UZASADNIENIE

G. T. został oskarżony o to, że:

1. w okresie od dnia 15 lutego 2012 roku do dnia 27 września 2012 roku w F. znęcał się psychicznie i fizycznie nad H. T. w ten sposób, że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, groził pozbawieniem życia oraz zniszczeniem rzeczy, przy czym kilkakrotnie podczas wypowiadania tych gróźb trzymał w ręce niebezpieczne narzędzie w postaci nożna, złośliwie niepokoił, uporczywie dręczył, utrudniał spoczynek nocny, jak też wielokrotnie stosował wobec pokrzywdzonej przemoc fizyczną polegającą na popychaniu, szarpaniu za ubranie i ręce oraz włosy, przy czym:

- w dniu 18 marca 2012 roku w miejscu zamieszkania w F. wszczynając awanturę domową kopnął pokrzywdzoną w okolice lewego uda na skutek czego H. T. doznała na przednio-przyśrodkowej powierzchni lewego uda w okolicy kolana, a także na wysokości kolana podbiegnięcia krwawego na przestrzeni około 17x8 cm, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni,

- w dniu 13 maja 2012 roku w miejscu zamieszkania w F. chwycił pokrzywdzoną za ubranie, pociągnął i popchnął kierunku drzwi, co spowodowało jej upadek, na skutek którego uderzyła ona górną częścią pośladków i okolicą kości ogonowej i krzyżowej o podłogę, w wyniku czego doznała ona stłuczenia tkanek miękkich w okolicy pośladka i uszkodzenia więzadłowo- ścięgnistego w okolicy kości ogonowej, które to uszkodzenie spowodowały naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

2. w okresie od października 2009 roku do dnia 6 lipca 2012 roku w F., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kierował wobec Z. K. groźby karalne pozbawienia jej życia i pozbawienia życia osób jej najbliższych oraz spalenia należących do niej budynków, przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym w momencie popełnienia czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozumienia znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem.

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 29 października 2013 r w sprawie III K 1487/12

I. Oskarżonego G. T. w ramach czynu opisanego treścią zarzutu pierwszego aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od dnia 15 lutego 2012 roku do dnia 27 września 2012 roku w F. znęcał się psychicznie i fizycznie nad pozostającą z nim w stałym stosunku zależności H. T. w ten sposób, że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, groził pozbawieniem życia oraz zniszczeniem rzeczy, przy czym kilkakrotnie podczas wypowiadania tych gróźb trzymał w ręku nóż, złośliwie niepokoił, uporczywie dręczył, utrudniał spoczynek nocny jak też wielokrotnie stosował wobec pokrzywdzonej przemoc fizyczną polegającą na popychaniu, szarpaniu za ubranie i ręce oraz włosy, przy czym:

- w dniu 27 września 2012 roku w miejscu zamieszkania w F. w trakcie wywołanej awantury oblał pokrzywdzoną gorącą wodą z czajnika, na skutek czego doznała ona rumienia na przedramieniu lewym po stronie dłoniowej i łokciowej oraz rumienia na przedniej powierzchni szyi i w okolicy części mostkowej obojczyka po prawej stronie, co spowodowało obrażenia skóry I stopnia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, przy czym w momencie popełnienia czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Oskarżonego G. T. uznał winnym popełnienia czynu opisanego treścią zarzutu drugiego aktu oskarżenia i za czyn ten na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

III. Na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy.

IV. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 5 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby, określając czas jej trwania na okres 3 (trzech) lat i oddał go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązał do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

V. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat E. K. kwotę (...),52 (jeden tysiąc pięćset pięć i 52/100) złotych – w tym kwotę 281,52 (dwieście osiemdziesiąt jeden i 52/100) złotych podatku VAT - tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej z urzędu na rzecz oskarżonego.

VI. Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

Na podstawie art. 425 § l i 2 kpk, art. 444 kpk, zaskarżył powyższy wyrok w całości obrońca oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 kpk, art. 438 pkt l, pkt 2 pkt 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 4, art. 7 i art. 410 kpk oraz art. 5 § 2 kpk, poprzez nie rozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych przemawiających na korzyść oskarżonego oraz nie rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego i naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na stwierdzeniu, iż G. T.:

1. w okresie od 15 lutego 2012 roku do dnia 27 września 2012 roku w F. znęcał się psychicznie i fizycznie nad pozostającą z nim w stałym stosunku zależności H. T., w ten sposób, że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, groził pozbawieniem życia oraz zniszczeniem rzeczy, przy czym kilkakrotnie podczas wypowiadania tych gróźb, trzymał w ręku nóż, złośliwie niepokoił, uporczywie dręczył, utrudniał spoczynek nocny, jak też wielokrotnie stosował wobec pokrzywdzonej przemoc fizyczną polegającą na popychaniu, szarpaniu za ubranie i ręce oraz włosy, przy czym:

-w dniu 18 marca 2012 roku w miejscu zamieszkania w F., wszczynając awanturę domową, kopnął pokrzywdzoną w okolice lewego uda, na skutek czego H. T. doznała na przednio-przyśrodkowej powierzchni lewego uda, w okolicy kolana, a także na wysokości kolana, podbiegnięcia krwawego na przestrzeni około 17x8 cm, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni,

- w dniu 13 maja 2012 roku, w miejscu zamieszkania w F. chwycił pokrzywdzoną za ubranie, pociągnął i popchnął w kierunku drzwi, co spowodowało jej upadek, na skutek którego uderzyła ona górną częścią pośladków i okolica kości ogonowej i krzyżowej o podłogę, w wyniku czego doznała ona stłuczenia tkanek miękkich w okolicy pośladka i uszkodzenia więzadłowo-ścięgnistego w okolicy kości ogonowej, które to uszkodzenie spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni,

- w dniu 27 września 2012 roku, w miejscu zamieszkania w F. w trakcie wywołanej awantury oblał pokrzywdzoną gorącą wodą z czajnika, na skutek czego doznała ona rumienia na przedramieniu lewym po stronie dłoniowej i łokciowej oraz rumienia na przedniej powierzchni szyi i w okolicy części mostkowej obojczyka po prawej stronie, co spowodowało obrażenia skóry pierwszego stopnia, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, przy czym w momencie popełnienia czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 157 §1 kk i w związku art. 31 § 2 kk,

2. oraz, że w okresie od października 2009 roku do dnia 6 lipca 2012 roku, w F., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował wobec Z. K. groźby karalne pozbawienia jej życia i pozbawienia życia osób jej najbliższych oraz spalenia należących do niej budynków, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym w momencie popełnienia czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozumienia znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. 31 § 2 kk.

II. rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych w stosunku do stopnia winy motywacji, a nadto do właściwości warunków osobistych oskarżonego - zaburzenia schizoafektywne typu depresyjnego, zaś w chwili rzekomego popełniania zarzucanych mu czynów, oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania ich znaczenia i kierowania swoim postępowaniem,

III. obrazę przepisów prawa materialnego, która miał wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a mianowicie przepisów z art. 53 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk, poprzez zastosowanie zasady asperacji i nie zastosowanie zasady absorpcji, wymierzając karę łączną,

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz art. 437 § 1 i 2 kpk, wniósł o:

I. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie

II. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białymstoku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił ani zawartych w tym środku odwoławczym zarzutów ani też wywodów przytoczonych na ich poparcie.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie wykazała bowiem żadnych uchybień procesowych ani innych nieprawidłowości, które mogłyby rzutować na treść zapadłego wyroku. Zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Rejonowym jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasad, wyrażonych w art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k., ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k. całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej.

Nie ulega wątpliwości, że Sąd orzekający w sprawie ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. Jeśli więc z uzasadnienia orzeczenia wynika, że Sąd ten obdarzył przymiotem wiarygodności dowód z zeznań pokrzywdzonych H. T. i Z. K. i wskazał powody swego stanowiska, jak to miało miejsce na gruncie rozpoznawanej sprawy, to uwzględnienie okoliczności wynikających z ich zeznań nie stanowi naruszenia przepisów postępowania, w tym art. 410 k.p.k., których naruszenie zarzuca apelujący. Sąd Rejonowy wskazując na konkretne argumenty wywiódł, dlaczego zeznania pokrzywdzonych, w odróżnieniu od wyjaśnień oskarżonego zasługują na pozytywną ocenę. Stąd nie można Sądowi temu postawić skutecznego zarzutu, że uchybił przepisom postępowania. Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. byłby słuszny jedynie wówczas, gdyby Sąd ferując wyrok oparł się na materiale nieujawnionym na rozprawie, bądź też jedynie na części ujawnionego materiału dowodowego, a tego rodzaju uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły.

Zastrzeżeń nie budzi także uzasadnienie zapadłego rozstrzygnięcia. Spełnia ono wymogi art. 424 § 1 k.p.k., a przede wszystkim ukazuje logiczny proces, który doprowadził Sąd I instancji do uznania, że G. T. swoim zachowaniem, w sposób zawiniony wypełnił wszystkie znamiona przypisanych mu czynów.

I tak z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku bezsprzecznie wynika, że to relacje pokrzywdzonych H. T., Z. K., potwierdzone zeznaniami innych świadków K. K., M. T. – w toku postępowania przygotowawczego, M. K., Ł. T., funkcjonariuszy Policji Ł. K. (1), G. H., R. G., E. O., P. S., P. N., A. K. oraz dowodami z dokumentów w postaci sprawozdań z badania sądowo lekarskiego pokrzywdzonej H. T. z dnia 28 marca 2012 roku, z dnia 21 maja 2012 roku, z dnia 28 września 2012 roku stały się podstawą ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. Powyższe spotkało się z pełną akceptację Sądu Odwoławczego. Ich zeznania były stabilne w toku całego postępowania, logiczne i uzupełniające się wzajemnie. Pokrzywdzone w sposób szczegółowy, dokładny i konsekwentny opisały okoliczności dotyczące przypisanych oskarżonemu zachowań podejmowanych na ich szkodę. Pokrzywdzona H. T. i w/w świadkowie wskazywali, że oskarżony w przypisanym mu okresie wszczynał awantury, podczas których wyzywał H. T. słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i wulgarne, groził pozbawieniem życia w tym kilkakrotnie trzymając nóż w ręku, złośliwie niepokoił, uporczywie dręczył, utrudniał spoczynek nocny. Wielokrotnie stosował wobec pokrzywdzonej przemoc fizyczną polegającą na popychaniu, szarpaniu za ubranie i ręce oraz włosy. Natomiast w dniach 18 marca 2012 roku, 13 maja 2012 roku, 27 września 2012 roku w miejscu zamieszkania w F. spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni (art. 157 § 2 k.k.) w przypadku zdarzeń z dnia 18 marca i 27 września 2012 roku oraz trwające dłużej niż 7 dni w przypadku zdarzenia z dnia 13 maja 2012 roku. Natomiast Z. K. zeznała, że oskarżony w okresie od października 2009 roku do 6 lipca 2012 roku groził pozbawieniem życia jej i osób najbliższych, spaleniem mieszkania, a ona tych gróźb się obawiała.

W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja skarżącego zmierzająca do podważenia powyższych zeznań jest całkowicie chybiona. Autor apelacji zdaje się nie dostrzegać również tego, że z zeznaniami pokrzywdzonych korespondują zeznania innych świadków, w tym osób postronnych. Te z kolei znajdują odzwierciedlenie w dowodach pozaosobowych, sprawozdaniach sądowo-lekarskich potwierdzających w sposób jednoznaczny doznawanie przez pokrzywdzoną H. T. określonych obrażeń ciała.

W tym miejscu należy przypomnieć, że świadek Ł. K. (2), podejmujący kilkakrotnie interwencje jako funkcjonariusz Policji u „państwa T.”, opisał zdarzenie z 24 marca 2012 roku kiedy to pokrzywdzona, będąca roztrzęsioną i zdenerwowaną, wskazała na niewłaściwe zachowanie byłego męża a polegające na wszczęciu awantury podczas której miał on ją wyzywać przy użyciu słów wulgarnych oraz zakłócać spoczynek nocny poprzez głośne słuchanie muzyki. Inny funkcjonariusz Policji R. G. – podejmujący interwencję w dniu 14 kwietnia 2012 roku przy ulicy (...) – wspólnie z funkcjonariuszem E. O. wskazał, iż pamięta nietrzeźwego oskarżonego, który był bardzo pobudzony mówił, iż awanturował się z żoną. Świadek pamiętał także, iż H. T. nie było w tym czasie w domu, w związku z czym wspólnie z drugim policjantem z patrolu udali się do sąsiedniego domostwa gdzie ww. zastali. Była ona opanowana przy czym oświadczyła policjantom, iż opuściła dom aby uniknąć kłótni z nietrzeźwym byłym mężem, który wobec niej jest agresywny. Świadek stwierdził ponadto, iż w jego odczuciu oskarżony ma problemy emocjonalne, a nadto podejmuje celowe działania mające na celu uprzykrzenie życia byłej żonie. Treść zeznań świadka R. G. znajduje potwierdzenie w zeznaniach E. O. (partnera z patrolu). Znamiennie z punktu widzenia oceny zachowań oskarżonego wobec byłej małżonki są zeznania dwóch funkcjonariuszy Policji P. S. oraz P. N.. Policjanci ci podejmowali na polecenie dyżurnego Komisariatu Policji w C. interwencję przy ulicy (...), gdzie miała mieć miejsce awantura domowa. Po przybyciu na miejsce zastali H. T. która poinformowała ich o zachowaniu oskarżonego. W związku z powyższym podjęto finalnie skuteczną próbę zatrzymania ww., zaś podczas doprowadzania go do radiowozu G. T. krzyczał w kierunku małżonki, iż ją pobije, zabije, że pożałuje.

Funkcjonariusze Policji nie mieli wątpliwości, iż G. T. był pod wpływem alkoholu oraz był agresywny nie tylko wobec byłej małżonki ale także wobec nich, co skutkowało koniecznością odwiezienia go do izby wytrzeźwień gdzie nadal wyzywał policjantów i personel. W powyższe relacje wpisują się zeznania A. K., który potwierdza fakt zaistnienia z jednej strony zachowań oskarżonego przyjmujących formę gróźb kierowanych do Z. K. jak i jego zachowań wobec byłej małżonki H. T..

Wreszcie spójny z pokrzywdzonymi obraz ich życia rodzinnego przedstawiła świadek M. K., Ł. T. córka i syn oskarżonego. Wbrew twierdzeniom apelującego, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy ocenił w sposób właściwy dowód z zeznań tych świadków obdarzając słusznie przymiotem wiarygodności.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że Sąd I instancji zastosował odmienne kryteria oceny w przypadku zeznań świadków I. G., J. G., R. T., którzy zaprzeczali, aby oskarżony był zdolny do zachowań opisywanych przez pokrzywdzone. W szczegółowych rozważaniach Sąd Rejonowy odniósł się do tych zeznań i Sąd Okręgowy tą ocenę podziela i nie zachodzi konieczność powtarzania. Należy wyraźnie podkreślić, że przedmiotem oceny Sądu w równym stopniu były zeznania wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków, a nie wybranych jak argumentuje skarżąca, którzy mieli z przyczyn osobistych negatywne nastawienie do oskarżonego.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, iż zeznań pokrzywdzonych w sprawie nie były w stanie podważyć wyjaśnienia oskarżonego i świadków, którzy podawali, że oskarżony nie był zdolny do zachowań opisywanych przez pokrzywdzone. Co niezwykle istotne, w sytuacji, w której – tak jak w niniejszej sprawie – sąd staje przed alternatywą, którym z dowodów dać wiarę, opowiedzenie się sądu "po stronie" zeznań pokrzywdzonego w najmniejszym stopniu nie pozwala na stawianie zarzutów obrazy przepisów postępowania, jest bowiem realizacją prawa do swobodnej oceny dowodów, przewidzianego w art. 7 k.p.k. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2006 r., sygn. akt V KK 37/06, OSNwSK 2006/1/1451, Lex 323165). Zdaniem Sądu Okręgowego ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym ze źródeł osobowych została dokonana przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy. Z kolei argumentacja apelującego na poparcie zarzutów sformułowanych w środku odwoławczym, w ocenie Sądu Okręgowego, stanowi dowolną i nieuprawnioną polemikę z rozważaniami Sądu I instancji sprowadzającą się wyłącznie do forsowania odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego. Dlatego też nie mogła spotkać się z aprobatą Sądu Odwoławczego.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższy ciąg rozumowania obarczony został także błędem, wynikającym z tego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił przyjąć, aby po stronie pokrzywdzonej H. T. miały miejsce jakiekolwiek zachowania zaczepne, prowokacyjne w stosunku do oskarżonego. Wręcz przeciwnie zeznania tej pokrzywdzonej, obdarzone w sprawie przymiotem wiarygodności wykazały, że starała się ona schodzić oskarżonemu z drogi. Skoro w sprawie nie zostało dowiedzione istnienie zachowań prowokacyjnych po stronie pokrzywdzonej, znaczenia w sprawie nie miała kwestia progu wytrzymałości oskarżonego na takie zachowania i działania w ramach obrony własnej. W tym stanie rzeczy argumentację skarżącej należało uznać za chybioną.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, niezasadnym okazał się również podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k.. Reguła wyrażona w powołanym przepisie ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy istnieją w sprawie nie dające się usunąć wątpliwości, a takie wbrew sugestiom obrońcy oskarżonego w niniejszej sprawie nie wystąpiły.

Reasumując zaprezentowane powyżej rozważania należało uznać, iż Sąd Rejonowy, nie naruszając zasad i celów postępowania wyciągnął poprawne wnioski o odpowiedzialności oskarżonego G. T. w zakresie przypisanych mu czynów z art. z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 157 §1 kk i w związku art. 31 § 2 kk, z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. 31 § 2 kk.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wskazać należy, iż tylko wówczas jest on uzasadniony, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, wymierzona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 297/09 LEX nr 553884. Przy czym nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113 ).

W przedmiotowej sprawie – zdaniem Sądu Okręgowego – o takiej ocenie represji karnej z jaką spotkał się oskarżony G. T. nie może być mowy. Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę uwzględnił wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary właściwe je oceniając (art. 53 k.k.). Jednocześnie miał na uwadze aby kara nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości a nadto była karą w odczuciu społecznym sprawiedliwą.

Kierując się powyższymi względami zasadnie Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności za czyn pierwszy w wysokości ośmiu miesięcy, zaś za czyn drugi w wysokości czterech miesięcy, wymierzając przy tym karę łączną w wymiarze dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności. Ustalając wymiar kary łącznej jak i kar jednostkowych Sąd miał na uwadze okoliczności obciążające, szczególnie znaczne nasilenie czynności sprawczych realizowanych wobec pokrzywdzonych oraz ich skutki. Wbrew stanowisku skarżącej należy wskazać, że Sąd Rejonowy nie stracił z pola widzenia okoliczności łagodzących, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, okoliczności związanych z chorobą oskarżonego i niewątpliwym jej wpływem na jego zachowanie. Orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności za popełnione przestępstwa zostały wymierzone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, zaś kara łączna zasadnie wymierzona przy zastosowaniu zasady asperacji, a nie absorpcji właściwie odzwierciedla przestępcze zachowanie oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku skarżącej należy podkreślić, że Sąd Rejonowy nie miał obowiązku zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary w związku z tym, iż oskarżony w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i kierowania swoim postępowaniem. Ta okoliczność została przez Sąd dostrzeżona i znalazła odzwierciedlenie w rozstrzygnięciu Sądu także odnoszącym się do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Okręgowego rodzaj i wysokość orzeczonej kary łącznej skutecznie powinny skłonić oskarżonego do przemyślenia swojego postępowania. Należy zgodzić się z Sądem Rejonowym, że okres trwania próby określony w wyroku jest w ocenie Sądu wystarczający, aby pozytywna prognoza kryminologiczna postawiona oskarżonemu poddała się korzystnej weryfikacji, także poprzez dozór kuratora sądowego.

W ocenie Sądu Okręgowego kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tytułem próby na okres 3 lat wymierzona oskarżonemu jest współmierna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości dowiedzionego mu przestępstwa i jest karą sprawiedliwą, która należycie realizuje cele zapobiegawczo - wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podzielając zatem stanowisko Sądu Rejonowego, a nie podzielając stanowiska apelującego, należało orzec, jak w sentencji.

O wysokości wynagrodzenia przyznanego obrońcy oskarżonego za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 4 oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2002 r. Nr 163, poz.1348).

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., z powodu sytuacji majątkowej oskarżonego zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE