od kwoty 3503,74 zł od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

- 3.927,75 zł tytułem wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2013 r;

- 20,98 zł tytułem skapitalizowanych odsetek;

- 3.948,73 zł od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty tytułem zaległego wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2013 r;

-3.764,00 zł (trzy tysiące siedemset sześćdziesiąt cztery 00/100) tytułem wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2013 roku;

- 40,22 zł tytułem skapitalizowanych odsetek;

- ustawowych odsetek od kwoty 3.804,22 zł od dnia 14 października 2013 r do dnia zapłaty;

- 363,74zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie wynagrodzeń za okres od czerwca 2011 do czerwca 2013r. wraz z ustawowymi odsetkami od 28 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty;

- 1.740,80 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy;

- 32,24 zł tytułem skapitalizowanych odsetek;

Powód podnosił, iż był zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na stanowisku operatora z płacą zasadniczą 3.500,00 zł. Pracodawca przez cały okres zatrudnienia notorycznie opóźniał się z zapłatą wynagrodzenia, co było przyczyną tego, iż powód rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy i szczegółowo podał przyczynę swej decyzji. W związku z tym należne jest jemu odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia brutto. Ponadto wobec braku zapłaty wynagrodzeń za sierpień 2013 r. i lipiec 2013r. pozwany winien uregulować i te należności, a także zapłacić powodowi ustawowe odsetki z tytułu nieterminowej zapłaty wcześniejszych wynagrodzeń. Ponadto powód podnosił, że praktyki mobbingowe wobec jego osoby przejawiały się poprzez uporczywe długotrwałe działania podejmowane przez pozwanego, polegające w szczególności na konieczności każdorazowego upraszania się przez powoda o otrzymanie wynagrodzenia w terminie, przy jednoczesnym ciągłym pozostawaniu przez pozwanego tych próśb bez odpowiedzi i bez ich uwzględnienia, unikaniu kontaktu z powodem oraz świadomym wprowadzaniu w błąd powoda, co do terminów wypłaty należnego wynagrodzenia. Korespondencja e-mail kierowana przez powoda do prezesa zarządu, do działu księgowości czy do kierownika sprzedaży pozostawała bez odpowiedzi lub była zbywana zdawkowymi stwierdzeniami o tym, że wypłata zostanie dokonana niedługo. Takie działanie skutkowało obniżeniem poczucia własnej wartości powoda. Powyższe działania powód odbierał, jako poniżające i upokarzające.

(...) w W. wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana wskazała na trudności finansowe i opóźnienia w wypłacie wynagrodzeń, do jakich dochodziło. Zarząd spółki dokładał jednakże i wciąż dokłada starań, aby utrzymać miejsca pracy i by terminowo dokonywać wypłaty wynagrodzeń. Rozwiązanie umowy o pracę przez powoda nie mogło zostać dokonane z uwagi na spóźnioną wypłatę wynagrodzenia za czerwiec 2013r., gdyż od powzięcia informacji o opóźnieniu do daty złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy, upłynął ponad miesiąc. Odnosząc się do zarzutu stosowania mobbingu pozwany wskazał zaś, że powód nie podał żadnych dowodów, które uzasadniałyby jego twierdzenia, iż działania pracodawcy nosiły znamiona mobbingu, zaś opóźnienia w wypłacie wynagrodzeń, wskazał, były uzasadnione trudną sytuacją finansową spółki i nie wynikały z działań o charakterze mobbingującym czy też mających na celu uwłaczanie godności pracowników (odpowiedź na pozew z dnia 16 września 2013r. – k. 75 – 77).

Strona pozwana nie kwestionowała rachunkowego sposobu wyliczenia należności dochodzonej przez powoda.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. E. był zatrudniony w (...) w W. w pełnym wymiarze czasu pracy - początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny zawartej od dnia 27 czerwca 2011 roku do dnia 26 września 2011r., a od 27 września 2011r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 3.500,00 zł.

(dowód: umowa o pracę na okres próbny – k. 95 część B a/o, umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 97 część B a/o).

Powód po okresie próbnym otrzymał propozycję dalszego zatrudnienia a także podwyżki. Wówczas żona powoda była w zaawansowanej ciąży i w związku z tym powód planując kupno mieszkania wpłacił zaliczkę w wysokości 5.000 zł. Na spotkaniu, w trakcie, którego powód miał otrzymać nowe warunki, prezes zarządu A. T. wręczył mu do podpisania rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Niniejsza decyzja argumentowana była złą sytuacją ekonomiczną firmy.

(dowód: zeznania A. E. – k. 170 verte, zeznania K. E. – k. 171).

Powód był również wysyłany w delegacje, za które miał otrzymywać dodatkowe wynagrodzenie, w tym zwrot za dojazdy, hotel, wyżywienie. Ustalone było, iż informacje o delegacjach miały być przekazywane powodowi kilka dni wcześniej, ale faktycznie powód dowiadywał się o nich w ostatniej chwili. Powód nie otrzymywał za delegacje należności. W związku z tym zmuszony był pożyczać pieniądze od rodziny.

(dowód: zeznania A. E. – k. 170 verte).

Wielokrotnie dochodziło do opóźnień w wypłacie wynagrodzeń w okresach od lipca 2011 r do czerwca 2013 r

(dowód: potwierdzenia przelewów – k. 22 – 47).

W dniu 28 sierpnia 2013 roku powód odebrał świadectwo pracy wystawione przez pracodawcę.

(dowód: świadectwo pracy – k. 111 akta osobowe, potwierdzenie odbioru – k. 113).

Niewypłacenie w terminie wynagrodzenia powodowało trudności w zaspokajaniu podstawowych potrzeb powoda oraz jego rodziny, oraz trudności związane ze zdolnością kredytową, bowiem planował wraz z żoną zakup mieszkania. Powód zwracał się do prezesa o wypłatę wynagrodzenia oraz przedstawiał swoją trudną sytuację. Prezes spółki wielokrotnie uspokajał powoda, obiecując mu, iż wypłata nastąpi w terminie. (dowód: korespondencja e- mailowa k. 138 – 154, zeznania A. E. – k. 170 verte, zeznania K. E. – k. 171 – 172).

K. E. nie otrzymał również ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

(dowód: zeznania K. E. – k. 171, świadectwo pracy – k. 111).

W dniu 19 sierpnia 2013 roku powód złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracodawcę. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazał:

- nie wypłacenie do dnia 19 sierpnia 2013r. wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2013r;

- nieterminowe wypłacanie wynagrodzenia, w tym wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2013r. - data otrzymania wynagrodzenia 05 sierpnia 2013r.,

- różnicowanie terminu wypłaty wynagrodzenia dla poszczególnych grup pracowników na podstawie subiektywnie określanych przyczyn oraz przerzucanie ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej na pracownika;

- dyskryminację w zakresie ustalania osób zasługujących na otrzymanie wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę;

- mobbing polegający na konieczności każdorazowego upraszania się o otrzymanie wynagrodzenia w terminie w tym wynagrodzenia za miesiąc styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec – 2013, jak również wynagrodzenie wypłacane w roku 2012.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę z dnia 19 sierpnia 2013r. – część C a/o).

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, których autentyczność, jak też prawdziwość zawartych w nich oświadczeń, nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Dodatkowo podstawę dokonanych ustaleń stanowiły zeznania świadka A. E. oraz zeznania powoda.

Sąd oparł się na zeznaniach powoda, którym dał wiarę w całości, jako spójnym i logicznym. Zeznaniom świadka A. E. Sąd dał wiarę, ponieważ były one spójne i wzajemnie się uzupełniały z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek i powód przedstawili w sposób jednolity zasady wypłaty wynagrodzeń i terminy ich wypłaty.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo K. E. podlegało uwzględnieniu w części.

Powód wskazywał w pozwie, iż pozwany nie wypłacił mu wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2013 r. Pozwany, wprawdzie powództwa nie uznał, ani wprost nie potwierdził faktu braku zapłaty za pracę w w/w okresie, nie mniej nie przedstawił żadnych dowodów, z których wynikałoby, że taka zapłata została dokonana. Pozwany nie kwestionował także rachunkowego wyliczenia należności. Roszczenie w kwestii wynagrodzenia sąd uznał w całości za zasadne. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż powód istotnie nie otrzymał wynagrodzenia za miesiąc lipiec oraz sierpień – 2013r.

Trudna sytuacja finansowa spółki, nie może usprawiedliwiać braku wypłaty wynagrodzenia. Pracodawca nie może być, bowiem zwolniony z obowiązku wypłacenia wynagrodzenia za pracę z tego powodu, że stanowi to dla niego nadmierne obciążenie finansowe (wyrok SN z dnia 11 stycznia 2006 r. II PK 113/05, OSNP 2006/23-24/348), a pracownik z kolei nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy (art. 117 § 2 k.p.). Nie jest, więc sprzeczne ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa dochodzenie przez pracowników roszczeń o należne im wynagrodzenie za pracę w sytuacji, gdy nie ponoszą winy za nieosiągnięcie przez pracodawcę spodziewanych korzyści z działalności gospodarczej (wyrok SN z dnia 3 czerwca 1998 r. I PKN 49/98, OSNP 1999/11/362).

Termin wypłaty wynagrodzenia nie był u pozwanego ustalony, a przynajmniej żadna ze stron nie złożyła dokumentów potwierdzających takie ustalenie. Zgodnie z art. 85 § 1 k.p. wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się, co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. § 2 cytowanego artykułu wynika, że wynagrodzenie za pracę wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Pozwany nie dokonując wypłaty wynagrodzenia – za lipiec 2013r. najpóźniej w dniu 10 sierpnia 20123r., za sierpień 2013r. najpóźniej w dniu 10 września 2013r.– pozostawał w zwłoce. Odnośnie zaś skapitalizowanych odsetek, sąd ustalił, iż pracodawca istotnie spóźniał się w okresach wskazanych w pozwie z płatnością wynagrodzenia, wobec czego powodowi przysługiwało, na podstawie art. 481 kodeksu cywilnego, prawo do naliczenia odsetek oraz na postawie art. 482 kpc odsetek od odsetek, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku Powód żądał w pozwie kapitalizacji odsetek również w związku z opóźnieniami w wypłacie wynagrodzeń w okresie od czerwca 2011r. do czerwca 2013r. Wskazane opóźnienia nie budziły wątpliwości z uwagi na okoliczność, że dokumenty, jakie złożyła strona powodowa, w tym potwierdzenia przelewów oraz treść odpowiedzi na pozew, wskazywały na fakt takich opóźnień. Pozwany w zasadzie tego faktu nie kwestionował, starał się jedynie usprawiedliwić swoje działania. Niezależnie od przyczyn opóźnień, powód, jako pracownik miał prawo za swoją pracę otrzymywać w terminie należne wynagrodzenia, a pracodawca był zobowiązany je wypłacać. Skoro dokonał tego po upływie terminu, na który wskazuje art. 85 k.p., to żądanie powoda zasądzenia skapitalizowanych odsetek ustawowych jest uzasadnione o czym orzeczono na podstawie art. 481 k.c. i art. 482 k.c. w związku z art. 300 k.p. w punkcie pierwszym wyroku.

Sąd uwzględnił również żądanie zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. W myśl art. 55 § 1 1 k.p. pracownik może rozwiązać umowę o pracę, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika, w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.

W rozpoznawanej sprawie powód wskazał, jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy w między innymi nie wypłacenie mu przez pozwanego wynagrodzenia za pracę za lipiec i sierpień 2013r., co pozostaje niewątpliwe i narusza w sposób ciężki obowiązki pracodawcy. Podnoszona przez stronę pozwaną trudna sytuacja ekonomiczna zakładu, będąca siłą sprawczą tego stanu rzeczy, nie ma znaczenia dla oceny zasadności decyzji powoda o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia. Obowiązkiem pracodawcy jest, bowiem terminowe realizowanie świadczeń płacowych. Z punktu widzenia treści stosunku pracy i ochrony praw pracowniczych jest całkowicie obojętne, z jakiego źródła pracodawca zdobędzie środki na wynagrodzenie. Charakterystyczną cechą stosunku pracy jest wszak ponoszenie przez podmiot zatrudniający wszelkiego ryzyka związanego z prowadzoną działalnością. Należy, bowiem mieć na uwadze, iż to pracodawca ponosi ryzyko finansowe i gospodarcze prowadzonej przez siebie działalności i nie można uznać za uzasadnione i zgodne z polskim prawem pracy, przerzucania na tego ciężaru na pracownika. Nie można w świetle prawa tłumaczyć zachowania pracodawcy, który próbuje poprawić swą sytuację finansową poprzez niewypłacalnie w terminie wynagrodzenia. Powinnością pracodawcy jest, zatem terminowe wypłacanie wynagrodzeń za pracę. Pracodawca, który nie spełnia we właściwym czasie i w należnej wysokości świadczeń płacowych wobec pracowników, narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, nawet, jeżeli nieuzyskanie przezeń funduszy na wypłatę wynagrodzeń nastąpiło w okolicznościach od niego niezależnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2000 r., I PKN 516/99, OSNAPiUS z 2001 r., Nr 16, poz. 516).

Stwierdzone powyżej naruszenie musi mieć charakter ciężki. Zdaniem Sądu znamię ciężkości należy na gruncie art. 55 § 1 1 KP interpretować podobnie jak na gruncie art. 52 § 1 KP. oznacza to, iż dla przyjęcia, że dane naruszenie jest naruszeniem ciężkim należałoby stwierdzić winę pracodawcy w postaci przynajmniej rażącego niedbalstwa, a także naruszenie interesów pracownika, bądź zagrożenie tych interesów, wywołane zachowaniem pracodawcy. W tym duchu wypowiada się również orzecznictwo. W wyroku z dnia 20 listopada 2008 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze III UK 57/08 Sąd Najwyższy stwierdził, że: „określenie "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" należy interpretować, jako bezprawne, (bo sprzeczne z obowiązującymi przepisami bądź zasadami współżycia społecznego) działania lub zaniechania pracodawcy, polegające na niedopełnieniu podstawowych obowiązków objętych treścią stosunku pracy i noszące znamiona "ciężkości" tak w sensie przedmiotowym (wobec zagrożeń, jakie stanowią one dla istotnych interesów pracownika) jak i podmiotowym (z uwagi na kwalifikowaną postać przypisywanej pracodawcy winy, tj. winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa)”. Również w wyroku z dnia 10 listopada 2010 roku w sprawie o sygnaturze I PK 83/10, Sąd Najwyższy stwierdził, że: określenie "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" w art. 55 § 1 1 KP oznacza naruszenie przez pracodawcę (osobę, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność) z winy umyślnej lub wskutek rażącego niedbalstwa obowiązków wobec pracownika, stwarzające realne zagrożenie istotnych interesów pracownika lub powodujące uszczerbek w tej sferze”.

W przedmiotowej zaś sprawie pracodawca świadomie wypłacał pracownikom, w tym powodowi, wynagrodzenie z opóźnieniem, co wskazuje na winę umyślną w jego zachowaniu.

Powód wbrew twierdzeniom pozwanego dochował miesięcznego terminu do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia. Zgodnie z treścią art. 55 § 2 KP stosuje się tu odpowiednio termin przewidziany w art. 52 § 2 KP, a więc powód powinien rozwiązać umowę o pracę w terminie miesięcznym, liczonym od dnia uzyskania wiadomości o okoliczności uzasadniającej takie rozwiązanie. Termin płatności wynagrodzenia za lipiec 2013r. przypadał na dzień 10 sierpnia 2013r. W tej sytuacji fakt rozwiązania stosunku pracy w dniu 19 sierpnia 2013r. przez powoda oznacza, że termin nie został przekroczony, a przyczyna braku wypłaty wynagrodzenia za w/w miesiąc, jest wystarczająca, aby uznać, iż dokonane rozwiązanie było uzasadnione i nie naruszało przepisów prawa. Pracownik może, bowiem wskazać kilka przyczyn rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ze względu na ciężkie naruszenie przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika, a rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie jest uzasadnione, gdy choćby jedna ze wskazanych przyczyn była usprawiedliwiona (wyrok SN z 10 kwietnia 2008r., III PK 88/07, Lex nr 469173). Stąd też zarzut pozwanego odnośnie owego terminu jest chybiony.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy w wyroku zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za jednomiesięczny okres wypowiedzenia, czyli 3.500,00 zł. Odsetki ustawowe Sąd zasądził od daty – nie wytoczenia powództwa jak wnioskowała strona powodowa, – ale od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu, czyli od 02 września 2013r. do dnia zapłaty.

Ponadto powód dochodził wypłaty za urlop wypoczynkowy kwocie 1.740,80 zł. Zgodnie z treścią Art. 171. § 1 k.p w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zgodnie z przedłożonym przez pozwanego świadectwem pracy powoda wynika, że nie wykorzystał on 10 dni urlopu wypoczynkowego. Pozwany nie kwestionował wyliczeń dokonanych przez powoda. W związku z tym należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.740,80 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz kwotę 32,24 zł skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

Przechodząc do oceny zasadności żądania w zakresie odszkodowania za mobbing sąd uznał, iż żądania powoda w tym zakresie nie zasługują na ochronę prawną i podlegają oddaleniu. W niniejszej sprawie powód podnosił, że praktyki mobbingowe wobec jego osoby przejawiały się poprzez uporczywe długotrwałe działania mobbingujące podejmowane przez pozwanego, polegające w szczególności na konieczności każdorazowego upraszania się przez powoda o otrzymanie wynagrodzenia w terminie, przy jednoczesnym ciągłym pozostawaniu przez pozwanego tych próśb bez odpowiedzi i bez ich uwzględnienia, unikaniu kontaktu z powodem oraz świadomym wprowadzaniu w błąd powoda, co do terminów wypłaty należnego wynagrodzenia. Ponadto powód w zeznaniach wskazywał, że był u lekarza rodzinnego i brał środki na uspokojenie, również bez recepty. Otóż zgodnie z regulacją art. 94 3 § 2 KP mobbing oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. § 4. Pracownik, który wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę, ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Za ugruntowane w orzecznictwie należy przyjąć stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie, z którym ustawowe przesłanki mobbingu muszą być spełnione łącznie, a powyższe okoliczności - według ogólnych reguł dowodowych (art. 6 k.c.) - winny być wykazane przez pracownika, który z tego faktu wywodzi skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie powód nie był w stanie w sposób jednoznaczny wyjaśnić, na czym miałoby polegać poniżanie lub zastraszanie. Subiektywne odczucie powoda o złym jego traktowaniu (np.: częstym dopominaniu się o zapłatę wynagrodzenia, unikanie rozmów czy uniemożliwienia kontaktu powoda z odpowiedzialnymi za wypłatę pracownikami księgowości pozwanej lub prezesem zarządu) nie uzasadnia w ocenie sądu naruszenia dyspozycji art. 94 (3) § 2 kp. Zdaniem Sądu opóźnienia w wypłatach wynagrodzeń nie wynikały z działań pracodawcy o charakterze mobbingu czy mających na celu uwłaczanie godności pracowników. Takie twierdzenia powołał powód, jednakże żaden dowód nie potwierdził, aby pracodawca dokonując wypłaty wynagrodzeń powodowi kierował się wymienionymi okolicznościami. W rozpoznawanej sprawie trudno dokonać oceny naruszeń pracodawcy w sytuacji, kiedy jedną okolicznością pewną i udowodnioną w procesie jest fakt wypłaty wynagrodzeń powodowi i innym pracownikom z przekroczeniem terminu. Inne okoliczności powoływane przez powoda pozostają jedynie w sferze twierdzeń, niczym nie popartych i nie udowodnionych.

Nadto, na zasadzie art. 477 2 § 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika i z tego względu Sąd w niniejszej sprawie orzekł rygor natychmiastowej wykonalności, do kwoty 3.500 złotych, – o czym orzeczono jak w punkcie szóstym.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.cw związku z art. § 11 ust. 2 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. nr 163, poz. 1348).

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 05 marca 2007 r. (I PZP 1/07, M.P.Pr. 2007/7/368) wskazał, że Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł, obciąży pozwanego pracodawcę, na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy), z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zd. 1 tej ustawy.

Rozstrzygnięcie o opłacie znalazło oparcie w art. 13 w związku z art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity z 2010 r, nr 90 poz. 594 z późniejszymi zmianami). W związku z powyższym Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie kwotę 5% od wartości przedmiotu sporu tj kwotę 667,50 złotych stanowiącą równowartość opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić., – o czym orzeczono jak w punkcie IV wyroku.