UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonej B. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 lipca 2013 roku stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona B. D. domagała się jej przyznania prawa do świadczenia rentowego, wskazując, iż jest niezdolna do pracy, stan jej zdrowia nie uległ poprawie. Ubezpieczona podniosła, iż orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS oraz wydana na jej podstawie decyzja są błędne, bowiem naruszają przepisy prawa i zostały oparte na dowolnie ocenionym materiale dowodowym. Ubezpieczona wskazała, iż cierpi na depresję o podłożu organicznym, na poważne skrzywienie kręgosłupa, co przejawia się w chronicznych bólach i okresowej niemożności poruszania się o własnych siłach oraz na uszkodzenie jelit, która to przypadłość ma podłoże nerwicowe.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Ubezpieczona B. D., ur. (...), nie posiada wyuczonego zawodu. Ubezpieczona pracowała jako goniec, woźna, robotnik gospodarczy, kontroler jakości znaków pieniężnych, asystent bankowy.

W okresie od 11 września 2009 roku do 30 czerwca 2013 roku ubezpieczonej przysługiwało prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 13 maja 2013 roku ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Niesporne.

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonej zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie w stanie remisji oraz wysiłkowe nieotrzymanie moczu. Orzeczeniem z dnia 17 czerwca 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał ubezpieczoną za zdolną do pracy.

Ubezpieczona wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia do Komisji Lekarskiej ZUS, która dokonała tożsamego rozpoznania. Orzeczeniem z dnia 19 lipca 2013 roku Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Decyzją z dnia 10 maja 2013 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. nienumerowana akt ubezpieczeniowych, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 9 dokumentacji lekarskiej ZUS, sprzeciw – k. 10 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. nienumerowana akt ubezpieczeniowych, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 26 dokumentacji lekarskiej ZUS, decyzja – k. nienumerowana akt ubezpieczeniowych.

Biegła sądowa specjalista psychiatra rozpoznała u ubezpieczonej zaburzenia depresyjno – lękowe miernie nasilone, osobowość nieprawidłową oraz nikotynizm.

Ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Dowód: opinia biegłej – k. 21 – 23 .

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Brak było zatem, w ocenie Sądu, przesłanek, by odmówić im przymiotu wiarygodności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiła również opinia biegłej sądowej psychiatry.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie ubezpieczonej B. D. nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie z zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokujące odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Jak podkreśla się w judykaturze, częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga przy tym uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych, czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami, jak również kwalifikacji rzeczywistych, czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego.

W niniejszej sprawie sporna między stronami była jedynie ocena stanu zdrowia ubezpieczonej i jej zdolności do zatrudnienia po dniu 30 czerwca 2013 roku. Nie budziło wątpliwości w sprawie, że ubezpieczona cierpi na określone schorzenia, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy.

Biegła sądowa specjalista psychiatra stwierdziła stanowczo, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy po dniu 30 czerwca 2013 roku.

Sąd, w oparciu o opinię biegłej psychiatry, zważył, iż u ubezpieczonej nie stwierdzono zaburzeń psychotycznych, zespołu depresyjnego nawracającego, organicznych zaburzeń nastroju, co oznacza poprawę stanu zdrowia psychicznego ubezpieczonej po dniu 30 czerwca 2013 roku. Badanie sądowo – psychiatryczne ujawniło zaburzenia depresyjno – lękowe, jednakże są one mierni nasilone i niewątpliwe są one wynikiem długotrwałych okresów sytuacji konfliktowych, w jakich znajdowała się ubezpieczona.

Na marginesie należy przypomnieć, że postępowanie sądowe nie służy diagnostyce schorzeń. Sąd przy pomocy biegłych specjalistów ocenia, czy przedstawiony materiał medyczny (obowiązek jego zgromadzenia i przedłożenia jako dowodu w sprawie spoczywa na ubiegającym się o prawo do świadczenia) i badanie kliniczne pozwalają na stwierdzenie niezdolności do pracy.

W niniejszej sprawie opinia biegłej sądowej psychiatry w oparciu o osobiste badanie ubezpieczonej i przedstawioną dokumentację medyczną nie pozostawia wątpliwości, że ubezpieczona nie spełnia przesłanek powołanych wyżej przepisów.

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii biegłej psychiatry i rozpoznanych przez nią schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia ubezpieczonej, zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, że bez wątpienia stanowisko biegłej przemawia za uznaniem ubezpieczonej za zdolną do podjęcia pracy zarobkowej zgodnie z jej kwalifikacjami.

Sąd zważył także, iż opinia sporządzona przez biegłą psychiatrę jest rzetelna, a jej wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Sąd w pełni podzielił jej ustalenia i wnioski. Opinia została wydana przez biegłą po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonej, analizie dokumentacji medycznej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia i ich wpływ na jej zdolność do pracy, a opisany w opinii stan zdrowia ubezpieczonej koresponduje z wnioskami ostatecznymi opinii. Opinia ta została sporządzona w sposób rzeczowy i kompetentny, a nadto zawiera jasne, logiczne i przekonywujące wnioski i twierdzenia. Opinia ta również została uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłą.

Sąd zważył ponadto, iż ubezpieczona nie przedstawiła żadnych zarzutów do opinii biegłej sądowej specjalisty psychiatry.

Rozpoznając odwołanie ubezpieczonej, Sąd miał również na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 24 sierpnia 2010 roku, w sprawie I UK 64/10, pub. Lex nr 653663, iż przy ocenie niezdolności do pracy w myśl art. 12 ustawy emerytalnej, o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 278 § 1 k.p.c.).

Sąd, podzielając powyższy pogląd Sądu Najwyższego, uznał, że dla oceny istnienia zdolności ubezpieczonej do pracy należy wziąć pod uwagę jej wykształcenie i dotychczas wykonywaną pracę. Okoliczność istnienia pewnych schorzeń nie oznacza bowiem automatycznie, iż ubezpieczona pozbawiona jest możliwości zarobkowania. Tym samym, Sąd uznał, iż ubezpieczona jest zdolna do wykonywania pracy zgodnie ze swoim wykształceniem lub posiadanymi kwalifikacjami gońca, woźnej, robotnika gospodarczego, kontrolera jakości znaków pieniężnych, asystenta bankowego.

Reasumując, Sąd, na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, uznał, iż ubezpieczona po dniu 30 czerwca 2013 roku nie jest niezdolna do pracy, zatem nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego, co skutkuje uznaniem jej odwołania za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Elżbieta Trybulec - Czernek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE