Sygn. akt I ACa 584/13

POSTANOWIENIE

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

SSA Paweł Rygiel

Sędziowie:

SSA Grzegorz Krężołek (spr.)

SSA Sławomir Jamróg

Protokolant:

st.prot.sądowy Marta Matys

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy ze skargi D. B. (1) o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa D. B. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W. (obecnie (...) Towarzystwo (...) S.A.) i (...) SA w W. (obecnie (...) S.A. w W.)

o zapłatę, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I ACa 302/08

p o s t a n a w i a:

1.  odrzucić skargę;

2.  zasądzić od powoda na rzecz pozwanych do niepodzielnej ręki kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania skargowego;

3.  przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Krakowie radcy prawnemu E. C. z Kancelarii Radcy Prawnego w K. ul. (...) kwotę 6.642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote), w tym 1.242 zł podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skarżącemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym;

4.  przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Krakowie radcy prawnemu K. S. z Kancelarii Radców Prawnych i (...) w K. ul. (...) kwotę 6.642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote), w tym 1.242 zł podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skarżącemu z urzędu w postępowaniu skargowym.

Sygn. akt : I ACa 584/13

UZASADNIENIE

D. B. (1) w skardze wniesionej w dniu 12 marca 2012r domagał się wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 maja 2008r w sprawie o sygnaturze I ACa 302/08 , wydanego po rozpoznaniu apelacji skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 22 października 2007r , w sprawie I C 595/06 z jego powództwa przeciwko Towarzystwu (...) SA w (...) SA w W. o zapłatę.

We wniosku skargi domagał się uchylenia wyroków Sądu Apelacyjnego oraz Sądu Okręgowego oraz przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania. / k. 5 akt/

Została ona oparta na właściwych podstawach restytucyjnych albowiem autor skargi podnosił że :

- wyroki zarówno Sądu Okręgowego w Krakowie jak i Sądu Apelacyjnego zostały oparte na podrobionych dokumentach w postaci :

a/ załączników prowizyjnych do ośmiu umów grupowego ubezpieczenia nr (...) z listopada 1997r ,

b/ oświadczeń prowizyjnych Towarzystwa (...) SA do umów ubezpieczenia nr (...)- (...) z listopada 1997r

c/ oświadczenia prowizyjnego Towarzystwa (...) ma (...) SA do umowy indywidualnego ubezpieczenia na życie nr (...) z dnia 3 lutego 2000r ,

d/ sprawozdania z postępowania wyjaśniającego ,

e/ ustaleń i opinii / oceny / w sprawie pisma skarżącego powoda z dnia 17 kwietnia 2007r wzywającego Komisja Nadzoru Finansowego do dokonania czynności kontrolnych w pozwanym Towarzystwie (...).

Miało to , w jego ocenie , realizować podstawę wznowienia określoną przez art. 403 §1 pkt 1 kpc.

Ponadto opierał ją na podstawie wskazanej prze art. 403§1 pkt 2 kpc albowiem podnosił , że wyroki zarówno Sądu Okręgowego jak i Apelacyjnego zostały uzyskane za pomocą przestępstw a to :

1.  Poświadczenia nieprawdy przez Komisję Nadzoru Finansowego w zakresie nieuzupełnienia przez D. B. (2) braków pisma z dnia 17 kwietnia 2007r , którym skarżący zwracał się o przeprowadzenie czynności nadzorczych wobec pozwanych oraz posłużenia się przez Komisję opinią , która poświadczała nieprawdę,

2. Niedopełnienia obowiązków przez tę Komisję wobec nie podjęcia czynności kontrolnych wobec pozwanych mimo sygnalizowanych przez skarżącego nieprawidłowości w ich funkcjonowaniu,

3. Posłużenia się przez pozwanych wskazanymi wyżej , podrobionymi dokumentami po to , by przywłaszczyć prowizję należną powodowi , jako agentowi pozwanego ad. 1 , nadto w celu sfałszowania danych w stosowanym przez siebie systemie (...), który służył do rozliczeń z agentami oraz był wykorzystywany w celach informacyjnych dla takich m . in. podmiotów jak (...).,

4. Poświadczenia nieprawdy przez pełnomocnika procesowego pozwanych w ramach postępowania rozpoznawczego przed Sądem Okręgowym w Krakowie w sprawie I C 595/06 I , na rozprawie w dniu 1 października 2007r , który wówczas wskazał , niezgodnie z faktami , że Komisja Nadzoru Finansowego umorzyła postępowanie kontrolne spowodowane pismem skarżącego [ powoda] z dnia 17 kwietnia 2007r ,

5. Niedopełnienia obowiązków tak przez Sąd Okręgowy w Krakowie w sprawie I C 595/06 jak i Sąd Apelacyjny w Krakowie w sprawie I ACa 302/08 , w następstwie nie rozpoznania wszystkich pism , wniosków i oświadczeń skarżącego składanych w postępowaniach przed Sądami obu instancji , co zrodziło skutek nienależytego wyjaśnienia sprawy i w konsekwencji nietrafnego oddalenia powództwa i apelacji D. B. (2) ,

6. Niedopełnienie obowiązków przez Sąd Apelacyjny w Krakowie miało wynika także stad , iż w ramach podejmowanego przez siebie orzeczenia o oddaleniu apelacji wadliwie zinterpretował on treść postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście - Zachód z dnia 29 listopada 2007r - sygn. I Da 2124/07 zgodnie z którym umorzenie postępowania karnego nastąpiło z powodu przedawnienia karalności , a nie jak przyjął to Sąd II instancji, wobec nie stwierdzenia iżby działania pozwanych realizowały znamiona przestępstwa.

Trzecią podstawą na której D. B. (1) opierał skargę była ta wskazana w art. 403 §2 kpc.

Twierdził bowiem , że dopiero po wydaniu orzeczenia przez Sąd Apelacyjny w sprawie I ACa 302/08 mógł skorzystać z dowodów , które potwierdzały okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia .

Pierwszym z nich był dowód terminowego nadania przez skarżącego do (...) pisma precyzującego wniosek datowany na 17 kwietnia 2007r w którym domagał się przedsięwzięcia czynności kontrolnych wobec pozwanych. W ocenie skarżącego treść tego dowodu ma potwierdzać , iż nie podjęcie tych czynności przez Komisję mimo sprecyzowania żądania świadczy, iż jego twierdzenie o popełnieniu przestępstwa niedopełnienia obowiązków przez Komisję było zasadne.

Dowód ten miał także stanowić potwierdzenie tego , iż pełnomocnik pozwanych na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Krakowie w dniu 1 października 2007r poświadczył nieprawdę , twierdząc , iż (...) umorzyła postępowanie nadzorcze rozpoczęte na skutek sygnału powoda zawartego w piśmie z dnia 17 kwietnia 2007r. Tym samym wprowadził Sąd w błąd , sugerując , że umorzenie postępowania nadzorczego było konsekwencje nie stwierdzenia nieprawidłowości w sposobie działania pozwanych , a to zaważyło na treści orzeczeń Sądów obu instancji.

Drugim z nich miała być zeznanie świadka W. K. (1) , zwierzchnika powoda w okresie kiedy był związany umową agencyjną z Towarzystwem (...) SA . Jego zeznanie z którego skarżący nie mógł skorzystać w prawomocnie zakończonym postępowaniu, nie dysponował bowiem wówczas jego adresem , dotycząc wzajemnych relacji pomiędzy skarżącym a pozwanymi dawałoby podstawę do oceny , iż zarzut przedawnienia roszczenia z tytułu nie zapłaconej prowizji , który Sądy obu instancji uznały za trafny , stanowił przejaw nadużycia praw podmiotowych przez pozwanych.

Rozpoznając skargę po raz pierwszy Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2012r, w sprawie o sygnaturze I ACa 319/12 odrzucił ją , uznając , że nie opiera się ona na ustawowej podstawie wznowienia a ponadto , iż D. B. (1) nie zachował ustawowego terminu do jej wniesienia.

W motywach rozstrzygnięcia Sąd skoncentrował się na analizie tylko jednej z powoływanych podstaw skargi [ wskazanej przez art. 403 §1 pkt 2 kpc ] bez bliższego odniesienia się do pozostałych nie analizując przy tym wszystkich argumentów jakie zostały przez skarżącego powołane dla uzasadnienia tezy , że podstawy te rzeczywiście zostały zrealizowane , a autor skargi zachował termin ustawowy do skutecznego ich powołania.

Te braki zdecydowały , że Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 20 grudnia 2012r w sprawie o sygnaturze III CZ 92/12 , wydanym na skutek rozpoznania zażalenia D. B. (1) orzeczenie to uchylił i skargę przekazał Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego.

W na nowo prowadzonym postępowaniu pełnomocnik skarżącego , ustanowiony z urzędu podtrzymując w całości stanowisko procesowe zastępowanego potwierdził , iż skarga opiera się na właściwych podstawach restytucyjnych wymienionych przez art. 403 §1 pkt 1 i pkt 2 oraz 403 §2 kpc. Są one przy tym zrealizowane w sposób wskazany w skardze , który został przez pełnomocnika jedynie w piśmie procesowym , stanowiącym odpowiedź na wezwanie Sądu , powtórzony. /por . k. 177-178 akt oraz k. 186 – 189 akt/

W ramach uprawdopodobnienia okoliczności stwierdzających zachowanie terminu do wniesienia skargi , do czego skarżący także został wezwany jego pełnomocnik wskazał , że zakresie podstawy z art. 403 §1 pkt 1 kpc [ oparcia orzeczenia na podrobionych dokumentach ] jest on zachowany dlatego , że o tym , iż w ramach prawomocnie zakończonego postępowania D. B. (1) nie wiedział , że są one podrobione. Co więcej ta ich cecha nie była ustalana ani objęta oceną przez Sądy obu instancji w postępowaniu, które ma być wznawiane.

Twierdzenie , że dokumenty te cechę tę mają wynika przy tym z przekonania skarżącego powoda , które może zostać ostatecznie potwierdzone dopiero po tym kiedy zostaną one przedłożone przez pozwanych do akt postępowania wywołanego skargą , o które to przedłożenie autor skargi wnioskował. Na to , iż przekonanie nie jest bezpodstawne miałby wskazywać natomiast fakt , że wynik postępowania przygotowawczego w sprawie 4 Ds.213/10 o którym skarżący dowiedział się po 12 grudnia 2012r , potwierdzał , że pełnomocnik pozwanych na rozprawie w dniu 1 października 2007r przed Sądem Okręgowym poświadczył nieprawdę stwierdzając , że postępowanie nadzorcze (...) wobec pozwanych uległo umorzeniu. Wynik postępowania przygotowawczego wskazywał natomiast , że tego rodzaju postepowania kontrolne nie było przez Komisję prowadzone.

Uprawdopodabniając zachowanie terminu do wniesienia skargi o ile została ona oparta na podstawie wskazanej w art. 403 § 1 pkt 2 kpc pełnomocnik skarżącego wskazał , że termin ten został zachowany albowiem dopiero 12 grudnia 2012 r zostało wydane postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie , które utrzymało w mocy postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Krakowa - Śródmieścia - Zachód w sprawie 4 Ds. 213/ 10 o umorzeniu śledztwa prowadzonego w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstw wskazywanych przez skarżącego w ramach tej podstawy wznowienia . Podstawa umorzenia była przy tym , zdaniem D. B. inna niż brak dowodów. Wobec tego wniesienie skargi w dniu 12 marca 2012r nie tylko stanowi o zachowaniu terminu przewidzianego przez ustawę procesową ale ta przyczyna umorzenia powoduje , że to Sąd cywilny winien był samodzielnie ocenić czy do popełnienia identyfikowanych w ramach tej podstawy przestępstw rzeczywiście doszło , a przy pozytywnym wniosku w tym zakresie , stwierdzić jak przestępstwa te wpływały na ocenę zasadności roszczeń zgłoszonych wobec pozwanych w sprawie rozstrzyganej przez Sąd Apelacyjny w sprawie I ACa 302/08.

Zdaniem skarżącego, wydając orzeczenie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie 2 Ds. 1049/10 , dotyczącego popełnienia przez Sędziów Sądów obu instancji przestępstw niedopełnienia obowiązków z powodu braku ich ustawowych znamion Prokurator nieprawidłowo ocenił to zachowanie. Nie wziął bowiem pod uwagę w sposób właściwy charakteru zarzutów jaki stawiał im D. B.. Ich istota było nie podjęcie w sprawie obowiązków orzeczniczych ale uwzględnienie w ich ramach wszystkich wnioskowanych przezeń dowodów i formułowanych twierdzeń , co doprowadziło do wydania orzeczeń bez uwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych. To zdaniem skarżącego uprawdopodobnia zachowanie terminu do wniesienia skargi , która o ile opiera się na wskazanej podstawie, jest zrealizowana także przez przestępstwa niedopełnienia obowiązków przez Sądy obu instancji.

Zdaniem pełnomocnika autora skargi termin do jej wniesienia o ile opiera się ona na podstawie art. 403 §2 kpc także został zachowany albowiem dopiero w dniu 12 grudnia 2012r , po prawomocnym zakończeniu wskazanego wyżej postępowania przygotowawczego , w spraw 4 Ds. 213/10 D. B. uzyskał dostęp do akt tego śledztwa i na podstawie ich analizy, w dniu 29 lutego 2012r dowiedział się , że : terminowo odpowiedział na wezwanie (...) do uzupełnienia pisma z dnia 17 kwietnia 2007r , iż (...) nie prowadziła , na podstawie tego sygnału powoda postępowania kontrolnego u pozwanego Towarzystwa (...), oraz to jakie dane adresowe ma świadek W. K. (1).

Skarżący wskazał również , że postępowanie przygotowawcze prowadzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście - Zachód w sprawie o sygnaturze I Ds. 2124/07 z dnia 29 listopada 2007r nie dotyczyło bezpośrednio czynów na które wskazywał autor skargi w jej pkt 5 i 12 / k. 3 i 4 akt/

W piśmie procesowym z daty 27 września 2013 pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia uzasadnienia podstawy skargi opisanej w art. 403 §1 pkt 2 kpc.

Wniosek ten jako niedopuszczalny został odrzucony /k. 332 v /

Sąd Apelacyjny oddalił także wniosek skarżącego o zawieszenie postępowania z uwagi na toczące się równocześnie pomiędzy stronami z inicjatywy D. B. przed Sądem Okręgowym w Krakowie postępowanie w sprawie o sygnaturze IX GC 938/13 o roszczenia wynikające z przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Wniosek ten został oceniony jako nieuzasadniony. / k. 332 v akt/

Poznani , których aktualne nazwy to : (...) Towarzystwo (...) SA w W. oraz (...) SA w W. domagali się odrzucenia skargi jako nieopartej na ustawowej podstawie wznowienia oraz złożonej z przekroczeniem ustawowego terminu.

Ponadto wnieśli o obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

Rozpoznając skargę Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje .

Skarga D. B. (1) podlega odrzuceniu albowiem nie opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Jej autor nie wykazał także by w zakresie części powołanych przez siebie podstaw skargi zachował termin do jej wniesienia o jakim mowa w art. 407 §1 kpc.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego , ukształtowanym na tle wykładni art. 410 kpc ocena czy skarga opiera się na ustawowej podstawie nie ogranicza się jedynie do stwierdzenia czy skarżący powołał okoliczności faktyczne pozwalające na „ podciągniecie „ ich pod przewidziana przez ustawę procesową podstawę wznowienia ale także czy fakty te , rzeczywiście zachodząc, stanowią twierdzoną przezeń tego rodzaju podstawę .

/ por. bliżej w tej materii , powołane jedynie dla przykładu, orzeczenia z 19 maja 2005r, sygn.. II CZ 41/05, z 14 grudnia 2006r , sygn.. I CZ 103/06, z 30 maja 2007r, sygn. I CZ 40/07 , wszystkie powołane za komentarzem do kodeksu postępowania cywilnego t. II s. 301 , Wydawnictwo Wolters Kluwer Bussines 2011 oraz z dnia 16 maja 2007r , sygn. IIICSK 56/07 , powołane za zbiorem Lex nr 334985/

Jak uprzednio wskazano autor skargi oparł ją jedynie na tzw. właściwych podstawach restytucyjnych. Ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem na podstawie tak skonstruowanej skargi jest możliwe tylko wówczas gdy ujawnione i powoływane przez skarżącego okoliczności pozostają w takim związku z treścią wydanego uprzednio rozstrzygnięcia , że gdyby zostały ujawnione w ramach postępowania rozpoznawczego miałyby wpływ na tę treść, a potwierdzenie ich prawdziwości skutkować by musiało oceną , iż objęte skarga rozstrzygniecie jest wadliwe i wymaga zmiany.

Taki wniosek płynie wprost z brzmienia statuujących właściwe podstawy restytucyjne przepisów art. 403 §1 pkt 1 i 2 kpc mówiącego o związku kwestionowanego skargą wyroku [ wyroków ] z dokumentem [ dokumentami ] , który okazał się przerobionym lub podrobionym albo też wprost o uzyskaniu wyroku za pomocą przestępstwa czy też , jak w normie art. 403 §2 kpc , o wykryciu przez stronę skarżącą takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych , z których nie mogła ona skorzystać , w zakończonym prawomocnie postępowaniu , a które mogłyby mieć wpływ na treść [prawomocnego] rozstrzygnięcia .

Opisane wyżej znaczenie tego wpływu każe przypomnieć , że w pozwie skierowanym przez D. B. (2) przeciwko pozwanym przed w sprawie I C 595/06 przed Sądem Okręgowym w Krakowie dochodził on roszczeń z tytułu świadczenia wyrównawczego i prowizji , w ramach łączącego go Towarzystwem (...) SA stosunku obligacyjnego wynikającego z zawartej przez strony umowy agencyjnej zakończonej aktem wypowiedzenia przez skarżącego.

Pozostałe natomiast dochodzone przez niego roszczenia miały podstawę w przepisach o czynach niedozwolonych i dotyczyły wyrównania szkód majątkowych i niemajątkowych zidentyfikowanych bliżej przez powoda w modyfikowanych przezeń w toku sporu żądaniach. / por. str. 1 i 2 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 22 października 2007r w sprawie I C 595 /06 i pisemne motywy orzeczenia Sądu Apelacyjnego z dnia 7 maja 2008r w sprawie I ACa 302/08.

Jak wynikało z oceny prawnej zaprezentowanej przez Sąd I instancji , zaaprobowanej w pełni przez Sąd Apelacyjny , powodem oddalenia roszczenia z tytułu zapłaty prowizji było uwzględnienie podniesionego przez pozwanego ad 1 zarzutu jego przedawnienia. Roszczenie o zapłatę świadczenia wyrównawczego , skierowane przeciwko obu pozwanym zostało ocenione jako nienależne w świetle normy art. 764[4] kc , wobec faktu , że to powód wypowiedział umowę agencyjną, a nie wykazał w sporze okoliczności , które opisane w art. 764 [ 4] pkt 2 kc mogłyby usprawiedliwić , pomimo wypowiedzenia skutecznego domagania się spełnienia tego świadczenia.

Pozostałe roszczenia powoda zostały oddalone wobec ich nie udowodnienia przez obecnie skarżącego.

Powołując się na podstawę wznowienia z art. 403 §1 pkt 1 kpc D. B. (1) podnosi , że orzeczenia Sądów obu instancji zostały oparte na podrobionych dokumentach w postaci :

załączników prowizyjnych do I kompletu ośmiu umów grupowego ubezpieczenia nr (...) z listopada 1997r , oświadczeń prowizyjnych Towarzystwa (...) SA w W. , oświadczenia prowizyjnego tej spółki do umowy indywidualnego ubezpieczenia na życie nr (...) z 3 lutego 2000r , zawartego w systemie operacyjnym (...), sprawozdania z postępowania wyjaśniającego oraz ustaleń i oceny przez (...) pisma skarżącego z daty 17 kwietnia 2007r , w którym wzywał on Komisję do dokonania kontroli działalności pozwanego Towarzystwa (...) [ pkt 1-4 skargi k. 3 akt oraz pismo pełnomocnika skarżącego z 23 września 2013r k. 186 v akt. /

Wbrew twierdzeniom skarżącego powoda nie można uznać , że wniesiona przez niego skarga opiera się na wskazanej przez niego podstawie opisanej w art. 403 §1 pkt 1 kpc.

Wprawdzie skarżący najpierw samodzielnie, a następnie za pośrednictwem swojego pełnomocnika powołuje tę podstawę tym nie mniej brak jest podstaw do uznania , iżby ona rzeczywiście wystąpiła.

W pierwszej kolejności należy zauważyć , że twierdzenie D. B. (1) o tym , że orzeczenia Sądu , którego dotyczy skarga , w zakresie poczynionych przez Sąd , doniosłych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych , były oparte na tych , wskazanych wyżej dokumentach , które miałyby być podrobione jest całkowicie dowołane i nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy. Przeczy temu w szczególności analiza podstaw faktycznych kwestionowanego skargą rozstrzygnięcia. Wszystkie te dokumenty , gdy zważyć na ich treść, miały dotyczyć ustalenia podstaw oraz sposobu wyliczenia prowizji należnej powodowi jako agentowi. Tymczasem to roszczenie zostało oddalone przez Sąd I instancji, przy pełnej aprobacie prawnej dla tego rozstrzygnięcia przez Sąd Apelacyjny, który oddalił apelacje powoda , z powodu jego przedawnienia.

Ponadto dokumentów w tych aktach brak , co potwierdza sam autor skargi domagając się ich przedłożenia przez przeciwniczki procesowe w postępowaniu wywołanym skargą. Nie można także nie uwzględniać w ramach formułowanej tu oceny , iż te środki dowodowe były D. B. znane już wcześniej i nic nie stało na przeszkodzie by domagać się przeprowadzenia dowodów z nich już w ramach postepowania , które zostało prawomocnie zakończone. Co więcej na fałsz tych dokumentów powoływał się on już w pozwie / por. str 7 i 13 pozwu w sprawie akt I C 595/06 - k. 9 i 15 akt / by zarzuty te powtórzyć w piśmie procesowym z 14 sierpnia 2007r / k. 954- 1044 tych akt /

Skoro tak to D. B. , na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w motywach orzeczenia uchylającego poprzednie orzeczenie Sądu Apelacyjnego, mógłby skutecznie powołać się na twierdzone przez siebie fałszerstwo tylko w ramach podstawy wskazanej w art. 403 § 2 kpc i to jedynie przy kumulatywnym spełnieniu dwóch warunków. Pierwszy z nich jest taki , że Sąd , którego orzeczenie jest objęte skargą, w ramach ustaleń faktycznych uznał ich treść za podstawę dokonanych ustaleń , przy ich ocenie jako dokumentów prawdziwych a drugi zostanie spełniony wówczas , gdy skarżący odwoła się do takich nowych okoliczności faktycznych i dowodów , których nie mógł powoła w ramach postępowania rozpoznawczego a , które potwierdzą , iż ocena tych dokumentów wyrażona przez Sąd nie była prawidłowa . Żaden z tych warunków nie został w rozstrzyganej sprawie spełniony. Na koniec nie sposób nie zauważyć niekonsekwencji w stanowisku skarżącego , w zakresie oceny tych dokumentów jako sfałszowanych skoro sam w piśmie procesowym z dnia 23 września 2013r / k. 186 v akt / stwierdza , że dopiero zapoznanie się z tymi dokumentami może potwierdzi ich fałszerstwo / podrobienie / o którego zachodzeniu wnosi on jedynie na podstawie innych faktów świadczących, w jego ocenie , o nierzetelnym postępowaniu pozwanych w tym ich pełnomocnika procesowego na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Krakowie w dniu 1 października 2007r

Te przyczyny decydują o ocenie , że skarga D. B. (1) jakkolwiek powoływany jest w niej wzorzec właściwej podstawy restytucyjnej opisanej przez art. 403 §1 pkt 1 kpc nie opiera się na tej podstawie.

Nie można także podzielić jego stanowiska , że zachował on trzymiesięczny termin do złożenia skargi opartej na omawianej podstawie.

Nawet po wezwaniu przez Sąd w trybie art. 410 §2 kpc , pełnomocnik skarżącego nie uprawdopodobnił istnienia okoliczności faktycznych mogących potwierdzić zachowanie tego terminu Skoro na fałszerstwo dokumentów powoływał się skarżący już w czasie postępowania rozpoznawczego zakończonego prawomocnym wyrokiem to nie sposób mówić , iż termin wskazany w §1 art. 407 kpc w odniesieniu do powoływanej podstawy nie został przekroczony.

Nie można uznać za trafne stanowiska D. B. zgodnie z którym jego skarga opiera się na drugiej ze wskazanych przez niego podstaw restytucyjnych , opisanej przez art. 403 §1 pkt 2 kpc.

Jak wskazano we wstępnej części uzasadnienia skarżący twierdził , że wyroki Sądów Okręgowego z dnia 22 października 2007r sygn. I C 595 / 06 oraz Apelacyjnego z dnia 7 maja 2008r , sygn. I ACa 302/08 zostały uzyskane za pomocą przestępstw , popełnionych przez Komisję Nadzoru Finansowego , przez pozwanych , ich pełnomocnika procesowego reprezentującego ich w ramach postępowania rozpoznawczego przed Sądem Okręgowym w sprawie I C 595/06 oraz obydwa Sądy rozstrzygające o roszczeniach powoda w ramach prawomocnie zakończonego postępowania . [ pkt 10-12 skargi k.4 akt/

Na wstępie należy wskazać , że co do zasady, podstawa wznowienia wskazana w art. 403 §1 pkt 2 kpc wymaga by fakt popełnienia przestępstwa za pomocą którego miałoby doj do uzyskania wyroku w prawomocnie zakończonym postępowaniu został wykazany prawomocnym wyrokiem skazującym. Tego rodzaju orzeczenia odnoszącego się do któregokolwiek z opisanych w ramach tej podstawy wznowienia czynów D. B. nie przedłożył , a nawet nie twierdził , że zostały one wydane.

Po wtóre ustawowe określenie „ wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa „ każe uznawać , że dla realizacji tej podstawy wznowienia koniecznym jest wykazanie wzajemnego związku pomiędzy popełnieniem czynu karnego a treścią orzeczenia , do którego podważenia zmierza skarga.

Brak takiego związku decyduje o tym , że powoływana podstawa wznowienia jakakolwiek odpowiada wzorcowi ustawowemu w istocie nie zachodzi uprawniając ocenę , iż skarga nie opiera się na tego rodzaju podstawie.

Odstępstwem od tej reguły jest , wynikająca z przepisu art. 404 kpc możliwość wznowienia postępowania w oparciu te podstawę, gdy postępowanie karne dotyczące zarzucanego w jej ramach przestępstwa zostało umorzone lub nie mogło zostać wszczęte z innej przyczyny niż brak dowodów.

W ramach tej podstawy skarżący odwoływał się pierwotnie do postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Krakowa –Śródmieście Zachód z 29 listopada 2007r w sprawie 1 Ds. 2124/07 jako takiego, które wypełnia hipotezę normy art. 404 kpc , co uprawnia go do powoływania tej podstawy wznowienia mimo braku wyroków skazujących za przestępstwa , które identyfikował w motywach skargi. [ pkt 5 do 12 skargi k. 3-4 akt ] oraz pismo procesowe pełnomocnika skarżącego k. 187 akt /

W toku postępowania wywołanego skarga wskazał również na postanowienie Prokuratora Rejonowego dla Krakowa - Śródmieście - Zachód w sprawie 4 Ds. 213/10 z dnia 31 marca 2011r utrzymanego w mocy , po rozpoznaniu zażalenia skarżącego przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie w sprawie II KP 1079/ 11 / S , na podstawie którego umorzono postępowanie wobec braku dostatecznych danych uzasadniających popełnienie czynu zabronionego z art. 231 §1 kk przez funkcjonariuszy Komisji Nadzoru Finansowego i Urzędu Kontroli Nadzoru (...) i Funduszy Emerytalnych , którzy nie wszczęli procedury kontrolnej u pozwanej ad 1 ./ k. 199-201 akt/

Jak wynika z treści pisma procesowego pełnomocnika skarżącego z dnia 23 września 2013r / k. 186- 189 akt/ upatruje on realizacji tej podstawy, w odniesieniu do Sądów Okręgowego i Apelacyjnego w Krakowie w tym , że Sądy obu instancji, nie dopełniając obowiązków, nie uwzględniły , w ramach prawomocnie zakończonego postępowania, wszystkich wniosków dowodowych i twierdzeń powoda wobec czego nie wyjaśniono właściwie sprawy przed jej rozstrzygnięciem przez co obydwa wydane wyroki są nieprawidłowe.

Wyraźnie przy tym pełnomocnik D. B. zaznaczył , że bez znaczenia przy tym jest to , że postępowanie przygotowawcze prowadzone w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstw niedopełnienia obowiązków przez Sędziów zostało zakończone odmową wszczęcia śledztwa dla braku ustawowych znamion czynu zabronionego, gdyż zarzut powoda nie dotyczył nie dopełnienia obowiązków w postaci uchylania się od wydania orzeczenia , jak przyjmował to Prokurator ale nie uwzględnienia jego wszystkich twierdzeń , zarzutów i wniosków dowodowych co do prowadziło do sytuacji w której nie zostały ustalone wszystkie istotne okoliczności , mając wpływ na treść wydanych wyroków / por . 188 akt/

(...) tej podstawy po stronie[ Sędziów ] Sądu Apelacyjnego upatrywał skarżący także w tym , iż Sąd wadliwie zinterpretował treść postanowienia Prokuratora w sprawie I Ds. 2124/07 uznając , iż postanowieniem tym podmówił on wszczęcia śledztwa w sprawie z powodu braku znamion przestępstw wskazanych w zawiadomieniu D. B. podczas gdy odmowa ta nastąpiła z powodu przedawnienia karności czynów zabronionych wymienionych w tym zawiadomieniu.

Motywy jakie powołał D. B. by istnienie ocenianej podstawy uzasadnić każą uznać , że w sposób oczywisty twierdzona przezeń podstawa nie zachodzi w odniesieniu do czynności Sadów [ Sędziów ] , które skarżący oceniania jako spełniające znamiona przestępstw nie dopełnienia obowiązków. W żadnym razie bowiem wydania orzeczeń określonej treści , po przeprowadzeniu postępowania rozpoznawczego nie można uznawać za takie , które realizują znamiona tego przestępstwa.. Nie ma też skarżący racji gdy twierdzi , iż Sąd Apelacyjny w ramach rozstrzygania o apelacji powoda wadliwie zinterpretował treść postanowienia wydanego w sprawie 1 Ds. 2124/07. / k. 190-191 akt/

Bliższa ich analiza wskazuje , że ustalone w ramach tego śledztwa fakty nie tylko , że dawały podstawę do uznania , iż nastąpiło , wobec okresu w jakim miały by być one popełnione , przedawnienie karalności tych czynów jakie powód zarzucał w zawiadomieniu ale także do stwierdzenia , iż nawet dostępny na datę wydawania orzeczenia materiał procesowy nie daje podstaw do stwierdzenia , iż zostały zrealizowane znamiona niektórych z przestępstw wskazanych w nim w tym także tych, które miały mieć związek ze wzajemnymi relacjami powoda z Towarzystwem (...) SA , a kwalifikowanych na podstawie art. 270 §1 , 284 §1 i 218 §1 kk / por. k. 191 akt/

Trzeba nadto pamiętać o tym , że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego nie można skutecznie opierać skargi o wznowienie postępowania na zarzutach wywodzonych z oceny prawomocnego orzeczenia jako naruszającego prawo materialne czy też opartego na wadliwie dokonanych ustaleniach faktycznych i ocenie dowodów.

/ por. powołane jedynie dla przykładu orzeczenia z 22 maja 2003r , sygn. IV CKN 163/01 / nie publ., z dnia 4 kwietnia 2007r , sygn.. V CZ 25/ 07 / nie publ/, powołane za komentarzem do kodeksu postępowania cywilnego op. cit t. II s. 284/

Nie można także zasadnie uznawać , że skarga powoda opiera się na omawianej podstawie o ile jej realizacji upatruje on w przestępstwach mających być popełnionymi przez pracowników pozwanych , ich pełnomocnika procesowego w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Krakowie sygn.. I C 595/06 czy też przez funkcjonariuszy (...).

Wszystkie te twierdzone przez D. B. (1) czyny zabronione są związane z jego statusem jako agenta pozwanej ad 1 i jego roszczeniami z tytułu nie wypłaconego u świadczenia prowizyjnego , którego dochodził w zakończonym prawomocnie postępowaniu.

Zważywszy na to co zdecydowało , że roszczenie to zostało prawomocnie oddalone stwierdzić trzeba , że ewentualna kwalifikacja opisanych przez skarżącego czynów jako przestępstwa popełnione przez podmioty przez niego wskazane nie miałaby znaczenia treści rozstrzygnięcia, którego wzruszeniu ma posłużyć składana przez niego skarga.

Po wtóre wskazując w punktach 5-9 skargi na popełnienie przez wskazane tam podmioty czynów zabronionych powód nie tylko zaniechał wykazywania , że doszło do ich skazania prawomocnymi wyrokami ale nawet tego , że wszczęciu postępowania karnego przeciwko nim stały na przeszkodzie przyczyny o jakich mowa w art. 404 kpc.

Z jedynego postanowienia , jakie powołuje skarżący , by uzasadnić odwołanie się do tych czynów zabronionych , jako mających decydować o rzeczywistym istnieniu tej podstawy skargi a to postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Krakowa – Śródmieście Zachód w sprawie 4 Ds. 213/10 z dnia 31 marca 2011r , utrzymanego w mocy przez Sąd Rejonowy dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z 12 grudnia 2011 r w sprawie o sygnaturze II Kp 1079/11/ S, wynika , że śledztwo w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 231 §1 kc przez funkcjonariuszy (...) jako konsekwencji nie wszczęcia procedury kontrolnej u pozwanej ad 1 podlega umorzeniu albowiem brak jest dowodów na to , że przypisywane im zaniechanie stanowi wypełnienie znamion tak stypizowanego przestępstwa / por . 199- 200v akt/

Pozostałe depozycje skarżącego o popełnieniu przez pracowników pozwanych spółek, ich pełnomocnika procesowego czy także funkcjonariuszy (...) ocenić należy jako pozostające jedynie w sferze jego nie zweryfikowanych dowodowo twierdzeń , które nie mogą być uznane za wystarczające dla wyrażenia uzasadnionej oceny , iż skarga o wznowienie o ile jego podstawą miała by być norma art. 403 §1 pkt 2 kpc , rzeczywiście opiera się na ustawowej podstawie wznowienia.

Już tylko na marginesie należy zauważyć , że oświadczenie pełnomocnika pozwanych na rozprawie w dniu 1 października 2007r do którego skarżący przywiązuje tak istotne znaczenie , w ramach pierwszej oraz obecnie omawianej podstawy wznowienia , co jednoznacznie wynika z treści zapisu przebiegu rozprawy odzwierciedlonego w aktach / por . k. 1508 v – 1509 akt I C 595/06/ nie dotyczyło postępowania kontrolnego mającego być wszczętym przez (...) na podstawie sygnału powoda zawartego w piśmie z dnia 17 kwietnia 2007r ale postępowania przygotowawczego w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa przez Towarzystwo (...) w 1997r. Na skutek informacji powoda tego rodzaju doniesienie miała złożyć Komisja Nadzoru Finansowego. Do tego postępowania o którym mówił w trakcie rozprawy J. B. odnosił się pełnomocnik pozwanych , twierdząc , że zostało umorzone. /por. k. 1508 v- 1509 akt I C 595/06

Nie można także w sposób usprawiedliwiony uznać , że skarga D. B. (1) opiera się na ustawowej pod strawie wznowienia o ile podstawą tą jest norma art. 403 § 2 kpc.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa sądowego ukształtowanego na tle wykładni tego przepisu możliwość wznowienia postępowania na tej podstawie wymaga wykazania przez autora skargi kumulatywnej realizacji trzech przesłanek :

- wykrycia, po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych , które istniały w czasie trwania postępowania prawomocnie zakończonego [ wznawianego ] ale nie zostały wówczas powołane,

- możliwości wpływu tych dowodów lub okoliczności faktycznych na wynik sprawy , która została zakończona prawomocnym rozstrzygnięciem ,

- niemożności skorzystania z nich przez stronę / skarżącego/ w poprzednim postępowaniu,

Wskazane w ramach pkt 13 skargi uznawane przez skarżącego za nowe dowody i okoliczności faktyczne mogące być stwierdzonymi na ich podstawie to:

a/ dowód terminowego nadania do (...) pisma precyzującego jego żądanie wszczęcia przez Komisję postepowania kontrolnego w Towarzystwie (...) SA z dnia 17 kwietnia 2007r , co miało potwierdzać , że nie podejmując tych czynności pracownicy Komisji nie dopełnili obowiązków , popełniając tym samym przestępstwo

b/ dowód ten miał także , w ocenie powoda , świadczyć o tym , że pełnomocnik pozwanych składając oświadczenie na rozprawie w dniu 1 października 2007r , twierdząc , że postępowanie kontrolne zostało umorzone miał poświadczyć nieprawdę , wprowadzając w błąd Sąd Okręgowy , co zdecydowało o treści wyroku oddalającego powództwo Sąd bowiem przyjął , że czynności kontrolne, rzeczywiście podjęte , nie potwierdziły nieprawidłowości w sposobie działania Towarzystwa ,

c/ dowód z zeznań świadka W. K. (1) , który miał potwierdzić treść wzajemnych relacji pomiędzy skarżącym a pozwanymi z których miało , zdaniem skarżącego wynikać , iż zarzut przedawnienia roszczeń z tytułu zapłaty prowizji jest przejawem nadużycia prawa podmiotowego przez przeciwniczkę procesową D. B. w zakończonym postępowaniu.

Powołanie tych dowodów, jako mających realizować omawianą podstawę wznowienia nie może być uznane za świadczące o tym , że rzeczywiście skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia.

W odniesieniu do dowodu wskazanego pod lit c/ powiedzieć należy , że W. K. (2) był zwierzchnikiem skarżącego w strukturze organizacyjnej Towarzystwa (...) w czasie kiedy strony były związane stosunkiem obligacyjnym wynikającym z umowy agencji. Te jego rolę przyznał pełnomocnik skarżącego na rozprawie apelacyjnej w dniu 17 stycznia 2014 r / k. 332v akt/

Nie można zatem przyjmować , że z tego dowodu skarżący nie mógł skorzystać w prawomocnie zakończonym postępowaniu. Nawet gdy przyjąć za trafne stanowisko D. B. , że znał wówczas jego danych adresowych mógł doprowadzić do ich ujawnienia przez strony przeciwne ku czemu , o czym świadczy analiza akt zakończonego postępowania jednak nawet nie zmierzał. Tym samym także nie został zachowany w odniesieniu do tego dowodu termin o jakim mowa w art. 407 §1 kpc

O realizacji omawianej podstawy wznowienia nie decyduje także powołanie się na dowód wymieniony w punktach a/ i b/

Po pierwsze dlatego, że za jego pośrednictwem nie sposób stwierdzić okoliczności faktycznych wskazanych przezeń w motywach skargi.

Po wtóre uwzględniwszy przyczyny , które zdecydowały o oddaleniu powództwa, w tej jego części która odnosiła się do żądania przyznania świadczenia z tytułu prowizji , okoliczności faktyczne , które zamierzał za jego pośrednictwem wykazać nie miałyby znaczenia dla treści rozstrzygnięcia wydanego w prawomocnie zakończonym postępowaniu.

Z podanych wyżej przyczyn wobec oceny , że skarga D. B. (1) nie opiera się na ustawowych podstawach wznowienia , a w stosunku do ich części nie zachował on także terminu do jej wniesienia , Sąd Apelacyjny orzekł o jej odrzuceniu na podstawie art. 410 §1 kpc

Konsekwencją odrzucenia skargi jest obciążenie skarżącego kosztami postępowania należnymi stronom przeciwnym , musi on bowiem zostać uznany za przegrywającego spór wywołany jej złożeniem.

Podstawą rozstrzygnięcia o nich jest norma art. 98 §1 kpc w zw z art. 108 §1 kpc oraz art. 406 kpc .

Kwota należna pozwanym z tego tytułu od D. B. (1) została określona, biorąc pod uwagę wartość przedmiotu sporu oznaczoną w skardze , na podstawie § 6 pkt 7 w zw z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych […] z dnia 28 września 2002r [ jedn. tekst DzU z 2013 poz. 490 ]

Treść orzeczenia Sądu Apelacyjnego zdecydowała o przyznaniu od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Krakowie - na rzecz pełnomocników skarżącego: ustanowionej z urzędu w postępowaniu zażaleniowym o którego kosztach Sąd był zobligowany orzec na postawie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012r , radcy prawnego E. C. oraz , także ustanowionej z urzędu, na kolejnym etapie postępowania, radcy prawnego K. S..

Kwoty należne pełnomocnikom D. B. (1) zostały ustalone na podstawie § 6 pkt 7 w zw z § 2ust.3 i 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości, wskazanego wyżej.