Sygn. akt VI Ko 29/14
Dnia 16 maja 2014 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w Wydziale VI Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący - Sędzia SO Klara Łukaszewska (spr.)
Protokolant Jolanta Kopeć
po rozpoznaniu na posiedzeniu bez udziału stron w dniu 16 maja 2014 r.
w sprawie R. K.
ukaranego za czyny z art. 86 § 1 k.w.
z wniosku obrońcy ukaranego
w przedmiocie wznowienia postępowania
w sprawie o sygn. akt II W 2269/13
rozpoznawanej przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze
zakończonej prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 3 lutego 2014 r.
I. na podstawie art. 540 b § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kpw wznawia postępowanie przeciwko ukaranemu R. K., zakończone prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 3 lutego 2014 r., w sprawie sygn. akt II W 2269/13;
II. na podstawie art. 547 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kpw uchyla wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 3 lutego 2014 r., w sprawie sygn. akt II W 2269/13 i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.
Sygn. akt VI Ko 29/14
Wyrokiem nakazowym z dnia 3 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt II W 2269/13 Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze uznał obwinionego R. K. winnym popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. wymierzając mu karę 250 zł grzywny oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania i opłatą.
Wyrok ten po uznaniu za prawidłowo doręczony w trybie art. 133 § 2 k.p.k. uprawomocnił się w dniu 12 marca 2014 r.
W dniu 31 marca 2014 r. R. K. osobiście odebrał wezwanie do zapłaty należności sądowych.
W dniu 11 kwietnia 2014 r. do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze wpłynął wniosek obrońcy ukaranego o wznowienie stosownie do art. 540 b § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kpw prawomocnie zakończonego postępowania przeciwko R. K.. Wnioskodawca podniósł, że ukaranemu nie doręczono odpisu wyroku nakazowego i nie wiedział on o jego treści oraz o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie wniesienia środka odwoławczego.
Stawiając powyższy zarzut obrońca domagał się wznowienia postępowania i uchylenia prawomocnego wyroku.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy ukaranego jest zasadny.
Stosownie do art. 540 b § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 kpw postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić na wniosek ukaranego, złożony w terminie zawitym miesiąca od dnia, w którym dowiedział się o zapadłym wobec niego orzeczeniu, jeżeli orzeczenie, o którym mowa w art. 100 § 3 k.p.k., wydanego pod nieobecność skazanego, nie doręczono skazanemu albo doręczono w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o jego treści oraz o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia.
W świetle zatem powyższego przepisu warunkiem wznowienia jest wykazanie przez oskarżonego (odpowiednio obwinionego), że nie wiedział on o treści orzeczenia oraz o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia.
W judykaturze taka redakcja wskazanego przepisu rodzi wątpliwości, czy w ogóle możliwe jest wykazanie okoliczności negatywnej, zwłaszcza jeżeli chodzi o pewien stan (niewiedza), który w momencie, w którym ma zostać wykazany, uległ już dezaktualizacji. Tym samym uznano, że w zasadzie w większości przypadków wykazanie to sprowadzać się będzie musiało do złożenia przez oskarżonego oświadczenia, iż nie wiedział on o terminie posiedzenia lub rozprawy albo o treści orzeczenia. Sąd będzie zaś musiał w większości sytuacji uznać to oświadczenie za wiarygodne, o ile brak będzie potwierdzenia osobistego odbioru zawiadomienia lub odpisu orzeczenia przez oskarżonego. Nie można bowiem przerzucać na oskarżonego konsekwencji błędnego ujęcia przez ustawodawcę jednego z warunków wznowienia postępowania na podstawie art. 540b § 1 k.p.k. Dalszą konsekwencją takiego niefortunnego sformułowania analizowanego przepisu będzie duża łatwość w podważeniu prawomocnego orzeczenia wydanego pod nieobecność oskarżonego, co będzie skutkowało osłabieniem stabilności prawomocnych orzeczeń kończących postępowanie sądowe. (por. „Komentarz aktualizowany do art. 425 – 673 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 Kodeks postępowania karnego” J. Grajewski, L.K. Paprzycki, S. SteinbornLex/el., 2014).
W realiach niniejszej sprawy obwiniony twierdzi, że wbrew treści art. 133 § 2 k.p.k. nigdy nie otrzymał ani pierwszego, ani drugiego awiza przesyłki z odpisem wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 3 lutego 2014 r., w sprawie sygn. akt II W 2269/13 i pouczeniem, a tym samym zawiadomienia o niedoręczeniu przez pracownika (...)przesyłki poleconej w jego miejscu zamieszkania, a co za tym idzie o pozostawieniu jej w (...)przy ul. (...)w J.. Dodatkowo na poparcie swoich twierdzeń przedłożył oświadczenie z dnia 9 kwietnia 2014 r. zamieszkałej z nim małżonki M. K., która dodatkowo wskazała, że w tym czasie wraz z mężem nie przebywała poza miejscem zamieszkania a nadto bez problemów odbierali przesyłki od listonosza (...).
Sąd Okręgowy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do kwestionowania powyższych twierdzeń ukaranego. Skoro zatem R. K. zachował miesięczny termin do wniesienia wniosku o wznowienie postępowania od daty 31 marca 2014 r. kiedy to dowiedział się o treści zapadłego wobec niego orzeczenia, to wobec wykazania przez ukaranego spełnienia przesłanek z art. 540 b § 1 pkt. 2 k.p.k. i przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych należało uwzględnić wniosek obrońcy ukaranego o wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania przeciwko R. K. wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 3 lutego 2014 r., w sprawie sygn. akt II W 2269/13. Musiało to tym samym skutkować uchyleniem wskazanego orzeczenia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
(...)
1. (...);
2. (...)
3. (...)
4. (...)
16 maja 2014 r.