Sygn. akt: II K 1234/12
Dnia 1 lipca 2014 r.
Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Agnieszka Olszewska
Protokolant – Rafał Kawałowski
po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2014 r. sprawy G. K. , ur. (...) w W., syna H. i J. z d. G., oskarżonego o to, że w dniu 18 listopada 2012r. w miejscowości Z. powiatu (...), województwa (...) na ul. (...) będąc w stanie nietrzeźwości posiadając w I próbie 1,04 mg/l, w II próbie 1,09 mg/l i w III próbie 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował samochodem m-ki B. (...) o nr rej. (...), w ruchu lądowym po drodze publicznej, będąc już wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.
I. Oskarżonego G. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności
II. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres lat 5 (pięciu) tytułem próby;
III. Na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, wysokość jednej stawki przyjmując na kwotę 20 zł (dwudziestu złotych);
IV. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres jego zatrzymania w dniu 18 listopada 2012 roku jako równoważny 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny i uznaje, że do wykonania pozostaje kara grzywny w wymiarze 98 (dziewięćdziesięciu ośmiu) stawek dziennych;
V. Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;
VI. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520 (pięciuset dwudziestu) zł tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 380 (trzystu osiemdziesięciu) zł tytułem opłaty.
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 18 listopada 2012 r. o godzinie 1.50 G. K. kierował pojazdem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten został zatrzymany do kontroli drogowej na ulicy (...) w Z. przez pełniących służbę w patrolu zmotoryzowanym funkcjonariuszy Policji – K. M. i Ł. S.. W trakcie legitymowania G. K. funkcjonariusze wyczuli od niego intensywną woń alkoholu, w związku z czym został on zatrzymany i przewieziony do KP w Z., gdzie poddano go badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie to dało wyniki: o godz. 2.27 – 1,04 mg/l, o godz. 2.28 – 1,09 mg/l, zaś o godz. 2.44 – 1,04 mg/l. (dowody: zeznania świadka K. M. – k. 22-23, protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu – k. 5-5v., protokół zatrzymania osoby – k. 2-3).
G. K. był uprzednio dwukrotnie karany, w tym za czyn z art. 178a § 1 k.k., figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, posiada uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych. (dowody: informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k. 42-43, informacja Starostwa Powiatowego w W., Wydział Komunikacji – k. 40, informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 44)
Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów oraz pozostałego uznanego przez sąd za wiarygodny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej.
W toku postępowania przygotowawczego G. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. (k.13).
Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego G. K.. Wyjaśnienia oskarżonego ograniczyły się do przyznania się do winy, bowiem w pozostałym zakresie oskarżony skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. W ocenie Sądu oskarżony przyznał się do popełnienia czynu, gdyż w rzeczywistości go popełnił, o czym świadczą przeprowadzone dowody, w szczególności w postaci zeznań świadka K. M. oraz protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu.
Za wiarygodne sąd uznał zeznania świadka K. M. (k. 22-23). Wskazany świadek jest funkcjonariuszem Policji, nie miał powodu by fałszywie obciążać oskarżonego. Nadto jego relacja w całości koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym (w tym z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu), tworząc spójną i logiczna całość, nie pozostającą w sprzeczności z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Walor wiarygodności sąd przyznał też dowodom z dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd nie dopatrzył się również żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować inne dokumenty zgromadzone w toku niniejszej sprawy.
Dokonane powyżej ustalenia faktyczne pozwalają z całą stanowczością stwierdzić, iż oskarżony G. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 178a §4 k.k., albowiem będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Pojęcie stanu nietrzeźwości zdefiniowane zostało w art. 115 § 16 kk. Wskazany przepis stanowi, iż stan ten zachodzi m.in., gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W chwili zatrzymania zawartość alkoholu w 1 dm 3 wydychanego przez G. K. powietrza przekraczała 0,25 mg i wynosiła o godzinie 2.27 – 1,04 mg/l, o godz. 2.28 – 1,09 mg/l, zaś o godz. 2.44 – 1,04 mg/l.
Oskarżony G. K. był już wcześniej prawomocnie skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k., tj. prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie V K 111/02.
Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo sąd wziął pod uwagę wszelkie okoliczności ujawnione w sprawie oraz miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk.
Za okoliczność obciążającą G. K. sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, przejawiający się w postaci zamiaru, w jakim oskarżony działał oraz w rodzaju naruszonych przez niego dóbr. Opisane powyżej zachowanie oskarżonego jednoznacznie wskazuje, że przypisanego mu czynu dopuścił się on działając w zamiarze bezpośrednim. G. K. jest doświadczonym kierowcą – prawo jazdy posiada od 9 lipca 1998 r. Był również uprzednio karany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk, a normy dopuszczalnego stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu zostały w niniejszej sprawie przekroczone w stopniu znacznym. Okoliczności te wskazują, że G. K. musiał zdawać sobie sprawę, iż znajduje się w stanie nietrzeźwości, pomimo tego zdecydował się prowadzić samochód. Oskarżony dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a co za tym idzie uderzył w jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem. Okolicznością obciążającą jest, zdaniem sądu, również uprzednia karalność oskarżonego a także fakt że figuruje on w rejestrze osób naruszających przepisy ruchu drogowego.
Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił fakt przyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd doszedł do przekonania, że wymierzona oskarżonemu kara spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu.
Sąd może zawiesić wykonanie kary w sytuacji, gdy jest przekonany, iż skorzystanie z takiej możliwości będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, przy wystąpieniu pozostałych przesłanek wskazanych w art. 69 § 1 i 2 k.k. W przypadku sprawcy czynu przypisanego oskarżonemu wypełniającego znamiona przestepstwa z art. 178a § 4 k.k. ustawodawca w art. 69 § 4 k.k. ograniczył możliwosć warunkowego zawieszenia kary do szczególnie uzasadnionych wypadków. Zdaniem sądu, w niniejszej sprawie, wypadki takie zachodzą. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, nie próbował także utrudniać prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego. Ponadto oskarżony, który już wcześniej wyjeżdżał za granicę w celach zarobkowych, przebywa obecnie w Anglii. Zdaniem sądu uniemożliwienie oskarżonemu – w Polsce bezrobotnemu, bez prawa do zasiłku – ustabilizowania swojej sytuacji życiowej i podjęcia próby zgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym funkcjonowania w społeczeństwie byłoby nieracjonalne i sprzeczne z wychowawczym celem kary, określonym wprost w art. 53 § 1 k.k. Również z powodu powołanych okoliczności, przy uwzględnieniu warunków osobistych oskarżonego, w przekonaniu sądu zachodzą przesłanki pozwalające na ustalenie w stosunku do G. K. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Wprawdzie G. K. jest osobą uprzednio karaną. Sąd zważył jednak, iż poprzednio wymierzanymi oskarżonemu karami były kary grzywny, zaś od wydania wyroków skazujących wobec oskarżonego upłynął długi okres czasu. W tych okolicznościach, zdaniem sądu cele kary w stopniu wystarczającym spełni kara pozbawienia wolności, której wykonanie zostało zawieszone na maksymalny przewidywany przez kodeks karny okres próby, a także świadomość oskarżonego, że w przypadku popełnienia przez niego podobnego przestępstwa umyślnego, w szczególności przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, sąd obligatoryjnie zarządzi wykonanie orzeczonej kary.
Zgodnie z brzmieniem art. 71 § 1 kk zawieszając karę pozbawienia wolności, sąd może orzec grzywnę, jeśli jej wymierzenie na innej podstawie nie jest możliwe – co miało miejsce w niniejszej sprawie. Sąd uznał, że wymierzona kara 100 stawek dziennych grzywny będzie dla oskarżonego bezpośrednio odczuwalną dolegliwością, zapobiegającą powstaniu w nim poczucia bezkarności. Ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł sąd wziął pod uwagę w szczególności niewielkie dochody sprawcy.
Jako że G. K. był w niniejszej sprawie pozbawiony wolności, sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia go wolności zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego kary grzywny.
W myśl przepisu art. 42 § 2 kk sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. W przekonaniu sądu wskazane powyżej okoliczności, w szczególności uprzednia karalność sprawcy za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. oraz bardzo wysokie stężenie alkoholu wwskazują, iż zasadnym było orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów na okres 5 lat.
O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk, nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich ponoszenia. Oskarżony, jak sam zadeklarował, uzyskuje dochody, nikt nie pozostaje na jego utrzymaniu i zdaniem sądu zapłata całości kosztów przypadających od niego jest w pełni uzasadniona.