Sygn. akt VI Ga 287/14

POSTANOWIENIE

Dnia 29 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Beata Hass-Kloc

SO Anna Harmata (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Joanna Stafska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2014 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. H.

przeciwko T.w W.

o zapłatę

postanawia:

stwierdzić swą niewłaściwość i sprawę przekazać z apelacją powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Przemyślu z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt
V GC 436/13 upr do rozpoznania Wydziałowi I Cywilnemu Sądu Okręgowego w Przemyślu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 października 2013 r. powód A. H. wniosła o zasądzenie od pozwanego T. w W. kwoty 2.493 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podała, że kwoty tej domaga się w związku ze szkodą zaistniałą w wyniku zdarzenia drogowego, w którym uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego M. W.. Z uwagi na zaistniałą szkodę, poszkodowany wynajmował u powódki auto zastępcze marki (...) nr rej (...) na okres naprawy uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany wykorzystywał samochód, który uległ wypadkowi głownie do dowożenia niepełnosprawnego dziecka do ośrodka rehabilitacyjnego i również codziennych życiowych potrzebach (zakupy, odwiedziny znajomych i członków rodziny).

Poszkodowany przeniósł na powoda na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2013 r., wierzytelność z tytułu wynajmu kosztu pojazdu zastępczego.

Uzasadniając właściwość Sądu Rejonowego w Przemyślu strona powodowa powołała się na przepis art. 454 kc w zw. z art. 34 kpc.

Właściwość miejscowa Sądu Rejonowego w Przemyślu nie stanowiła przedmiotu zarzutu we wniesionym w sprawie sprzeciwie.

Przedmiotowa sprawa została rozpoznana, jak wynika z akt sprawy w postępowaniu uproszczonym, tj. art. 505 1 i nast. k.p.c.

Po wydaniu wyroku, który został zaskarżony apelacją przez powoda akta sprawy przedstawione został Sądowi Okręgowemu Wydziałowi VI Gospodarczemu w Rzeszowie.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze treść art. 505 1 § 1 i 2 k.p.c. oraz charakter dochodzonego przez powoda roszczenia uznał, że brak było podstaw do rozpoznania niniejszej sprawy w postepowaniu uproszczonym, w związku z powyższym Przewodniczący zarządził skierowanie sprawy do postępowania w trybie zwykłym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wskazać należy, iż właściwość miejscowa Sądu Rejonowego w Przemyślu nie była przedmiotem zarzutu pozwanego (art.202 kpc), stąd też właściwość miejscowa tegoż Sądu w pierwszej jak i odpowiedniego miejscowo w drugiej instancji pozostaje aktualną.

Brak jednak podstaw w realiach niniejszej sprawy do przyjęcia właściwości funkcjonalnej Sądu Gospodarczego, branej pod uwagę z urzędu również na etapie drugiej instancji.

Rozważając powyższe należy po pierwsze wskazać, że roszczenie objęte niniejszym sporem wynika z czynu niedozwolonego (odszkodowanie w związku z kolizją pojazdów) - więc z innych zdarzeń niż umowa, wobec czego w ocenie Sądu Okręgowego w Rzeszowie przepisy o postępowaniu uproszczonym (art. 505 1 i nast. k.p.c.) nie mają w tej sprawie zastosowania. Takie stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 lipca 2005 r., sygn. akt III CZO 45/05, gdzie mówi: Przechodząc do oceny charakteru rozpoznawanej sprawy w kontekście art. 505 1 k.p.c., a więc z punktu widzenia jej przynależności do postępowania uproszczonego, należy przypomnieć, że zarówno w piśmiennictwie jak i judykaturze utrwalił się pogląd, iż roszczenia „wynikające z umów” – w rozumieniu ww. przepisu – to takie roszczenia, które wynikają z umów w tym sensie, że mają w nich swą przyczynę. Chodzi więc o sytuacje, w których umowa, - a nie np. ustawa, czyn niedozwolony lub inne zdarzenie - jest normatywnym podłożem dochodzonego roszczenia, przy czym nie chodzi wyłącznie o roszczenia mające źródło w samej umowie – w jej treści – ale także o roszczenia wynikające z reżimu ustanowionego przez ustawę (art. 56 k.c.) (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2003 r., III CZP 77/03, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 109).

W sprawie brak jest jednak podstaw dla przyjęcia, iż stanowi ona sprawę gospodarczą.

Spór stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia nie wynika z zawartej przez powoda umowy najmu pojazdu z poszkodowanego (co pozostaje w zakresie działalności gospodarczej powoda), lecz z czynu niedozwolonego – kolizji pojazdów i odpowiedzialności z tego tytułu sprawcy szkody ubezpieczonego u pozwanego. Z akt sprawy nie wynika, aby poszkodowany – którego roszczenie nabył powód i którego to właśnie roszczenia dochodzi pozwem – był przedsiębiorcą, a uszkodzony pojazd był wykorzystywany przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, co ewentualnie mogłoby być okolicznością przemawiającą za gospodarczym charakterem tej sprawy. Powód nabywając wierzytelność poszkodowanego w dalszym ciągu dochodzi odszkodowania na skutek kolizji. Zgodnie z zajętym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 listopada 2012 r., III CZP 69/12 (LEX nr 1284757) poglądem roszczenie, które przysługiwało uprzednio poszkodowanemu cedentowi przeciwko ubezpieczycielowi nie zmienia swego charakteru w następstwie dokonania przez poszkodowanego cesji na rzecz osoby trzeciej – cesjonariusza. Podstawą dochodzonego przeciwko pozwanemu roszczenia nie jest bowiem umowny przelew wierzytelności na rzecz powoda, gdyż z chwilą dokonania tej cesji nastąpił tylko skutek w postaci nabycia przez następcę prawnego cedenta przysługującej wcześniej cedentowi wierzytelności wobec jego dłużnika. Zmieniła się więc jedynie osoba wierzyciela, natomiast nie uległ zmianie charakter jej roszczenia o zapłatę wobec dłużnika, celem zaspokojenia wierzytelności przysługującej już nowemu wierzycielowi. Dodać należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentnie przyjmuje się, że zawarcie umowy przelewu wierzytelności nie prowadzi do zmiany, szeroko rozumianej, sytuacji prawnej cesjonariusza. Dotyczy to więc także sytuacji wynikającej z art. 20 ust 1 w/w ustawy, jeśli się uwzględni, że właściwość przemienna sądu została w nim określona za pomocą kryterium przedmiotowego, a nie podmiotowego . (por. także uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., III CZP 17/05, Lex nr 369265; uzasadnienie wyroku Sadu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., I CKN 822/97, OSNC 1999/2/39).

W kontekście powyższych rozważań należy wskazać, że poszkodowanym w związku ze zdarzeniem drogowym zaistniałym dniu 27 maja 2013 r. był M. W., który na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2013 r. przelał swoją wierzytelność na powoda, przysługującą od pozwanego, jako ubezpieczyciela z tytułu odpowiedzialności OC sprawcy szkody.

Stosownie do treści art. 2 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez Sądy spraw gospodarczych (Dz. U. nr 33m poz. 175 z późń. zm.) do kognicji sądów gospodarczych należą sprawy ze stosunków cywilnych pomiędzy przedsiębiorcami, w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą.

Takiego charakteru nie ma niniejsza sprawa i ten pogląd potwierdzony został w licznym orzecznictwie Sądu Najwyższego (vide: Uchwała
SN z 16 maja 19991 r., III CZP 39/91, postanowienie SN z 9 kwietnia 2008 r.,
V CZ 14/08, postanowienie SN z 17 grudnia 2004 r., II CZ 151/04 oraz w/w uchwała III CZP 45/05)
, o czym rozważano na wstępie.

Wobec powyższego Sądem funkcjonalnie właściwym do rozpoznania sprawy apelacji pozwanego, jest Wydział Cywilny Sądu Okręgowego w Przemyslu. Dlatego też – na podstawie art. 200 § 1 k.p.c. – mając na uwadze powyższe argumenty, orzeczono jak sentencji postanowienia

ZARZĄDZENIE

1. (...):

- (...),

2. (...)